Other Websites
တာရာမင်းဝေ - ကျွန်တော်နှင့်ကြယ်မြင်လမြင်လောကဓံ
Couldn't load pickup availability
လမ်းဘေးသစ်ပင်တစ်ပင်ကိုကြည့်ပြီး၊ သူ့ကို ကျွန်တော် ရှင်းပြနေမိ တာပါ။ တတ်သရွေ့ မှတ်သရွေ့ ပြောပြတဲ့ ကျွန်တော့်စကားကို နားထောင်ပြီး၊ သူ့မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းလာတယ်။
ပြီးတော့မှ ကမ္ဘာဦးကျမ်းထဲက ကျမ်းချက်တစ်ပိုဒ်နဲ့ယှဉ်ထိုးပြီး သူ့ အယူအဆကို ပြောလာတယ်။
“သူက အမပင်လား..၊ အဖိုပင်ကြီးရဲ့ဘယ်ဘက်နံရိုးကိုဆွဲထုတ်ပြီး သူ့ကို စိုက်ပျိုးခဲ့တာလား”
သူ့ အတွေးက ချစ်စရာကောင်းလွန်းလှချည်၍၊သူကအဲဒီလိုကောင် မလေးမျိုးပေါ့ ... ။
တစ်ခါတစ်ခါမှာ ကျမ်းစာအုပ် ဆန်နေတတ်တယ်။
ကျွန်တော်တို့ တစ်ခါထိုင်ခဲ့ကြဖူးတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကလေးရဲ့ နံရံမှာ ပန်းချီကားတစ်ချပ် ချိတ်ဆွဲထားတယ်။ ပန်းချီကားရဲ့ နာမည်က “ပင်လယ်” တဲ့... ။
“တစ်ချို့ လူတွေက သူတို့ဘဝကို ပင်လယ်ကြီးလို ကျယ်ပြန့်တိတ် ဆိတ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းတတ်ကြတယ်”
လမ်းဘေးသစ်ပင်တစ်ပင်ကိုကြည့်ပြီး၊ သူ့ကို ကျွန်တော် ရှင်းပြနေမိ တာပါ။ တတ်သရွေ့ မှတ်သရွေ့ ပြောပြတဲ့ ကျွန်တော့်စကားကို နားထောင်ပြီး၊ သူ့မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းလာတယ်။
ပြီးတော့မှ ကမ္ဘာဦးကျမ်းထဲက ကျမ်းချက်တစ်ပိုဒ်နဲ့ယှဉ်ထိုးပြီး သူ့ အယူအဆကို ပြောလာတယ်။
“သူက အမပင်လား..၊ အဖိုပင်ကြီးရဲ့ဘယ်ဘက်နံရိုးကိုဆွဲထုတ်ပြီး သူ့ကို စိုက်ပျိုးခဲ့တာလား”
သူ့ အတွေးက ချစ်စရာကောင်းလွန်းလှချည်၍၊သူကအဲဒီလိုကောင် မလေးမျိုးပေါ့ ... ။
တစ်ခါတစ်ခါမှာ ကျမ်းစာအုပ် ဆန်နေတတ်တယ်။
ကျွန်တော်တို့ တစ်ခါထိုင်ခဲ့ကြဖူးတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကလေးရဲ့ နံရံမှာ ပန်းချီကားတစ်ချပ် ချိတ်ဆွဲထားတယ်။ ပန်းချီကားရဲ့ နာမည်က “ပင်လယ်” တဲ့... ။
“တစ်ချို့ လူတွေက သူတို့ဘဝကို ပင်လယ်ကြီးလို ကျယ်ပြန့်တိတ် ဆိတ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းတတ်ကြတယ်”
ကျွန်တော့်စကားကို သူက သိပ်စိတ်မဝင်စားပါဘူး။ သူ့ဘာသာ အပ် စူးထားတဲ့လက်ကို တဆတ်ဆတ်ခါရင်း မဆိုင်တာကို တွေးတွေးဆဆ ပြောလာတယ်။
“တကယ်တော့အပ်ရော၊ ဂေါ်ရခါးဓားကောက်ကြီးရောဟာ ချွန်ထက်တဲ့ လက်နက်တွေချည်းပဲနော်သူတို့ချင်းအမျိုးတော်ကြမှာပဲ၊အစ်ကိုကြီး ညီထွေးလေး လား၊ အဘိုးနဲ့မြေးလား၊ အင်း .... တစ်ခုတော့ တော်မှာပေါ့...
