တင့်တယ် - တင့်တယ်၏တင့်တယ်

[၁]

မိမိ၏ ဘဝကဏ္ဍ အဆစ်ပေါင်း များစွာတို့ကို ဖြတ်ကျော်၍ လာရရာ၌ အထင်ရှားဆုံး မှတ်မိနေတတ်သော ကဏ္ဍတို့မှာ စိတ်အချမ်းသာရဆုံး ကဏ္ဍများနှင့် စိတ်အဆင်းရဲဆုံး ကဏ္ဍများ ဖြစ်ကြပေသည်။ အများ နည်းတူပင် စာရေးသူ၏ ဘဝလမ်းခရီး တစ်လျှောက်တွင်လည်း ကောင်း

ကောင်းကြီး မှတ်မိနေရသော အဆစ်အပိုင်းတို့မှာလည်း ထိုနည်းနှင်နှင်ပင် ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်းစွာ မှတ်မိနေသေးသော ဂျပန်ခေတ်က လှေသူကြီး ဘဝကို ရေးသားလိုပေသည်။

“ဂျပန်များ မြန်မာနိုင်ငံ ရောက်လာခဲ့ကြပြီးသည့်နောက် ခြောက်လ ခန့် ကြာမြင့်လာခဲ့သောအခါ စာရေးသူမှာ ကိုယ် နေထိုင်ရသော ဘဝကိုကိုယ် အတော်ပင် စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်၍ နေရပေသည်။ အကြောင်းမှာ မူကား သင်လက်စ ဖြစ်သော ဥပဒေတန်းကိုလည်း ဆက်လက်၍ သင်

ကြားခွင့် မရသေး၊ သင်တန်းများ မဖွင့်သေး၍ ဖြစ်သည်။ ယောက္ခမ မိဘ အိမ်တွင် လိုက်နေရ၍ အလုပ်ကလည်း မည်မည်ရရ မရှိသေး၊ သမီးဦး ကလေးကလည်း ထွန်းကား၍ နေချေပြီ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် စာရေးသူ ' သည် ထွက်လမ်းကိုသာ ရှာဖွေနေမိလေသည်။ ကံအားလျော်စွာ ထွက်လမ်း တစ်ရပ် ပေါ်ပေါက်လာ၏။ ယင်းသည်မှာကား ဇနီးသည်ဘက်မှ ဦးလေးတော်သူ တစ်ဦးက ဆန်များကို အထက်အညာသို့ လှေနှင့် တက်ရောင်းရန် အဖော်စပ်လာခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။

ယောက္ခမ မိဘများမှာ လယ်ပိုင်ရှင်များ ဖြစ်ကြလေရာ နောက်ဖေးဝင်းထဲတွင် စပါးစည့်ကြီးနှင့်အပြည့် စပါးများ ရှိနေ၏။ စပါးကို ဝယ်မည့်သူ မရှိသလောက် ဖြစ်၍နေလေရာ ငွေအိပ်၍ နေလေသည်။ သို့နှင့် ပင် စာရေးသူမှာ ဦးလေးတော်သူနှင့်အတူ အထက်အညာသို့ လှေနှင့် လိုက်ရန် အကြောင်းဖြစ်ပေါ်၍ လာလေတော့သည်။

‘ကောင်းသားပဲကွယ့်၊ မင်းမိခင်နဲ့ မတွေ့ရတာကလည်း ကြာပြီ မဟုတ်လား”

ယောက္ခမ မိဘများက အကြံပေးစကား ဆိုလာကြသည်။ မှန်ပေသည်။ ရန်ကုန်မှ စစ်ပြေးကာ နယ်တွင် ရှိသော ဇနီးသည်၏အိမ်သို့ ပြန်ရောက်ကတည်းက စာရေးသူသည် မိခင်နှင့် မတွေ့ရသည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ကုန်သွယ်ရေးလည်း လုပ်၊ မိခင်နှင့်လည်း တွေ့ရစေရန် ဦးလေးဖြစ်သူ၏ ဆန်တင်လှေနှင့် လိုက်ပါဖို့ စီစဉ်ရလေသည်။

