နတ်နွယ် - ပတ္တမြားခေါ်သံ

စာရေးသူနှင့် စပ်လျဉ်း၍

           ဒန်ကင်ကိုင်းကို အင်္ဂလန်နိုင်ငံ ယောက်ရှိုင်းယားခရိုင် ဗရက်ဖို့မြို့၌ မွေးဖွားခဲ့သည်။

           သူသည် ဗရက်ဖို့တယ်လီဂရပ်နှင့် အားဂတ်သတင်းစာတို့တွင် အငယ်တန်း သတင်းထောက်အဖြစ်နှင့် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း စတင်ခဲ့သည်။ သို့ နောက် လန်ကက်စတာ မာကျူရီနှင့် ယောက်ရှိုင်းယားပို့စ်တို့တွင် ပြောင်းရွှေ့ လုပ်ဆောင်သည်။ ၁၉၅၅ ခုနှစ်တွင် လန်ဒန်မြို့ရှိ ဂျွန်ဘူး မဂ္ဂဇင်းတွင် အလုပ်ဝင်သည်။ ယင်းမဂ္ဂဇင်းသည် နောက်ပိုင်းတွင် တူဒေးမဂ္ဂဇင်း ဖြစ်လာသည်။ ထို့နောက် သူသည် အိမ်တွင် အုပ်ချုပ်မှု အယ်ဒီတာအဖြစ် သွားရောက်အမှုထမ်းခဲ့သည်။ ထိုမှာပင် သူ၏ ပထမဆုံး ဝတ္ထုဖြစ်သော A Cage of Ice ကို ရေးခဲ့သည်။

           ထိုဝတ္ထု အောင်မြင်ခဲ့သဖြင့် သူသည် မျှော်မှန်းချက်ဖြစ်သော အချိန် ပြည့် စာရေးဆရာဘဝသို့ ကူးပြောင်းကာ ဝတ္ထုများကို ဆက်လက် ရေးသားခဲ့ သည်။ ယခု ဘာသာပြန်ဆိုသော Green River High မှာ သူ၏ သတ္တမ မြောက် ဝတ္ထုဖြစ်ပြီး ၁၉၇၉ ခုနှစ်တွင် ပထမကြိမ် ပုံနှိပ်ခဲ့သည်။

-----

          သည်ကနေ့ သောကြာနေ့ ဖြစ်သည်။ အလျင် သောကြာနေ့တွေလို ပင်အလုပ်များပေဦးမည်။ သည် သောကြာက ပို၍မှပင် ဆိုးချေဦးမည်။ အကြောင်းမှာ အမှုထမ်း တစ်ဝက်လောက်သည် တုပ်ကွေးမိနေကြသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ အချို့ကတော့ တကယ်ဟုတ်သည်။ အချို့ကတော့ ရောင်တော်ပြန် နှင့် စေလွှတ်ကြခြင်းဖြစ်သည်။

          သည်မနက် အိပ်ရာမှ နိုးသောအခါ ကျွန်တော်သည် တကယ်ပင် အဝေးသို့ ထွက်ပြေးချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်နေတော့သည်။ ကျွန်တော်၏ အိပ်ရာကတော့ နွေးပါသည်။ သို့သော် အခန်းတစ်ခုလုံးမှာမူ လူနေဖို့ မဟုတ်ဘဲ ရေခဲပြင် က ပင်ဂွင်းငှက်များ နေဖို့သာ သင့်လျော်နေတော့သည်။

           ကျွန်တော် စဉ်းစားသည်။ ကျွန်တော် ထွက်ပြေးချင်သည်။ သို့သော် ဖြစ်မည် မဟုတ်ပါ။ ဘယ်တော့မှလည်း ဖြစ်မည် မဟုတ်ပါ။

