ဒေါက်တာသန်းထွန်း - တတိယမျက်လုံး

          “ဟေးဟေး၊ လေးနှစ်သားတဲ့ကွ၊ မြင်းပေါ်မှာ ငြိမ်အောင် မထိုင်နိုင်ဘူး။ မင်းတော့လား၊ ဘယ်တော့မှ ဇွဲမယ့်ကောင် မဟုတ်ဘူး "

          ဒီလိုပြောရင်း တံတွေး ပစ်ခနဲထွေးပြီး တဇ အဘိုးအိုဟာ ကျွန်တော်စီးထားတဲ့ မြင်းပုရဲ့တင်ကို အားပါးတရ ရိုက်လွှတ်လိုက်တယ်။ မြင်းလန့်လေ ကျွန်တော် ဒုက္ခ ရောက်လေပါပဲ။

          ရွှေရောင်ဝင်းတဲ့ ပေါတလဌာနီရဲ့ ကုန်းမိုး၊ ချွန်းမိုးတွေဟာ နေရောင်တောက် တောက်မှာ ဝင်းဝင်းထိန်နေတယ်။ နဂါးရာဇ်ကျောင်း ရေကန်သာက အပြာရောင် ရေဟာလည်း တောဘဲတွေကြောင့် လှိုင်းငယ်များ ထနေတယ်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းကကျောက်လမ်းတစ်လျှောက်မှာ လာဆာက ထွက်လာတဲ့ ယက်ဝန်တင်နွားတွေ အသွား နှေးလို့ အော်ဟစ်မောင်းနေသံကိုလည်း ကြားရတယ်။ အနားမှာတော့ တူရိယာဆက် ရဟန်းတွေ လေ့ကျင့်တဲ့ ကြေးခရာသံပါ ရင်တုန်လောက်အောင် မြည်နေတယ်။

          ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်မှာ ဒီလိုနေ့စဉ် ဗာဟီရ အသေးအဖွဲ့ တွေအတွက် အချိန်ကုန် မခံနိုင်ဘူး။ လောလောဆယ် မြင်းပေါ်က လိမ့်မကျအောင် အများကြီး ကြိုးစားနေရ လို့ပေါ့။ နက်ကိမ်လို့ခေါ်တဲ့ ကျွန်တော့်မြင်းကလည်း ခပ်ကတ်ကတ်ပဲ။ သူ့အပေါ်က တက်ခွပြီး စီးနေတဲ့လူကို နည်းနည်းမျှ မလို၊ ခွာချထားခဲ့ပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် မြက်စားနေချင်တယ်။ ဖုန်းထဲမှာ လူး,ကန်နေချင်တယ်ပေါ့။

          တဇု အဘိုးအိုကတော့ စကားနည်းပြီး စည်းကမ်းတကြီးနဲ့ တစ်ဖက်သားကို နည်းနည်းမျှ မညှာဘဲ ခိုင်းတတ်တဲ့ လူကြီးပဲ။ တစ်သက်လုံး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နေလာခဲ့ တယ်။ လေးနှစ်ရွယ် လူမမည်ကို ထိန်းရတယ်။ မြင်းစီးသင်ပေးရတယ်။ ဒါမျိုးကို လုပ်ဖို့ သူအရွံ့ဆုံးဖြစ်မှာပါပဲ။ ခမ်နယ်သား အစစ်ပေါ့။ လူလုံးလူဖန် ကြီးမားထွား ကျိုင်း သန်စွမ်းလို့ သူတို့နယ်သားတွေကို အမှုထမ်းရွေးလေ့ရှိတယ်။ အရပ်က ခုနစ်ပေလောက်မြင့်မယ်။ အရပ်နဲ့ညီအောင်လည်း ကိုယ်လုံးကြီးတယ်။ ဂွမ်းကပ်ထူထူ အင်္ကျီပွပွနဲ့ဆိုတော့ တကယ်ကြီးတာထက် အဆ, ဆပိုပြီး ကြီးနေမယ်ပေါ့။ သူတို့ရဲ့ ဇာတိနယ်ဟာ တိဗက်အရှေ့ပိုင်းက ဖြစ်တယ်။ ဒီနယ်သားတွေဟာ ဒီလိုပဲ မြင့်မား သန်စွမ်းတယ်။ လားမားကျောင်းတွေမှာ သူတို့ကို တမင်ရွေးပြီး ဘုန်းကြီးရဲ့ (အစောင့် အထိန်း) ခန့်လေ့ရှိတယ်။ သူတို့ဝတ်ရုံမှာ ပခုံးနေရာက ဂွမ်းကပ်ထူထူ တင်ထားပြန် တော့ ပိုပြီးကြီးတယ်လို့ ထင်ရတယ်။ နို့ပြီး မျက်နှာမှာ အမည်းဆိုးထားပြန်တော့ ကြောက်စရာကြီးပါပဲ။ တောင်ဝှေးရှည်က သူတို့စွဲကိုင်တဲ့ လက်နက်ပေါ့။ ဒါနဲ့များ အရိုက်ခံရတဲ့လူဟာ မသက်မသာ ခံရမယ်။ ရိုက်ပစ်လိုက်ဖို့လည်း တယ်ပြီး လက်နှေး တဲ့လူတွေ မဟုတ်ဘူး။