စီစဉ်၍သာ စီစဉ်ရသည်။ စာရေးသူမှာ ရေအလွန်ကြောက်တတ် သောသူ ဖြစ်လေသည်။ သို့ဖြစ်ရခြင်းမှာကား ငယ်စဉ်ကပင် ရေကူးခွင့် မရခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ မိခင် ဖြစ်သူကလည်း စိုးရိမ်လွန်းသောကြောင့် ရေကူးခွင့် မပေး။ စာရေးသူ ကိုယ်တိုင်ကလည်း တစ်ခါတွင် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ချောင်းထဲမှာ ရေနစ်တော့မလို ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်ကို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ ဖြစ်ခဲ့သောကြောင့် ရေဆိုလျှင် နဂိုကပင် ကြောက် ချင်ချင် ဖြစ်၍ နေခဲ့ပေသည်။ ထို့ကြောင့် ရေဆိုလျှင် တတ်နိုင်သမျှ ရှောင် သည်။ မတတ်သာလွန်းမှသာလျှင် သင်္ဘောကို စီးသည်။ ယောက္ခမ မိဘ အိမ်သို့ ကောလိပ်မှ ပြန်ရာ၌ သာရဝေါ ကူးတို့ နှစ်ထပ်သင်္ဘောကို မြစ် အတွင်း၌ စီးနင်းကာ မြစ်၏တစ်ဖက်မှ တစ်ဖက်ကမ်းသို့ ကူးရသည်ကိုပင် ရင်တမမနှင့် နေရတတ်သည်။

တစ်ခါတုန်းကလည်း နွေခေါင်ခေါင် သောင်ကြီးတွေ ထွန်းကာ မြစ်ကြောင်း အလွန်ကျဉ်းမြောင်းသော အချိန်အခါ ဖြစ်လင့်ကစား မသွားလျှင် မဖြစ်သော ကိစ္စကြီးတစ်ခုကြောင့် ဧရာဝတီမြစ်ကို ဖြတ်ကူးရလေရာ၊ မြစ်တစ်ဖက်သို့ ရောက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် လှေပေါ်မှဆင်းကာ

သောင်ပြင်ပေါ်၌ ငါးမိုင်ခန့် လမ်းလျှောက်၍ လိုရာအရပ်သို့ သွားခဲ့ဖူး၏။ ထိုစဉ်ကလည်း အပြန်ခရီးတွင် လှေနှင့် မလိုက်တော့ဘဲ ကူးတို့သင်္ဘော ကိုသာ စောင့်၍စီးကာ ပြန်ခဲ့လေသည်။

တစ်ဖန် စာရေးသူတို့ စစ်မဖြစ်မီ ခေတ်ကလေး၌ တက္ကသိုလ်တွင်ရေကူးကန် စ၍ ပေါ်ပေါက်လာသည်။ ထိုရေကူးကန်မှာ စာရေးသူတို့လို ရေကြောက်တတ်သော သူများအတွက် ရေကူးသင်၍ ဘေးအကင်းဆုံးနှင့် အကောင်းဆုံး အခွင့်အရေး ဖြစ်ခဲ့သည်။ တစ်ခါတွင် မိတ်ဆွေများ ခေါ် လွန်းသောကြောင့် ထိုရေကူးကန်သို့ လိုက်၍သွားဖူးသည်။ သို့သော် ရေ ကူးကန် အတိမ်ပိုင်း၌ ကန်ပေါင်က တန်းကိုကိုင်ကာ ခြေထောက်အခတ် တစ်ကြိမ်သာ သင်ခဲ့ဖူးပြီး နောက်ထပ်၍ မသွားတော့ချေ။ အင်းလျားကန် ဆိုသည်မှာလည်း ကန်ပေါင်ရိုးတွင် နံနက်စောစော ထ ၍ လမ်းလျှောက်သော နေရာသာလျှင် ဖြစ်ခဲ့၏။ သူတကာတွေ ရေကူးအသင်း၊ လှေလှော် အသင်းများ ဝင်ကြသော်လည်း စာရေးသူ အဖို့မှာကား ဂျင်မနီဇီယံ ကစား ရုံ၌ အလေးမ၊ ခြင်းခတ်လောက်နှင့် ကျန်းမာရေး လိုက်စားမှု တုံးတိတိ နိုင်၍ နေခဲ့လေသည်။

