တင်မောင်မြင့် - သွေးအေးအေးဖြင့်

          ဟိုးလ်ကုမ်းရွာကလေးသည် ကင်းဆပ်စ်အနောက်ပိုင်း မြေပြန့်ဒေသတွင် တည်ရှိပြီး ရှုမဆုံးတော့သည့် ဂျုံခင်းများ၏အလယ်မှ ရွာကလေး ဖြစ် သည်။ ဝေးလံသီခေါင်လွန်းသဖြင့် ကင်းဆပ်စ်ကို ဟိုးကမ္ဘာအနောက်စွန်း က မီးကလေးမှိတ်တုတ်၊ ရွာငယ်ဇနပုဒ်ဟု လူတွေ နောက်ပြောင်တင်စား လေ့ ရှိသည်။ ကော်လိုရာဒိုနယ်စပ်နှင့် မိုင်ခုနှစ်ဆယ်ဝေးသည့် လူမနီး၊ သူမနီး ခရီးဝေးဒေသ ဖြစ်၏။

          ကောင်းကင်မှာ ကြည်လင်ပြာလှဲနေပြီး လေမှာ ရှင်းသန့်လတ် ဆတ်နေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားမှာ အနောက်နယ်စွန်နယ်ဖျား ၊ ဒေသနှင့်မတူဘဲ အလယ်ပိုင်းနှင့် တူနေသည်။ ဒေသခံများ၏ စကားသံ ကမူ အမေရိကန်မြောက်ပိုင်း ဖလော်ရီဒါနယ်မှ ခြံအလုပ်သမားတွေ ပြော သလို နှာခေါင်းသံပါသည်။ အမျိုးသားတွေက ဘောင်းဘီကျပ်ကျပ် ဝတ်ကြပြီး သူတို့စီးသည့် ဘွတ်ဖိနပ်မှာ ခွာမြင့်မြင့်၊ ဦးချွန်ချွန်တွေ ဖြစ် သည်။

          ရှုလေရာတိုင်းမှာ အပြောကျယ်လှသည့် မြေပြန့်လွင်ပြင်တွေချည်း ဖြစ်သည်။ မြင်းတွေ၊ နွားအုပ်တွေနှင့် အမိုးမြင့်မြင့် ဂျုံကြိတ်စက်ရုံကြီး ၁ တွေမှာ ရှေးဂရိဘုရားကျောင်းများလို အဝေးကပင် မြင်နိုင်လေသည်။ ဤသည်မှာ ဟိုးလ်ကုမ်း မရောက်ခင် ခရီးဝေးမှ ရောက်လာကြသူများ လှမ်းမြင်ရသည့် မြင်ကွင်း ဖြစ်ပါသည်။