          အရင်က တဇု အဘိုးအိုလည်း ဘုန်းကြီးရဲအဖြစ် အမှုထမ်းခဲ့တယ်။ အင်္ဂလိပ် တွေ ၁၉ဝ၄ ခုတုန်းက တိဗက်ကို ကျူးကျော်စော်ကားဖူးတယ်။ ယန်းဂ်ာ့စဘင်း ဗိုလ်မှူးကြီး ကွပ်ကဲပြီး ချီလာတဲ့စစ်တပ်က အမြောက်တွေ ပစ်လွှတ်ပြီး လူအများကြီး သတ်လိုက်တယ်။ ဒီလိုလုပ်မှ တိဗက်နဲ့သူတို့ ဆက်ဆံရေး ပြေပြစ်မယ်လို့ ယူဆတယ် နဲ့ တူတယ်။ ဒီတုန်းက ကာကွယ်ရေးတပ်သားတွေထဲမှာ တဇအဘိုးအိုလည်း ပါတယ်လေ။ သူ့တင်ပါးသား နည်းနည်းပဲ့သွားတာကြောင့် သူ့ဘယ်ခြေတစ်ဖက် မသန်တော့ ဘူး။ ဒီတော့ လက်နက်ကိုင် အမှုထမ်းဘဝက လျှောကျပြီး မင်းသားငယ်ရဲ့ အထိန်း အယ ဖြစ်လာရရှာတယ်။ သူ ကလေးထိန်းအလုပ်ကို မုန်းမှာပါပဲ။

          တိဗက်အစိုးရအဖွဲ့မှာ ကျွန်တော့်အဖေက အရေးပါတဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်ပါ တယ်။ ကျွန်တော်အမေမျိုးကဆိုရင် တိဗက်နိုင်ငံရဲ့ ထိပ်တန်း ဆယ်အိမ်ထောင်မှာပါ တဲ့ အမျိုးပေါ့။ ဒီတော့ ကျွန်တော့်မိဘများဟာ ဩဇာရှိတယ်။ ပြည်ရေးပြည်ရာမှာသူတို့ပါတယ်။ နောက်စကားကြုံရင် တိဗက်အစိုးရ အုပ်ချုပ်ပုံကို ပြောပါဦးမယ်။

          အဖေကလည်း အလုံးအထည်ကြီးတဲ့ လူတစ်ယောက်ပါ။ သူ့အရပ်က ခြောက်ပေလောက် မြင့်မယ်။ အင်အားသန်စွမ်းတယ်လို့ ကျော်ကြားဖူးတယ်လေ။ ငယ်ငယ်ကဆိုရင် မြင်းတစ်ကောင်ကို မြေက မ,သွားအောင် ချီနိုင်တယ်။ စောစောက ကျွန်တော်ပြောတဲ့ ခမ်နမ်သား လူသန်တစ်ယောက်ကို အနိုင်သတ်ခဲ့ဖူးတယ်။

