Other Websites
တက္ကသိုလ်နန္ဒမိတ် - နောင်ဥဒါန်းဘယ်မကြေစရာ
Couldn't load pickup availability
အခန်း(၁)
ဆင်တစ်ကောင် ချောင်ချောင်ကလေးသွားနိုင်သည့် မြောင် ချပ်။ သည်မြောင်ချပ်တွင် ကြောင်ကကျပ်နေ၏။ မလှုပ်သာ၊ မရှားသာ။ ဆင်ချောင် သည့် မြောင်ချပ်တွင် ကြောင်ကျပ်သလို အကျပ်တွေ့နေရသူကတော့ ကျွန်မ။
“နာမည်ရင်း”
“နီနီအောင်”
“အသက်”
“ဆယ့်ကိုးနှစ်'
" နာမည်လိမ် "
“မခင်ဆွေ”
“နာမည်ဝှက်”
“ပဲပြုတ်သည်”
“ဟန်ပြအလုပ်”
“အရောင်းအဝယ်”
“တာဝန်”
“ဆက်သား”
သမွန်သည် ရေစီးကိုဆန်လျက် လေးကွေးစွာ ရွေ့လျားနေ ၏ ။ ကျွန်မသည် သမ္ဗန်ပေါ်သို့ တက်ထိုင်မီကတည်းကပင် အောင့်သက်သက် ဖြစ်နေရသည်။
ဘေးချင်းယှဉ်လျက် ကျွန်မနား ကပ်ထိုင်နေရသူ မှာ ကျွန်မထက် လေးငါးခြောက်နှစ်သာကြီးပုံရသည့် လူရွယ်ယောက်ျားတစ်ယောက်။
လူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် ဤသို့ ပူးပူးကပ်ကပ် မထိုင်ဖူး သဖြင့် ကျွန်မမှာ အစပထမ၌ သမ္ဗန်ပေါ်သို့ တက်ရန်ပင် ဝန်လေးနေခဲ့သည်။
သည်သမ္ဗန်ကလည်း နောက်ဆုံး၊ ဤမှာဘက်ကမ်းတွင် ရှိသမျှ သခွန်အားလုံး တစ်ဖက်ကမ်းသို့ ရှေ့ထွက်ခွာနှင့်နေပြီ။ သည်သမ္ဗန်ပေါ်တွင် ထိုင်စရာနေရာဆို၍လည်း ထိုလူ ရွယ်ဘေးတွင်သာ နေရာလွတ်တစ်ခု။
တစ်ဖက်ကမ်းရှိ ဘူတာသို့ ရထားရောက်ချိန် တိကျမှန်ကန်ခြင်း မရှိဟုသိနေသောကြောင့် သမ္မန်ပေါ်သို့တက်ကာ လူရွယ်ဘေးတွင် ကပ်လျက် ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည်။
စိတ်ကတော့ အောင့်သက်သက်။ သမ္ဗန်ထွက်လာ၍ ငါးမိနစ်ပင်မကြာ မိုးကတဖွဲဖွဲ ရွာလာ၏။ ကျွန်မတွင် ထီးမပါလား။
လူ ရွယ်သည် လက်ဆွဲအိတ်ထဲမှ မိုးကာအင်္ကျီကိုထုတ်လိုက်ကာ ကျွန်မကို ရော သူ့ကိုပါလုံအောင် မိုးကာဖြင့် လွှမ်းခြုံလိုက်သည်။
“ရော့-ဒီဦးထုပ်ကိုပါ ဆောင်းထား "
လူ ရွယ်ကသူ့ခေါင်းတွင် ဆောင်းထားသည့် သက္ကလတ်ဦးထုပ်ကို ကျွန်မအား ပေးနေပါသည်။
“နေပါစေ၊ လုံပါတယ်"
ကျွန်မက မကောင်းတတ်၍ စကားကိုခပ်ပြတ်ပြတ်ပင် ပြောလိုက်၏ ။
" ဆံပင်တွေ မိုးစိုပြီး အအေးမိနေလိမ့်မယ်၊ ကျုပ်က ကိစ္စမရှိဘူး၊ ကျုပ်ဆံပင်က တိုတိုရယ်"
လူရွယ်က ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ကျွန်မလက်ထဲသို့ သက္ကလတ် ဦးထုပ်ကို အတင်းထိုးပေးနေသည်။
' နေပါစေ၊ မလို ပါဘူး ။ ကျွန်မက တည်တည်ပင် စကားဆိုလိုက်၏။ ဘယ်မလိုပါဘူးလဲ။ မင်းရဲ့ နက်မှောင်တဲ့ ကေသာအလှတွေ ရေခပြီး” “ရှင် ပွဲထဲက မင်းသားလား”
“ဟာဗျာ”
