ဒေါက်တာမတင်ဝင်း - ပညာလည်းရပျော်ရွှင်ကြမည့်ဇာတ်တော်များ

ရွှေအိုး (၁)

          မြေးလေးတို့အား ဘွားဘွား ပုံပြောပြချင်သည်။ ပုံပြောသည့်အခါ စီကာ စဉ်ကာ ပြောသည်ကို နားဖြင့် နားထောင်ရခြင်းသည် အရသာတစ်မျိုး ဖြစ်သည်။ ယခုစာအုပ်ကိုကိုင်၍ ဖတ်နေပြီဖြစ်သော သားသမီးအရွယ်၊ မြေးအရွယ်ကလေးများအတွက်လည်း အရသာမပျက်ဘဲ နားထောင်နိုင်စေ ခြင်းငှာ ဘွားဘွားကြိုးစား၍ စာဖြင့်ရေးသားပြောဆိုမည်။ မြေးတို့က စာကို စူးစူးစိုက်စိုက်ဖတ်ရင်း လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားစေချင်သည်။ ယခုခေတ်သည် တိုးတက်နေသောခေတ်ဖြစ်သည့်အားလျှော်စွာ ပေးသမျှကိုပေးသည့်အတိုင်းယူသည့်နည်းကိုလည်း မသုံးသင့်ပါ။ ဟာ ဘာတွေလဲကွာ ပုံပြင်တွေပဲဟုပေါ့ပေါ့ဆဆတွေးကာဖတ်ရမှာလည်းပျင်းမသွားစေချင်ပါ။ ဘွားဘွားပြောမည့်ပုံသည် မြတ်စွာဘုရားဟောကြားခဲ့သည့် ဇာတ်တော်များ ကို ခေတ်လူငယ်များနားလည်အောင် လွယ်ကူစွာလည်း ပြောမည်၊ တွေးတောရမည့်နေရာတွင် တွေးတောကြအောင်လည်း သတိပေးမည်။ မှတ် သားရုံမက အချက်အလက်များကို ကိုယ်တိုင်ကျယ်ပြန့်စွာ ရှာဖွေလေ့လာလို စိတ်လည်း ဖွံ့ဖြိုးလာဖို့လိုပါသည်။ မြေးတို့ခေတ်သည် သူ့ထက်သူ လူစွမ်းကောင်းဖြစ်ရန်မှာ တွေးတောရန်၊ သုံးသပ်ရန်၊ ဖြန့်ကြက်လေ့လာရန်နှင့် ကိုယ်တိုင်စမ်းသပ်ကြည့်ရန် လိုပါသည်။ 

          ယခုရေးသားပြောပြမည်မှာ ဇာတ်တော်ငါးရာငါးဆယ်မှ ပထမပုဒ်ဖြစ်သည်။ ဟိုရှေးရှေးတုန်းက

ဗာရာဏသီပြည်မှာဗြဟ္မဒတ်အမည်ရှိတဲ့ မင်းကြီးတစ်ပါးမင်းပြုနေပါသတဲ့။ မြေးလေးတို့ဆက်လက်ဖတ်ရှုသွားတဲ့အခါမှာ“ဟိုရှေးရှေးတုန်းက”ဆိုတဲ့စကားနဲ့အစပြုပြီး ပြောတဲ့ဇာတ်တော်များနဲ့ကြုံရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ်မင်းလုပ်နေတဲ့သူကိုလည်း ဗြဟ္မဒတ်မင်းလို့ညွှန်းဆိုပါလိမ့်မယ်။ တစ်ယောက်တည်းအကြောင်းကို ပြောတာမဟုတ်ပေမယ့် အဲသည်လိုအမည်တူများ ဖြစ်နေတာက အချိန်အပိုင်းအခြား အရ အင်မတန့်အင်မတန် ရှေးကျနေတဲ့အတွက် မှတ်သားရလွယ်ကူအောင် ပြောရတာ ဖြစ်ပါတယ်။

