ထက်မြက် - ပါရမီရှင်ချာလီချက်ပလင်

          ချာလီချက်ပလင်ကို ကမ္ဘာကျော် ရုပ်ရှင်သရုပ်ဆောင်၊ ဒါရိုက်တာ ကြီးအဖြစ် လူသိများကြလေသည်။ သူ့ကို ၁၈၈၉ တွင် လန်ဒန်မြို့၌ ဖွားမြင်ခဲ့သည်။ ၂၀ ရာစုအတွင်း ပေါ်ပေါက်ခဲ့သော ကမ္ဘာ့နိုင်ငံရေးဖြစ်စဉ် သမိုင်းတွင် အဖြစ်အပျက်၊ ယဉ်ကျေးမှုအတွေးအခေါ်များကို သြဇာကြီးမား စွာ သက်ရောက်နိုင်ခဲ့သော နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်ကြီးများ၊ အာဏာရှင်ကြီး များ၊ စာပေအနုပညာရှင်ကြီးများတွင် တစ်ဦးအပါအဝင်အဖြစ် သတ်မှတ် ခံခဲ့ရသည်။

          ၁၉ ရာစု အဦးအစမှာပင် ရုပ်ရှင်လုပ်ငန်းများ တွင်ကျယ်လာ သည်။ ထိုကာလမတိုင်မီက လူကိုယ်တိုင် ဇာတ်ခုံပေါ်တွင် ကပြအသုံးတော် ခံသည့် အော်ပရာပြဇာတ်၊ အလွမ်းအသော ထိုးဇာတ်များသာရှိခဲ့သည်။ ချာလီချက်ပလင်၏ မိဘနှစ်ဦးတို့သည်ပင် ထိုသို့ ကပြသည့် အနုပညာ ရှင်များဖြစ်ကြ၏။ ချာလီချက်ပလင်လည်း ငယ်စဉ်ကတည်းက နယ်လှည့် ဇာတ်အဖွဲ့များတွင် ဝင်ရောက်ကျင်လည်ခဲ့သည်။

          ချာလီချက်ပလင်မွေးပြီးမကြာခင် သူ၏မိဘနှစ်ဦးတို့ ကွဲခဲ့ကြ သည်။ သူနှင့် သူ့အထက် သား (မအေတူ ဖအေကွဲ)အစ်ကို ဆစ်ဒနီတို့ နှစ်ဦးသည် မိခင်နှင့်အတူ ဆင်းရဲခက်ခဲစွာ ဘဝကိုရုန်းကန်ခဲ့ကြရသည်။ မိခင်ဖြစ်သူသည် လူမမယ်သားငယ်နှစ်ဦးကို ကျားကုပ်ကျားခဲ ပြုစုမွေးမြူရင်း စိတ်ဝေဒနာသည်တစ်ဦး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

          ၁၉၁၄ ခုတွင် ချာလီချက်ပလင်၏ ပထမဆုံးရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားကို ရိုက်ကူးခဲ့သည်။ နာမည်ရပြီးနောက်ပိုင်းကာလတွင် ဆင်းရဲတွင်းနက်ခဲ့သည့် သူ့ငယ်ဘဝအတွေ့အကြုံများကိုရင်းပြီး အောက်ခြေလူထုလူတန်းစားတို့ အကြောင်း ရိုက်ကူးတင်ဆက်ပြသည့် ဇာတ်လမ်းများကြောင့် တစ်ဟုန်ထိုးအောင်မြင်ကျော်ကြားလာသည်။ သူ့ဇာတ်လမ်းများတွင် အလွမ်းနှင့်အသော ကိုတွဲ၍ လောကသဘာဝ လူ့သဘာဝကို ပြောင်မြောက်စွာ ရိုက်ကူးပြတတ် ၏။ သူ့တစ်သက်တာတွင် ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားပေါင်း ၈၀ ကျော် ပါဝင်သရုပ် ဆောင်ခဲ့လေသည်။

          နာမည်ရခဲ့သော ဇာတ်ကားများမှာ1. The Kid, 2. The Gold Rush, 3. City Lights, 4. Modern Times, 5. The Great Dictator, 6. Limelight တို့ဖြစ်ကြသည်။

