ထောင်မှုးကြီးသိန်းဝင်း - ငမောက်ကလေး ပတ္တမြား

အခန်း(၁)

          ကျွန်တော်တို့ရွာကို သရက်တောရွာဟု ခေါ်ပါသည်။ ရွာ၌ အိမ်ခြေ (၄၀၀)ခန့်ရှိသဖြင့် ရွာကြီးဖြစ်ပါသည်။ (၆)ရွာအုပ်သူကြီး ဦးလူ မောင်သည် အင်္ဂလိပ်ခေတ်ကတည်းက နှစ်လုံးပြူးနှင့် ရွှေစလွယ်ရသူကြီးမင်း ဖြစ်ပြီး မျိုးရိုးစဉ်ဆက် သူကြီးမျိုးရိုးဖြစ်ပါသည်။ ရွာအလယ်ပိုင်းတွင် နှစ်ထပ် ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးဖြင့် အကျအနနေပါသည်။ ကျွန်တော်၏ဖခင်မှာ သူကြီး ဦးလူမောင်၏ ညီအငယ်ဆုံးဖြစ်ပြီး ရွာလယ်ပိုင်း၌ပင် နှစ်ထပ်အိမ်ကြီးဖြင့် နေပါသည်။ ကျွန်တော့်အဖေတို့မှာ အစဉ်အဆက် သူကြီးမျိုးရိုးဝင်များဖြစ်ပြီး ချမ်းသာကြွယ်ဝကြပါသည်။

          ကျွန်တော်တို့တွင် မိသားစုဝင် (၃) ဦးသာ ရှိ၍ ကျွန်တော် မောင်တောက်ထိန်မှာ တစ်ဦးတည်းသော သားဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့၌ လယ်ဧက (၁၁၀)ခန့်နှင့် နွားအကောင်ရေ (၂၀)ကျော်ခန့်ရှိပါသည်။ ကျွန် တော်တို့ သရက်တောရွာ လူချမ်းသာစာရင်းဝင် လေးငါးဦးသာရှိပြီး ကျွန် တော်၏မိဘများသည် တောသူဌေးဘွဲ့ခံ ချမ်းသာသူများ စာရင်းဝင်ဖြစ်ပါ သည်။

          သို့သော် ကျွန်တော်တို့ရွာမှာ တောင်ငူမြို့ နှင့် မိုင်(၃၀)ကျော် ခန့်ဝေးပြီး ရန်ကုန် - မန္တလေးကားလမ်းမကြီးဖြင့် (၅) မိုင်ကျော် ဝေးသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်တို့မှာ ငွေကြေးအားဖြင့် ချမ်းသာသော်လည်း အတန်း ပညာကို မသင်ကြားနိုင်ကြပါ။ ကျွန်တော့်မှာ တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်သောကြောင့် ငွေကြေးချမ်းသာသော်လည်း မိဘများက ခွင့်မပြုသဖြင့် မြို့သို့တက်၍ အတန်းကျောင်း မတက်နိုင်ပါ။

          ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်တို့ရွာအရှေ့ဘက် ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းတွင် ဦးပဉ္စင်းဦးဇ၀န (ယခုကျောင်းထိုင်ဆရာတော်) ၏လက်အောက်၌ ဘာသာ ရေး၊ ပထဝီဝင်၊ သမိုင်း၊ အင်္ဂလိပ်စာ၊ သင်္ချာနှင့် ယောက်ျားတို့ တတ်အပ်သော မြင်းစီး၊ ရေကူး၊ သိုင်းပေါင်းစုံနှင့် လက်ဝှေ့၊ နပန်း ပညာတို့ကို ဟိုး ယခင်ရှေးခေတ်များက ပွဲကျောင်းထွက်များအတိုင်း ဦးပဉ္စင်း ဦးဇဝနက သင်ကြားပေးပါသည်။

