တက္ကသိုလ်စိန်တင် - ကမ္ဘငြိမ်းချမ်းရေးဗိသုကာ ဦးသန့် (၁)

၁။ အနာဂတ်ကမ္ဘာအတွက် မြန်မာ့သားကောင်းတစ်ဦး

မျက်မှောက်ခေတ် ကမ္ဘာ့ငြိမ်းချမ်းရေးကို စွမ်းစွမ်းတမံ ဆောင်ရွက်လျက် ရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးအား ညွှန်ပြပါဟုဆိုလျှင် ကမ္ဘာ့ကုလသမဂ္ဂ အထွေထွေ အတွင်းရေးမှူးချုပ်၊ ဝဏ္ဏကျော်ထင်၊ သီရိပျံချီ၊ စည်သူ၊ မဟာသရေစည်သူဘွဲ့နှင့် ဒေါက်တာဘွဲ့ရ ဦးသန့်ကိုသာ ပထမဦးစွာ ညွှန်ပြရမည်ဖြစ်ပေသည်။

ဦးသန့်သည် မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသ၊ မအူပင်ခရိုင်၊ ပန်းတနော်မြို့သား ဖြစ်သည်။ ဦးသန့်၏မိဘများမှာ စက်ပိုင်ရှင်-မြေပိုင်ရှင် ဦးဘိုးနှစ်-ဒေါ်နန်းသောင်တို့ ဖြစ်ကြ၏။

ပန်းတနော်မြို့သည် မအူပင်ခရိုင်တွင် အရေးပါသောမြို့ဖြစ်သည်။ ပန်းတနော်မြို့နယ်၏ အကျယ်အဝန်းမှာ ၄၈၃-စတုရန်းမိုင် ရှိပေသည်။ ပန်းတနော်မြို့သည် ဧရာဝတီမြစ်၏ မြစ်ခွဲကလေးတစ်ခုဖြစ်သော ပန်းတနော် မြစ်နှင့် အခြားမြစ်ခွဲကလေးတစ်ခုဖြစ်သော ဗောဓိမြစ်တို့ ဆုံရာ၌ တည်ရှိလေ သည်။ မြို့၏ဝန်းကျင်၌ ချောင်းမြောင်းအင်းအိုင် ပေါများသည်ဖြစ်၍ မိုးရာသီ၌ မြစ်ချောင်းရေလျှံသော ဘေးအန္တရာယ်ကို ပန်းတနော်မြို့မှာ မကြာခဏပင် ကြုံတွေ့ခဲ့ရ၏။

နွေအခါတွင်ကား ပန်းတနော်မြစ်သည် သင်္ဘောကြီးများ မဝင်နိုင်အောင် ရေနည်းပါးခန်းခြောက်လေ့ရှိ၏။ ထို့ကြောင့်ပင် ပန်းတနော်မြို့မှာ ရောင်းရေး ဝယ်တာများ ယခင်ကကဲ့သို့ စိုပြေမှုမရှိတော့ဘဲ တဖြည်းဖြည်း နည်းပါးလာခဲ့ သည်ဟုလည်း သိရပေသည်။

ပန်းတနော် တစ်မြို့နယ်လုံး၏လူဦးရေမှာ ၁၉၅၆ ခုနှစ် သန်းခေါင် စာရင်းအရ (၁၂၅၁၀၁)ယောက်ဖြစ်၍ လူဦးရေသုံးပုံတစ်ပုံမှာ ကရင်အမျိုးသား များဖြစ်သည်ဟု သိရသည်။ ပန်းတနော်မြို့ပေါ်ရှိ လူဦးရေမှာကား ၁၉၅၃ ခု သန်းခေါင်စာရင်းအရ စုစုပေါင်း (၄၆၈၇)ယောက်ဖြစ်သည်။ ။

ပန်းတနော်မြို့သို့ ဓနုဖြူမြို့မှ ၂၉-မိုင် ဝေး၍ ဟင်္သာတမြို့ မှ ၆၆မိုင်ရှိသော ကားလမ်းအတိုင်း ကုန်းလမ်းခရီးဖြင့် သွားနိုင်၏။ ညောင်တုန်း၊ မအူပင်မြို့များမှ ရေလမ်းခရီးဖြင့်သာ ပန်းတနော်မြို့သို့ သွားနိုင်လေသည်။

ပန်းတနော်မြို့နယ်၏ အဓိကထွက်ကုန်များမှာ ဆန်စပါးအပြင် ငါးပိ၊ ငါးခြောက် စသော ရေချိုကုန်များနှင့် သင်ဖြူးဖျာများပင် ဖြစ်လေသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် သင်ဖြူးဖျာ အထွက်များသော ဓနုဖြူ ၊ ဟင်္သာတနယ်များကပင် ပင်မ မှီခိုအားထားရသော သင်ဖျာထွက်နယ်မှာ ပန်းတနော်မြို့နယ်ပင် ဖြစ် သည်။ မြစ်ခွဲအင်းအိုင် ပေါများသောကြောင့်လည်း ရေထွက်ကုန်များ အများဆုံး ထွက်သော မြို့နယ်အဖြစ် ပန်းတနော်မြို့မှာ ထင်ရှားလေသည်။

ပန်းတနော်မြို့ကို အဘယ်ကြောင့် ယင်းအမည် တွင်ခဲ့သနည်းဟု လေ့လာကြည့်သောအခါ အဖြေနှစ်မျိုး တွေ့ရသည်။ ။

