ဒဂုန်ရွှေမျှား - ကျောက်နားရွက်

လူမပါးသာ သင်္ဘောတစ်စင်း

သက္ကရာဇ် ၁၈၇၂ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ ၅ ရက်နေ့တွင် ဒီဂရေတီယာ ခေါ် အင်္ဂလိပ် သင်္ဘောတစ်စင်းသည် ဂျီဘရော်လ်တာရေလက်ကြားသို့  ရွက်ကုန်ဖွင့် ၍သွားနေသော အမေရိကန်နှစ်ပင်တိုင်ရွက်သင်္ဘော တစ်စင်း ကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ မြင်ရလေသည်။ သဘောမှာ လမ်းစဉ်အတိုင်း တည့် မက်စွာ မသွားမူ၍ လေတိုက်ရာဘက်သို့ ယိမ်းယိုင်လွင့်ပါသွားနေသည်ကို မြင်ရလေရာ သင်္ဘောမှာ အုပ်ချုပ်မည့်သူ မရှိသကဲ့သို့ မှတ်ထင်ရ၏။ မှန် ပြောင်းဖြင့် ကြည့်ရှုရာ သင်္ဘောပေါ်တွင် လူရိပ်လူငွေ့ တစ်စုံတစ်ရာ မမြင်ရ ဖြင့် အင်္ဂလိပ်သင်္ဘောမှ ကပ္ပတိန်သည် မိမိသင်္ဘောကို အနီးသို့ ချဉ်းကပ် ရန် အမိန့်ပေးပြီးနောက် လှေတစ်စင်းကို ချ၍ သင်္ဘောသားနှစ်ယောက်နှင့် လက်အောက်အရာရှိတစ်ယောက်ကို စေလွှတ်ကြည့်စေရာ ထို “မေရိစိလက်စတီ" သင်္ဘောကို အောက်ပါအခြေနေအတိုင်း တွေ့ရှိရလေသည်။

 အင်္ဂလိပ်သင်္ဘောမှ အရာရှိနှင့် သင်္ဘောသား နှစ်ယောက်တို့သည် မေရီစီလက်စတီ၏ ကုန်းပတ်ပေါ်သို့ တက်မိသောအခါ သင်္ဘောပေါ်မှ “စ္စည်းများသည် လည်းကောင်း၊ ဝင်းခေါင်းထဲမှ တင်ဆောင်လာသော "အရက်သေတ္တာကြီးများ အစရှိသော ကုန်ပစ္စည်းများသည် လည်းကောင်း၊ တစ်စုံတရာ ချို့ယွင်းခြင်းမရှိဘဲ နေသားတကျ ရှိနေကြသည်ကို တွေ့ရ၏။ ငှက်များ၊ ကြိုးများ၊ ရွက်ချည်တိုင်များ၊ အသက်ကယ်သမှုန်များလည်း ၎င်းတို့နေရာ၌ပင် ကောင်းမွန်စွာ နေသားတကျ ရှိကြ၏။

သင်္ဘောခန်းစီးများ၏ ထမင်းစားခန်းတွင် လေးယောက်ထိုင် စားပွဲတစ်လုံးမှာ တစ်ဝက်တစ်ပျက်မျှ စားထားသော ညစာကို တွေ့ရလေ သည်။ ပြုတ်၍ထားသော ကြက်ဥကို မစားရသေးဘဲ အခြမ်းလိုက် တွေ့ရ သည့်ပြင် ကလေးများအတွက် အသုံးပြုလေ့ရှိသော ချောင်းဆိုးဆေးရည် ၊ ပုလင်းမှာ ဖော့ဆို့ကိုပင် ဖွင့်၍ထားသော်လည်း လဲ၍မနေဘဲ ရှိနေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် လှိုင်းလေ မည်မျှငြိမ်သက်ကြောင်း ဖော်ပြလျက် ရှိ၏။ ၎င်း စားပွဲနှင့် မနီးမဝေး၌ အပ်ချုပ်စက်တစ်လုံးသည် ပွင့်လျက် လက်စမသတ် သေးသော ကလေးအင်္ကျီကို တွေ့ရလေရာ မိခင်နှင့် ကလေးတစ်ယောက် ပါကြောင်း ထင်ရှား၏။ ကပ္ပတိန်၏ အခန်းကို ရှာဖွေကြရာ တစ်စုံတစ်ရာ အနေ အထား မပျက်ချေ။ ၎င်း၏ ငွေသေတ္တာကလေးကိုပင် ငွေ အပြည့်နှင့် တွေ့ရလေသည်။ ကပ္ပတိန်၏ နေ့စဉ်မှတ်တမ်း (Log Book)လော့(ဂ)ဘွတ် ခေါ် သင်္ဘော၏ ခရီးစဉ်စာအုပ်၌ မရီစီလက်စလီသည် အမေရိကန်ပြည် ဘော်စတွန်မြို့မှ ထွက်လာ၍ ပေါ်တူဂီပြည် လစ္စဘွန်းမြို့သို့ သွား ရန် ဖြစ် ကြောင်း ပါရှိလေသည်။

