နိုင်ဝင်းဆွေ - အချစ်ညနှင့်ညအသင်္ချေမှာ

မိမိအရိပ်ကို ပြန်ငဲ့ကြည့်ခြင်း

          မေလ၌ ရှုမဝ၊ စန္ဒာ၊ မြဝတီ” ခေါင်းစည်းဖြင့် ပြည်သူ့ကြယ် ဝေဖန်ရေး အခန်းတွင် ကျွန်တော်၏ “အချစ်ည ကို ထက်မြက်က တိုက်ခိုက်လိုက်လေ သည်။

          သူမပိုင်တဲ့အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ဟိုယောင်ယောင်ဒီယောင်ယောင် နဲ့ အမောင် တောင်မှန်းမြောက်မှန်းမသိအောင် ဖွဲ့ နွဲ့ ထားသော မြောင်းပုပ် ထဲကရေလိုမြင်ရတာ ညစ်ထေးထေး။ နံလိုက်တာ ဟောင်လို့။ နိုင်ဝင်းဆွေ ဟာ ဘမင်းလို လူငယ်မျိုးမွေးထုတ်လိုက်တော့ လူငယ်တွေဟာ လကွယ်ည အမှောင်တွေ ဖြစ်နေမှာပဲ။

          ဇာတ်လိုက်ကို တော်လှန်ရေးသမား သူရဲကောင်းကြီးအဖြစ်နဲ့လည်း ထားချင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အနုအဖွဲ့တွေနဲ့ စိတ်ကူးယဉ်တာတွေနဲ့ ဖုံးအုပ်လိုက် တော့ သူရဲဘောကြောင်သူ အချစ်ရူးကြီးဖြစ်နေတယ်။ 

           နိုင်ဝင်းဆွေရဲ့ မလှမပ အဆိပ်ပန်းတစ်ပွင့်ပေါ့။ 

           စသည်ဖြင့် တိုက်ခိုက်ရင်း ကျွန်တော်၏ “မသိန်းရှင်ဆီ ပို့ပေးပါ” နှင့် “မဟူရာမေတ္တာ” တို့ကို အချစ်ညအောက်၌ နက်ရှိုင်းစွာတူးကာ မြှုပ် နှံဖုံးကွယ်လိုက်ပြန်သည်။ သူ့ဒေါသများအကြား၌ ကွက်လပ်ငယ်များ ဖြစ်ကျန်ရစ်ခဲ့၏။ အကယ်၍ လွန်ခဲ့သည့်လ အနည်းငယ်ကဆိုလျှင် ကျွန်တော် သည် ထိုကွက်လပ်ငယ်များပေါ်မှ တက်ရပ်ကာဒေါသဖြစ်နေသော သူ့ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ခပ်ဟဟ ရယ်မောမိလေမလားမသိ။ သို့မဟုတ် အရှိုက်ကို ပွေ့ထိုးတိုက်ခိုက်လေမလား။ 

          ခုအခိုက်အတန့်၌မူ ကျွန်တော်သည် ထိုသို့မရယ်မောချင်ပေ။

          အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်တော်သည် မိမိ၏မပြည့်အိုး လှုပ်နေပုံ ကို မြင်တွေ့ရစပြုနေပေပြီ။ ကျွန်တော်ကား ဖြည့်ဆည်းရန် ကွက်လပ် ငယ်ပေါင်းများစွာဖြင့် တည်ဆောက်ထားသူပေတကား။

          “မဟူရာမေတ္တာ” ရေးစဉ်ကဆိုလျှင် ကျွန်တော့်အသက်မှာ နှစ်ဆယ် ပတ်ဝန်းကျင်၌ ရှိပေလိမ့်မည်။ ထိုစဉ်အခါက ကျွန်တော်သည် “ငါအလွန်တော်တဲ့လူ” ဟု တွေးနေခဲ့၏။ ထို့ကြောင့်ပင် ခမ်းနားကြီးကျယ်သော ထိုဝတ္ထုကြီးကို မိုက်ရူးရဲစိတ်ဖြင့် ရေးသားလိုက်၏။

