ဇော်ဂျီ(မောင်သိန်းဟန်) _ ဂျရတ်နှင့်မားဂရက်ဝတ္ထု

ဂျရတ်နှင့်ဂရက်ဝတ္ထု

အခန်း-၁

ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် မထင်မရှားနေထိုင်သော လူအပေါင်းသည် နေ့စဉ် နေ့တိုင်းပင်လျှင် မြတ်သောစကားကိုဆို၍၊ မြတ်သောအမှုကို ပြုလျက်နေကြ၏။ သူတစ်ပါးအတွက် ကိုယ်ကျိုးကို မငဲ့ကွက်ဘဲ၊ ဒုက္ခဆင်းရဲကိုလည်း အောင့်အည်း သည်းခံလျက် နေကြသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုသူတို့၏အကြောင်းကို မှတ်တမ်း တင်မထားခဲ့သောကြောင့်သာ မသိဘဲနေကြရသည်။

ဤဝတ္ထုတွင် လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ငါးရာကျော်လောက်က အညတြ အနေအစားနှင့်သာ လူ့ဘဝကို အဆုံးသတ်ခဲ့သော ချစ်သူနှစ်ဦး၏ အကြောင်းကို ရေးသားပါအံ့။

ထိုအခါကား ခရစ်နှစ် ၁၄၅၀-ကျော်အခါတည်း။ ထိုအခါတွင် ပြင်သစ် နိုင်ငံ၌ တစ်ဆယ့်တစ်ပါးမြောက် လူဝီဘုရင်မင်းပြု၏။ အင်္ဂလန်နိုင်ငံတွင် စတုတ္ထ

မြောက် အက်တ်ဘုရင် မင်းပြု၏။ ဟော်လန်နိုင်ငံမှာလည်း “သူတော်စင်” ဘွဲ့ခံ ဖစ်လစ်ဘုရင်မင်းပြုသည်။

ဇော်ဂျီ ဟော်လန်နိုင်ငံ တာဂျောင်ဟု ခေါ်တွင်သော မြို့ငယ်တစ်မြို့တွင်ကား ဆင်းရဲသား လင်မယားနှစ်ယောက်ရှိ၏။ လင်၏အမည်သည် ဧလိယဖြစ်သည်။ မယား၏အမည်မှာ ကက်သရင်ဖြစ်၏။ ထိုလင်မယားသည် သိုးမွေးထည်၊ ပိုးထည် ချည်ထည်း သားရေသည်တို့ကို လက်လီရောင်းချလျက် အသက်မွေး၏။ သားရေ ထည်သည် ထိုခေတ်အခါ၌ အလွန်အရောင်းရတွင်ကျယ်သော အထည်မျိုးဖြစ်၏။ `အထူးသဖြင့် အလယ်အလတ်တန်းစားလူများသည် ထိုအထည်မျိုးကို နှစ်သက်ကြ သည်။ ထိုအထည်မျိုးသည် အလွန်ခိုင်ခံ့၍ အနှစ်နှစ်ဆယ်မျှ အဝတ်ခံသည်။ ထို့ပြင် တုတ်၊ ဓားစသော လက်နက်တို့ကို အလွယ်တကူ အသုံးပြုတတ်သော

ကာလကြမ်းကြီးတွင် ဓားသွားခတ်ရန်လည်း အသုံးဝင်း

ဧလိယနှင့် ကက်သရင်မှာ စားနိုင်း သောက်နိုင်သော အခြေရှိသဖြင့်၊ သားသမီး ကိုးယောက်အတွက်သာ ပူပန်စရာမရှိပါ ရွှင်ရွှင်လန်းလန်းနှင့် နေနိုင်စရာ အကြောင်းရှိ၏။ သူတို့သည် အမြော်အမြင်နှင့်ပြည့်စုံ၍ ကျစ်လျစ်စွာနေထိုင်သော လင်မယားလည်း ဖြစ်သည်။ မိဘတို့၏ဝတ္တရားကိုကျေပြွန်သော လင်မယားလည်း ဖြစ်သည်။ ဟော်လန်နိုင်ငံတွင် မိဘတို့၏ ဝတ္တရားကိုမကျေပြွန်သော မိဘမျိုးသည် အလွန်ရှားသည်။ ထိုနည်းတူစွာ သားသမီးတို့၏ ဝတ္တရားကို မကျေပြွန်သော သားသမီးမျိုးလည်း အလွန်ရှားသည်။ ။