          သူ ဝတ်စားဆင်ယင်ခဲ့သည့် ဦးထုပ်၊ ကုပ်အကျီ၊ ဘောင်းဘီပွပွ၊ နှုတ်ခမ်းမွေး (နှုတ်ခမ်းမွေးမှာ သွားပွတ်တံမွှေးလို လက်နှစ်သစ်ခန့် နှာ ခေါင်းပေါက်အောက်တည့်တည့်တွင်သာ ကပ်လျက်၊ ဟစ်တလာလည်း ထိုကဲသို့ နှုတ်ခမ်းမွေးမျိုး မွေးထား၏။ မည်သူက အရင်မွေးသည်ကိုတော့ အထောက်အထား မရှာလိုက်နိုင်ပါ။ ချာလီချက်ပလင်က အရင်ကျသည် ထင်ပါ၏။) ဖိနပ်နှင့် တုတ်ကောက်များကြောင့် ချာလီချက်ပလင်ဟူသော အမည်၏ သင်္ကေတသဖွယ်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ချာလီချက်ပလင်သည် သူ့ဘဝ အကြောင်း သူကိုယ်တိုင် ပြန်ရေးပြသည့် ကိုယ်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိတစ်ခုကို ရေးသားထုတ်ဝေခဲ့သည်။ သူ၏နိမ့်ကျသော မျိုးရိုးဇာစ်မြစ်၊ ဆင်းရဲနုံချာ သည့် ငယ်ဘဝ၊ အောင်မြင်ကြီးကျယ်မှု အဆိုးအကောင်းတို့ကို ပွင့်လင်း ရိုးသားစွာ ရေးသားတင်ပြထားသဖြင့် ထူးခြားသောအတ္ထုပ္ပတ္တိတစ်ခုဟု ဆိုနိုင်သည်။ ရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်းဆန်သော သူ့ဘဝအကြောင်းကို လွမ်းစရာ၊ ရယ်စရာကောင်းအောင် အာဝဇ္ဇန်းကောင်းကောင်းဖြင့် ပြောင်မြောက်စွာ ရေးသားထားသည်။ ကြုံကြိုက်သဖြင့် အောက်တွင် မြန်မာပြန်ဆိုဖော်ပြလိုက်သည့် သူ့အတ္ထုပ္ပတ္တိနိဒါန်းကို ဖတ်၍ သူ့ရေးဟန်၊ အာဝဇွန်း ဉာဏ်ကို အတန်ငယ်အကဲခတ်နိုင်မည်ထင်သည်။

         ကျွန်တော်သည်လည်း အဆိုပါနိဒါန်းကိုဖတ်စဉ် စိတ်ထိခိုက် သဖြင့် အတန်ကြာအောင် စာအုပ်ကို ဆက်မဖတ်နိုင် ဖြစ်သွားခဲ့ပါသည်။

          တစ်ခါက ဘီ၊ ဘီ၊ စီ အင်္ဂလိပ်အစီအစဉ်တစ်ခုတွင် ဤနိဒါန်းကိုပင် ဖတ်ပြခဲ့ဖူးသည်ကို မှတ်မိနေပါသည်။

          ချာလီချက်ပလင်သည် ကျောင်းစာအနည်းငယ်မျှကိုသာ သင်ခဲ့ရ သူဖြစ်သော်လည်း စာရေးဆရာကောင်းတစ်ဦးဖြစ်ဖို့ ပါရမီပါသူဟု ကျွန် တော် ဆိုလိုက်ချင်ပါသည်။