မွန်ဘာသာဖြင့် ပန်းတနော်ဆိုသည်မှာ မြစ်ဝမှ အခြားတစ်ဘက်တွင် တည်ရှိသောမြို့ဟူ၍ အဓိပ္ပာယ်ရသည်ဟု ဆိုကြသည်။ ပန်းအဝ၊ တနော် တခြား၊ ဧရာဝတီမြစ်ဝမှ အခြားတစ်နေရာတွင် တည်ရှိသောမြို့ဟု ဆိုလိုကြောင်း ပြောစမှတ်ရှိခဲ့သည်။ - ပန်းတနော်မြို့တွင် ပုသိမ်ရာဇဝင်၌ လာသော မွန်မင်းသမီး ဥမ္မာဒန္တီ တည်သော ရွှေမြင်တင်ဘုရားရှိ၍ မအူပင်တစ်ခရိုင်လုံးတွင် တန်ခိုးအကြီးဆုံး ဂေဇက်ဝင်ဘုရားတစ်ဆူဖြစ်လေသည်။ တစ်ကြိမ်၌ ဥမ္မာဒန္တီ မင်းသမီးသည် မင်းသားများ၏ဘေးရန်မှ ပြေးရှောင်ရာ၌ မောပန်းနွမ်းရိကာ ပန်ထားသော ပန်းများ လွင့်ကျရသောနေရာ၌ တည်ထားသော ဘုရားဖြစ်၍ “ပန်းကျနော်” ဘုရားဟု တွင်သေးသည်။ ပန်းကျနော်ဘုရားကို အစွဲပြု၍ ပန်းကျနော်မြို့၊ ကာလရွေ့လျော၍ ပန်းတနော်မြို့ဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့ကြသည်ဟုလည်း အချို့ပညာရှင် များက အဆိုပြုခဲ့လေသည်။ ပန်းတနော် ရွှေမြင်တင် ဘုရားပွဲတော်ကြီးကို တပေါင်းလပြည့်နေ့တွင် စည်ကားစွာ ကျင်းပလေ့ရှိခဲ့သည်။

သမိုင်းတစ်စောင်ကမူကား ဤသို့ ဘုရားသမိုင်းကို မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ပြန် သည်။ ၁ဝ ရာစုနှစ်ဆီက သီဟိုဠ်မင်းသား “ကိုစန KO SA NA”သည် ပုသိမ်ခရိုင်တွင် အလွန်လှပသည်ဟု နာမည်ကျော်ကြားသော ဥမ္မာဒန္တီမင်းသမီး ကို တောင်းယူလက်ထပ်ရန် သင်္ဘောနှင့် ကြွလာခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံသို့ ရောက်သောအခါတွင် ဥမ္မာဒန္တီ မင်းသမီးမှာ နဂါးယီမင်းသား (NA GA YI)နှင့် လက်ထပ်ပြီးစီးကြောင်း သိရလေသည်။ ထို့ကြောင့် သီဟိုဠ်မင်းသား သည် ပါလာသော ရွှေငွေ ကျောက်သံပတ္တမြားရတနာများကို ဌာပနာ၍ ရွှေမြင်တင်ဘုရား တင်ထားပြီး သီဟိုဠ်သို့ ပြန်ကြွသွားခဲ့၏။ နောင်သော်ရွှေမြင်တင်ဘုရားကို ဥမ္မာဒန္တီ မင်းသမီးက ဆက်လက်မွမ်းမံခဲ့သည်ဟု အဆို ရှိခဲ့လေသည်။

ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော ပန်းတနော်မြို့၏ အနောက်ပိုင်းရပ်နေ ဆန်စက်ပိုင်ရှင် မြေပိုင်ရှင် ဦးဘိုးနှစ်-ဒေါ်နန်းသောင်တို့မှ နောင်အခါတွင် ဦးသန့်ဟု တွင်ပြီး ကမ္ဘာ့ပထမတန်း အကျိုးတော်ဆောင်ကြီး ဖြစ်လာမည့် မောင်သန့်ကလေးကို ခရစ်သက္ကရာဇ် ၁၉၀၉-ခု၊ ဇန်နဝါရီလ ၂၂ ရက်၊ မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၂၇ဝ ပြည့်နှစ် တပို့တွဲလဆန်း ၂ ရက် သောကြာနေ့တွင် မီးရှူးသန့်စင် ဖွားမြင်ခဲ့လေသည်။

တက္ကသိုလ်စိန်တင်ကမ္ဘငြိမ်းချမ်းရေးဗိသုကာဦးသန့်၁

ဦးသန့်၏ဘခင် ဦးဘိုးနှစ်မှာ ငယ်စဉ်က အိန္ဒိယနိုင်ငံ ကလကတ္တားမြို့သို့ သွားရောက် ပညာသင်ယူခဲ့သူဖြစ်သည်။ ဦးဘိုးနှစ်၏ဘခင် ဦးရွှေဆင်၏ညီဖြစ်သူ ဦးရွှေခင်သည် ပန်းတနော်မြို့၌ အချမ်းသာဆုံး စက်သူဌေး မြေပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ ဦးရွှေခင်သည် တူဖြစ်သူ ဦးဘိုးနှစ်ကို ကလကတ္တား မြို့ ဟန်းတားကောလိပ် (HunterCollege)သို့ ပို့၍ ထိုခေတ် ဥပစာတန်းနှင့် ညီမျှသော အက်ဖ်အေ (F.A) စာမေးပွဲအောင်သည်အထိ ပညာသင်ကြားစေခဲ့သည်။ ထိုစာမေးပွဲ

နှစ်သည် မြန်မာနိုင်ငံသို့ ပြန်လာ၍ မိတ္ထီလာ အရေး ပိုင်ရုံးတွင် စာရေးကြီးအဖြစ် အမှုထမ်းခဲ့သည်။ ဦးဘိုးနှစ် အိန္ဒိယမှ ပြန်လာ

သောအခါ အသက် ၂၂-နှစ်ရှိပြီ။ ဦးဘိုးနှစ်သည် မိတ္ထီလာ အရေးပိုင်ရုံး၌ စာရေးကြီးအလုပ်ဖြင့် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းနေရာမှ ဦးလေးဖြစ်သူ စက်သူဌေး ဦးရွှေခင်က ပြန်ခေါ်၍ မိမိ၏ဆန်စက်ကို လုံးဝ လွှဲအပ်ပြီး ကြီးကြပ်အုပ်ချုပ် လုပ်ကိုင်စေသည်။ ထိုအခါတွင် ဦးဘိုးနှစ်၏အသက်မှာ ၃၀-နှစ်ရှိပြီ။ အသက် ၃၅-နှစ်အရွယ်တွင် ဦးဘိုးနှစ်သည် ဒေါ်နန်းသောင်နှင့် လက်ထပ် လေသည်။

ဦးဘိုးနှစ်နှင့် ဒေါ်နန်းသောင်တို့ လက်ထပ်ပြီး တစ်နှစ်အကြာ၊ ခရစ် ( သက္ကရာဇ် ၁၉၀၉ ခုနှစ်တွင် ဦးသန့်ကို ဖွားမြင်ခဲ့ခြင်းပင် ဖြစ်ပေသည်။ ထိုအချိန်က ဦးဘိုးနှစ်၏ အသက်မှာ ၃၆-နှစ်ရှိပြီး ဒေါ်နန်းသောင်ကား အသက် ၂၆ နှစ် ဖြစ်လေသည်။

