တင်မောင်မြင့် - မဒမ်ကျူရီ

           နောင်တွင် ကမ္ဘာကျော် သိပ္ပံပညာရှင် မာရီကျူရီ ဖြစ်လာမည့် မာယာ စကလိုဒေါ့စကာ ဆိုသော ပိုလန်သူကလေးသည် ငယ်စဉ်က ကျန်းမာ သန်စွမ်းသူ၊ ရိုးသားဖြောင့်မတ်သူ၊ တတ်သိနားလည်လွယ်သူ၊ အလွန် ထက်မြက်သူ မိန်းကလေးတစ်ဦး ဖြစ်လေသည်။ ဝါဆောမှ မာရီကလေး၏ ငယ်ဆရာများက သူ့ကို အလွန် ဉာဏ်ထက်သည့် ကျောင်းသူတစ်ဦး အဖြစ် မှတ်မိနေကြသည်။

           သာမန်အားဖြင့်ကြည့်လျှင် အားလုံး စာတော် ဉာဏ်ကောင်း ကြသည့် အစ်ကို၊ အစ်မ များနှင့် အငယ်ဆုံး မာရီကလေးမှာ ဘာမျှ ခြားနားသည် မထင်ရပေ။ သို့သော် သတိထားကြည့်လျှင် အားလုံးနှင့် မတူ၊ တစ်မူထူးခြားသည့် အရည်အသွေးတစ်မျိုးကို တွေ့ကြရမည် ဖြစ်သည်။

           သေးသေးသွယ်သွယ်ကလေးမို့ သူ့ကို မာယာအား မာညာဟု ၀တ် ချစ်စနိုး ခေါ်ကြ၏။ အစ်မများနည်းတူ ကော်လံလှလှကလေးနှင့် အင်္ကျီကို ဝတ်ဆင်တတ်ပြီး၊ အနက်ရောင် ဖဲပြားကလေးများပါသည့် ရင်ဖုံး ဝတ်ရုံကို သဘောကျတတ်သည်။

           ကူရှင်ဖုံး ခွေးခြေပေါ်တက်ပြီး ချစ်စရာကောင်းလှသော မေမေ့ မျက်နှာကို မမီမကမ်း နမ်းဖို့ ကြိုးစားရတာလောက် ပျော်စရာကောင်း သည့် အရာ လောကတွင် မရှိဟု မာညာ ထင်၏။

           သည်လိုအခါတွင် မေမေက သူ့လက်ချောင်းလှလှကလေးများ ဖြင့် ဇွဲနပဲကြီးပုံရသည့် သမီးထွေးကလေး၏ မျက်နှာနှင့် ဆံပင် နုနုခွေခွေ ကလေးများကို ပွတ်သပ်ပေးတတ်၏။ မာညာအတွက် မေမေ့ထံမှရသည့် | အကြိုက်ဆုံး နှစ်သိမ့်မှု ဖြစ်လေသည်။

           မာညာ မှတ်မိသလောက် မေမေ့အနမ်းကို တစ်ခါမှ မခံခဲ့ရဖူး ပေ။ သို့သော် မေမေ့ထဲမှ စကားတစ်လုံး၊ အပြုံးတစ်ချက် ရလိုက်လျှင် တသိမ့်သိမ့် ကြည်နူးနေတတ်သည်။ မေတ္တာအကြည်ဓာတ် အပြည့်ဖြင့် ကြည့်တတ်သည့် မေမေ စကလိုဒေါ့စကာ၏ မျက်လုံးများက သမီးထွေး ကလေး၏ အနာဂတ်ကို စောင့်ကြည့်နေဘိသို့ ရှိ၏။

           မေမေ၏ သနားစဖွယ် အထီးကျန်ဝေဒနာ အကြောင်းကိုမူ မာညာကလေး မသိနိုင်ရာသေးပါ။ ကျက်သရေရှိလှသည့် မေမေ စကလို ဒေါ့စကာသည် အပြင်းအထန် ဝေဒနာ ခံစားနေရသည့် ရောဂါသည် တစ်ဦး ဖြစ်လေသည်။ ၁၈၆၇ ခုနှစ် မာညာကလေး မွေးသည့်အချိန်တွင် အဆုတ်ရောဂါကို စတင် ခံစားရခြင်း ဖြစ်၏။ အမျိုးမျိုး ကျိတ်ကုခဲ့သော် လည်း ရောဂါက သက်သာသည် မရှိခဲ့။

           သို့သော် မဒမ်စကလို ဒေါ့စကာသည် ဘာသာရေး ကိုင်းရှိုင်း ပြီး အလွန်တရားရှိသူ၊ အလွန်သတ္တိကောင်းသူ အမျိုးသမီး ဖြစ်သည်။

