တက္ကသိုလ်မောင်မောင်ကြီး - မွန်ဂိုစစ်ဘုရင်ဂျင်ဂစ်ခန်

ဂိုဗီသဲကန္တာရ

          ဂိုဗီသဲကန္တာရ၏ မြောက်ပိုင်းတွင် မိုးထိနီးပါး မြင့်မားသော တောင်ကုန်းမြေမြင့် များသည် ရံဝန်းနေသည်။ ကုန်းမြေမြင့်များပေါ်တွင် လေတဟူးဟူး တိုက်နေသည်။ ထိုကုန်းမြေများတွင် ကိုင်းပင်များ ထူထပ်စွာပေါက်သော အိုင်ပေါင်းများစွာ ရှိသည်။ မြောက်ဝင်ရိုးစွန်း တန်းဒရာ ဒေသသို့ ပျံသန်းကြသော ငှက်ပေါင်းစုံသည် ထိုရေအိုင်များ တွင် တစ်ထောက်နားကြသည်။ ထိုအိုင်များအနက် အကြီးဆုံးအိုင်ကြီးမှာ “ဗိုင်းကူးအိုင်ကြီး” ဖြစ်သည်။ ဆောင်းဥတုအလယ် မြူတိမ်ကင်းစင်သော ညဉ့်အခါများတွင် မြောက်ဘက် မိုးကုပ်စက်ဝန်းဆီမှ အလင်းရောင်များသည် မြင့်ချည်နိမ့်ချည်ဖြင့် တလင်းလင်း တလက် လက် တောက်ပနေသည်ကို မြင်ရပေသည်။

          ထိုဒေသကား ရာသီဥတု အလွန်ဆိုးရွားသော ဒေသဖြစ်သည်။ တစ်မျှော်တစ်ခေါ် မျှော်ကြည့်၍မျှပင် သစ်ပင်များကို မမြင်ရ။ မြစ်များ၊ ချောင်းများအနီး စိမ်းလန်းစိုပြည်နေ သော မြက်ခင်းများကိုသာမြင်ရသည်။ ကျန်ဒေသ တစ်ခွင်တစ်ပြင်တွင် သဲခေါင်ခေါင် သဲမို့မို့သာ မြင်ရသည်။ နွေဥတုအလယ်ပိုင်းလောက်တွင် ကြောက်မက်စရာ လေမုန်တိုင်း များ ကျတတ်သည်။ လေမုန်တိုင်းနှင့်အတူ မိုးထစ်ချုန်းကာ လျှပ်တဝင်းဝင်းဖြင့် မိုးကြိုး ပစ်ခတ်တတ်လေသည်။ ထို့နောက် ဆီးနှင်းများလည်း လိုက်ပါလာတတ်သည်။ ဆီးနှင်း များထူထပ်စွာကျသောကြောင့် ဒေသတစ်လျှောက် ပိန်းပိတ်နေသည်။ နှင်းမုန်တိုင်းများ လည်း ကျတတ်သည်။ နှင်းမုန်တိုင်းကျနေစဉ် လေထန်သောကြောင့်လည်း လူများအဖို့ ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် အေးလှရုံသာမက မတ်တတ်ရပ်၍မနေနိုင်။ မြေပြင်ပေါ်တွင် ဝပ်၍သာနေကြရသည်။           ဆီးနှင်းများ စဲသွားသောအခါ၌လည်း မိုးသီးများရွာချတတ်ပြန်သည်။ မိုးဒဏ်လေဒဏ် နှင်းဒဏ်များ ကင်းသွားသောအခါ၌မူ မခံမရပ်နိုင်အောင် ပူပြင်းလှသော အပူဓာတ်သည် လိုက်ပါလာတတ်ပြန်သည်။

          ရာသီဥတုကား ဤမျှပင် ဆိုးရွားပြင်းထန်လှပေသည်။ အအေးလွန်သော ရာသီဥတု။ အပူကဲသော ရာသီဥတု။ မုန်တိုင်းဒဏ်၊ မိုးကြိုးဒဏ်၊ မိုးသီးဒဏ်၊ အခံရဆုံးသော ဒေသဖြစ်လေသည်။ ထိုဒေသကား မွန်ဂိုလူမျိုးများ နေထိုင်ရာဒေသ ဖြစ်သည်။

          ခရစ်နှစ် ၁၁၆၂ ခု၊ မွန်ဂိုတို့၏ ဆယ့်နှစ်ကောင် ရုပ်ပြပြက္ခဒိန်၏ ဝက်ရုပ်နှစ်တွင် ဂိုဗီသဲကန္တာရသည် ဤအခြေအနေပင် တည်ရှိလေသည်။

