တက္ကသိုလ်ရွှေရီဝင်း - ထူးဆန်းသောကမ္ဘ့ာလိပ်နှင့်နိုင်ငံတကာပုံပြင်များ

ထူးဆန်းသော ကမ္ဘာလိပ်

          ဟိုးရှေးရှေးက လီကမ်ဘီ (LEKAMBAI) ဟု အမည်တွင်သော ကျွန်းသားသည် ဆာမိုအာ (SAMOA) ကျွန်းတွင် နေထိုင်သည်။ တစ်နေ့တွင် သူငါးမျှားနေစဉ် အလွန်ပြင်းထန်သော လေမုန်တိုင်း တိုက်ခတ်သဖြင့် လေထဲသို့ ပါသွားသည်။ သူသည် လေမုန်တိုင်း တိုက်ခတ်ရာသို့ ပါသွားရင်း ပင်လယ်မှ တစ်ဆင့် အလွန်ထူးဆန်းသော ကျောက်တောင်တစ်တောင်၏ခြေရင်းတွင် သွား၍ တင်နေ သည်။ ကျောက်တောင် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဆီးနှင်းများ၊ မြူများ ကျကာ၊ ပိန်းပိတ်စွာမှောင်နေသည်။

          လီကမ်ဘီသည် ထိုတောင်ပေါ်သို့ တွယ်တက်ခဲ့သည်။ ထိုသို့ တောင်ပေါ်သို့ တွယ်တက်ရင်း မောလွန်းသဖြင့် မကြာခဏနား၍ တက်ရသည်။ နောက်ဆုံးတွင် တိမ်တောင်တိမ်လိပ်များကြားရှိ မိုး နတ်သားများနေထိုင်ရာ တိုင်းပြည်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ မိုးနတ် မင်းကြီးသည် လီကမ်ဘီ၏အဖြစ်အပျက်ကို သိရသောအခါ သနား သွားပြီး သူ့ကျွန်းပေါ်သို့ ပြန်ပို့ရန် ကူညီလေသည်။

          မိုးနတ်မင်းကြီးက “လီကမ်ဘီ၊ မင်းဟာ မင်းရဲ့ မိသားစုနဲ့ကွဲကွာပြီး ဒီမှာ တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေတာ ငါ မကြည့်ရက်ဘူး၊ ဒါကြောင့် မင်းကို မင်းရဲ့ မိသားစုဆီ ရောက်အောင် ငါ ကူညီမယ်၊ အဲဒီကူညီမှုကို မင်းက ပြန်ပြီး ကျေးဇူးဆပ်ရမယ်” ဟု ပြောသည်။

          လီကမ်ဘီကလည်း ဝမ်းသာအားရ သဘောတူလေသည်။ ထိုအခါ နတ်မင်းကြီးက အောက်ပါအတိုင်းပြောပြသည်။

          “လီကမ်ဘီ၊ မင်းကို ငါ ကမ္ဘာလိပ်ရဲ့ ကျောပေါ်မှာတင်ပြီး မင်းအိမ်ရှိတဲ့ ဆာမိုအာကျွန်းကို ပြန်ပို့ပေးလိုက်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ မင်း အချက်နှစ်ချက်ကိုတော့ တော်တော်လေးဂရုစိုက်ရမယ်၊ ဒါက ဘာလဲ ဆိုတော့ မင်း ကမ္ဘာလိပ်ရဲ့ ကျောပေါ် ရောက်တာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် မျက်စိကို ပိတ်ထားရမယ်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းမျက်စိကို မဖွင့်ရဘူး၊ အဲ... နောက်တစ်ခုက မင်း ဆာမိုအာကျွန်းကိုရောက်ရင် ငါ့ရဲ့ ကမ္ဘာလိပ်ကို အုန်းသီးတစ်လုံးနဲ့ အုန်းလက်နဲ့ရက်တဲ့ ဖျာတစ်ချပ်ကို ပေးလိုက်ပါ။ အဲဒီအခါမှာ ငါ့ရဲ့ ကမ္ဘာလိပ်ဟာ တွန်ဂါ (TONGA) ကျွန်းက လူတွေဆီကို သွားလိမ့်မယ်၊ ဒါမှ အဲဒီကျွန်းသားတွေဟာ အုန်းပင်လည်း စိုက်တတ်မယ်၊ နောက်ပြီး ဖျာလည်း ရက်တတ် သွားမယ်” ဟု ရှင်းပြသည်။