           သူ ဘယ်ရွေ့ဘယ်မျှ ဝေဒနာ ခံစားနေရသည်ကို ဘယ်သူမျှ မသိအောင် တတ်နိုင်သမျှ ကြိတ်မှိတ်ခံသည်။ ဘယ်တော့မျှ စိတ်ဓာတ်မကျ၊ ငါ ကျန်းမာနေသားပဲဟု ဇွတ်အားတင်းသည်။ ဘယ်တော့မှ အားမငယ် ကိုယ်ပိုင်စည်းကမ်းချက်တွေ ချထားသည်။ စားအိုးစားခွက်ကို သူ့အတွက် သီးသီးသန့်သန့် ခွဲထားသည်။ သားနှင့် သမီးတွေကို ဘယ်တော့မှ ပွေ့ဖက် နမ်းရှုပ်ခြင်း မပြု၊

           ကလေးတွေက အမေ့ရောဂါအကြောင်းကို တစ်ခါတစ်ရံ ချောင်းခြောက်ဆိုးသည့်အခါ၊ အဖေ မျက်နှာညှိသည့် အခါလောက်သာ အနည်းအကျဉ်း ရိပ်မိကြသည်။ ပြီးတော့ ညပိုင်း ဘုရားရှိခိုးကြသည့်အခါ “မေမေ့ ကျန်းမာရေး ပြန်ကောင်းလာဖို့ ဆုတောင်းကြစို့” ဟူသည့် အပိုဒ် ထည့်ဆိုသည့် အခါမျိုး။သည်နေ့လည်း မေမေက ခပ်ဖြည်းဖြည်းထပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဝင်လာသည့် မာညာကလေးကို အသာအယာ တွန်းဖယ်ရင်း -

           မေမေ လုပ်စရာတွေ ရှိသေးတယ် သမီးလေးရယ်၊ ပန်းခြံထဲ သွားကစားပါလားကွယ် ဟု ဆိုရှာသည်။ မာညာသည် အမေ့အပါးမှ အသာကလေး ထွက်ခဲ့ရသည်။

           မနှစ်က နွေရာသီကို မာညာ သွားသတိရသည်။ သူတို့ မိသားစု သည် နှစ်စဉ် နွေရာသီတိုင်း တောပိုင်းမှ ဆွေမျိုးများရှိရာသို့ အလည် သွားတတ်ကြသည်။ အရမ်းပျော်စရာကောင်းသည့် နွေရာသီ ကျောင်း ပိတ်ရက်များ ဖြစ်ပါ၏။

           သည်ရက်များတွင် သူတို့အားလုံးသည် တကယ့်လက်၏ ။ တောသူတောင်သားကလေးများ ဖြစ်နေတတ်ကြသည်။ ချောင်းထဲတွင်လှေလှော်ကြ၏။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ရွှံ့တွေနှင့် ပစ်ပေါက် ဆော့ကစားကြ၏။

           ဝမ်းကွဲ ညီအစ်ကို မောင်နှမ ခုနစ်ယောက်၊ ရှစ်ယောက် လောက် စုပြီး သံပရာပင်အိုကြီးတွေပေါ်ကို တက်ကြသည်။ အငယ်ဆုံး ဖြစ်သည့် မာညာကလေးကို ပွေ့ချီတွန်းတင်ပြီး သံပရာပင်ပေါ်အရောက် ပို့ပေးကြသည်။ ခိုးဝှက်ယူလာသည့် ချယ်ရီသီးတွေ၊ ဆီးဖြူသီးတွေကို ဂေါ်ဖီရွက်တွေနှင့် ထုပ်ပြီး သံပရာပင်ပေါ်တွင် အအေးခံ စားကြသည်။

           သို့သော် တစ်ချိန်လုံး ကစားနေကြရသည်တော့ မဟုတ်။ ပြီး ခဲ့သည့် နွေရာသီတွင် ခုနစ်နှစ်သမီးအရွယ် ရောက်နေပြီဖြစ်သည့် ဘရွန်ညာက ဗျည်းတွေအားလုံး ကျက်ရသည်ကို ငြီးငွေ့လာတော့ အကြံ ထုတ်သည်း ညီမငယ် မာညာနှင့် စာသင်တမ်းကစားသည်။ တစ်လှည့်စီ ဆရာမလုပ်တမ်း ကစားသည်။ .