” သူဟာ အဲဒီလို၊ အူတိအူကြောင် ကောင်မလေးလည်း ဖြစ်တယ်။
“တောင်ထိပ်ပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်ချင်လိုက်တာ”
“နင်က တောင်တက်ဝါသနာပါသလား”
အဲဒီတော့လည်း ခေါင်းခါပြန်တယ်။ ပြီးမှ .. သူ့စကားကို သူ ပြန်ရှင်း ပြတယ်။
“ရေမှာ လှိုင်းရှိသလို၊ မြေမှာလည်းလှိုင်းရှိတယ်။
ရိုးမတောင်တန်းကြီး တွေ၊ တွန့်ခေါက်တောင်တန်းကြီးတွေဟာ မြေရဲ့လှိုင်းတွေပေါ့ ”
“တောင်ထိပ်ပေါ်မှာ တက်ရပ်တဲ့သူဟာ မြေရဲ့လှိုင်းပေါ်မှာ တက်ရပ်တဲ့ သူပဲ၊
ရင်ခုန်စရာကောင်းမယ်၊ အရမ်းပျော်ရမှာပေါ့”
မူလစကားကိုပဲ ကျွန်တော် ပြန်ရေရွတ်မိတယ်။
“သူဖြင့် တောင်တက်တာလည်း ဝါသနာမပါဘဲနဲ့ ...”
တောင်မတက်ချင်ဘဲနဲ့ တောင်ထိပ်ပေါ် ဘယ်လိုလုပ် ရောက်မှာတုန်း။
ကျွန်တော်ဖြင့် ဒီကောင်မလေးကို နားမလည်တော့ဘူး။
“ဘာဖြစ်လဲ၊ ဘာဖြစ်လဲ” အဲဒီလို ခပ်စွာစွာ ပြန်ကြည့်လို့ ကျွန်တော် ငြိမ်နေလိုက်ရတယ်။
သူ့ကြောင့် ...
ကျွန်တော် တစ်ခါနှစ်ခါ စိတ်ညစ်ရဖူးတယ်။ အဲဒီလိုအခါမျိုးမှာ မအီ မသာဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး သူက တခစ်ခစ်ရယ်တယ်။
“နင့်မျက်နှာကြီးကလဲ ..” “ဘာဖြစ်လို့လဲ....”
“ရေနံဆီထဲ ထည့်ထားတဲ့ သားရေကွင်းကြီးလိုပဲ၊ ဖွယ်တယ်တယ်၊ ပွတတနဲ့ ..”
ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ သူက ရယ်မြဲရယ်တယ်။ အဲဒီလိုမျိုးပေါ့။
သူဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရေနံဆီပုလင်းလေးလည်း ဖြစ်တယ်။
သူ့အိမ်ကို ကျွန်တော် ရောက်သွားတဲ့ မနက်ခင်းတစ်ခုမှာ မြေကြီးတူး နေတဲ့ သူ့ကို တွေ့ရပါတယ်။ ဖြူဖွေးသွယ်လျတဲ့ လက်ချောင်းကလေးတွေမှာ ရွှံ့မြေနီတွေ ပေကျံလို့။ “ဘာလုပ်နေတာလဲ” “ပန်းစိုက်မလို့” “ဒီနေရာမှာ စိုက်မလို့လား” “မသေချာသေးဘူး၊ အောက်က မြေကြီးတွေကို အရင်တွေးပြီး လိုက် ကြည့်နေတာ၊ စိတ်ကြိုက်တွေ့တဲ့နေရာ စိုက်မယ် ... ၊ နောက်ဖေးမှာလည်း တူးကြည့်ပြီးပြီ၊
အိမ်ဘေးမှာလည်း တူးကြည့်ပြီးပြီ၊ အခု အိမ်ရှေ့မှာ တူးကြည့်နေတာ
“ဟောဗျာ”
မနေနိုင်လို့ ကျွန်တော်ကလည်း အဲဒီ ပေါကြောင်ကြောင် ကောင် မလေးရဲ့ ကိုယ်စား မြေကြီးတွေ ဝင်တူးပေးလိုက်ရပါတော့တယ်။
ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းအုပ်စု၊ မြို့ထဲ ထွက်လည်ကြတုန်းကပေါ့ ။ လမ်းမှာ သူက ပြောတယ် ..... ။ “ထွက်လာခါနီး၊ ဖေဖေကတောင် မေးသေးတယ်” “ဘာမေးတာလဲ” “သမီးဝေး ဘယ်တွားမ၀ို့ဝဲ ... တဲ့” “ဟင်” “သမီးလေး ဘယ်သွားမလို့လဲလို့ မေးတော့၊ ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ သတင်းစာဖတ်ရင်း ဆေးတံကြီးခဲရင်း လှမ်းမေးတာလေ”