          လီကမ်ဘီသည် နတ်မင်းကြီးကို ကတိအခါခါပေးကာ ကျေးဇူး တင်စကားဆိုပြီး ကမ္ဘာလိပ်ကြီး၏ကျောပေါ် တက်ကာ ထိုင်လိုက် သည်။ လီကမ်ဘီသည် ကမ္ဘာလိပ်၏ကျောပေါ်သို့ တက်၍ ထိုင် လိုက်သည်နှင့် မျက်စိနှစ်လုံးကို အတင်း ပိတ်ထားလိုက်ပါသည်။ ချက်ချင်းပင် ကမ္ဘာလိပ်ကြီးသည် လက်နှင့် ခြေထောက်များ ဆန့် တန်းကာ မိုးကောင်ကင်မှ တစ်ဆင့် ပင်လယ်ဆီသို့ ပျံသွားသည်။ လီကမ်ဘီသည် ရေထဲသို့ဖြတ်သည့်အခါ ရေနစ်မည်ကို စိုးရိမ်မိသော် လည်း မျက်စိနှစ်လုံးကို ဖွင့်မကြည့်ချေ။ နောက်ဆုံးတွင် ကမ္ဘာလိပ်ကြီးသည် ပင်လယ်မျက်နှာပြင်ပေါ် ပြန်ပေါ်လာသည်။ ပြီးလျှင် ဆာမိုအာ ကျွန်းဆီသို့ အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာဖြင့် ကူးသွားသည်။

          ထိုစဉ် “လီကမ်ဘီ၊ လီကမ်ဘီ၊ မင်းကို ငါတို့စားဖို့ လာနေ ပြီ” ဟု အသံမျိုးစုံပေးကာ ငါးမန်းများ ဘေးသို့ ကပ်လာသည်။ သို့သော် လီကမ်ဘီသည် မျက်စိကိုစုံမှိတ်ထားလေသည်။

          ငါးမန်းများရန်က အေးသွားသောအခါတွင် “လီကမ်ဘီ၊ လီ - ကမ်ဘီ မင်းကို ရေထဲကျသွားအောင်တိုက်ဖို့ ငါလာပြီ” ဟု ပြောသံကြားကာ လေအပြင်းအထန်တိုက်သည်ကို ခံစားရပြန်သည်။ လီကမ် ဘီသည် နတ်မင်းကြီးစကားကို နားထောင်ပြီး မျက်စိမှိတ်ကာ စိတ်ကိုတင်းထားရသည်။

          လေပြင်းတိုက်ခတ်မှု ရပ်သွားသည့်အခါ ရေလှိုင်းများက “လီကမ်ဘီ လီကမ်ဘီ၊ မင်းကို ရေနှစ်သတ်ဖို့ ငါတို့လာပြီကွ” ဟု အသံစုံပေးပြန်သည်။ ထိုအခါ လီကမ်ဘီသည် မျက်စိစုံမှိတ်ကာ

လက်နှစ်ဖက်နှင့် ကမ္ဘာလိပ်ကို အတင်းဖက်ထားလေသည်။ , နောက်ဆုံးတွင် လီကမ်ဘီနှင့် ကမ္ဘာလိပ်တို့သည် ဆာမိုအာကျွန်းသို့ ချောမောစွာရောက်ရှိခဲ့ကြသည်။ လီကမ်ဘီသည် သူ၏ အိမ်ဆီသို့ပြေးကာ သူ့ ဇနီးနှင့်ကလေးများကို ရှာလေသည်။ ကလေး များနှင့် ဇနီးကို တွေ့သောအခါ ကမ္ဘာလိပ်ကြီးကို မေ့သွားလေသည်။

          လီကမ်ဘီသည် မိသားစုနှင့် ပျော်ရွှင်စွာနေထိုင်ပြီး၊ နှစ်ရက် လောက်ကြာမှ ကမ္ဘာလိပ်ကြီးကိုသတိရလေသည်။ သို့သော် နောက် ကျသွားပေပြီ။ သူ၏သူငယ်ချင်းများက ကမ္ဘာလိပ်ကြီးကို သတ်၍ ချက်စားရန် ပြင်ဆင်နေကြပေပြီ။ လီကမ်ဘီသည် အလွန် စိတ် မချမ်းမသာ ဖြစ်ရလေသည်။ သူ နတ်မင်းကြီးကိုပေးခဲ့သော ကတိ သည် ပျက်ရလေပြီ။ “ငါ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ငါ့ကျေးဇူးရှင်ဆီကိုအုန်းသီးပို့လို့ ဖြစ်တော့မှာလဲ၊ ငါ့ကိုတော့ နတ်မင်းကြီးက ခွင့်လွှတ် မှာ မဟုတ်ဘူး” ဟု ပြောကာ ငိုကြွေးလေသည်။