            တစ်နေ့ မနက်ခင်းတွင် အဖေနှင့် အမေရှေ့တွင် စာပြန်ရွတ် ပြနေစဉ် ဘရွန်ညာတစ်ယောက် အထစ်ထစ် အငေါ့ ဖြစ်နေ၏။ မာညာက စိတ်မရှည်တော့သဖြင့် အစ်မလုပ်သူကို ထောက်ပေးရင်းကျောင်းကျောင်း ဆိုချလိုက်၏။ အားလုံး တအံ့တဩ ငြိမ်ကျသွားသည်။ ဤတွင် ဆရာမလုပ်တမ်း ကစားနေသည် အထင်ဖြင့် မာညာက ကျန် သင်ခန်းစာတွေပါ ကြောင်ပုစွန်စား ကျွတ်ကျွတ်ဝါး ပြလိုက်သည်။

           ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်သည့် မာညာကလေးက မိမိ အမှားကို ချက်ချင်း တန်းသိလိုက်၏။ အဖေနှင့်အမေ၏ နားမလည်နိုင်လောက်အောင် အံ့ဩနေသည့် မျက်နှာများ၊ ဘရွန်ညာ၏ ဒေါသထွက် ၆ နေသည့် မျက်လုံးများ။ မာညာ ဝမ်းနည်းပက်လက် ငိုချလိုက်တော့သည်။

           လေးနှစ်သမီးကလေး တစ်ယောက်အနေဖြင့် သည်လို အခြေ အနေမျိုးတွင် အံ့သြတုန်လှုပ် နေရမည့်အစား မာညာကလေးက ငိုရှိုက်ပြီး စိတ်ထိခိုက်နေသံဖြင့် -

           “ဘရွန်ညာကို မဆူပါနဲ့၊ သမီး တမင်လုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စာတွေက သိပ်လွယ်နေလို့ သမီး ရတာပါ' ဟု အယူခံ ဝင်ရှာသည်။

           နောက်ပိုင်း မာညာကလေး စာအုပ်ကြီးတွေ ကောက်ကိုင်လျှင် အဖေနှင့် အမေက “သမီး၊ အန်စာတုံးကလေးတွေနဲ့ သွားကစားလေ" “မာညာ .. သမီးအရုပ်ကလေးတွေကော' ဟု အာရုံပြောင်းပေး ကြရတော့သည်။ ကလေးများ၏ စိတ်အနေကို နားလည်သော ခေတ်ပညာ တတ်များ ဖြစ်ကြသည့် အဖေနှင့် အမေသည် သမီးကလေး အရွယ် မတိုင်မီ “နုမှည့်” ကလေး ဖြစ်လာမည့်အရေးကို တွေးပူကြသည်။

           မာညာကလေး၏ မိဘနှစ်ပါးသည် ပိုလန်ပိုင်ရှင် သူကောင်း မျိုးရိုးမှ ဆင်းသက်လာသည့် ပညာတတ် လူတန်းစားများ ဖြစ်ကြသည်။ မေမေ စကလိုဒေါ့စကာသည် မိန်းကလေးကျောင်း တစ်ကျောင်း၏ အုပ် ချုပ်မှု ဒါရိုက်တာတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ပိုလန် အထက်တန်းလွှာမှ လူတန်းစားများသာ ထားနိုင်သည့် ကျောင်းမျိုး။ ဖေဖေ စကလို ဒေါ့စကီ က ရုရှားနိုင်ငံ စိန့်ပီတာစဘတ်တက္ကသိုလ်မှ ရူပဗေဒသိပ္ပံဘွဲ့ရတစ်ဦး။ ယောက်ျားကလေး အထက်တန်းကျောင်း တစ်ကျောင်းတွင် ရူပဗေဒ ဆရာအဖြစ် အမှုထမ်းနေသည့် ဆရာတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ သည်ကျောင်းတွင် ကျောင်းအုပ်ချုပ်ရေးမှူး အီဗာနာ့က ရုရှားလူမျိုး ဆရာ တစ်ယောက်။ သူက ရုရှားအစိုးရ လွှတ်ထားသည့် သူလျှို။ ပိုလန်လူမျိုး အားလုံး သူ့ကို မကြည်ညိုကြ။ ရွံကြောက် ကြောက်နေကြရ၏။

           ၁၈၇၂ ခုနှစ်က ပိုလန်လူမျိုး ဖြစ်ရသည်မှာ မျက်နှာငယ်လှ သည်။ လွန်ခဲ့သည့် ရာစုနှစ်က အင်အားကြီး အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံကြီးများ သည် ပိုလန်နိုင်ငံကို အားအင်ချည့်နဲ့အောင် လုပ်ခဲ့ကြသည်။ ရုရှားနှင့် ဩစတြီးယားတို့၏ လက်အောက်ခံဖြစ်သော ပရပ်ရှားနိုင်ငံနှင့် ပေါင်း ပစ်လိုက်သည်။