တစ်ဖန် ထိုစဉ်က အားကစား ကြေးများကိုလည်း မတတ်နိုင်ခဲ့ချေ။ ထိုအကြောင်း နှစ်ကြောင်းကြောင့်ပင် ရေကူးခြင်း ပညာနှင့် ဝေးခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ဥပမာအားဖြင့် လှေလှော်အသင်း ဆို၍ ဟိုခေတ်က ဝင်ကြေး မှာပင် ၁၆ ကျပ် ပေးရ၏။ ထို့အပြင် လှေလှော်ဝတ်စုံ၊ ဘလေဇာကွတ်၊ အသင်းတံဆိပ် ဆိုတာတွေကလည်း အဖျင်းဆုံး ငွေလေးငါးဆယ် ကုန်ရသေးသည်။ တင်းနစ် ကစားနည်းမှာလည်း ဘက်တန်၊ ဘောလုံး၊ ဝတ်စုံ ဖိုးက ကုန်ရသေးသည်။ ဝင်ကြေးကပင် ငါးကျပ် တစ်ဆယ် ထင်သည်။ မမှတ်မိတော့ချေ။

ထိုအကြောင်းများကြောင့် ရေကြောင်းခရီးနှင့် မနီးစပ်သော စာရေး သူမှာ အလုပ်လက်မဲ့ ဖြစ်၍နေရသောကြောင့် တစ်ကြောင်း၊ မိခင်နှင့် တွေ့လို၍ တစ်ကြောင်း ဦးလေးဖြစ်သူ၏ လှေနှင့် ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ ဖြင့်ပင် မြန်အောင်မြို့မှနေ၍ ဧရာဝတီမြစ်ကို ဆန်တက်လိုက်ပါလာရလေ တော့သည်။

အချိန်ကာလမှာကား ဝါဆို ဝါခေါင် ဖြစ်၍ မြစ်ရေဖောင်ဖောင် တိုးနေချိန် ဖြစ်လေသည်။ ဤအချိန်မှာလည်း တောင်လေက မှန်မှန် တိုက် သောကြောင့်လည်း အထက်ကို ဆန်တက်သော သူများအဖို့တွင် အခါ ကောင်း ဖြစ်လေသည်။ တောင်လေ ကောင်းသောကြောင့် ခရီးများစွာ တွင်ကြလေသည်။ စာရေးသူမှာကား ရေများသည်ကိုလည်း ကြောက် သည်။ လေအား ကောင်းသည်ကိုလည်း ကြောက်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင်လှေပေါ်၌ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နှင့် လိုက်ပါလာခဲ့လေရရာ၊ လာစတွင်

ကား စိတ်ကို တင်းထား၍ ရသေး၏။ ထုံးဘိုကိုလွန်၍ အကောက်တောင် သို့ ရောက်လာခဲ့သော အခါတွင်မူကား လုံးဝ စိတ်ကို လျှော့လိုက်လေသည်။ ပထမဦးစွာ ဆိုက်မည့်ကမ်းတွင် ကုန်းပေါ်သို့တက်၍ မိခင်ရှိရာ မြို့သို့ အရောက် ခြေကျင်ခရီးဖြင့် သွားတော့မည်ဟု စိတ်ကို ပိုင်းဖြတ် ထားလေသည်။