          ကိုင်း ဆက်ပြီးပြောပါမယ်။ အဲသည်လို ဗာရာဏသီပြည်မှာ ဗြဟ္မ ဒတ်မင်းကြီး မင်းပြုနေတဲ့အချိန်မှာ ဂေါတမ မြတ်စွာဘုရားအလောင်းတော်ဟာ လှည်းကုန်သည်မျိုးရိုးမှာ မွေးဖွားလာပါသတဲ့။ လုပ်ကိုင်စားသောက်နိုင်တဲ့အရွယ်ကိုရောက်လာတဲ့အခါမှာလှည်းငါးရာနဲ့လှည့်လည်ပြီးကုန်ရောင်းပါသတဲ့။အလောင်းတော်လှည်းကုန်သည်ဟာတစ်ခါတစ်ရံအရှေ့ဘက်ကအနောက်ဘက်ကိုသွားပြီး ကုန်ကူးပါသတဲ့။ တစ်ခါတစ်ရံမှာတော့အနောက်ဘက်ကနေ အရှေ့ဘက်ကို သွားပါသတဲ့။ 

          လှည်းနဲ့ကုန်သွယ်တဲ့သူများအကြောင်းကိုဇာတ်ဝတ္ထုများကိုဖတ်ရတဲ့အခါပုံပြင်သက်သက်ပဲလို့ထင်တတ် ကြတာကိုရှင်းလိုပါတယ်။ ရှေးကျတဲ့ခေတ်အဆက်ဆက်မှာ တစ်နိုင်ငံကနေတစ်နိုင်ငံ တစ်ဒေသကနေတစ်ဒေသကိုလားဝန်တင်၊ ကုလားအုတ်ဝန်တင်စသည်ဖြင့် ကုန်စည်များကို တင်ဆောင်နိုင်တဲ့တိရစ္ဆာန်များကိုအသုံးပြုပြီး ကုန်ပစ္စည်းအမျိုးမျိုးကို သယ်ဆောင်ရောင်းဝယ်တဲ့ဓလေ့ ရှေးကျတဲ့ခေတ်က ခေတ်စားခဲ့ပါတယ်။ ယခု ထက်တိုင် ကမ္ဘာ့နိုင်ငံအချို့မှာ အသုံးပြုနေကြဆဲ ဖြစ်ပါတယ်။ အထူးသဖြင့်သဲကန္တာရနိုင်ငံများမှာ နေတဲ့သူများကန္တာရခရီးကိုဖြတ်သန်းသွားလာပြီး ယခုထက်တိုင်ကူးသန်းရောင်းဝယ်တတ်ကြပါတယ်။ ဘွားဘွားတို့အရှေ့တိုင်းနိုင်ငံများမှာလည်းအတန်းလိုက် စုစည်းပြီးအုပ်စုလိုက်ကုန်ပစ္စည်းများကို တင်ဆောင်ကာကုန်ရောင်းထွက်ကြတာ ဘွားဘွားမသိမမီလိုက်ပေမယ့်စာပေအရသိရကာလည်းရှိပါတယ်။ဥပမာတရုတ်နိုင်ငံကပိုးထည်များကိုပဓာနရောင်းအဖြစ်ထားပြီး အခြားသောကုန်ပစ္စည်းများကိုပါ သယ်ဆောင်ပြီး ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားတဲ့လမ်းကိုပိုးလမ်းမလို့ခေါ်ခဲ့ကြပါတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံကို ဖြတ်သွားခဲ့တဲ့ပိုးလမ်းမလည်း ရှိခဲ့ပါတယ်။ နှစ်ထောင်ချီပြီးရှိခဲ့တဲ့ကုန်သည်လမ်းဖြစ်ပါတယ်။

          ဘွားဘွားကဇာတ်တော်ထဲမှာပါတဲ့ အကြောင်းအရာများဟာ အမှန်တကယ်လောကကြီးမှာ ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို ထောင့်စေ့အောင်သိစေချင်လို့ အဲသည်အကြောင်းများကို ထည့်သွင်းပြောဆိုတာဖြစ်ပါတယ်။

          အခု ပုံပြင်ကို ဆက်ပြီးပြောကြရအောင်နော်။

          ဘုရားအလောင်းတော်လိုပဲလှည်းတန်းကြီးကိုဦးစီးပြီးကုန်ကူးတဲ့အခြားကုန်သည်တစ်ဦးလည်းရှိပါသေးတယ်တဲ့။အဲသည်ကုန်သည်ကတော့စဉ်းစားဉာဏ်နည်းပါးတယ်။တစ်နည်းဆိုရင်အလုပ်များကိုမစဉ်းမစားလုပ်တတ်ပါတယ်တဲ့။