ကျွန်ုပ်၏ ကိုယ်တိုင်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိ။

ချားလ်စ်ချက်ပလင်

နိဒါန်း

          ဝက်စမင်စတာတံတားကြီး မရှိမီက ကယ်နင်တန်လမ်းမှာ မြင်းစီး သွားဖြစ်ရုံ လမ်းငယ်ကလေးတစ်ခုမျှသာဖြစ်ပါသည်။ ၁၇၅ဝ ခု ဇွန်တွင် တံတားကြီးပြီးစီးပြီး လမ်းသစ်တစ်ခုကို ဘရိုက်တန်ထိ တိုးချဲ့ဖောက်လုပ် လိုက်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော် ငယ်စဉ်က ကျင်လည်ခဲ့သည့် ထို ကယ်နင်တန်လမ်းသည် ဗိသုကာလက်ရာမြောက် အိမ်များကြောင့် ဂုဏ်ယူ ဝင့်ကြွားစရာဖြစ်သည့်အပြင် သံပန်းများဖြင့် တန်ဆာဆင်ထားသော အိမ် ဆင်ဝင်များပေါ်မှ လမ်းသစ်ကြီးအတိုင်း ဘရိုက်တန်သို့ စတုတ္ထမြောက်ဂျော့ဘုရင်မင်းမြတ် မြင်းရထားဖြင့် ထွက်တော်မူသည်ကို မြင်တွေ့ခဲ့ကြရ ပါသည်။

           ၁၉ ရာစုအလယ်လောက်တွင် ကယ်နင်တန်လမ်းပေါ်ရှိ ဆိုခဲ့သော လုံးချင်းအိမ်များနေရာ၌ အခန်းခန်းဖွဲ့ ထားသည့်အိမ်များ၊ အလွှာထပ်တိုက် ခန်းများဖြစ်လာပါသည်။ သို့ရာတွင် ကျန်ရှိသော လုံးချင်းအိမ်များတွင် ဆရာဝန်များ အောင်မြင်သော ကုန်သည်ကြီးများ ဇာတ်သဘင်ပညာရှင် များ နေဆဲပင်ဖြစ်ပါသည်။ တနင်္ဂနွေမနက်ခင်းများတွင် ထိုအိမ်များရှေ့ ၌ မြင်းကထားသည့် ရထားများသည် (၁၀) မိုင်ခန့်ဝေးသော နော်ဝုဒ်၊ သို့မဟုတ် မာတန်အစရှိ ဇာတ်ပွဲရုံများရှိရာသွားမည့် ဇာတ်သမားများကို တင်ဆောင်ခေါ်ယူသွားရန် စောင့်ဆိုင်းနေသည်ကိုလည်းကောင်း၊ အပြန် တွင် လမ်းပေါ်ရှိ ဝှိုက်ဟော့စ်၊ ဟွန်း၊ တင်းကတ်အစရှိ အရက်ဆိုင်များ၌ ရပ်နားအပန်းဖြေနေကြသည်ကိုလည်းကောင်း တွေ့ရတတ်ပါသည်။

          ထိုသို့ ဇာတ်သဘင်ပညာသည်များ ဇာတ်ရုံကအပြန် နေ့လယ်စား မစားမီ အချင်းချင်းတွေ့ဆုံကြရင်း၊ တစ်ခွက်တစ်ဖလားသုံးဆောင်ရန် မြင်းရထားများဖြင့် ရောက်လာကြပုံကို ကျွန်ုပ် ၁၁ နှစ်သားအရွယ်က တင်းကတ်အရက်ဆိုင်ရှေ့တွင် ရပ်ကြည့်နေခဲ့ဖူးပါသည်။

          နေညိုချိန် နောက်ဆုံးတစ်ယောက်ပြန်၍ ဆိုင်များတွင် လူစဲမှကျွန်ုပ် အိမ်ပြန်တတ်ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့အိမ်မှာ ကယ်နင်တန်လမ်း အဆုံးက အမှတ် (၃) ပေါင်နဲလ်တိုက်ခန်းများဖြစ်ပါသည်။ ခနော်ခနဲ့ လှေကားအတိုင်း ကျွန်တော်တို့ အခန်းကလေးရောက်အောင် တက်ရပါ သည်။ တိုက်ခန်းများက မှုန်မှုန်မှိုင်းမှိုင်း အဝတ်စုတ်များ၊ သိုးနေသော စားကြွင်းစားကျန် အနံ့များ နံဟောင်လျက်ရှိတတ်ပါသည်။

