စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
နတ်နွယ် - ပျံလေသည့်ငှက်ခါး
Couldn't load pickup availability
(၁)
ဘိုလီးဗီးယားနိုင်ငံတွင် ကလေးသူငယ်များသည် “ကွယ်လွန်သူ များနေ့တွင် စားသောက်ဖွယ်ရာများနှင့် လက်ဆောင်ပစ္စည်းများကို သင်္ချိုင်း သို့ ယူဆောင်သွားပြီး သွားလေသူများအတွက် စွန့်ပစ်ထားတတ်ကြသည်။ ရှေးခေတ်ဟောင်းအယူအဆနှင့် ခရစ်ယာန်အစဉ်အလာတို့ကို ပေါင်းစပ်ထား ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဖြစ်ပေါ်လာသည့် အခြေအနေများနှင့် အတော်ကလေး ကိုက်ညီသည်ဟု ဆိုရမည်။ သို့တစေလည်း ဤလို အခါသမယမျိုးတွင် သေဆုံးပြီးသူများသည် သင်္ချိုင်းဂူအတွင်းမှ ထွက်ပြီး လမ်းလျှောက်လိမ့် မည်ဟု အင်မတန်အယူသီးသော ဘိုလီးဗီးယား တောသူတောင်သားများပင် ယုံကြည်လိမ့်မည်မဟုတ်ပါ။ သို့သော် ကျွန်တော်ကတော့ ယုံကြည်သည်။
လာဝါတာသည် သတ္တုတူးဖော်ရာ မြို့ကလေးတစ်မြို့ ဖြစ်သည်။ လူဦးရေ ငါးထောင်၊ ခြောက်ထောင်ခန့်ရှိပြီး အင်ဒီတောင်တန်း အခေါင် အဖျားတွင် မြုပ်ဝင်လျက် ရှိသည်။ အင်မတန် ဝေးခေါင်သော အရပ်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ ပီရူးနိုင်ငံမှနေ၍ ခရီးသည်တင်လေယာဉ် တောက်လျှောက် မပေါက်ပါ။ သို့ဖြင့် ကျွန်တော်သည် ကုန်တင်လေယာဉ်ဟောင်းကြီးတစ်စင်း ဖြင့် လိုက်ပါသွားရသည်။
ကျွန်တော် ရောက်ရှိသွားသည့်အချိန်တွင် မိုးသည်းထန်စွာ ရွာသွန်းလျက် ရှိသည်။ သို့သော် ကံကောင်းထောက်မသဖြင့် လေယာဉ်ကွင်း အဆောက်အဦကလေး၏အနီးတွင် အငှားကားတစ်စီး ရပ်ထားသည်ကို တွေ့ရှိရသည်။ ကားမောင်းသူမှာ လူနီတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ မိုးကာအင်္ကျီ အဝါကြီးကို ဝတ်ထားပြီး ခေါင်းတွင် မြက်ဦးထုပ်ဆောင်းထားသည်။ သူ သည် ကားငှားမည့်သူတစ်ဦးကို တွေ့ရှိရသောအခါ အထူးပင် အံ့အားသင့် သွားပုံရသည်။ ဝမ်းသာသွားပုံရသည်။
“ဟိုတယ်ကိုလား ဆရာ”
သူက ကျွန်တော်၏ လက်ဆွဲအိတ်ကို ဆွဲယူရင်း မေးလိုက်သည်။
“အိတ်ဆယ်စီယာ”
ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သည်။
“အဲဒါ ဟိုတယ်ပဲပေါ့ ဆရာ၊ ကျွန်တော်တို့မြို့မှာ ဟိုတယ်တစ်ခုပဲ ရှိပါတယ်”
သူက သွားများကို ဖြဲပြရင်း ပြောသည်။