ဦးသန့် မွေးပြီး ၂-နှစ်အရွယ်ထိ အမည်နာမဆို၍ အတည်တကျ မမှည့်ပေးကြရသေး။ မိဘဆွေမျိုးများက ချစ်စနိုးဖြင့် ဝိုင်းဝန်းခေါ်ကြသော ငယ်နာမည်များသာ ရှိခဲ့သည်။

၁၉၁၁-ခုနှစ်တွင် သူရိယသတင်းစာတိုက်လီမိတက်ကို တည်ထောင်၍ သူရိယသတင်းစာ မြန်မာနိုင်ငံတွင် စတင်ထုတ်ဝေသည်။ ထိုအခါ ဦးဘိုးနှစ်သည် တစ်စုလျှင် ၁၊ (တစ်ဆယ်ကျပ်)ဖြင့် အစုငွေ နှစ်ရာကျပ်တိတိကိုသူရိယသတင်းစာတိုက်လီမိတက်သို့ ထည့်ဝင်လိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် |သူရိယသတင်းစာကို ထွက်လျှင်ထွက်ချင်း ဦးဘိုးနှစ်အိမ်သို့ စာတိုက်မှ ပို့ပေးခဲ့သည်။ ထိုစဉ်က သူရိယသတင်းစာတွင် မြန်မာနိုင်ငံ၌ နာမည်ကျော် `နေသော မြင်းမူနယ်မှ မင်းလောင်း မောင်သန့်သတင်း ခေတ်စားလျက်ရှိ၏။

မင်းလောင်းပေါ်ပြီ၊ မောင်သန့်ဟု ခေါ်သည် စသဖြင့် သတင်းစာထဲတွင်လည်း အကျယ်တဝင့် ရေးသားခဲ့သည်။ ။

သူရိယသတင်းစာ၌ မင်းလောင်း မောင်သန့်သတင်းကို ဖတ်ရှုရသော ဦးဘိုးနှစ်နှင့် ဒေါ်နန်းသောင်တို့သည် မိမိတို့ ချစ်မငြီးသော သားဦးကလေးကို

သောကြာသားလည်းဖြစ်သည့်အတွက် မောင်သန့်ဟုပင် အမည်ခေါ်တွင်လိုက် ကြတော့သည်။ နှာတံပေါ်ပေါ်၊ အသားအရေဖြူစင်သန့်ရှင်းသော သားကြီးနှင့် မောင်သန့်ဆိုသောနာမည်မှာ အလွန်တရာမှပင် သင့်မြတ်သည်ဟု ထင်မိကြ၏။ မောင်သန့်နာမည်ပေးရခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ မင်းလောင်းမောင်သန့်ဆိုသူ၏ အကြောင်းကို သိသင့်သည်ထင်၏။ အနည်းငယ် ဖော်ပြလိုပေသည်။

မင်းလောင်း မောင်သန့်သည် ၁၉၁၀-ခုနှစ်တွင် စစ်ကိုင်းခရိုင် မြင်းမူမြို့မှ အင်္ဂလိပ်အစိုးရကို ပုန်ကန်သောင်းကျန်းခဲ့သည်။ သူ၏ပုန်ကန်မှုမှာ မအောင်မြင်ခဲ့။ နောက်ဆုံးတွင် နောက်လိုက်နောက်ပါ အချို့နှင့်အတူ အင်္ဂလိပ်အစိုးရ၏ လက်ရဖမ်းဆီးခြင်းကို ခံရလေ၏။ ။

မင်းလောင်း မောင်သန့်နှင့်အတူ တပ်သားများစွာ တစ်စုတစ်ဝေး ဖမ်းမိခဲ့သည်။ ထိုတပ်သားများထဲမှ ၄၃-ဦးမှာ ထင်ရှားသဖြင့် ရုံးတင် တရားစွဲဆိုခြင်း ခံရသည်။ ။

သောင်းကျန်းထကြွသူ မင်းလောင်း မောင်သန့်နှင့် ဟပည့်လေးယောက် ' တို့မှာ ပုန်ကန်မှုဖြင့် သေဒဏ် အပြစ်ပေးခံရသည်။ ၂၅ ယောက်မှာ ထောင်တစ်သက် အပြစ်ဒဏ်ခံရသည်။ ၂ယောက်မှာ အမှုမထင်ရှား၍ လွှတ်လိုက်ရ၏။ ၂ယောက်မှာ ထောင်ထဲတွင်ပင် သေဆုံးသွား၏။ ကျန်လူများမှာမူကား အလုပ်ကြမ်းနှင့် ထောင်ဒဏ်အသီးသီး ကျခံသွားကြရလေသည်။ မင်းလောင်း

မောင်သန့် ဇာဘ်သိမ်းသွားသော်လည်း မြန်မာလူထုမှာ နယ်ချဲ့အင်္ဂလိပ်ကို ပုန်ကန်တော်လှန်ခဲ့သူအဖြစ် သူ့ကို သတိရ လေးစားလျက်ရှိခဲ့ပေသည်။

မောင်သန့် အသက် ၅နှစ်အရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ မိဘများဖြစ်သော ဦးဘိုးနှစ် ဒေါ်နန်းသောင်တို့က အိမ်နှင့် များစွာ မဝေးလှသော ဆရာကြီး ဦးဘဟန်၏ မြန်မာကျောင်းသို့ စာသင်ကြားရန် သွားရောက်အပ်နှံကြလေသည်။

ထိုခေတ်က မြန်မာစာသင်ကျောင်းဆရာကြီးများသည် မိမိတို့ ကျောင်းသို့ လာရောက်၍ ပညာသင်ကြားရန် အပ်နှံကြသော ကျောင်းသားများအား ဗေဒင်တွက်ချက်ကြည့်လေ့ရှိကြသည်။ ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးများသည် ဗေဒင် တွက်ချက်မှုပညာကို အနည်းနှင့် အများ တတ်ကျွမ်းကြသည်သာ ဖြစ်လေသည်။