          ဤဒေသတွင် မွေးဖွားကြသော မွန်ဂိုကလေးများကား သဘာဝနှင့်ဓာတ် ရနေကြ သူများဖြစ်သည်။ ဆိုးရွားသောရာသီဥတုတွင် မွေးဖွားလာသည့်အလျောက် ရာသီဥတုဒဏ် ကို ကြံ့ကြံ့ခံနိုင်ရည်ရှိကြသည်။ ကလေးများသည် မိခင်၏နို့ပြတ်၍ မြင်းနို့ကို သောက်နိုင် သည့် အရွယ်မှစ၍ မိခင်တို့သည် ကလေးများကို ရင်အုပ်မကွာ မပိုက်ထွေး၊ မယုယတော့ ချေ။ အကြမ်းပတမ်းခံနိုင်အောင်၊ ကိုယ်ထူကိုယ်ထနေတတ်အောင် လွှတ်ထားတတ်ကြ လေသည်။

          မွန်ဂိုတို့၏ ဓလေ့ထုံးစံမှာ မိသားစုတစ်စု နေထိုင်သော တဲတစ်တဲတွင် မီးပုံကြီးနှင့် အနီးကပ်ဆုံး နေရာသည် လူလားမြောက်ပြီးသော သူရဲကောင်းတို့၏ နေရာဖြစ်သည်။ မီးပုံကြီး၏ လက်ဝဲဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းနေရာသည် မိန်းမတို့၏နေရာဖြစ်သည်။ ယောက်ျား ကလေး၊ မိန်းကလေးများမှာမူ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော နေရာများတွင် နေထိုင်ခွင့် ရှိပေသည်။

          မိုးဦးကျ၍ မြင်းများ၊ နွားများ နို့လှိုင်လှိုင်ထွက်သောအခါ မွန်ဂိုတို့သည် စားရေး အတွက် ဖူလုံကြသည်။ သိုးများပင် ဝဖီးလာကြလေသည်။ အမဲကောင်၊ သားကောင်များ လည်း ပေါများလာလေသည်။ မျိုးစုအုပ်စုမှ မုဆိုးများသည် သမင်များ၊ ဝက်ဝံများကို ပစ်ခတ်ယူဆောင်လာကြသည်။ မြေခွေးပိန်ပိန်ကပ်ကပ်၊ မြွေပါ ပိန်ပိန်လိန်လိန်ကလေး များကို စားသောက်နေကြရာမှ ဆူဆူဖြိုးဖြိုးစားကြရလေသည်။ ရတတ်သမျှ အမဲဟင်းလျာ များကို မိသားစုစားအိုးအတွင်းသို့ ထည့်ကြသည်။ စားဦးစားဖျားကို စွမ်းစွမ်းသန့်သန့် လူငယ်လူရွယ်များက စားကြသည်။ ထို့နောက် လူအိုလူမင်းနှင့် မိန်းမများက စာ သည်။ အရိုးအရင်း စားကြွင်းစားကျန်အစအနများကို ကလေးများက အလုအယက် စားကြရသည်။ မိသားစုများသည် အမဲဟင်းလျာများကို ခံတွင်းတွေ့ကြ၍ မြိန်ရေရှက်စားကြသောကြောင့် ခွေးများအတွက် စားကြွင်းစားကျန်များပင် ကျန်ခဲလှပေသည်။

          ဆောင်းတွင်း၌မူ နွားများလည်း ပိန်ချုံးကုန်သောကြောင့် ကလေးများသည် အာဟာရချို့တဲ့လာကြသည်။ ကလေးများအတွက် ကစော်ဖောက်ထားသော နို့ကိုသာသောက်ကြရသည်။ သုံးလေးနှစ်သား ကလေးများအဖို့ နို့ကစော်သည် အားပြည့်လေ၏။ သို့သော် အနည်းငယ်မူ မူးပါသည်။ အသားလည်း ရှားပါးသွားသောကြောင့် လူကြီးများ သည် ပြောင်း၊ လူး၊ ဆတ် ရရာကိုပြုတ်၍ သောက်ကြရသောအချိန်ဖြစ်သည်။

          ဆောင်းဥတုကုန်ခါနီးတွင်မူ မွန်ဂိုများအဖို့ အစားအစာ အလွန်ကျပ်တည်းသော အချိန်ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် အုပ်စုတစ်စုတစ်စုက မွန်ဂိုများသည် အစားအစာ သိုလှောင် ထားသော အခြားအုပ်စုသို့သွားရောက် စီးနင်းလုယက်ကြသည်။ နွားများ၊ မြင်းများကို လည်း ယူငင်လာတတ်ကြသည်။ ကလေးများပင် အစုအသင်းဖွဲ့ ၍ အမဲလိုက်ထွက်ကြ သည်။ တွေ့သမျှ ခွေး၊ ကြွက် စသည်တို့ကို တင်းပုတ်များဖြင့် ရိုက်၍လည်းကောင်း၊ မြူတုံးများဖြင့် ပစ်ခတ်၍လည်းကောင်း ဖမ်းယူလာတတ်ကြသည်။ ကလေးများအဖို့ သိုး များကိုပင် အမွေးကိုဆွဲကိုင်လျက် သိုးစီးတတ်ကြလေပြီ။ သိုးစီးကာ အမဲလိုက် ထွက်သွား ကြလေသည်။