ဒိုင်ယာရီတွင် အောက်တိုဘာလ ၁၆ ရက်နေ့အထိ မှတ်တမ်း” တင်ထားသည့်ပြင် မိုးအပြင်းအထန်ရွာခြင်းများ၊ လှိုင်းလေကြီးခြင်းများ၊ မုန်တိုင်းတိုက်ခတ်ခြင်းများ အကြောင်းကို တစ်စုံတစ်ရာဖော်ပြခြင်း မရှိချေ။ သို့သော် သင်္ဘောပေါ်တွင် လူတစ်ယောက်မျှမရှိဘဲ ဆိတ်ငြိမ်လျက် ရှိနေ သည်ကို တွေ့ရသောအခါ အဆမတန် အံ့သြလျက်ရှိကြရကုန်၏။ မိန်းမ ၏ အဝတ်အစား အသုံးအဆောင်များနှင့် ကလေးကစားစရာအချို့ကို တွေ့ရသဖြင့် အနည်းဆုံး မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် ကလေးပါကြောင်း ထင်ရှား၏။သင်္ဘောမှတ်တမ်း၌ ကပ္ပတိန်၏ မိန်းမနှင့် ကလေးပါကြောင်း ဖော်ပြထားသည်ကို တွေ့ရလေသည်။

အင်္ဂလိပ်သဘောမှ ကပ္ပတိန် ၏ အယူအဆမှာ မေရီစီလက်စတီ ကို သင်္ဘောသားများ စွန့်ခွာသွားသောနေရာနှင့် ယခုတွေ့ရသောနေရာမှာ အတော်ဝေးကွာဟန် လက္ခဏာရှိကြောင်း ယူဆ၏။ အဘယ်ကြောင့် ဆို သော် မေရီစီလက်စတီကို တွေ့ရသောနေရာမှာ လတ္တီတွဒ် ၃၈ * ၄၀ နှင့် လောင်ဂျီတွဒ်  ၁၇ * ၁၅ (အနောက်) ဖြစ်သဖြင့် ထိုနေရာသို့ ထိုအခါကို အာဖရိကကမ်းခြေမှလေများ တိုက်ခတ်နေသည့်ပြင် အလွန်သန်သော ရေစီးကြောင်းများ ရှိလေသည်။ သင်္ဘော မည်သည့်နေရာကမျှ ရေယိုခြင်း လည်းမရှိ၊ စက်များလည်း ချို့ယွင်းခြင်းမရှိ၊ သင်္ဘောပေါ်မှ အဖိုးတန် ကုန် စည် ပစ္စည်းဟူ၍ ပျောက်ဆုံးခြင်းမရှိဘဲ သင်္ဘောသားများ ပျောက်ဆုံးနေ ခြင်းမှာ မည်သူမျှ တွေးတော၍ မရသော အချက်ဖြစ်လေသည်။ ၎င်းတို့၏ ကံကြမ္မာကိုကား မည်သူမျှ မသိနိုင်ဘဲ ရှေးအထက်ကျော်ကာရီက အစအန မျှ ရှာဖွေမတွေ့ရသော “ပျောက်ဆုံးသော သင်္ဘောများ စာရင်းတွင် နောက်ထပ်တစ်စင်း ထပ်မံတိုးရန်သာ ရှိတော့၏။

