နန်းညွန့်ဆွေ - မိုးဒေ၀ါ နှင့် မလှရွှေ

အသံပါရမီ

မြန်မာဘုရင်မင်းမြတ်များ လက်ထက်က ဇာတ်သဘင် ဂီတအနုပညာများကို လွန်စွာ အားပေးချီးမြှင့်ခဲ့ရာတွင်

၁။ စင်တော်ကြီး

 ၂။ စင်တော်ကလေး

၃။ သမီးတော်စင်

၄။ ဝင်းစင်

ဟူ၍ ရုပ်စုံသဘင် အတန်းအစား လေးမျိုးထားရှိခဲ့သည်။ ယင်းရုပ်စုံသဘင်ကို အမြင့် သဘင်ဟူ၍ ခေါ်ဆိုခဲ့လေသည်။ အမြင့်တွင် စင်ထိုး၍ ကပြအသုံးတော်ခံရသောကြောင့် အမြင့် သဘင်ဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်၏ ။ လူကိုယ်တိုင် ကသာ သဘင်ကိုမူ အနိမ့်သဘင်ဟူ၍ ခေါ်ဆိုခဲ့လေ သည်။ မြေကြီးပေါ်တွင် ကပြရသောကြောင့် အနိမ့်သဘင်ဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်၏။

ဤတွင် ပညာအားဖြင့် နိမ့်သည် မြင့်သည်ဟု မဆိုလို၊ လူကိုယ်တိုင် စင်ပေါ်တွင် တက် ၍ ကလျှင် ဂါရဝနိဝါတတရားပျက်မည်ဟု ယူဆ၍ စင်နှင့်မကခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသို့ ခွဲခြားခေါ် ဝေါ်ခဲ့သည်မှာ ဘိုးတော်မင်းတရားကြီးလက်ထက် မြဝတီမင်းကြီးဦးစတို့ခေတ်ကပင် ဖြစ်သည်ဟု သိရှိရပေသည်။ ထိုစဉ်အခါက လူကိုယ်တိုင် ကသောသဘင်မှ အီနောင်၊ ရာမစသည့်ဇာတ်ကြီးများ ကို ကပြအသုံးတော်ခံခဲ့လေသည်။ အမြင့်သဘင်ကမူ ရုပ်စုံ စင်တော်ကြီး၏ စည်းကမ်းနည်းလမ်း အတိုင်း ရှေးရိုးစဉ်လာမပျက် ဝင်ထွက်ကပြကြ၍ ဇာတ်လမ်း ကိုမူ ရာဇဝင်၊ မဟာဝင်တို့မှ ထုတ် နုတ်ဖေါ်ပြကြလေသည်။

ယင်းသို့ ကပြခဲ့ရာ၌ စင်တော်ကြီး စင်တော်ကလေးနှင့်ဇာတ်သဘင်အားလုံးတွင် ယခု ခေတ်မှာကဲ့သို့ အဝေးက ကြားနိုင် သည့်အသံချဲ့စက်များ မရှိခဲ့ရကား မင်း သမီးမင်းသားဖြစ်သူ သည် မိမိ၏ပင်ကိုယ်အသံကိုသာ အားကိုး၍ သီဆိုခဲ့ကြရသည်။ အသံချို့တဲ့လျှင် မင်းသားမင်း

သမီးဖြစ်ရန်အရေးမှာ ဝေးလှတော့သည်။ ထိုစဉ်က မင်းသားမင်း သမီးဖြစ်ရန်မှာ လွယ်ကူသော | ကိစ္စမဟုတ်ချေ။ မင်းသားမင်းသမီးဖြစ်ရန် လိုအပ်သော အရည်အချင်းများမှာ| 

က။ ပိဋကတ်စာပေ အခြေခံရှိရမည်။ ။

ခ။ ရာဇဝင် မဟာဝင် ဗဟုသုတရှိရမည်။

ဂ။ ကဗျာလင်္ကာများကိုလည်း နားလည်ရမည်။

ယင်း သည့် အရည်အချင်းများနှင့်ပြည့်စုံပြီဆိုပါက အဓိကအရေးအကြီးဆုံးဖြစ်သော “အသံကို စိစစ်ရပေသည်။ အကြင်သူသည် မင်းသားမင်း သမီးအရည်အခြင်းနှင့်ပြည့်စုံ၍ အသံ | လည်း ကောင်းမွန်သဖြင့် ရုပ်စုံစင်တော်တွင် ကပြအသုံးတော်ခံနေလင့်ကစား စင်တော်ကြီးခေါ်