           ထိုနေ့က တနင်္ဂနွေနေ့ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်၏အမေသည် ပြတင်း ပေါက်အနီးတွင်ထိုင်လျက် အပြင်ကိုငေးနေပါသည်။ ကျွန်ုပ်ဝင်လာသည့် အခါ လှည့်ကြည့်ပြီး ယဲ့ယဲ့ပြုံးပြပါသည်။ ၁၂ ပေပတ်လည်ခန့်သာရှိသော အခန်းကလေးမှာ အခါတိုင်းထက် ပိုကျဉ်းသယောင်ထင်ရပြီး အသက်ရှူ မဝသလို ခံစားရပါသည်။ အိမ်ခေါင်နိမ့်နိမ့်တို့ကလည်း ပို၍နိမ့်သယောင် ထင်ရပါသည်။ နံရံဘေးက စားပွဲပေါ်တွင် မဆေးဘဲထားသော ပန်းကန်၊ လက်ဖက်ရည်သောက်ပန်းကန်လုံးများဖြင့် ပြည့်နေပါသည်။ အခန်းထောင့် နိမ့်သော ခေါင်မိုးအောက်တွင် အမေက ဆေးအဖြူသုတ်ထားသော သံ ကုတင်အိုတစ်လုံးရှိပါသည်။ ကုတင်နှင့် ပြူတင်းပေါက်ကြားတွင် မီးလင်း ဖိုကလေးတစ်ခုရှိပါသည်။ ကုတင်ခြေရင်းတွင် ကျွန်ုပ်၏အစ်ကို ဆစ်ဒနီ အိပ်ရာလုပ်အိပ်သည့် ပက်လက်ကုလားထိုင်ကြီးကို ခေါက်ထားပါသည်။ သူသည် ထိုအချိန်က ပင်လယ်သို့ ခရီးထွက်နေပါသည်။

          ထိုနေ့က အခန်းကို အမေက သန့်ရှင်းမထားသဖြင့် ပို၍ စိတ်ရှုပ် စရာဖြစ်နေပါသည်။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် အမေသည် အခန်းကို ရှင်းလင်းထားလေ့ရှိပါသည်။ အမေသည် အသက် ၃၇ နှစ် မပြည့်တတ်သေး။ ထက်မြက် သန်မြန်တုန်းဖြစ်ပါသည်။ စုတ်ချာသော အခန်းကျဉ်းကလေးကို နေချင် စဖွယ် သထားတတ်ပါသည်။ အထူးသဖြင့် ဆောင်းတွင်းအခါ တနင်္ဂနွေ မနက်ခင်းများတွင် အမေက ကျွန်ုပ်ကို အိပ်ယာထဲမှာပင် နံနက်စာ စားစေ တတ်ပါသည်။ ကျွန်တော် အိပ်ရာကနိုးလိုက်လျှင် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်သော အခန်းကလေးထဲတွင် မီးလင်းဖိုကလေးမှာ မီးတလက်လက်နှင့် ရေနွေး ခရားကလေးက အငွေ့ တစ်ချောင်းချောင်းထွက်အောင် ဆူပွက်လျက်။ အမေက ပေါင်မုန့်ကင်နေစဉ် ဟက်ဒေါ့၊ သို့မဟုတ် ဟယ်ရင် ငါးခြောက် ပြားကို ပူအောင် မီးမှာနွေးကင်ထားတတ်သည်။ နံနက်စာကို ဖျပ်လပ်စွာ ပြင်ဆင်နေသည့် အမေနှင့် နွေးထွေးသော အခန်းကလေးအတွင်း မြေခရား ထဲကို ရေနွေးနဲ့ထည့်နေသည့်အသံကို ကြားနေစဉ် ကျွန်တော်က အပတ်စဉ် ထုတ် ကာတွန်းတစ်အုပ်ကို ဖတ်နေတတ်မြဲ။ ငြိမ်ဆိမ်အေးချမ်းသော တနင်္ဂ နွေမနက်ခင်းများတွင် တွေ့ရတတ်သည့် ကြည်နူးဖွယ်အတွေ့အကြုံများ ဖြစ်ပါသည်။