မောင်သန့်ကို မိခင် ဒေါ်နန်းသောင်ကိုယ်တိုင် ကျောင်းလာအပ်စဉ် ဆရာကြီး ဦးဘဟန်သည် တပည့်ကလေးငယ်တစ်ဦးထံမှ ကျောက်သင်ပုန်းနှင့်

ကျောက်တံကို ခေတ္တ ဆွဲယူလိုက်ပြီး မောင်သန့်ဇာတာကို တွက်ချက်၍ ကြည့်လေသည်။

ဦးဘဟန်က “ဒေါ်နန်းသောင်... ခင်ဗျားသားရဲ့ဇာတာဟာ တိမ်ကောမယ့်ဇာတာမဟုတ်ဘူးဗျ။ ပညာဉာဏ် ထက်မြက်ပြီး ကမ္ဘာကျော်ကြားထင်ရှားမယ့် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးဖြစ်ဖို့ရှိတယ်၊ သူငယ်ကို ဂရုစိုက်ပြီး ခင်ဗျားတို့ မွေးမြူပြုစုကြပေ တော့”ဟု ပြောဆိုဟောကြားခဲ့သည်။

မောင်သန့်ကလေးသည် စာကို အပတ်တကုတ် ကြိုးစားခဲ့သည်။ သူငယ်တန်းမှစ၍ စာကို အချိန်မှန်မှန် ကျက်မှတ်တတ်သော အလေ့အကျင့် ရှိခဲ့၏။ သူငယ်တန်း အောင်မြင်၍ နောင်နှစ်၌ ပထမတန်းသို့ မောင်သန့် တက်ရသည်။

ထိုအချိန်က ပန်းတနော်မြို့တွင် ဗုဒ္ဓဘာသာကလျာဏယုဝအသင်းကြီး၏ ဝိုင်အမ်ဘီအေ (Y.M.B.A) အလယ်တန်းကျောင်း တည်ထောင်ဖွင့်လှစ်လျက် ရှိခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ ထိုကျောင်းမှာ ပန်းတနော်မြို့ တွင် ပထမဆုံး အင်္ဂလိပ်ဘာသာကို သင်ကြားပေးသော အင်္ဂလိပ်-မြန်မာ အလယ်တန်းကျောင်းလည်း ဖြစ်လေသည်။ ထိုခေတ်အခါအားဖြင့် လောကဓာတ်ကျောင်းဟုလည်း ခေါ်လေ့ရှိကြ၏။ မိဘများကလည်း မောင်သန့် သူငယ်တန်း အောင်၍ ပထမတန်း တက်ရသော အခါ ဝိုင်အမ်ဘီအေအလယ်တန်းကျောင်းသို့ ပြောင်းရွှေ့၍ ပညာသင်ကြားစေ သည်။ မောင်သန့်၏ဘခင် ဦးဘိုးနှစ်သည် မိမိကိုယ်တိုင်ကပင် ကလကတ္တား ဟန်းတားကောလိပ်ထွက် တစ်ဦးပီပီ အင်္ဂလိပ်စာ သင်ကြားခြင်း၏ အကျိုး ကျေးဇူးကို သိနားလည်သည်။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာ သင်ကြားတတ်မြောက်မှသာ ကမ္ဘာ့ဗဟုသုတနယ်မြေတွင် ကျင်လည်ကျက်စားနိုင်မည်ကို သိသည်။ ထို့ကြောင့် လည်း မောင်သန့်ကို ဝိုင်အမ်ဘီအေ အင်္ဂလိပ်ဘာသာသင် အလယ်တန်းကျောင်း သို့ ပြောင်းရွှေ့၍ ပညာသင်ကြားစေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

မောင်သန့်သည် ငယ်စဉ်ကပင် စာပေဗဟုသုတ လေ့လာလိုက်စားခြင်း၌ ဝါသနာထုံသည်။ မိမိဘခင် ဖတ်ရှုလေ့ရှိသော အင်္ဂလိပ်သတင်းစာ၊ သူရိယမြန်မာ သတင်းစာများကိုပင် ကောက်ယူဖတ်ရှုလေ့ရှိသည်။ ထိုခေတ်က မြန်မာလူမျိုး များထဲတွင် အင်္ဂလိပ်စာတတ် ရှားပါးလှသည်။ ထိုပြင် ကြေးနန်းစာများမှာ အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့်သာ ရေးသားရမြဲဖြစ်သည်။ အိမ်နီးချင်းများသည် ရောက်ရှိ လာသော ကြေးနန်းစာများကို ဖတ်ရှုပေးရန် ဦးဘိုးနှစ်ထံ လာပေးကြသည့် အခါတွင် မောင်သန့်က အရင်ဦးစွာ မိမိ တတ်သမျှ ဖတ်ရှုပြီး မြန်မာဘာသာ ပြန်ဆိုပေးလေ့ရှိသည်။

သားဖြစ်သူ၏ စာပေဗဟုသုတ လိုက်စားမှုကို မြင်ရသောအခါ မိဘ များမှာ ဝမ်းသာ၍မဆုံး တပြုံးပြုံးပင်။

၂။ စာပေ ဝါသနာရှင်ကလေး 

မောင်သန့်သည် အသက် ၉-နှစ်အရွယ်တွင် စတုတ္ထတန်းသို့ တက်ရောက် ၍ ဝိုင်အမ်ဘီအေအလယ်တန်းကျောင်းမှာပင် ပညာကို ဆက်လက်သင်ကြား လျက်ရှိခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ဘခင်ဦးဘိုးနှစ်၏ အိမ်ဦးခန်းမှ မှန်ဘီရိုထဲရှိ  သားရေဖုံးစာအုပ်များကို မောင်သန့် ယူငင်ဖတ်ရှုလေ့လာတတ်နေပေပြီ။

မောင်သန့်သည် ရှေးမြန်မာစာဆိုတော်များ ရေးခဲ့သော ပျို့ကဗျာ၊ မော်ကွန်း စသော ရှေးမြန်မာစာပေများကို ကျောင်းစာ ကျက်မှတ်ချိန်မှ ပြင်ပ အချိန်များတွင် လေ့လာမှတ်သားတတ်သည်။ ဤသို့ဖြင့် ရှင်မဟာရဋ္ဌသာရ၊ ရှင်မဟာသီလဝံသမှစ၍ နတ်သျှင်နောင်၊ နဝဒေးအလယ်၊ လှိုင်ထိပ်ခေါင်တင် နှင့် မြဝတီမင်းကြီး၊ စလေဦးပုညအဆုံး၊ မြန်မာစာပေသမိုင်းဝင် စာဆိုတော် ကြီးများ၏ လက်ရာ အားလုံးလိုလိုပင် မောင်သန့် ဖတ်ရှု မြည်းစမ်းပြီးဖြစ်နေ ပေပြီ၊

