တက္ကသိုလ်စိန်တင် - ပုဂံရှာပုံတော်(၁)

၁ ပုဂံရှာပုံတော်အတွက် မှတ်ချက် 

တက်တိုး

တက္ကသိုလ်စိန်တင်သည် လွန်ခဲ့သည့် နှစ်လလောက်က ကျွန်တော့်အိမ် သို့ သူ့ဇနီး “စိမ့်” နှင့်အတူ ရောက်လာသည်။ ပြန်ခါနီးတွင် သူ ၏ ပုဂံရှာပုံတော် ၁စာအုပ် တစ်အုပ် ကန်တော့သည်။ ကျွန်တော် ကလည်း ဖတ်ပြီး ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ရေးပေးမည်ဟု သူက မတောင်း ဆိုဘဲနှင့် ပြောလိုက်သည်။သူ့စာအုပ်ကို အနည်းငယ် လှန်လှောကြည့်ပြီးလျှင် ကျွန်စာအုပ်စင်ပေါ်တွင် အခြားစာအုပ်များနှင့်အတူ တင်ထား လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်မှာ မျက်စိအားနည်းသဖြင့် စာများများ မဖတ် နိုင်ချေ။ သူ့စာအုပ်ကို နောက်မှ အချိန်ရတိုင်း ဖြည်းဖြည်းဖတ်မည်ဟု စိတ်မှာ ရည်ရွယ်ပြီးထားလိုက်သည်။ ဒီအသက်အရွယ်အထိ ကျွန်တော်မှာ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း အထူးသဖြင့် နံနက်ပိုင်းတွင် ဆောင်းပါးများ ရေး သည် နေ့လယ်ပိုင်းမှာလည်း နှစ်နာရီ သုံးနာရီ စာရေးသေး သဖြင့် လစဉ်ဆောင်းပါးများ အတော်များများ ရေးပေးရသောကြောင့် စာဖတ်ချိန် အတော်နည်းနေသည်။မကြာခင် တက္ကသိုလ်စိန်တင် ရောက်လာပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ “စိမ့်” ပါမလား သူက သူ၏ 'ဦးသန့်” အထူး နောက်တစ်ကြိမ် ရိုက်ထုတ်ဝေသော စာအုပ် တစ်အုပ် ကန်တော့ သည်။ ထိုအခိုက်တွင် သူက သူ၏ “ပုဂံရှာပုံတော်” နှင့် ပတ်သက်သည့် ထင်မြင်ချက် ဝေဖန်ချက်တို့ကို စာရေးဆရာ အချို့ထံမှ မေတ္တာရပ်ခံ၍ ရယူနေရာ၊ သူ့အဖို့ နှစ်ယောက် သုံးယောက်လောက် သာ ကျန်တော့သည် ဆိုသည်။ ကျန်ခဲ့သူတွေထဲမှာ ကျွန်တော် ပါဝင်နေသည်။ မှန်ပေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ကတိပေးခဲ့လေသည်။

“ငါ ပြောရဦးမယ်။ မင်းစာအုပ်ကို ငါနည်းနည်း ဖတ်ပြီး ထိုးထားတယ်။ လစဉ်ရေးရတဲ့ ဆောင်းပါးတွေနဲ့ အားတယ်လို့ မရှိဘူး။ ငါကလည်း အဲဒီလို မအားဘဲ အမြဲရေးနေရတာကို မစွန့်နိုင် ဘူး။ မင်း စာအုပ်ကို နည်းနည်းဖတ်ကြည့်တော့ ဖတ်ဖို့ ကောင်းတဲ့ စာအုပ်ပဲလို့ သိလိုက်ပါတယ်။ အခုတော့ မင်းက အပူကပ်လာတော့ ငါ မင်းစာအုပ်ကို ကိုင်ရတော့မှာပေါ့။ ဆယ်ရက် ဆယ့်ငါးရက် တော့ အချိန်ပေးဦး” ဟု ပြောလိုက်ရသည်။

သူ ပြန်သွားပြီးနောက် ကျွန်တော် သူ့စာအုပ်ကို အလုပ် တစ်ခုအနေနှင့် တတ်နိုင်သမျှ အချိန်ပေးပြီး ဖတ်ပါသည်။ တစ်အုပ် လုံး ကုန်အောင် ဖတ်ပြီးမှ ကျွန်တော် မှတ်ချက်” ရေးပေးဖို့ ဆို ဖြတ်ပြီးလျှင် ချိန်းရက်မတိုင်မီ ပြီးအောင် ဖတ်လိုက်ပါသည်။

