တက်တိုး - နပိုလီယံ

ပျိုရွယ်နုနယ်လှသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်သည် ရင်ခွင်၌ မိမိ၏ နို့စို့ရွယ်

သားငယ်ကို ပိုက်၍ ရွက်ထည်တဲထဲ၌ ထိုင်နေ၏။ သူသည် သားငယ်ကို နို့ချိုပေးရင်း တဲပြင်ဘက် ခပ်ကွာကွာ အရပ်မှ တသဲသဲ လိမ့်၍လာသော အမြောက်သံများကို နားစွင့်၍ နေလေသည်။ အမြောက်သံတို့သည် ဟိန်း၍ ဟိန်း၍ လာရကား မိုးခြိမ်းသံနှင့် တူလှ၏။ မိခင်ပျိုသည် ထိုဟိန်းသံကြီးများ ကို နားစွင့်ရင်း တွေးတောနေသည်။ မိုးခြိမ်းသံလော တောသံလော၊ အမြောက်သံလော လေသံလော။ သူ၏ ပုံပန်းသဏ္ဍာန်မှာ တစ်နေရာမှ တစ်နေရာသို့ ကူးလူးသွားလာလေ့ ရှိသော “ဂျစ်ပစီ”ခေါ် မရိုင်းမယဉ် လူမျိုးထဲကနှင့် တူလှတော့သည်။ သူ့ရင် အထက်ပိုင်းပေါ်တွင် ရှားစောင် ကလေး အုပ်လျက် ရှိ၏။ ထိုအခိုက် တဲအပြင်မှ မြင်းခွာသံကို ကြားရ၏။ “သူ”များ ဖြစ်လေမလား၊ သူပြန်လာမည်ဟု ပြောသွားသည်။ သို့သော် သူလာရမည် ဖြစ်သော စစ်မြေပြင်နှင့်ကား ခရီးဟာ ဝေးလံလှချေ၏။ နှင်းများလည်း ဝေလာလေပြီ။

တဲဝရှိ ရွက်ထည်များသည် ပွင့်လာ၏။ ညလေသည် တဲတွင်းကို တိုးဝင်လာကာ အအေးဓာတ် ဆွတ်ဖျန်းလိုက်၏။ လူတစ်ယောက် ဝင်လာ လေသည်။ ဝင်လာသူသည် အသက် အစိတ်ခန့် ရှိ၍ စစ်ဗိုလ် အဝတ်အစား ကို ဝတ်လျက်ရှိ၏။ ပိန်ပိန်ပါးပါး ဖျတ်ဖျတ်လတ်လတ်ရှိသော အောက် တန်းစားတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ သူသည် စောင့်မျှော်နေသော မိန်းမအားဝမ်းပန်း တသာ နှုတ်ဆက်လေ၏။ မိန်းမလည်း သားငယ်ကို အနီးရှိ နို့ထိန်းအား လှမ်း၍ပေးပြီးလျှင် ချစ်လင်အတွက် အရက်ချို ထ၍ယူလာ၏။ ခေါင်းတွင် စည်းထားသော လက်ကိုင်ပဝါ ပြောက်ကျားကလေးကို ဖြုတ်လိုက်ကာ

ချစ်လင်၏ရှေ့၌ ရပ်လာ၏။ သူ၏ ပါးလွှာနီထွေး၍ ချစ်စရာကောင်းလှ သော နှုတ်ခမ်းဖျား၌ မမြွှက်ဟသေးသော အရေးကြီးသည့် မေးခွန်း တည်နေ လေသည်။ သူ၏ ပါးရိုးများသည် အတော် သန်မာဟန် ရှိ၏။ သူသည် သန်မာသော ပုံပန်းဟန်ပန်ကို ဆောင်လျက်ရှိ၏။ သူသည် အမျိုးအရိုး အလိုက် သန်မာသူ ဖြစ်ပေသည်။ အီတလီပြည်ကြီးနှင့် မလှမ်းမကမ်း အရပ်ရှိ ပင်လယ်ရေများ တဖြန်းဖြန်း ရိုက်လျက်နေသော ကော်ဆီကာကျွန်းငယ်ရှိ လူများသည် မျိုးရိုးစဉ်ဆက် သန်မာထွားကျိုင်းသူများ ဖြစ်ကြကုန်၏။