          အဝေးကြီးမှ လှမ်းမြင်ရသည့် ဟိုးလ်ကုမ်းသည် တစ်ရံရောအခါ က မြို့ငယ်ကလေးတစ်မြို့ ဖြစ်သည်။ ခုတော့ မြို့နှင့်တူသည့် အင်္ဂါရပ် ဟူ၍ များများစားစား မတွေ့ရတော့ပေ။ လူနေအိမ်ခြေ ကျိုးတိုးကျဲတဲ နှင့် ရွာလယ်ကောင်မှ ဖြတ်သွားသည့် မီးရထားလမ်း။ ရေပြင်ညိုညို စီးဆင်းနေသည့် အာကန်ဆာမြစ်ကို ဖြတ်သန်းသော ခုံးကျော်မြစ်ကူး တံတား စသည်တို့သာ ကျန်တော့သည်။ ဘုရားကျောင်းပင် မရှိသည့် ရွာကလေး။ အမှတ် ၅၀ လမ်းမကြီး၏ မြောက်စူးစူး၊ ဂျုံခင်းများနှင့် မြက်တောများမှလွဲ၍ ဘာမျှမရှိသည့် အရပ်။ နာမည်မရှိသည့်လမ်းတွေ က အရိပ်အာဝါသ မရှိ၊ ဖုန်တသောသောနှင့် ပကတိ မြေနီလမ်းများ ‘ဖြစ်၏။ မိုးရွာလျှင်၊ နှင်းခဲပျော်လျှင် ဗွက်ပေါက်နေတော့သည်။ မြို့ တစ်ဖက်စွန်းတွင် တိုက်အိုကြီးတစ်လုံး ထီးထီးကြီး ရပ်နေသည်။ ကပွဲ ခန်းမဆောင်ဟူသည့် ဆိုင်းဘုတ်ကြီးက ရုံရဲ့ ပျက်စီးနေပြီ။ နီယွန်ဆိုင်း ဘုတ်မှာလည်း ဓာတ်ကြိုးတွဲလောင်းနှင့်။ ကပွဲဆောင်ဘဝမှ စုတေခဲ့သည် မှာ နှစ်ပရိစ္ဆေဒ များစွာ ကြာမြင့်ခဲ့လေပြီ။ မလှမ်းမကမ်း အဆောက်အအုံ မှ ရွှေရောင်ဆိုင်းဘုတ်မှာလည်း ဖုန်အလိမ်းလိမ်းနှင့် စာလုံးတွေ မထင်တော့။ မှတ်မိသူများသာ ဖတ်လို့ရတော့မည်။ ဟိုလ်ကုမ်းဘဏ်၊ ၁၉၃၃ ခုနှစ်က ပိတ်လိုက်ရသည့်ဘဏ် ဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်က ဘဏ်ရုံးခန်း များသည် ယနေ့ လူနေအိမ်ခန်းများ ဖြစ်နေပြီ။ ဟိုးလ်ကမ်းတွင် အခန်း ငှားစားသည့် အိမ်နှစ်လုံးအနက် တစ်လုံးဖြစ်သည်။ နောက်တစ်လုံးမှာ ကျောင်းဆရာ၊ ဆရာမများနေသော အိမ်အိုကြီးဖြစ်သည်။ တစ်မြို့လုံးရှိ အခြားအိမ်များမှာ ဆင်ဝင်ပါသည့် တစ်ထပ်တိုက်ကလေးများ ဖြစ်သည်။

          ဘူတာရုံကလေးနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် စာတိုက်မှူး အမျိုးသမီး ကြီး နေသည်။ မှုန်တေတေနှင့်၊ သားရေဂျာကင်နှင့် ဂျင်းဝတ်စုံကို အမြဲ ဝတ်ထားသည်။ ဖိနပ်က ကောင်းဘွိုင်ဖိနပ်။ ပြိုတော့မည့်ဆဲဆဲလို ယိုင်နဲ့ . နေသည့် စာတိုက်တွင် သူ ဗိုလ်။

          ဘူတာရုံကမူ သုတ်ထားသည့် ထုံးတွေ ကွာကျကာ အရောင် အဆင်းကင်းမဲ့လျက်။ ဘူတာရုံမှာလည်း စာတိုက်မှူးအမျိုးသမီးကဲ့သို့ပင် မှုန်ကုပ်ကုပ်။ အဆင့်မြင့်အရာရှိကြီးတွေ မီးရထားဖြင့် အမြဲတမ်း ခရီးသွား နေကြသော်လည်း အမြန်ရထားများက သည်လို တောဘူတာကလေးတွင် မရပ်သဖြင့် ငဲ့ကြည့်သွားမည့်သူ မရှိသလောက်ပင်း၊ လူစီးလော်ကယ် ရထားများပင် မရပ် ရံဖန်ရံခါတွင်သာ ကုန်ရထားကြီးများ ရပ်ကြသည်။

          ဟိုအဝေးမှ ကားလမ်းမပေါ်တွင် ဓာတ်ဆီဆိုင်နှဝ်ဆိုင် ရှိသည်။ တစ်ဆိုင်နှင့်တစ်ဆိုင် ပုံတူ။ မတူသည်က တွဲလျက်ဖွင့်ထားသည့် ဆိုင် ကလေးများ ဖြစ်သည်။ တစ်ဆိုင်က ကုန်စုံဆိုင်ဟု ဆိုင်းဘုတ်ရေးထား ပြီး ကုန်မစုံဆိုင်ဟု ဆိုရမလောက် ချောက်ချီးချောက်ချက် ဆိုင်ကလေး ဖြစ်သည်။

