ဒဂုန်ရွှေမျှား - ကျောက်ခေတ်လူသား

ကန္တာရ၏သမီး

ကျွန်ုပ်သည် နိုင်ငံခြားသား လူမျိုးပေါင်းစုံပါဝင်သော နယ်ခြား ပြင်သစ် စစ်တပ်တွင် `ဆာဂျင် တစ်ယောက်ဖြစ်၍ ကျွန်ုပ်၏အမည်မှာ “ဗယ်ရီမို ဖြစ်လေသည်။ နိုင်ငံခြားသားပေါင်းစုံပါဝင်သော ပြင်သစ်စစ်တပ်ဆိုသည်မှာ နိုင်ငံ မရွေး၊ လူမျိုးမရွေး၊ ဘာသာမရွေး လက်ခံသော စစ်တပ်ဖြစ်၍ ကမ္ဘာအရပ်ရပ်မှ ဆိုးခိုးတိုက်ခိုက်ပေတေသူမှန်သမျှ ကျွန်ုပ်တို့စစ်တပ်တွင် ခိုလှုံသည်က များလေ သည်။ စစ်သားများမှာလည်း စစ်ကိုအပျော်သဘောဖြင့် တိုက်ခိုက်သူများဖြစ် သဖြင့် တိုက်ခိုက်ရာတွင် "သေလျှင်လည်း ပြီးစေတော့” ဟူသော သဘောဖြင့် ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရွပ်ရွပ်ချွံချွံ ဆောင်ရွက်တတ်ကြလေသည်။ အတိုက်အခိုက်သာမက အကြမ်းဖက်၍လည်း ထိပ်ခေါင်တင်၊ အသောက်အစား အပျော်အပါးဘက်တွင် လည်း ပြိုင်ဖက်ကင်းသူများ ဖြစ်ကြသည့်အတိုင်း နာမည်ကို ကြားရုံမျှနှင့်ပင် ကြောက်ရွံ့ တုန်လှုပ်ကြလေသည်။

ကျွန်ုပ်၏ အမှုထမ်းသက်ကုန်ဆုံးရန် ၁၈ လမျှသာ လိုသောအချိန်၌ ကျွန်ုပ်တို့စစ်တပ်မှာ ဆဟာရားသဲကန္တာရအလယ်ရှိ “ဆီဒီဗရာဟင် ရွာကလေး ကင်းစခန်းတစ်ခုသို့ ပြောင်းရွှေ့ ရသဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့မှာ တညည်းညည်း တညူညူ ဖြင့် လိုက်ပါသွားရ၏။ သို့သော် စစ်သားတို့မည်သည် စစ်မှုထမ်းဆောင်နေသည့် အတွင်း ရောက်လေရာအရပ်တွင် ပျော်မြဲဖြစ်၍ ငရဲနှင့်နတ်ပြည် ခွဲခြားနေရန် အကြောင်းမရှိပေ။ ၁ဝ ရက်ခန့်ရှိလျှင် အသားကျ၍လာခဲ့လေပြီ အတိအကျ ပြောရမည်ဆိုသော် ၁၁ ရက်မြောက်သောနေ့၌ ကျွန်ုပ်မှာ အထူးသဖြင့် ပျော်ရွှင်မိတော့၏။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ရုပ်ရည်ချောမောသော အေရှာ ဆိုသူ မိန်းမပျိုတစ်ယောက်ကို တွေ့ရသောကြောင့်ပေတည်း။

ကျွန်ုပ်တို့မှာ လခကို ရက်သတ္တတစ်ပတ်လျှင် တစ်ကြိမ်ကျ ထုတ်ရ လေရာ ရသမျှ လခကလေးများသည်လည်း ဘရန်ဒီဘိုးဖြင့် ကိစ္စချောရတော့၏။ ရွာ၌ ကဖီးကလေးတစ်ခုမှာ မစ္စတာကတ်ဆိုသူ စစ်သားဟောင်းကြီးတစ်ဦးက ဖွင့်လှစ်ထားသဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုဆိုင်ကလေးကိုသာ လုပ်ကျွေးသမှု ပြုနေ ကြရ၏။ ဆိုင်ကလေးအနီး၌ “ကြောင်နက်'ခေါ် ကပွဲရုံကလေးတစ်ခုလည်းရှိရာ ညဉ့်အချိန်များတွင် ရပ်ရွာမလေ့အတိုင်း ကပြသည့် ကျေးရွာကပွဲများရှိသဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့မှာ မရှိမဲ့ ရှိမဲ့ကလေးများဖြင့် အခပေး၍ ကြည့်ကြရ၏။ အကများ မှာလည်း ဆန်းဆန်းပြားပြား မဟုတ်ဘဲ ကြေးနီရောင်အသားရှိသော မိန်းကလေး များသည် သူတို့၏ဗိုက်သားနှင့် ရင်သားတင်သားများကို လှုပ်ယမ်း ကပြသော အကမျိုးများဖြစ်၏။ကိုယ်ကို မြွေကဲ့သို့ တွန့်လိမ်ကာ အောင်မြည်သကဲ့သို့ အသံမျိုးဖြင့် သူတို့၏ ဂီတတေးသီချင်းများကို သီဆိုကြ၏။ ဤသည်ပင် အပျော် အပါး ခေါင်းပါးလှသော ကန္တာရကြီးအတွင်း ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ပျော်ရွှင်မှု၊ အပန်းဖြေ မှုများ ဖြစ်လေသည်။