          တိဗက်နိုင်ငံသားအများဟာ ဆံပင်နက်ပြီး မျက်လုံးညိုတယ်။ အဖေက သူများ နဲ့မတူဘူး။ ဆံပင်ညိုပြီး မျက်လုံးက မီးခိုးရောင်သမ်းတယ်။ တစ်ခါတစ်ခါ ကျွန်တော့် အမြင်နဲ့၊ ဒေါသဖြစ်စရာမဟုတ်ဘဲ ဒေါသကြီးနေတတ်တာကိုလည်း တွေ့ရတယ်။

          အဖေနဲ့လည်း ရင်းရင်းနှီးနှီး မနေရပါ။ နေ့စဉ် မြင်တွေ့နေရတာလည်း မဟုတ် ဘူး။ တိဗက်နိုင်ငံနဲ့အဝှမ်း ဒုက္ခတွေ့တဲ့အခါ အဖေတို့ အနားမရရှာဘူး။ အင်္ဂလိပ်က ၁၉ဝ၄ ခုမှာ ဝင်တိုက်တော့ ဒလိုင်းလားမားခေါ်တဲ့ ရဟန်းမင်းဟာ မောင်ဂိုလျားကို ပြေးဝင်ခိုအောင်းရတယ်။ ဒီအခါမှာ အဖေတို့က ကိုယ်စား နိုင်ငံတော်ကို ထိန်းသိမ်း အုပ်ချုပ်ရတယ်။ ဒလိုင်းလားမားဟာ ဒီတုန်းက ပီကင်းကိုလည်း ရောက်တယ်။ နောက် ၁၉ဝ၉ ခုမှာ နေပြည်တော်ကို ပြန်လာတယ်။ တရုတ်ကလည်း အင်္ဂလိပ်ကို အားကျပြီး ၁၉၁ဝ ခုမှာ လာဆာကို တိုက်ပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဒလိုင်းလားမား ဟာ အိန္ဒိယကိုဝင်ပြီး တိမ်းရှောင်နေရတယ်။ တရုတ်နိုင်ငံတွင်းမှာ သူပုန်ထတဲ့ ၁၉၁၁ ခုရောက်တော့မှ တရုတ်ဟာ ကျွန်တော်တို့ဆီက တပ်ခေါက်ပြီး ပြန်ကြတယ်။

          ဒလိုင်းလားမားဟာ လာဆာနေပြည်တော်ကို ၁၉၁၂ ခုနှစ်မှာ ပြန်ရောက်တယ်။ ရဟန်းမင်း မရှိခိုက်မှာ အုပ်ချုပ်ရေးကို အဖေတို့ကပဲ ဆောင်ရွက်နေရတော့ ပင်ပန်း တယ်။ အမေက အဖေဟာ အရင်က ခုလို စိတ်မတိုပါဘူးတဲ့။ သား၊ သမီးနဲ့ အေးအေး လူလူနေရဖို့ အချိန်မရနိုင်ဘူး။ ဖခင်ရဲ့ အယုအယဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ မသိဖူးဘူးပေါ့။ အဖေကလည်း အထူးသဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ကြည့်မရဘူး။ ဒီတော့ အဖေပြောလေ့ရှိ တဲ့အတိုင်း ကောင်းချင်ကောင်း၊ မကောင်းချင်နေ တဇုအဘိုးအို ပြုချင်သလို ပြုပေ တော့လို့ လက်လွှတ်ထားတယ်။