          နောက် ဆီဆိုင်နှင့် တွဲလျက်က ကဖေးဆိုင်။ ပိုင်ရှင်က မစ္စက် ဟတ်မင်း၊ စက္ကူဘူးနှင့် ထည့်ရောင်းသည့် သားညှပ်ပေါင်မုန့် ရသည်။

          ကော်ဖီနှင့် အအေးစုံရသည်။ ဘီယာဘူးလည်းရသည်။ (ဟိုးလ်ကုမ်းသည် အခြား ကင်းဆပ်စ်မြို့ကလေးများလို အလွန်ပူသည့်နေရာ ဖြစ်သည်။

          ဟိုးလ်ကုမ်းနှင့် ပတ်သက်၍ ဤမျှသာ ပြောစရာရှိလိမ့်မည်။

          အဲ ... ထူးထူးခြားခြား ပြစရာဆိုလို့ စာသင်ကျောင်းကောင်းကောင်းတော့ ရှိသည်။ အဆောက်အအုံကလည်း သားသားနားနား။ ဒါကိုကြည့်လျှင် မြို့ခံများ၏ အခြေအနေကို ခန့်မှန်းနိုင်ပါလိမ့်မည်။ သို့သော် သူတို့ သည် ရိုးရိုးကုပ်ကုပ် နေတတ်ကြသူများ ဖြစ်သည်။ သူတို့ကလေးများကို မူလတန်းကြိုမှ အထက်တန်းအထိ ပညာကောင်းကောင်း သင်ပေးသော သည်ကျောင်းသို့ ပို့ကြသည်။ ကျောင်းသားဦးရေ သုံးရာ့ခြောက်ဆယ် ရှိသည်။ ရပ်နီးရပ်ဝေးမှ ဘတ်စ်ကားကြီးငယ်ဖြင့် လာပို့ကြသည်။ သည်'' ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ခြံလုပ်ငန်းဖြင့် ချမ်းသာနေကြသူများမှာ လူမျိုးပေါင်းစုံ ဖြစ်သည်။ ဂျာမန်၊ အိုင်းရစ်၊ နော်ဝေ. မက်ဆီကန် တို့အပြင် ဂျပန် လူမျိုးများပင် ပါလိုက်သေးသည်။ . .

          သူတို့အားလုံး ဂျုံ၊ မိုင်လို၊ မုန်လာ စသည့် စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်း နှင့်တွဲပြီး နွားမွေးသည်၊ ဆိတ်မွေးသည်၊ သိုးမွေးသည်။ အလွန် ဝင်ငွေကောင်းသူများ ဖြစ်ကြ၏။ သို့သော် အနောက်ပိုင်းကင်းဆပ်စ်၏ နယ် သားများသည် အလွန်မာကျောသူများဖြစ်သည်။ တစ်နှစ်မိုးရေချိန် ၁၈ လက်မသာ ရွာသည့် ရာသီဥတုကို သူတို့ မပြုံကြ။ ဟိုးလ်ကုမ်းသည် ဖင်နီ မြို့နယ်ထဲတွင် တည်ရှိသည်။ ဆည်ရေသွင်းစိုက်ပျိုးဖို့ကို မစဉ်းစားရဲလောက်အောင် ခေါင်သောအရပ်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူတို့ကို ကံကြမ္မာ က မျက်နှာသာပေးလာခဲ့သည်။ စိုက်ပျိုးမွေးမြူရေးမှရသည့် ဝင်ငွေအပြင်ဘုရားသခင်က သူတို့ကို အခြားဆုလာဘ်တစ်မျိုး ပေးသနားတော်မူလိုက် ခြင်းပင်။ လွန်ခဲ့သည့် ခုနစ်နှစ်မှစ၍ သူတို့နယ်တွင် သဘာဝဓာတ်ငွေ့ မြေသယံဇာတ ပစ္စည်းတစ်မျိုး အလျှံပယ် ရှာဖွေတွေ့ရှိခြင်းပင်။

