ဒဂုန်တာရာ - မှိုင်းဗေဒ

ပီကင်းမြို့ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံကြီး ၁၆ဝဝ,ဝဝဝ,ဝဝဝ လူထုလှုပ်ရှားမှုအား လေ့လာချက်

ပုလိပ်ရုံး၊ ဒွန်မောင်းလေဆိပ်နှင့် ခါးပိုက်နှိုက်

          လွန်ခဲ့သော အောက်တိုဘာလ ၂ ရက်နေ့မှ ၁၂ ရက်နေ့အထိ ပီကင်းမြို့တွင် ကျင်းပသော ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံကြီးမှာ အာရှတိုက် နှင့် ပစိဖိတ်ဒေသဆိုင်ရာ တိုင်းပြည်တစ်ဝန်းလုံးမှ လူထု၏ ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံကြီး ဖြစ်ပေသည်။ အာရှတိုက်နယ်မြေနှင့် ပစိဖိတ်သမုဒ္ဒရာရေ နှင့်ထိစပ်ရာ ဒေသရှိ တိုင်းပြည်များမှ ကိုယ်စားလှယ်များ တက်ရောက် ကြပေသည်။

          အမှန်အားဖြင့် ကျွန်တော်မှာ ပြင်ဆင်ရေးကော်မတီ အဖွဲ့ဝင် အဖြစ် ညီလာခံကြီးမကျင်းပမီ ရက်သတ္တ (၁) ပတ်ခန့်က ကြိုတင်သွား ရန် ဖြစ်ပေ၏။ ဗမာနိုင်ငံလုံးဆိုင်ရာ ငြိမ်းချမ်းရေးကော်မတီ ဒုတိယ ဥက္ကဋ္ဌများထဲမှ ပထမ ဦးထွန်းအောင်ကျော် (စာရေးသမဂ္ဂ ဥက္ကဋ္ဌ) ကို ပြင်ဆင်ရေးကော်မတီ အဖွဲ့ဝင်အဖြစ် ရွေးချယ်ထား၏။ နောက်နိုင်ငံကူး လက်မှတ်မရသဖြင့် ကျန်သော ဒုတိယဥက္ကဋ္ဌများထဲမှ ကျွန်တော့်ကိုရွေးချယ်ခြင်း ဖြစ်ပေ၏။

          ကျွန်တော်မှာလည်း “ငွေရေး ကြေးရေး” အခက်အခဲကြောင့် စော စောမသွားဖြစ်ဘဲ နောက်ကျနေပြီး စက်တင်ဘာလ ၂၇ ရက်ကျမှ သွား ရန် သေချာတော့၏။ ထိုနေ့ပင် လူဝင်လူထွက်ရုံးသို့ သွား၍ “ဒီဖောင်” ဟု ခေါ်သော နိုင်ငံထွက်လက်မှတ် လျှောက်လွှာတင်ရ၏။

          နောက်တစ်နေ့ မနက် မင်္ဂလာဒုံမှ လေယာဉ်ပျံထွက်လေသည်။ ဘန်ကောက်၊ ဒွန်မောင်းလေယာဉ်ပျံကွင်း၌ ခေတ္တနားလေသည်။ သို့ နားနေစဉ် ကြန့်ကြာမှုတစ်ခု တွေ့ရပြန်သည်။ အားလုံး ကိုယ်စားလှယ် ၂၈ ဦးအနက် ၂ဝ အတွက်သာ လေယာဉ်ပျံနေရာရ၍ ကျန် ၈ ယောက် မှာ နေဝက်တစ်ပတ် စောင့်ရန် ဖြစ်သည်။ ညဘက်မှ ဟောင်ကောင်သို့ ထွက်ရမည်ဖြစ်၍ နေရာရသောသူများမှာ ဘန်ကောက်မြို့ထဲရှိ ဟိုတယ်သို့ သွားကြလေပြီ။ ကျန်သော ၈ ဦးကို ယိုးဒယား ဗီဇာမရှိဆို၍ ချက်ချင်းပင် လေယာဉ်ပျံနှင့် ရန်ကုန်သို့ ပို့လေသည်။ ၈ ဦးထဲ ကျွန်တော် လည်း ပါလေသည်။ ရန်နိုင်စိန်က “ကျုပ်တို့တော့ အိမ်ပြန်ရင် တစ္ဆေ ခြောက်တယ် ထင်လိမ့်မယ်” ဟု ပြောကာ ရယ်မောနေသည်။ ညနေ ဘက် ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း လူဝင်လူထွက်ရုံး တန်းသွားကာ “ဒီဖောင်” လက်မှတ်အသစ်တစ်ခု ထပ်လျှောက်ရပြန်သည်။ ည ၁ဝ နာရီလောက်မှ အားလုံး ပြီးစီးသည်။

