တင်မောင်မြင့် - တိမ်ပေါ်မှာလမ်းလျှောက်သူများ

အခန်း (၁)

           ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီး ဂျွန်မက်ဆွဲလ်သည် သူ့ရုံးခန်း အတွင်းမှ နေ၍ ကျောင်းဝင်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ အစိုးရနယ်ခြားဒေသ အုပ်ချုပ်ရေးရုံးဝင်းကို ကျော်ကာ ရှုမဆုံးတော့သည့် မြက်ခင်းစိမ်း စိမ်းလွင်ပြင်နှင့် မြကတ္တီပါ တောင်တန်းများကို ငေးကြည့်နေသည်။

           မြင်းအိုကြီးနှစ်ကောင် ဆွဲလာသည့် လှည်းတစ်စီးကိုလှမ်းမြင်နေရသည်။ သဲသဲကွဲကွဲ မြင်နိုင် သည့် အကွာအဝေးကို ရောက်လာတော့ ရထားမောင်းသမားကို ဆရာကြီး တန်းမှတ်မိ လိုက်သည်။ ဝက်ဝံနက်ဂျွန် ဖြစ်သည်။ သူ့နံဘေးတွင် သူငယ် ကလေးတစ်ယောက် ပါလာသည်။

           သူက မြင်းလှည်းကို ကျောင်းရှေ့ခြံစည်းရိုးတွင် ရပ်ပြီး ဆင်းလိုက်သည်။ သို့သော် ချာတိတ်ကလေးက ရုတ်တရက် မဆင်းဘဲ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ် လုပ်နေ၏။ ဝက်ဝံနက်ဂျွန်က သူငယ်ကို ပွေ့ပြီး အောက်သို့ ချလိုက်သည်။

           ဆရာကြီးမက်ဆွဲလ်သည် အပေါ်ဝတ်ရုံကို ကောက်ခြုံကာ ကျောင်းဝင်းထဲသို့ ထွက်ခဲ့သည်။ ကျောင်းရှေ့ ကွက်လပ် ကစားကွင်း ထဲတွင် အင်ဒီယန်ကျောင်းသားကလေးတစ်သိုက် လူဖြူ ကစားနည်း များကို လေ့ကျင့်ကစားနေကြ၏။

           မြင်းလှည်းနား ရောက်လာသည့် ဆရာကြီးကို ဝက်ဝံနက် ဂျန်က တရင်းတနှီး နှုတ်ဆက်သည်။ သို့သော် သူ့မျက်နှာတွင် အရယ်အပြီး လုံးဝမရှိ။ သူ့အဝတ်အစားများမှာ လူဖြူဝတ်စုံဖြစ်သော်လည်း စုတ်ပြတ်ဟောင်းနွမ်းကာ ဖွာလန်ကြဲနေပြီ။ သူ့ပါးစပ် ထဲတွင် သွားအနည်းငယ်သာ ကျန်တော့၏။ သို့သော် သူ့ပုံစံက ဟိတ်ဟန်အပြည့်။ သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်မှုအပြည့်။ သူက “လူ့မျိုးနွယ်” အင်ဒီယန်များ၏ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်လာသူ မဟုတ်လား။

           ဆရာကြီးမက်ဆွဲလ်က လက်ကမ်းပေးပြီး သူတို့ ဘာသာ စကားဖြင့် ခရီးဦးကြို ပြုလိုက်သည်။

           “မင်္ဂလာပါ ဝက်ဝံနက်ခင်ဗျာ”

           ရေစုပ်စက်မောင်းတံကို ဆုပ်သလို ဆရာကြီး၏ လက်ကို သုံးကြိမ်သုံးခါ တအားဆုပ်ပြီး ဝက်ဝံနက်က တုံ့ပြန်နှုတ်ဆက်သည်။

           “သူ့အမေက ဒီကလေးကို လူဖြူကျောင်းမှာ ထားပေးပါဆိုလို့ ကျွန်တော် လာအပ်တာပါ ဆရာကြီး၊ သူ့ကို လူဖြူတစ် ယောက်ဖြစ်အောင် သူ့အမေက လုပ်ပေးချင်ပါတယ်”