          မြင်းစီးညံ့တာကို တဇုက နည်းနည်းမျှ ခွင့်မလွှတ်ဘူး။ တိဗက်မှာ အထက်တန်း လွှာက သားသမီးတွေဟာ လမ်းမလျှောက်တတ်ခင်က မြင်းစီးသင်ပေးထားတယ်။ ဘီးနဲ့ ယာဉ်ရထား မရှိတဲ့နိုင်ငံဖြစ်တော့ မြင်းစီးကျွမ်းကျင်ဖို့ သိပ်လိုတယ်။ ဘယ်ခရီး ပဲဖြစ်ဖြစ် ခြေကျင်နဲ့ မြင်းစီး၊ ဒီနှစ်မျိုးပဲ သွားလို့ရတယ်။ ဒီတော့ တိဗက်သူကောင်းတွေဟာ နေ့ရှိသမျှ မြင်းစီးကျင့်ရတယ်။ ကဆုန်ချနေတဲ့ မြင်းပေါ်က သစ်သားကုန်း နှီးငယ်ပေါ်မှာ မတ်တတ်ရပ်နိုင်တယ်။ မြင်းစီးရင်း သေနတ်ပစ်တယ်။ လေးမြားလည်း သုံးတတ်တယ်။ အုပ်လိုက် မြင်းစီးလာရင်းက ခုန်ကူးပြီး မြင်း လဲလှယ်စီးနိုင်တယ်။ ကျွန်တော်က လေးနှစ်သားဖြစ်ပေမဲ့ မြင်းကုန်းနှီးပေါ်မှာ မြဲမြဲမထိုင်နိုင်သေးဘူး။ စိတ်ပျက်တဲ့လူကို အဆိုးမဆိုသာပေဘူးပေါ့။

          ကျွန်တော့်မြင်း နက်ကိမ်ဟာ အမွေးဖွားဖွား၊ အမြီးရှည်ရှည်၊ ခေါင်းလျားရှည် သော်လည်း အသိဉာဏ်ထက်မြက်တယ်။ ကုန်းနှီးပေါ်က လူညံ့ကို ကျွမ်းထိုးမှောက် ခုန် ကျဆင်းအောင် နည်းမျိုးစုံတတ်တယ်။ ရှေ့ကို သွက်သွက်ပြေးပြီး ခေါင်းအဲ့လိုက် မှာ ချက်ချင်းရပ်တယ်။ သူ့ခေါင်းပေါ်က လွင့်ထွက်ပြီး ကျွမ်းတစ်ပတ်လည်ပြီးမှ ကျွန်တော် မြေမှာ ဖုတ်ဖုတ်ကျတယ်။ ပြီးတော့မှ ငါ ဘာမှ မသိရပါလားကွယ်ဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လေ့ရှိတယ်။ သ တိဗက်နိုင်ငံသားဟာ မြင်းကို အရမ်းနှင်ပြီး စီးလေ့မရှိဘူး။ လေ့ကျင့်ခန်းလို တဲ့အခါမှာ ကဆုန်စိုင်းတယ်။ မှန်မှန်သွားရင်လည်း မြန်လှပြီလို့ ယူဆတယ်။

          တိဗက်ဟာ သာသနာ့နိုင်ငံ ဖြစ်တယ်။ ကမ္ဘာတစ်ဝန်းမှာရှိတဲ့ တခြားနိုင်ငံတွေ လို “တိုးတက်” လိုစိတ် မရှိကြဘူး။ တရားနဲ့ဆန်းစစ်ပြီး လူ့လောဘကို ချိုးနှိမ်ရန်ပဲ အာသီသရှိတယ်။ နိုင်ငံတွင်းရှိ ပညာရှိပုဂ္ဂိုလ်တွေက တို့နိုင်ငံရဲ့ သယံဇာတကြွယ်ဝ ပုံကို အနောက်တိုင်းသားတွေ မျက်စိကျနေပြီလို့ သိတာ ကြာပါပြီ။ သူတို့ဝင်လာရင် ငြိမ်းချမ်းသာယာမှုဟာလည်း ပြိုလဲပျက်စီးမယ်လို့ တထစ်ချ တွက်ပြီးသားပါပဲ။