“ပုဂံရှာပုံတော်” ဆိုသည့်အတိုင်း ပုဂံရာဇဝင် ကျမ်းကြီးများ ကို ဖတ်ပြီး ပုဂံသို့ သွား၍ လေ့လာခဲ့ပြီးမှ သူက “ပုဂံရှာပုံတော် ကို စ၍ ရေးသည်။ သူ၏ “စာအုပ်ပြုစုသူ၏ အမှာ' နိဂုံးစာပိုး တွင် ဤသို့ ဆိုထားသည်။ ။

“ပုဂံရှာပုံတော် ၁စာအုပ်သည် ယခုအခါ ချစ်သော ဖတ်သူ၏ လက်သို့ ရောက်နေပါပြီ။ ထိုစာအုပ်တွင် အနော်ရထာ အောင်လံတလူလူ လွှင့်ခဲ့သော နိုင်ငံတော်ကြီးကို နိဂုံးသတ်ပေးခဲ့သော နရသီဟပတေ့မင်း၏ ဖြစ်ရပ် ဇာတ်လမ်းများကို ရေး၍ တင်ပြထားပါသည်။ တက္ကသိုလ်စိန်တင်သည် ပုဂံရှာပုံတော် စာအုပ် စာတွဲများကို ဆက်လက်ရေးသားရန် ကြံစည်အားထုတ်လျက် ရှိပါ သည်။ နောင်လာမည့် စာအုပ်တွဲများတွင် ပုဂံ၏ ကြီးမြတ်ခြင်း၊ ပုဂံ၏ တင့်တယ်ခြင်း၊ ပုဂံ၏ ထည်ဝါခြင်းတို့နှင့်အတူ သမိုင်းဖြစ် ရပ်များကို ၀တ္ထုဟန်ဖြင့် ဆက်လက်ရေးသားတင်ဆက်သွားမည် ဖြစ်ကြောင်း အစီရင်ခံရပါသည်။

သူ ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း “ပုဂံရှာပုံတော် ၁ တွင် အခန်း ၁အဖြစ် “သမိုင်းမှာ စွန်းထင်းခဲ့သော ကွမ်းတံတွေးတစ်ကွက်” ခေါင်းစီးတပ်၍ အိမ်ရှေ့မင်းသား သီဟသူနှင့် အမတ်ကြီး ရာဇသင်္ကြန် တို့၏ ပဋိပက္ခကို သီဟသူက အမတ်ကြီး၏ ဝတ်ရုံပေါ်သို့ ကွမ်း တံတွေး ထွေးချခြင်းဖြင့် စော်ကားလိုက်သဖြင့် နန်းတွင်း၌ ရုတ်ရုတ်သည်းသည်း ဖြစ်ရပ်ကို “ဝတ္ထုဟန်' ဖြင့် ဖော်ပြလိုက်သည်။ နောက် ဆက်လာသော အခန်းတို့တွင်လည်း ဝတ္ထုဟန်ဖြင့် ဖော်ပြကာ ပုဂံ ရာဇဝင် နိဂုံးပိုင်းကို ရေးသားတင်ပြလိုက်သည်။

တက္ကသိုလ်စိန်တင်သည် ရာဇဝင်ကျမ်း၊ သမိုင်းကျမ်းတို့ကို ရေးသည် မဟုတ်ပေ။ သမိုင်း အခြေခံ ဝတ္ထုကို ရေးသည်သာဖြစ်၏။ သူသည် သူ့ရေးဟန်ဖြင့် သမိုင်းကြောင်းလည်း မပျက်စေဘဲ စာဖတ်ပရိသတ်အဖို့ စိတ်ဝင်စားဘွယ် ဝတ္ထုကို ရေးသဖြင့် သမိုင်း သုတေသီတို့နှင့် သမိုင်းကို ဝတ္ထုပုံစံဖြင့် ရေးသည်ကို မကြိုက်သူတို့က မကျေနပ် ဖြစ်မည်ဆိုလျှင် ဖြစ်နိုင်သည်။ သမိုင်းကို သမိုင်း ပုံစံဖြင့် ပေးသည်ကိုသာ လိုလားသူတို့၏ မကျေနပ်မှာ မည်သို့မျှ မဆိုသင့်ပေ။ သို့သော် တက္ကသိုလ်စိန်တင်သည် သမိုင်းဆရာမဟုတ်။