           ကျောင်းမှာ နေတုန်းကရော၊ တပ်ထဲမှာတုန်းကရော အတန်းပိုင် များနှင့် သင်တန်း တပ်ကြပ်ကြီးများက လူငယ်တို့၏ သန့်ရှင်းတက်ကြွမှုတွင်လောကနီတိတရားများကို အသည်းစွဲအောင် ရိုက်သွင်းခဲ့ကြသည်။ သူတို့ ခွင့်ပြု ထားသည်က တနင်္ဂနွေနေ့ ညနေပိုင်းတွင် ကျားမ နှစ်ယောက်တွဲ တင်းနစ် ကစားရသည်လောက်ပဲ ရှိသည်။

           အမျိုးသမီးတွေကို တံခါးဖွင့်ပေးထားခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ပါဟု ဆိုသည်။ ကျွန်တော် ရှောင်ကြဉ်ပါသည်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော့်ဆီကို အဲသည်လို မျိုးသမီးတွေ လာခြင်းလည်း မရှိသလောက် နည်းပါးလှပါသည်။

           အရာရှိကောင်း တစ်ယောက်ဆိုသည်မှာ မိမိအနေနှင့် ကွမ်းတစ်ယာ ရေတစ်မှုတ် မစားသောက်မီမှာပင် မိမိ၏ လက်အောက်ငယ်သားများကို ၀လင် အောင် ကျွေးမွေးရမည်ဟု ဆိုပါသည်။ ကောင်းပြီ။ ထိုသို့ ပြုကျင့်ပါပြီ။ သည်တော့ ဘာဖြစ်သနည်း။ သူတို့သည် အဝအပြဲစားသောက်ပြီးနောက် သူတို့၏ အင်္ကျီအိတ်များထဲတွင် အပြည့်အမောင်းထည့်ပြီး ယူသွားတတ်ကြပါသည်။ ပြီးတော့ သင့်ကို သူတို့၏ မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နေပုံက စကားတစ်ခွန်း ပြောနေဘိသကဲ့သို့ ရှိသည်။ အအကြီး။

           တာဝန်။ကျွန်တော်သည် ဤစကားလုံးကို သိရှိသော နောက်ဆုံးမျိုးဆက်ထဲ တွင် တစ်ဦးအပါအဝင် ဖြစ်ပါသည်။ ဤစကားလုံး၏ အနက်အဓိပ္ပာယ်ကို သိရှိ နားလည်သူတစ်ဦးလည်း ဖြစ်ပါသည်။

           လူတစ်ယောက်သည် ဤစကားလုံး၏ အနက်အဓိပ္ပာယ်နှင့် လိုအပ်မှု တို့ကို သူ၏ခေါင်းထဲတွင် တစ်ကြိမ် စွဲသွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် တာဝန် ဟူသော အရာသည် အချက်ပေးနာရီကဲ့သို့ပင် သူ့ကို အမြဲတမ်း သတိပေးလျက် ရှိတဲ့ သည်။ မိမိ မလုပ်ချင်သည့် အလုပ်များကိုလည်း တာဝန်ကြောင့် လုပ်ဆောင်ပေတော့မည်။ အရာရာသည် ဤအတိုင်းပင် ဖြစ်တော့သည်။

          ယင်းကြောင့်ပင်။ဤသောကြာနေ့မနက်တွင်လည်း ကျွန်တော်သည် မထချင်ဘဲနှင့် အိပ်ရာမှ ထခဲ့ရသည်။ မုတ်ဆိတ်မွေး နှုတ်ခမ်းမွှေးရိတ်ရသည်။(သန့်ရှင်းသော စစ်သားတစ်ယောက်သည် ထက်မြက်သော စစ်သားတစ်ယောက်ပင် ဖြစ် သည်။) နံနက်စာကောင်းကောင်း ပြင်ဆင်ရသည်။ (နံနက်စာ မစားခဲ့ရသော ရဲဘော်တစ်ယောက်သည် စစ်ရေးပြကွင်းတွင် အားပြတ်ပြီး လဲကျတတ်သည်။)

          ဖိတ်ဖိတ်လက်နေသော ရှူးဖိနပ်စုံကို ကျွန်တော် စီးသည်။ ထို့အတူမိတ်ဖိတ်လက်နေသော ဝတ်စုံကို ဝတ်သည်။ ပြတင်းပေါက်မှနေ၍ အပြင်ကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် မိုးကာအင်္ကျီကို ထပ်ဝတ်သည်။ ထို့နောက် ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်သို့ သွားသည်။ ..