          ကျွန်တော်က လာဆာဇာတိပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့နည်းနဲ့ ခေတ်မီပြီး အထက်တန်း ကျတဲ့ လင်ခေါ်ရပ်မှာနေတယ်။ လာဆာမြို့တော်ကို ပတ်တဲ့လမ်းမကြီးဟာ ကျွန်တော် တို့အရပ်ကို ဖြတ်သွားတယ်။ ထောင်ထပ်ရဲ့ အရိပ်ခိုရတဲ့အရပ်လည်း ဖြစ်တယ်။ ဘုရားဖူးတွေဟာ ဒီအရပ်က ဖြတ်ပြီး သုံးရစ်ဝိုင်းတဲ့ လမ်းအတိုင်း တက်လေ့ရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ နှစ်ထပ်တိုက်ဟာ အဲဒီလမ်းကို မျက်နှာပြုပြီး ဆောက်ထားတယ်။ အားလုံးအိမ်တွေဟာ နှစ်ထပ်ထက် မပိုရဘူး။ ဒလိုင်းလားမားကိုယ်တော်မြတ်ကို အထက်စီး မဖူးရစေလိုလို့ ဒီလို ကန့်သတ်ရတယ်။ တစ်နှစ်တစ်ကြိမ်သာ ကိုယ်တော် မြတ်က သဘင်ပွဲ စီရင်ခင်းကျင်းပြီး ထွက်တော်မူတာကြောင့် အိမ်တိုင်းလိုလိုမှာပဲ အိမ်ရဲ့ အမိုးပြန့်ပေါ်မှာ ယာယီသစ်သားတဲ ထိုးထားလေ့ရှိကြတယ်။ အနည်းဆုံး တစ်ဆယ့်တစ်လ သုံးရတာပေါ့။

          ကျွန်တော်တို့အိမ်က ကျောက်အုတ်နဲ့ ဆောက်ထားတယ်။ ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက် နေခဲ့တဲ့အိမ်ပါပဲ။ အိမ်က လေးထောင့်အလယ်မှာ မြေကွက်လပ်ရှိတယ်။ အိမ်လယ်မှာ ပန်းခြံကြီးကြီး ရှိတယ်ဆိုပါတော့။ အိမ်မှာ သုံးဖို့လိုတဲ့ မြင်းစတဲ့ သတ္တဝါတွေက မြေပြင်အထပ်မှာပဲ ထားတယ်။ လူတွေက အပေါ်ထပ်မှာပေါ့။ အထက်၊ အောက်ဆင်း ဖို့ ကျောက်လှေကားထစ်တွေရှိလို့ အတော်ပဲ ဟန်ကျတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အခြားအိမ်တွေမှာ သစ်သားလှေကား စောက်စောက် ထားရင်ထား၊ သို့မဟုတ် သစ် တန်တန် တိုင်လုံးမှာ ကြိုးဖုတွေ တပ်ထားတာကို နင်းပြီးတက်ရတယ်။ တက်ကျင့်မရှိ ရင် ခြေသလုံး ပွန်းပဲ့ကုန်မယ်ပေါ့။ ယက်နွားနို့နဲ့လုပ်တဲ့ ထောပတ်ပါတဲ့ စားစရာတွေ ကို စားလေ့ရှိကြတော့ လက်မှာ ထောပတ်ပေပေနဲ့ အဲဒီတိုင်ကို ဖက်ဆင်းကြ၊ တက် ကြမို့ ပြောင်ချောနေတယ်။ သတိမရှိရင် အမြန်ဆုံး မြေပြင်ကို ရောက်သွားမယ်ပေါ့။

          တရုတ်တွေ ၁၉၁၀ ပြည့်နှစ်ကလာပြီး တိုက်တဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့အိမ်ဟာ တစ်ပိုင်းပျက်သွားတယ်။ အတွင်းနံရံလည်း ပြိုတယ်။ ပြင်တဲ့အခါ အဖေက လေးထပ် တိုက် လုပ်လိုက်တယ်။ ဒလိုင်းလားမား ကြွချီမြဲလမ်းပေါ်ကို တိုက်ရိုက်မိုးမနေလို့ လေးထပ်လုပ်တာကို ကန့်ကွက်မယ့်သူ မရှိပါ။