ဝတ္ထုဆောင်းပါးများကို ရေးသော စာရေးဆရာ ဖြစ်သည်။ စာရေး ဆရာနှင့် သမိုင်းအစရှိသော အတတ်ပညာရှင်တို့နှင့် မတူပေ။ တစ် လမ်းစီ လျှောက်ကြသူများသာ ဖြစ်သည်။

ဤနေရာတွင် အကြောင်းသင့်၍ အတွေ့ အကြုံကလေး တစ် ခုကို သာဓကအဖြစ် ဖော်ပြလိုပါသည်။ ကြာတော့ ကြာပါပြီ။ တစ်ခါက တက္ကသိုလ်တွင် သမိုင်းဘာသာရပ်နှင့် ပတ်သက်သည့် ဆွေးနွေးပွဲသို့ အကြောင်းအားလျော်စွာ ကျွန်တော်တက်ရောက်လေ သည်။ဆွေးနွေးပွဲတွင် သမိုင်းအကြောင်းချင်းရာ အချက်အလက် များကို ပီပြင်စွာ ရေးသားဖော်ပြရန်လိုကြောင်း သမိုင်းဆရာကြီး တစ်ယောက်က ပြောသည်။ သူက ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီးအတွင်း၌ ဂျာမနီအာဏာရှင် ဟစ်တလာက ရုရှားပြည် လီနင်ဂရက်မြို့ကို ဂျာမန် တပ်များဖြင့် ဝိုင်းထားသည်မှာ ရက်ပေါင်း ကိုးရာကြာလေ သည်။ ထိုအကြောင်းချင်းရာကို စစ်ပြီးသည့်နောက် သမိုင်းဆရာ အချို့၏ စာအုပ်နှင့် စာရေးဆရာအချို့တို့၏ စာအုပ်တို့ ထွက်ပေါ် လာသည်။ ထိုစာအုပ်တွေထဲတွင် ရုရှားပြည်မော်စကိုမြို့တက္ကသိုလ်မှသမိုင်းပါမောက္ခတစ်ဦးရေးသော'လီနင်ဂရက်မြို့ကိုတပ်များဝိုင်းထားခြင်း (The Seige of Leningrad) နှင့်အမေရိကန်၀ထ္ထုရေးဆရာ “ဟိရင်-ဆဲလ်စ်ဘဲရီ” (Harrison Salisbury)၏ လီနင်ဂရက် မြို့မှာ ရက်ကိုးဆယ်ကြာ' (Nine hundred days in Leningrad)။ ထိုစာအုပ်နှစ်အုပ်ကို သီမိုင်းပါမောက္ခက ညွှန်းပြီးလျှင် ရုရှား ပါမောက္ခကြီး၏ စာအုပ် “လီနင်ဂရက်မြို့ကို ဂျာမန်တပ်များ ဝိုင်း ထားခြင်း”သည်သာလျှင် အရှိကိုအရှိတိုင်း ရေးသားဖော်ပြသဖြင့်လက်ခံသင့်ကြောင်း၊ စာရေးဆရာ “ဆဲလ်စ်ဘဲရီ" ၏ စာအုပ်မှာ သမိုင်းအကြောင်းချင်းရာ အချက်အလက်များကို ပြုပြင်ပြီး စိတ်ကူးရ သည့် အဖြစ်အပျက်များကို ထည့်ထားသည်ဟု ဆိုလေသည်။

သူ့အနားမှာ ထိုင်နေသော ကျွန်တော်က 'ဆဲလ်စ်ဘဲရီ” ရဲ့ စာအုပ်က သမိုင်းကျမ်းမှ မဟုတ်တာ၊ ဝတ္ထုစာအုပ် ဖြစ်ပါတယ်။ သမိုင်းဝတ္ထုများ ရေးနည်းနဲ့ ရေးထားတာပါ။ သမိုင်းအချက်အလက် တွေကို သူ့အတိုင်း ဖော်ပြတာက သမိုင်းဆရာတို့ရဲ့ အလုပ်ပါ။ အတိအကျ အခိုင်အမာဖြစ်တဲ့အကြောင်းတွေကိုသာ ရေးတာပါ။ သုတစာပေသာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဝတ္ထုက သုတနဲ့ရသ သမအောင် ရေးစပ်ပြီး ရေးတာပါ။ တခြားစီပါ”ဟု ပြောလိုက်ပါသည်။