မောင်သန့်တို့အိမ်မှာ ပျဉ်ထောင်-ပျဉ်ခင်း-သွပ်မိုး၊ လေးပင်အိမ် ဖြစ် သည်။ အိမ်ရှေ့တွင် အုန်းပင်၊ မာလကာပင်များ ရှိသည်။ ခြံဝင်းထဲ၌ပင် စပယ်ခြုံလည်း ရှိ၏။

ညနေခင်း နေဝင်ရီတရောအချိန်များတွင် မောင်သန့်သည် အိမ်ဝင်းတံခါး အနီးရှိ မာလကာပင်ကို မှီပြီး သင်းပျံ့ပျံ့မွှေးလှသော စပယ်ခြုံမှ ပန်းရနံ့ကို ရှူးရင်း မိမိ ကြီးလာလျှင် စာရေးဆရာကြီး လုပ်မည်ဟု စိတ်ကူးဖြင့် မြူး နေတတ်သည်။ ထိုသို့ စိတ်ကူးရင်း မိမိ ဖတ်ထားသော ရှေးမြန်မာစာပေများ ကိုပါ ပြန်၍တွေးတောမိသည်။ အလွမ်းအရွှန်း၊ သဘာဝအဖွဲ့ စာပေများတွင်စလေဦးပုည၏ ဟာသပြွန်းသော စာပေအဖွဲ့ အဖွဲ့ များကို ကလေးတို့ဘာဝ မောင်သန့်က နှစ်သက်မိသည်။ သို့သော် အသက်ရင့်လာ၍ တွေးခေါ်ရှုမြင် တတ်လာသောအခါတွင် နက်နဲသော အဖွဲ့အနွဲ့များပါသည့် ရှင်မဟာရဋ္ဌသာရ၊ ရှင်မဟာသီလဝံသနှင့် နတ်သျှင်နောင်၊ နဝဒေး၊ မြဝတီ ဦးစတို့၏ စာပေများကို တန်ဖိုးထားရမှန်း သိလာခဲ့လေသည်။

မောင်သန့်သည် ပန်းချီရေးဆွဲခြင်းကိုလည်း ငယ်စဉ်ကပင် အထူးဝါသနာ ထုံခဲ့၏။ ဖခင်ဖြစ်သူ ဖတ်ရှုသော အင်္ဂလိပ် မြန်မာ စာနယ်ဇင်းများမှ ပန်းချီ ဆရာမျိုးစုံတို့၏ အရုပ်များ ပန်းချီကားများကို ပြန်၍ကူးဆွဲလေ့ရှိရာမှ ပန်းချီ ဆွဲဝါသနာမှာ တစ်စတစ်စ တိုးပွားလာခဲ့၏။ မောင်သန့်သည် မိမိ ပညာသင် ကြားနေသော ကျောင်းပုံစံ၊ မိမိ၏အိမ်ပုံစံ၊ မိမိညီကလေးများ၏ပုံတို့ကို ရေး ဆွဲ လေ့ကျင့်နေတတ်သည့်အခါလည်း ရှိလေသည်။ ။

မောင်သန့်၏ ငယ်စဉ်ကျောင်းသားဘဝက ထူးခြားသော အကျင့်အမူ တစ်ခုမှာ ကျောင်းတွင် မုန့်ပဲသွားရည်စာများ ဝယ်စားသောအကျင့်၊ မရှိခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထိုအကျင့်မှာ မိဘများက အထူးတလည် သွန်သင်ကြပ်မတ်ရခြင်း မရှိပါဘဲနှင့် မောင်သန့်ကိုယ်တိုင်က ဖြစ်ပေါ်လာသော အကျင့်ကောင်းတစ်ရပ် ဖြစ်သည်။

မောင်သန့်သည် အသက် ၁၂-နှစ်အရွယ်ကစ၍ အင်္ဂလိပ်စာရေးဆရာ ကြီး ရှိတ်စပီးယားနှင့် နာမည်ကျော် စုံထောက်စာရေးဆရာ ကိုနှင်းတို့၏ ဝတ္ထုများကို သဲကြီးမဲကြီး ဖတ်ရှုခဲ့သည်။ ဘခင်ဖြစ်သူ၏ စာအုပ်စင်မှ စာအုပ်များကို မွှေနှောက် 'ရှာဖွေ၍ ကြိုက်သည့်စာအုပ်များကို စွဲစွဲမြဲမြဲ ဖတ်လေ့ရှိခဲ့သည်။ .

ယင်းသည်ကပင် မောင်သန့်၏ အင်္ဂလိပ်ဘာသာ အရေးအဖတ် ကျွမ်းကျင်မှုတွင် အထောက်အကူတစ်ခုဖြစ်ခဲ့၏။

မောင်သန့်သည် ငယ်စဉ်ကစ၍ လက်ရေးကို ပိသလှပအောင် ရေးရန် ဝါသနာပါသူဖြစ်ခဲ့သည်။ သွယ်လျသောလက်ချောင်းကလေးများမှာ အနုပညာ သမား အနုပညာစိတ်ထားရှိသူဖြစ်ကြောင်းကို ဖော်ပြလျက်ရှိသည်။

လက်ရေးလက်သား သေသပ်လှပခြင်းသည် လူ၏စရိုက်အကျင့်နှင့် တိုက်ရိုက် သက်ဆိုင်ပေသည်။ လက်ရေး လှပသေသပ်သူတစ်ဦးသည် အဝတ်အစား ဝတ်ဆင်ရာတွင်ဖြစ်စေ၊ စာကျက်မှတ်ရာတွင်ဖြစ်စေ၊ စကား ပြောရာတွင်ဖြစ်စေ သပ်ရပ်တိကျ၍ မည်သည့်ကိစ္စမဆို ကြိုးစားမှု အမြဲရှိတတ် ပေသည်။ ကလေးဘဝကပင် လက်ရေးကို သေသပ်လှပအောင် ရေးသားခြင်းမှာ မောင်သန့်၏ ထူးခြားသည့်အလေ့တစ်ခု ဖြစ်လေသည်။