           ထိုဝတ္ထုထဲ၌စစ်ရူး ဗိဿနိုးဘုရင်မကြီးသည် အရှေ့ဘက်ရှိ မိမိနှင့် လူမျိုးကွဲများကို မာယာများစွာဖြင့် သိမ်းသွင်းကာ သီရိခေတ္တရာကို ပြန် တိုက်ခိုက်လေသည်။ အရှေ့ဘက်သားများစွာ၏ အသက်များစွာကို ကျွန်တော်သတ်ဖြတ်ခဲ့၏။ သွေးပင်လယ်ပြင်အောက်၌ နစ်မြုပ်သွားစေ ခဲ့၏။ ဘုရင်မကြီး၏နယ်ချဲ့စနစ်ကို ကျွန်တော်ထောက်ခံခဲ့ပေသည်။ လူမျိုး တို့၏ကိုယ်ပိုင်လွတ်လပ်ခွင့်ကို နက်ရှိုင်းစွာ ခံစားလာရသည့် ခုအခါ၌ကား ခု ကျွန်တော်သည် ထိုစဉ်က ကျွန်တော့်ကို ပြန်၍ဝေဖန်နေရသည်။

           ကျွန်တော်၏ “ညအသင်္ချေမှာ”မှာ ကိုယ်ရေပြား ဝေဒနာသည်များ အကြောင်းကို ရေးသားခဲ့၏။ ကျွန်တော်သည် သူတို့ဘက်၌ ရပ်တည်ကာ လူမှုရေးအပစ်ပယ်ခံများ၏ကိုယ်စားဟု သဘောထားခဲ့၏။ စာရေးဆရာ တစ်ဦးက “ခင်ဗျား ဒီဝတ္ထုမျိုး မရေးပါနဲ့ဗျာ။ သူတို့ဘက်ကနေ ကြည့်ရင် သူတို့ကိုယ်သူတို့ သတ်သေချင်လိမ့်မယ်” ဟု တွေးဆပြောလိုက်လေသည်။ စာအုပ်ဟူသည် ပညာပေးဟု ယူဆနေသည့် လူငယ်တစ်ဦးက “ခင်ဗျား ဝတ္ထုဖတ်ရမှ ကိုယ်ရေပြားရောဂါ ဘယ်လောက်ကြောက်စရာကောင်း တယ်ဆိုတာ သိလာတယ်၊ ကြည့်ရှောင်” ဟု ပြောသောအခါ ကျွန်တော် သည် ဒေါမနဿ များခဲ့ရပြန်သည်။

          ကျွန်တော်၏ “မြစပယ်ရုံ” တွင် ကျွန်တော်သည် ပြဿနာတစ်ရပ် ကို တစ်ဖက်တည်းမှကြည့်ကာ တိုက်ခိုက်ရေးသားလိုက်၏။ ခုခေတ် ဇာတ်ခုံများပေါ်ရှိ ရုပ်ရှင်အတုသရုပ်ပျက်ပြဇာတ်များကို တိုက်ခိုက်လျက် ပဒေသရာဇ် ခေတ်ရှေးဟောင်းပြဇာတ်များကို ဇာတ်ခုံပေါ်ပြန်တင်ရန် ကျွန်တော် ကြိုးပမ်းနေသည်။ ကျွန်တော် ငြင်းမရသည့်အချက်မှာ ခုခေတ် ပြည်သူများသည် ခုခေတ်ပြဇာတ်များကို တောင်းခံနေကြခြင်းဖြစ်၏။