          '' သည်လို မိုးသည်းသည်းရွာသော နေ့မျိုးတွင် ဘတ်စ်ကားသည် အမြဲတမ်း နောက်ကျပြီး အမြဲတမ်း ပြည့်ကျပ်နေတတ်ပါသည်။ မိမိလို မစောင့်နိုင်သူ များအကြားတွင် မိမိလည်း စောင့်မနေနိုင်ဘဲ မတ်တတ်ရပ်ပြီး ပါသွားရသည်။

          စောစောက ကျွန်တော် ပြောခဲ့သည့် အချက်များအရ ကျွန်တော့်ကို စစ်သားတစ်ယောက်ဟု ထင်လျှင် ထိုအတိုင်း ထင်နိုင်ပါသည်။ သို့သော် ၀မ်းနည်း စရာစကားပြောလျှင် ကျွန်တော်သည် စစ်သားဟောင်းတစ်ယောက်သာလျှင် ဖြစ်ပါသည်။ စစ်သားတစ်ယောက်၏ အမှတ်သင်္ကေတများ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ် မှာရော ကျွန်တော့်ကိုယ်ထဲမှာရော ရှိနေပါသည်။

         ခိုက်ခိုက်တုန် အေးမြပြီး မိုးတွေ သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေသော ထို နေ့နံနက်က ကျွန်တော်သည် ကျွန်တော် အလုပ်လုပ်သောဘဏ်တိုက်သို့ အလုပ် ဆင်းရန် သွားရောက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ အရေးကြီးသော ပြဿနာကို အပြီးသတ် ဖြေရှင်းရန် သွားရောက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ရက်လောက်က ကျွန်တော့်ကို မန်နေဂျာကြီးက သူ၏ ရုံးခန်းသို့ ဆင့်ခေါ်ခဲ့ပါသည်။ အထက်တန်းကောင်တာစာရေးကြီး အငြိမ်းစား ယူသွားပြီဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်သည် ဝါစဉ် အကြီးဆုံးဖြစ်သဖြင့် ထိုနေရာသို့ ရာထူးတက်မည်ဖြစ်ကြောင်း၊ တစ်နှစ်လျှင် ပေါင်တစ်ရာ့ငါးဆယ်ခန့် ပိုမိုရရှိတော့ မည်ဖြစ်ကြောင်း မန်နေဂျာကြီးက ပြောပါသည်။ဘဏ်မန်နေဂျာကြီး ဗားစတော့သည် ဤသတင်းကို ပြောကြားရာတွင် ကျွန်တော့်ကို သူရဲကောင်းဘွဲ့တံဆိပ် အပ်နှင်းနေသည့်ပမာပင် ဖြစ်သည်။ ယင်းကြောင့်ပင်ဖြစ်မည်။ ကျွန်တော်က ဤကိစ္စကို နှစ်ရက်လောက် စဉ်းစားပါရစေဦးဟု ဆိုသောအခါ သူ အများကြီး အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူသည် ရာထူး တက်မှုကို အမြဲတမ်း မျှော်လင့်နေသော အမှုထမ်းတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူ့ဘဝတွင် မကြာခဏ ရာထူးတက်ရသည်ဟူ၍လည်း မရှိခဲ့ပါ။ တစ်ကြိမ်တစ်ခါလည်း လက်ခံ သင့်မသင့်ဆိုသည်ကိုလည်း စဉ်းစားခဲ့ခြင်း မရှိပါ။ 