          လီကမ်ဘီ၏မိတ်ဆွေများမှာလည်း သူတို့ မဆင်မခြင်ပြုမှု ချက်ကြောင့် စိတ်မကောင်းဖြစ်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့သည် မြေကြီးကို တွင်းအနက်ကြီးဖြစ်အောင် ခြောက်ရက်တိုင်တိုင် တူးကြ လေသည်။ ထိုမြေအောက်တွင် ကမ္ဘာလိပ်ကြီးကို မြှုပ်နှံကြသည်။ ကမ္ဘာလိပ်နှင့်အတူ အုန်းသီးတစ်လုံးနှင့် အုန်းလက်နှင့် ရက်လုပ် သောဖျာတစ်ချပ်ကို ထည့်မြှုပ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် လီကမ်ဘီ၏ သားငယ် လာဘေ-ပန်နီ (LAVAI- PANI) ကို ထိုကမ္ဘာလိပ်၏ သင်္ချိုင်းတွင် သင်္ချိုင်းစောင့်အဖြစ် ခန့်လေသည်။

          သို့နှင့် နှစ်ပေါင်း ရာပေါင်းများစွာ ကြာလွန်သွားသောအခါ ဆာမိုအာကျွန်းသားတို့သည် ကမ္ဘာလိပ်ကြီးနှင့် ၄င်း၏သင်္ချိုင်းကို မေ့လျော့သွားကြသည်။ သူတို့သည် ထိုအဖြစ်အပျက်ကို ရှေးလူကြီး သူမများ ပြောကြားသော ပုံပြင်တစ်ခုကဲ့သို့ပင် မှတ်ယူကြလေသည်။ ပုံပြင်ဟု မမှတ်ယူသူမှာ လီကမ်ဘီ၏သား၊ ကမ္ဘာလိပ်သချိုင်းကိုစောင့်နေရသော လာဘေ-ပန်နီတစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည်။ သူ၏ အသက်သည် သင်္ချိုင်းစောင့်သည့်အချိန်မှ စ၍ ကြီးမသွားပေ။ လူငယ် အရွယ်သာရှိနေသည်။ သူ၏မှတ်ဉာဏ်မှာလည်း အတော်ကောင်း လေသည်။ သူ့ဖခင်၏ လွန်ခဲ့သောအဖြစ်အပျက်များကိုလည်း အား လုံးမှတ်မိသည်။ သို့သော် ပါးစပ်မှမူ ထုတ်ဖော်ပြောနေခြင်း မရှိပေ။ ထို့ကြောင့်လည်း လူတိုင်းက သူ့ကို စကားမပြောတတ်သူတစ်ယောက် ဟု ထင်ကြသည်။

          သို့နှင့် နတ်မင်းကြီးသည် တွန်ဂါတိုင်းပြည်ဘုရင်နှင့် တွေ့ဆုံ ကြသောအခါ အဖြစ်အပျက်မှန်ကို သိသွားသည်။ မိုးနတ်မင်းကြီးသည်အလွန်စိတ်ဆိုးသွားပြီး အောက်ပါအတိုင်း အမိန့်ပေးလေသည်။

          “မင်းရဲ့ တပ်သားတွေကို ဆာမိုအာကျွန်းကို လွှတ်ပြီး မှော် ကမ္ဘာလိပ်ရဲ့ အခွံကို သွားတောင်းချေ။ အဲဒီအခွံနဲ့ လူသားတွေ တစ် ယောက်မှ မမြင်ဖူးတဲ့ ငါးမျှားချိတ် လုပ်ပေတော့”တွန်ဂါဘုရင်လည်း သူ့တပ်မှ အတော်ဆုံးစစ်သည်များကို ရွေးပြီး ဆာမိုအာကျွန်းသို့ စေလွှတ်ခိုင်းစေသည်။

          တွန်ဂါတပ်သားတို့သည် ဆာမိုအာကျွန်းသို့ လှေများဖြင့် ရက်ပေါင်းများစွာ ကူးခတ်၍ သွားကြရသည်။ ဆာမိုအာကျွန်းသို့ ရောက်သော အခါ “ငါတို့ကို မှော်ကမ္ဘာလိပ်ကြီးရဲ့ အခွံ ပြန်ပေး“ဟု တောင်းလေသည်။

         ဆာမိုအာကျွန်းသားတို့သည် တွန်ဂါတို့၏စကားကြောင့် အားရပါးရ ရယ်မောကြလေသည်။

ပြီးလျှင် “ဘာတွေ လာတောင်းနေတာလဲ၊ ဒါက ဟိုတုန်းက လူကြီးတွေပြောတဲ့ ပုံပြင်တွေထဲမှာပဲ ရှိတာ၊ ငါတို့ မင်းတို့ပြောတဲ့ ကမ္ဘာလိပ်အခွံ မပြောနဲ့ ကမ္ဘာလိပ်ရဲ့ သင်္ချိုင်းနေရာကိုတောင် မသိ ပါဘူး” ဟု ပြောကြသည်။