စာရေးသူအား သူရဲဘောနည်းသည်ဟု ဆိုလျှင်လည်း ခံရပေလေ တော့မည်။ ရေဝေးသူ ဖြစ်၍ ကြောက်မိသည်ကား မှန်လေသည်။ တစ်ဖန် စာရေးသူတို့ စီးနင်းလာသော လှေမှာ ဆန်အိတ် သုံးဆယ်လောက် တင် ထားကာမျှနှင့်ပင် “မ” ကျ၍ နေတော့သည်။ ရေပေါ်၌ တစ်မိုက်ခန့်သာ ပေါ်တော့၏။ လေပြင်း တစ်ချက်က ရွက်ကို ဝင်ဆောင့်လိုက်၍ လှေစောင်း သွားသော အခါမျိုး၌ လှေ တစ်ဖက်သို့ စောင်းသွားသည်မှာ လှေနံပေါ် | သို့ပင် ရေတက်၍ လာတော့သည်။ အသို့လျှင် ရေဝေးသော သူတစ်ဦး အဖို့၌ မကြောက်ရွံ့ဘဲ ရှိပါချေမည်နည်း။

ထို့ပြင် လှေကလည်း သေးသည်၊ ကုန်ကလည်း လေးသည်။ လှေ ထိုးသား သုံးယောက်နှင့် စုစုပေါင်း လူငါးယောက် စီးထားသေးသည်။ အစားအသောက်မှာလည်း လှေတို့၏ ထုံးစံအတိုင်း ပဲဟင်းနှင့် ငံပြာရည် သာ ဖြစ်သည်။ အသို့လျှင် ကုန်းပေါ်က မဆင်းဖူးသော ကောလိပ်ကျောင်း ထွက် တစ်ယောက်သည် ထိုလှေငယ်ပေါ်၌ အားရှိပါမည်နည်း။ အခြား သူများမှာကား သန့်ရှင်းသော လေကို ရှူရှိုက်ရ၍ လည်းကောင်း၊ ရေရိပ်ကြောင့် လည်းကောင်း ပဲဟင်းနှင့် ထမင်းစားရသည်ကိုပင် နင်းသိပ်သလို ထမင်းဝင်ကြလေသည်။ စာရေးသူမှာမူကား ပန်းကန်ပြား တစ်ဝက်ပင် ကုန်အောင် မစားနိုင်ချေ။ ထို့ကြောင့် ဦးလေးဖြစ်သူကပင် တော်တော် ကလေး စဉ်းစားစ ပြု၍လာသည်။ ထို့အပြင် လှေက ငယ်၍ ကုန်က လေး နေသောကြောင့် စာရေးသူတို့၏ လှေသည် ညအခါ လသာသာတွင် လေ