          ဗဟိုအဝင်တံခါးမကြီးကဖြင့် ခေတ်အဆက်ဆက် ကျပ်ခိုးနဲ့မည်းပြီး နေတော့ တယ်။ တရုတ်လူလွန်တွေဟာ ဒီတံခါးရက်မကို ချိုးမရတော့ နံရံကိုဖြိုပြီး အိမ်ထဲ ဝင်တယ်။ အဝင်ဝနားမှာ ဘဏ္ဍာထိန်းရဲ့ ရုံးခန်းရှိတယ်။ ဝင်သူ၊ ထွက်သူအားလုံးကို သူမြင်နိုင်တယ်။ အိမ်မှုကိစ္စလုပ်သူများကို သူက စီမံတယ်။ အလုပ်သွင်း၊ အလုပ်ဖြုတ် သူ့မှာ အာဏာရတယ်။ နိုင်နင်းအောင်လည်း ထိန်းသိမ်းနိုင်တယ်။ ညနေ နေဝင်ချိန် မှာ လားမားကျောင်းတော်တွေက တံပိုးမှုတ်ပြီဆိုရင် အိမ်မှာ တစ်နပ်စာတောင်းစား တဲ့ သူတောင်းစားတွေ ရောက်လာလေ့ရှိတယ်။ နိုင်ငံခေါင်းဆောင် သူကောင်းတွေဟာ နယ်ပယ်အတွင်းမှာရှိတဲ့ သူဆင်းရဲတွေကို အစားအစာပေးဝေမြဲ ဖြစ်လို့ပါပဲ။ ဒီလိုတောင်းရအောင် လာတဲ့အထဲမှာ တစ်ခါတစ်ရံ သံကြိုးတွဲလောင်းပါတဲ့ ထောင်ကျအကျဉ်း သမားများလည်း ပါတယ်။ တိဗက်မှာ ထောင်များများ မရှိပါဘူး။ ထောင်ကျတွေ ဟာ ကိုယ့်အစာကို တောင်းစားရတယ်။

          ထောင်ကျကိုလည်း ရှုတ်ချလေ့မရှိဘူးလေ။ သူတို့ခမျာ ကံမကောင်းလို့ အပြစ် ခံရတယ်။ သူသူ ငါငါ အပြစ်နဲ့ မကင်းကြပါဘူး။ သူတို့က အမိခံရလို့ အခုလို ဒုက္ခ ရောက်ရတာမို့ ညှာညှာတာတာပဲ ဆက်ဆံကြတယ်။

          ဘဏ္ဍာထိန်းအခန်းနဲ့ ကပ်လျက် ညာဘက်မှာ အိမ်နေဘုန်းကြီးနှစ်ပါးရဲ့ အခန်း တွေလည်း ရှိတယ်။ အိမ်သားတွေကိုယ်စား ဘုရားဝတ်ပြုဖို့နဲ့ အိမ်သားတွေ ဘာလုပ် လုပ် ဘေးကင်းအောင် ကောင်းချီးပေးရဖို့၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ရဟန်းနှစ်ပါးကို အလှည့်ကျ လွှတ်ပေးထားရတယ်။ သူတို့က အိမ်မှာ အမြဲရှိနေရတယ်။ နည်းနည်း ရာထူးအဆင့်ငယ်သွားရင် အိမ်နေရဟန်းတစ်ပါးပဲ ရတယ်။ ဘာလုပ်လုပ် သူတို့ဆီ မှာ အခါတောင်းရတယ်။ အကြံဉာဏ်ယူရတယ်။ သူတို့က ဆုတောင်းဆုယူ ပြုပေး တယ်။ သုံးနှစ်ကြာရင် ရဟန်းဟောင်းဟာ သက်ဆိုင်ရာကျောင်းကို ပြန်ကြွသွားပြီး ရဟန်းသစ် အစားလာတယ်။