“ ဪ ...” “အဲဒါနဲ့ ငါလည်း ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ မြို့ဝဲ တွားမ၀ို့လို့” သူ့ကို ကြည့်ပြီး ရယ်ရပါသေးတော့တယ်။ သတင်းစာကြော်ငြာတွေထဲမှာ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်း ဖျက်သိမ်းခြင်း ကြော်ငြာကို သူက အမုန်းဆုံးဖြစ်တယ်။ သတင်းစာကြီးဆောင့်ချပြီး ပွစိပွစိ လုပ်နေတတ်တယ်။
“သူတို့ဘာသာ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်း ဖျက်သိမ်းတာ နင်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့ တုန်း၊
နင်နဲ့လည်း မသိဘဲနဲ့”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ လူတွေကိုက မဟုတ်သေးပါဘူး။ ရည်းစားသစ်ကို တွေ့လို့ ရည်းစားဟောင်းကို ပစ်သွားတာမျိုး၊ ဘယ်နှစ်ခုပါနေလဲမှ မသိတာ” “ရည်းစားဟောင်းက ချစ်စရာမကောင်းတော့လို့လားမှ မသိတာ” “အိုး .. အဲဒါမျိုးကို လက်မခံနိုင်ပါဘူး။ အဲဒါနဲ့ပဲ စွန့်ပစ်စရာလား။
အဲဒါနဲ့ပဲရည်းစားသစ်ရှာရတော့မှာလား ရည်းစားဟောင်းကိုပဲနှလုံးသားအသစ်နဲ့ ချစ်ကြည့်ဖို့တော့ မကြိုးစားကြတော့ဘူးလား”
သူ့စကားကြောင့် ကျွန်တော်တောင် တွေငိုင်စဉ်းစားမိရပါသေးတယ်။
တစ်ခါတော့ မိတ္တူကူးဆိုင်မှာ သူနဲ့ဆိုင်ရှင်နဲ့ စကားကတောက်ကဆ ဖြစ်လာတယ်။ သူ့ဘက်က လိုက်ပြောတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ အဲဒီဆိုင်ရှင်က တော်တော်ဆိုးတယ်။ အလုပ်လုပ်တာလည်း စည်းစနစ်မရှိဘူး။ ဆက်ဆံရေး ကလည်း မကောင်းဘူး။ ဈေးကလည်း အဆမတန် ယူတယ်။
မျက်နှာကလေး မှုန်နေတဲ့သူကို ကျွန်တော်က ရယ်မောချော့မော့ရ ပါတယ်။
“ဒီလူကြီး မကောင်းတာကိုတော့ ငါလည်း လက်ခံပါတယ်။ သူကိုယ် တိုင်က မာရ်နတ်ရဲ မိတ္တူကိုယ်ပွားတစ်ယောက် နေမှာပေါ့”
“အင်း ... ဟုတ်မယ်။ ဒါကြောင့် မိတ္တူကူးဆိုင်ဖွင့်ပြီး လူတွေကို ဒုက္ခ ပေးနေတာဖြစ်မယ်။ ဒါပေမယ့် မာရ်နတ်ရဲမိတ္တူတွေထဲမှာ သူဟာ နောက်ဆုံး ရွက်ရေဖြစ်နိုင်တယ်။ ခပ်ညံ့ညံ့ မိတ္တူကြီးတစ်ရွက်ပေါ့ ”
သူ့စကားနဲ့ သူ ကျေနပ်ပြီး ဟက်ခနဲရယ်တယ်။ တဖြည်းဖြည်း ပြန် ပြုံးလာတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးက အရမ်းချစ်စရာကောင်းနေတယ်။
သူက အရမ်းခေါင်းမာတယ်။ သူလုပ်ချင်တာကို သူ ဇွတ်တရွတ် လုပ်တတ်တယ်။ ။
“အဲဒီလောက်ကြီးတော့ နင်က တစ်ယူသန် မဆန်နဲ့ပေါ့ဟ”
“ဟင့်အင်း... မရဘူး၊ ငါက ဘူး” ဆိုရင် ...”