          စတော့၏အမြင်တွင် ကောင်တာစာရေးကြီး ရာထူးသည် 'ကောင်းကင်ဘုံသို့ တက်သော လှေကားနှစ်ထစ်ပင် ဖြစ်သည်။

          သို့သော် ကျွန်တော်ကမူ ဤအလုပ်ကို တစ်မျိုးမြင်ပါသည်။ ကောင်တာ အမှုထမ်း အားလုံးလောက်သည် အမျိုးသမီးများ ဖြစ်ကြသည်။ အချို့ကလင်ကောင်ဖမ်းနေကြသူများ ဖြစ်သည်။ အချို့က စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းထားသူများ ဖြစ်ပြီး အချို့က အိမ်ထောင်ကျကာစများ ဖြစ်သည်။ အချို့က ကိုယ်ဝန်ဆောင် များ ဖြစ်ကြသည်။ ဘဏ်မှာ သူတို့ အလုပ်လုပ်နေကြသည်က ခပ်ပေါ့ပေါ့ပင် ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ရသင့် ရထိုက်သည့် ခွင့်ရက်များကို အပြည့်အဝယူရန် နည်းနည်မျှ တုံ့ဆိုင်းခြင်း မရှိကြပါချေ ရှောင်တခင်ခွင့်ဆေးခွင့်၊ မီးဖွားခွင့်။

          “ကောင်တာအမှုထမ်းတွေ အားလုံးဟာ ခင်ဗျားရဲ့ တာဝန်ပဲဖြစ်မယ် မစ္စတာတန်နီကလစ်။ အဲဒါကို ခင်ဗျား သဘောပေါက်သလား” မန်နေဂျာကြီးက ပြောသည်။ ကျွန်တော် ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်ပါသည်။

          သူတို့ရဲ့ လုပ်ငန်းတာဝန်တွေအားလုံးနဲ့ သူတို့ရဲ့ ပြဿနာတွေအားလုံးကိုခင်ဗျားက ကြီးကြပ်တာဝန်ယူရမယ်။ ဒီနေရာဟာ တာဝန်ရှိတဲ့ နေရာတစ်ခုပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျားဟာ ကိုးနှစ်လုံး တာဝန်ကို ကျေပွန်အောင် ထမ်းဆောင် တဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်” ။

          သူဆက်ပြီး မိန့်ခွန်းခြွေနေစဉ်တွင် ကျွန်တော်က ထိုကိုးနှစ်ကို ပြန်ပြောင်း စဉ်းစားနေမိသည်။

          ကိုးနှစ်ကိုးမိုးကို ကျွန်တော် စဉ်းစားသည်။ ကိုးနှစ်ကိုးမိုးကို ကျွန်တော် ကျိန်ဆဲမိသည်။ သည်ကနေ့က ကျွန်တော် ဆုံးဖြတ်ချက် ချရမည့်နေ့ ဖြစ်သည်။

         တကယ်တော့ သည်အလုပ်ကို ကျွန်တော် လက်ခံရပါမည်။ သည်လို လက်ခံရမည်ကိုလည်း ကျွန်တော် အင်မတန် မုန်းပါသည်။

          မန်နေဂျာကြီး၏ အခန်းထဲသို့ ရောက်သွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ကျွန်တော် ဘာပြောရမည်နည်း။ ရှင်းပါသည် ။

          “ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော် လက်ခံပါတယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျာ”

          ဤသည်မှာ ရှော့တန်နီကလပ်၏ ဇာတ်သိမ်းပင် ဖြစ်တော့သည်။ သည်အလုပ်ကို ကျွန်တော် ဝင်တုန်းက ယာယီဟု သဘောထားခဲ့သည်။ စားဝတ်နေရေးအတွက် တစ်ခဏတာ ကွန်းခိုရာဟု မှတ်ယူခဲ့သည်။ သည့်ထက်ကောင်းသော အလုပ်၊ သည့်ထက် သင့်လျော်သော အလုပ်ကို တွေ့လျှင် ပြောင်းရွှေ့ ရန်ပင် ဖြစ်သည်။ သို့သော် တတိတိနှင့် ကိုးနှစ်ဟူသော အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးခဲချေပြီ။