          အိမ်လေးဖက်မှာ တစ်ဖက်ကို ဘုရားရှိခိုးခန်းတစ်ခုစီ ရှိတယ်။ သစ်သားပန်းပု လက်ရာအပြည့်နဲ့ ဘုရားစင်မှာ မီးမပြတ်ပူဇော်ရတယ်။ သောက်တော်ရေချမ်း ခုနစ် ခွက်ကို နေ့စဉ် ကြိမ်ဖန်များစွာ ဆေးကြောပြီး ရေသစ်ဖြည့်ရတယ်။ သုံးတော်သောက်တော်ရေမို့ အထူးသန့်စင်ဖို့လိုပါတယ်။ အိမ်က ဘုန်းကြီးတွေဟာ အိမ်သားနဲ့မခြား စားသောက်ရတယ်။ ကောင်းကောင်းစားရမှ ကောင်းကောင်းဆုတောင်းနိုင်မယ်။ ပြီးတော့ ဒီအိမ်မှာ ဝပြောသာယာရှိပါတယ်လို့ သူတို့က ဘုရားတွေကို လျှောက်ထား နိုင်မယ်။

          ဘဏ္ဍာထိန်းရဲ့ ဘယ်ဘက်မှာတော့ ဥပဒေတိုင်ပင်ခံရဲ့အခန်း ရှိတယ်။ အိမ်တွင်း ကိစ္စမှန်သမျှကို ဥပဒေဘက်က သူက အကြံဉာဏ်ပေးရတယ်။ တရားဥပဒေကို ကျွန်တော်တို့လူမျိုးဟာ အများကြီးလေးစားတယ်။ အဖေလိုလူက ဥပဒေကို ရိုသေတဲ့ နေရာမှာ စံပြဖြစ်ရမယ်ပေါ့။ ။

          အစ်ကို ပါလဇောရယ်၊ အစ်မ ယသော်ဓရာရယ်၊ ကျွန်တော်ပါ မွေးချင်းသုံး ယောက်ကတော့ လမ်းနဲ့အဝေးဆုံး အိမ်တန်းတစ်ဖက်မှာ နေရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အဆောင်ရဲ့ ဘယ်ဘက်မှာ ဘုရားခန်းရှိတယ်။ ညာဘက်မှာတော့ ကျောင်းစာသင်ခန်း ရှိတယ်။ အစေခံရဲ့ သားမြေးများလည်း ဒီအခန်းကိုလာပြီး စာသင်ကြရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ သင်ခန်းစာတွေဟာ အမျိုးအမည်လည်း များတယ်။ အတောမသတ်နိုင်အောင်လည်း သင်ရတယ်။ သင်လို့ပဲ မဆုံးနိုင်သလောက်ပဲ။ အစ်ကို ပါလောက ဒီဘဝ ဒီခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကြာကြာမနေရရှာ။ အစကတည်းက အားနည်းတယ်ဆိုတော့ မိဘက ခပ်ကြမ်းကြမ်းထားတဲ့အခါ မြန်မြန်သေသွားတာပေါ့။ အသက် ခုနစ်နှစ်မပြည့် ခင်ဘဲ ကျောင်းတော်များနိုင်ငံကို ပြန်သွားရှာတယ်။ ယသော်က ခြောက်နှစ်ရှိပြီ။

          ကျွန်တော်က အဲဒီတုန်းက လေးနှစ်သားပါ။ သူ့အလောင်းကို လာသယ်သွားကြပုံကို မြင်ယောင်ပါသေးတယ်။ စဏ္ဍာလတွေက သူ့ကိုယ်ခန္ဓာကို အပိုင်းပိုင်းဖြတ်ပြီး ထုံးစံအတိုင်း ကျီးငှက်ကျွေးကြရတယ်။