           ဆရာကြီးမက်ဆွဲလ်က သူငယ်ကလေးကို အကဲခတ် လိုက်သည်။ အဝတ်အစားတွေက စုတ်ပြတ်ပေကျံနေသည်။ ကျီးကန်းတောင်းမှောက် မျက်လုံးတွေက ပုလွေငယ်တစ်ကောင်၏ မျက်လုံး များနှင့်တူ၏။ အစိုးရဘော်ဒါကျောင်းသို့ ပညာလိုချင်လို့ ရောက်လာ ခြင်း ဟုတ်ဟန်မတူ။ စားစရာနှင့် ဝတ်စုံသစ်ရဖို့ အဓိကဖြစ်ဟန်တူ၏။

           ဝက်ဝံနက်က စကားဆက်သည်။

           “ဒီကလေးရဲ့ အဖေက 'တိမ်ပေါ်မှာလမ်းလျှောက်သူ” ပါ။ လူဖြူတွေရဲ့ ထောင်ထဲမှာ ရောက်နေဟာကြာပါပြီ။ သူ့အမေ သက်တန့်မယ်” က လူဖြူတွေဆီကရတဲ့ ချောင်းဆိုးရောဂါနဲ့ သေသွား ပါတယ်။ မသေခင် ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင် ဖြစ်သွားလို့ သူ့သားကို လူဖြူကျောင်းမှာ ထားပေးဖို့ မှာသွားတယ်။ လူဖြူအတတ်ပညာကို သင်ပေးပါတဲ့”

           ဆရာကြီးမက်ဆွဲလ်က ချီယင်နီ ဘာသာစကားဖြင့် ချာတိတ်၏ နာမည်ကို မေးလိုက်သည်။ ဝက်ဝံနက် ဝင်ဖြေ၏။

           “ဟိုကောက်စ်ပါ။ အဓိပ္ပာယ်က ကျီးကန်းလေးပေါ့” | ဆရာကြီးက လက်ကမ်းပေးလိုက်သည်။ ကောင်လေးက နောက်တွန့်သွားပြီး ဝက်ဝံနက်၏ နံဘေးတွင် ကပ်နေသည်။

           “သူက လူဖြူတွေကို ကြောက်နေတယ် ဆရာကြီး၊ လူဖြူ တွေက “လူ့မျိုးနွယ်” အင်ဒီယန်တွေကို လိုက်သတ်တဲ့ အကြောင်းတွေ သူကြားဖူးထားတယ်” ။

           သူက ချီယင်နီရှေးဟောင်းစကားဖြင့် သူတို့ အင်ဒီယန် လူမျိုးစု၏ အမည်ကို ထည့်ပြောသည်။ လူမျိုးနွယ်” တဲ့။ အတော် ကြီးကျယ်သည့် အင်ဒီယန်တွေပါလား။

           ဆရာကြီးက ချီယင်နီဘာသာဖြင့် ကောင်လေးကို ကြည့် ပြောသည်။

           “မင်း ဒီမှာ ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး ကျီးကန်းလေး”

           ဆရာကြီးကပြောပြီး ကြိုးခုန်နေသည့် ပထမတန်း ကလေး တစ်သိုက်ဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အင်ဒီယန်မကလေးတစ်ယောက်ကို လက်ယပ်ခေါ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ချီယင်နီဘာသာ စကားဖြင့်ပင် ဆရာကြီးက ပြောသည်။

           “သူ့နာမည်က မာသာဝါရှင်တန်တဲ့၊ သူက ဟေယို” အင်ဒီယန်တစ်ယောက်ပဲ။ သူ ဒီကိုရောက်တာ တစ်နှစ်ရှိပြီ။ သူ့ကို ဘယ်သူမှ အနိုင်ကျင့်တဲ့လူ မရှိဘူး။ မင်း သူ့ကို မေးကြည့်လေ”

           ကျီးကန်းလေးက ကောင်မလေးကို စူးစူးဝါးဝါး ကြည့်နေ သည်။ ဘလောက်စ်အဖြူ၊ စကတ်အပြာ၊ ခြေအိတ်အနက်နှင့် ရှူး ဖိနပ်ကို စက်ဆုပ်ရွံရှာနေသည့်အလား။ ။

           “ကဲ ... မာသာ၊ ဆရာမတီဘင်ကို သွားခေါ်စမ်း၊ ကျောင်း သားသစ်တစ်ယောက် ရောက်လာတယ်လို့ပြော”

           ဆရာကြီးက မာသာကို အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် ပြောလိုက် ခြင်းဖြစ်သည်။