.           ထို့ကြောင့်ပင် သူတို့ မြို့ပျက်ရွာဟောင်းကလေး၏ ကျောင်း အဆောက်အအုံ တခမ်းတနား ဖြစ်လာသည်။ ဂျုံခင်းများသည်လည်း မြင့်သည်ထက်မြင့်ကာ ကျယ်သည်ထက် ကျယ်လာသည်။ အိမ်ခြေ နှစ်ရာ့ ခုနစ်ဆယ်မျှသာ ရှိသော ရွာသူ ရွာသားများသည် အေးဆေးစွာဖြင့် တင်းတိမ်ရောင့်ရဲနေကြသူများ ဖြစ်သည်။ အလုပ်လုပ်သည် အမဲလိုတ်သည်၊ ညပိုင်း တွင် တီဗွီကြည့်သည်၊ ဘုရားကျောင်း တက်သည်၊ သာရေး နာရေး ရပ်ရေး ရွာရေး ကိစ္စများအတွက် ကျေးရွာကလပ်တွင် ဆုံပြီး ဆွေးနွေး ဖြေရှင်းကြသည်။ ;

          နိုဝင်ဘာလ၊ တနင်္ဂနွေနံနက်ခင်း တစ်ရက်တွင်တော့ ကြားနေကျ ဟိုးလ်ကုမ်း၏ အသံများကြားတွင် ထူးဆန်းသောအသံတစ်မျိုး ထွက်လာ သည်။ တောခွေးအူသံ၊ ဖြတ်မောင်းသွားသော မီးသွေးစက်ခေါင်းမှ ဥသြ ဆွဲသံများသည် ဟိုးလ်ကုမ်းရွာသားများ နားယဉ်နေသော အသံများဖြစ် သည်။ ခု ထွက်လာသည့်အသံက သေနတ်သံ၊ လေးချက်တိတိ၊ နှလုံး သွေးပျက်ချင်စရာ သတင်းဆိုးကြီးသည် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသော ရွာကလေးကို ကိုင်လှုပ်လိုက်သလို သိမ့်သိမ့်ခါသွားသည်။ သေနတ်သံ လေးချက်နှင့် ခြောက်လောင်းပြိုင် လူသတ်မှုကြီးဟု သတင်းပျံ့သွားသည်။ ဝင်းခြံဟူ၍ ခတ်ရမှန်း မသိသူများ၊ အိမ်တံခါးကို အိပ်ခါနီးတွင် ပိတ်ချင်မှ ပိတ်သူများ၏ အရပ်တွင် မကြားဝံ့ မနာသာ သတင်းဆိုးကြီးမှာ မယုံနိုင်စရာ အတိ ဖြစ်နေသည်။ တစ်သက်လုံး အတူနေလာခဲ့ကြသည့် အိမ်နီးနားချင်းတွေ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် မယုံကြည်နိုင်စွာဖြင့် ကြည့်ကြ သည်။ ညီရင်းအစ်ကိုပမာ နေလာကြသူများ သူစိမ်းပြင်ပြင် ဖြစ်သွားသည့် အလား။