နောက်ဆုံး၌ ထိုအမေရီကန် နှစ်ပင်တိုင်ရွက်သင်္ဘောကို အင်္ဂလိပ် သင်္ဘောက ဂျီဘရော်မြို့သို့ အရောက်သယ်ယူလာရလေသည်။ ထို အခါက ဂျီဘရော်လ်တာဂေဇက် ခေါ် သတင်းစာတွင် ထိုသဘော အကြောင်းနှင့် ပတ်သက်၍ အောက်ပါ ရေးသားချက်များ ပါရှိ၏။

မေရီစီလက်ပတီ ခေါ် နှစ်ပင်တိုင် ရွက်သင်္ဘောမှာ နယူးယောက် မြို့  ရှိုက်ရပ်ရှယ် အင်ဗွိုက်” ကုမ္ပဏီမှ ပိုင်၏ ။ တန်ချိန် ၁၇ဝ ရှိလေသည်။ ၎င်း၏ ကပ္ပတိန်မှာ “ဒဗလျူ တစ်(ဘ)” ဆိုသူဖြစ်၍ ကုမ္ပဏီတွင် နှစ်ပေါင်းများစွာ အလုပ်လုပ်ခဲ့ဖူးသူ တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီးလျှင် သည်းခံတတ် ၍ ရေကြောင်းကျင်လည်သော ကပ္ပတိန်ကြီးတစ်ဦးဖြစ်၏။ ထို အခေါက်၌ အသက် ၃၁ နှစ်ရှိ သူ ၏ဇနီး၊ ၅နှစ်ရွယ် သမီးကလေးပါ သင်္ဘောပေါ်၌ ပါရှိ၏။ သင်္ဘောသားမှာ ၇ ယောက်ရှိ၍ ၎င်းတို့အထဲတွင် အာဖရိကန်” လူမျိုး ကပ္ပလီနှစ်ယောက်နှင့် သူငယ်တစ်ယောက် ပါဝင်၏။ သင်္ဘောစီး ခရီးသည် ၃ ယောက်အနက် ပထမလူမှာ ဘရွတ်ကလင်းမြို့မှ ဆရာဝန် ကြီး မော်ရစ်ဆင် ဆိုသူ ဖြစ်၍ ဒုတိယလူမှာ မစ္စတာဆက်တီမတ်ဂိုးရင်း  ဆိုသူ အမေရိကန် ကပ္ပလီ က ပြား တစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ တတိယလူ မှာ သင်္ဘောကုမ္ပဏီမှ လိုက်ပါလာသော မစ္စတာဟာတင်ဆိုသူ ဖြစ်၏။ ထိုသင်္ဘောပေါ်တွင် ပါရှိသော လူပေါင်း ၁၄ ယောက်အနက် မည်သူ့ကိုမျှ အစအန ရှာဖွေမတွေ့ရသဖြင့် အားလုံး သေဆုံးပြီဟု ယူဆရ၏။

သင်္ဘောကို စေ့စပ်စွာ ထပ်မံကြည့်ရှုရာ၌ ပဲ့ပိုင်းတွင် သင်္ဘော၏  နံဘေးစောင်း၌ ဓားဖြင့်သော်လည်းကောင်း၊ ပုဆိန်ဖြင့်သော်လည်းကောင်း ခုတ်ထစ်ထားသော အရာတစ်ခုကို ထပ်မံ တွေ့ရှိရပြန်လေသည်။ သင်္ဘောသားများ၏ အဝတ်အစားများ၊ ၎င်းတို့၏ ဆေးဘူး၊ ဆေးတံများကို ခြေရာ "