ကားက အောက်စော်နံသည်။ မိုးယိုသည်။ မီးရောင်များ လင်းထိန် နေသော မြို့ကလေးဘက်သို့ ကားကို မောင်းဆင်းသွားသောအခါ ကျွန်တော့် မှာ များစွာမှ စိတ်ပျက်မိရသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း နားမလည် ဖြစ်ရ သည်။ ငါ ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ၊ ဘာကိစ္စလဲ၊ ဘာအဓိပ္ပာယ်လဲ၊ ကိုယ့် အမြီးကိုယ်လိုက်ခုတ်သည့် ကြောင်ကလေးတစ်ကောင်လိုပင် ဖြစ်တော့ သည်။ မရှိသည့် သတင်းတစ်ပုဒ်နောက်သို့ လိုက်ပါခြင်းပင် မဟုတ်ပါလား။ လာဝါတာကို တွေ့မြင်ရတော့ ပို၍ စိတ်ပျက်ဖွယ်ရာ ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ၏ကားသည် လမ်းငယ်၊ လမ်းကျဉ်းကလေးတို့ကို ချိုးကာ ကွေ့ကာနှင့် တစ်လမ်းဝင် တစ်လမ်းထွက် ပြေးလွှားလျက် ရှိသည်။ လမ်းဘေးဝဲယာတွင် အိမ်ငယ်ငယ် အိမ်နိမ့်နိမ့်ကလေးများ ပြွတ်သိပ်လျက် ရှိသည်။
ခဏမျှအကြာတွင် မြို့အလယ်ရှိ ဗဟိုရင်ပြင်သို့ ကျွန်တော်တို့ ရောက်ရှိသည်။ မြို့ရင်ပြင်၏အလယ်တွင် လှပသော ရေပန်းကြီးတစ်ခု ရှိသည်။ ကိုလိုနီခေတ်က အမွေအနှစ်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ နတ်သမီးရုပ်များ၏ ပါးစပ်များ၊ နှာခေါင်းများမှ ရေများ ပန်းထွက်လျက် ရှိသည်။ ယခုအထိ အားလုံး ကောင်းမွန်လျက်ရှိနေသေးသည်မှာ အံ့သြဖွယ်ရာတစ်ခု ဖြစ်သည်။
ဟိုတယ်သည် ရင်ပြင်ကျယ်ကြီး၏တစ်ဖက်ထိပ်တွင် ဖြစ်သည်။ လမ်း တစ်ဖက်ရှိ တိုင်တန်းများအနီးတွင် လူအချို့ စုဝေးလျက်ရှိသည်ကို ကျွန်တော် ကားပေါ်မှ အဆင်းတွင် တွေ့မြင်ရသည်။ သူတို့က ဝတ်ကောင်းစားလှတွေ နှင့်ဖြစ်သည်။ လေထဲတွင် ဆေးလိပ်နံ့များ မွှန်နေသည်။
“ဘာလုပ်နေကြတာလဲ”
ကျွန်တော်က မေးလိုက်သည်။
“သူတော်စင်များနေ့လေ၊ ပွဲတော်သမယပေါ့”
“သူတို့ကို ကြည့်ရတာ သိပ်ပြီး ပျော်ပျော်ပါးပါး မရှိကြပါဘူး” ကားမောင်းသူ ပခုံးတွန့်လျက်... ။
“မိုးပေါ့ မိုးဖျက်တာပေါ့၊ မီးရှူးမီးပန်းတွေ လွှတ်လို့မရဘူး၊ နောက် ပြီးတော့ ဒီပွဲတော်က တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ကျင်းပရတာ မဟုတ်လား။ ခဏနေ ရင် သူတို့သုသာန်ကို သွားကြလိမ့်မယ်၊ ဘဝတစ်ပါးသို့ ပြောင်းသွားကြတဲ့ လူတွေကို သွားပြီး နှုတ်ဆက်ကြလိမ့်မယ်။ ကျွန်တော်တို့က ဒီပွဲကို ကွယ်လွန် သူများရဲ့ နေ့လို့ ခေါ်တယ်။ ဆရာ ကြားဖူးသလားတော့ မသိဘူးပေါ့”
“မက္ကဆီကိုနိုင်ငံမှာလည်း ဒီအတိုင်းပါပဲ”