မိုးကတဖွဲဖွဲကျနေရာမှ သည်းလာသည်။
လေကလည်း မြစ်ပြင်ကိုဖြတ်၍ တိုက်လာ၏။
"ဒီဦးထုပ်ကို ဆောင်းထားစမ်းပါ”
လူရွယ်က ထပ်၍ တိုက်တွန်းနေသည်။
ကျွန်မက သူ့လက်ထဲမှ သက္ကလတ်ဦးထုပ်ကိုယူကာ ကျွန်မခေါင်း တွင် ဆောင်းလိုက်၏။
“ ဂျပန်တွေ ရောက်လာတာနဲ့ မိုးကခပ်စောစော ကျပေးတာ ထင်ပါရဲ့”
ကျွန်မတို့ ရှေ့ဘက်နားမှ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်က မှတ်ချက် ချလိုက်သည်။
“ဂျပန်တွေရောက်လာလို့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ခုဆိုရင် မေလကုန်လို့ ဇွန်လတောင် ဆန်းနေပြီမဟုတ်လား၊ မိုးရာသီရောက်နေပြီ၊ မိုးရွာတော့ မှာပေါ့”
လူရွယ်က ဝေဖန်သည်။
ကော်ကိုင်းမျက်မှန် မျက်နှာလုံးလုံး။ အသားမဖြူမညို။ ဗိုလ်ကေကို ကျကျနန ခွဲထားသည်။
သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ ပညာတတ် လူရွယ်တစ်ယောက်။
" ဒီကို ဘာကိစ္စလာတာလဲ”
“အရောင်းအဝယ်”
“ဘာတွေရောင်းပြီး ဘာတွေဝယ်ပါလိမ့်”
“ဘာတွေရောင်းပြီး ဘာတွေဝယ်တာ ရှင်နဲ့ မဆိုင်ပါဘူး”
“ကလေးမကလဲ စိတ်တိုလိုက်တာ”
“ဘကြီးသာ စိတ်ရှည်ပါစေ ။
“နာမည်က ဘယ်လို ခေါ်သလဲဟင်”
" ရှင်ပုလိပ်ဖြစ်လာပြန်ပြီလား၊ စောစောကတော့ ဇာတ်မင်းသား”
'သိပ်ခက်တဲ့ ကလေးမပါလာ၊ နာမည်ကလေမေးတာတောင် မဖြေချင်ဘူး”
“လူတွေ့တိုင်း နာမည်ပြောရမှာလားရှင့်”
“နာမည်ကိုမပြောရအောင် နာမည်မရှိလို့လား၊ နွားတွေ ခွေးတွေ တောင်မှ နာမည်တွေနဲ့ ငနီတို့ ညိုတို့ ကုတ်ကြားတို့ အောင်နက်တို့”
ရှင့် နာမည်က ကုတ်ကြားလား”
ခက်နေပါပြီဗျာ၊ နာမည်ကလေး မေးမိတာနဲ့ အလိုလိုနေရင်းက ခွေးဖြစ်ရတော့မလို"
လူကနေပြီး ခွေးမဖြစ်ချင်ရင် မမေးနဲ့ပေါ့ရှင်၊ ယောက်ျားရင့်မာကြီး တစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီး ဟိုစုစုဒီစပ်စပ်လုပ်တာ မကောင်းပါဘူး'
ကျွန်မ စကားကြောင့် လူ ရွယ်က တိတ်သွားသည်။
“တစ်နေ့က ကျပ်တို့ရွာမှာ စခန်းချသွားတဲ့ ဂျပန်စစ်သားတွေ ရေတွင်းမှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ရေချိုးနေလိုက်ကြတာ သူတို့တစ်တွေ ရေချိုးပြီး သွားတဲ့အထိ အိမ်တံခါးတွေ ပိတ်ပြီးထားရတယ်။ ဘယ်လိုသတ္တဝါတွေ ကျုပ်တို့ပြည်ကို ရောက်လာမှန်းမသိဘူး။
စောစောက မိုးအကြောင်းပြောသည့် မိန်းမကြီးကပင် ဇာတ်ကြောင်း ပြန်နေပြန်သည်။
ဒေါ်အုန်းစကားကို အရမ်းမပြောနဲ့။ ဂျပန်သတင်းပေးတွေ ဒလန် တွေ သူလျှိုတွေလုပ်နေတဲ့ ဗမာတွေအများကြီး"
သခွန်ဦးမှ လူကြီးတစ်ယောက်က လှမ်း၍ သတိပေးလိုက်သည်။