လက်ရာမပျက် တွေ့ရှိရ၏။

အမေရိကန်သတင်းစာများသာမက အင်္ဂလိပ် သတင်းစာများက ဝါ နောက်အတော်ကြာတွင် ထိုသင်္ဘော၏ အကြောင်းကို အမျိုးမျိုး ထင်မြင် ချက် ရေးသားကြရာ 'စပက်တေးတား” ခေါ် သတင်းစာတစ်စောင်တွင်ဆောင်းပါးရှင်တစ်ဦးက ကြံကြံဖန်ဖန် ထင်မြင်ချက်တစ်ခုကို ပေးထားလေ သည်။ ၎င်း၏အဆိုမှာ မေရီစီလက်စတီမှ ကပ္ပတိန်နှင့်တကွ သင်္ဘောသား များ၊ ခရီးသည်များမှစ၍ တစ်ယောက်မကျန် ပျောက်ကွယ်သွားရခြင်း သည် အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်နိုင်၏။ အလွန်ကြီးသော ပင်လယ်မြွေကြီး တစ်တောင် ဖြစ်စေ၊ ခြေ ၈ ချောင်းရှိသည့် “အော်တိုပတ်(စ်)” ခေါ် ပင်လယ် မျှော့ကြီးဖြစ်စေ သင်္ဘောဝမ်းပတ်အောက်တွင် ခိုအောင်းတွယ်ကပ်နေပြီး နောက် ပဲ့ကိုင်သူမှစ၍ တစ်ယောက်စီ ရစ်ပတ်စားသောက်ရာ သင်္ဘောသား များ အားလုံးကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ကုန်စင်အောင် စားသောက် ပစ်ခြင်း၊ သင်္ဘောပဲ့ပိုင်း၌ တွေ့ရသော ပုဆိန်ရာမှာ ထို သတ္တဝါကြီးကို ခုခံရာတွင် ဖြစ်ဟန်လက္ခဏာ ရှိကြောင်း၊ ထိုပင်လယ် မျှော့ကြီးများမှာ မြေထဲပင်လယ်တွင် များစွာပေါများသဖြင့် ယခုသင်္ဘောတွေ့ရသော နေရာ မှာလည်း ထိုနေရာနှင့် များစွာ မဝေးလှသောကြောင့် ယုတ္တိတန်ကြောင်း များကို ရေးသားထား၏။

 အထက်ပါ ဆောင်းပါးမှာ ဆောင်းပါးရှင်၏ ထင်မြင်ချက်မျှသာ ဖြစ်ရာ မှန်လျှင်သော်လည်း မှန်ပေမည်။ မှားလျှင်သော်လည်း မှားမည်။  သို့သော် တစ်ခါတစ်ရံ အလွန်အတွေးအခေါ် အယူ အဆကောင်းသော စာ ရေး ဆရာကြီးများ၏ ထင်မြင်ချက်များမှာ အစရှာ၍ မရခဲ့သော လူသတ်မှု ကြီးများကိုပင် ပေါ်ပေါက်၍ လာတတ်ကြောင်းနှင့် ထို သတင်းစာ အယ်ဒီ တာက ဆောင်းပါးအောက်တွင် မှတ်ချက်ရေးသားထားလေသည်။

အထုပ္ပတ္တကို ရရှိပုံ

ညောင်လှမြို့ ဘီအိုစီဆေးရုံတွင် ဆရာဝန်ကြီးအဖြစ်ဖြင့် နှစ် ပေါင်း အတော်ကြာ အလုပ်လုပ်ခဲ့သူ “ပီမော်ရစ်ဆင်”ဆိုသူ အမေရိကန် ကပြားတစ်ယောက်သည် လွန်ခဲ့သော စစ်ကြီးအတွင်းက စစ်ဘေးအတွက် ပြည်မြို့သို့ ပြေးရာ ပြည်မြို့ ကမ်းနားလမ်းရှိ ဗိုလ်တ်တွင် ကျွန်ုပ်နှင့် တွေ့ရ

လေသည်။ ထိုအခါက ဂျပန်လေယာဉ်ပျံများသည် အထက်၊သရက်မြို့နှင့် ကံမမြို့များတွင် လှေငယ်တက်စင်းများကို တိုက်ခိုက်စ  ပြုပြီဖြစ်၍  မစ္စတာမော်ရစ်ဆင်သည် ပြည်မြို့မှ ပန်းတောင်းဘက်သို့ ကူးပြီးလျှင် အန္ဒိယသို့ ပြန်ရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် အလုပ်မှ တစ်ခါတည်း ထွက်ခဲ့ပြီး နောက် ပြည်မြို့သို့ လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏ ။

