တာရာမင်း‌ဝေ - ပြိုင်မြင်းတို့ရဲ့ခွာသံ

( ၁ )

          လူတိုင်း ဖြစ်ဖူးကြမှာပါ။ ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ် ပြန်တွေးကြည့် ရင် တစ်ခါတစ်ခါ ရယ်စရာလေးတွေကို ပြန်မြင်ရတတ်တယ်။ ကျွန်တော့် မှာ အဲဒီလိုမျိုးလေးတွေ အများကြီးရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။

ကျွန်တော် စာစဖတ်တုန်းကဆိုရင် ဝတ္ထုထဲမှာ “ခစ်..ခစ်.. ခစ်” ဆိုတဲ့ ရယ်သံထည့်ထားတာကို ဘယ်လိုမှ ခံစားလို့မရဘူး။ အထူး သဖြင့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကနွဲ့ကလျရယ်သံ လို့ကို လက်မခံမိဘူး။ ကျွန်တော့်အာရုံထဲမှာက အဲဒီ “ခစ်..ခစ်” ဆိုတာ ကို ကြောင်တစ်ကောင် ခေါင်းရှေ့ဆန့်ပြီး ချောင်းဆိုးနေတာကိုပဲ မြင်မိ တယ်လေ။ အဲဒီလိုနဲ့ ကာလအတော်ကြာအောင် “ခက်” နေသေးတယ်။ နောက်တော့လည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အဆင်ပြေသွားပါတယ်။

          အဲဒီလို ထော်လော်ကန့်လန့်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ဆောင်း ရာသီပွဲခင်းတစ်ခုထဲမှာ “ဘီလူးက” ကို အံ့အံ့ဩဩ ငေးမောကြည့်ခဲ့ဖူးပါ တယ်။ ဘီလူးခေါင်းဆောင်းထားတဲ့ စင်ပေါ်က အနုပညာသမားရဲ့ ကကြိုး ကကွက်တွေထဲမှာ ကျွန်တော် မျောပါသွားခဲ့တယ်။ မယုံကြည်နိုင်လောက် အောင်ပါပဲ။ ကျွန်တော် စွဲလမ်းသွားခဲ့တယ်။

          ပွဲတော်ကအပြန်မှာ နှင်းဝတ်နှင်းမြူတွေနဲ့အတူ ကျွန်တော့်စိတ် တွေ အုံ့ပြာနေခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် စဉ်းစားမိတယ်လေ။ ဘီလူးဆိုတာ တကယ်ရှိလို့လား။ ရှိရင်ကော ဒီပုံဟုတ်လို့လား။ က ,ရင်ကော ဒီလိုဟုတ် ပါ့မလား။ စသဖြင့်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဘာပဲပြောပြော ကျွန်တော် သဘော ကျပါတယ်။ “အနုပညာလွတ်လပ်ခွင့်” ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို မမြင်ဖူးခင် ကတည်းက “အနုပညာလွတ်လပ်ခွင့်” ရဲ့ သဘောကို ကျွန်တော် နားလည် လိုက်သလို ရှိခဲ့တယ်။

(အနုပညာမှာ သီးသန့်နယ်ပယ် (Autonomy) ရှိတယ် ဆိုတဲ့ သဘော၊ အနုပညာဟာ သဘာဝတည်ရှိမှုတွေကို အခြေခံပြီး “အသစ် တည်ရှိမှု' တစ်ခုကို ဖန်တီးရတယ်ဆိုတဲ့သဘော.. ၊ အဲဒါတွေ ကျွန်တော့် ရင်ထဲမှာ ကိန်းဝပ်သွားခဲ့တယ်)။

           ( ၂ )

တစ်ခါလည်း ကျောင်းမှာ ဆရာက ဗဟုသုတအနေနဲ့ အရုပ် စာရေးနည်းကို သင်ပေးပါတယ်။ ပါးစပ် နဲ့ ငှက် သီချင်းဆိုသည်/ပါးစပ် + ခွေး ဟောင်သည် / ပါးစပ် + ကလေး အော်သည်    ) စတာတွေကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် သင်ပေးပါတယ်။ ကျွန်တော် ပျော်သွား တယ်။

ကျွန်တော်က အနောက်အပြောင်လည်း တအားသန်တော့ ဆရာ့ကို လှမ်းအော်ပြောဖူးတယ်။

ဆရာမ +   စာအုပ် ဝတ္ထုဖတ်သည်/ ဆရာမ + ကြိမ်လုံး ဆုံးမသည်/ဆရာမ + နှဲ ညည်းညူသည်)... ဘာညာပေါ့။ တစ်ခန်းလုံးက ဝိုင်းရယ်ကြပါတယ်။ အဲဒါလေးကို အမှတ် ထင်ထင် ရှိခဲ့ပြီး နောင်အရွယ်ရောက်တဲ့အခါမှာ ကျွန်တော် စဉ်းစားမိတာ တစ်ခု ရှိလာပါတယ်။ ။

          ဥပမာ-ဗန်ဂိုးရဲ့ အာလူးစားသူများပန်းချီကားထဲက ဆာလောင် မွတ်သိပ်နေတဲ့ “မျက်လုံး” တွေ။ အဲဒီမျက်လုံးတွေကို ဘုရင်တစ်ပါးမှာ တပ်ပေးလိုက်ရင်တစ်မျိုး၊ ရသေ့တစ်ပါးမှာ တပ်ပေးလိုက်ရင်တစ်မျိုး၊ မွေးကင်းစကလေးမှာ တပ်ပေးလိုက်ရင်တစ်မျိုး... အဲဒီလိုပေါ့လေ။