           မစ္စကိတ်တီဘင်သည် တာဝန်ခံဆရာမကြီးဖြစ်သည်။ ဧရာမတင်လုံး ကြီးတွေနှင့် ဝဝဖိုင့်ဖိုင့်ကြီး ဖြစ်၏။ ခြေမျက်စိဖုံး ဂါဝန်ရှည်ကြီးနှင့် ဖြစ်သည်။ ဆရာမကြီးက စားပွဲပေါ်မှ ချိုချဉ်တစ်လုံးကိုယူပြီး ထ လိုက်လာသည်။ ။

           ကောင်လေးက နောက်ဆုတ်သွားပြန်သည်။ ဆရာကြီးက သူ့ကို ချီယင်နီဘာသာစကားဖြင့် ပြောရပြန်သည်။ ဝက်ဝံနက်ကပါကောင်လေးကိုဝင်ပြီး ဖျောင်းဖျသည်။ ကျောင်းတက်ဖို့ ပြောသည်။ သို့သော် ဖိနပ်မပါသည့် ကျီးကန်းလေး၏ ခြေလှမ်းတွေက မရွံ့မရဲ။

           ဆရာကြီးက ကောင်လေး၏ လက်မောင်းကို ကိုင်ပြီး

           “လာ .. သားလေး ကျောင်းထဲဝင်ကြရအောင်၊ မင်း ပျော်မှာပါကွယ်” ဟု ပြောရင်း တွဲခေါ်သွားသည်။

           ကျောင်းတွင် အချုပ်အလုပ် ဆရာမမှာ မစ္စကလပ်ဒေး ဖြစ်သည်။ အတန်းတစ်တန်းကို တစ်ချောင်းထိုး သင်ပြနေချိန်ဖြစ်၏။ မစ္စတီဘင်က အတန်းထဲဝင်ပြီး

           “ဆရာမ ခဏလေးနော်၊ ကျောင်းသားသစ်ကလေး တစ် “ ယောက် ရောက်လာလို့၊ ပထမဆုံး သူ့ကို ဆံပင်ညှပ်ပေးရမယ်”

           ဆရာမကြီးက သူနားလည်အောင် အင်္ဂလိပ်စကားကို ခပ် ဖြည်းဖြည်းပြောသည်။ ပြီးတော့ ပခုံးပေါ်ဝဲကျနေသည့် ဆံပင်တွေ ကို ကြည့်ရင်း ကတ်ကြေးညှပ်သည့်ပုံစံ လုပ်ပြသည်။

           “အင်း ... သန်းတွေတော့ အများကြီးနေမှာပဲ”

           ကျောင်းသူကလေးအချို့ ခပ်အုပ်အုပ်ရယ်လိုက်ကြသည်။ ဤတွင် ကျီးကန်းလေး ထွက်ပြေးဖို့ ကြိုးစားတော့၏။ ဆရာမကြီး က ဖမ်းဆွဲထားပြီး ၊

           “မနာပါဘူးကွယ်၊ ဒါမှ မင်းပိုချောလာမှား၊ က် .... ဆရာမ၊ သူ့ဆံပင် ဖြတ်ကြရအောင်၊ ဆရာမကြီး ကိုင်ထားပေးမယ်” ။

           မစ္စကလပ်ဒေက အံဆွဲထဲမှ ကတ်ကြေးနှစ်ချောင်း ထုတ် ပြီး ကောင်လေး၏ ဦးခေါင်းကို ငုံ့ကြည့်သည်။ "

           “ဟုတ်တယ်၊ ဆရာမကြီး ပြောတဲ့အတိုင်းပဲ။ သန်းချေးမ ကြီးတွေ အများကြီးပဲ”

           ကျောင်းသူကလေးများ ရယ်သံ ထွက်လာပြန်သည်။ ချာတိတ်က ဘာမှမပြောဘဲ မစ္စကလပ်ဒေး၏လက်ကို ကိုက်ချ လိုက်ပြီး ဆရာမကြီး မစ္စတီဘင်၏ ဝမ်းဗိုက်တည့်တည့်ကို လက်သီး ဖြင့် စွတ်ထိုးထည့်လိုက်သည်။

           မစ္စကလပ်ဒေး အလန့်တကြားအော်ပြီး ကျောင်းသူတွေ ဘက်ကို လှည့်ပြေးထွက်သွားသည်။ ကုလားထိုင်တွေကို ဝင်တိုက်မိပြီး ကျွမ်းထိုးမှောက်ခုံဖြစ်ကုန်၏။ ကျောင်းသူကလေးများလည်း အလန့် တကြား ဝိုင်းအော်ကြသည်။