          ဂျင်ဂစ်ခန်၏ ပထမဆုံး မိရိုးဖလာအမွေအနှစ်မှာ အကြမ်းပတမ်းခံနိုင်ခြင်း၊ အဆင်းရဲခံနိုင်ခြင်း စသော အမွေအနှစ်များဖြစ်သည်။ ဂျင်ဂစ်ခန်၏ ငယ်နာမည်သည် “တေမူဂျင်” ဖြစ်သည်။ အဓိပ္ပာယ်မှာ သံမဏိဖြစ်သည်။ တေမူဂျင်ကို မွေးသောအချိန်၌ သူ့ဖခင်သည် အခြားအုပ်စုတစ်စုကို သွားရောက်စီးနင်းနေချိန် ဖြစ်သည်။ ထိုအုပ်စုကို အနိုင်ရ၍ ပြန်လာသောအခါ ထိုအုပ်စုခေါင်းဆောင် တေမူဂျင် အမည်ရှိ အုပ်စုသူကြီးကိုပါ ဖမ်းယူခေါ်ဆောင်လာခဲ့ပေသည်။ အိမ်ရောက်၍ သားယောက်ျားကလေး မွေးသည်ကို တွေ့ရသောအခါ တေမူဂျင်ဟု အမည်မှည့်လေသည်။

          တေမူဂျင်ကို မွေးဖွားသော တဲကြီးကား တဲရှင်ဖြစ်သည်။ မွန်ဂိုစကားဖြင့် “ယတ်” ဟု ခေါ်သည်။ သစ်တန်းသစ်တံများကို ရက်၍ သားရေပျော့ဖြင့် ဖြန့်ကြက် မိုးကာထား သောတ်ဖြစ်သည်။ တဲခေါင်တွင် အပေါက်တစ်ပေါက် ဖွင့်ထားသည်။ တဲအတွင်းမှ မီးခိုး များကို ထိုအပေါက်မှ ထွက်စေသည်။ တဲကို ထုံးဖြူသုတ်ထားသည်။ ထုံးဖြူပေါ်တွင် အရုပ်များရေး၍ တန်ဆာဆင်ထားပေသည်။ တစ်နေရာမှ တစ်နေရာသို့ ပြောင်းရွှေ့ကြ သောအခါ တဲကို နွားတစ်ဒါဇင်၊ တစ်ဒါဇင်ကျော်ခန့်ဆွဲသော လှည်းကြီးပေါ်တွင်တင်၍ ပြောင်းရွှေ့တတ်ကြသည်။ တဲကြီးသည် လိမ်ခုံးသဖွယ် ဖြစ်သောကြောင့် လေပြင်း ရိုက်ခတ် သောဒဏ်ကို ခံနိုင်သည်။ လိုရာခရီးအဆုံးတွင်လည်းကောင်း၊ တစ်ထောက်တစ်စခန်းနားလိုသော အရပ်များတွင်လည်းကောင်း တဲကို လှည်းပေါ်မှ ဖြုတ်ယူ၍ မြေပြင်ပေါ်တွင် စိုက်ထူနိုင်ပေသည်။

          မွန်ဂိုလူမျိုးတို့သည် တစ်နေရာတည်းတွင် အခြေတကျနေထိုင်နိုင်သူများ မဟုတ်။ ရေကြည်ရာ မြက်နုရာ သားကောင်ပေါရာ အရပ်သို့ လှည့်လည် ပြောင်းရွှေ့ နေထိုင်ကြသူ များဖြစ်၍ မူဂျင်သည် မွေးကတည်းက ခြေတွင် ဗွေပါလာသော လူငယ်ဖြစ်သည်။ ခရီးထွက်ကြသောအခါ တေမူဂျင်၏ အစ်မတစ်ယောက်သည် လှည်းဦးက လှည်းမောင်း လေ့ရှိသည်။ တစ်ခြားအစ်မများက တဲအတွင်းက မီးဖိုကို ကြည့်ရှု၍ မီးခိုးပေါက်မှ မီးခိုး များထွက်အောင် ဂရုစိုက်ကြလေသည်။ မြက်တောမြေပြင် အရပ်များနှင့် ကုန်းမြေ ခေါင် ခေါင် အရပ်များတွင် လှည်းကို မောင်းနှင်သွားကြသောအခါ တအီအီမြည်သော လှည်းဘီး သံသည် ဆူညံ၍ နေလေသည်။