တွဲစပ်ပုံဖော်မှုတွေ အမျိုးမျိုးပြောင်းတာနဲ့အမျှ “အဓိပ္ပာယ်” တွေ အမျိုးမျိုးပြောင်းသွားတယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော် ထဲထဲဝင်ဝင် တွေ့ရှိလိုက် ပါတယ်။ ကျွန်တော် အနုပညာသမားတစ်ယောက် ဖြစ်လာတဲ့အခါ ကျွန်တော့်ရဲ့ အနုပညာဖန်တီးမှုတွေမှာ အဲဒီနည်းစနစ်ဟာ အတိုင်း အတာတစ်ခုအထိ အရေးပါလာခဲ့ပါတယ်။

(အဲဒါဟာ ရုပ်ရှင်မှာ သုံးတတ်တဲ့ Justaposition ဆိုတဲ့ နည်း စနစ်နဲ့ရော စာပေဝေဖန်ရေးသမား ကက်နက်ဘာ့ခ်ရဲ့ စာပေအယူအဆတစ်ရပ်နဲ့ရော နီးစပ်ဆင်တူနေတယ်ဆိုတာကိုတော့ နောင်မှ ကျွန်တော် သတိပြုလိုက်မိပါတယ်။

( ၃ )

ခွက်တစ်ခုရဲ့ အသုံးဝင်မှုဟာ အဲဒီခွက်ရဲ့ “လပ်ဟာနေတဲ့နေရာ” ပေါ်မှာ တည်တယ်... တဲ့။ စိတ်ပညာစာအုပ်တစ်အုပ်ထဲမှာ ကျွန်တော် ဖတ်ဖူးတယ်။ ဒါမှ အဲဒီခွက်ထဲကို တစ်ခုခုထည့်လို့ဖြည့်လို့ ရမှာကိုး။ ဗလာနယ်ရဲ့ “အား” ကို ကျွန်တော် ခံစားတတ်လာတယ်။ အဲဒီကာလထဲ မှာပဲ “ပန်းချီသမိုင်း” စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ကျွန်တော် ထပ်ဖတ်လိုက်မိပြန် တယ်။

စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတဲ့ ဗလာနယ်ရဲ့ သဘောတရားကို ကျွန်တော် ထပ်တွေ့လိုက်မိတာပါပဲ။

ဟိုတုန်းကဆိုရင် ပန်းချီကားတွေမှာ ကင်းဗတ်စ်ပြားအပြည့် ပုံဆွဲ တယ်။ အရောင်ခြယ်တယ်။ နောက်ကျတော့ ကင်းဗတ်စ်ပြားထဲမှာ ဘာ ပုံမှမဆွဲ၊ ဘာအရောင်မှမခြယ်တဲ့ “ဗလာနယ်” တွေကို ထားလာတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီဗလာနယ်တွေဟာလည်း မျဉ်းတွေ၊ အရောင်တွေ၊ အရုပ်တွေနဲ့အပြိုင် ပန်းချီကားထဲမှာ အရေးပါနေတယ်။ ပန်းချီကားကို ပိုပြီး နက်ရှိုင်းမြင့်မားသွားအောင်လုပ်သူက “သုညတ္တအား” တွေ ထုတ်ပေးလိုက် တယ်။ ကျွန်တော့်ကို အတွေးတွေအများကြီး ပေးတော့တာပါပဲ။

          အဲဒီပန်းချီကားတွေကို ကျွန်တော် အထပ်ထပ်အခါအခါ လေ့ လာပါတယ်။ အနုပညာမှာ ပြောခြင်း၊ ပြခြင်းတွေနဲ့အတူ မပြောခြင်း၊ မပြခြင်းတွေကလည်း အရေးပါတယ်ဆိုတဲ့အသိ ကျွန်တော့်မှာ ရလိုက် တယ်။ ကျွန်တော့်ဝတ္ထုတိုတွေရေးတဲ့အခါကျတော့ ကျွန်တော့်ဝတ္ထုတိုတွေ ထဲမှာ “ပြတ်သားထင်ရှားမှု တွေနဲ့အတူ “ရီဝေမှုန်ဝါးမှု” တွေကပါ ရော ယှက်ပါဝင်လာပါတော့တယ်။

(ကျွန်တော့်ဖက်က ဆုံးဖြတ်ချက်ချမပေးမှု (Undecidablity) ကြောင့် စာဖတ်သူကပါ အားစိုက်တွဲဖက် ပါဝင်လာရပါတယ်။ ဝတ္ထုတို တစ်ပုဒ်ကို စာရေးသူနဲ့အတူ စာဖတ်သူကပါ တွဲကူဖော်ဆောင်ရတယ် ဆိုတာကို ဟန်နရီဘိတ်ကလည်း Kiss Theory နဲ့ ပြဌာန်းခဲ့ဖူးပါတယ်။

( ၄ )

စာလုံးချည်းသက်သက်ဟာ ပြည့်ဝတဲ့ အာရုံခံစားမှုကို မဖော် ဆောင်နိုင်ဘူးလို့ ကျွန်တော် ခံယူခဲ့တာကတော့ ကြာပြီ။ ဥပမာ - “ဟေး” ဆိုတဲ့ စာလုံးတစ်လုံး ဆိုပါတော့။ သူချည်းသက်သက် ရေးထားရင် ကျွန်တော်တို့ အတော်စဉ်းစားရခက်မယ်။ ရိုးရိုးတမ်းတမ်းလူတစ်ယောက် ကို လှမ်းခေါ်လိုက်တဲ့ “ဟေး” လား၊ အပျော်လွန်ပြီး ခုန်ပေါက်အော်ဟစ် လိုက်တဲ့ “ဟေး” လား၊ ကြောက်လန့်တကြား တားဆီးအော်ဟစ်လိုက်တဲ့

“ဟေး”  လား၊  ခွဲခြားရ အတော်ခက်ပါတယ်။