          ကုန်ကူးသန်းသွားရမယ့်ရာသီကိုရောက်တော့ ဘုရားအလောင်းတော်ဟာ ဗာရာဏသီပြည်က အဖိုးတန်ကုန်စည်များကို ဝယ်ယူပြီး ခရီးထွက်ဖို့ ပြင်ဆင်ပါသတဲ့။ အဲသည်အချိန်မှာပဲ အခုနပြောခဲ့တဲ့ ကုန်သည်ကလည်း ကုန်ရောင်းထွက်ဖို့အစစအရာရာပြင်ဆင်ပြီး ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို ဘုရားအလောင်းတော်က သတင်းကြားလိုက်ရပါတယ်။

          အဲသည်တော့ဘုရားအလောင်းတော်ကစဉ်းစားပါသတဲ့။“သူနှင့်ငါတို့တစ်ပြိုက်နက်တည်းခရီးထွက်ကြမည်ဆိုလျှင်လမ်းခရီးသည်လှည်းတစ်ထောင်တို့အတွက်ကျဉ်းမြောင်းကာသွားလာရန်ခက်ခဲနေလိမ့်မည်။လူတို့အတွက် သောက်ရေသုံးရေခက်ခဲမည်။ ထမင်းဟင်းချက်ရန်ထင်းမလုံမလောက်ဖြစ်နိုင်သည်။နွားများအတွက်သောက်သုံးရန် ရေအပြင် စားသောက်ရန် မြက်စသည်တို့ လုံလုံလောက်လောက်ရရှိဖို့ ခက်ခဲပေလိမ့် မည်။ သူနှင့်ငါအချိန်လွှဲ၍ ခရီးထွက်ရလျှင်ကောင်းမည်”လို့ စဉ်းစားတာ ဖြစ်ပါတယ်။

          အဲသည်နောက် တစ်ဖက်က လှည်းကုန်သည်ကိုခေါ်ပြီး အကျိုး အကြောင်းကို ရှင်းလင်းပြောပြပါသတဲ့။ အဲသည်လို ရှင်းလင်းပြီး “အသင်ငါတို့နှစ်ယောက်တစ်ပြိုင်နက်တည်းခရီးထွက်ရန်မဖြစ်နိုင်ပါ။ ထို့ကြောင့်အသင်က အလျင်ဦးစွာသွားလိုကသွားပါ၊ နောက်ကျမှ သွားလိုကသွားပါ” ဟု ချေချေငံငံပြောလိုက်ပါသတဲ့။ ချေချေငံငံဆိုတာ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ပြေပြေပြစ်ပြစ်ပြောတာကို ဆိုလိုပါတယ်။

          အဲသည်လိုဘုရားလောင်းလှည်းကုန်သည်က ပြောတော့ တစ်ဖက်ကလှည်းကုန်သည်က ငါအလျင်သွားရလျှင်အကျိုးပိုပြီးရနိုင်သည်။ လှည်းများစွာတို့မသွားရသေးသောလမ်းသစ်ကို ငါသွားနိုင်မည်။ မစားရသေးသောမြက်ဦးကို နွားများစားရလိမ့်မည်။ လှည်းသားတို့သည် သူတကာ မခူးရသေးသော ဟင်းရွက်ဦးကို ခူးရလိမ့်မည်။ လူသူမရောက်သေးသဖြင့် ရေလည်းကြည်လိမ့်မည်။ ကုန်ဈေးနှုန်းလည်း ပြိုင်ဘက်မရှိ၊ မိမိအလိုအတိုင်း သတ်မှတ်နိုင်လိမ့်မည်ဟု တွေးလိုက်ပါသတဲ့။ အဲသည်နောက် “အဆွေ ကျွန်ုပ် အလျင်သွားမည်”ဟုပြောပါသတဲ့။