           ထို့ကြောင့်ပင် ကျွန်တော်သည် မြစပယ်ရုံနှင့်ပတ်သက်သည့် ဆောင်း ပါးတစ်ပုဒ်ကို မကြာမကြာ ရေးလိုစိတ်ပေါ်နေပေသည်။ ဖက်ဆစ်တော် လှန်ရေးကာလက ရုပ်ရှင်သမားများ အလုပ်မရှိ၍ လူဘိုင်စကုတ်လည်ပြ ရင်း အရပ်တိုင်းရှိ လူများက ပြဇာတ်များ ကလာကြသည်ကို ကျွန်တော် မေ့လျော့မိပေသည်။ ထိုပြဇာတ်များမှာ ဖက်ဆစ်တော်လှန်ရေးအတွက် ပြည်သူများကို နှိုးဆွပေးကြ၏။

            ခုအခါ၌လည်း ပြဇာတ်ဆရာတို့သည် ရုပ်ရှင်အတုပြဇာတ်များကို ပစ်ပယ်ကာ ပြည်သူ၏ချီတက်ရာ လမ်းကြောင်းနှင့်အတူ၊ သမိုင်းနှင့်အတူ ထက်မြက်သော တက်ကြွသော တော်လှန်သောပြဇာတ်များကို ကပြသင့် ကြပေပြီ။

           “မသိန်းရှင်ဆီ ပို့ပေးပါ” ကျော်ကြားလာခြင်းမှာ အနုအလှအငိုအရှိုက် တွေကြောင့်ဟု ထက်မြက်သည် သူ့တိုက်ခိုက်ရေးစာတမ်း၌ ထုတ်ပြန်လိုက် ပေသည်။

           “ညိုညိုနှင့် အပေါင်းပါတို့ကဲ့သို့ လူကိုရင်းပြီး အသက်ကိုစတေးပြီး စားဝတ်နေရေးကို ဖြေရှင်းနေကြရရှာသောသူတွေ အနမတဂ္ဂရှိနေပါသည်” ဟု မြောင်းမြဘဆွေက ရွှေတူဂျာနယ်တွင် ရေးသားခဲ့သည်ကို ကျွန်တော် သတိရမိသည်။

           မသိန်းရှင်၌မူ ထက်မြက်မြင်သလို ကျွန်တော်မမြင်။

           မသိန်းရှင်၌ တင်ပြပုံ အဘယ်မျှကျွမ်းကျင်ရမည်ကို ကျွန်တော်သိပါ သည်။ အဘယ်မျှအလှပစ္စည်းများအတွင်း၌ မြှုပ်နှံထားရမည်ကို ကျွန်တော် သိပါသည်။ ကာလဒေသအရ မသိန်းရှင်တွင် အဘယ်မျှ နုရနွဲ့ ရမည်ကို ဝေဖန်သူသည်လည်း သတိထားနိုင်ကောင်းပါသည်။ “နိုးတစ်ဝက် အိပ်မက်” ဝတ္ထုမျိုး၌ အဘယ်သို့ရေးရမည်ကို ကျွန်တော်သိပါသည်။

          သူတိုက်ခိုက်နေသည်ကို ကျွန်တော် ကာကွယ်နေခြင်းမဟုတ်။ မလို အပ်ပါ။ ကျွန်တော်ကား အမှန်တရားကို ရှာဖွေရန် တပ်မက်မှုပြင်းပြနေ သူဖြစ်၏။ အတ္တကို ရှေ့တင်ကာကွယ်ရင်း သေးသိမ်သွားသူ ခွန်အားကုန် ခန်းသွားသူမဖြစ်လို။

          အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းသစ်ဆီသို့ ချီတက်နေသူ ပြည်သူကြီးအတွင်း၌ မိမိ၏ရှိသည့် ခွန်အားကိုအသုံးချလိုသူဖြစ်၏။ ကျွန်တော်တို့သည် အိမ်အိုအိမ်ဆွေးကြီး၏ သံချေးတက် သံတံခါးမကြီးကို ဆောင့်ကန်ဖွင့်ကာ မိုးကုပ်စက်ဝန်းဆီသို့ အပြင်းချီတက်ကြရလိမ့်မည်။