          “ရေညိုမြောင်” စိုက်ပျိုးမွေးမြူရေး ယာတောပိုင်ရှင်မှာ အသက်လေးဆယ့် ရှစ်နှစ်အရွယ် ဟားဘတ်ဝီလျံကလပ်တာ ဖြစ်သည်။ မကြာသေးခင်ကအသက်အာမခံကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင် ဆေးစစ်ခံရာ သူ့ ကျန်းမာရေးမှာ ပထမ တန်းစားဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရှိကြရသည်။ သူသည် အကွပ်မပါသည့် မျက်မှန် တပ်ထားပြီး ယောက်ျားပီသသည့် လူချောတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ အရပ် က မနိမ့်မမြင့်။ ငါးပေဆယ်လက်မ။ ပခုံးကျယ်ကျယ်၊ မေးရိုးကားကား နှင့်၊ အနက်ရောင်ဆံပင်များပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ နုပျိုးဖျတ်လတ်ပြီး ကျန်းမာ သန်စွမ်းသူတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်၏။ သွားတွေက ဖြူးဖွေး စီတန်းကာ ပကတိ အကောင်းအတိုင်း ရှိသေး၏။ သူ၏ ကျစ်လျစ်သော ကိုယ် အလေးချိန်မှာ ၁၅၄ ပေါင်သာရှိပြီး ကင်းဆပ်စ် ပြည်နယ်တက္ကသိုလ်မှ စိုက်ပျိုးရေးဘာသာရပ် အဓိကဖြင့် ဘွဲ့ရစဉ်ကအတိုင်း ဖြစ်သည်။ သူ သည် ဟိုးလ်ကျမ်းတွင် အချမ်းသာဆုံး ဖြစ်သည့် ခြံနီးနားချင်း မစ္စတာ တေလာဂျန်းလောက်တော့ မချမ်းသာပေ။ သို့သော် သူသည် လူတော် တစ်ယောက်အဖြစ် ထင်ရှားသူဖြစ်သည်။ ဖင်နီနယ်မြို့ဖြစ်သည့် ဥယျာဉ် မြို့ စိုက်ပျိုးမွေးမြူရေးအဖွဲ့ဝင် တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် အားလုံး ၏ ယုံကြည်လေးစားမှုကို ရရှိထားသူဖြစ်သည်။ သမ္မတအိုက်စင်ဟောင်ဝါ ခေတ်တွင် ဝါရှင်တန်အခြေစိုက် ပြည်ထောင်စုစိုက်ပျိုးရေး ဘုတ်အဖွဲ့ တွင်လည်း တာဝန်ယူခဲ့ဖူးသည်။ ဟိုးလ်ကမ်းနှင့် မလှမ်းမကမ်းမှ ဥယျာဉ်မြို့ တွင် ပထမဆုံး ဆောက်မည့် ဒေါ်လာ ၁၈ သိန်းတန် ပရိုတက်စတင့် ဘုရားကျောင်းတည်ဆောက်ရေး ကော်မတီ၏ ဥက္ကဋ္ဌလည်းဖြစ်သည်။

          မစ္စတာကလပ်တာသည် ရည်ရွယ်ချက်ကြီးမားပြီး ရည်ရွယ်ချက် အတိုင်း အောင်မြင်အောင် လုပ်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ လုပ်ငန်းခွင်တွင် ဂျုံစက်ဒလက်တစ်ခုနှင့် ခိုက်မိပြီး လက်ကလေးတစ်ချောင်း ထိပ်ပိုင်း ပြတ်သွားသည်။ အမှတ်တရအဖြစ် ယင်းလက်ချောင်းကလေးတွင် ရွှေ လက်စွပ်ကလေး ဝတ်ထားသည်။

          သူ့အိမ်ထောင်ရေးမှာလည်း ရိုးရိုးရှင်းရှင်းကလေး ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်သက်အားဖြင့် ရာစုနှစ်တစ်စု၏ လေးပုံတစ်ပုံ ရှိခဲ့ပြီ။ နှစ်ယောက်သား ချစ်လို့ ယူခဲ့ကြခြင်းဖြစ်၏။ ဘိုးနီဖောက်စ်မှာ မိန်းမချော ဝင် တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်း၏ ညီမဖြစ်သည်။ သူ့ထက် သုံးနှစ်ငယ်သည်။