          ဆိုခဲ့သော တနင်္ဂနွေနေ့ကမူ အမေသည် ပြူတင်းပေါက်အနီးတွင်ထိုင်ပြီး ဘာတွေ တွေးတောငေးမောနေသည်မသိပါ။ လွန်ခဲ့သော သုံးရက် ကတည်းက အမေသည် ထိုပြူတင်းဘေးတွင်ထိုင်ပြီး ထူးထူးခြားခြား နှုတ်ဆိတ်လျက် အတွေးထဲတွင် နစ်မျောမောနေခဲ့ပါသည်။ အမေ ပူပင်သောကများနေသည်ကို ကျွန်ုပ်သိပါသည်။ ဆစ်ဒနီ ပင်လယ်ခရီး ထွက်သွားသည်မှာ နှစ်လခန့်ရှိပါပြီ။ သူ့ဆီက သတင်းတစ်စုံတစ်ရာ မရ ပါ။ ကျွန်ုပ်တို့ စားဝတ်နေရေးစရိတ်အတွက် အရစ်ကျ ငွေပေးစနစ်ဖြင့် ငှားထားသော အပ်ချုပ်စက်ကလေးကိုလည်း ပြန်သိမ်းသွားပါပြီ။ (ငွေမပေး နိုင်လျှင် ထိုသို့လုပ်မြဲဖြစ်ပါသည်။) ကျွန်ုပ်ရှာ၍ရသော အကသင်ခန်းစာ အတွက်တစ်ပတ် (၅) သ္မလင်ဝင်ငွေကလေးကလည်း ရုတ်တရက် ရပ်ဆိုင်း သွားပါသည်။

           ကျွန်ုပ်တို့မှာ အခက်အခဲနှင့် အမြဲနပမ်းလုံးနေရသဖြင့် အခက်အခဲ ဆိုသည်များမှာ အဆန်းမဟုတ်တော့ပါ။ ကျွန်ုပ်သည် ကလေးဘဝကပင် အခက်အခဲကို အမှုမထား မေ့လျော့တတ်ခဲ့ပါပြီ။ ကျောင်းဆင်းသည်နှင့် ကျွန်ုပ်သည် အိမ်က အမေ့ဆီကို အပြေးပြန်၊ ဗာဟီရတို့ကိုလုပ်၊ အမှိုက်များ ကိုသွန်ကာ ရေတစ်ပုံးဆွဲပေးပြီး မက်ကာသီအိမ်သို့ တစ်ညနေလုံး သွား နေတတ်ပါသည်။ စိတ်ညစ်ညူးဖွယ် ကျွန်ုပ်တို့ အခန်းကျဉ်းကျဉ်းကလေး ကို ခေတ္တရှောင်ပြေးခြင်းဖြစ်ပါသည်။

          မက်ကာသီဇနီးမောင်နှံမှာ အမေငယ်ငယ် ဇာတ်ကတုန်းကပင် ခင်မင်ခဲ့သူများဖြစ်ပါသည်။ ကယ်နင်တန်လမ်းက နေချင့်စဖွယ် လုံးချင်း အိမ်ကလေးတစ်လုံးတွင် နေကြပါသည်။ ကျွန်ုပ်တို့နှင့်နှိုင်းစာလျှင် အတော် ကုံလုံပြည့်စုံကြသူများဖြစ်ပါသည်။ သူတို့တွင် ဝေါ်လီအမည်ရှိ သား ကလေးတစ်ယောက်ရှိပါသည်။ ဝေါ်လီနှင့်အတူ ကျွန်ုပ် နေဝင်အောင် ကစားလေ့ရှိပါသည်။ မိုးချုပ်သည့်အခါ ဝေါ်လီတို့က ကျွန်ုပ်ကို လက်ဖက် ရည်သောက်သွားဟု တားလေ့ရှိပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် ကျွန်ုပ် သူတို့အိမ် တွင် ကြိမ်ဖန်များစွာ ညစာ စားရတတ်ပါသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ မစ္စက် မက်ကာသီက ကျွန်ုပ်၏အမေကို မမြင်ကြောင်း၊ ဘာလုပ်နေကြောင်း မေး တတ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်ကလည်း အမေ ဘာလုပ်နေသည်စသည်ဖြင့် ဖြေရ ပါသည်။ အမေက သူ ဒုက္ခရောက်နေစဉ် သိကျွမ်းဟောင်းများကို ဒုက္ခ မပေးလိုသဖြင့် မတွေ့အောင်ရှောင်နေတတ်ပါသည်။