          ကျွန်တော့်မှာ ဦးပဉ္စင်းဦးဇဝန၏ လက်ရုံးတပည့်ဖြစ်ပြီး သိုင်း ပညာတွင် အခြားသောကျောင်းသားများထက် ပိုမိုထူးချွန်စွာ တတ်မြောက် ခဲ့ပါသည်။ ထို့အပြင် ကျွန်တော်၏ ဝါသနာအလျှောက် နာမည်ကြီးသော ဆိုင်းဆရာများဖြင့် ထပ်မံ၍ သင်ကြားရန် အဖေက စီစဉ်ပေးသောကြောင့် မြန်မာ့သိုင်းပေါင်းစုံအပြင် ရှမ်းကြီးသိုင်း၊ လက်ဝှေ့ထိုးခြင်းတို့တွင် အလွန် ထူးချွန်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် လူပျိုပေါက်ဘဝ၌ပင် ကျွန်တော်က သိုင်းဆရာ တစ်ယောက်နီးနီး ကျွမ်းကျင်ပါသည်။ ဝါသနာပါသောကြောင့်လည်း နွားကျောင်းရင်း ပွဲကျောင်းထွက်သူငယ်ချင်း မိုးကျော် ရွှေနီ၊ ရွှေဝါညီအစ်ကို ကျော်ထွန်း၊ တင်ထွန်း၊ လေးမောင်တို့နှင့် နေ့စဉ်နေ့တိုင်း လေ့ကျင့်ဖြစ်ပါသည်။

          ကျွန်တော်တို့ရွာအနီးတွင် (၅)ဧကကျယ်ဝန်းသော သင်္ချိုင်းကုန်း ကြီးရှိသည်။ ယင်းသင်္ချိုင်းကုန်းကြီးမှာ အနီးပတ်ဝန်းကျင်ရွာများဖြစ်သော ကြို့ပင်ကုန်း၊ ပေါက်ပင်ရွာ၊ ဇရပ်ကွင်း၊ စလူးအိုင်၊ မြင်းခကုန်း၊ ထိန်ပင်ရွာများ ပတ်လည်ဝိုင်းနေသော်လည်း ကျွန်တော်တို့ ရွာအနီးတွင်ရှိသောကြောင့် သရက်တောရွာသင်္ချိုင်းဟုသာ ခေါ်ဝေါ်ကြပါသည်။

          သင်္ချိုင်းကြီးမှာ သရက်ပင်၊ မန်ကျည်းပင်၊ ကုက္ကိုပင်ကြီးများ စုစု ဝေးဝေးဖြင့် အုပ်ဆိုင်းနေသည်။ အလွန်အေးချမ်းသော နေရာဖြစ်သည်။ ၅)ဧက ကျယ်ဝန်းသော်လည်း အုတ်ဂူ၊ အလုံး(၂၀)ခန့်နှင့် မြေပုံများကို သင်္ချိုင်းကုန်းတောင်ဘက်၌ မြှုပ်နှံထားသည်။

          သင်္ချိုင်းကုန်းဇရပ်မှာ အုတ်၊ အင်္ဂတေဖြင့် သွပ်မိုး၊ သရဏဂုံတင် ရန် ဇရပ်ကြီးတစ်ခုသာရှိသော်လည်း ထိုဇရပ်၏ အရှေ့ဘက်မလှမ်းမကမ်း သချိုင်းနယ်မြေအစပ်တွင် ကမ္မဋ္ဌာန်းကျောင်းကြီးတစ်ဆောင်ရှိသည်။ ထိုကျောင်းကြီး၏ အလှူရှင်မှာ ရှမ်းပြည်ဘက်ကဖြစ်ပြီး အမည်မသိ၊ သူဌေး တစ်ဦးဖြစ်သည်။ ၎င်း၏ကိုးကွယ်သော တောကျောင်းဆရာတော်အတွက် ရည်စူးပြီး ကမ္မဋ္ဌာန်းကျောင်းဆောက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်ဟု သိရပါသည်။