           ၁၈၃၁ ခုနှစ်က တစ်ကြိမ်၊ ၁၈၆၃ ခုနှစ်တွင် တစ်ကြိမ်၊ ပိုလန် တို့က ရုရှားကို ပုန်ကန်ခြားနားခဲ့ကြသည်။ သို့သော် တော်လှန်ရေး မအောင်မြင်ဘဲ နှောင်ကြိုးများသာ ပို၍ ပို၍ အတင်းခံခဲ့ရ၏။ ပိုလန် မျိုးချစ်တို့ အဖမ်းအဆီး ခံကြရ၏။ ထောင်သွင်းအကျဉ်းချ ခံခဲ့ကြရ၏။ ပိုလန်လူမျိုးတို့၏ ပစ္စည်းတွေ အသိမ်းခံခဲ့ကြရ၏။ ရုရှား လျှို့ဝှက်ပုလိပ်တွေ၊ ကျောင်းဆရာတွေ၊ ဘဏ်လုပ်ငန်းရှင်တွေ လှိမ့်ဝင်လာပြီး ပိုလန် လူမျိုးတို့အား မလှုပ်နိုင်အောင် ချုပ်ကိုင်ထားကြ၏။ ဘာသာရေးကိုပါ နှိပ်ကွပ်ပြီး ပိုလန်အမျိုးသားစာပေကို ရုံးသုံးဘာသာအဖြစ်မှ ဖျက်သိမ်း လိုက်၏။ ခြုံ၍ဆိုရလျှင် လူမျိုးတစ်မျိုး၏ စိတ်ဓာတ်ကို အသေသတ် လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ပိုလန်က သေဖို့ ငြင်းဆန်ခဲ့၏။ နိုင်ငံကြီး တစ်နိုင်ငံ၏ အနိုင်ကျင့် ဗိုလ်ကျ စိုးမိုးမှုကို ပိုလန်နိုင်ငံကလေးက ချေ သော် မကြေခဲ့ပါး ဦးမညွှတ် ဒူးမထောက်ခဲ့ပါ။

           ပိုလန်မျိုးချစ်တို့သည် ဆိုက်ဗေးရီးယားဘက်သို့ အလုံးအရင်း နှင့် တိမ်းရှောင်ကာ အားဖြည့် ခဲ့ကြသည်။ ပိုလန်တော်လှန်ရေးသမား တို့သည် ယခင့်ယခင်ကလို ကော့ဆက်စစ်သားတို့အား တင်းပုတ်တွေ၊ ဓားကောက်တွေနှင့် တိုက်ခိုက်သည့် စစ်သည်တော်များချည်း မဟုတ်ကြ ၊။

           ယနေ့သူရဲကောင်းများတွင် ခေတ်ပညာတတ်တွေပါ ပါလာပြီ။ အနုပညာရှင်တွေ၊ ဘုန်းတော်ကြီးတွေ ပါလာပြီ။ အတွေးအခေါ်သစ်နှင့် မျိုးဆက်သစ်တို့၏ ပျိုးခင်းရှင်များဖြစ်သည့် ကျောင်းဆရာတွေ ပါလာပိုလန် ကျောင်းဆရာ၊ ဆရာမတို့သည် ကျူးကျော်သူများနှင့် ပူးပေါင်းဟန်ပြုပြီး မျိုးချစ်တပည့်များကို လျှို့ဝှက်စွာဖြင့် လမ်းညွှန်မှု ပြုခဲ့ကြလေသည်။ .

           မာညာကလေးနှင့် အကြီးမ ဇိုစီယာတို့ နှစ်ယောက် ပန်းခြံထဲမှ လက်တွဲကာ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာချိန်တွင်၊ ဆရာစကလို ဒေါ့စကီက ဇနီးလုပ်သူအား အီဗာနော့အကြောင်းကို ပြောပြနေသည်။

           ညီအစ်မနှစ်ယောက် စာကြည့်ခန်းထဲ ရောက်သွားတော့မှ မဒမ်စကလိုဒေါ့စကာက လုပ်လက်စ အလုပ်ကိုရပ်ကာ လင်တော်မောင် ကို မော့ကြည့်သည်။ သူ လုပ်နေဆဲ အလုပ်မှာ အလွန်အားစိုက်ရသည့် အလုပ်ကြမ်းဖြစ်သည်။ လက်ထဲတွင် သားရေလှီးသည့် ဓားတစ်ဖက်၊ စူး သွားတစ်ဖက်ကိုင်လျက် အချိန်ကို ဘယ်တော့မှ အလဟဿမဖြစ်စေဘဲ တန်ဖိုးရှိရှိ အသုံးချလေ့ရှိသည်မှာ အမျိုးသမီး၏ စရိုက်လက္ခဏာတစ်ခု ဖြစ်၏။ အိမ်ပြင်မထွက်နိုင်သည့် ရောဂါသည်ဘဝ ရောက်ကတည်းက ဖိနပ်ချုပ်သည့်အလုပ်ကို တတ်အောင်သင်ထားလိုက်သည်။