          ဘုရားလောင်းကလည်း ကျေနပ်စွာလက်ခံပါသတဲ့။ အလျင်သွားမယ့် လှည်းကုန်သည်နဲ့ဘုရားလောင်းတို့တွေးတဲ့ပုံကတော့မတူပါဘူး။တွေးကြတာကတော့တွေးကြတာပါပဲ။   ဘုရားလောင်းတွေးတာကတော့“အလျင်ဦးစွာသွားသူတို့သည် လမ်းခရီးတွင် သူတို့သွားလာနိုင်စေရန် လမ်း တွင် ခလုတ်ကိုရှင်းပြီး ကျင်းကိုဖို့လိမ့်မည်။ ထိုသို့ဖြင့်ညီညွတ်နေသောလမ်းပေါ်တွင်ငါတို့သွားရအံ့။ အလျင်ဦးစွာသွားသောနွားတို့သည် ရွက်နုမထွက်သေးသဖြင့် မာသောကြမ်းသောမြက်တို့ကို စားရလိမ့်မည်။ သူတို့ နွားများစားပြီးချိန်တွင်ရွက်သစ်ထွက်လာမည်ဖြစ်သဖြင့် မြက်ချိုနုနုကို ငါတို့ နွားများ စားရလတ္တံ့။

          ငါသည်နောက်မှသွားသဖြင့်သတ်မှတ်ပြီးသောဈေးနှုန်းအတိုင်းရောင်းရအံ့”ဟုတွေးမြင်မိပါသတဲ့။ လူချင်းမတူတော့အတွေးချင်းမတူတာထင်ရှားပြီလို့ကြီးကြီးယူဆပါတယ်။ဘုရားအလောင်းကတစ်ဘက်ကကျွန်ုပ်အလျင်သွားမည်လို့ ပြောတဲ့ လှည်းကုန်သည်ကို ကောင်းပါပြီလို့ သဘောတူလိုက်ပါသတဲ့။

           အလျင်ထွက်ခွာသွားတဲ့လှည်းကုန်သည်ဟာကျေးရွာများကိုကျော်သွားတာနဲ့သဲကန္တာရထဲကိုစပြီးဝင်လာပါသတဲ့။ အဲသည်သဲကန္တာရထဲမှာ ဘီလူးများရှိပါတယ်။ ရေတော့မရှိပါဘူးတဲ့။ လှည်းသားများက အိုးအကြီးကြီးတွေထဲမှာ ရေအပြည့်ထည့်ပြီး သယ်သွားကြပါသတဲ့။

          သဲကန္တာရအလယ်ကို ရောက်တဲ့အခါ လူသားစားဘီလူးတို့ဟာ လှည်းကုန်သည်ဦးစီးတဲ့ လှည်းတပ်ကိုမြင်ပါသတဲ့။ကန္တာရမှာသောက်ရေအပြည့်အစုံရှိနေတဲ့လူသားများကိုသတ်ဖြတ်စားသောက်တာထက်သောက်ရေပြတ် ပြီးရေငတ်ကာ အစာငတ်ကာ လဲနေတဲ့လူများကိုသတ်ဖို့က ပိုပြီး လွယ်ပါတယ်။ အဲသည်တော့ ဘီလူးတွေက ခပ်ညံ့ညံ့လူတွေ၊ ရေရှည် မတွေးဘဲ ရေတိုသာတွေးတဲ့သူတွေကို အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ ဖြားယောင်းဖူးတဲ့ အတိုင်း ရေတွေကိုဆံပင်ကအစ တစ်ကိုယ်လုံးရွှဲရွှဲစိုနေအောင်ဖန်ဆင်းပါသတဲ့။ ကြာပွင့်တွေကို နားမှာချိတ်ပြီးပန်ဆင်ပါသတဲ့။ ပြီးတော့ကြာရိုးများကြာစွယ်များကိုလည်း ကိုက်ပြီးအရည်တရွှမ်းရွှမ်းနဲ့စားသောက်နေပါသတဲ့။ အဲသည်လိုရေတွေ၊ ကြာပန်းတွေကတကယ်မဟုတ်ပါ။ဘီလူးတို့ကဖန်ဆင်းထားတာဖြစ်ပါတယ်၊အတုအယောင်တွေဖြစ်ပါတယ်။