မိဘများမှာ စက်ပိုင်ရှင် မြေပိုင်ရှင်များဖြစ်၍ သားဦး မောင်သန့်အား ချစ်မြတ်နိုးသည်လည်း ဖြစ်ရကား မုန့်ဖိုး ခပ်များများ ပေးတတ်သည်။ မောင်သန့်သည် ပေးထားသော မုန့်ဖိုးကို မသုံးပေ။ နေ့လယ် မုန့်စား

ကျောင်းဆင်းလျှင် မိမိအိမ်သို့သာ အမြန်ရောက်အောင် ပြန်လာပြီး နေ့လယ် ထမင်းစားတတ်သည်။

၁၉၂၀-ပြည့်နှစ်တွင် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် သပိတ်ကြီးမှောက်ခဲ့ရာမှ မြန်မာတစ်ပြည်လုံးတွင် အမျိုးသားကျောင်းများ မှိုလိုပေါက်ခဲ့သည်။ ပန်းတနော် မြို့တွင်လည်း မြို့မျက်နှာဖုံး နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်ကြီးများ ဖြစ်ကြသော ဦးဘိုးသန့်၊ ဦးထွန်းဝင်း စသော လူကြီးတို့၏ ကြိုးပမ်းဆောင်ရွက်မှုဖြင့် အမျိုးသား အထက်တန်းကျောင်းကို ၁၉၂၁-ခုနှစ်တွင် စတင် တည်ထောင် ခဲ့လေ၏။

၁၉၂၂-ခုနှစ်တွင် မောင်သန့်သည် ဝိုင်အမ်ဘီအေအလယ်တန်းကျောင်းမှ သတ္တမတန်း အောင်မြင်ပြီးနောက် အမျိုးသားအထက်တန်းကျောင်းသို့ ပြောင်း ရွှေ့ ပညာသင်ကြားခဲ့ရလေသည်။ ။

မောင်သန့် ၁၄-နှစ်သားတွင် ဗုဒ္ဓဘာသာ ထုံးတမ်းစဉ်လာအရ ညီ များနှင့်အတူ ရှင်ပြုမင်္ဂလာ ပြုလုပ်ခဲ့လေ၏။ မောင်သန့်နှင့်အတူ သင်္ကန်း ဆီးကြသူတို့မှာ မောင်သန့်၏ညီ မောင်ခန့်နှင့် မောင်သောင်းတို့ ဖြစ်ကြသည်။ ထိုစဉ်က ညီအငယ်ဆုံး မောင်တင်မောင်မှာ အသက်ငယ်သေး၍ အစ်ကိုများ နှင့်အတူ သင်္ကန်းဆီးခြင်းမပြုပေ။

မောင်သန့်တို့ ရှင်ပြုသော ကျောင်းတိုက်မှာ ပန်းတနော် အနောက်ပိုင်းရှိ တံတားဦးကျောင်းတိုက်ဖြစ်သည်။ တံတားဦးကျောင်းတိုက်မှာ မောင်သန့်၏မိဘ များဖြစ်ကြသော ဦးဘိုးနှစ် ဒေါ်နန်းသောင်တို့ ကိုးကွယ်သော ဆရာတော် ဦးဥတ္တမ ကျောင်းထိုင်သည့် ကျောင်းဖြစ်သည်။

ကျောင်းတိုက်ကြီးမှာ ကျယ်ဝန်းသန့်ပြန့်၍ သစ်ပင်ဝါးပင်များ အုပ်အုပ် ဆိုင်းဆိုင်းနှင့် အလွန်ကြည်နူးသာယာဖွယ် ကောင်းလှ၏။ ပန်းတနော်မြို့တစ်မြို့လုံးကပင် ဆရာတော်ဦးဥတ္တမကို အထူးကြည်ညိုဆည်းကပ်ကြသည်။ ဆရာတော်ဦးဥတ္တမ၏ သီလဂုဏ်၊ သမာဓိဂုဏ်၊ ပညာဂုဏ်တို့ကြောင့်ပင် မြို့နေလူထုသည် ဦးဥတ္တမကိုယ်တော်ကြီးကို အထူးကြည်ညိုသဒ္ဓါပွားကြခြင်း လည်း ဖြစ်ပါသည်။

ဦးဘိုးနှစ် ဒေါ်နန်းသောင်တို့မှာ ဆရာတော် ဦးဥတ္တမ၏ ပစ္စည်းလေးပါး ဒါယကာရင်းဖြစ်ကြလေသည်။ ။

မောင်သန့်ကို ညီနှစ်ယောက်နှင့်အတူ ရှင်ပြုရာတွင် ပန်းတနော်မြို့ပေါ်၌ အခမ်းနားကြီးကျယ်ဆုံး ရှင်ပြုမင်္ဂလာပွဲဖြစ်ခဲ့သည်။ မောင်သန့်၏မိဘများ ဖြစ်ကြသော ဦးဘိုးနှစ်၊ ဒေါ်နန်းသောင်တို့မှာ တောင်သူလယ်သမားများနှင့် ဆက်ဆံနေရသူများ ဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ ပန်းတနော်ဝန်းကျင်ဒေသရှိကျေးရွာ အများမှ တောင်သူလယ်သမားမိသားစုများ စည်ကားစွာ လာရောက်ကြသည်။ ဦးဘိုးနှစ်သည် မြေပိုင်ရှင် စက်ပိုင်ရှင်တစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း ဗုဒ္ဓဘာသာကို ကိုင်းရှိုင်းရိုသေသူဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ တောင်သူလယ်သမား ဆင်းရဲသား များနှင့် ငွေကြေးကိစ္စ၊ စပါးသီးနှံကိစ္စများနှင့် ပတ်သက်၍ ဆက်ဆံရာတွင် ငွေကြေးအနှစ်နာအဆုံးရှုံးခံ၍ ဆက်ဆံတတ်သည်။ လူမုန်း အလွန်နည်းအောင် လည်း နေတတ်သူဖြစ်လေ၏။ ထို့ကြောင့်ပင် မောင်သန့်တို့ ရှင်ပြုမင်္ဂလာ အခမ်းအနားမှာ မြို့ပေါ်ရှိ ဆွေမျိုးများ၊ မြို့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ မိတ်ဆွေသင်္ဂဟများ ဖြင့် အလွန်စည်ကားခဲ့ပေသည်။