ဘိုတဲ၌ နှစ်ရက်မျှ တည်းခိုပြီးနောက် မစ္စတာမော်ရစ်ဆင်မှာ ကျွန်ုပ်နှင့် မိတ်ဆွေဖြစ်ကာ အတော်ပင် အကျွမ်းဝင်ခဲ့ကြ ၏။ ကျွန်ုပ်၏ “အလုပ်အကိုင်ကို သိသောအခါ ၎င်းက မြန်မာပြည်ရှိ ဝတ္ထုများအကြောင်း နှင့် စာနယ်ဇင်း ထုတ်ဝေရေးအကြောင်းများကို မေးမြန်းရာ ကျွန်ုပ်လည်း မြန်မာပြည်၏ စာပေအဆင့်အတန်း နိမ့်မည်ကိုစိုးသဖြင့် ၎င်းအား အတော် ဝင့် ကြွားဝါပြောဆိုခဲ့လေသည်။

၎င်းက မြန်မာပြည်တွင် ဝတ္ထုရှည်တစ်ပုဒ်ကိုရေး၍ ရေးသူ ကိုယ် တိုင် မထုတ်ဘဲ ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေသူ တစ်ယောက် အား ရောင်းစားလျှင် မည်မျှ ရသနည်းဟု မေးရာ ကျွန်ုပ်က ကျပ် ၅၀၀ မှ ၁၀၀၀ အထိ ရကြောင်းပြော၏။ ၀တ္ထုတိုများအကြောင်းကို မေးရာ ကျပ် ၅၀ မှ ၁၀၀ အထိ ရကြောင်း ပြောရ၏။ သို့သော် ထိုအခါက အမှန်အားဖြင့် ၀တ္ထုရှည်တစ်ပုဒ်ကို ကျပ် ၁၅၀ မှ ၃၀၀ အများဆုံးပြီးလျှင် ဝတ္ထုတိုများမှာ ကျပ် ၁၅ မှ - ၄၀၊ ၅၀ အထိသာ ရရှိလေသည်။

“အို့ တယ်ပြီးနည်းတာပဲဗျာ။ ကျုပ်တို့ဆီမှာ မဂ္ဂဇင်းထဲ အသုံး ပြုတဲ့ ၀တ္ထုတစ်ပုဒ်ဆိုရင် အနည်းဆုံး ဒေါ်လာ ၁၅၀ ရတယ်။ ဒီဟာ သာမန်ဝတ္တုကလေးကို ပြောတာ။ တကယ်နာမည် ရတဲ့ ဆာအာသာ ကိုနင်ဒွိုင်း(လ်) တို့လို အိပ်(ချ)ဂျီဝဲလ်(စ်)တို့လို ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေကိုတော့ တိုက်က အထူးအရေးခိုင်းတဲ့ ဝတ္ထုဆိုရင် အနည်းဆုံး ဒေါ်လာ ၅၀၀ ပေးရတယ်။ ဝတ္ထုရှည်ကြီးတစ်ပုဒ်ဆိုရင် ဒေါ်လာ၁၀၀၀ က ၃၀၀၀ အထိ ပေးတယ်။ တကယ်နာမည်ရတဲ့ အခုလိုလူကြီးတွေရေးတဲ့ ဝတ္ထုဆိုရင် ဒေါ်လာ ၅၀၀၀ အထိလောက် ရကြတယ်”ဟု ပီမော်ရစ်ဆင်က ပြောရာ

ဒီဟာကတော့... ကျပ်တို့ မြန်မာပြည်မှာ စာပေနယ်ပယ်က ကျဉ်းပြီး စာဖတ်ပရိသတ် နည်းသေးတာတိုဗျ။ နောက် လွတ်လပ်ရေးရပြီး တဲ့နောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရေးသား လွတ်လွတ်လပ်လပ် ထုတ်ဝေရ တဲ့ အခါများကျရင် စာနယ်ဇင်းအဆင့်အတန်းတွေ တက်လာပြီး ခင်ဗျာတို့ ဆီက အဖိုးကို မမီတောင် အတော်ပဲ တိုးတက်လာဖို့ ရှိပါတယ်ဗျာ”ဟု ကျွန်ုပ်က ပြောခဲ့ရလေသည်။