ပြီးတော့ သူ့စကား ရပ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို လှည့်မေး တယ်။
“ဟို .. အသီးက ဘာအသီးလဲ ဟ ..” ကျွန်တော့်မှာ ရယ်ချင်လိုက်တာ၊
ဖရုံသီးကို သူ့မေ့နေတယ်။ ဒါပေမဲ့
ခပ်တည်တည်နဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ...
“ဘာသီးကို မေးတာလဲ” “ဟိုဟာလေ .. ဟို ... ဗထက်ချိုင့်နဲ့ တူတဲ့အသီး”
မအောင့်နိုင်တော့ဘဲ ကျွန်တော် ဝါးခနဲ ထရယ်မိပါတော့တယ်။
အဲဒီ တော့လည်း သူက ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးတယ်။ “တော်ပြီ .. နင့်ကို ဘာမှ ပြောမပြတော့ဘူး” ဆိုပြီး ခြေဆောင့်လှည့်ထွက်သွားလေရဲ့။
“ဘုရားဟောအရဆိုရင် ..... ဘယ်အရာမှ မတည်မြဲဘူး” “ဘာလဲ .... ကဗျာထဲကလို “ရေပွက်ပမာ”ပေါ့လေ၊ ဟုတ်လား” ကျွန်တော့်စကားကို သူက ပြုံးစိစိနဲ့ မေးလာတယ်။
“ဟုတ်တယ်၊ အားလုံးက ရေပွက်ချည်းပဲ” မချိုမချဉ်အပြုံးနဲ့ အတူ သူက ထပ်မေးပြန်ရဲ့။
“အဲဒါဆိုရင် ငါကရော နင့်အတွက် ရေပွက်တစ်ခုပဲလား” တော်တော်ကလေး စဉ်းစားပြီး၊ သေသေချာချာ စကားလုံးရွေးပြီးမှ
ကျွန်တော်ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“ဟုတ်တယ်။ ငါ့အတွက်တော့နင်ဟာလည်းရေပွက်ပဲ၊ဒါပေမဲ့ထူးခြား တဲ့ စကြာဝဠာရေပွက်လေး” ဖြစ်တယ်” ။
အဲဒီတော့ သူက ကျွန်တော့်ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။ နှုတ်ကလည်း ရေရွတ်တယ်။ ဟင်း ... နင့်ကို ငါသိပ်စပ်မြင်ကပ်တာပဲ”တဲ့ ...။
ကျွန်တော့် မှတ်စုစာအုပ်ကလေးတစ်အုပ်ကို ကိုင်ရင်း ကျွန်တော့်ကို သူ မေးဖူးတယ်။
“နင့်မှာ ငယ်ကျွမ်းဆွေတွေ ဘာတွေများ ရှိဘူးလား” ကျွန်တော့်မှာ တအံ့တသြတွေ ဖြစ်လို့။ “ဟင့်အင်း .. မရှိပါဘူး” “ကောင်မလေး လှလှလေးလေ” “ဟင့်အင်း .. မရှိပါဘူး” “သူ့နာမည်က နန္ဒာတို့ .. ဘာတို့လေ၊ မမှတ်မိဘူးလား”
“ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ ..၊ မရှိပါဘူး”
“ဒါဖြင့် ဒီ နင့်စာအုပ်မှာ ရေးထားတဲ့ 'ND' ဆိုတဲ့ အတိုကောက်နာမည် က ဘယ်သူတုန်း”
“ဟင် ... ငါ့နာမည်လေ၊ ငါက နေဒွန်းလေ”
“ဟင် ... ဟုတ်ပါရဲ့၊ နင့်နာမည်ကို ငါ ခဏမေ့သွားလို့”
တစ်ခါတစ်ခါ အဲလိုပဲ၊ သူဟာ .. ဘယ်လိုမှန်း မသိတဲ့ ကောင်မလေး ဖြစ်တယ်။
သူ့ကိုမှ ... အဲဒီလိုကောင်မလေးမျိုးကိုမှ .. ကျွန်တော်ကလည်း ၊ မြတ်မြတ်နိုးနိုး ချစ်နေမိတော့တယ်။