         ထိုအခါ တွန်ဂါတို့က “ဒါဆို မင်းတို့တွေအားလုံးကို ငါတို့ သတ်ပစ်ရလိမ့်မယ်” ဟု ခြိမ်းခြောက်သည်။ • `ထိုစဉ်တွင် ကမ္ဘာလိပ်၏သင်္ချိုင်းကို စောင့်နေသူ လာဘေပန်နီသည် လူစုနှစ်စုကြားတွင် ဝင်ရပ်လိုက်ပြီး “ငါဟာ ကမ္ဘာလိပ်ရဲ့ အစောင့်ပဲ၊ ဒီနေရာမှာ တူးကြပေတော့၊ ဒီမြေကြီးအောက်မှာ ကမ္ဘာ လိပ်ကြီးကို မြှုပ်ထားတာ တွေ့ရမယ်” ဟု ပြောလေသည်။

          လာဘေ-ပန်နီ၏စကားကို ကြားသော် ဆာမိုအာကျွန်းသား တို့က ရယ်မောကြသည်။ သူတို့က “ဒီက ရွာသားအဘိုးကြီးတွေတောင် ဘာမှ မသိဘဲနဲ့ မင်းလို ကလေးတစ်ယောက်က ဘယ်လို လုပ်ပြီး သိမှာလဲကွ” ဟု ရှုတ်ချကြသည်။

          သို့သော် တွန်ဂါတို့သည် လာဘေ-ပန်နီညွှန်ပြသောနေရာကို တူးကြသည်။ ခြောက်ရက်မြောက်သောနေ့တွင် ကမ္ဘာလိပ်ကြီး၏ အခွံကို တွေ့ကြသည်။ သို့နှင့် ဆာမိုအာတို့သည် တွန်ဂါတို့၏ဘေးမှ လွတ်ကင်းသွားကြသည်။ တွန်ဂါတို့သည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြင့် လိပ်ခွံကြီးကို သယ်ကာ လှေများဖြင့် ပြန်သွားကြသည်။

          လှေနှင့် တွန်ဂါကျွန်းသို့ ပြန်ကြရင်း လမ်းတွင် တွန်ဂါတပ်သား တို့သည် တိုင်ပင်ကြသည်။

          “ဒီလိပ်ရဲ့ အခွံဟာ သိပ်ကို ထူးဆန်းတာပဲ၊ ဆာမိုအာကျွန်းသား လေးဟာ ဒီလိပ်ရဲ့ သင်္ချိုင်းကို စောင့်ရှောက်နေတာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာပေမဲ့ အိုမသွားတာ တော်တော်ထူးဆန်းတာပဲ၊ ဒီတော့ ဒီကမ္ဘာ လိပ်ခွံဟာ အတော်အစွမ်းထက်မှာပဲ၊ ငါတို့တော့ တွန်ဂါကျွန်းကို ဒီလိပ်ခွံသယ်သွားတာထက် ငါတို့လှေကို လေတိုက်တဲ့ဆီကို ရွက် လွှင့်ပြီး လိုက်သွားရရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်၊ ဒီကမ္ဘာလိပ်အခွံက တို့ လမ်းမှာတွေ့မယ့်ဘေးတွေ အားလုံးကို ကာကွယ်ပေးသွားမှာ , သေချာပါတယ်” ။

          သို့နှင့် တွန်ဂါတပ်သားများသည် ရွက်လွှင့်ကာ ထွက်ပြေးကြ သည်။ မိုးနတ်မင်းကြီးကလည်း လေနတ်သားကို လွှတ်ပြီး ပင်လယ် ခရီးကို အနှောင့်အယှက်မရှိအောင် ကူညီခြင်းဖြင့် နောက်ဆုံးတွင် ဖီဂျီကျွန်း (Fiji) ဆီသို့ ရောက်ခဲ့ကြသည်။ ထိုတွန်ဂါတပ်သားတို့ ဖီဂျီကျွန်းတွင် အခြေချ နေထိုင်ခြင်းဖြင့် ဖီဂျီကျွန်းသည် လူများ စည်ကားစွာ စည်ပင်သာယာသော ကျွန်းတစ်ကျွန်း ဖြစ်ခဲ့သည်။

           ယခုအခါ ဖီဂျီကျွန်းသည် အလွန်လှပသာယာပြီး အုန်းပင်၊