          ဤသို့လှည့်ရင်းလှည့်ရင်း၊ ပြောင်းရင်းရွှေ့ရင်း၊ သွားရင်းလာရင်းနှင့်ပင် တေမူဂျင် သည် ကြီးပြင်းလာရလေသည်။ ပျိုမျစ်နုနယ် ကစားမြူးထူးသော အရွယ်သာသာကပင် တေမူဂျင်သည် အခြားယောက်ျားကလေးများနည်းတူ မိသားစုအတွက် အဖော်အလှော် အကူအညီများစွာ လုပ်ကိုင်ပေးရလေသည်။ လှည်းတန်းကြီးသွားရာ လမ်းတစ်လျှောက် တွေ့ရသော မြစ်ငယ်ချောင်းငယ်များတွင် ငါးမျှား၍ ပေးရသည်။ နွေစားကျက်များမှ ဆောင်းစားကျက်များသို့ ပြောင်းရွှေ့သွားကြသောအခါ တေမူဂျင်တို့ လူသိုက်သည် မြင်း အုပ်များကို ထိန်းကျောင်းသွားကြရသည်။ ပျောက်နေသော မြင်းများကို ရှာဖွေကြရသည်။ စားကျက်သစ် စားကျက်ကောင်းများကို လိုက်လံရှာဖွေကြရသည်။ မိုးနှင့်မြေထိရာ အရပ်ဆီ သို့လည်းကောင်း၊ တောင်ယံ တောင်ထွတ်များဆီသို့ လည်းကောင်း၊ တောခြေတောစပ် တစ်လျှောက်ဆီသို့လည်းကောင်း အမြဲတမ်း မျက်ခြည်မပြတ် ကြည့်၍ အခြားအုပ်စုများက လာရောက်စီးနင်းတိုက်ခိုက်မည့်သူများကို ကင်းစောင့်ကြရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ညဉ့်စဉ် ညဉ့်တိုင်းလိုလိုပင် နှင်းတောထဲတွင် ချမ်းချမ်းစီးစီးနှင့် မီးမဖိုရဲဘဲ ငုတ်တုတ်ထိုင်၍ မိုးလင်းအောင် ကင်းစောင့်ကြရသည်။ ဘဝ၏လိုအပ်ချက်အရ တစ်ခါတစ်ရံ မြင်းကုန်းနှီးထက်မှ ရက်ပေါင်းများစွာ မသက်ဆင်းရဲဘဲ ကင်းလှည့်ကြရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း သုံးလေး ရက် အစာရေစာ မမှီဝဲရဘဲ ကင်းစောင့်ကြရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံမူ အူနှင့်ဟောင်းလောင်း အစာရေစာ မမှီဝဲရဘဲ သုံးလေးရက်ကြာမျှ ကင်းစောင့်ကင်းလှည့်ကြရလေသည်။

          မိသားစုအိုးအတွင်းသို့ သိုးသားများ၊ မြင်းသားများ လှိုင်လာသောအခါ၌ တေမူဂျင်တို့ လူသိုက်သည် ငတ်လေသမျှကို အတိုးချ၍ ဗိုက်ကားအောင် အနှင့်အပ် စားကြရလေသည်။ ထိုအချိန်များတွင် မြက်တောလွင်ပြင်များတွင် တာမိုင်နှစ်ဆယ်ထား၍မြင်းပြိုင်ပွဲ ကျင်းပကြလေသည်။ မြင်းပြိုင်ပွဲ မကျင်းပသော အခါများတွင် တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အရိုးကျိုးအောင် လုံးကြသတ်ကြစတမ်းသော နပန်းလုံးပွဲများကို ကျင်းပကြ လေသည်။

          တေမူဂျင်သည် အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ကိုယ်ကာယ သန်မာထွားကျိုင်းလေ သည်။ အသတ်အပုတ်ကျွမ်းကျင်ရုံသာမက ဖြတ်ထိုးဉာဏ်လည်း ပြည့်စုံသူ ဖြစ်ပေသည်။ သူသည် နပန်းလုံးသမားများအနက် “ဇော်ထိပ်” ဖြစ်ပေသည်။ နပန်းလုံးအရာတွင်သာ ကျွမ်းကျင်ရုံသာမက မြားလေး အကိုင်အတွယ်တွင်လည်း အလွန်ကျွမ်းကျင်လေသည်။ သို့ရာတွင် မြားပစ်ရာ၌ ဇော်ထိပ်မဟုတ်ချေ။ သူ့ညီ “ကတ်သား”က သူ့ထက် တော်ပေ သည်။ ကတ်သားကို အများက လေးညှို့ရှင်” ဟု သမုတ်ကြသည်။

          တေမူဂျင်နှင့် သူ့ညီ၏ စွမ်းရည်သတ္တိသည် သူတို့အုပ်စုအတွင်း အားကိုးလောက် သော အင်အားစု ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ပြင်ပအန္တရာယ်ကို သတိမလစ်စေဘဲ အမြဲအဆင် သင့်ရှိရန် ဂရုစိုက်ကြရလေသည်။