ကော်ဆီကာ ကွန်းသူကျွန်းသားတို့သည် မိမိတို့ ကမ္ဘာရန်ကြီး ဖြစ် သော ပြင်သစ်တို့အား ကျောချင်းကပ်၍ ခုခံလျက် ရှိကြကုန်၏။ အထက် တွင် ဖော်ပြခဲ့သော မိခင်ပျိုကလေးသည် အသက်အရွယ်အားဖြင့် တစ်ဆယ့် ကိုးနှစ်သာ ရှိသော်လည်း မိမိ၏ ချစ်လင်နှင့်အတူ အဖ ကော်ဆီကာကျွန်း၏ လွက်လပ်ရေးအတွက် တိုက်ခိုက်ရာ စစ်ပွဲသို့ လိုက်လာကာ စစ်တပ်တဲစခန်း၊ မှ နေ၍ မိမိ၏လင်နှင့် တိုင်းပြည် အောင်ပါစေကြောင်း ဆုမွန်တောင်းရင်း ရင်သွေးအား နို့ချိုကျွေးကာ လင့်အပြန်ကို စောင့်ဆိုင်းနေလေ၏။

ချစ်လင်သည် သူ့အား စစ်ပွဲအကြောင်းကို စုံလင်စွာ ပြန်ပြော၏။ ရန်သူများ ရှုံးနိမ့်ပြီ။ သူတို့သည် ရန်သူများအား ပင်လယ်ကမ်းရိုးသို့ရောက်အောင် တွန်းလှန်နေပြီး ရန်သူများသည်ပြေးပေါက်မရှိသည့်အခြေသို့ ဆိုက်ရောက်နေလေပြီ။

'နက်ဖြန်ကျရင် စစ်ကို ခေတ္တ ရပ်ဆိုင်းကြတော့မယ်၊ လက်တီဇီယာ ရေ.နိုင်နေပြီကွယ့်၊ ကော်စီကာပြည်ကြီး လွတ်လပ်တော့မယ်"

ကော်ဆီကာ ကျွန်းသူကျွန်းသားတို့သည် လူဦးရေ တိုးရန် အရေးကို သာ ဂရုပြုကြ၏။ လူဦးရေ နည်းပါးလျှင် တိုင်းတစ်ပါးတို့၏ နှိပ်စက်ကလူ ပြုသမျှကို ခံကြရကာ အမျိုးသည်လည်း တဖြည်းဖြည်း တိမ်ကောချေမည် ကို သိကြပေသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ စစ်ဗိုလ်ကလေးသည်လည်း သားသမီး မြောက်မြားစွာ အလိုရှိ၏။သူ့ဇနီးသည်သည် သူနှင့် ထိမ်းမြားစဉ်ကအသက် တစ်ဆယ့်ငါးနှစ်မျှသာ ရှိသည်။ ယခု ရင်တွင်းရှိသော သားငယ်သည် သားဦးဖြစ်၏။

တိုင်းပြည်ခေါင်းဆောင်ကြီး ပါအိုလီ၏ ကိုယ်ရံတော် ဗိုလ်မှူး ကလေးသည် သူ့ဇနီးနှင့် ရင်သွေးကို ကြည့်ကာ အားရပါးရ ပြောဆို၏။

'ငါတို့ သားသမီးများ ပြင်သစ်ရဲ့ ကျွန် မဖြစ်တော့ဘူးဟေ့..."

---

နွေဦးပေါက် အချိန်သည် ရိုးရိုး မလာ စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ်ကို ယူ၍လာခဲ့လေ သည်။ ရန်သူ ပြင်သစ်တို့သည် စစ်တပ်အင်အား တိုးတက်လာကာ ကော်ဆီ ကာ၏ လွတ်လပ်ရေးကို အန္တရာယ်ပြုကြပြန်၏။ ကော်ဆီကာ ကျွန်းသူကျွန်းသားတို့လည်း လွတ်လပ်ရေး တိုက်ပွဲသို့ လက်နက်ဆွဲကာ ဝင်ကြရပြန် သည်။ ကိုယ်ရံတော် ဗိုလ်မှူးကလေးသည်လည်း ဇနီးသည်ကလေးနှင့် အတူ စစ်မြေပြင်သို့ ထွက်ရပြန်၏။ ထိုစဉ်၌ ဇနီးသည်ကလေးရင်၌ သန္ဓေပါလာ ၏။ လွန်ခဲ့သော ဆောင်းဦးစစ်ပွဲတွင် လာသော သန္ဓေပင် ဖြစ်ပေသည်။