          “ ထိုဆရာတော်မှာလည်း တစ်နှစ်ခန့်သာ တစ်ပါးတည်း ကျောင်းထိုင် ပြီး ပျံလွန်တော်မူသွားသဖြင့် ကျောင်းကြီးအား ကျောင်းတံခါးများပိတ်၍ ထားခဲ့သည်။ တခြားဆရာတော်များလည်း သီတင်းသုံးခြင်းမပြုသဖြင့် ကမ္မဋ္ဌာန်းကျောင်းကြီးအား ပစ်ထားခဲ့သည်မှာ နှစ်ပေါင်း (၅၀)ကျော်ခန့် ပြီဟု သိရပါသည်။

          ကျောင်းကြီးအား အကောင်းစား ကျွန်း၊ ပျဉ်းကတိုး သစ်များဖြင့် ဆောက်လုပ်ထားသောကြောင့် ပျက်စီးယိုယွင်းခြင်း နည်းသော်လည်း ကျောင်းခေါင်မိုး သွပ်များပေါ်တွင် ငှက်ချေးများကျ၍ ညောင်ပင်ပေါက် ကုက္ကိုပင်ပေါက်၊ မန်ကျည်းပင်ပေါက်နှင့် အခြားသော သစ်ပင်ကြီးငယ်တို့ ပေါက်ရောက်နေသောကြောင့် သွပ်မိုးများ ဆွေးလောက်ပြီဖြစ်ပါသည်။

          ဘောင်းအောက်၌လည်း ခြတောင်ပို့များဖြစ်ပေါ်နေပြီး ကျောင်းဝင်းအတွင်း ။ ၌ မြယာချုံး၊ ဆီးချို၊ ညောင်ပင်ပေါက်၊ ဒိုးနွယ်ချုံး ကင်ပွန်းချုံတို့နှင့် အခြားသော တောရိုင်းပင်များ စုစုဝေးဝေးပေါက်ရောက်နေရာ တောကလေးသဖွယ် ဖြစ်ပေါ်နေပါသည်။

           တကယ်တမ်း ရွာသင်္ချိုင်းမှာ (၅)ဧက ကျယ်ဝန်းသော်လည်း ဂူ နှင့် လူသေမြုပ်နှံသောမြေပုံများမှာ သင်္ချိုင်း၏ ငါးပုံတစ်ပုံခန့်တွင်သာ တည်ရှိ နေပြီး ကျန်သည်က သစ်ပင်ကြီးများနှင့် မြက်ပဲဖြစ်ပါသည်။ သင်္ချိုင်း ဇရပ်အနီး၌ ရေကန်ကြီးတစ်ခုရှိသော်လည်း သင်္ချိုင်းရေကန်ဖြစ်သဖြင့် လူ များ မသုံးကြ။ ကျွဲနွားများရေသောက်သော ကန်ကောကြီးသာဖြစ်နေပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ နွားကျောင်းသော နွားစာကျက်မြေမှာ သင်္ချိုင်းမြေသာ ဖြစ် သည်။ သုံးဧက ခန့်ကျယ်ဝန်းပါလိမ့်မည်။ ငါးဧကကျယ်ဝန်းသော သင်္ချိုင်း ကြီးပတ်လည်၌ ကျွန်တော်တို့ သရက်တောရွာနှင့် အနီးရှိ ကြို့ပင်ကုန်းရွာ၊ ပေါက်ပင်ရွာ၊ ဇရပ်ကွင်းရွာတို့၏ လယ်မြေများက ဝိုင်းရံလျက်ရှိပါသည်။