          ပြင်ပအန္တရာယ်ဆိုသည်မှာ တေမူဂျင်၏ဖခင် မွှေးခဲ့သော ရန်စဖြစ်သည်။ တေမူဂျင်၏မိခင် ဟောလွန်းသည် လှပတင့်တယ်သော အမျိုးသမီးဖြစ်သည်။ သူ့မိခင် အပျိုဘဝက သူတို့အုပ်စုက အမျိုးသားတစ်ဦးနှင့် လက်ထပ်မည့်ဆဲဆဲ သတို့သမီးကို သတို့သားတဲသို့ ပို့ဆောင်သည့် အခမ်းအနားမင်္ဂလာပွဲ ကျင်းပနေစဉ် တေမူဂျင်၏ ဖခင် သည် ထိုအုပ်စုသို့ ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်၍ ဟောလွန်းကို ခိုးယူခဲ့လေသည်။ ဟောလွန်းသည် လိမ္မာပါးနပ်၍ အခြေအနေကို သုံးသပ်တတ်သော အမျိုးသမီးဖြစ်သည့်အလျောက် အနည်း ငယ်မျှ ရှိုက်ငင်ငိုကြွေးပြီးသည်နောက် တေမူဂျင်၏ ဖခင်အလိုကို လိုက်လျောခဲ့လေသည်။ တေမူဂျင်တို့အုပ်စုတွင် နေထိုင်ကြသော ဆွေမျိုးသားချင်းများက တစ်နေ့နေ့တွင် ဟောလွန်း တို့အုပ်စုသည် လာရောက် ရန်တုံ့ချေကြမည်ကို မျှော်လင့်ကြလေသည်။ ထိုမျှော်လင့်ချက် ကို တေမူဂျင်တို့လူသိုက်လည်း သိကြသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုပြင်ပအန္တရာယ်ကို သတိမလစ် အောင် အမြဲဂရုစိုက်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။

          တေမူဂျင်တို့အုပ်စုသည် လှည်းဝိုင်းကြီးများချ၍ စခန်းချနေစဉ် ညဉ့်အခါများ၌ နွားချေးများကိုပုံ၍ မီးရှို့ပြီးလျှင် မီးပုံကြီးများအနီး၌ မီးလှုံတတ်ကြသည်။ ထိုအခါတွင် ကြိုးတစ်ချောင်းတပ် တယောကိုထိုး၍ ဖျော်ဖြေတတ်သော သီချင်းသည်အဘိုးအိုများသည် လှည်းတစ်စီးမှတစ်စီးသို့ မြင်းစီးကာသွား၍ ဖြေဖျော်တတ်ကြသည်။ ထိုအဘိုးအိုများသည် တယောသံနှင့်လိုက်အောင် ညည်းချင်းများကို သီဆိုရာ၌ အုပ်စုအတွင်းမှ ရှေးဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက်များအကြောင်း၊ သူရဲကောင်းများအကြောင်းကို ဇာတိမာန်တက်ကြွဖွယ် သီဆိုဖျော်ဖြေတတ်ကြသည်။

          ထိုသီချင်းသည်များ၏ တေးသီချင်းများကို ကြားနာရသဖြင့် တေမူဂျင်သည် ပြာလဲ့လဲ့ မျက်လုံးရောင် အမျိုးအနွယ်မှ ဆင်းသက်လာသည်ကို မှတ်သားရသည်။ သူ၏ ဘေးလောင်းတော်တစ်ဦးသည် ကာဌေးနိုင်ငံ ဧကရာဇ်၏မုတ်ဆိတ်ကို ဆွဲချ သတ်ပုတ်ခဲ့ဖူးကြောင်းလည်း ကြားနာရသည်။ ထိုဘေးလောင်းတော် “ကဗူခန်သည် ရန်သူလုပ်ကြံ၍ အဆိပ်သင့်ကွယ်လွန်ကြောင်းလည်း မှတ်သားရသည်။ ကာရိတ်အုပ်စုမှ “တိုဂရူခန်” သည် သူ့ ဖခင်နှင့် သွေးသောက်ညီအစ်ကိုဖြစ်ကြောင်း လည်း သိရသည်။ ဂိုဗီသဲကန္တာရအတွင်း နေထိုင်ကြသော၊ လှည့်ပတ်သွားလာနေထိုင်သော လူမျိုးစုများအနက် တန်ဖိုးအကြီးဆုံး ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ကြောင်းလည်း သိရသည်။

          တေမူဂျင်သည် သူ့ခွန်အားစွမ်းပကား၊ လက်ရုံးစွမ်းပကားကို ယုံကြည်သူ ဖြစ် သည်။ ခေါင်းဆောင်အဖြစ် ခံယူထိုက်သော အမျိုးအနွယ်ဖြစ်ကြောင်းလည်း ယုံကြည် သည်။ သူသည် ရဲဇာနည် ယေစုကိုင်း” မှ မွေးဖွားသောသား မဟုတ်တုံလော။ သူသည် မွန်ဂိုကြီးများဖြစ်သော “ယက္ကခန်မှ”မွေးဖွားသူလည်း မဟုတ်တုံလော။ တဲပေါင်း လေးသောင်း၏ အရှင် မွန်ဂိုကြီးများ၏ အနွယ်ပင် မဟုတ်တုံလောဟူ၍ ဇာတိမာန်တက်နေသူ ဖြစ်ပေသည်။

          သီချင်းသည် အဘိုးအိုကြီးများသည် လောကအကြောင်း ကောင်းစွာသိသူ ပညာ ရှင်ကြီးများ ဖြစ်ကြသောကြောင့် တေမူဂျင်အား ..