          သားသမီးလေးယောက် ထွန်းကားခဲ့ပြီးပြီ။ သမီး သုံးယောက်၊သားတစ်ယောက်။ အကြီးဆုံး အီဗီနာက အိမ်ထောင်ကျသွားပြီး ဆယ်လ သားကလေးတစ်ယောက်၏အမေ ဖြစ်နေပြီး အီလီနွိုင်းမြောက်ပိုင်းတွင် နေပြီး မိဘများဆီသို့ မကြာခဏ လာလည်တတ်သည်။

          ကျေးဇူးတော်နေ့တွင် သူတို့မိသားစု ရောက်လာကြလိမ့်ဦးမည်။ ကလပ်တာအမျိုးတွေ ဆုံပြီး ကျေးဇူးတော်ပွဲ နွှဲဖို့ရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ (ကလပ်တာမျိုးဆက်သည် ၁၈၈၀ ခုနှစ်တွင် ဂျာမနီမှ အမေရိကန်သို့ ရောက်လာကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ရောက်စက သူတို့နာမည်ကို Clutterဟု စာလုံးပေါင်းသလို Klotterဟူ၍လည်း ပေါင်းသည်။) .

`           ဒုတိယသမီး ဘီဗာလီကိုလည်း ပြန်လာဖို့ ခေါ်ထားသည်။ သူက အီဗီနာ့အောက် မိန်းကလေး။ ကင်းဆပ်စ်စီတီးတွင် သူနာပြုသင်တန်း တက်နေသည်။ သူ့ကောင်လေးက တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား၊ မအေကြီးက ချာတိတ်ကို သဘောကျသဖြင့် စေ့စပ်ထားပြီး ခရစ္စမတ်တွင် မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ ဖိတ်စာပင့် ရိုက်ထားပြီးပြီ။ ဘီဗာလီအောက်က သမီးအငယ် ဆုံး နန်စီမှာ ကင်းဆပ်စ်စီတီး၏ ကွမ်းတောင်ကိုင်ကလေး ဖြစ်သည်။ အငယ်ဆုံး ယောက်ျားလေး ကင်ယန်က ဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ်တွင် ဖအေ့ ထက် အရပ်မြင့်နေပြီးမစ္စတာကလပ်တာ၏ ဘဝတွင် အမျိုးသမီး၏ ကျန်းမာရေး ကိစ္စမှလွဲ၍ မည်သည့်သောကမျိုးမှ မရှိခဲ့ပေ။ စိတ်အနေမမှန်သလို တိမ်း တိမ်းပွေပွေ ဖြစ်တတ်သည့်အတွက် စိတ်ရောဂါကုဆရာဝန်နှင့် မကြာခဏ ပြုရသည်။ သည်ကိစ္စကို မိသားစုက လျှို့ဝှက်မထားခဲ့။ သည်လို မကြာ မကြာ ဖြစ်တတ်ကြောင်း၊ ကုသနေရသည်မှာ ခြောက်နှစ်ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်ကြောင်း အားလုံး သိထားကြသည်။ .

          မိသားစုအတွင်း တစ်ခုတည်းသော စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ်ရာ ယင်း ကိစ္စမှာလည်း သည်တစ်ခေါက် ဆေးရုံအဆင်းတွင် ပါလာသည့် သတင်းကြောင့် တစ်အိမ်သားလုံး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြစ်နေကြသည်။ အားလုံး ပျော်နေကြသည်။ ဝီချီတာမှ ဝက်စလေ ဆေးခန်းမှာ မစ္စက်ကလပ်တာ နှစ်ရှည်လများ ပြနေကျ အထူးကုဆေးခန်း ဖြစ်သည်။ ဆရာဝန်ကြီးများ ပြန်လည်စစ်ဆေးသည့်အခါ မစ္စက်ကလပ်တာ၏ ရောဂါမှာ ဦးနှောက် နှင့်ဆိုင်သည့် စိတ်ရောဂါမျိုး မဟုတ်ဘဲ ဦးခေါင်းနှင့် ဆက်စပ်နေသည့်ကျောရိုးအနေအထား မမှန်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်ရသည့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရောဂါမျိုးဖြစ်ပြီး ခွဲစိတ်ကုသပြုပြင်နိုင်ကြောင်း ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။