          လှည်းပေါ်မှာ ကြာပွင့်ကိုပန်ဆင်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးရေစက်လက်နဲ့ ခပ်မိန့်မိန့်ထိုင်လိုက်လာတာကတော့ ဘီလူးဘုရင်ကြီးဖြစ်ပါတယ်။ လှည်း ချင်းက မျက်နှာချင်းဆိုင်လာတော့ လှည်းတစ်စီးနဲ့တစ်စီးရှောင်ပေးရင်း စကားပြောကြတာပေါ့။ ဘီလူးက စကားစရအောင်ပြောရင်း နောက်ဆုံးက ပါလာတဲ့လှည်းက လေးလေးလံလံနဲ့ ဘာကုန်တွေများတင်လာသလဲလို့ မေးတော့ ရေအိုးတွေပါလို့ ပညာမဲ့ရှာတဲ့ လှည်းကုန်သည်က ဖြေပါတယ်။ ဘီလူးက ရေဆိုတာကတော့ လိုတာပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် ရှေ့လျှောက် သွားရင် ရေကန်တွေ ရေအိုင်တွေနဲ့၊ ရေတွေ ပေါပါတယ်။ ကျုပ်တို့ကို ကြည့်ပါလား၊ ကြာပန်းတွေကို ငယ်သားတွေကစပြီး ခူးခဲ့ကြဆွတ်ခဲ့ကြ သေးတယ်။ ကြာအိုင်တွေကရေအပြည့်နဲ့များလွန်းလို့ချိုးလာတဲ့ကြာရိုးကြာစွယ်တွေမနည်းပါဘူး။ အသင်တို့ရေအိုးတွေသယ်သွားရင်လည်း လှည်းလေးပြီး နွားတွေပင်ပန်းရုံပဲလို့ ပြောပါသတဲ့။

          ပြီးတော့ လှည်းချင်းရှောင်သွားပြီးလို့ ဆက်ပြီးသွားလိုက်ပါဦးမယ်လို့ ပြောကာ ဘီလူးက မြင်သာရုံသွားပြီး ကိုယ်ပျောက်ကာ သူတို့ဘီလူးရွာကို ပြန်သွားပါသတဲ့။ ဉာဏ်နည်းတဲ့လှည်းကုန်သည်က လှည်းတစ်စီးနဲ့တင်လာ တဲ့ရေအိုးတွေကိုခွဲပြီး ရေတွေကိုလည်း သွန်ပစ်ဖို့ သူ့လူတွေကိုခိုင်းပါသတဲ့။

          အဲသည်လိုနဲ့ မိုက်မဲတဲ့ ဆင်ခြင်နိုင်တဲ့ဉာဏ်နည်းတဲ့ လှည်းကုန် သည်နဲ့ လှည်းသားတို့ ဆက်လက်ပြီး ခရီးထွက်ခဲ့ကြပါသတဲ့။ သဲကန္တာရထဲမှာ ခပ်ကြာကြာသွားလေလေ ရေဆာလေလေပေါ့။ အပူချိန်က များတာ ကိုး။ ရေဆာပေမယ့် သူတို့ကို ဘီလူးများက ရေအိုင်တွေ၊ ရေကန်တွေရှိတယ်လို့ညွှန်းထားတဲ့နေရာများကိုရောက်ရှိသွား၊ ဖြတ်သန်းသွားခဲ့တဲ့ တိုင်အောင် ရေကန် ရေအိုင်လည်း မတွေ့ကြပါဘူးတဲ့။ တကယ်မရှိဘဲ ဘီလူး လှည့်စားတာကို ယုံခဲ့ကြတာကိုး။ရေမသောက်ရဘဲနဲ့ကြာလာတော့လူတွေရောနွားတွေပါအစာငတ်ရေငတ်ဖြစ်ကာမလှုပ်နိုင်အောင် ပင်ပန်းလာတာနဲ့စခန်းချပြီးပင်ပင်ပန်းပန်းနဲ့အိပ်ကြပါသတဲ့။ အဲသည်လိုနဲ့ညအချိန်ကို ရောက်လာတော့အားကုန်ပင်ပန်းနေတဲ့ လူများနဲ့ နွားများကို ဘီလူးများက သတ်ဖြတ်စားသောက်ကြပါသတဲ့။ 

          အဲသည်လိုနဲ့ ပညာမဲ့သူလှည်းကုန်သည်ဟာ သူတစ်ပါးတို့ လှည့်စားတာကိုယုံတဲ့အတွက်ကြောင့် လှည်းသားငါရာတို့နဲ့ ဝန်တင်နွားများပါ ဘီလူးတို့ အစာဖြစ်သွားရပါသတဲ့။ သူတို့စခန်းချခဲ့တဲ့နေရာမှာ လူတို့အရိုး များရော၊ နွားအရိုးများပါပြန့်ကျဲပြီးကျန်ရစ်ပါသတဲ့။ ကုန်တင်လှည်းများကတော့ ပစ္စည်းအပြည့်နဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့ပါသတဲ့။