          သင်္ချိုင်းမြေမှာ နွားစာကျက်မြေနှင့် ဆက်စပ်လျက်တည်ရှိသော် လည်း ယင်းနွားစာကျက်ဖြင့် ထိစပ်နေသော လယ်မြေပိုင်ရှင်များက သင်္ချိုင်းမြေအား တစ်ပေမျှပင် ကျူးကျော်ခိုး၍ လုပ်ကိုင်နေကြသူများ မရှိပါ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သင်္ချိုင်းမြေအား သတ်မှတ်လှူဒါန်းသူက သင်္ချိုင်း ဇရပ်ကြီးအနီးတွင် ကျောက်တိုင်စိုက်၍ သချိုင်းမြေ ငါးဧကအား ကျူးကျော် ခိုးယူသူမှန်သမျှ အသေဆိုးဖြင့် သေစေရန် ကျိန်စာတိုက်ခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် နှစ်ပေါင်းကြာသော်လည်း သင်္ချိုင်းမှာ မူလ အတိုင်း တည်ရှိနေပါသည်။ သင်္ချိုင်းအတွင်း၌ လူနှစ်ဖက်သုံးဖက်စာခန့် ရှိ ကုက္ကိုပင်ကြီးများ၊ မန်ကျည်းပင်ကြီးများ၊ သရက်ပင်ကြီးများ ရှိကြသည်။ ၎င်းအပင်များကိုတော့ ပတ်လည်ရွာများမှ လူတကာ ကြုံသလို ခူးဆွတ် စားသုံးနိုင်ပါသည်။

          ကျွန်တော်တို့ နွားကျောင်းသားအဖွဲ့မှာ မနက်စောစော ခြောက် ခန့်တွင် နွားအုပ်များအား နွားခြံများအတွင်းမှ ထုတ်၍ သင်္ချိုင်းဇရပ် မြောင် လှန်ထားပြီး ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ကတော့ ကြီးမားသော ကုက္ကိုပင် ကြီးအရိပ်အောက်ရှိ မြေတလင်းနှင့် အုတ်ဂူများအပေါ်တွင် စားကြသောက် ကြ ကစားကြပါသည်။ နွားကျောင်းသားများပီပီ လောက်လေးခွကိုယ်စီဖြင့် လောက်စာလုံးလွယ်အိတ်၊ ကြိမ်နှင်တံ တစ်ချောင်းကတော့ လူတိုင်း တွင် ပါရှိသည်။ သောက်ရေဘူးနှင့် ထမင်းထုပ်လည်း ပါပါသည်။

          မနက်မိုးလင်း၍ နွားစာကျက်တွင် နွားများအား လှန်ပြီး ကျွန် တော်တို့ သူငယ်ချင်းတစ်စု နွားကျောင်းရင်း ကစားပွဲကို စသည်။ ကျွန် တော်တို့ကစားသည်က လောက်စာလုံးထုတမ်းနှင့် နပန်းချတမ်းသိုင်းလေ့ကျင့် ခန်းတို့ ဖြစ်ပါသည်။ လောက်စာလုံးထုတမ်းမှာ ကျွန်တော်တို့ရွေးချယ် ထားသော ဒုံးခေါ် ခေါင်လောက်စာလုံးကို တစ်ယောက်တစ်လဲစီ ထုရခြင်း ဖြစ်သည်။

          လောက်စာလုံးကို တချို့က အတွင်း၌ ကျောက်ဒိုးခံ၍ အပေါ်က ရွံ့နှင့်မံထားသည်။ အချို့ကတော့ လောက်စာလုံးကို မီးဖုတ်၍ အပေါ်က ငါ့နှင့်ခံထားသည်။ ကိုယ့်လောက်စလုံး မကွဲစေနဲ့ အနိုင်ရစေရန် ကြံဖန်လုပ်ကိုင်ထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အထဲ၌ ကျောက်ဒိုးခံထားသော လောက်စာ | လုံးမှာ အလေးချိန်စီးပြီး အတွင်းထဲ၌ လောက်စာလုံးမီးဖုတ်ခံထားသော ဒုံးခေါ်လောက်စာလုံးမှာ အလေးချိန်ပေါ့သည်။ ကျွန်တော်တို့ လောက်စာ လုံးများမှာ ရွာလည်သောက်ရေကန်ကြီးမှ ရွှံ့မြေကိုခူးပြီး သမအောင်နယ်၍ စိတ်တိုင်းကျ လုံးထားသော လောက်စာလုံးများဖြစ်ကြသည်။