လွတ်လပ်ရေးအတွက် သက်စွန့်ကြိုးပမ်း ကိုက်ခိုက်နေပေသော "ကော်ဆီကာ ကျွန်းသူ ကျွန်းသားများအား ကံကြမ္မာသည် သုန်မှုန်သော မျက်နှာထားနှင့် ကြည့်လိုက်၏။ ပြင်သစ်တို့သည် ကောဆီကန်တို့အား နှိမ်နင်းလိုက်သဖြင့် လွတ်လပ်ရေး တိုက်ပွဲဝင်တို့သည် ကစဉ့်ကလျား ပြေးလွှားကြရကုန်၏။ အလွန်ထူထပ်သော သစ်တောခရီးကြမ်းတစ်လျှောက် ဆုတ်ခွာလာကြရရှာသော လူတစ်စုနှင့် မိန်းမအချို့တို့အနက် လက်တီဒီယာ သည် ကိုယ်လေးလက်ဝန်နှင့် တစ်နှစ်အရွယ် သားငယ်ကို ပွေ့ပိုက်လာ မြည်းကိုစီး၍ လိုက်လာလေ၏။ သူတို့သည် ပင်လယ်ကမ်းခြေသို့ ချောမောစွာ ရောက်လာကြ၏။ ဇွန်လတွင် စစ်ရှုံးသော ခေါင်းဆောင်ကြီး ပါအိုလီနှင့် သစ္စာတည်လှသော နောက်လိုက် တစ်ရာကျော်တို့သည် “တလီပြည်သို့ ပြေးကြရကုန်၏။ ဇူလိုင်လတွင် ပါအိုလီ၏ ကိုယ်ရံတော်လက်တီဇီယာ၏ ချစ်လင်သည် အခြား ပုဂ္ဂိုလ်များနှင့်အတူ စစ်အောင်များအား အရှုံးပေးလိုက်ရလေတော့၏။ တိုင်းပြည်အတွက် မာနတရား ထားခဲ့ကြသော ကော်ဆီကန်တို့သည် အနေကျုံ့နေကြရှာ၏။ သြဂုတ်လတွင်ကား ပါအိုလီ၏ ကိုယ်ရံ တော် ဗိုလ်မှူးကလေး၏ ဇနီးသည်သည် ကော်ဆီကန်တို့၏ မာနကို ချိုးဖဲ့ သော ရန်သူ ပြင်သစ်များအား လက်စားချေမည့် သူကို ဖွားမြင်လေသည်။

ထိုကလေးကို နပိုလီယံ”ဟု ခေါ်တွင်၏။

စကားနည်း၍ လူတော မတိုးချင်သော ရှက်တတ်သည့် သူငယ် ကလေးသည်ပြင်သစ်ပြည်ကြီးကို အငြိုးထားသော အာဃာတစိတ်နှင့် မွေးလာသူ ဖြစ်ရကား၊ ကော်ဆီကန်တို့၏ သခင်နိုင်ငံ ပြင်သစ်ပြည်ကြီး၏ မြို့တော် ပဲရစ်မြို့ရှိ ကျောင်းတွင် စာသင်နေစဉ်ပင် ရန်သူ ကလေးများနှင့် မည်သည့်အခါမျှ သင့်မြတ်သည် မရှိ။ ပြင်သစ် ကလေးများကလည်း ဤ ကော်ဆီကန် ကလေးအား ကျွန်အမျိုးထဲက ဟူ၍ သဘောထားကြကုန်၏။