          အိမ်ထောင်မှာ အခု ကျွန်တော်ဟာ အမွေခံသားကြီး ဖြစ်လာလို့ အရင်ကထက် ပိုပြီး ပညာသင်ရတယ်။ အမွေခံသားနဲ့ ထိုက်တန်အောင် ပညာရှိဖို့လိုမယ်။ မြင်းစီး ပညာမှာတော့ မျှော်လင့်ချက်မရှိပါဘူး။ အဖေကလည်း စည်းကမ်းကြီးတယ်။ ပြီးတော့ကျောင်းတော်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ မင်းသားကြီးတစ်ပါးမို့ သူ့သားကို စံပြဖြစ်အောင် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကွပ်ညှပ်တယ်။

          ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံမှာ မင်းသားငယ်ဟာ ဂုဏ်အဆင့်အတန်းမြင့်လေ ကြိုးစား ရလေပဲ။ အချို့သူကောင်းများကတော့ ကလေးဟာ ကလေးပဲ။ ကလေးနဲ့ တန်သလောက်ပဲ ခိုင်းရမယ်လို့ လျှော့ပေါ့ပါတယ်။ အဖေက ဒီစာရင်းထဲမှာမပါဘူး။ အဖေ က သူဆင်းရဲ သားသမီးဟာ ဘဝတစ်လျှောက်မှာ ဆင်းရဲမှာမို့ ငယ်တုန်းကို ညှာတာ ထောက်ထား ယုယသင့်တယ်။ လူချမ်းသာရဲ့ သားသမီးကတော့ စီးပွားဥစ္စာအမွေခံ ဖြစ်တဲ့အတွက် ငယ်ငယ်က နွံနာမှ ကြီးတော့ သူတစ်ပါးအပေါ်မှာ ညှာတာစိတ်၊ ကိုယ်ချင်းစာစိတ် ရှိနိုင်မယ်လို့ ယူဆတယ်။ အစိုးရရဲ့ ဝါဒကလည်း ဒီအတိုင်းပါပဲ။ ဒီလိုဆိုတော့ ချည့်ချည့်နဲ့နဲ့ ကလေးဟာ သေတာပါပဲ။ မသေတဲ့ ကလေးကတော့ ပစ်တိုင်းထောင် ဖြစ်လာမယ်။ လောကမှာ ဘယ်လောက်အခြေအနေဆိုးနဲ့ပဲ တွေ့တွေ့ သူကတော့ အလေ့အကျင့်ရပြီးမို့ သေမှာ တယ်ပြီး မစိုးရိမ်ရတော့ဘူး။

          တဇုက အောက်ထပ်အဝင်ဝနားမှာ နေတယ်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ဘုန်းကြီးရဲ အဖြစ်နဲ့ အမှုထမ်းခဲ့လို့ လူသူအများနဲ့ ဆက်ဆံခဲ့ရတယ်။ အခုမှ လူနဲ့ သူနဲ့ဝေးပြီးတော့ နေတတ်မယ်မဟုတ်ဘူး။ သူ့နေရာနဲ့ မြင်းဇောင်းနဲ့လည်း နီးတယ်။ အဖေ့မြင်းတွေနဲ့ အိမ်ကိစ္စလုပ်ရတဲ့ တခြားသတ္တဝါတွေ အားလုံးလည်း သူ့ပတ်လည်မှာပဲ ရှိတယ်။ မြင်းထိန်းတွေက တဇုကို မုန်းတယ်။ သူက ဝင်ပြီး စီမံလေ့ရှိတာကို သူတို့တွေက မကြိုက်ပါ။ အဖေ အပြင်ထွက်ရင် ယူနီဖောင်းဝတ် စစ်သည်ခြောက်ယောက်က အစောင့်လိုက်ရတယ်။ အဲဒီစစ်သည်တွေဝတ်တဲ့ ယူနီဖောင်းကို တဇုက စစ်ဆေးပြီး ဝေဖန်တယ်။ အားလုံး အပြစ်ပြောစရာမရှိအောင် ပြင်ဆင်ပေးတယ်။ အဲဒါမျိုးကိုလည်း စစ်သည်တွေက မနှစ်သက်လှပါ။

          ဒီစစ်သည်ခြောက်ဦးဟာ မြင်းပေါ်မှာ အသင့်နေပြီးမှ နံရံနဲ့ကပ်ပြီး တန်းစီ