မောင်သန့်နှင့် ညီနှစ်ယောက်တို့သည် ရက်သတ္တတစ်ပတ်မျှ သင်္ကန်း ဆီးကြသည်။ မောင်သန့်သည် သင်္ကန်းဆီးသော ၇-ရက်မျှအတွင်း ညီနှစ်ယောက် နှင့်အတူ မြို့ထဲရှိ ဆွေမျိုးအသိမိတ်သင်္ဂဟများထံသို့ နံနက်ခင်း ဆွမ်းခံထွက် သည်။ မောင်သန့်တို့ ညီအစ်ကို ဆွမ်းခံရာမှ ပြန်လာသောအခါတွင် သ" မှာ မို့မောက်ပြည့်လျှံ၍ ပြန်လာရသည်ချည်းဖြစ်၏။ ထိုမျှပင် သူတို့ညီအစ်ကို တစ်စုအား စေတနာသဒ္ဓါတရား ထားကြလေ၏။ ။

မောင်သန့်၏ရုပ်ရည်မှာ သင်္ကန်းနှင့် အလွန်ပင် တင့်တယ်လိုက်ဖက် ရှိလှသည်။ ဖြူသောအသား၊ ဘောက်ပိုင်းစက်၍ ကြည်လင်သော မျက်လုံး၊

တောင့်တင်းခိုင်မာသော ကိုယ်ဟန်သည် သင်္ကန်းအဝါရောင်ဖြင့် ဆိုပါက အလွန်ကြည်ညိုဖွယ် ကိုရင်တစ်ပါး ဖြစ်နေတော့သည်။

ရက်သတ္တတစ်ပတ်မျှ သင်္ကန်းဘောင်တွင် နေထိုင်ရင်း မောင်သန့်သည် အခြားကိုရင်ကျောင်းသားများနှင့် ရောနှော၍ ပျော်ရွှင်ရယ်မောနေလေ့မရှိပေ။ ဆရာတော်ဘုရားထံတွင် ပါဠိစာပေကို ဆည်းကပ်လေ့လာသည်။ အခြားကိုရင်

ကျောင်းသားတို့နှင့်အတူ ကျောင်း၏ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်တို့ကိုလည်း စုပေါင်း၍ နေ့ညဉ့်မပြတ် ပြုခဲ့ပေသည်။ ဤသို့ဖြင့် ၇ရက်ပြည့်သောနေ့တွင် မောင်သန့်တို့ ညီအစ်ကိုသုံးယောက် ကိုရင်လူထွက်ကြရလေသည်။

မောင်သန့်၏ဘခင်ဖြစ်သူ ဦးဘိုးနှစ်မှာ သားသမီးများကို အလွန်မြတ်နိုး ယုယသူဖြစ်သည်။ သားသမီးများ စားချင်သည်ဆိုလျှင် ဘာမဆို ဝယ်ကျွေးရမှ

ကျေနပ်သည်။ စီးပွားရေးဖွံ့ဖြိုးသူများ ဖြစ်ကြသောကြောင့်လည်း မောင်သန့် သည် ငယ်စဉ်က ချို့ချို့တဲ့တဲ့ မနေရပေ။

ဦးဘိုးနှစ်မှာ ခေတ်ပညာတတ်တစ်ဦးဖြစ်၍ အိမ်တွင် အစားအသောက် | ကို အတက်တန်းကျကျ စားသောက်၍ သားများကိုလည်း နိုင်ငံခြားမှလာသော မုန့်နှင့် အဖျော်ရည်များကိုသာ စားသောက်စေသည်။ ။

ထိုခေတ်က နာမည်ကြီးဖြစ်သော ဟန်းတလီနှင့် ပါးလမားဘီစကွတ်မုန့် များမှာ အထက်တန်း စားသောက်ဖွယ်ကို နှစ်သက်သော အိမ်တိုင်းတွင် ရှိခဲ့ ၏။ မောင်သန့်တို့အိမ်တွင်လည်း ယင်းဘီစကွတ်မုန့်များကို အမြဲဝယ်ယူထား လေ့ရှိသည်။ "

သို့သော်... မောင်သန့်တို့ ညီအစ်ကိုတစ်စုသည် နိုင်ငံခြားမုန့်များထက် မြန်မာမုန့်များကို ပိုမိုနှစ်သက်ကြသည်။ မြန်မာမုန့်များဖြစ်ကြသော မုန့်စိမ်းပေါင်း နှင့် မုန့်ပြားသလက်မုန့်များကို အသည်းစွဲဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ မိခင်က အိမ်တွင် သားများ စားရန်မုန့်များကို လုပ်ကျွေးလေ့ရှိ၏။

ဦးဘိုးနှစ်သည် စားကောင်းသောက်ဖွယ်ကို ကြိုက်နှစ်သက်၏။ သူသည် တပည့်လက်သား အများနှင့် နေသူဖြစ်၍ ခိုင်းစရာလူတွေ တလှေကြီး ရှိ

သော်လည်း သူ စားချင်သော အစားအစာရှိလျှင် ကိုယ်တိုင် ချက်ပြုတ်စားရမှ လည်း ကျေနပ်သူ ဖြစ်လေသည်။

ဦးဘိုးနှစ်သည် ထမင်း ဟင်း အချက်ကောင်းသူ ဖြစ်၏။ သူသည် သူ၏ သားများအား ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ထမင်းဟင်းများ ချက်ကျွေးရသည်ကို အလွန်ကျေနပ်သည်။ အလုပ် အားလပ်သောရက်များ၊ အခါကြီးရက်ကြီးများ ဆိုလျှင် ဦးဘိုးနှစ်သည် မိသားစု အထူးစားပွဲအတွက် ထမင်းဟင်းများကို ကိုယ်တိုင် စီမံနေလေ့ရှိတော့သည်။

ဦးဘိုးနှစ် ကိုယ်တိုင် ချက်သော အုန်းထမင်းနှင့် ကြက်သားဟင်း၊ ဆိတ်သားဟင်းများမှာ စား၍အလွန်အရသာရှိသည်။ သားလေးယောက်နှင့် ဇနီးဖြစ်သူတို့ ပျော်ပျော်ပါးပါး စားသောက်နေကြသည်ကို မြင်ရသောအခါ ဦးဘိုးနှစ်မှာ အလွန်သဘောကျလျက် ရှိနေတတ်သည်။