          “လူကလေးရေ၊ တို့ကျက်စားနေထိုင်ရာ ဒေသဟာ ကာဌေးပြည်ကြီးရဲ့ အပုံ တစ်ရာပုံလို့ တစ်ပုံတောင် မရှိပါဘူး။ တို့တစ်တွေ ကာဌေးပြည်ကြီးနဲ့ သင့်မြတ်အောင် နေနိုင်တာက တို့ထုတ်တဲ့ကုန်တွေကို ကာပြည်မှာ သွားရောင်းတယ်။ အတိုက်အခိုက် စစ်စွမ်းရည်မှာလည်း တို့အတွေ့အကြုံနဲ့တို့ မညံ့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်မို့ တို့အစော်ကား မခံရတာပဲ။ တို့တစ်တွေရဲ့ ဓလေ့က မြို့ကြီးပြကြီးနေလို့ မဖြစ်ဘူး။ တို့ကြီးပွားမှာ မဟုတ် ဘူး။ လူညံ့လူပျော့တွေ ဖြစ်ကုန်ကြမှာ။ လူဆိုတာ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းနေမှ၊ တိုက်ရည် ခိုက်ရည်ပြည့်ဝမှ ယောက်ျားကောင်း ပီသတာကလား”  ဟု ဆိုဆုံးမလေ့ရှိသည်။

          တေမူဂျင်သည် သက်ကြီးရွယ်အိုများ၏ ဆိုဆုံးမသော စကားတို့ကို အမြဲ ကြား ယောင်နေသည်။ ယောက်ျားကောင်းပီသအောင် ငါကြိုးစားမည်ဟုလည်း စိတ်ကို ဆုံးဖြတ် ထားသည်။ သို့ရာတွင် သူ့အသက်၊ သူ့အရွယ်နှင့် အတွေ့အကြုံများကား မွန်ဂိုတို့၏ဒေသ နယ်ပယ်တစ်လျှောက်တွင်သာ ရှိသည်။ အမြင်မကျယ်သေးချေ။

          တေမူဂျင် လူပျိုပေါက်အရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ သူ့ဖခင်က သူ့ကို မြင်းထိန်း အဖြစ် တာဝန်လွှဲလေသည်။ သူ့ဖခင်နှင့်အတူ မြင်းစီး၍ လုပ်ငန်းခွင် ဝင်ရောက် ဆောင်ရွက် ရလေသည်။ တေမူဂျင်၏ရုပ်ရည်ရူပကာယသည် ရှုချင့်စဖွယ် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ကာယ လည်း တောင့်တင်းသန်မာသည်။ အရပ်လည်းမြင့်သည်။ ပခုံးလည်း ကျယ်သည်။ အသား အရေမှာလည်း ဖြူစပ်စပ်ဖြစ်သည်။ မျက်လုံးအစုံကား မဟာနဖူးအောက်တွင် ဝိုင်းစက်စူးရှ ရွှန်းလက်တောက်နေလေသည်။ ထိုဝိုင်းစက်စူးရှသော မျက်လုံးတို့၏အရောင်မှာလည်း ပြာလဲ့လဲ့တောက်နေ၍ ပိုမို ရှုချင့်စဖွယ် ကောင်းလေသည်။ နီရောင်ညို့ညို့သမ်းနေသော ဆံပင်ရှည်ကိုလည်း သေသေသပ်သပ်ကျစ်၍ ကျောပေါ်တွင် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ချထားလေ သည်။ ဤသို့ ကိုယ်ကာယ ရှုချင့်စဖွယ် ဖြစ်သည်မဟုတ်။ အပြုအမူအပြောအဆိုလည်းဖြောင့်မတ်တည်ကြည်သည်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိသည်။ ရိုးသားသည်။ စကားလည်း နည်းသူ ဖြစ်သည်။ စကားတစ်ခွန်း တစ်ခွန်းပြောသောအခါလည်း စဉ်းစားပြီးမှ ပြောလေ့ရှိသည်။

          ဤသို့သော အရည်အချင်းများကြောင့် သူ့ကိုချစ်ကြခင်မင်ကြသည်။ လူချစ် လူခင် ပေါများလေသည်။