ကောင်းသော်လည်း မဆန်တက်ရဲပေ။ ညနေ လေးနာရီထိုးပြီ ဆိုလျှင် ဆိုက်ကပ် ရပ်နားစရာ၊ အိပ်စရာ နေရာကို ရှာရလေတော့သည်။ ဟိုစဉ်က နာမည်ကြီးခဲ့သော “ရွှေဇီးကွက်” အစရှိသည့် လှေကြီးများမှာကား လရောင် ဖွေးဖွေးတွင် ရွက်ကြီးများကို အခန့်သားဖွင့်ကာ မောင်း တဒူဒူ တီး၍ ညလုံးပေါက် ဆန်တက်သွားနေကြသည်ကို မြင်ရသည်မှာကား အားကျဖွယ်ရာအတိ ဖြစ်၍နေလေတော့သည်။ ထိုလှေကြီးများကို ကြည့်ကာ စာရေး သူတို့ လှေက တက်မကိုင်သည် ညတွင် ရွက်တိုက်ချင်သောကြောင့် မနေ နိုင် မထိုင်နိုင် တရွရွ တကြွကြွ ဖြစ်နေလေသည်။ သို့သော် ဦးလေး ဖြစ်သူက ခွင့်မပေး၍ ညအခါ၌ ရွက်မတိုက်ရချေ။ စာရေးသူ၏ အကြောက် ကို ငဲ့၍နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ နောက်တစ်စခန်းမှာကား ကျီးသဲဆိပ်ကမ်း ဖြစ်လေသည်။ ထိုဆိပ်ကမ်းသို့ရောက်ရန် ဧရာဝတီ မြစ်ကြီးကို နှစ်ကြိမ် ဖြတ်၍ လေအလိုက်သင့်သည့်အတိုင်း ရွက်တိုက်ကြရလေသည်။ ရေပြင် မှာ စိတ်ထင်အားဖြင့် တစ်မိုင်သာသာခန့် ကျယ်ပြန့်မည် ထင်ရသည်။ ရေစီးကလည်း သန်လှသည်၊ လေကလည်း ထန်လှသည်။ ထို့ကြောင့် ကျီးသဲဆိပ်ကမ်း အရောက် လာခဲ့ရရာ၌ မြစ်ပြင်ကျယ်ကြီးကို နှစ်ကြိမ် ဖြတ်ကူးရလေရာ၊ စာရေးသူမှာ မအောင့်အည်းနိုင်တော့ဘဲ ဦးလေး ဖြစ်သူအား လှေဆက်၍ မစီးရဲတော့ကြောင်းကို ပြောပြရလေတော့သည်။ ဦးလေးကလည်း အလိုက်တသိပင်လျှင် အေး ... တို့ အခုည မြို့မ ဆိပ်ကမ်း မှာ အိပ်မယ်ကွာ၊ မနက်ကျတော့ မင်း ကုန်းလမ်းကနေပြီး မင်းအမေရှိတဲ့ မြို့ကို သွားတော့ပေါ့၊ ငါတော့ အထက်ရောက်အောင် ဆက်သွားမယ်၊ ဒီတော့ကာ မင်း ပြန်ချင်ရင်လည်း ပြန်နှင့်၊ ငါ အထက်က ပြန်လာရင် မင်းတို့အိမ်မှာ ဝင်ပြီး စုံစမ်းမယ်၊ မင်း ရှိသေးနေရင်လည်း ငါ့လှေနဲ့ ပြန်လိုက်ခဲ့ပေါ့” ဟု ပြောလေသည်။ စာရေးသူမှာ ထီပေါက်သလောက် ဝမ်းသာ၍သွား၏။ ထို့ကြောင့် ထိုညက လှေပေါ်၌ တစ်ည အိပ်ပြီးလျှင် နောက်တစ်နေ့နံနက် ဦးလေ၏လှေ ထွက်သောအခါ ကုန်းပေါ်သို့ တက်ခဲ့ ပြီးလျှင် ခြေကျင်ခရီးဖြင့် မိခင်ရှိရာ မြို့သို့ လာခဲ့လေသည်။ ကံအားလျော်စွာ ရွှေနတ်တောင်ဘုရား ခြေရင်းရှိ မယားမာန်ရွာသို့ လှည်းကြုံ စီးခဲ့ရပြီး၊ ရွှေနတ်တောင်မှနေ၍ မိခင်ရှိရာသို့ တခြား မြင်းလှည်း စီးလာ ခဲ့ရပေသည်။ မြို့သို့ ရောက်သောအခါ တိုက်ပွဲ ဖြစ်ပွားခဲ့သောကြောင့် မြို့မှာ အတော်ကြီးပင် ပျက်စီးနေ၏။ မိခင်ဖြစ်သူအား အခြားရပ်ကွက် တွင် ရွှေ့ပြောင်း၍ နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။

မိခင်နှင့်အတူ တစ်လ ကိုးသီတင်း နေထိုင်ခဲ့ပြီးနောက် လှေကြုံကို စီးကာ ယောက္ခမ မိဘမြို့ရွာသို့ ပြန်ခဲ့သည်။ အလုပ်လက်မဲ့ ဘဝသို့ ရောက်နေရပြန်လေတော့သည်။