ထိုညဉ်၌ ကျွန်ုပ်သည် အရက်မူးနေသဖြင့် လမ်းမှားပြီးလျှင် ရှေ့တံခါး ကို ရုတ်တရက် ရှာမတွေ့ဘဲ နောက်ဖေးဘက်မှ ခြံထဲသို့ ထွက်လာခဲ့လေ၏။ အချိန်မှာ သန်းခေါင်ကျော်ပြီဖြစ်၍ မှောင်နှင့်မည်းမည်းရှိနေရာ မြေတွင်းတစ်ခု အတွင်းသို့ ခြေချော်ကျကာ ရှေ့သို့လက်ထောက်၍ လဲသွားလေသည်။ ထိုအချိန် ၌ ကပွဲခန်းအတွင်းမှ တေးဂီတသံများကိုကား ကြားရဆဲပင်ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်သည် ဒူးထောက်လဲရာမှ မိမိကိုယ်ကို မိမိအပြစ်တင်ကာညည်းတွား ရေရွတ်လျက်ရှိစဉ် တစ်စုံတစ်ယောက်သည် လက်ဆွဲမီးအိမ်တစ်လုံးကို ကိုင်ပြီးလျှင် နောက်ဖေး တံခါးတစ်ခုမှထွက်၍ ကျွန်ုပ်ရှိရာသို့လာနေသည်ကို မြင်ရသဖြင့် ကျွန်ုပ်မှာ အံ့အားသင့်လျက် ရှိနေသည်။

ကျွန်ုပ်ထံသို့ လာနေသူမှာ မိန်းမတစ်ယောက်၏ပုံသဏ္ဌာန်ဖြစ်၍ အနီး သို့ ချဉ်းကပ်လာသောအခါမှ သူ၏ခြေကျင်းသံများကို ကြားရသဖြင့် လူမည်းမ ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း သိရလေသည်။ ကျွန်ုပ်တို့လူမျိုး ပေါင်းစုံပါဝင်သော နယ်ခြားစစ်တပ်မှ တပ်သားများကို လူတိုင်းလိုပင် ရွံ့ရှာကြောက်ရွံ့ကြ သဖြင့် မိန်းကလေးသည် ကျွန်ုပ်ကိုမြင်လျှင် လန့်၍ ပြေးလိမ့်မည်ဟု ပထမ တွေးမိ၏။ သို့သော် ကျွန်ုပ် တွေးထင်သည့်အတိုင်း မဟုတ်ပေ။ လူမည်းမ ကလေးသည် ကျွန်ုပ်အနီးသို့ ချဉ်းကပ်လာပြီးလျှင် ကျွန်ုပ်အား မတ်တပ်ရပ်နိုင်ရန် ကူညီဖေးမပေးပြီးနောက် ကျွန်ုပ်အင်္ကျီမှ မြေမှုန့်များကိုပင် လက်ဖြင့်ခါပေး၏။ မိန်းကလေးမှာ အသက်ကလေးကလည်း ငယ်ပြီးလျှင် ရုပ်ရည်ကလည်း သနား  ကမားရှိသဖြင့် ကျွန်ုပ်မှာ အတော်အတန် စိတ်ဝင်စားလျက် ရှိစဉ် ၎င်းက  “အထဲခဏဝင်ပါဦးလားရှင်။ ကျွန်မသခင်မအေရှာက ရှင့်ကို လက် ဖက်ရည်တစ်ခွက်လောက် တိုက်ချင်လို့ပါဟု ပြောလေသည်။

“ဘာကွယ့်၊ လက်ဖက်ရည် ဟုတ်လား၊ ငါ မကြိုက်ပါဘူးကွယ်”

မိန်းကလေးသည် မည်သို့မျှ ပြန်မပြောဘဲ ကျွန်ုပ်အား ရပ်၍စောင့် နေလေသည်။ ထူးထူးဆန်းဆန်း တွေ့ကြုံရသောအခါ ကျွန်ုပ်မှာ အခြားသူများ ထက် ပို၍အံ့ဩတတ်ခြင်း၊ စိတ်ဝင်စားတတ်ခြင်းများ ဖြစ်တတ်၏။ ယင်းတို့ သည်ပင် ကျွန်ုပ်၏ ပျော့ညံ့မှုများ ဖြစ်တော့၏။ ကျွန်ုပ်သည် မိန်းကလေးအပေါ် ၌ အတော်ပင် စိတ်ဝင်စားလျက် ရှိနေလေပြီ။

“ကဲကွယ် မင်းက ရှေ့ကသွားပေတော့၊ ငါလိုက်မယ်”

“ဟုတ်ကဲ့"

“လက်ဖက်ရည်မကလို့ အဆိပ်ပဲတိုက်တိုက် သောက်မယ်ဟေ့”