နပိုလီယံသည် အဖကော်ဆီကာပြည်ကြီးကို ချိုးနှိမ်၍ ကျွန်သပေါက် ဘဝသို့ ရောက်အောင် ပြုလိုက်သည့် ပြင်သစ်တို့အား လက်စားချေချင် စိတ်ကြောင့် ပြင်သစ်လူမျိုးတို့ကို ဆေးဖော်ကြောဖက် မလုပ်၊ စာအုပ်နှင့်သာ အဖော်ပြုလေ၏။ သူဖတ်သော စာအုပ်များကား “ပလုတပ်” ခေါ် စာရေး ဆရာကြီး ရေးသားသော ရောမတိုင်းသား အာဇာနည်ကြီးတို့၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိ များ ဖြစ်သည်။ သူသည် ထိုအာဇာနည်ကြီးများ အကြောင်းကိုသာ စိတ်တွင် သုံးသပ်ဆင်ခြင် နေလေ့ရှိ၏။ ရောမ အာဇာနည်ကြီးများ၏ အာဇာနည်ပီသ သည့် အလုပ်များကိုသာ စိတ်တွင်စွဲပြ၍ ထိုကဲ့သို့သော ဇာနည်ပီပီ အလုပ်များ ကိုသာ လုပ်ကိုင်ရန် စိတ်ကူးနေလေ၏။

သူသည် သူ့ မွေးရာဌာန ကော်ဆီကာ ကျွန်းကလေးကို ပြန်လည် သတိရတိုင်း သူ့ဖခင်ကို တိတ်တဆိတ် ဒေါသပွားမိ၏။ သူ့ဖခင် အဘယ်ကြောင့် ပြင်သစ်များနှင့် စာချုပ် ချုပ်၍ အရှုံးပေးလိုက်ရသနည်း ဟု ဒေါသ ဖြစ်မိသည်။ သူသည် သူ့အား ပညာသင်ရန် စရိတ်ထောက်ပံ့နေသော ဘုရင့်ထံမှ ရနိုင်သမျှ အကျိုးကျေးဇူးများကို ရအောင်ယူ၍ ပညာစုံသည့်အခါသူ့ကျေးဇူးရှင်ကိုပင် သူပြန်၍ တိုက်ခိုက်ရန် စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားလေ၏။ သူသည် ကျောင်းနေခိုက်၌ ကော်ဆီကာ၏ လွတ်လပ်ရေးလုပ်ငန်း အခြေခံ ဖြစ်သော နိုင်ငံရေးပညာကို တတ်အားသမျှ ရှာမှီး၏။ ပြင်သစ် စာရေးဆရာ ကြီး ဇော်လတဲယား ရေးသော စာအုပ်များ၊ ရောဇူး ရေးသော စာအုပ်များ။ နတ်ရွာစံ ပရပ်ရှားဘုရင်ကြီး ရေးသားပြုစုခဲ့သော ကော်ဆီကာပြည် လွတ် လပ်ရေးကျမ်းများကို မနေမနား ဖတ်ရှုနေ၏။

အသက် တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်သို့ ရောက်လတ်သော် နပိုလီယံသည် စစ်တက္ကသိုလ်ကျောင်းတွင် “ဆပ်လက်ဖတင်နင်” ခေါ် စစ်ဗိုလ်ကလေး ဖြစ်လာ၏။ သူသည် ပထမဦးစွာ ဓားရှည်ကို ခါးပတ်တွင်ချိတ်၍ ပတ်သော အခါ ဤသို့ တွေးထင်မိ၏။

“ဓားချိတ်တဲ့ ခါးပတ်မှာ ပြင်သစ်ပိုင်သည်။ ဓားသွားမှာကား ငါ - ပိုင်သည်"

သူသည် စစ်အတတ်ကို သင်ပြီး၍ စာမေးပွဲတွင် ဂုဏ်ထူးနှင့် အောင် မြင်ပြီးနောက် ဗလင်းမြို့ စစ်တပ်သို့ ဝင်ရ၏။ ထိုမြို့သို့ ရောက်အောင် လမ်းတစ်လျှောက်လုံးလိုလို ခြေကျင် စိုင်းရရှာ၏။ အကြောင်းကား ထင်ရှား လှသည်။ သူ့၌ ငွေကြေး ရှားပါးသောကြောင့်တည်း။