          ယခုမူ ခိုင်ခံလှသော ဘဏ်တံခါးကြီးသည် ကျွန်တော်၏ ရှေ့ဘက်တွင် လုံးဝ ပိတ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်၏ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ကောင် တာစားပွဲရှည်ကြီးတွင် ခိုင်မြဲစွာ တုပ်နှောင်ထားလိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။

          နောက်ပြီး ကျွန်တော် တစ်သက်လုံးလုပ်ရမည့်အလုပ်က ဘာနည်း။ “ကြာသပတေးနေ့မှာ ခွင့်မပေးနိုင်ဘူးဂျူးဒစ်”

          ကြာသပတေးနေ့တိုင်း ခွင့်ယူတတ်သော ဂျူးဒစ်ကို ဤသို့ပြောရမည်။ သည်အခါ အငြိုငြင်ခံရမည်။ အကျိန်ဆဲ ခံရမည်။

         ကျွန်တော့်အလုပ်က ဗားစတော့ ပြောသလို အရေးကြီးသောလုပ်ငန်း များကို အသိရှိရှိ တာဝန် ရှိရှိဖြင့် ထမ်းဆောင်ရမည်။

          ဤကား ထိုစဉ်က ကျွန်တော် စဉ်းစားမိခဲ့သည်များဖြစ်သည်။ သို့သော်ထိုနေ့မှာပင် ဇာတ်လမ်းတစ်ခု စခဲ့သည်။

          ပထမဆုံးအဖြစ်က သည်လို။ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ကျွန်တော့်ဘေးက လူတစ်ယောက် သတိမေ့ပြီး လဲကျသွားသည်။ ဘာတစ်ခုမျှ အရိပ်နိမိတ်ပြခြင်းမရှိ ဘတ်စ်ကား အလယ်တန်းတွင် မတ်တတ်ရပ်နေရာမှ အလိုလို လဲကျသွားခြင်း ဖြစ်သည်။

          ကားရပ်ရန် ကျွန်တော် ဟစ်အော်လိုက်သည်။ ထိုလူကို ကျွန်တော် ပွေ့ထူလိုက်သည်။ လူတစ်ယောက် ဖယ်ပေးသောထိုမပေါ်တွင် တင်လိုက်သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတွင် သွေးဆုတ်ပြီး ဖြူဖပ်ဖြူရော် ဖြစ်နေ သည်။ အသက်ရှူ ကျပ်နေသည်။ သို့သော် တစ်မိနစ်လောက် ကြာသောအခါ သူ သတိပြန်ရလာ သည်။ သို့သော် မူးမော်နေဆဲပင် ဖြစ်သည်။ သို့ဖြင့် လက်မှတ်ရောင်းကို ကျွန်တော် ပြောရသည်။ ရှေ့မှတ်တိုင်တွင် ကားရပ်ပြီး လူနာတင်ကားကို ဖုန်း ဆက်ခေါ်ရန် ဖြစ်သည်။

          သို့သော် လက်မှတ်ရောင်းက

“ဆေးရုံက ရှေ့ တစ်မိုင်လောက်မှာပဲ ရှိတယ်။ ဒီကားနဲ့ပဲ သွားရင် ပို မြန်လိမ့်မယ်"

          သို့ဖြင့် ဘတ်စ်ကားနှင့်ပဲ သွားကြသည်။ ဆေးရုံသို့ ရောက်ရှိသောအခါ နေမကောင်းသူကို ကျွန်တော်ပဲ ပွေ့ယူပြီး ဆေးရုံထဲသို့ပို့ရန် သယ်ဆောင် သွား သည်။ သို့သော် မပင်ပန်းလှပါ။ သူ့ကိုယ်က ဖက်ရွက်လို ပေါ့ပေါ့လေးသာဖြစ်သည်။ အရေးပေါ်ဌာနမှာ ကျွန်တော် အတန်ကြာသောင်တင်နေရသည်။ ဆရာဝန်ကို အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဆရာဝန်သည် အဘိုးကြီးကို နှလုံးစမ်းသပ်ခန်းသို့ ပို့လိုက်ပြီး ကျွန်ကို ပြန်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။

