နေ၀င်းမြင့် - ကုမ်ရာသီအက်ဆေးများ

အေးစက်စက် ကုမ်ရာသီ

ကျွန်တော့်ကို အမေက ကုမ်ရာသီတွင် မွေးပါသည်။ အမေ့ ဂုဏ်ကျေးဇူး တွေထဲမှာ ကုမ်ရာသီမှာမှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မွေးဖွားပေးသည့် ကျေးဇူးကိုပင် ကျွန်တော် ဆပ်နိုင်မည်မထင်၊ အမေက ကုမ်ရာသီဆိုတာလည်း မသိ၊ အကွာရီး ယပ်စ် (Aquarius) ကိုလည်း မသိ။ တပို့တွဲလကိုသာ သိပါသည်။ ။

'ငါ့သားကို မွေးတော့ တပို့တွဲလကြီး အေးကလည်း အေး ပူကလည်း ပူတဲ့ရာသီ၊ မင်းအဖေကတော့ သည်ကောင်က မီးစတစ်ဖက် ရေမှုတ်တစ်ဖက် လထဲ မွေးတဲ့ကောင်ပဲ” တဲ့။

အမေက ကျွန်တော့်ကို ပြောဖူးသည်။ တကယ်တော့ ကုမ်ရာသီ ဆိုကတည်းက 'ကုမ္ဘ' က လာခြင်းဖြစ်သည်။ ရေပြည့်အိုး ဒါမှမဟုတ် ရေချမ်းအိုး ဖြစ်သည်။ အနောက်တိုင်းရာသီခွင်များမှာလည်း ရေထမ်း ယောက်ျားရာသီ ပုံဖြင့် ဖော်ပြတတ်သည်။ ရေနှင့်နီးစပ်သည့် သဘောဖြစ်သည်။ ဆယ့်နှစ်ရာသီခွင် (The Zodiac) တွင် ဧကာဒသမမြောက်လဖြစ်သည်။ ဇန်နဝါရီလ ၂၁ ရက်မှ - ဖေဖော်ဝါရီလ ၁၉ ရက်ကြား မွေးသူများ။ 

'တပို၀်” ဆိုသည့်စကားက ထန်းဖူးဟုဆိုသည်။ “တွဲ' က တွဲလောင်းကျ ခြင်းကိုဆိုသည်။ သည်လမှာ ထန်းဖူးကို အောက်ဘက်ရောက်အောင် ဆွဲချပြီး ထန်းရည်ခံကြသည်ဟု ဆိုသည်။ ရာသီပန်းက “ပေါက်'။

ကျွန်တော်တို့အညာက အိမ်ကလေးရှေ့မှာ ပေါက်ပင်ကြီးရှိသည်။ ပေါက်ပင်ကြီးက ဝင်းစပ်မှာဆိုတော့ လှည်းလမ်းမကြောင်းနှင့် နီးသည်။ ပေါက်ပင် ခြေမှာ မိုင်တိုင်ပြ ကျောက်တိုင်ကလေးရှိသည်။ ကျောက်တိုင်ပုကလေးဖြစ်ပြီး ထိပ်ပဲ့နေသည်။ မိုင်တိုင်ထိပ်ပဲ့က ညနေခင်း ကျွန်တော်ထိုင်ခုံဖြစ်သည်။ ပေါက်ပွင့် တွေပွင့်သည့် ကျွန်တော့်မွေးလမှာ တစ်ပင်လုံး ရဲရဲမှည့်နေတတ်သည်။ ကျွန်တော် တို့ရွာမှာတော့ သည်လိုနီတာကို 'ရဲပတောင်းခတ်' သည်ဟု သုံးတတ်ကြပါသည်။

“တစ်ပင်လုံးကို ရဲပတောင်ကြီးခတ်လို့၊ လှလိုက်တာအေ... လက်ပံ နီတာနဲ့လည်း မတူဘူး သော်ကနီတာနဲ့လည်း မတူဘူး၊ ပေါက်ပွင့်နီတာက အဝါဘက် လှတယ် နီဝါဝါကလေး'