ကျွန်တော်က သူ့ကို ကားခ ရှင်းပေးပြီးနောက် ဟိုတယ်တွင်းသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။ သည်ဟိုတယ်မှာလည်း ခေတ်ကောင်းစဉ်က လက်ရာ တစ်ခု ဖြစ်သည်။ သို့သော် ပျက်ယွင်းစတော့ ပြုနေပြီဖြစ်သည်။ နံရံမှ အင်္ဂတေများ ကွာကျနေသည်။ မျက်နှာကြက်တွင် အကွက်ကြီးတွေ စွန်းထင်း လျက် ရှိသည်။ ဟိုတယ်စာရေးသည် ကျွန်တော့်ကို မမျှော်လင့်ဘဲ တွေ့မြင် လိုက်ရသောအခါ ကားဒရိုင်ဘာကဲ့သို့ပင် အံ့အားသင့်သွားဟန်ရှိသည်။ သူ့လက်မှသတင်းစာကို လျင်မြန်စွာ ချထားလိုက်သည်။
“ကျွန်တော် အခန်းတစ်ခန်း လိုချင်တယ်”
“ရပါတယ် ဆရာ၊ ဘယ်လောက်ကြာကြာနေမလဲ”
“တစ်ညပဲ၊ မနက်ဖြန် ပီရူးကို ပြန်မယ်”
ကျွန်တော်က ကြည့်ရှုရေးမှတ်နိုင်ရန်အတွက် မှတ်ပုံတင်ကတ်ပြား ကို ပေးလိုက်သည်။
သူက မှတ်ပုံတင်စာအုပ်တွင် ရေးမှတ်ရင်း...
“အလုပ်ကိစ္စနဲ့လာတာလား၊ ဆရာက.. သတ္တုတွင်းကုမ္ပဏီက
လား”
ကျွန်တော်က ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ဆယ်ဒေါ်လာတန် ငွေစက္ကူတစ်ရွက်ကို ထုတ်ယူကာ မှတ်ပုံတင်စာအုပ်အနီးတွင် ချထားလိုက် သည်ကို မှတ်ပုံတင်စာရေး ရေးနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး ကြည့်သည်။
“တနင်္လာနေ့က ဒီမှာ လူတစ်ယောက် သေတယ်လို့ လီမားမြို့က သတင်းစာတွေမှာ ဖတ်လိုက်ရတယ်။ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ဟိုတယ်ရှေ့ ရင်ပြင်ထဲ မှာ ဖြုန်းခနဲ လဲကျပြီး သေသွားတယ်လို့ ရေးထားတယ်။ ရဲအဖွဲ့ က သူ့ရဲ့ လက်ဆွဲအိတ်ကို ရှာကြည့်တဲ့အခါမှာ ဒေါ်လာငွေငါးသောင်းနဲ့ နာမည်သုံးမျိုး နဲ့ နိုင်ငံကူးလက်မှတ်သုံးစောင်ကို တွေ့ရတယ်လို့ ဖော်ပြထားတယ်”
“ဟုတ်ပါတယ် ခင်ဗျာ၊ ဆီပျော်ဘော်ယာပါ၊ ဆရာက... သူ့ မိတ်ဆွေလား”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့..... သူ့ကို မြင်ရင်တော့ ကျွန်တော် သိလိမ့် မယ်လို့ ထင်တယ်”
“လောလောဆယ်တော့ သူ့အလောင်းက သုဘရာဇာဆီမှာ ရှိနေ တယ်။ ဆွေမျိုးတွေကို စောင့်တဲ့အနေနဲ့ ခုနစ်ရက်ထားလေ့ရှိတယ်”
“ကျွန်တော့်ကို ဒီလိုပဲ ပြောလိုက်ကြတယ်”
“လက်ဖတင်နင်ဂိုမက်က ဒီအမှုကို ကိုင်ရတဲ့ ရဲအုပ်ကြီးပဲ၊ ရဲစခန်း က ရင်ပြင်ရဲ့ တစ်ဖက်မှာ ရှိတယ်”
“ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေမှာ ရဲနှင့်ဆက်ဆံရတာ သိပ်ပြီး အလုပ်မဖြစ်ဘူး”