ဘုရင့်စင်တော်သို့ရောက်ရန် မလွယ်ကူချေ။ စင်တော်ကြီးခေါ် ဘုရင့်စင်တော်သို့ ထိပ်တန်းပညာ ရှင်များမှ ရောက်ရှိနိုင်ပေသည်။ စင်တော်ကြီးသို့ ရောက်သင့် မရောက်သင့် ပြဿနာကို သဘင် ဝန်ကြီး၊ နာတာခံကြီး၊ သံတော်ဆင့်ကြီးစသူတို့ ဦးဆောင်သော သဘင်ကော်မတီက အဆုံးအ ဖြတ်ပေးရလေသည်။ ယင်း သဘင်ကော်မတီ၏ အစည်းအဝေးကို တောင်ဥယျာဉ်တော်တွင် ကျင်း ပ၍ ဆုံးဖြတ်လေသည်။ ကော်မတီက စိစစ်ရွေးချယ်ရာ၌ အသံနှင့်ပတ်သက်၍ သတ်မှတ်ချက်များ

၁။ နားဝင်အေးသော အသံဖြစ်ရမည်။

၂။ အဆီရှိရမည်။

၃။ မဟာ ဆန်ရမည်။

၄။ ရာဇသံလည်း ပါရမည်။

၅။ အထက်ကိုမှီ အောက်ကို ပီရမည်။

နားဝင်အေးရမည်ဆိုသည်မှာ သီဆိုသူ၏ အသံသည် ပရိသတ်၏နားသို့ ချိုသာစွာ ဝင် ရောက်စေရမည်။ အသံ၏ဆွဲဆောင်မှုအင်အား ရှိ၍ စကားလုံးပီပီသသနှင့် နားဝင်ချိုအောင် ဆိုနိုင်သောအသံဖြစ်ရမည်ဟု ဆိုလိုသည်။ အဆီရှိရမည်ဟူသည်မှာ အသံကား ကောင်းပါ၏။ သို့ သော်ခြောက်ကပ်ကပ်၊ အသံပြာ၊ အသံညောင်၊ အသံတိမ်မျိုး မဟုတ်စေရ၊ စိုစိုပြေပြေရှိ၍ အရည် ရွှမ်းသောအဆီရစ်သော(ဝါ)စေးစေးပိုင်ပိုင် အသံမျိုး ဖြစ်စေရမည်ဟု ဆိုလိုသည်။ မဟာဆန် ရမည်ဆိုသည်မှာ ထီးမူနန်းဟန်များကို တတရမည်ဟု ဆိုလိုသည်။ ရာဇသံပါရမည်ဆိုသည်မှာ အ သံသည်သာလျက် နားထောင်ကောင်းရုံမျှမဟုတ်၊ အမိန့်သံ၊ အာဏာသံ၊ ထက်မြက်သည့်အသံ မျိုးလည်း ရှိစေရမည်ဟု ဆိုလိုသည်။ နောက်ဆုံးအချက်မှာကား ညာသံကို မှီအောင် သီဆိုနိုင်၍ ဘယ်သံကိုချလျှင် ပီပီသသ ရှိရမည်ဟု ဆိုလိုသည်။ ဤအချက်သည် အလွန်အရေးကြီးလှသည်။

ယင်းအချက်ငါးချက်တို့နှင့် ညီ မညီ စိစစ်ပြီးမှ မင်းသား မင်းသမီးဖြစ်ထိုက်သည် မဖြစ် ထိုက်သည်ကို အဆုံးအဖြတ်ပေးလေသည်။ နာမည်ကျော် မောင်းထောင် ဆရာကြီးဦးကျော်လှ သည် အလွန်လျှင်မင်းသား ဖြစ်လိုသောဆန္ဓရှိသူပေတည်း။ မင်းသားဖြစ်နိုင်ရန် ပိဋကတ်ဗေဒင် စသော ပညာ၊ ကဗျာလင်္ကာ၊ ရာဇဝင်၊ မဟာဝင်စသည့်ဗဟုသုတအဖြာဖြာကို လေ့လာကျွမ်းကျင် ပါသော်လည်း နောက်ဆုံးအသံစမ်းသပ်ခန်းသို့ ရောက်သောအခါတွင် ပြုတ်ကျကျန်ခဲ့လေသည်။ သဘင်ဝန်ကြီးအကြီး အမှူးပြုသော သဘင်ကော်မတီက ဆရာဦးကျော်လှအား မင်း သားမဖြစ် ထိုက်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သဖြင့် မင်း သားမဖြစ်ရရှာဘဲ သံချိုကိုင်မင်း သားကြီးအဖြစ်ဖြင့်သာ အမှု တော်ထမ်းခဲ့ရကြောင်း ရှေးဟောင်းစကားများအရ သိရှိရပေသည်။