          ယင်း၏ အကျိုးတရားကတော့ နာရီဝက်လုံးလုံး ကျွန်တော် အလုပ် နောက်ကျရတော့သည်။ သည့် အတွက် ကျွန်တော် ဒေါသဖြစ်ရသည်။ အကြောင်းမှာ အချိန်တိကျခြင်းသည်လည်း ကျွန်တော့်တွင် ငြိတွယ်နေသော် အရာတစ်ခုဖြစ်တော့သည်။ ဤအကျင့်ကိုလည်း ကျွန်တော် မဖျောက်ဖျက်နိုင်ဘဲ ရှိနေသည်။ ယင်းကြောင့်ပင် ကျွန်တော်သည် ဘတ်စ်ကားပေါ်မှ ခုန်ဆင်းပြီ။ ဖွင့်နေပြီဖြစ်သော ဘဏ်တိုက်ဆီသို့ အသွားတွင် ကျွန်တော့်ကိုအစဉ် မကြည် လင်ဘဲ ရှိနေသည်။

           ကျွန်တော်သည် လမ်းတစ်ဖက်တွင်ရပ်ပြီး ဘဏ်တိုက်ရှိရာဘက်သို့ ဖြတ်ကူးမည်ရှိစဉ် ကျွန်တော့်ရှေ့တွင် ဗင်တော့ အပြောတစ်စီး ပိတ်ရပ်ထားသည်။ အချက်လက်တံက ညာဘက်သို့တွေ့ရန် ပြနေသည်။ ဗင်ကားသည် ကျွန်တော် ကဲ့သို့ပင် ယာဉ်ကြောပြတ်ကို စောင့်ဆိုင်းလျက် ရှိသည်။

          သို့ဖြင့် ကျွန်တော်သည် မိုးများဖြင့် မှိုင်းနေသော ကားမှန်ကိုဖြတ် ၍ ကားရှေ့ခန်းမှ လူကို မြင်ရသည်။ သူ့မျက်နှာ တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။ ပုံမကျ ပန်းမကျ ဖြစ်သည်း၊ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီးဖြစ်သည်။ မပြီးသေးသောပန်းပုရုပ်တစ်ခု နှင့် တူသည်။ ထို့နောက် သည် ကွေ့သွားသည်။ သူ့နောက်မှ တခြား

           ကားနှစ်စီးလောက် ပါသွားသည်။ ကျွန်တော်၏ စိတ်တွင် စောစောက . လူ၏မျက်နှာကို မြင်နေဆဲပင် ရှိသည်။

           ဗင်ကားသည် ဘဏ်ဘေးရှိ လမ်းကလေးထဲတွင် ရပ်သွားသည်။ ကားတံခါးမဖွင့်မီမှာပင် ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲတွင် အသိတစ်ခု ဝင်လာသည်။ ထို ပုံမကျပန်းမကျမျက်နှာသည် ခြေအိတ်တစ်ခုဖြင့် မျက်နှာဖုံးစွပ်ထားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

           ဘဏ်ကို ဓါးပြတိုက်ကြပေတော့မည်။“ကျွန်တော်သည် ကားများအကြားမှဖြတ်ပြီး လမ်းအလယ်သို့ ရောက် ရှိသွားသည်။ တစ်ဖက်မှလာသော ကားများကို ကြည့်သလိုလိုနှင့် ဗင်ကားကို မျက်လုံးထောင့်မှ ကြည့်နေသည်။