          လောက်စာလုံးထုတမ်း ကစားလျှင် အနိုင်ရသူကို ရှုံးသူက လောက်စာလုံး (၅၀)သို့ (၁၀၀)ပေးရမည်။ ကျွန်တော်တို့ နွားကျောင်းသား များအတွက် တစ်နေ့လျှင် လောက်စာလုံး ကိုယ်စီက (၅၀)၊ (၁ဝဝ)လုံးခန့် အနည်းဆုံး ကုန်ပါသည်။ အဝေးတွင်ရှိသော နွားများအား ခြောက်၍ပစ် ရန်နှင့် သင်္ချိုင်းအတွင်းရှိ သရက်သီး၊ မန်ကျည်းသီး ပစ်ချ၍ ကုန်ခြင်းဖြစ် သည်။ ထို့အပြင် လောက်စာလုံးများအား ပုံ၍ လောက်စာလုံး ဖိုလှိမ့်တမ်း ကစားလျှင်လည်း အရှုံးအမြတ်ရှိ၍ ကုန်တတ်ပါသည်။

          ငွေကြေးဆိုသည်မှာ ကျွန်တော်တို့ နွားကျောင်းသားများအက် သုံးရန်ပစ္စည်း မဟုတ်သလို သုံးလေ့သုံးထလည်း မရှိပါ။ အိမ်မှ ထုတ်ပေးလိုက်သော နေ့လယ်စာ ထမင်းထုပ်နှင့်မုန့်များကိုသာ ဖလှယ်၍ စားသောက် တတ်ကြပြီး ပါလာသောရေဘူးကို ချွေတာ၍ သောက်သုံးရန်သာ ဖြစ်ပါ သည်။

          ကြုံ၍ ပြောရပါဦးမည်။ ကျွန်တော်တို့ နွားကျောင်းသားများအတွက် မရှိမဖြစ် အရေးကြီးသည်က အထက်ကပြောခဲ့သလို လောက်စာလုံးနှင့်လောက်လေးခွသာဖြစ်ပါသည်။ လောက်စာလုံး (ဒုံး) ထုတမ်းကစားလျှင် ကျွန်တော် အနိုင်ရသည်က များပါသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန် တော်တွင် လျှို့ဝှက်ချက်ရှိသည်။

          အများသုံး လောက်စာလုံးများမှာ ရွာလယ်သောက်ရေကန်က ရွှံ့ ကို ခူးပြီး သမအောင်နယ်၍ လုံးသောကြောင့် လောက်စာလုံးလုံးသည့်မြေ ချင်းက တူနေပါသည်။ လောက်စာလုံးမကွဲရန်အတွက် ရွှံ့မြေအကောင်းစား လိုပါသည်။ အစောက ပြောလာခဲ့သော ကျွန်တော်၏ လျှို့ဝှက်ချက်ဆိုသည် မှာ ထိုရွံ့မြေပင်ဖြစ်ပါသည်။

          ကျွန်တော်၏ လောက်စာလုံးများကို ရွာလယ်သောက်ရေကန်က ခူး၍ လုံးခြင်းမဟုတ်ပါ။ သင်္ချိုင်းဇရပ်အနီးရှိ အရိုင်းကန်ကြီးမှ ရွှံ့မြေကိုခူး ပြီး စိတ်ကြိုက်လုံးခြင်းဖြစ်သည်။ နေလှန်းရာတွင်လည်း တစ်နေ့တာလှန်းရုံ သာ။ နေလှန်းပါများသော လောက်စာလုံးမှာ ခြောက်သွေ့လွန်း၍ အလေးချိန် ပေါ့သွားသည်။ ထိမှန်သည်နှင့် ကွဲတတ်သည်။