          မစ္စက်ကလပ်တာတစ်ယောက် ပျော်လွန်းသဖြင့် သည်သတင်း ကြားရသောအခါ မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင် ကျရှာသည်။ ဒါဆို အရင်အတိုင်း ပြန် ဖြစ်လာနိုင်သေးသည်ပေါ့။ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။ ပြတ်ထွက်လုမတတ် တင်းမာနေသည့် ခံစားမှုမျိုးတွေ၊ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စရာတွေ၊ အားငယ် လွန်းလို့ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး ခေါင်းအုံးနှင့် ဖက်၍ တိုးတိုးလေး စကားပြောခဲ့ရ သည့် အဖြစ်မျိုးတွေနှင့် မကြုံရတော့ဘူးပေါ့။ ဒါတွေဟာ ကျောရိုးအနေ အထားမမှန်လို့ ဖြစ်တာတဲ့။ ဟုတ်နိုင်ပါ့မလား။ ဒါဆို ကျေးဇူးတော်နေ့ ညစာစားပွဲတွင် မစ္စတာကလပ်တာတစ်ယောက် ဘုရားစာတွေ၊ ကျမ်းစာ တွေကို စိတ်အေးလက်အေး ရွတ်ဖတ်သရဇ္ဈာယ်နိုင်ပြီပေါ့။

          မစ္စတာကလပ်တာ၏ အိပ်ရာထချိန်မှာ ခြောက်နာရီခွဲ ဖြစ်သည်။ အလုပ်သမား ချာတိတ်နှစ်ယောက်နှင့်အတူ နို့ပုံတွေ ဟိုရွှေ့ သည်ရွှေ့ လုပ်သည့်အသံ တဂွမ်ဂွမ်နှင့်။ ချာတိတ်နှစ်ယောက်က အလုပ်ရှင်ရှေ့တွင် စကားတိုးတိုးသာ ပြောကြသည်။ သူရင်းငှား ဗစ် အာဆစ်၏ သားနှစ် ယောက်ဖြစ်၏။ မနေ့ညက သူတို့ ပင်ပန်းထားကြသည်မို့ ချာတိတ် နှစ် ယောက်ကို သည်နေ့ စောစော ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး မစ္စတာကလပ်တာ တစ်ယောက်တည်း အလုပ်တွေ လုပ်နေသည်။ မနေ့ညက ဆယ့်သုံးရက်၊ သောကြာနေ့ဖြစ်သည့်အပြင် ဘိုနီတစ်ယောက် ချက်ချင်း လူကောင်း ပြန်ဖြစ်လာသလို တက်ကြွကာ အလုပ်သမားတွေကို အိမ်အလုပ်တွေ ခိုင်း လည်းခိုင်းသည်၊ ကျွေးလည်းကျွေးသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့တစ်တွေ ပျော် လည်း ပျော်ကြ၏။ ပင်လည်း ပင်ပန်းကြသည်။

          ညပိုင်းကျတော့ မရွှေဘိုနီက ကျောင်းကပွဲသွားဖို့ အကောင်းဆုံး အဝတ်တွေ ထုတ်ဝတ်ကာ အလှပြင်သည်။ ဆံပင်ပြင်နေသည်မှာ တော် တော်နှင့် မပြီး၊ နှုတ်ခမ်းများပင် ဆိုးလိုက်သေးသည်။

          ဟိုးလ်ကုမ်း အထက်တန်းကျောင်းကပွဲတွင် “တွမ်ဆော်ယာ” ပြဇာတ်ကသည့်နေ့။ သူတို့လင်မယား လက်ခုပ်တဖြောင်းဖြောင်းတီးပြီး အားပေးခဲ့ကြသည်။ နန်စီက “ဘက်ကီသက်ချာ” အဖြစ် သရုပ်ဆောင် ရသည်။ လူတွေထဲတွင် ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြစ်နေသည့် မိန်းမကိုကြည့်ပြီး