         တစ်နေ့သော် သားအဖနှစ်ယောက် ခရီးသွားရင်း မိုးချုပ်လာ၍ သူစိမ်းတစ်ရံဆံ၏ တဲတစ်တဲတွင် အခွင့်တောင်း၍ ညဉ့်အဖို့ တည်းခိုကြရသည်။ တဲရှင်လည်း မွန်ဂိုသူရဲကောင်း တစ်ဦးဖြစ်၍ တေမူဂျင်တို့ သားအဖကို ဧည့်ဝတ်ကျေစွာပြုလေသည်။

          တေမူဂျင်ကား တဲတွင်တွေ့ရသော မိန်းကလေးတစ်ဦးကို မျက်စိကျလေသည်။ မဆုတ်မဆိုင်းပင် သူ့ဖခင်အား ထိုမိန်းကလေးကို ဇနီးအဖြစ်ယူလိုကြောင်း တဲ့တိုးပင် ပြောလေသည်။ ဖခင်ကလည်း သားအကြောင်းကိုသိသည်။

          “မိန်းကလေးက ငယ်ပါသေးတယ်ကွာ” ဟု တားမြစ်၏။ တေမူဂျင်လည်း အလျှော့မပေး။

          “သူလည်း အသက်ကြီးပြီး အရွယ်ရောက်လာမှာပဲ။ အဲဒီအခါမှာ ကျွန်တော်နဲ့ အဆင်ပြေသွားမှာပေါ့ ”

          ဟု ပြန်ချေလေသည်။

          တေမူဂျင်၏ ဖခင်သည် မိန်းကလေးကို အကဲခတ်ကြည့်၏။ မိန်းကလေး၏ အသက်ကား ကိုးနှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်။ ရုပ်ဆင်းသဏ္ဌာန်မူ လှပချောမွေ့သူ ဖြစ်သည်။ နာမည်ကလည်း “ဘော်တိုင်း”ဟု အမည်မှည့်ထားသောကြောင့် တေမူဂျင်တို့၏ ဘိုးဘေး အဆက်အနွယ်များကို မြင်ယောင်ကြားယောင်လာသည်။ ပြာလဲ့လဲ့ မျက်လုံးရောင် အမျိုးအနွယ်ဟု အဓိပ္ပာယ်ရလေသည်။ တေမူဂျင်၏ဖခင်သည် ချွေးမလောင်းကို ဝမ်းတွင်း ကျိတ်၍ သဘောကျသော်လည်း အပြင်ကဟန်ဆောင်လျက် .. ။

          “မိန်းကလေးက ငယ်လှသကွာ၊ ဒါပေမဲ့ သားနှစ်သက်ရင် မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံဘဲ တစိမ့်စိမ့် ရှုနေဦးပေါ့”

ဟု ခွင့်ပေးလေသည်။ တေမူဂျင်လည်း ဖခင်၏ခွင့်ပြုချက်ကို ကျေနပ်သွားသဖြင့် ...

          “အဘရာ၊ အဘသားလည်း ရုပ်ရည်မညံ့ပါဘူး။ အဘသားရဲ့ မျက်နှာဟာလည်း ကြည်လင်ပါတယ်။ မျက်လုံးအစုံဟာလည်း တောက်နေတာပါပဲ”

          ဟု ကိုယ်ရည်သွေးလိုက်လေသည်။

          တဲအတွင်းရှိ မွန်ဂိုမိသားစုလည်း သားအဖစကားကို ကြားရသောအခါ ကျေနပ် သဘောတူကြလေသည်။ ရိုးဖြောင့်သော သမက်လောင်းကလေးကို ပိုမို ခင်မင်လာကြ လေသည်။

          နောက်တစ်နေ့တွင် တေမူဂျင်၏ ဖခင်သည် မွန်ဂိုတို့၏ထုံးစံအတိုင်း မင်္ဂလာကိစ္စ များကိုပြု၍ မင်္ဂလာကြေးများကိုတင်ကာ ခရီးဆက်လေသည်။ တေမူဂျင်ကိုမူ သတို့သမီးလောင်းနှင့် လည်းကောင်း၊ ယောက္ခမလောင်းနှင့်လည်းကောင်း အကျွမ်းတဝင် ပိုမို ရင်းနှီး ရန် ထိုတဲတွင်ပင် ထားရစ်ခဲ့လေသည်။

           ရက်အနည်းငယ်ကြာသောအခါ မွန်ဂိုမြင်းစီးတစ်ဦးသည် မောကြီးပန်းကြီးနှင့် မြင်းကိုဒုန်းစိုင်းလျက် တေမူဂျင်ရှိရာတ်သို့ ရောက်လာ၏။ တေမူဂျင်၏ ဖခင်သည် ဘဲ တစ်တဲတွင် သေလုမျောပါးဖြစ်နေသည်။ တေမူဂျင်ကို တွေ့ချင်၍ လာရောက်ခေါ်ငင် ကြောင်း ပြောကြားလေသည်။ တေမူဂျင်လည်း သတင်းကြားလျှင်ကြားချင်း မြင်းပေါ်သို့ လွှားခနဲခုန်တက်၍ အမြန်နိုင်ဆုံး အမြန်ရောင်အောင် မြင်းကို အပြင်း ဒုန်းစိုင်းလေသည်။ သို့သော် အရောက်နှောင်းလေသည်။ သူ့ဖခင်ကား ရန်သူ၏လက်ချက်ဖြင့် အဆိပ်သင့်၍ ဆုံးရှာလေပြီ။