          ကျွန်ုပ်အိမ်တွင် အမေနှင့်အတူနေသောရက်များလည်း ရှိပါသည်။ အမေက ကျွန်ုပ်ကြိုက်တတ်သော ပေါင်မုန့်နှင့်အမဲဆီကြော် လုပ်ကျွေးတတ် ပါသည်။ အမေသည် စာဖတ်ကောင်းသူဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်ကို တစ်ခါတစ်ရံ စာအုပ်များ ဖတ်ပြတတ်ပါသည်။ မက်ကာသီတို့အိမ်မှာ အချိန်ဖြုန်းရသည် နှင့်စာလျှင် အိမ်မှာ အမေနှင့်အတူနေရသည်က ပို၍ပျော်စရာကောင်းကြောင်း ကျွန်ုပ်သဘောပေါက်ပါသည်။

           ထိုတနင်္ဂနွေနေ့က ကျွန်ုပ်အိမ်ထဲသို့ ဝင်လိုက်သည့်အခါ အမေက ကျွန်ုပ်ကို မလာစေချင်သလို ကြည့်နေပါသည်။ အမေသည် ပိန်ချုံးပြီး ပင်ပန်းနွမ်းလျနေပုံပေါက်နေပါသည်။ သူ့မျက်လုံးများမှာ အနှိပ်စက်ခံရ သဖြင့် ဝေဒနာခံစားနေရသူတစ်ဦး၏ မျက်လုံးများနှင့်တူပါသည်။ ကျွန်ုပ် စကားဖြင့် မဖော်ပြနိုင်လောက်အောင် ဝမ်းနည်းခြင်းဖြစ်သွားပါသည်။ ကျွန်ုပ်၏စိတ်တွင် အမေနှင့်အတူ အိမ်တွင် နေချင်သည့်ဆန္ဒနှင့် အမေ့ကို သည်အတိုင်းထားခဲ့ပြီး သွားချင်သည့်ဆန္ဒတို့ လွန်ဆွဲလျက်ရှိပါသည်။ အမေက ကျွန်ုပ်ကို မလိုလားသောအမူအရာနှင့်ကြည့်ပြီး သား ... မက်ကာ သီတို့အိမ်ကို ဘာဖြစ်လို့ မသွားတာလဲ ဟု ပြောပါသည်။

          ကျွန်ုပ်က ငိုချင်စိတ်ကိုထိန်းပြီး ကျွန်တော် အမေနှင့်အတူ နေချင် လို့ပါဟု ပြန်ဖြေပါသည်။ အမေက ပြူတင်းပေါက်တွင် ယခင်အတိုင်း ပြန်ကြည့်နေပြီး သားဖို့ ညစာဘာမှမရှိဘူး၊ မက်ကာသီတို့အိမ်မှာ သွား ကစားရင်း စားခဲ့ ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

          အမေ၏အသံတွင် ကျွန်ုပ်ကို အပြစ်တင်လိုသည့်ဟန် ခံစားရပါ သည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ်၏စိတ်ထဲတွင် အမေ့ကိုအပြစ်မမြင်တော့ဘဲ အမေ သွားစေချင်ရင် ကျွန်တော်သွားပါ့မယ်ဟု နွမ်းလျစွာ ဖြေလိုက်ပါသည်။

          အမေသည် ယဲ့ယဲ့ပြုံးပြီး ကျွန်ုပ်၏ ခေါင်းကို အသာပုတ်ပါသည်။ အေး ... အေး ... သွား ဟု ပြောပါသည်။ ကျွန်ုပ်က အမေ့ကို မသွား ချင်သည့်အကြောင်း ထပ်၍ပြောသော်လည်း အမေက သွားဖို့ကိုသာ ပြော နေပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်၏စိတ်တွင် အပြစ်မကင်းသလို ခံစားရင်း စိတ်ညစ်ညူးဖွယ်ကောင်းသော အိမ်ခန်းကလေးထဲ၌ အမေ့ကို တစ်ယောက် တည်းထားပြီး ထွက်ခဲ့ရပါသည်။ ရက်အနည်းငယ်အကြာတွင် ကံကြမ္မာဆိုး တို့က အမေ့ကို ဂြိုဟ်မွှေကြတော့မည့်အဖြစ်ကို ကျွန်ုပ် မရိပ်စားခဲ့မိပါ။

(MYAUTOGEOGRAPHY. Charles Chaplin.

PENGUIN Books' 1964)