လူမည်းမကလေးသည် လက်ဆွဲမီးအိမ်ဖြင့် ရှေ့မှလမ်းပြကာ ကျွန်ုပ် အား မနီးမဝေးရှိ အိမ်ကလေးတစ်ဆောင်သို့ ခေါ်သွားလေသည်။ အိမ်ကလေးမှာ သာမန်တစ်ထပ်အိမ်ကလေး တစ်လုံးဖြစ်၍ နံရံများမှာ ရွှံ့စေးများဖြင့် ထုံထား၏။ တံခါးတစ်ခုကိုဖွင့်၍ ကျဉ်းမြောင်းသော လမ်းကလေးအတိုင်း ဝင်သွားရာ တစ် ဏမျှ လျှောက်မိသောအခါ ခန်းဆီးများကာထားသည့် အခန်းတစ်ခုသို့ ရောက် လာလေ၏။ မိန်းကလေးသည် လက်ဆွဲမီးအိမ်ကိုကိုင်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ဝင် သွားသဖြင့် ကျွန်ုပ်လည်း ၎င်းနောက်မှ လိုက်ပါသွားရလေ၏။ အိမ်ကလေးမှာ အပြင်မှကြည့်လျှင် ရွှံ့နံရံများဖြင့် ခပ်စုတ်စုတ်ပင် ဖြစ်သော်လည်း အတွင်း၌မူ ကြမ်းပြင်၌ ကော်ဇောကြီးများ ခင်းထားလျက် အိမ်ထောင်ပရိဘောဂများသည် လည်း သူ့နေရာနှင့်သူ နေသားတကျ ရှိသည်။ အခန်းထောင့်တစ်ခုတွင် နံရံ၌ တပ်ထားသော ခုံရှည် နှစ်ခုရှိရာ ကူရှင်များပေါ်တွင် ပန်းဖောက်ထားသည့် ပိုး ထည်များဖြင့် ဖုံးအုပ်ထား၏။ မိန်းကလေးသည် ကျွန်ုပ်အား ခုံရှည်ပေါ်တွင် နေရာပေးခဲ့ပြီးနောက် အခြားအခန်းတစ်ခန်းသို့ဝင်ကာ ပျောက်ကွယ်သွားလေ ၏၊ အခန်းတွင်း၌ကား အပေါ်တွင်ဆွဲချိတ်ထားသည့် မီးအိမ်တစ်လုံးမှ မှေးမှိန် သော အလင်းရောင်တစ်ခုသာ ရှိသည်။

နူးညံ့သော ခုံရှည်ပေါ်၌ နောက်သို့ ခပ်မှီမှီထိုင်နေစဉ် ကျွန်ုပ်လည်း အတော်အတန် အမူးပြေစေရန် 'ကော်ပိုရယ် စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိ၍ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဖွားလျက်ရှိစဉ် ခြေကျင်းသံတစ်သံကို ကြားရသဖြင့် မျက်လုံးများကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ကျွန်ုပ်အနီးသို့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ချဉ်းကပ်လာနေ သည်ကို မြင်ရ၏။ သို့သော် ထိုအကြိမ်၌ကား လက်ဆွဲမီးအိမ်ဖြင့် ကျွန်ုပ်အား လမ်းပြခေါ်လာသည့် မိန်းကလေး မဟုတ်တော့ချေ။ ၎င်းထက် အဆပေါင်းများ စွာ ပို၍ချောမောသူ ကချေသည်မတစ်ဦး ဖြစ်ဟန်တူသော မိန်းကလေးတစ် ယောက် ဖြစ်လေသည်။ အသားမှာ မည်သည့်ဘက်ထက် အဝါနှင့်အဖြူဘက် သို့ များလျက် အရှေ့တိုင်းသူတို့ ချောပုံ နောနည်းဖြင့် ချောမောလှပသော အမျိုး သမီးတစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။

ကျွန်ုပ်သည် ပြင်သစ်နယ်ခြား စစ်တပ်သို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်မှာ ၁၄ နှစ်မျှ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်၍ ဆာဟာရာ သဲကန္တာရအတွင်းနှင့် ပတ်ဝန်းကျင် မြို့ရွာများ သို့ အနှံ့အပြား ရောက်ခဲ့ဖူး၏။ လူအမျိုးမျိုးကို တွေ့ဖူး၍ ၎င်းတို့ အမျိုးသမီးများ နှင့်လည်း ဆက်ဆံဖူး၏။ သို့ကော် ယခုအမျိုးသမီးကဲ့သို့ အဆင်ပြေ၍ လှပ တင့်တယ် ချစ်စဖွယ်ကောင်းသော မိန်းကလေးမျိုးကို မတွေ့ဖူးချေ။

သူသည် ကြယ်ပြာရောင်အဆင်းရှိသော ပိုးဆာဒီကို ဝတ်ဆင်လျက် လက်ဝဲဘက် ပခုံးစွန်းကို သိုင်းခြုံကာ မြင်းခွာပုံရွှေချိတ်ဖြင့် တွယ်ချိတ်ထား၏။ နဖူးအလယ်တွင် လက်ဝါးပြင်ပုံသဏ္ဌာန်ရှိသော ကျောက်စီဆံနှိပ်ဖြင့် မည်းနက်၍ ခပ်စွာစွာရှိသော ဆံပင်များကို ဖိနှိပ်ထားသည်။ ပါးလွှာသောသူ၏ အာဒီသည် သေးသွယ်ပျော့ပျောင်းသော သူ၏ ကိုယ်ရေအချိုးအစား အတွင်းသားတို့ကို မသိမသာ ဖော်ပြလျက်ရှိ၏။ ယင်းအဝတ်တို့မှာ ကျွန်ုပ်၏စိတ်တွင် 'ဘီကနီ” ရေကူးဝတ်စုံထက်ပင် သူ၏ အတွက် ကြည့်ရှုကောင်းသည်ဟု ထင်မိလေသည်။