အလုပ် ဟူ၍ကား ဘာမျှ မည်မည်ရရ မရှိ။ တစ်ခါ တစ်ခါ၌ယောက္ခမများ၏ အလုပ်တွင် တတ်နိုင်သလောက် ဝင်ရောက် ကူညီရသည် မျှသာ ရှိလေသည်။ သို့ရှိခိုက်တွင် ဂျပန်တို့နှင့် တော်တော် နေသားကလေး ရ၍သွားပြီ ဖြစ်သောကြောင့် မိဘများက လှေကြီးတစ်စင်း ဝယ်ကြပြန် လေသည်။ ထိုလှေမှာကား ဦးလေး၏လှေနှင့် မတူပေ။ ဆန်အိတ် နှစ်ရာ ခန့် ပါသော လှေကြီး ဖြစ်၏။ လှေထိုးသား ခြောက်ယောက်နှင့် တက်မ ကိုင် တစ်ယောက် ကိုင်ရလေသည်။ ကြီးမား ကျယ်ဝန်း၏။ ပေါင်းမိုး ထဲ၌ စာရေးသူနှင့် ညီအစ်ကိုတော်တို့ နှစ်ယောက် သက်သာချောင်ချိစွာ အိပ်နိုင်လောက်အောင် ကျယ်ဝန်းလေရာ များစွာ အနေအထိုင် ကောင်းမွန် လေသည်။

ဤလှေနှင့် လိုက်ပါ ရောင်းဝယ်ရသော အခါတွင်ကား ဦးလေး၏ လှေနှင့် လိုက်ရသလောက် မကြောက်တော့ချေ။ အကြောင်းမှာမူကား လှေကို ဆန်မတင်မီကပင် နံဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက်၌ ဆော့ဝါးကြီးများ တွဲ၍ထားရာ၊ လှေကို ဝန်အပြည့် တင်လိုက်ပြီးသောအခါ၌ပင် လှေသည် ရေပေါ်၌ ဆယ်လက်မခန့် ပေါ်၍နေလျက် ဖောင်းနှင့်ရေ ထိရုံမျှသာ ရှိလေ သည်။ ထို့ပြင် ဤအခေါက်၌မူ စာရေးသူတို့ ညီအစ်ကိုအဖို့၌ လေလုံအောင် ဂဟေပိတ်၍ထားသော ရေနံဆီ သံပုံးနှစ်လုံး ပါလာသည်။ သံပုံး များကို ကြိုးနှင့် ခက်ထားသည်။ အရေးပေါ် ဘော့သဘောမျိုး ဖြစ်လေ သည်။ အကယ်၍ အရေးတစ်စုံတစ်ရာ ကြုံပါလျှင် ထိုရေနံဆီ သံပုံးများကို ကိုယ်စီ ကြိုးနှင့်ကိုင်၍ ဖက်တွယ်ကာ ရေစုံသို့ မျှော၍ ကမ်းကို ရောက် သည်အထိ လိုက်ပါသွားရန် ဖြစ်လေသည်။ ထို့အပြင် လှေနံပေါင်၌ တွဲ၍ထားသော ဝါးလုံးအတို နှစ်လုံးတို့ကလည်း ရှိသေးသည်။ အရေး ရှိက ဝါးဘိုးလုံးသိုင်းထားသော ကြိုးများကို ဓားနှင့်ဖြတ်ချကာ တွယ်၍ လိုက်မည်ဆိုပါက ဖြစ်နိုင်လေသေးသည်။ ထိုအစီအမံများကြောင့် စာရေး သူသည် ဤတစ်ခေါက် လှေနှင့် လိုက်ပါရန် တော်တော်ကလေး သတ္တိ ကောင်းနေခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ တစ်ဖန် အတူ လိုက်ပါမည့် ညီအစ်ကို တော်ကလည်း ရေကောင်းစွာ ကူးတတ်သူ မဟုတ်ချေ။ သို့ဖြစ်လေရာ “သူ သွားရဲရင် ငါ ဘာကြောင့် မသွားရဲရမှာလဲ” ဟူသော စိတ်ကလည်း တစ်နည်းအားဖြင့် အထောက်အကူပေးလျက် ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် လှေ ပေါင်းထဲ၌ အလွယ်တကူထားသော လေလုံသံပုံးများနှင့် ဘောဝါးများကို အားကိုးသော စိတ်ကြောင့် ရဲရင့်လာခြင်းလည်း ဖြစ်လေသည်။