          တေမူဂျင်တို့တ်က မျှော်တလင့်လင့်နှင့် သတိကြီးစွာထားခဲ့သော ပြင်ပအန္တရာယ် ကား မေ့လောက်ပျောက်လောက်ရှိကာမှ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲစွာဖြင့် ရန်တုံ့ပြန်ခဲ့လေပြီ။ ဆယ့်သုံးနှစ်သားမျှရှိသေးသော တေမူဂျင်ကား လောကဓံကို ရင်ဆိုင်ရန် ဖန်တီးလာလေ သည်။

          တေမူဂျင်၏ ဖခင်ကွယ်လွန်ကြောင်း သတင်းပျံ့နှံ့သွားသောအခါ အုပ်စုအတင်း ခိုလှုံနေထိုင်ကြသော အကြီးအကဲများသည် အရေးပေါ်အစည်းအဝေးတစ်ရပ်ကို ခေါ်ရှေ့ရေးကို ဆွေးနွေးတိုင်ပင်ကြလေသည်။

          “ရေနက်ကြီးတော့ ကောသွားပြီ။ ကျောက်စိမ်းကျောက်တုံးကြီးတော့ ပြိုကွဲပျက် စီးသွားပြီ။ တို့တစ်တွေ အားကိုးရာမဲ့ ဖြစ်နေပြီ။ မိန်းမတစ်ဦးနဲ့ သူ့ကလေးတွေက တို့ကို အုပ်စီးလို့ ဘယ်နေရာကျပါ့မလဲ။ တို့အားကိုးအားထား မှီခိုလောက်တဲ့ သခင်တစ်ဦးဦးထံ ပြောင်းရွှေ့ခိုလှုံနေထိုင်မှ ဖြစ်တော့မယ်”ဟု ဆွေးနွေးကြလေသည်။

            ထိုဆွေးနွေး ဆုံးဖြတ်ချက်အတိုင်းပင် တေမူဂျင်တို့အုပ်စုမှ သုံးပုံ နှစ်ပုံခန့်သည် မိသားစုများနှင့်တကွ နွား မြင်း တဲများကိုပါယူ၍ ခေါင်းဆောင်သစ်တစ်ဦးဦးကို ရှာရန် ထွက်ခွာသွားကြလေသည်။

          တေမူဂျင်၏ မိခင်လည်း သူ့ယောက်ျား၏ သားမြီးကိုးချောင်းတပ်တံခွန်ကိုလွှင့် လျက် ထွက်ခွာသွားကြသူများနောက်သို့ မြင်းကိုဒုန်းစိုင်းလျက် အုပ်စုအတွင်းသို့ ပြန်လှည့် ဝင်ရောက်လာကြပါရန် အကျိုးအကြောင်းပြသ တောင်းပန်လေသည်။ သို့ရာတွင် မိသားစု အနည်းငယ်ခန့်သာ အားနာပါးနာနှင့် ပြန်လိုက်လာကြလေသည်။

          တေမူဂျင်ကား မွန်ဂိုတို့၏ ထုံးစံအစဉ်အလာအတိုင်း မြင်းဖြူ သားရေပေါ်တွင် ထိုင်လျက် ယက္ကမွန်ဂိုတို့၏ ခန်အဖြစ်ဖခင်၏ အရိုက်အရာကို ခံယူလေသည်။ ခန်အဖြစ် သာ ဆက်ခံရသော်လည်း ခြွေရံသင်းပင်းအဖြစ် မပြောပလောက်သော ဗိုလ်ခြေ အနည်းငယ် ခန့်သာ ရှိသည်။ အခြားပြိုင်ဖော်ပြိုင်ဘက်အုပ်စုများက တေမူဂျင်အား တိုက်ခိုက်နှိမ်နင်းမည့် အန္တရာယ်နှင့် ရင်ဆိုင်လေသည်။

          မလောက်လေး မလောက်စားအရွယ်လည်းဖြစ်ပြန်၊ နောက်လိုက်နောက်ပါ ရဲမက် ဗိုလ်ပါလည်းနည်းပြန်၊ အုပ်စုအတွင်းတွင်လည်း အုပ်စုကွဲအက် အစည်းပြေနေပြန်၊ ရန်သူ ကလည်း အချိန်မရွေး လာရောက်စီးနင်းမည်ကို စိုးရိမ်ရပြန်နှင့် ယက္ကမွန်ဂိုတို့၏ခန် တေမူဂျင်ကား အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် စိတ်သောက ရောက်ရရှာလေသည်။