သုတကို ရသနှင့် နှောပြီး မွမ်းမံလိုက်ခြင်းဖြင့် ခိုင်မာခြောက် သွေ့သော သမိုင်းအချက်အလက်များကို စာရေးဆရာက အခြေခံ ၍ လူ့သဘာဝလူ့စရိုက်၊ လူ၏ တုန့်ပြန်ခံစားမှုများကို အလျဉ်း သင့်သလို ယုတ္တိတန်တန် ထည့်သွင်းပြီးလျှင် သမိုင်းဝတ္ထု ရာဇဝင် ဝတ္ထုမျိုးသည် ကမ္ဘာ့စာပေ အသီးသီးမှာ ရှိပါသည်။ ထို ယုတ္တိ တန်တန် လှုပ်ရှားမှုတို့သည် လူသားတို့၏ သဘာဝဖြစ်သည်။ ထို သဘာဝကို ယူ၍ စာရေးဆရာက ' ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်တို့နှင့် အလိုက်သင့်သည့် ဖန်တီးမှုန်းချယ်မှုပြုခြင်းသည် သင့်မြတ်ပေသည်။ ထိုအလုပ်မျိုးကို သမိုင်းဆရာတို့က မစွမ်းဆောင်နိုင်ချေ။ သူတို့က “အရှိကို အရှိအတိုင်း ဖော်ပြရမည်ဆိုလျှင် သူတို့ တွေ့သော အရှိအတိုင်းသည် ပြည့်စုံပါရဲ့လားဟု မေးလျှင် လွန်ရာ မကျပေ။

ဥပမာ သီဟသူက သူညီလာခံ အခန်းတွင် ထပြန်သည် တွင် ရာဇသင်္ကြန် အမတ်ကြီးက အမှတ်မထင် နေလိုက်မိသည့်အတွက် ဝယုဒ္ဓိဂုဏ်ကို မထောက်ထားဘဲ ဝန်ကြီး၏ အဝတ်ပေါ် သို့ ကွမ်းတံတွေး ထွေးသွားသည့် အချက်သည် သေးငယ်သော အသွင်ရှိ၏။ သို့သော် ထိုဖြစ်ရပ်ကလေး၏ဂယက် နန်းတွင်း၌ မည် သို့ ရိုက်သွားသည်ဟူသော လူသားတို့၏ သဘာဝတစ်ရပ်ကို စာရေး ဆရာက အသေးစိတ် ဖော်ပြခြင်းသည် အပြစ်ပါလားဟု မေးလျှင် ဘယ်သို့ ဖြေမှာလဲ။ စာရေးဆရာ၌ အသေးစိပ်ကို မွမ်းမံ ချယ်မှုန်းခွင့် ရှိပေသည်။

တက္ကသိုလ်စိန်တင်၏ “ပုဂံရှာပုံတော် (၁)” အတွက် ကျွန် တော့်မှတ်ချက် နိဂုံးချုပ်ရာတွင် တက္ကသိုလ်စိန်တင်ဘက်သို့ မျက် စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီး “ဝတ္ထုဟန်နဲ့ ရေးတယ်ဆိုပေမယ့် ဖြစ်ရပ် တွေထဲ၌ ပါဝင်သော ဇာတ်ကောင်တို့၏ လှုပ်ရှားမှု တုန့်ပြန်မှုတွေ ကို ဖော်ပြရင်း တက္ကသိုလ်စိန်တင်က ဝင်၍ ဝင်၍ စာဖတ်သူနှင့် စကားပြောခြင်းသည် ဝတ္ထုဟန်ထက် ကွက်စိပ်ဟန် မဆန်ဘူးလား” ဟု ပြုံး၍ မေးလိုက်ချင်ပါသည် ။

သို့သော်...... သို့သော်၊ ရင်းနှီးသည့်အလျောက် ပြောလိုက်ချင် သော်လည်း မပြောတော့ပါ။ စာရေးဆရာတိုင်းမှာ ကိုယ်ပိုင် 'ရေးဟန် ရှိသည်။ ယင်းသည် သူ၏ 'ဥစ္စာ” ဖြစ်သည်။ အခြားသူက မည်သို့ မျှ ထိပါးဖို့ မသင့်ပေ။ “သူ့ဟန်နဲ့သူ ရှိပါစေ' ဟူ၍ နှလုံးသွင်းရပေ လိမ့်မည်။

တက်တိုး ၁၉၉၈ ခု၊ အောက်တိုဘာ (၄) ရက်၊ တနင်္ဂနွေနေ့