          အခြားလေကြောင်း ကုမ္ပဏီတစ်ခုနှင့် စကားပြောပြီး ၃ဝ ရက်နေ့ ညနေ ထွက်လာကာ ဘန်ကောက်၌ ခေတ္တနားပြီး တစ်ညလုံး ပျံသန်းရာ အောက်တိုဘာလ ၁ ရက်နေ့မနက် ကာလုံ (ဟောင်ကောင်) သို့ ရောက် လေသည်။ ကောလုံလေဆိပ်မှ ပီနင်ဆူလာ ဟိုတယ်သို့ သွားကြပြီး ဘူတာရုံအဆင်း၌ “ခါးပိုက်နှိုက် သတိထားပါ” ဟု တရုတ်မိတ်ဆွေ များက သတိပေးကြသည်။ ကောလုံဘူတာရုံမှ ကန်တုံ(တရုတ်ပြည်)သို့ မီးရထားစီးရလေသည်။ ကန်တုံသို့ ညဘက်ရောက်သွားလေသည်။

          ထိုညမှာ အမျိုးသားနေ့ဖြစ်ရာ ပုလဲမြစ်ထဲတွင် မီးပုံစီးပဒေသာ ဖြင့် ထွန်းညှိထားသော လှေသင်္ဘောများသည် တေးတညံညံဖြင့် ပျော် ကာ မြူးရွှင်လျက် ရှိကြသည်။ ပုလဲမြစ်ရေတွင်ကား ကြယ်နီများဖြင့် တဖိတ်ဖိတ် လူးလွန့်နေလေသည်။

စစ်နှင့် ငြိမ်းချမ်းရေးလွန်ပွဲ

          နောက်တစ်နေ့ နေ့လယ် ၁ နာရီခွဲလောက်တွင် ကန်တုံမှ လေ ယာဉ်ပျံနှင့် ထွက်လေသည်။ ညီလာခံကြီး မှီအောင် လေယာဉ်ပျံ စီစဉ် ပေးသည်။ ကျွန်တော်တို့လေယာဉ်ပျံတွင် နောက်ကျနေသော အိန္ဒိယ ကိုယ်စားလှယ် ၂ ဦးလည်း ပါသည်။ ညနေစောင်း ၅ နာရီခွဲလောက်တွင်ဟောင်ကောင်” မြို့သို့ ရောက်သည်။ ဟောင်ကောင် ငြိမ်းချမ်းရေးကော်မတီ ဧည့်ခံပွဲရှိ၍ လေဆိပ်ရှိ ဧည့်ခန်းတွင် တစ်နာရီခန့် နေကြရသည်။

          ဟောင်ကောင်၌ သြစတြေးလျမှ ကျွန်တော်တို့လိုပင် နောက်ကျ နေသော အမျိုးသမီး ကိုယ်စားလှယ်နှစ်ဦး တွေ့ရသည်။ သူတို့သည် ကန်တုံမှ မီးရထားဖြင့် လာခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ “ဟောင်ကောင်” မှ ထွက်လာသောအခါ သူတို့လည်း လေယာဉ်ပျံတွင် အတူပါလာသည်။