           ဆရာမကြီးက ကောင်လေးကို ဖမ်းဆွဲသည်။ သို့သော် ကျီးကန်းလေးက မျောက်တစ်ကောင်လို ဗီရိုတစ်လုံးပေါ်သို့ တွယ်ဖက် ခုန်တက်သွား၏။ ဗီရိုပေါ် ရောက်သွားတော့ ထိုင်ပြီး အောက်ကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။ သွားအဖြိုးသားနှင့် အမောတကော အသက်ရှူလျက်။

           ဆရာကြီးမက်ဆွဲလ် အခန်းထဲ ရောက်လာသည်။

           “ဟဲ့ .. ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာတုန်း”

           “ကျွန်မတို့ သူ့ကို ဆံပင်ညှပ်ပေးမလို့ လုပ်နေကြတာပါ ဆရာကြီး။ တကယ့် တောကြောင်ကလေးပဲ” .

           ဆရာကြီးက ကောင်လေးကို ဆင်းခဲ့ဖို့ ချော့ပြောသည်။ ဝက်ဝံနက် ဝင်လာသဖြင့် ဆရာကြီးက ဆီးပြောသည်။

           “သူ့ကို အောက်ဆင်းဖို့ ပြောပေးပါ။ သူ့ကို ဘယ်သူမှ အန္တရာယ်မပေးဘူး”

           ဝက်ဝံနက်က မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး စိတ်ပျက်သည့် အမူ အရာပြသော်လည်း တစ်ပြိုင်တည်းတွင် ဂုဏ်ယူနေပုံလည်း ရ၏။

           “ကျီးကန်းလေး၊ ဆင်းခဲ့ မင်းအမေမျက်နှာကို တွေး ကြည့်လေ။ သူသိရင် ဘာပြောမလဲ။ မင်းကို မင်းအမေက ဒီကျောင်း မှာ နေစေချင်တာလေ၊ မင်းအမေစကားကို နားထောင်မှပေါ့ကွ”

           တင်းမာနေသည့် ကျီးကန်းလေး၏ မျက်နှာအမူအရာ ပြောင်းသွားသည်။ မျက်ဝန်းထဲတွင် မျက်ရည်တွေ ပြည့်လျှံလာ၏။ ဗီရိုပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်းလာသည်။

           ဆရာကြီးက ဆရာမနှစ်ယောက်ကို ကျောင်းဆေးခန်းသို့ သွားပြရန် ပြောပြီး လွှတ်လိုက်သည်။ ကျောင်းသူကလေးများကိုပါ အတန်းထဲမှ ခဏထွက်သွားကြဖို့ ပြောလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆရာကြီး က တံခါးပိတ်ပြီး စကားစသည်။

           “ကျီးကန်းလေး၊ ဆရာကြီးတို့ဟာ မင်းရဲ့ ရန်သူတွေ - မဟုတ်ဘူး။ မင်းကို ကူညီမယ့်လူတွေကွဲ။ တို့ကို မင်း ယုံယုံ ကြည်ကြည် ဆက်ဆံပါကွာ”

           ဆရာကြီးက ချီယင်နီစကားဖြင့် ပြောနေခြင်းဖြစ်၏။

           ကျီးကန်းလေးက ဝက်ဝံနက်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ ဝက်ဝံနက်က ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ချီယင်နီထုံးစံအရ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး ယုံကြည်လျှင် သွေးရင်းသားရင်းလို သဘောထားတတ်ကြောင်း သိထားသည့် ဆရာကြီးက ကျီးကန်းလေးကို ထမင်းစား ဖိတ်လိုက်သည်။

           ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးတစ်ဦးအနေဖြင့် ကျောင်းသား တစ်ယောက်ကို အိမ်မှာဖိတ်ပြီး ထမင်းကျွေးသည့် အစဉ်အလာ မရှိခဲ့သော်လည်း သည်တစ်ယောက်ကိုမူ အထူးဂရုစိုက်ရမည်ဟု ဆရာကြီးမက်ဆွဲလ်က မှတ်ယူထားသည်။ ယခုလို ထူးထူးခြားခြား ပြုမူဆက်ဆံခြင်းမှာ သည်သူငယ်သည် ရိုင်းစိုင်းပြီး မယုံကြည်မှုများဖြင့် မုန်းတီးစိတ်တွေ များလွန်းနေခြင်းကြောင့်သာ မဟုတ်၊ “တိမ်ပေါ်တွင် လမ်းလျှောက်သူ” ဟူသည့် အင်ဒီယန် အကြီးအကဲ၏ သားလည်း ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်။