“ဒါထက်... ခင်ဗျားတို့ဆီမှာ ဘယ်လိုဝတ္ထုမျိုးကို လူကြိုက် များသလဲဗျ”

“ဒါတော့, စာအရေးအသားကောင်းဖို့လဲ လိုသေးတာကို”

“စာအရေးအသားကို ပြောတာမဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ ဝတ္ထုဇာတ်လမ်း  ကို ပြောတာပါ”

“အချစ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ အကြောင်းရေးထားတဲ့ စာအုပ်တွေက တော့ အတော်တွင်ကျယ်တာပါပဲ"

“စိတ်ကူးနဲ့ရေးတာများတယ် ... ဟုတ်စ” “ဟုတ်ပါတယ်" “တကယ့် အဖြစ်အပျက်များကော ရေးလေ့ရေးထ မရှိကြဘူးလား

“ရေးကြပါတယ်”

၎င်းနောက် ဆရာဝန်နှင့် အသိ စစ်ဗိုလ်တစ်ယောက် ရောက်လာ သည်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့လည်း စကားလက်စ ပြတ်၍သွားလေ၏။

မစ္စတာပီမော်ရစ်ဆင်၏ ဇနီးမှာ အမေရိကန်လူမျိုး မိန်းမများ ကဲ့သို့ ဝတ်စားထားသော်လည်း မဂိုကုလားများကဲ့သို့ နှာတံပေါ်ပြီးလျှင် မျက်လုံးများလည်း နက်သဖြင့် အိန္ဒိယတိုင်းသူတစ်ယောက်ဟု ဆုံးဖြတ်မိ၏။ ၎င်းတို့၌ ကလေးနှစ်ယောက်ပါရှိရာ အကြီးယောက်ျားကလေးမှာ ၁၂ နှစ်ရွယ်ခန့်ရှိ၍ အငယ်မိန်းကလေးမှာ ၈ နှစ် သမီးခန့် ရှိလေပြီ။ ကလေး များမှာ ကပြားများဖြစ်သည့် အတိုင်း ကပြားတို့မည်သည် အမျိုးချင်းမတူ

သော အမိနှင့် အဖတို့ထံမှ ပေါင်းစပ်သော ရုပ်အဆင်းကို အမွေရရှိသူများ ဖြစ်သဖြင့် ရုပ်အဆင်း ပြေပြစ်လှပပြီးလျှင် ချစ်စဖွယ်ကောင်းသော ကလေး များ ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် ထူးခြားချက်တစ်ရပ်မှာ မစ္စတာမော်ရစ်ဆင်၌ လည်းကောင်း၊ ကလေးနှစ်ယောက်၌လည်းကောင်း လက်ဝဲဘက် နားရွက် များ မပါချေ။ ထိုအကြောင်းကို သူတို့ရောက်ပြီးသည့် နောက်တစ်နေ့မှ ကျွန်ုပ် သတိထားမိ၏။

ထိုည ၈ နာရီကျော်ကျော်လောက်၌ ကျွန်ုပ်နှင့် ဆရာဝန် မော် ရစ်ဆင်တို့သည် ညစာစားပြီးကြပြီဖြစ်၍ ဗိုလ်တဲရှေ့ ၀ရန်တာသို့ထွက်ကာ ဌက်ဖျင်ကုလားထိုင် တစ်လုံးစီနှင့် ဆေးတံများသောက်ရင်း ထွေရာလေး ပါး စကားများကို ပြောဆိုလျက်ရှိရာ မော်ရစ်ဆင်က နံနက်ကပြောသော ကားကို ဆက်၍...