“ သူသည် “အေရှာ ဆိုသူ အမျိုးသမီးပင်ဖြစ်၍ ကျွန်ုပ် ထိုင်နေသော ခုံရှည်၏ တစ်ဘက်စွန်းတွင် ကပိုကရို ထိုင်လိုက်၏။ ထို့နောက် သူ၏တောက်ပသော ညို့မျက်လုံးကြီးများဖြင့် ကျွန်ုပ်အား ကြည့်ရှုလျက် ရှိလေရာ ကျွန်ုပ်မှာ စိတ်ညှိုခြင်းခံရသော သူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ရှိနေလေသည်။ သို့သော် သူသည် စကားတစ်စုံတစ်ရာ မပြောချေ။ တစ်ခဏမျှကြာသော် ကျွန်ုပ်အနီးသို့ တဖြည်း ဖြည်း တိုးလာလေရာ ထိုအခါ၌ကား ကျွန်ုပ်မှာ မိမိ၏ဘဝကိုလည်းကောင်း၊ မိမိ၏အခြေအနေကိုလည်းကောင်း သတိမရတော့ဘဲ လက်ဝဲဘက်လက်ဖြင့် သိမ်းကျုံးပွေ့ဖက်ကာ ကျွန်ုပ်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ဆွဲယူလိုက်မိတော့၏။

ထိုအိမ်ကလေးမှ ကျွန်ုပ်ထွက်သွားသောအခါ “ကြောင်နက်ကဖီးမှာ ပိတ်ပြီဖြစ်၍ အတော်ပင် ညဉ့်နက်နေလေပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင်သည် တိဆိတ် ငြိမ်သက်လျက်ရှိနေ၏။

ထိုနေ့မှစ၍ ကျွန်ုပ်သည် ညဥ့်အားလပ်ခွင့် အခွင့်ရတိုင်း အေရှာထံ သို့ လာရောက်ခဲ့လေ၏။

ဤသို့ဖြင့် ကျွန်ုပ်သည် ကြမ်းတမ်းသော စစ်သားဘဝမှ နတ်ပြည် သို့ရောက်နေခဲ့ရာ အချိန်များမကြာမီ စိတ်ထဲတွင် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချမိ ၏။ စစ်မှုထမ်းရန် ၁၇ လမျှသာ လိုတော့သည်ဖြစ်ရာ စစ်ထဲမှထွက်လျှင် ကျွန်ုပ် မွေးရပ်ဇာတိသို့ မပြန်တော့ဘဲ အာဖရိကမြောက်ပိုင်း၌ပင် လူမည်းများနှင့် ကမ္ဘာရ ရွာတစ်ရွာ၌ လုပ်ကိုင်စားသောက်နေထိုင်တော့မည်။ ဤကဲ့သို့ နေထိုင်လျှင် အိမ်ထောင်ပြုရမည်ဖြစ်၍ အကယ်၍ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့လျှင်လည်း “အေရှာကိုသာ လက်ထပ်ယူတော့မည်ဟူသော ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြစ်လေသည်။

ကျွန်ုပ်သည် အေရှာ၏ဘဝကို သိရှိပြီးဖြစ်၏။ သူ၏မိဘများမှာ 'ဆီ ဒီ ဗရာဟင်ရွာပတ်ဝန်းကျင်၌ ကျက်စားနေထိုင်သော 'နော်မက် ခေါ် အိုးအိမ် အတည်တကျ မရှိဘဲ သဲကန္တာရအတွင်း တစ်နေရာမှ တစ်နေရာ လှည့်လည်နေ ထိုင်သည့် လူမျိုးစုတစ်စု၏ သမီးပျိုဖြစ်ခဲ့၏။ အေရှာ၏မိဘများသည် အေရှာ ၇ နှစ်သမီးအရွယ်ကပင် ဆပ်ကပ်တစ်ခုသို့ ရောင်းစားခဲ့၏။ ၁၁ နှစ်သမီး အရွယ် တွင် ညဉ့်ကလပ်တစ်ခု၌ ကချေသည်မကလေးဖြစ်ခဲ့ပြီးလျှင် ၁၄ နှစ် အရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ အတော်ပင် လူကြိုက်များ၍ နာမည်ရခဲ့ပြီးနောက် ထိုအချိန်မှစ ၍ ဆဟားရားသဲကန္တာရ ရွာစွန်ရွာငယ်များနှင့် မြေထဲပင်လယ်ကမ်းခြေတစ် လောက်ရှိ ရွာများသို့ လှည့်လည်ကပြခဲ့၏။ ငွေကြေး အတော်အတန် စုဆောင်းမိ သောအခါ ကချေသည်အလုပ်ကို စွန့်ပြီးနောက် ဤရွာတွင် အိမ်ကလေးတစ်ဆောင် ဝယ်ယူကာ အတည်တကျ နေထိုင်ခဲ့လေသည်။ သူ ကျင်လည်ခဲ့ရသော မတည်ငြိမ်သည့်ဘဝကို ဤအတိုင်း ကျွန်ုပ်သိခဲ့၏။ ထိုအချိန်၌ သူသည် အသက် ၁၉ နှစ်မျှသာ ရှိသေးသော်လည်း ဘဝအတွေ့အကြုံများကား အတော်ပင် များ ဟန်လက္ခဏာရှိ၏။