          သင်္ချိုင်းကုန်းကြီးထဲက ရွှံ့မြေမှာ အလွန်စီး၍ အနက်ရောင်ရှိသည်။ ထိုသင်္ချိုင်းကန်ကြီးအတွင်းသို့လည်း တော်တန်လူ မဆင်းရဲကြပါ။ ရေနက်၍ မဟုတ်ပါ။ ထိုကန်ကြီးအတွင်းမှ ကျွဲပျော့ကြီးများမှာ လက်မခန့် တုတ်ပြီးသွေးစုပ်အား အလွန်ကောင်းသည်။ လူမပြောနှင့် ကျွဲနွားများပင် မခံနိုင်၍ ထွက်ပြေးကြရသည်။

          ကျွန်တော့်တွင်တော့ နည်းရှိပါသည်။ ကန်တွင်းသို့ မဆင်းမီ ခြေလက်များအား ထုံးနှင့်ဆေးရွက်ကြီးကို ရောထောင်းထားသော အရည် လိမ်းကျံ၍ ကန်တွင်းသို့ဆင်းလျှင် ကျွဲပျော့ကြီးများ လူအနားသို့ပင် မကပ်ဘဲ ဝေးဝေးက ရှောင်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်တစ်ဦးတည်းသာ သင်္ချိုင်းကုန်းကန်မြေအတွင်းမှ အလွန်စေးသော ရွှံ့မြေကို ခူးနိုင်ခြင်းဖြစ်ပါ သည်။

          နောက်တစ်ခု ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ နွားကျောင်းသားများ အတွက် အလွန်အရေးပါသော ပစ္စည်းမှာ လောက်လေးခွဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် လောက်လေးခွကို အကောင်းဆုံးလုပ်၍ ကိုင်ကြပါသည်။ လောက် လေးခွလုပ်ရာတွင် မန်ကျည်းအနှစ်သား၊ ယင်းတိုက်နှစ်သား၊ နွားချို၊ ကျွဲ ချိုတို့ကို အချိန်ယူကာ ဓားထက်ထက်နှင့် ပုလင်းကွဲစကို အသုံးပြုပြီး စိတ် တိုင်းကျ ပုံဖော်ယူကာ ကိုင်ကြခြင်းဖြစ်ပါသည်။

          လောက်လွှဲသားရေကိုတော့ တစ်ပင်တပ်၊ နှစ်ပင်ပူးတပ် ကိုင် ဆောင်သူနိုင်လောက်သည့် ဘွဲကြိုးသားရေအမျိုးအစားကို ရွေးပြီး တပ် ဆင်ကြပါသည်။ လောက်စာလုံးထည့်ပြီး ပစ်သည့်လောက်စာအိမ်ကိုတော့ နွားသားရေ၊ ဆိတ်သားရေတို့ကို အသုံးပြုရသည် ဆိတ်သားရေက အလွန် ပါးပြီး ပျော့လွန်းသည်။ နွားသားရေကတော့ အနေတော်ပဲဖြစ်ပါသည်။

          လောက်စာအိတ်လုပ်ရာတွင်လည်း မကြီးလွန်း မငယ်လွန်းအောင် မိမိသုံး သည့် လောက်စာလုံးနှင့် အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်စေရန် ရွေးတတ်ကာမှ လောက်စာ လုံးသည် မိမိလိုရာသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် ပြေးပါသည်။ လောက်စာလုံး အရွယ်အစားကလည်း မိမိကျွမ်းကျင်ရာ၊ နိုင်ရာ အရွယ်အစားဖြစ်ပြီး လုံးဝန်း ချောမွတ်ဖို့ အလွန်အရေးကြီးပါသည်။

          နောက်တစ်ခု အရေးကြီးသည်က လောက်လေးခွ ရွေးခြင်းဖြစ် သည်။ မန်ကျည်းသား အနှစ်က ပျင်းတွဲတွဲဖြင့် မကျိုးမပဲ့နိုင်သော်လည်းလောက်လေးခွပုံဖော်ရာတွင် ချောမွတ်ခြင်းမရှိဘဲ ကြမ်းသည်။ အရောင် အဆင်းလည်း မလှပါ။ ယင်းတိုက်သားအနှစ်ကတော့ အနက်ရောင်ဖြစ် သည်။ အလွန်လှသည်။ အချောကိုင်ရာတွင် အလွန်မာသောကြောင့် ကိုင် လို့ကောင်းသည်။