          ကျွန်တော်နှင့် ဗိုလ်သာဒင် (ဟင်္သာတ) မှာ ထိုအမျိုးသမီး ၂ ဦး နှင့် စကားပြောခွင့်ရလေသည်။ မစ္စဗယ်လင်ပယ်လ်မား ဆိုသူမှာ နယူးဆောက်နယ် ကျောင်းဆရာသမဂ္ဂမှဖြစ်၍ ဆစ်ဒနီမြို့တွင်ကျောင်းဆရာမလုပ်သည်။ တစ်ဦးမှာ မစ္စစ်ကက်စီကောဘန်းဖြစ်၍၊ မဲလဘုန်းမြို့မှ ကျောင်းဆရာမ ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် နိုင်ငံကူးလက်မှတ် “အခက်အခဲ” ကြောင့် ကြန့်ကြာနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဟယ်လင်နှင့် ကက်စီ မှာ တစ်ယောက်တကွဲစီ လာကြရသည်။ ကက်စီမှာ ဗြိတိသျှနိုင်ငံကူးလက်မှတ်ရှိ၍ ဟောင်ကောင်သို့ တောက်လျှောက်လာနိုင်သည်။ ဟယ်လင်မှာ သြစတြေးလျအစိုးရက နိုင်ငံကူးလက်မှတ် ထုတ်မပေး၍ အင်ဒိုနီးရှားပြည် ဂျာကာတာသို့သွားပြီး တစ်ဖန် စင်ကာပူကူး၍ ဆေးဂုံး သို့ လာရသည်။ ဆေးဂုံးကမှ ဟောင်ကောင်သို့ လာရသည်။ နှစ်ယောက်

          ဟောင်ကောင်၌ ဆုံကြသည်။ မိန်းမသားများ ဖြစ်သော်လည်း ငြိမ်းချမ်း ရေးစိတ်ပြင်းပြလွန်း၍ အခက်အခဲအမျိုးမျိုးကို ကျော်နင်းကာ ညီလာခံ ကြီးသို့ တက်ကြလေသည်။

          လက်အောက်ခံနှင့် လက်အောက်ခံတစ်ပိုင်း နိုင်ငံများမှာ အခက် အခဲ အနှောင့်အယှက်များ အကြားမှ ညီလာခံကြီးသို့ တက်ကြရသည်။ ဂျပန်ပြည်မှ ကိုယ်စားလှယ်အချို့မှာ နိုင်ငံကူးလက်မှတ်မရ၍ တံငါလှေ နှင့် တရုတ်ပြည်မဘက်သို့ တိတ်တဆိတ် ဖြတ်ကူးလာကြရသည်။

          ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံကြီး မတက်ဖြစ်အောင် အစိုးရများကလည်း ဟန့်တားဆီးကြသည်။ တချို့ဆိုလျှင် အလုပ်မှပင် ထုတ်ပစ်ခြင်း ခံကြ ရသည်။ (နယူးဇီလန် ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သော ကားအလုပ်သမားတစ်ဦး မှာ အလုပ်မှထုတ်ပစ်ပြီဟူသော သတင်းကို ညီလာခံအပြီး၌ ကြားရ သည်။) ရန်နိုင်စိန်ဆိုလျှင် အစိုးရ ရုပ်ရှင်နှင့် ပြဇာတ်ဌာနမှထွက်၍ ညီလာခံသို့ တက်ခဲ့ရပေသည်။ စစ်မလိုလားသည့် ပြည်သူတို့က ကူညီ သည်များလည်း ရှိ၏။ အမေရိကစစ်သားတစ်ဦးမှာ သူ၏ ကိုရီးယားစစ် ဆုငွေကို အမေရိကန်ကိုယ်စားလှယ်၏ခရီးစရိတ်အတွက် ပေးလှူသည်။