သူ့အား အတည်တကျ ပေါင်းသင်းနေထိုင်မည့်အကြောင်းကို ထိုအချိန် “ ကျွန်ုပ်က ဖွင့်မပြောသေးဘဲ ရှိနေခဲ့ရာ တစ်နေ့သော ခရစ်စမတ် ညနေချမ်း အချိန်တွင် ဖွင့်၍ပြောလိုက်မိ၏။ ကျွန်ုပ်သဘောအရ သူသည် ကျွန်ုပ်၏စီမံချက်ကို ဝမ်းပန်းတသာ လိုလိုချင်ချင် လက်ခံလိမ့်မည်ဟု ယူဆမိ၏။ သို့သော် ကျွန်ုပ် ထင်မြင်သည့်အတိုင်း မဟုတ်ဘဲ 'မောင်ရယ် နောက်တစ်နှစ်ကြာမှ ဖြစ်ရမယ့်ကိစ္စ ကို အခုကနေပြီး ဘာဖြစ်လို့ ပြောနေရတာလဲ” ဟု ခပ်အေးအေးပင် ပြန်ပြော လိုက်သဖြင့် ကျွန်ုပ်မှာ အံ့အားသင့်၍ပင် နေမိသေး၏။

ဤမျှအထိသာ ကျွန်ုပ် “အေရှာအကြောင်းကို သိခဲ့၏။ သူ၏အပေါ် ၌ကား ကျွန်ုပ်၏ စစ်သားဘဝဖြင့် ချစ်သော ပထမအချစ်ကို ပေးအပ်မိခဲ့လေပြီ သို့သော် နောက်တစ်နေ့ညနေ၌ပင် ကျွန်ုပ်တို့ဘဝအချစ်ခရီးလမ်းသို့ အောက်ပါ အကြောင်းတစ်ခု ချင်းနင်းဝင်ရောက်လာခဲ့လေသည်။

အမှန်အားဖြင့် ဆီဒီဗရာဟင်ရွာကလေးမှာ အေးဆေးငြိမ်သက်သော ရွာကလေးတစ်ရွာဖြစ်၍ အတန်ငယ်ဝေးကွာသော နေရာများတွင် ဆိုးခိုးတိုက်ခိုက် မှုများကို မကြာခဏ ကြားရသော်လည်း ကျွန်ုပ်တို့ ရွာကလေးမှာမူ အေးဆေး လှပေ၏။ ပတ်ဝန်းကျင်၌ လုယက်တိုက်ခိုက်နေသူများ၏ အမည်စာရင်းများကို ကျွန်ုပ်တို့ စစ်တပ်သို့ ပို့လေ့ရှိရာ ရွာနီးချုပ်စပ်၌ ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်လျက်ရှိသောဘောပုန်းဓားပြတစ်စုသည် “အလီဟာမစ်'ဆိုသူ ခေါင်းဆောင်ကာ ရွာကလေး များကိုသော်လည်းကောင်း၊ ဝန်တင်ကုလားအုပ်များဖြင့် ခရီးသွားသော ကန္တာရ ခရီးသည်များကိုလည်းကောင်း လုယက်တိုက်ခိုက်လျက်ရှိကြောင်း၊ ခေါင်းဆောင် အလီဟာမစ်မှာ လူသတ်မှုပေါင်းများစွာကို ကျူးလွန်ခဲ့သူဖြစ်လျက် ဘာဘာ ခေါ် ကန္တာရလူရိုင်းမျိုးဖြစ်သော်လည်း လူကြမ်းတစ်ယောက်အနေဖြင့် အတော် အတန် လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ရှိသူတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်းဖြင့် သတင်းရရှိထား၏။ ၎င်း၏ဓာတ်ပုံကိုပင် ကျွန်ုပ်တို့စစ်တပ်မှ ရရှိထားပြီးဖြစ်ရာ အလီဟာမစ်မှာ ဝရမ်း ပြေးဓားပြတစ်ယောက်ဖြစ်လင့်ကစား သွင်ပြင်မူရာအားဖြင့် ထင်ရှားသော ဥပဓိ ရုပ်ရှိသူတစ်ယောက် ဖြစ်၏။ သို့သော် လက်ယာဘက်မျက်လုံးကို ကန့်လန့် ဖြတ်လျက်ရှိသော ဓားခုတ်ရာကြီးတစ်ခုမှာ မူလဥပဓိရုပ်ကို အတော်အတန် ပျက် ပြားစေလျက်ရှိ၏။