“တကယ့် အဖြစ်အပျက်တစ်ခုတော့ ရှိတယ် ဦးတင်မောင်၊ ခင်ဗျား ယုံကြည်မလား မယုံကြည်ဘူးလားတော့ “မပြောတတ်ဘူး သို့သော် ဒီဟာတွေ အပထားပြီး ဘယ်နည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် အထုပ္ပတ္တိကတော့ အတော် ထူးဆန်းတဲ့ အထုပ္ပတ္တိတစ်ခုပဲ”

“ပြောစမ်းပါဦး ဒေါက်တာ”

“ဪ... ဒါထက် ခင်ဗျား ကျုပ်ကို ကြည့်စမ်း။ ဘာလူမျိုး ထင်သလဲ”

“ကပြားလို့ ထင်တာပဲဗျာ” ဒီဟာတော့ ဟုတ်သားပေါ့ဗျာ သို့သော် အတိအကျပြောမှပေါ့

ဦးတင်မောင်ရဲ့”

အတိအကျ ပြောရမယ်ဆိုရင် အနောက်တိုင်းသားနှင့် အရှေ့ တိုင်းသူလည်း ဖြစ်ရမယ်။ အနောက်တိုင်းသူနဲ့ အရှေ့တိုင်းသားလည်း ဖြစ်ရမယ်”

“ဘာပြုလို့လဲဗျာ”

“ခင်ဗျားဆံပင်နဲ့ နှာခေါင်းကို မြင်ရင်သိနိုင်တာပေါ့။ အသားက တော့ အမေရိကန် အသားပါပဲ”

“မှန်တယ်.. ဦးတင်မောင်။ ခင်ဗျားပြောတာ အားလုံးမှန်တယ်။ ကျုပ်တို့အဘိုးက မြန်မာလူမျိုး အစစ်ဗျ။ အဘွားကတော့ အမေရိကန်သူ၊ ဪ.. ဒါထက် ခင်ဗျားက စာရေးဆရာဖြစ်လေတော့ တစ်ခု မေးကြည့် ရဦးမယ်ဗျာ။ ဒီမေရိကန်သားတွေနဲ့ အင်္ဂလိပ်များက ကပြားတွေ အပေါ်မှာရော၊ ခင်ဗျားတို့ ကျုပ်တို့ လူဝါမျိုး၊ လူမည်းမျိုးတွေ အပေါ်မှာရော ဘယ်လို သဘောထားတယ်ထင်သလဲ”

"ဘယ်လို သဘောထားရမှာလဲ။ ဒီအကောင်တွေဟာတို့နဲ့ အဖက်မတန်တဲ့ လူတွေလို့ သဘောထားတာပေါ့”

“မှန်လိုက်တာဗျာ၊ ကျုပ်ကိုတောင် ဗမာသွေးပါတယ်ထင်ပြီး ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးမှာ အလုပ်မပေးဘဲ ညောင်လှကို ပို့လိုက်တာ ကြည့်ပါ လား” *

“ခင်ဗျားမျက်နှာကို မထောက်ဘဲပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ဒီလူတွေ ဟာ နည်းနည်းကလေးမှ ကောင်းတဲ့လူတွေ မဟုတ်ဘူးပေါ့ဗျာ။ ခင်ဗျားတို့ လို ကပြားဆို ရင် တော်ပါသေးရဲ့၊ ကျုပ်တို့ မြန်မာတွေကိုတော့ဖုတ်လေ တဲ့ ငါးပိတောင် မအောက်မေ့ဘူး။ အိန္ဒိယတိုင်းသားတို့၊ အာဖရိကတိုက် သားတို့တော့ မပြောနဲ့တော့”

“ခင်ဗျားပြောတာ သိပ်မှန်တာပေါ့ဗျာ။ အာဖရိကတိုက်က ကပ္ပလီအသားမည်းတွေကို ငွေဝယ် ကျွန်လုပ်မှုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး “ယူနိုက်တက်စတိတ်”မှာ စစ်ဖြစ်ခဲ့တာ ခင်ဗျား အသိမဟုတ်လားဗျ၊ ပညာဟာ ပညာပေါ့ မိတ်ဆွေ။ အသားမည်းတာ၊ ဖြူတာ အမေရိကန်သား အစစ် ဟုတ်တာ မဟုတ်တာ သည်လောက်လိုက်ဖို့ မရှိပါဘူး”

နို့ပေမဲ့ ... သူတို့ နောင်တမရကြသေးဘူးဗျို့၊ ဪ...