          အစိုးရ၏အမျိုးမျိုးသော အနှောင့်အယှက် အဟန့်အတားများ ကြားမှပင် ခရီးမိုင်ပေါင်း များစွာကို ဖြတ်သန်းလျက် စစ်မလိုလားသော ပြည်သူ၏ ကိုယ်စားလှယ်အပေါင်းသည် ငြိမ်းချမ်းရေးညီလာခံကြီးသို့ အားခဲ၍ တက်လာကြပေသည်။

          ည ၉ နာရီခွဲလောက်၌ လေယာဉ်ပျံသည် ပီကင်းမြို့လေဆိပ်သို့သက်ဆင်းလေပြီ။ ယခင်တစ်ခေါက်က ညနေဘက်ဖြစ်၍ ပီကင်းမြို့၏ နီသော နန်းတော်နှင့် စိမ်းညိုသော သစ်ပင်များကို ရှုမြင်ခဲ့ရသည်။ ယခုကား ညအမှောင်ဝယ် မီးရောင်မီးတန်းတို့ကိုသာ မြင်ရတော့သည်။

          လေယာဉ်ပျံ လှေကားမှဆင်းလျှင် ပရိသတ်ကြီး သစ္စာပန်းခိုင် များနှင့် ပူနွေးသော ဓာတ်ပုံရိုက်သည့် မီးမောင်းအလင်းရောင်တို့ကို တွေ့ထိရလေသည်။ မြေပေါ်သို့ ခြေကျသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် လည် စည်းအနီကလေးနှင့် ချစ်စဖွယ်ကလေးမကလေးများသည် လက်ကို လာဆွဲကာ ပန်းခိုင်ကြီးကို လာပေးကြလေသည်။ မနှစ်က မျက်နှာသိ တရုတ်မိတ်ဆွေများကို လှမ်း၍ ပြုံးပြလိုက်ရသည်။

          ပါမောက္ခတစ်ဦးသည် လူကြားထဲမှ တိုးဝှေ့လာပြီး “ခင်ဗျားရဲ့ ဂန္ဓာလရာဇ် ဘာသာပြန်ကို မနက်ကပဲ ဖတ်ရတယ်” ဟု ပြုံးရယ်ကာ အာလပသလ္လာပ ပြောနေသည်။ လေဆိပ်ဧည့်ခန်းဆောင်သို့ဝင်လျှင် “ကမ္ဘာလုံး တစ်စိတ်တစ်ဝမ်းတည်း” တေးသံကို ကြားရသည်။

          မွှေးမြသော တရုတ်လက်ဖက်ရည်၊ ပန်းအလှနှင့် ချိုသော ရွှင်ပျ သော အပြုံးများ၏အလယ်သို့ ရောက်ရပြန်ပေပြီ။

နိုင်ငံပေါင်းစုံ၊ လူပေါင်းစုံ။

          ဤအာရှနှင့် ပစိဖိတ်ဒေသ ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံကြီးသို့ ၃၇ နိုင်ငံမှ ကိုယ်စားလှယ် ၃၆၇ တက်ရောက်၍၊ လေ့လာသူနှင့် ဧည့်သည်တော်များပါပေါင်းလျှင် ၄၂၉ ဦး ရှိပေသည်။ အင်္ဂလန်၊ ပြင်သစ်၊ အယ် ဂျီးရီးယား၊ ဘရာဇီးစသော ပြည်များမှ ဧည့်သည်များ၊ ကမ္ဘာ့ငြိမ်းချမ်းရေး ဌာနချုပ်မှ ပုဂ္ဂိုလ်များ၊ ကမ္ဘာ့အလုပ်သမား သမဂ္ဂများ အဖွဲ့ချုပ်၊ နိုင်ငံပေါင်းစုံ ဒီမိုကရက် အမျိုးသမီးအဖွဲ့ ချုပ်၊ ကမ္ဘာ့ရှေ့နေဝတ်လုံများ အဖွဲ့ချုပ်၊ ကမ္ဘာ့လူငယ်များ အဖွဲ့ချုပ်၊ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ကျောင်းသား