ကျွန်ုပ်တို့မှာ တောပုန်း ဝရမ်းပြေးနှင့် ခိုးသားဓားပြများကို များစွာ အရေးမထားဘဲ အသေးအမွှားမျှသာ သဘောထားပြီးလျှင် စစ်သားပီပီ သောက် စားမူးယစ်ခြင်းဖြင့် အချိန်ဖြုန်းလျက် ရှိကြကုန်၏။ ခရစ်စမတ်ပွဲနေ့ ညဉ့်ဦးယံတွင် ကျွန်ုပ်သည် စပိန်လူမျိုး၊ ပီဒရို၊ ဩစတေးလီယန်လူမျိုးဟန်နှင့် ဝစ်လီ၊ ဗူလဂေရီ ယန်လူမျိုး ဆာရာ အစရှိသော အပေါင်းအသင်းရဲဘော်များနှင့် မစ္စတာ ကတ် ဆိုသူ စစ်သားဟောင်းကြီး ဖွင့်လှစ်ထားသော ကြောင်နက်ကဖီးပျော်ပွဲစားရုံသို့ သွားရောက်ကာ အရက်များကို တပျော်ပါးသောက် လျက်ရှိကြကုန်၏။

ပထမ ကျွန်ုပ်က ဖန်ခွက်များကို ဖြည့်ပေးရသော အလှည့်ပြီးပြီးနောက် ဒုတိယအကြိမ်တွင် ဖန်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်သို့ ချလိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ကျွန်ုပ်အတွင်းစိတ်သည် တစ်စုံတစ်ရာ ဖြစ်တော့မည့်အကြောင်းကို ကြိုတင်သိမြင် သကဲ့သို့ ကျွန်ုပ်သည် တံခါးပေါက်ရှိရာသို့ ဖျတ်ခနဲ လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်မိ၏။

သို့ကြည့်လိုက်ရာ ကြီးမားသော ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကြီးတစ် လက်၏ ပြောင်းဝတည့်တည့်သို့ ကြည့်မိလျက်သား ဖြစ်၍နေလေသည်း သေ နတ်ဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့အား ချိန်ထားသူကို ချက်ချင်းပင် ကျွန်ုပ် မှတ်မိ၏။ သူ၏ လက်ယာဘက်မျက်လုံးကို အထက်အောက်ကန့်လန့်ဖြတ်လျက်ရှိသော အမာ ရွတ်ကြီးမှာ ဓာတ်ပုံထဲ၌ထက်ပင် ပို၍ထင်ရှားသေး၏။ ကျွန်ုပ်သည် ရွှံ့စေးမြေပေါ်သို့ လျင်မြန်စွာ ဒိုင်ဗင်ထိုးချလိုက်၏။ သို့ထိုးချရာ၌ ကျွန်ုပ်နှင့်အနီးဆုံး ဆော် နှစ်ယောက်ကိုပင်ဖက်၍ လှဲချလိုက်သေး၏။ “ဒိုင်းဒိုင်း ဒိုင်း-ဟူသော အသံ ကြီးများမှာ နားကွဲလုမတက် ကျွန်ုပ်နား၌ ကြားရလျက် ဆိုင်ခန်းတစ်ခုလုံးပဲတင် ထပ်၍သွားပြီးလျှင် နောက်ဆုံးသေနတ်သံမှာ အပြင်းထန်ဆုံး ဖြစ်သည်ဟု ထင် လိုက်မိ၏။

မြေပေါ်မှ ကျွန်ုပ် လူးလဲ၍ထသောအခါ အခန်းတစ်ခုလုံးမှာ မီးခိုးလုံး များဖြင့် ပြည့်နှက်နေပြီးလျှင် ကျွန်ုပ်တစ်ယောက်တည်းသာ ဤကဲ့သို့ ကုန်း၍ ထနိုင်ခြင်းဖြစ်လေသည်။ အခြားသူများကား ကျွန်ုပ်အနီး ပတ်ဝန်းကျင်တွင် မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်လျက် ရှိနေကြလေသည်။ “အလီဟာမစ်'ကိုကား အရိပ် အရောင်မျှ မမြင်ရတော့ချေ။

သို့နှင့် ကျွန်ုပ်လည်း ဆိုင်၏နောက်ဖေးဘက်သို့ လှည့်၍လာခဲ့ရာ ဆိုင် ရှင်မစ္စတာ ကတ်မှာ အရက်ပုလင်းများထည့်သော စည်ပိုင်းပြတ်တစ်လုံးပေါ်တွင် ကန့်လန့်ဖြတ်လဲကျကာ သေဆုံးလျက်ရှိသည်ကို တွေ့ရ၏။

ကျွန်ုပ် အအပေါင်းအသင်း ရဲဘော်တစ်စုကား ကျွန်ုပ် တည်ခင်းဧည့်ခံ သော ခရစ်စမတ် အထိမ်းအမှတ်အရက်ကို နောက်ဆုံးသောက်၍ သွားကြခြင်း ပင်ဖြစ်တော့၏။

အထက်ပါ အဖြစ်အပျက်ကလေးနှင့် တွေ့ကြုံခဲ့ရပြီးနောက် ကျွန်ုပ် တို့ တပ်ဖွဲ့ကလေးမှာ ကင်းလှည့်ခြင်း၊ ရွာများနှင့် အိုအေဆစ်များတွင် ရှာဖွေခြင်း။ ကန္တာရအတွင်း ခရီးသွားကုန်သည်များအား ရပ်တန့် ရှာဖွေခြင်း စသည်တို့ဖြင့် ၂ လကျော်၊ ၃ လမျှ အချိန်လွန်၍ သွားခဲ့လေ၏။ တောပုန်းကြီး အလီဟာမစ်