ကျွန်တော်က နောက်ထပ် ဆယ်ဒေါ်လာတန် ငွေစက္ကူတစ်ရွက် ထုတ်ပြီး ပထမ တစ်ဆယ်တန်အနီးတွင် ချထားလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်က သတင်းထောက်တစ်ယောက်ပဲ၊ ဒီသတင်းက ကျွန်တော်ရေးဖို့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် ဖြစ်လာနိုင်တယ်”
“ဪ.. ဆရာက သတင်းစာဆရာကိုး၊ ကျွန်တော်ဘာကူညီရမလဲ”
သူ့မျက်လုံးမှာ အရောင်တောက်လာသည်။ “ဘော်ယာ... သူ့အကြောင်း ခင်ဗျား ဘာပြောနိုင်သလဲ” “ဘာမှတော့ သိပ်ပြောနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်က ဆူကရီကနေ သူ ရောက်လာတယ်။ မိတ်ဆွေတစ်ယောက် ရောက်လာမှာကို စောင့် နေတယ်လို့ ပြောတယ်” ။
“အဲဒီလူရောက်တော့ ရောက်လာသလား”
“အဲဒါတော့ ကျွန်တော် မသိဘူး ဆရာ”
“သူ့ပုံပန်းသဏ္ဌာန် ပြောစမ်းပါ”
“အသက် ၆၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ၊ ဒါထက် ပိုကြီးချင်ကြီးမယ်၊ မငယ် ဘူး၊ ဟုတ်တယ် ပိုပြီး ကြီးနိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့... အပြောရတော့ ခက်တယ်၊ သူ့ကိုကြည့်ရတာ တော်တော်ကလေး မာတယ်၊ အရွယ်တင်တယ်၊ ဧရာမ
“ဘာပြောတယ်”
“ဧရာမလူကြီးပဲ၊ အရပ်ရှည်တာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ကြီးတာပဲလို့ ပြောရမယ်။ လက်ပြင် ကျယ်တယ်၊ လည်ပင်း တုတ်တယ်”
သူက လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ပြရင်း ပြောသည်။
“လူဝကြီးလား”
“ဝတာ မဟုတ်ဘူး၊ တောင့်တင်းခိုင်မာတာပဲ။ စပိန်စကား ကောင်း ကောင်း ပြောနိုင်တယ်၊ ဂျာမန်သံတော့ နည်းနည်းဝဲတယ်”
“ဂျာမန်သံ ဝဲတယ်ဆိုတာ သေချာရဲ့လား”
“သေချာပါတယ်၊ ဂျာမန် အင်ဂျင်နီယာတွေ ဒီကို ခဏခဏ လာနေ တာပဲ၊ သူတို့ပြောတဲ့အသံကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းမှတ်မိပါတယ်”
“မှတ်ပုံတင်စာအုပ်ထဲမှာ ဘာရေးထားသလဲ၊ ကျွန်တော် ကြည့်လို့ ရမလား”
သူက မှတ်ပုံတင်စာအုပ်ကို ကျွန်တော့်ဘက်သို့ လှည့်ပေးလိုက် သည်။ ကျွန်တော့်နာမည်၏ အထက်ဘက်စာကြောင်းတွင် သူ့နာမည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့လက်မှတ်ကို တွေ့ရသည်။ နေ့စွဲရေးထိုးရာတွင် ခုနစ်ဂဏန်း တွင် တုံးကလေးခတ်ထားသည်။ ဥရောပနည်းဟန် ဖြစ်သည်။
ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ငွေစက္ကူ နှစ်ရွက်ကို ဟိုတယ် စာရေးထံသို့ တွန်းပို့လိုက်သည်။