ပီကင်းမြို့ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံကြီး ၁၆ဝဝ,ဝဝဝ,ဝဝဝ လူထုလှုပ်ရှားမှုအား လေ့လာချက်

ပုလိပ်ရုံး၊ ဒွန်မောင်းလေဆိပ်နှင့် ခါးပိုက်နှိုက်

          လွန်ခဲ့သော အောက်တိုဘာလ ၂ ရက်နေ့မှ ၁၂ ရက်နေ့အထိ ပီကင်းမြို့တွင် ကျင်းပသော ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံကြီးမှာ အာရှတိုက် နှင့် ပစိဖိတ်ဒေသဆိုင်ရာ တိုင်းပြည်တစ်ဝန်းလုံးမှ လူထု၏ ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံကြီး ဖြစ်ပေသည်။ အာရှတိုက်နယ်မြေနှင့် ပစိဖိတ်သမုဒ္ဒရာရေ နှင့်ထိစပ်ရာ ဒေသရှိ တိုင်းပြည်များမှ ကိုယ်စားလှယ်များ တက်ရောက် ကြပေသည်။

          အမှန်အားဖြင့် ကျွန်တော်မှာ ပြင်ဆင်ရေးကော်မတီ အဖွဲ့ဝင် အဖြစ် ညီလာခံကြီးမကျင်းပမီ ရက်သတ္တ (၁) ပတ်ခန့်က ကြိုတင်သွား ရန် ဖြစ်ပေ၏။ ဗမာနိုင်ငံလုံးဆိုင်ရာ ငြိမ်းချမ်းရေးကော်မတီ ဒုတိယ ဥက္ကဋ္ဌများထဲမှ ပထမ ဦးထွန်းအောင်ကျော် (စာရေးသမဂ္ဂ ဥက္ကဋ္ဌ) ကို ပြင်ဆင်ရေးကော်မတီ အဖွဲ့ဝင်အဖြစ် ရွေးချယ်ထား၏။ နောက်နိုင်ငံကူး လက်မှတ်မရသဖြင့် ကျန်သော ဒုတိယဥက္ကဋ္ဌများထဲမှ ကျွန်တော့်ကိုရွေးချယ်ခြင်း ဖြစ်ပေ၏။

          ကျွန်တော်မှာလည်း “ငွေရေး ကြေးရေး” အခက်အခဲကြောင့် စော စောမသွားဖြစ်ဘဲ နောက်ကျနေပြီး စက်တင်ဘာလ ၂၇ ရက်ကျမှ သွား ရန် သေချာတော့၏။ ထိုနေ့ပင် လူဝင်လူထွက်ရုံးသို့ သွား၍ “ဒီဖောင်” ဟု ခေါ်သော နိုင်ငံထွက်လက်မှတ် လျှောက်လွှာတင်ရ၏။

          နောက်တစ်နေ့ မနက် မင်္ဂလာဒုံမှ လေယာဉ်ပျံထွက်လေသည်။ ဘန်ကောက်၊ ဒွန်မောင်းလေယာဉ်ပျံကွင်း၌ ခေတ္တနားလေသည်။ သို့ နားနေစဉ် ကြန့်ကြာမှုတစ်ခု တွေ့ရပြန်သည်။ အားလုံး ကိုယ်စားလှယ် ၂၈ ဦးအနက် ၂ဝ အတွက်သာ လေယာဉ်ပျံနေရာရ၍ ကျန် ၈ ယောက် မှာ နေဝက်တစ်ပတ် စောင့်ရန် ဖြစ်သည်။ ညဘက်မှ ဟောင်ကောင်သို့ ထွက်ရမည်ဖြစ်၍ နေရာရသောသူများမှာ ဘန်ကောက်မြို့ထဲရှိ ဟိုတယ်သို့ သွားကြလေပြီ။ ကျန်သော ၈ ဦးကို ယိုးဒယား ဗီဇာမရှိဆို၍ ချက်ချင်းပင် လေယာဉ်ပျံနှင့် ရန်ကုန်သို့ ပို့လေသည်။ ၈ ဦးထဲ ကျွန်တော် လည်း ပါလေသည်။ ရန်နိုင်စိန်က “ကျုပ်တို့တော့ အိမ်ပြန်ရင် တစ္ဆေ ခြောက်တယ် ထင်လိမ့်မယ်” ဟု ပြောကာ ရယ်မောနေသည်။ ညနေ ဘက် ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း လူဝင်လူထွက်ရုံး တန်းသွားကာ “ဒီဖောင်” လက်မှတ်အသစ်တစ်ခု ထပ်လျှောက်ရပြန်သည်။ ည ၁ဝ နာရီလောက်မှ အားလုံး ပြီးစီးသည်။