          ကျွန်တော်သည် ထီးထီးကျန်ရစ်ခဲ့သူ မဖြစ်လို။ အခိုက်အတန့်၌ကား ကျွန်တော်သည် လမ်းစပျောက်နေခဲ့၏။ ထက်မြက်ရေးသည့် “မျက်ကန်း” ဖြစ်နေခဲ့၏။ ထီးထီးရပ်နေ၏။ ကျွန်တော့်မျက်လုံးများကား ပြည်သူတစ်ဦး ၏ ဘဝကသင်ကြားပေးထားသော မယုံသင်္ကာ ရှိသောမျက်လုံးများဖြစ် ၏။ ကျွန်တော့်ရှေ့၌ တစ်စုံတစ်ရာတွေ့လျှင် ထိုတစ်စုံတစ်ရာကို စက်ဆုပ် စွာဖြင့် ကြည့်နေ၏။ ရှေ့တည့်တည့်မှ ကြည့်နေ၏။ နောက်ဘက်မှ ဝင် ရောက်၍ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကြည့်သည့် အကြည့်မဟုတ်။

          ထို့ကြောင့်ပင် ကျွန်တော်၏ “အချစ်ည” ၌ ကျွန်တော် မပိုင်နိုင်သော အကြောင်းအရာကို မျက်ကန်းတစ်ဦး၏ စမ်းတဝါးဝါး အတွေ့အထိဖြင့် ရေးသားခဲ့ပေသည်။ စာဖတ်သူများက ကျွန်တော့်အား ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင် သူဟုထင်လျှင် အမြင်များစွာတိမ်းမှောက်သွားမည်။ 

           “ဘဝသည် ည 

           ညသည် အလှ 

           အလှနဲ့ အချစ် 

           ပေါင်းစီးရစ်တဲ့ ...အချစ်ည” 

          ဟူ၍ ကျွန်တော်ရေးချင်သည်။

          “ဘဝသည် မွေးဖွားလာခြင်းနှင့် သေဆုံးခြင်းအတွင်း၌သာရှိ၏။ ထို အတွင်း၌ ပြည်သူ၏မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းသစ်ဆီ လှမ်းချီရေး၌ အသက်ကိုပုံအပ် ထားသူတစ်ဦးအတွက်ကား ဘဝမှာငြီးငွေ့ဖွယ်ရာ မဟုတ်။ ဘဝကို ညဟုဆိုလျှင် ထိုသူမျိုး၏ညသည် အချစ်ည အလှညသာတကား။ စက္ကန့်တိုင်း၌ ဘဝကို တပ်မက်နေရမည်တကား”

          ကျွန်တော်ကား ဇာတ်ကောင်ကိုယ်စား ထိုစကားရပ်များကို ရွတ်ဖတ် သရဇ္ဈာယ်နေသော်လည်း ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်၏ စမ်းတဝါးဝါးအမြင် ကြောင့် ကျွန်တော့်ဇာတ်ကောင်ကို ကျွန်တော် လမ်းမပြနိုင်။

          ထိုအခါ၌ ကျွန်တော့်ဇာတ်ကောင်ကသာ ကျွန်တော့်ကို လမ်းပြခေါ် ဆောင်သွားခဲ့ပေသည်၊ အမှောင်ထုကြီးဆီသို့ ရှေးရှုသွားနေသည်။

           ကျွန်တော်တို့သည် တစ်ပြိုင်နက်တည်း တိုက်ပွဲနှစ်ခုကို တိုက်ခိုက်နေ ရ၏။ တစ်ခုမှာ သမိုင်းတာဝန် (အကြောင်းအရာ)၊ တစ်ခု အနုပညာ။ အနုပညာမပါလျှင် ကျွန်တော်တို့သည် ပျင်းရိဖွယ်ရာ ခြောက်သွေ့နေသော၊ တွန့်လိမ်နေသော ကြော်ငြာစာတန်းများကိုသာ ဝေငှမိလိမ့်မည်။ သမိုင်း တာဝန်ကို နားမလည်လျှင် ကျွန်တော်တို့သည် လှပသော အဆိပ်ပန်းများ ကိုသာ ပေးဝေငှလိမ့်မည်။