အမေက ကျွန်တော့်ကိုလည်း တစ်ခါ တစ်ခါ “အေ' သုံးတတ်သည်။ ရွာဘုန်းကြီးကျောင်းတွင်းနားမှာ အင်ကြင်းပင်ကြီးရှိသည်။ ဖွားဖက်တော် အင်ကြင်းလို့ ရွာက ခေါ်ကြပါသည်။ မြတ်စွာဘုရား ဖွားတော်မူစဉ်က ပွင့်သည့် ပန်းဆိုသည့်သဘောဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ဒါကို ကြားဖူးနားဝရှိနေသည့် ကျွန်တော်က ထမင်း၀ိုင်းမှာ ကျွန်တော့်စိတ်ကူးကို ထုတ်ဖော်ပြောမိပါသည်။ ကျွန်တော့်မွေးနေ့ က ပေါက်ပွင့်တွေ ပွင့်သည်ဆိုသည်ကို။ 

“အမေ အိမ်ရှေ့က ဖွားဖက်တော်ပင်ကြီး ပွင့်ပြီဗျ”

 “ဟဲ့ တို့အိမ်ရှေ့မှာ ဖွားဖက်တော်မရှိဘူး... ပေါက်ပင်ပါ”

 “အဲဒါ ကျွန်တော့် ဖွားဖက်တော် မဟုတ်ဘူးလား'

အမေက ထမင်းတွေသီးအောင် ရယ်သည်။ ရယ်ပြီးတော့မှ ခပ်တည် တည်ကြီး လုပ်လိုက်ပြီး “နောင် ဒါမျိုး ဘယ်တော့မှမပြောရဘူး၊ မကြံကြီး မစည်ရာ၊ မိုးကြိုးပစ်လိမ့်မယ် ဘာမှတ်တုံး' ဟု ကြိမ်းသည်။

ရယ်လည်း ရယ် ကြိမ်းလည်း ကြိမ်းတာကို ကျွန်တော် နားမလည်ပါ။ ဘာများ မှားလို့လား ။

ပေါက်ပွင့်နီနီတွေကို ကျွန်တော် အင်မတန်သဘောကျသည် ညနေ ခင်းတွေမှာ မိုင်တိုင်ထိပ်ပဲ့ကလေးပေါ် မရမက ကုတ်ကတ်ထိုင်ရင်း ပေါက်ပွင့် ကြွေတွေကို ငေးနေတတ်တာ မှတ်မိသည်။ ပေါက်ရွက်ဝါဝါတွေက မြေပေါ် ကြွေချင်တိုင်း ကြွေနေသည်။ ပေါက်ပင်ကြီး၏ ပင်စည်က အထွတ်အထွတ် ထနေသည်။ ပေါက်ပင်ကိုင်းတွေက ပန်းချီဆန်သည်။ ရွက်ဝါများ၏ အောက် ဘက်က ပိုးသားလို နူးညံ့နေတတ်သည်။ သည်ပိုးလွှာနုကလေးကြောင့် ' အဝေးကကြည့်လျှင် ပေါက်တစ်ပင်လုံး မီးခိုးမွဲရောင်ထနေတတ်သည်။ အရွက်တွေ မဝါခင်မှာတော့ ပေါက်ရွက်တွေက သံလွင်စိမ်းရောင် အပွင့်နီနီ တစ်ပုံ တစ်ခေါင်းက အစိမ်းတွေကြားက ရုန်းထွက်နေတတ်သည်။ အပွင့်နီနီများ အောက်ခြေမှာ ပွင့်ချပ်ညှာ ပန်းလိမ္မော်ရောင်ကလေးတွေ ဖောက်ထားတော့ လှချင်တိုင်း လှနေတတ်သည်။ နောင် ရုက္ခဗေဒ သင်ရသည့်အခါ ဆရာမက “အဲသည့်အရောင်ကို “ဆော်လမွန် ပန်းရောင်' (Salmon-Pink) လို့ ခေါ်တယ်"