          အခြားလေကြောင်း ကုမ္ပဏီတစ်ခုနှင့် စကားပြောပြီး ၃ဝ ရက်နေ့ ညနေ ထွက်လာကာ ဘန်ကောက်၌ ခေတ္တနားပြီး တစ်ညလုံး ပျံသန်းရာ အောက်တိုဘာလ ၁ ရက်နေ့မနက် ကာလုံ (ဟောင်ကောင်) သို့ ရောက် လေသည်။ ကောလုံလေဆိပ်မှ ပီနင်ဆူလာ ဟိုတယ်သို့ သွားကြပြီး ဘူတာရုံအဆင်း၌ “ခါးပိုက်နှိုက် သတိထားပါ” ဟု တရုတ်မိတ်ဆွေ များက သတိပေးကြသည်။ ကောလုံဘူတာရုံမှ ကန်တုံ(တရုတ်ပြည်)သို့ မီးရထားစီးရလေသည်။ ကန်တုံသို့ ညဘက်ရောက်သွားလေသည်။

          ထိုညမှာ အမျိုးသားနေ့ဖြစ်ရာ ပုလဲမြစ်ထဲတွင် မီးပုံစီးပဒေသာ ဖြင့် ထွန်းညှိထားသော လှေသင်္ဘောများသည် တေးတညံညံဖြင့် ပျော် ကာ မြူးရွှင်လျက် ရှိကြသည်။ ပုလဲမြစ်ရေတွင်ကား ကြယ်နီများဖြင့် တဖိတ်ဖိတ် လူးလွန့်နေလေသည်။

စစ်နှင့် ငြိမ်းချမ်းရေးလွန်ပွဲ

          နောက်တစ်နေ့ နေ့လယ် ၁ နာရီခွဲလောက်တွင် ကန်တုံမှ လေ ယာဉ်ပျံနှင့် ထွက်လေသည်။ ညီလာခံကြီး မှီအောင် လေယာဉ်ပျံ စီစဉ် ပေးသည်။ ကျွန်တော်တို့လေယာဉ်ပျံတွင် နောက်ကျနေသော အိန္ဒိယ ကိုယ်စားလှယ် ၂ ဦးလည်း ပါသည်။ ညနေစောင်း ၅ နာရီခွဲလောက်တွင်ဟောင်ကောင်” မြို့သို့ ရောက်သည်။ ဟောင်ကောင် ငြိမ်းချမ်းရေးကော်မတီ ဧည့်ခံပွဲရှိ၍ လေဆိပ်ရှိ ဧည့်ခန်းတွင် တစ်နာရီခန့် နေကြရသည်။

          ဟောင်ကောင်၌ သြစတြေးလျမှ ကျွန်တော်တို့လိုပင် နောက်ကျ နေသော အမျိုးသမီး ကိုယ်စားလှယ်နှစ်ဦး တွေ့ရသည်။ သူတို့သည် ကန်တုံမှ မီးရထားဖြင့် လာခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ “ဟောင်ကောင်” မှ ထွက်လာသောအခါ သူတို့လည်း လေယာဉ်ပျံတွင် အတူပါလာသည်။