          ကျွန်တော်ကား “တက်ကြွသော စိတ်ကူးယဉ်စာပေ” ကို ကာလဒေသ အရ ဆုပ်ကိုင်လိုပါသည်။

          သူသည် ရုပ်တရားဖြစ်စဉ်အပေါ်၌ ရပ်တည်ကာ လူမှုရေးတိုးတက် မှု၊ လူ့သမိုင်းတိုးတက်မှုကို ရှေ့ဆောင်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်တော်ယုံသည်။

          သရုပ်ဖော်စာပေဆိုပြီး တစ်နေရာ၌ ရက်သတ္တတစ်ပတ်သွားလေ့လာ သည်ဆိုပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ယူငင်လာခဲ့ပြီး ပြန်၍ဆေးကူးပြသည့် ပြည်သူ့ လိုအပ်ချက် မပါသော “ဓာတ်ပုံရိုက် သရုပ်ဖော်ဝါဒ”၏ ခန်းခြောက်တွန့် လိမ်နေမှုကား လူ့သမိုင်းအတွက် အမှိုက်သရိုက်အလှေးအမွှားများ ဖြစ် ပေလိမ့်မည်။

          ကျွန်တော်ကား အချစ်ည၌ မိမိမပိုင်နိုင်သော ဘဝကိုဝိုးတဝါးအတွေ့ ဖြင့် ရေးခြယ်လေရာ ကျွန်တော့်ဇာတ်ကောင်သည် ကျွန်တော်ချမှတ်ပေး လိုက်သည့်စေတနာကိုလည်း မယူငင်နိုင်၊ သူသည် အချစ် အချစ် ... နှင့် တမ်းတနေ၏။ အချိန်ရတိုင်း အချစ်ကဗျာကလေးများကို ဘိန်း ယစ်မူးသလိုရွတ်နေ၏။ သူ့ဘဝတစ်သက်တာ၌ မြစန္ဒာအတွက် ကဗျာ ရေးကာ မြစန္ဒာ၏ရုပ်ပုံကားကိုရေးကာ တစ်ခါတစ်ရံ ထိုမျှနှင့် အားမရသဖြင့် သူလည်းနားမလည်၊ ဘယ်သူမျှလည်း နားမလည်သည့် စိတ်အာရုံ ကို နက်ရှိုင်းစွာပစ်ပေါက်လွှတ်လိုက်သည်ဆိုသော ပန်းချီကားများရေး ခြယ်ကာ သူသည် သေရာ၌ပင် ရိုးရိုးမသေ၊ ပန်းချီကားများအလယ်၌ သေ သွားပါလေရော။

          ဟိုဘက်ဘဝမရှိဟု သူသိနေရာ အနည်းဆုံး သူသေသောအခါ၌ မြစန္ဒာနှင့် မြေပုံချင်းပင် အတူတူယှဉ်ထားချင်ပြန်ပါလေရော ...။

          သူသည် သူ့စိတ်ကူးယဉ်မှု အတ္တအခွေကလေးထဲ၌သာ ကရွတ်ကင်း လျှောက်နေရင်း လူ့ဘုံဘဝမှ ပြေးထွက်ကာ တစ်ကိုယ်တည်း နစ်မြုပ်နေ ရင်း ကျွန်တော်၏ “အချစ်ည” မှာ ကျွန်တော်မပိုင်နိုင်သည့် အကြောင်း အရာကို ရေးခြယ်မိသဖြင့် “အတ္တလွန်စိတ်ကူးယဉ်ဝါဒ” စာပေဖြစ်ကာ ပျက်စီးတိမ်းပါးသွားလေပြီ။

            အိတ်ဇစ် စတင်ရှယ်လစ်ဇင် ဟုဆရာတို့က ခေါ်ကြလေမလားမသိ။

(ပြည်သူ့ကြယ်ရပ်ဆိုင်းသွားပြီး ပြန်ယူခဲ့ရသော

ဆောင်းပါး)