          ကျွဲချို လောက်လေးခွ လုပ်ရသည်ကတော့ အတော်လက်ဝင်သည်။ ကိုင်ဆောင်သူလိုအပ်သော စိတ်ကြိုက် လောက်လေးခွ ရရန်အတွက် အတော်စိတ်ရှည်ရသည်။ ပထမဦးဆုံး လောက်လေးခွလုပ်ရန် ကောင်းမည့် ကျွဲချိုကို ရှာရသည်။ အဖျားပိုင်းက ချွန်ထက်သည့် အနှစ်ပိုင်း၊ အရင်းပိုင်း က အခေါင်းပါသည့် ခွထွင်းရန် အနေအထားကောင်းသည့် ပိုင်းဖြတ်ရ မည့် လိုအပ်သော အတိုင်းအတာအနေအထားကို ဖြတ်တောက်ပြီး ငှက်ပျော တုံးတစ်တုံး အလယ်အူတိုင်အတွင်းသို့ လောက်လေးခွလုပ်မည့် ကျွဲချို့ကို ထည့်ရမည်။ သည့်နောက် ထိုငှက်ပျောတုံးအား ထင်းတုံးဖြင့် မီးပုံ၍ မီးဖုတ် ၊ ရသည်။ - ထိုအခါ ငှက်ပျော၏အရည်က ကျွဲချိုကို ပြုတ်သလိုဖြစ်ပြီး ပျော့ပျောင်းသော ကျွဲချိုးရသည်။ ထိုအခါတွင် ဓားထက်ထက်ဖြင့် လှီးဖြတ် ပြီး အချောကိုင်ပုံဖော်ရသည်။ ကျွဲချိုမှာ အလွန်ပူသောကြောင့် လုပ်ကိုင် သူက သတိထားပြီး အပူရှိန်မပျောက်မီ အချောကိုင်ရသည်။ အပူရှိန်က တဖြည်းဖြည်းဖြင့် လျော့လာသလို ကျွဲချိုက မာတင်းလာသည်။

          ထိုအချိန်ကလေးကို အရယူ၍ ပုံဖော်ရခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ကျွမ်းကျင်သူသာ အလျင်အမြန် လုပ်ဆောင်နိုင်ပါသည်။ နွားချိုကိုလည်း ထိုနည်းအတိုင်းပင် လုပ်ရပါသည်။ သို့သော် နွားချိုးက ကြမ်းတမ်းပြီး တိုသောကြောင့် ကျွဲချိုလောက် လောက်လေးခွလုပ်ဆောင်ရာတွင် ကိုင်၍ မကောင်းပါ။ လှလည်း မလှပါ၊ ကျွဲချို့တွင် ငှက်တော်ရှည်ဟူသော လောက် လေးခွမှာ အလွန်လှပ၍ နာမည်ကြီးသည်။

          ထိုနေ့က ကျွန်တော်တို့ နေ့စဉ် လုပ်နေကျအတိုင်း ပုံမှန်ကစား ကြသည်။ နေမွန်းတည့်ချိန်တွင် သင်္ချိုင်းကုန်း ကုက္ကိုပင်ကြီးအရိပ်အောက်၌ တည်ရှိသော အုတ်ဂူများအပေါ်တွင် ကိုယ်စီယူဆောင်လာကြသည့် ထမင်း ထုပ်များအားဖြေ၍ ထမင်းစားကြသည်။ ပြီးနောက် နွားများအား လှမ်း ကြည့်ကြသည်။ ထိုအချိန်တွင် နွားစားကျက်၌ လွှတ်ကျောင်းထားသော