          ကျွန်တော်နှင့် ဗိုလ်သာဒင် (ဟင်္သာတ) မှာ ထိုအမျိုးသမီး ၂ ဦး နှင့် စကားပြောခွင့်ရလေသည်။ မစ္စဗယ်လင်ပယ်လ်မား ဆိုသူမှာ နယူးဆောက်နယ် ကျောင်းဆရာသမဂ္ဂမှဖြစ်၍ ဆစ်ဒနီမြို့တွင်ကျောင်းဆရာမလုပ်သည်။ တစ်ဦးမှာ မစ္စစ်ကက်စီကောဘန်းဖြစ်၍၊ မဲလဘုန်းမြို့မှ ကျောင်းဆရာမ ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် နိုင်ငံကူးလက်မှတ် “အခက်အခဲ” ကြောင့် ကြန့်ကြာနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဟယ်လင်နှင့် ကက်စီ မှာ တစ်ယောက်တကွဲစီ လာကြရသည်။ ကက်စီမှာ ဗြိတိသျှနိုင်ငံကူးလက်မှတ်ရှိ၍ ဟောင်ကောင်သို့ တောက်လျှောက်လာနိုင်သည်။ ဟယ်လင်မှာ သြစတြေးလျအစိုးရက နိုင်ငံကူးလက်မှတ် ထုတ်မပေး၍ အင်ဒိုနီးရှားပြည် ဂျာကာတာသို့သွားပြီး တစ်ဖန် စင်ကာပူကူး၍ ဆေးဂုံး သို့ လာရသည်။ ဆေးဂုံးကမှ ဟောင်ကောင်သို့ လာရသည်။ နှစ်ယောက်

          ဟောင်ကောင်၌ ဆုံကြသည်။ မိန်းမသားများ ဖြစ်သော်လည်း ငြိမ်းချမ်း ရေးစိတ်ပြင်းပြလွန်း၍ အခက်အခဲအမျိုးမျိုးကို ကျော်နင်းကာ ညီလာခံ ကြီးသို့ တက်ကြလေသည်။

          လက်အောက်ခံနှင့် လက်အောက်ခံတစ်ပိုင်း နိုင်ငံများမှာ အခက် အခဲ အနှောင့်အယှက်များ အကြားမှ ညီလာခံကြီးသို့ တက်ကြရသည်။ ဂျပန်ပြည်မှ ကိုယ်စားလှယ်အချို့မှာ နိုင်ငံကူးလက်မှတ်မရ၍ တံငါလှေ နှင့် တရုတ်ပြည်မဘက်သို့ တိတ်တဆိတ် ဖြတ်ကူးလာကြရသည်။

          ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံကြီး မတက်ဖြစ်အောင် အစိုးရများကလည်း ဟန့်တားဆီးကြသည်။ တချို့ဆိုလျှင် အလုပ်မှပင် ထုတ်ပစ်ခြင်း ခံကြ ရသည်။ (နယူးဇီလန် ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သော ကားအလုပ်သမားတစ်ဦး မှာ အလုပ်မှထုတ်ပစ်ပြီဟူသော သတင်းကို ညီလာခံအပြီး၌ ကြားရ သည်။) ရန်နိုင်စိန်ဆိုလျှင် အစိုးရ ရုပ်ရှင်နှင့် ပြဇာတ်ဌာနမှထွက်၍ ညီလာခံသို့ တက်ခဲ့ရပေသည်။ စစ်မလိုလားသည့် ပြည်သူတို့က ကူညီ သည်များလည်း ရှိ၏။ အမေရိကစစ်သားတစ်ဦးမှာ သူ၏ ကိုရီးယားစစ် ဆုငွေကို အမေရိကန်ကိုယ်စားလှယ်၏ခရီးစရိတ်အတွက် ပေးလှူသည်။