အား အသေအရှင်မရွေး ဖရန့်ဒင်္ဂါး ၁ဝ,ဝဝဝ မျှ ဆုငွေ ထုတ် ထားသော်လည်း မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ မည်သည့်နေရာတွင် ရှိနေကြောင်း သတင်းမပေးနိုင်ချေ။

ကျွန်ုပ်တို့စစ်တပ်မှာ အလုပ်ဝတ္တရားများပြီး၍ စစ်စခန်းသို့ ပြန်ရောက် သောအခါ ကျွန်ုပ်မှာ ယခင်ကအတိုင်း အေရှာ နှင့် ဆက်လက် တွေ့ဆုံမြဲ တွေ့ ဆုံပြန်၏။ အေရှာ၏သဘောထားမှာ ကျွန်ုပ်စိတ်က ထင်၍ပေလောမသိ၊ ကျွန်ုပ် အား ခပ်ဖယ်ဖယ် ရှိနေသည်ဟု ထင်မိ၏။ ဤအကြောင်းကို ကျွန်ုပ်လည်း အတော်အတန် အကဲခတ်လျက် ရှိလေသည်။

အေရှာသည် မည်သည့်အရာကိုမျှ ဂရုမစိုက်သကဲ့သို့ လေးလေးပင်ပင် ကချော်ကချွတ်ပြုလုပ်တတ်သောသဘောရှိ၏။ အေရှာသည် မျက်နှာမသာ ဘဲ တစ်ခါတစ်ရံ တွေဝေ၍နေတတ်၏။ ထိုအချိန်မှာ နွေအခါ ကျရောက်ပြီးဖြစ်၍ ကျွန်ုပ်တို့ နေထိုင်ရာ သဲကန္တာရရွာများမှာ အတော်ပင် ပူလောင်လျက်ရှိရာ ယခုကဲ့ သို့ အေရှာ မျက်နှာမသာမယာရှိနေခြင်းမှာ ပူအိုက်သော ရာသီဥတုဒဏ်ကြောင့် ပင် ဖြစ်လေသလောဟု ကျွန်ုပ်တွေးမိ၏။

တစ်ညသ၌ အေရှာသည် ယခင်နေ့များကထက် ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှားနေ သည်ကို ကျွန်ုပ်သတိပြုမိ၏။ ကျွန်ုပ်နှင့် စကားပြောနေရာမှ တစ်ခဏမျှကြာ လတ်သော် သူသည် ကျွန်ုပ်အား နာမည်ခေါ်ပြီးလျှင် မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်လျှက်

“ဒီမယ် ရှင်ရဲ့ ၊ ရှင် ကျွန်မကို တကယ်ချစ်တယ်ဆိုတာ ဘယ့်နှယ်လုပ် ပြီး ကျွန်မ သိနိုင်မလဲ” ကျွန်ုပ်အဖြေကိုပင် မစောင့်ဘဲ ဆက်လက်၍ “ရှင့်အသက် ကို ရှင်စွန့် ဝံ့ ပါ့မလား။ တကယ်လို့ ကျွန်မက အလီဟာမစ်နေတဲ့ နေရာကို ပြော မယ်ဆိုရင်ပေါ့လေ၊ ပြောမယ်ဆိုတာက အခုညပြောမှာ၊ အခုကို ပြောမှာ"

ပထမ၌ အေရှာသည် ကျွန်ုပ်အား ကျီစယ်သည်ဟု ထင်မိ၏။ သို့ သော် သူ၏မျက်လုံးများကား တည်ကြည်လေးနက်သော အဓိပ္ပာယ်ကို ဆောင် လျကီ ရှိနေလေသည်။

ကျွန်ုပ်သည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာနေရာမှ ခုန်၍ထလိုက်မိသည်။

“ဘယ်မလဲ ပြောစမ်း အေရှာ၊ ပြောကွယ်၊ မြန်မြန်ပြောစမ်းပါး သူ့ ခေါင်းကို ဖရန့်တစ်သောင်းဆုငွေ ထုတ်ထားတယ်ဆိုတာ မင်းသိတယ် မဟုတ်လား။ ဒီလိုဆိုရင် ဒီနေ့ည ကင်းလှည့်ကျတဲ့အကောင်ကို သတိပေးလိုက်ရဦးမယ်၊ ဒီတော့မှ”“ဟင့်အင်း ... ဒီလိုဆိုရင် ကျွန်မ မပြောဘူးကင်းသမားကို ရှင်ဘယ် နည်းနှင့်မှ မပြောရဘူး။ ကျွန်မလည်း ဘာဘာလူရိုင်းမျိုး မဟုက်ဘဲ လူမည်းမျိုး ပေမယ့် မျိုးချစ်စိတ်မရှိဘူး မအောက်မေ့နဲ့။ ကျွန်မအမျိုးအနွယ်တစ်ယောက်ကို ကျွန်မ ရောင်းမစားနိုင်ဘူး”