ဦးဘိုးနှစ်၏ဇနီး ဒေါ်နန်းသောင်မှာ အမဲသားကို ရာသက်ပန် လှူထား | သူဖြစ်လေသည်။ ဒေါ်နန်းသောင် အပျိုဘော်ဝင်စအရွယ် ၁၂၆၀-ပြည့်နှစ် တွင် ပန်းတနော်သို့ လယ်တီဆရာတော် ဦးဉာဏ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ဆရာ

တော်က နွားတိရိစ္ဆာန်များမှာ လူများ၏ အသက်သခင်ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်သည် ဟု ဟောကြားခဲ့ပြီး အမဲသားမစားရန် အလှူခံခဲ့သည်။ ဒေါ်နန်းသောင် အပျို ဖော်ဝင်စ၌ ဆရာတော်၏ အဆုံးအမတွင် တည်ခဲ့ပြီး အသက်ထက်ဆုံးပင် အမဲသား မစားတော့ရန် ဆရာတော်ထံ လှူလိုက်လေသည်။

ဦးဘိုးနှစ်မှာ အမဲသားငါး အလွန်ကြိုက်နှစ်သက်ကြောင်း သိရသော ကြောင့် ဒေါ်နန်းသောင်မှာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကြိုက်နှစ်သက်သော အမဲသားကို ချက်၍ကျွေးခဲ့ရ၏။ ဒေါ်နန်းသောင်မှာ ယနေ့ထိပင် အမဲသားကို မစားဘဲနေသူ ဖြစ်တော့သည်။

ထိုစဉ်က ဦးဘိုးနှစ် ဒေါ်နန်းသောင်တို့အိမ်တွင် အိမ်ဖော် ၂-ဦး ရှိနေ ခဲ့သည်။ သို့သော် ဒေါ်နန်းသောင်သည် အိမ်မှုကိစ္စအဝဝကို အိမ်ဖော်များအား လွဲအပ်ထားသူမဟုတ်ပေ။ အိမ်မှုကိစ္စအဝဝကို မိမိကိုယ်တိုင် ကိုယ်ဖိရင်ဖိ

ဆောင်ရွက်ရမှ ကျေနပ်သော အိမ်ထောင်ရှင် အမျိုးသမီးကောင်းလည်း ဖြစ် လေသည်။

မောင်သန့်တို့ ကျောင်းသားဘဝက ပန်းတနော်မြို့တွင် ထူးချွန်သော သူငယ်ကလေးတစ်ယောက် ပေါ်ထွန်းခဲ့သည်။ ပန်းတနော်မြို့တွင် ယွန်းကျောင်း စာသင်တိုက်ကြီး၏ ကျောင်းထိုင် တိုက်အုပ်ဆရာတော်မှာ ဆရာတော် ဦးရာဇိန္ဒ ကိုယ်တော် ဖြစ်သည်။ ဆရာတော် ဦးရာဇိန္ဒ ပျံလွန်ပြီး ၆-နှစ်ခန့် | အကြာ၌ ပန်းတနော်တွင် အသက် ၅နှစ်ရွယ် ဓမ္မကထိက မောင်ထွန်းကြိုင်

ဟု အမည်တွင်သော လူငယ် လူထူးလူဆန်းကလေး ပေါ်လာသည်။ ၁၉၂၁ခုနှစ်က ဖြစ်သည် ။

“အသက် ၅ နှစ်သာ ရှိသေးတယ်။ ပိဋကတ်သုံးပုံကို အာဂုံ ဆောင်နိုင်သတဲ့” ထိုသတင်းကို ပန်းတနော်မြို့သူမြို့သားများ အားလုံး . ဂရုတစိုက် ပြောနေလေ့ရှိတော့သည်။ မြို့လူထုအဆိုအရမူ မောင်ထွန်းကြိုင်မှာ ပျံလွန်

တော်မူသော ဆရာတော် ဦးရာဇိန္ဒဝင်စားသူ ဖြစ်သဖြင့် ပိဋကတ်သုံးပုံကို မသင်ကြားရဘဲ အာဂုံဆောင်နိုင်သူ ဖြစ်လေသည်။ မောင်ထွန်းကြိုင်ကလည်း ထူးပေဆန်းပေ၏။ ကျမ်းစာအုပ်များကို တည့်တည့် မဖတ်၊ အထက်အောက် ပြောင်းပြန် ဖတ်ရှုလေ့ရှိသည်။ စာကို မသင်ဘဲနှင့် တတ်ကျွမ်းနေသည်။

မောင်သန့်သည် မိမိမြို့တွင် အထူးတလည် ပေါ်လာသော နိုင်ငံကျော် | ဓမ္မကထိက ၅နှစ်သားလေး မောင်ထွန်းကြိုင်၏ပညာကို အထူးအားကျမိသည်။ ပညာချွန်သော မောင်ထွန်းကြိုင်၏သတင်းကို လူအများ အမှတ်တရ ပြောဆို နေသံ ကြားရသောအခါ မိမိကိုယ်တိုင်လည်း ပညာတော်သူတစ်ယောက် ဖြစ် စေမည်ဟု သန္နိဋ္ဌာန်ချမှတ်မိသည်။

မောင်သန့် အသက် ၁၄ နှစ်အရွယ်တွင် ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးဘိုးနှစ်သည် ၉၆ပါးသော ရောဂါဖြင့် ကွယ်လွန်အနိစ္စ ရောက်သွားရှာလေသည်။ ဦးဘိုးနှစ်

ကွယ်လွန်အနိစ္စရောက်သွားသဖြင့် မောင်သန့်တို့မိသားစုမှာ များစွာ အားငယ် | သွားကြရသည်ဖြစ်သော်လည်း ရှေ့သို့ ဘဝခရီးကို ဆက်လျှောက်ရေးအတွက် - မူကား ပူပန်သောကရောက်စရာ ဘာမျှမရှိပါပေ။ ဦးဘိုးနှစ်သည် မောင်သန့် တို့ မိသားစုအတွက် စီးပွားရေးတွင် မျက်နှာမငယ်စေရအောင် အိမ်မြေ၊ ခြံ မြေ၊ လယ်မြေများမှအစ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ထားရစ်ခဲ့လေသည်။