ရှေးခေတ်က အသံကို ဤမျှအထိပင် အရေးထား၍ စိစစ်ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ ယခုခေတ် တွင်မူ အသံချဲ့စက်တွေ ပေါ်ပေါက်နေပြီဖြစ်၍ ယင်းသို့ရွေးချယ်ရန် လိုအပ်ပါသေးသလောဟု မေးစရာရှိသည်။ အသံချဲ့စက်ဟူသည်မှာ အဝေးသို့ကြားအောင် အကျယ်ချဲ့ပေးသည့်သဘော

သာလျှင် အဓိကဖြစ်၍ ပင်ကိုယ်သံကို ပြုပြင်ပေးခြင်းမရှိ။ အသံပြာသူသည် သံပြာပင် ထွက်မည်။ အသံဝါသူသည် သံဝါပင်ထွက်မည်။ ငိုသံပါသူသည် ငိုသံပါကြီးပင် ထွက်မည်ဖြစ်၍ အထက်ပါ အသံစိစစ်သည့်အင်္ဂါငါးရပ်နှင့်စစ်ဆေးသည့်အခါတွင် အဖြေပေါ် လာပေလိမ့်မည်။ ။

ထို့ကြောင့် အဆိုတော် ပေါများလှနေသော ယခုခေတ်၌ အထက်ပါအသံစိစစ်ချက်တို့ ဖြင့် ဆန်းစစ်မည်ဆိုက ညီညွတ်သည့်သူ နည်းပေလိမ့်မည်။ ညီညွတ်သည် မညီညွတ်သည်ကို နား က သိလေသည်။ အဆိုတော်တယောက်၏ အသံသည် ကဏ္ဏသုခမဖြစ်လျှင် နားက အလိုလိုပယ် လေသည်။ မနီးမဝေး လွယ်လွယ်ဥပမာပြရလျှင် ရှေးခေတ်က ရုပ်ရှင်မင်းသားခင်မောင်ရင်၏ အသံသည် သံချို၊ သံလွင်ဖြစ်၍ နားဝင်ချိုသည်။ အားရှိသော အသံဖြစ်သည်။ ပြည်လှဖေ၏ အစ်တစ်တစ်အသံမှာလည်း ဩဇာဓာတ်ပါသည်။ အဆီရစ်သောအသံမျိုးဟု ခေါ်ရပေမည်။ ထို့ ကြောင့်လည်း သူတို့နှစ်ဦး သည် အဆိုကျော်များဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

အမျိုးသမီးပိုင်းအနေနှင့်လည်း မကြည်အောင်၏သြဇာဓာတ်ပါသောအသံဝါကြီးမှာ ခန့်ညားလေးပင်လှပါ သည်။ မအေးမိ၏ အာလေးလေးနှင့်ခပ်ကျဲကျဲ ထွက်ပေါ်လာသောသံချို သံလွင်ကလေးမှာလည်း နားဝင်ချိုလှပါ၏။ စိန်ပါတီ၏ပြောင်လက်စူးရှသော နှာသံကလေးမှာ လည်း ထိထိမိမိရှိလှပါ၏။ ပေါက်ရောက်လှပါ၏ ။ မေရှင်၏ သံညှင်း သံနဲ့ သံဃ သံပျောင်းကလေး မှာလည်း ပြေပြစ်ချောမွေ့လှပါ၏။ ဇိုရာသန်းအေးခေါ် ဘိလတ်ပြန်သန်း၏ခုန်ဆွခုန်ဆုနှင့်မြူး ရွ၍နေသော ပလီပလာ အသံကလေးမှာလည်း နားစွဲလှပါဘိ၏။

ခေတ်ဟောင်းက ကျွန်တော် အ သဲစွဲခဲ့သော အထက်ပါ အသံရှင်တို့၏ သီချင်းများစွာကို လေ့လာကျက်မှတ် သီဆိုတီးမှုတ်ခဲ့သည်မှာ ယနေ့အထိပင် ရှိပါသေးသည်။ သူ့နေရာနှင့်သူ၊ သူ့ အလိုက်နှင့်သူ အဆင်ပြေသည်။ ကောင်းမွန်ကြသည်ချည်းပင် ဖြစ်ပါ၏။ အားလုံးကို ကျွန်တော် နှစ်သက်ခဲ့ပါ၏။ သို့သော် ထိုအသံတို့သည် ကျွန်တော့်အား ပီတိဖြစ်အောင်သာ ဖန်တီးနိုင်ခဲ့ပါ သည်။ ချောက်ချားသွားအောင်ကား မဖန်တီးနိုင်ခဲ့ပါ။ ကျွန်တော့်အဖို့ အသံကြားကာမျှဖြင့် ချောက်ချား ခဲ့ရသောအသံမှာကား

“မေ”ခေါ် မလှရွှေ၏အသံ ဖြစ်သတည်း။