အေရှာသည် အမူအရာဖြင့် ကျွန်ုပ်၏လည်ပင်းကို သိုင်း၍ဖက်လိုက် ပြီးလျှင် ဆက်လက်၍ -

"ကျွန်မလင်လုပ်မယ့် ယောက်ျားကိုမှ ကျွန်မ ပြောမှာ သိလား” ကျွန်ုပ်မှာ ဦးခေါင်းထဲတွင် မူးဝေသွားသကဲ့သို့ ထင်မိ၏။ အေရှာ၏ ကိုယ်လုံးကို ကျွန်ုပ်ပွေ့ဖက်ကာ ဆိုဖာပေါ်သို့ အသာအယာ လှဲချလိုက်လေ၏။

“မင်း ဘာကိုဆိုလိုတာလဲကွယ်။ မင်းပြောတာ နားမလည်သေး ဘူး အချစ်ရယ်”

“သူ့ကိုတွေ့ရင် ကျွန်မဆီကို ချက်ခြင်းပြန်လာခဲ့၊ ဘယ်သူ့မှ မသွား ခင် ကျွန်မဆီကို ပထမ လာရမယ်နော်”

“ကောင်းပါပြီကွယ် ကောင်းပါပြီး မောင် လာခဲ့မယ်”

အခုပြောစမ်း"

အေရှာသည် ကျွန်ုပ် ပွေ့ပိုက်ထားရာမှ ရုန်းထွက်ကာ သူ၏ဆာဒီ အောက်မှ အေးစက်မာကြောသော အရာကလေးတစ်ခုကို လျင်မြန်စွာ ဆွဲထုတ် လိုက်ပြီးနောက် ကျွန်ုပ်၏လက်ထဲသို့ ထည့်လိုက်၏။ ၎င်းမှာ အီတလီပြည် လုပ် ၃၈ ဗို့အော်တိုမက်တစ် ပစ္စတိုကလေးတစ်လက်ပင် ဖြစ်လေသည်။

ကျွန်ုပ်၏စိတ်ထဲ၌ အတော်ပင် တုန်လှုပ်သွားမိ၏။ “မင်း ဒီသေနတ်ဘယ်က ရတာလဲ” “ဘယ်ကရရ အကြောင်းထူးလို့လား." .

ကျွန်ုပ်သည် အတန်ငယ် စိတ်တို၍လာမိ၏။ အေရှာကလည်း ကျွန်ုပ် စိတ်ကို ရိပ်မိဟန်တူလေသည်။ သူ၏မျက်နှာထားမှာလည်း အတန်ငယ် တင်းမာ လာသည်။

“ကောင်းပြီ၊ ရှင်ကြောက်ရင် ကင်းသမားကို ခေါ်တာပေါ့။ ရှင်အခုပဲ ပြောတဲ့စကားကို ရှင်ဖျက်လိုက်ပေါ့ "

“ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း အေရှား ဒီအကောင် ဘယ်မှာရှိတယ်ဆိုတာ အခု‌ပြောစမ်း"

ကျွန်ုပ်သည် အတန်ငယ် ဒေါသထွက်လာသည်နှင့် သူ၏ပခုံး နှစ်ဖက် ကို ခပ်နာနာကလေးညှစ်၍ မေးမိ၏။ သို့နှင့် အေရှာသည် စကားကို ဆက်လေ သည်။

“ဘိုအဇမ်ခေါ်တဲ့ အိုအေစစ်ကလေးကို သိတယ် မဟုတ်လား” * “သိပါတယ်”

ဒီကနေပြီး ၅ မိုင်လောက်ပဲဝေးမယ်။ ရေတွင်းဟောင်းကြီးတစ်ခု ရှိ တယ်။ အခုတော့ ရေခန်းလို့ အနားမှာရှိတဲ့ စွန်ပလွန်ပင်တွေတောင် ခြောက်ကုန် ပြီ။ အဲဒီရေတွင်းနားမှာ အုတ်တိုက်ခံတပ်ဟောင်းကလေးတစ်ခု ရှိတယ်။ အရင် ရှေးတုန်းက ပြင်သစ်စစ်တပ်တွေဟာ တိုင်းရင်းသားလူမဲတွေနဲ့ တိုက်တဲ့အခါ ခုခံဖို့ဆောက်ထားခဲ့တဲ့ ခံတပ်ဟောင်းကလေးတစ်ခုပေါ့။ အခုတော့ ရေတွင်းက ရေမရလို့ ကန္တာရခရီးသယ်တွေဟာ ဒီလမ်းကို မလာကြတော့ဘူး။ တခြားလမ်း က လှည့်သွားကြတယ်။ အဲဒီခံတပ်ဟောင်း အုပ်တိုက်ဖျက်ကလေးဟာ လူသူ မရှိတော့ဘဲ လင်းနို့နဲ့ အိမ်မြှောင်တွေပဲ နေကြတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီကနေ့ညတော့ အဲဒီတိုက်ပျက်ကလေးရဲ့ ခေါင်မိုးပေါ်မှာ အလီဟာမစ်ဟာ မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ထားပြီး အိပ်နေလိမ့်မယ်”

ကျွန်ုပ်သည် အေရှာအား တစ်ချက် နမ်းရှုပ်လိုက်ပြီးနောက် ခပ်တင်း တင်းဖက်ထားလိုက်၏။ အေရှာကား စကားပြောရင်း တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေ လေသည်။ .