          အစိုးရ၏အမျိုးမျိုးသော အနှောင့်အယှက် အဟန့်အတားများ ကြားမှပင် ခရီးမိုင်ပေါင်း များစွာကို ဖြတ်သန်းလျက် စစ်မလိုလားသော ပြည်သူ၏ ကိုယ်စားလှယ်အပေါင်းသည် ငြိမ်းချမ်းရေးညီလာခံကြီးသို့ အားခဲ၍ တက်လာကြပေသည်။

          ည ၉ နာရီခွဲလောက်၌ လေယာဉ်ပျံသည် ပီကင်းမြို့လေဆိပ်သို့သက်ဆင်းလေပြီ။ ယခင်တစ်ခေါက်က ညနေဘက်ဖြစ်၍ ပီကင်းမြို့၏ နီသော နန်းတော်နှင့် စိမ်းညိုသော သစ်ပင်များကို ရှုမြင်ခဲ့ရသည်။ ယခုကား ညအမှောင်ဝယ် မီးရောင်မီးတန်းတို့ကိုသာ မြင်ရတော့သည်။

          လေယာဉ်ပျံ လှေကားမှဆင်းလျှင် ပရိသတ်ကြီး သစ္စာပန်းခိုင် များနှင့် ပူနွေးသော ဓာတ်ပုံရိုက်သည့် မီးမောင်းအလင်းရောင်တို့ကို တွေ့ထိရလေသည်။ မြေပေါ်သို့ ခြေကျသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် လည် စည်းအနီကလေးနှင့် ချစ်စဖွယ်ကလေးမကလေးများသည် လက်ကို လာဆွဲကာ ပန်းခိုင်ကြီးကို လာပေးကြလေသည်။ မနှစ်က မျက်နှာသိ တရုတ်မိတ်ဆွေများကို လှမ်း၍ ပြုံးပြလိုက်ရသည်။

          ပါမောက္ခတစ်ဦးသည် လူကြားထဲမှ တိုးဝှေ့လာပြီး “ခင်ဗျားရဲ့ ဂန္ဓာလရာဇ် ဘာသာပြန်ကို မနက်ကပဲ ဖတ်ရတယ်” ဟု ပြုံးရယ်ကာ အာလပသလ္လာပ ပြောနေသည်။ လေဆိပ်ဧည့်ခန်းဆောင်သို့ဝင်လျှင် “ကမ္ဘာလုံး တစ်စိတ်တစ်ဝမ်းတည်း” တေးသံကို ကြားရသည်။

          မွှေးမြသော တရုတ်လက်ဖက်ရည်၊ ပန်းအလှနှင့် ချိုသော ရွှင်ပျ သော အပြုံးများ၏အလယ်သို့ ရောက်ရပြန်ပေပြီ။

နိုင်ငံပေါင်းစုံ၊ လူပေါင်းစုံ။

          ဤအာရှနှင့် ပစိဖိတ်ဒေသ ငြိမ်းချမ်းရေး ညီလာခံကြီးသို့ ၃၇ နိုင်ငံမှ ကိုယ်စားလှယ် ၃၆၇ တက်ရောက်၍၊ လေ့လာသူနှင့် ဧည့်သည်တော်များပါပေါင်းလျှင် ၄၂၉ ဦး ရှိပေသည်။ အင်္ဂလန်၊ ပြင်သစ်၊ အယ် ဂျီးရီးယား၊ ဘရာဇီးစသော ပြည်များမှ ဧည့်သည်များ၊ ကမ္ဘာ့ငြိမ်းချမ်းရေး ဌာနချုပ်မှ ပုဂ္ဂိုလ်များ၊ ကမ္ဘာ့အလုပ်သမား သမဂ္ဂများ အဖွဲ့ချုပ်၊ နိုင်ငံပေါင်းစုံ ဒီမိုကရက် အမျိုးသမီးအဖွဲ့ ချုပ်၊ ကမ္ဘာ့ရှေ့နေဝတ်လုံများ အဖွဲ့ချုပ်၊ ကမ္ဘာ့လူငယ်များ အဖွဲ့ချုပ်၊ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ကျောင်းသား