ရဲရင့်ခါမှပင် တကယ့် ကြောက်စရာအဖြစ်နှင့် တိုးရလေတော့ သည်။ အကြောင်းမှာမူကား -

စာရေးသူတို့၏လှေသည် မြန်အောင်၊ ကြံခင်း ဆိပ်ကမ်းများကို လွန်ခဲ့ကာ တဖြည်းဖြည်းနှင့် အကောက်တောင်ရေစွယ်သို့ ရောက်လာ၏။ ရေစီးသည် သန်လိုက်သည်မှာကား ကြောက်ခမန်းလိလိ ဖြစ်လေတော့ သည်။ ရေကြောင်းသည် တောင်ခြေရင်းကိုပတ်ကာ ဒလဟော ဝါးလုံးထိုး စီးဆင်းနေ၏။ လေကလည်း အလွန်ကောင်း၍ အားသန်နေလေရာ လှေ သည် ရွေ့ရွေ့ကလေးမျှ ဆန်တက်နေ၏။ လေအားနှင့် ရွက်အားက ရေ အားနှင့် ဝန်အားကို နိုင်သည်ဆိုရုံမျှ နိုင်၍နေလေသည်။ စာရေးသူသည် ရွက်တိုင်နှစ်ခု ခွကြားမှနေ၍ လမ်းပေါ်က သစ်ပင်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် သစ်ပင် အတက်အရွက်ကို ကြည့်ကာ လှေ၏ အတက်အဆုတ်ကို သိ၍ နေရလေသည်။ တက်မကိုင်ကြီးသည် လှေကို ရေကြောင်းနှင့် ဦးတိုက်ခံ၍ ထိန်းထားရင်း လှေသားတစ်ဦးအား ရွက်၏ ရေသီကြိုး အတင်းအလျှော့ ကို တက်မစင်ပေါ်မှ အမိန့်ပေးလျက် ရှိနေလေသည်။ နိုင်ငံကျော် အောင် ချမ်းသာ အမည်ရှိ လှေကြီးတစ်စင်းမှာကား ရေလပ ကုန်ဖွင့်လျက် တရွေ့ရွေ့ တက်နေ၏။ ကြည့်ရသည်မှာ အားရစရာကောင်း သလောက် ကိုယ့်လှေကို ကိုယ် အားမရဖြစ်၍ နေရလေသည်။ လေက ထန်လာ၍ လှေသည် ရှေ့သို့ တက်၏။ လေအနည်းငယ် အားပျော့သွား ပြန်ပါက လှေသည် နောက်သို့ သို့သွားလေသည်။ ။ " စိတ်အထင်အားဖြင့် တစ်နာရီကျော်ကျော်လောက် လိပ်ခဲတည်းလည်း ဖြစ်၍နေလေ၏။ စာရေးသူတို့မှာ ရင်တမမနှင့် ဖြစ်နေရလေသည်။ တက်မ ကိုင်ကြီးကမူ “ဒီရေစွယ်ကလေး အစွယ်ကို လွန်လိုက်ရင် အားလုံး ဟန်ကျ သွားမှာပါပဲကွ၊ မစိုးရိမ်ပါနဲ့၊ ရှေ့ရောက်ရင် ရေစွယ်က လွတ်တော့မှာပါ၊ ဒီနေရာကို အကောက်တောင် ရေစွယ်လို့ ခေါ်တယ်၊ မြန်မာမင်း လက်ထက် က လှေတွေ၊ သင်္ဘောတွေကို အကောက်တောင်းတဲ့ စခန်းပေါ့ကွာ။ ရေစီးက ခုလို သန်လေတော့ တော်တော့ လှေတို့ သင်္ဘောတို့ လစ်ပြီး မသွားနိုင်တော့ဘူးကွ၊ အကောက်တောင်မှာ ဝင်ပြီး နားကြရတယ်၊ ဒီလို နားတဲ့အခါမှာ ကုန်တွေကို အကောက်ဘက်က စစ်ဆေးတယ်၊ ဒါကြောင့် အကောက်တောင် ဆိပ်ကို “ကုန်ထုပ်ဖြေရာ” လို့တောင် ခေါ်ကြတယ်” စသဖြင့် သူ့တက်မစင်ပေါ်ကနေ၍ ပြောနေလေသည်။