ဟု သင်ပေးတာ မှတ်မိသည်။ ပေါက်ပန်းကိုတော့ တောက်မီးလျှံ (Flame of the Forest) ခေါ်သည်ဟုဆိုသည်။

ကျွန်တော်တို့ ရွာကျောင်းကလေးသို့ သွားသည့်လမ်းမှာတော့ တမာပင်တန်းကလေးရှိသည်။ ကျွန်တော့်မွေးလမှာ သည်တမာပင်တွေကလည်း အီတောက်တောက် သင်းရနံ့ဖြင့် နုချင်တိုင်း နုနေတတ်သည်။ ငယ်စဉ်က မလွမ်း တတ်သော်လည်း ကြီးလာတော့တမာရွက်နုတာကလည်းဘာကြောင့်မှန်းမသိ လွမ်းစရာ ဖြစ်နေတော့သည်။ ဆရာမြသန်းတင့်၏ တမာနုချိန် စစ်တမ်းကို ကျွန်တော့်မွေးလရောက်တိုင်း ပြန်ဖတ်ဖြစ်သည်။ လွမ်းလို့ ဖြစ်၏။

'အညာသားဖြစ်၍လားမသိ။ ကျွန်တော်သည် နွေဆန်းလျှင် အညာ ကို လွမ်းတတ်လေသည်။ အညာကို အလွမ်းဆုံးအချိန်မှာ တပို့တွဲလဆန်းမှ ၊ တပို့တွဲလပြည့်ကျော်လောက်အထိ ဖြစ်ပါသည်။ တပေါင်းဆိုလျှင် အညာ ရာသီဥတုသည် ပူလွန်းသည်။ ရှုခင်းက ခြောက်သွေ့လွန်းသည်။ တံလျှပ်တွေ စူးရဲလွန်းသည်။ တပို့တွဲလဆန်းမှာမူ သိပ်မပူ၊ သိပ်လည်း မချမ်း။ “ဆောင်း ကျွတ်လှပြီ၊ နွေရာသီလည်း မပီတတ်သေး၊ ဝိုးဝါးထွေးလျက်နေသော စပ်ကူး မတ်ကူးအချိန်ကလေး

တမာနုချိန်သည် ကျွန်တော့်နွေလွမ်းဝေဒနာ၏ ရောဂါလက္ခဏာချက် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော့်အိမ်လွမ်းဝေဒနာ၏ ပြဒါးတိုင်လည်း ဖြစ်ပါသည်”

ပြီးခဲ့သည့် တပို့တွဲလထဲမှာ ကျွန်တော်တို့ ယင်းမာပင်၊ ပုလဲ၊ မင်း တိုင်ပင်ရွာများသို့ စာပေဟောပြောပွဲခရီးထွက်ခဲ့ကြသည်။ မင်းတိုင်ပင်မှ အပြန် ပုလဲကို ဝင်ကာ ပုလဲမှ ကျတက် (ကျားတက်) လမ်းဆုံကို ဖြတ်တက်ပြီး မြိုင်ရေစကြိုနယ် ကျေးရွာတွေအနီးက ဖြတ်ခဲ့ရသည်။ မြိုင်ကို နီးသည်ဆိုသော် ငြား မြိုင်ကို မရောက်ခဲ့။ သို့သော် မြိုင်ရိပ်က ဖြတ်လာရသည်လို့တော့ ဆို နိုင်သည်။ တမာတွေ စီတန်းပေါက်နေသည့် ရွာတွေ၊ ထန်းပင်တွေ ဝေစည်နေသည့် ရွာတွေကို ကျွန်တော်တို့ မြင်ခဲ့ရသည်။ ထန်းပင်တွေက သဲသဲခဲခဲ။