“ကျေးဇူးပဲ”
သူက ငွေစက္ကူနှစ်ရွက်ကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး အင်္ကျီရင်ဘတ် အိတ်ထဲသို့ လျင်မြန်စွာ ထည့်လိုက်သည်။
“ဆရာ့အတွက် အခန်း ကျွန်တော် လိုက်ပြမယ်”
ကျွန်တော်က လက်မှနာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။ ခုနစ်နာရီ ထိုးပြီးပြီ။
“ဒီအချိန် သုဘရာဇာဆီကို သွားလို့ ဖြစ်မလား”
“ဖြစ်ပါတယ် ဆရာ၊ အသုဘရုံမှာ သုဘရာဇာတစ်ယောက် တစ်ညလုံး အချိန်ပြည့် တာဝန်ချထားတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ ထုံးစံတစ်ခု ရှိတယ်။ သေသွားတဲ့လူတွေကို သုံးရက်လုံးလုံး နေ့ရော ညရော စောင့်ကြည့် နေရတယ်။ တကယ်လို့များ...”
သူက ဤနေရာတွင် ခေတ္တမျှ တုံ့ဆိုင်းနေသည်။ “ပြန်ရှင်လို ရှင်ငြားပေါ့”
“ဟုတ်ပါတယ် ဆရာ၊ သေခြင်းဆိုတာ နောက်ဆုံးအမှုကိစ္စပဲ။ ဒါကြောင့်မို့လို့ အင်မတန်သေချာဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ ဘယ်ဘက်ကိုသွားပါ ဆရာ၊ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့လမ်းကို လိုက်ပါ၊ လမ်းဆုံးတာနဲ့ တစ်ပြိုင် နက် သုဘရာဇာအိမ်ကို တွေ့ပါလိမ့်မယ်။ ဘယ်လိုမှ မှားစရာအကြောင်း မရှိဘူး၊ တံခါးပေါက်မှာ မီးအပြာလေး ထွန်းထားတယ်။ သုဘရာဇာရဲ့ နာမည်က ဟူးဂိုးတဲ့၊ ရာဖီမာရီနိုက လွှတ်လိုက်တယ်လို့ ပြောပါဆရာ”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ။
“နောက်ပြီးတော့ ဆရာ...၊ ဆရာ ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာ တစ်ခုခု စားချင်ရင်မှာပါ ဆရာ၊ ကျွန်တော် တစ်ညလုံးရှိနေပါ့မယ်”
သူက သတင်းစာကို ကောက်ယူသည်။ ကျွန်တော် ဟိုတယ် အပြင် ဘက်သို့ ထွက်ခဲ့သည်။ သင်္ချိုင်းသို့သွားမည့် လူအုပ်ကြီးသည် တာစူလျက် ရှိချေပြီ။ အပေါ်ဆုံးလှေကားထစ်တွင်ရပ်ပြီး ကျွန်တော် ကြည့်သည်။ မက္ကဆီ ကိုတွင် တွေ့မြင်ရသည့်အတိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ ရှေ့ဆုံးတွင် လူနှစ်ယောက် မီးတုတ်ကြီးတွေကို ကိုင်ထားသည်။ ယမမင်းဝတ်စုံများကို ဝတ်ဆင်ထား ကြသည်။ သည့်နောက်တွင် ကလေးများဖြစ်သည်။ အလယ်တွင် ဖယောင်း တိုင်များ ကိုင်ထားကြသည်။ မိုးကြောင့် အချို့ ဖယောင်းတိုင်များ ငြိမ်းကုန်ပြီ ဖြစ်သည်။ လူကြီးများက စားသောက်ဖွယ်ရာခြင်းများကို ကိုင်ဆောင်လျက်