သူ့မိဘများသည် ကော်ဆီကာတွင် အထက်တန်းစားထဲက ဖြစ်ပါ ၏။ သို့သော် သူတို့၌ ဟန်သာရှိ၍ အဆန် မရှိကြချေ။ သူသည် ဤသို့ ဗလင်းမြို့သို့ ခြေကျင်တစ်မျိုး၊ ကုန်းကြောင်းကစ်သွယ် ခြေသယ်ရစဉ် စိတ်တွင် အကြီးကြီး သုံးခုကို ကြံစည်၏။

ပထမ အကြံကား သူ့မိတ်ဆွေ ပြင်သစ်အမျိုးသား လူအလူန တို့အား မုန်းတီးလျက်ပင် မိမိ အလိုရှိသမျှ ကွဲများ၊ နွားများကို အသုံးပြု သကဲ့သို့ အသုံးပြုရန် ဒုတိယ အကြံကား သူ ငွေကြေးရှားပါးခြင်း ဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်ရန် တတိယ အကြံကား သူတကာတို့အား စိုးမိုးအုပ်ချုပ်နိုင် အောင် ကြံဆောင်ရန်။ သူသည် ကော်ဆီကာကျွန်း၏ လွတ်လပ်ရေးတိုက်ပွဲတွင် ရှေ့ဆောင်ပြကာ လွတ်လပ်ရေး အောင်ပန်းကို ဆွတ်လှမ်းပြီးနောက် ကော်ဆီကာကျွန်းကို အုပ်ချုပ်ရန် အမြဲ စိတ်ထားလျက် ရှိသည်။

ထိုနောက် ပြင်သစ်ပြည်ကြီးသည် ဓနရှင်များ၏ သရဲမင်းရဲစီးမှု၊ ဘုရင်၏ အားပျော့မှု၊ မိုက်မဲမှုများနှင့် ဆင်းရဲသားများ၏ အဆုံးစွန်သော ဆင်းရဲခြင်း အခြေအနေများတို့၏ ပယောဂကြောင့် ယောက်ယက်ဖြစ်ကာ ကမ္ဘာ့ရာဇဝင်တွင် မှတ်တမ်းတင်ရသော ပြင်သစ် အရေးတော်ပုံကြီး ဖြစ်ပေါ်

လာ၏။

ပြင်သစ် အရေးတော်ပုံကြီးတွင် ဝင်၍နွဲရသော နပိုလီယံသည် သူ့ အစွမ်းအစကို ပြလေသဖြင့် တဖြည်းဖြည်း တက်လမ်းပွင့်ကာ၊ နောက်ဆုံး၌ ပြင်သစ် ပြည်သူပြည်သားများ စစ်တပ်၏ ဦးစီးဦးကိုင် ဗိုလ်ချုပ်ကြီး ဖြစ်လာ၏။

ပြင်သစ်ပြည်ကြီးသည် ဘုရင်ကို အဆုံးစီရင်၍ မင်းဆက် ဖြုတ်လိုက် ပြီးနောက်၊ အခြေမတည် အနေမကျ ဖြစ်နေပြီးနောက် စစ်တပ်သည်သာလျှင် တစ်နေ့ကခြား အားကိုးရာ အားထားရာ ဖြစ်လာပြီးလျှင် စစ်တပ်၏ အအုပ် အချုပ်ကို ခံရလေ၏။ နပိုလီယံအား တိုင်းပြည်၏ အာဏာရှင် အဖြစ်ဖြင့်ဆောင်ရွက်စေ၏။ ရှင်ဘုရင် မထားဘဲ သမှုတအုပ်ချုပ်နည်း စနစ်နှင့် အုပ်ချုပ်ရန် ဖြစ်သော်လည်း နပိုလီယံသည် သူ၏ တစ်နေ့တခြား ကြီးထွား လာသော တန်ခိုးအာဏာ အင်အားတို့ကြောင့် သမ္မတ၊ အာဏာရှင် စသည် တို့၏ အမည်ကို မခံယူလိုတော့ဘဲ ဧကရာဇ်ဘွဲ့ကို ခံယူလိုက်၏။

ပထမမြောက် နပိုလီယံ ဧကရာဇ်မင်းမြတ် ဖြစ်လာ၏။