“ ပထွေးကို ဖအေမှတ်ပြီး သတင်းပေးရင်လဲ ပေးကြပါစေ၊ မိအုန်း တို့ကတော့ ရင်ထဲမှာရှိတာ ဖွင့်ထုတ်လိုက်ရမှ စားကောင်း၊ သောက်ကောင်း တာ”
အင်္ဂလိပ်တွေကို သခင်ကြီးလို့ ခေါ်ရတယ်၊ ဂျပန်တွေလာပြန်တော့ ကျွန်တော်တို့ ဗမာတွေက မာစတာလို့ ခေါ်ရပြန်ရော”
ကျွန်မအနားမှ ကိုယ်တော်ချောကဝင်၍ စကားဆိုသည်။
“ မာစတာဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘာအဓိပ္ပာယ်လဲ ”
ကူးတို့စီး အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦးက လှမ်းမေးလိုက်၏။
“ မာစတာဆိုတာ ဆရာ၊ သခင်ဆိုတဲ့အဓိပ္ပာယ်၊ ငွေဝယ်ကျွန်တွေက ကျွန်ပိုင်ရှင်ကို မာစတာလို့ ခေါ်ရတယ်” ။
“ ဒါဖြင့် ကျုပ်တို့အလိုလိုနေရင်း ငွေဝယ်ကျွန်ဖြစ်နေပါကလား”
စောစောက မိန်းမကြီးက ညည်းတွားလိုက်လေသည်။
အင်္ဂလိပ်လက်အောက်မှာ ကျွန်းအဖြစ်နဲ့နေရတာကို မုန်းတီးရွံရှာလို့ ဂျပန်နဲ့ပေါင်းပြီး အင်္ဂလိပ်ကို တိုက်ထုတ်လိုက်တယ်။ တိုက်ထုတ်လိုက်ပြီး လွတ်လပ်ပြီဟေ့လို့ ကြုံးဝါးမယ်လုပ်တုန်း ဂျပန်ရဲ့ ကျွန်သဘောက်ဖြစ်နေ တာကို တွေ့ကြရပြန်ရော”
ကျွန်မအနားမှ ကိုယ်တော်ချောက သွက်သွက်လက်လက်ကြီး လက်ချာရိုက်နေသည်။
ဂျပန်ဆန့်ကျင်ရေးတရားကို ဟောကြားဖော်ရသဖြင့် ကိုယ်တော် များအား ကျွန်မက စိတ်ထဲမှ ကျေးဇူးတင်နေမိသည်။
သို့ရာတွင်... ။
ဂျပန်ဆန့်ကျင်ရေးတရားကို ဟောကြားသူတိုင်း ဂျပန်ဆန့်ကျင်ရေး သမာ ဖက်ဆစ်တော်လှန်ရေးသမား မဟုတ်ကြောင်းကိုကား ကျွန်မက ဆရာကြီးထံတွင် နိုင်ငံရေးလျှို့ဝှက်သင်တန်း တက်ထားသူဖြစ်၍ သိနေ၏။
ကျွန်မအလုပ်မှာ နှုတ်ဖွားရမည့် အလုပ်မဟုတ်။
နှုတ်ကို လုံနိုင်သမျှ လုံအောင်ထားကာ ခြေကိုသွက်နိုင်သမျှ သွက်ရမည့် အလုပ်။
ဆက်သား။ ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေး ဆက်သား။ မိုးက စဲသွားသည်။
ကျွန်မက ဘေးမှကိုယ်တော်ချောအား ဦးထုပ်ကိုပြန်ပေးလိုက်ကာ မိုးကာအင်္ကျီကိုလည်း ကျွန်မကိုယ်ပေါ်မှ ခွာချလိုက်သည်။
“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျာ "
“ ဒီက ကျေးဇူးတင်ရမှာ ”
“ ဒီလိုတော့လဲ အသိတတ်သားပဲ”
ကျွန်မက ပြန်မပြော။
ကျွန်မပေါင်ပေါ်တွင် တင်ထားသော အထုပ်ကိုသာ ကျွန်မကင္း၍ ကြည့်နေသည်။
အထုပ်ထဲတွင် ဟန်ပြအဖြစ်ယူလာသော ရောင်းစရာ၊ ချစရာ ပစ္စည်းကလေးများ ပါလာ၏။
ရောင်းစရာ ချစရာပစ္စည်းများဟုဆိုသဖြင့် ကြေးတိုက်ဖိုးတန် လူအထင်ကြီးသည့် ပစ္စည်းများဟု မထင်လိုက်ပါနှင့်။