ဆောင်းကြွင်းက ထန်းပင်တွေကြားမှာ ရှိနေသေးသည်။ တမာရွက်နုတွေမှာ မြူစတွေ လိမ်းကျံနေသည်။ ဖောက်ထွင်းမြင်နိုင်ဖို့ ခက်ခဲသည့် တောက်ပမှု မျိုးဖြစ်သည်။ တောစိမ်းတွေထဲက ဘာသံမှ ထွက်မလာခဲ့။ တိတ်ဆိတ်သော ကုမ်ရာသီ၏ ကန္တာရတောခြေသည်ပင် လွမ်းစရာ၊ ဝက်သစ်ချ မရှိ၊ မိုးမခမရှိ၊ ဘာ့ချ်မရှိ။ ဒဟပ် သန်း ရှား၊ ထနောင်း မန်ကျည်းနှင့် တမာတွေသာ ရှိသည်။

နွေ မပီသေးသော်လည်း နွေရိပ်ကို မြင်ရပြီး ရွက်ရင့်တို့ ရွက်လိပ် ကန်တော့ထိုးတာက ထိုးနေချိန်မှာ ညှာတံဟောင်းက ပုရစ်ဖူးစို့စို့ကလေးတွေ ပြနေတာလည်း ရှိသည်။ ရွက်စိမ်း ထိပ်ဖူးနုကို လောကပူပူထဲ ခင်းကျင်းချင် ကြပြီး ကျွန်တော်တို့ဆီမှာတော့ ကုမ်ရာသီကို နွေဦးခေါ်နိုင်လိမ့်မည်ထင်ပါ သည်။ နွေဦးစောစော (Early Spring) ဆိုတာမျိုး၊ နွေဦးနှောင်း (Late Spring) ဆိုတာမျိုး ခေါ်ရလောက်အောင် ကျွန်တော်တို့ က မကြာတတ်ပါ။ မြန်မာနွေဦး ဒါမှမဟုတ် အညာ၏နွေဦးသည် ဥရောပနွေဦးနှင့် ကွာပါသည်။ ထိုအခါ ဆရာဒဂုန်ဝတ္တရာ၏ “တမာရိပ်၊ နေကြာပွင့်နှင့် အာဖရိကဒေစီ' ကို ကျွန်တော် သတိရမိပြန်သည်။

'ကဗျာဆရာသည် လမ်းဆုံ လမ်းခွ၌ ရောက်နေပေသည်။ ကဗျာ ဆရာသည် တမာရိပ်၌ ကြီးပြင်းကာ ခေတ်စမ်းကဗျာစာအုပ်ဖတ်ရင်း ကဗျာ ဆရာ ဖြစ်လာသူဖြစ်သည်။ သို့သော် ဗေဒါပန်းများ မျောနေသော ချောင်းပြင်မှာ လှေတစ်စင်းနှင့် လှော်ခတ်ရခြင်းကို စိတ်ကူးနေလေသည်။ သို့သော် သူ့ခေတ်ပြိုင် အသံဗလံများက သူ့အလွမ်း သူ့တေးကို ဖောက်ထွင်းလိုက် ကြသည်။ တမာရိပ်သည် လှုပ်ရှားကာ ထွက်သွားသည်။

ထို့နောက် သူသည် တမာရိပ်မှခွာကာ ကတ္တရာလမ်းမပေါ် ရောက် သွားသည်။ ဓတ်ဆီရနံ့ကို ရှူလာရသည်။ တမာရနံ့ကို လွမ်းနေဆဲ။

နေကြာပွင့်အဝါများ တစ်လမ်းလုံး မြင်ခဲ့ရသဖြင့် မော၏ ဟေမန်ဦးကို နေကြာပွင့်ဖြင့် တင်စားနေသည်။ အောင်ပန်းဘူတာ၌ အာဖရိက ဒေစီပန်း လာရောင်းသော ပန်းသည်ကို ငေးရီ၍နေမိသည်။ နောင်ဆယ်နှစ်တွင် လူငယ် ကဗျာဆရာသစ်သည် ဤဒေစီပန်းကို ဖွဲ့ရပေလိမ့်မည်။ 

ယင်းသို့ ရထားသည် လမ်းခွဲ၌ ငေးရီနေသည်။ တမာရိပ် လွမ်းခြင်းလော၊ နေကြာပွင့်ကိုလော၊ အာဖရိကဒေစီကိုလော။ အတိတ်ကိုလော အနာဂတ် ကိုလော” .