           ကားထဲမှ လူလေးယောက် လျင်မြန်စွာ ထွက်လာကြသည်။ နှစ်လုံးပြူးသေနတ်နှစ်လက် တွေ့ရသည်။ ပေါက်ချွန်းနှစ်လက် မြင်ရသည်။ အိပ်ဇောပိုက် မှ မီးခိုးများ ကန်ထွက်နေသည်။ ကားစက်နှိုးထား၍ပဲ ဖြစ်မည်။ ယင်းသို့ဆိုလျှင် ကားထဲတွင် ပဉ္စမမြောက် လူတစ်ယောက် ရှိနေပေဦးမည်။

          သူတို့ မပြေးပါ။ အဏ်သို့ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်သွားနေကြသည်။ " အထဲသို့ သုံးယောက် ဝင်သွားသည် တံခါးပေါက်မှာ တစ်ယောက် ကျန်ရစ်သည်။ သူ့လက်ထဲမှာ နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ရှိသည်။ လမ်းဘက်သို့ မျက်နှာမူထားသည်။

          သေနတ်ကို နှိမ့်ပြီး ချိန်ထားသည်။ သေနတ်ဒင်က သူ၏ ညာဘက်တင်ပါးကို 'ထောက်နေသည်။

          သူနှင့် ကျွန်တော်အကြားတွင် ကားကလေးတွေ ဖြတ်သွားနေကြသည်။ ထို့နောက် လော်ရီကားတစ်စီး ဖြတ်သွားသည် ထိုနောက် ဘတ်စ်ကားတစ်စီး ဖြက်သွားပြန်သည်။ ကျွန်တော်၏မြင်ကွင်းကို ကွယ်သွားသည်။ အလားတူပင် သူ၏မြင်ကွင်းကိုလည်း ကွယ်သွားပါသည်။ ဘတ်စ်ကားကြီး ကျွန်တော့်ရှေ့တွင် ရပ်သွားသည်။ ကားပေါ်မှ လူတချို့ အမန်းကတန်း ဆင်းကြသည်။ ကျွန်တော် လည်း ကားကြီးကို တွေ့သွားပြီး သူတို့နှင့် ရောလိုက်သည်။ ကျွန်တော့်မျက်လုံး များကို သူနှင့် လွှဲထားသည်။ ဘဏ်ဘေးက လမ်းကြောင်းကလေးကို ကူးဖြတ်မည် ဟန်ဆောင်ထားသည်။ အ သည်က သူ၏ ညာဘက်သို့ ရောက်နေ ပင် ဖြစ်သည်။ သို့မှသာလျှင် သေနတ်ကို သူ ဝှေ့ယမ်းလိုက်လျှင် သေနတ်ဒင်က သူ၏တင်ပါးကို တိုက်နေပေလိမ့်မည်။

          “အမေ့”

           ကလေးတစ်ယောက်၏ ထိတ်လန့်တကြားအော်လိုက်သံဖြစ်သည်။ “ ကျွန်တော်က သူနှင့် ခုနစ်ပေ ရှစ်ပေလောက်တွင် ရှိနေသည်။ ကိုယ် တစ်ခြမ်း ကျောပေးထားသည်။ ဗင်ကားပြာ၏ နောက်ဘက် လူသွားစင်္ကြံလမ်း အစွန်တွင် ကျွန်တော် ရပ်လိုက်သည်။

          “တိတ်စမ်း”

           ခတ်ထန်စွာ သူအော်လိုက်သံကို ကျွန်တော် ကြားရသည်။ သူ၏ အာရုံသည် ကလေးငယ်နှင့် သူ့အမေထံ ရောက်ရှိနေသည်။ တစ်ခဏလေးသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်အတွင်းမှာပင် ကျွန်တော်ကဗင်ကားကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်ပြီး ကိုယ်ကို လှည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခြေလှမ်း နှစ်လှမ်း မြန်မြန်လှမ်းလိုက်ပြီး သူ့ကို ခုန်အုပ်လိုက်သည်။