ထို့ကြောင့် စားချိန်၊ သောက်ချိန်တွင် ကျုံးအလယ်ရှိ ရဲတိုက်သဖွယ် သစ်သားပန်းကန်ပြားထဲတွင် ထည့်ယူလာသော ပေါင်မုန့်တုံးကို သားသမီးတစ်စုတို့ တစ်ယောက်တစ်စိတ်စီ လှီးယူလိုက်သဖြင့် ပေါင်မုန့်တုံးကုန်ချောသွားသည်ကို မြင်သောအခါ ၊ ဧလိယနှင့်ကက်သရင်သည် တစ်ယောက်၏မျက်နှာကို တစ်

ယောက်ကြည့်လျက် “သော် ငါတို့နှစ်ယောက် သေသွားလျှင်ဤသား၊ ဤသမီး တို့ကို အဘယ်သူသည် ကျွေးမွေးနိုင်ပါမည်နည်း” ဟုညည်းညှ၏။

ဤကဲ့သို့ မိခင်း ဖခင်တို့က ညည်းညူလိုက်သောအခါ သားသမီးအငယ် များသည် အစကနဦးကပင် မိဘကို ရိုသေ၊ ကြောက်ရွံ့ရင်း ရှိလာသောကြောင့်သာ မျက်နှာပိုးသတ်မိ နေကြရသည်း သူတို့၏စိတ်၌ကား မည်မျှ တုန်လှုပ် ချောက်ချား ခြင်းမရှိကြချေ။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူတို့၏စိတ်ဝယ် နံနက်စာနှင့်ညစာသည် ထွက်နေနှင့် ဝင်နေကဲ့သို့ အလိုအလျောက် ပေါ်လာကြလိမ့်မည်။ နေမင်းသည် ကမ္ဘာကို လှည့်ပတ်နေသမျှ ကာလပတ်လုံး ပေါင်မုန့်တုံးသည်လည်း အလိုအ လျောက် သူတို့ထံရောက်လာလိမ့်မည်ဟု ထင်နေကြသောကြောင့် ဖြစ်သည်

ဂျရတ်နှင့်ဂရက်ဝတ္ထု

၁၁ “ကက်သရင် ဤကလေးများ ကြီးပြင်းလာလျှင် ဤစားပွဲသည် ဝိုင်းတော် ရန် ဆန့်မည်မဟုတ်ဘူး”

“ ကက်သရင်လည်း မိန်းမတို့၏ ဝါသနာအလျောက်၊ တိုင်ပင်သော စကားကို ပြန်မပြောဘဲ လင်ယောက်ျား တွေးတောပူပန်ဟန်ကို ပြန်ကြားလိုသဖြင့် “မတတ်နိုင်ဘူး ဧလိ” ဟုပြော၏။

တစ်နေ့သ၌ တစ်ဆယ့်ကိုးနှစ် အရွယ်ရှိ ဒုတိယသားအကြီးသည် မိခင် အနီးသို့လာ၍၊ ပကတိသဘောထားကို သိနိုင်ရန်မလွယ်ကူသော ဟန်ဆောင် မျက်နှာမျိုးနှင့် “မိခင် ကျွန်တော့်ကို အမ်စတာဒမ်မြို့ရှိ ကုန်သည်တစ်ဦးထံ ပို့ပေးပါ။ ကျွန်တော်သည် အလုပ်ကို နှစ်သက်ပါတ် အတွက်အချက်ကိုလည်း နားလည်ပါ၏။ ကုန်သည်များသည် အလွန်ချမ်းသာကြပါသည် ဖခင်အား ကူညီ၍ပြောပေးစမ်းပါ” ဟုတောင်းပန်၏။ မိခင်လည်း သား၏စကားကို မယုံတဝက် ယုံတဝက်ဖြစ်လျက် သားကိုကြည့်ကာ ဝမ်းနည်းလာသဖြင့် “ငါ၏သား တာဂျောင်မြို့ကို စွန့်တော့မည် လား” ဟုဆို၏။

“တာဂျောင်မြို့သူ မြို့သားများကိုပင် ကျွန်တော်စွန့်နိုင်လျှင် မြို့ကို အဘယ် ကြောင့် မစွန့်နိုင်အံ့နည်း”

“အလို အိုမင်းမစွမ်း ဖြစ်နေသော မင်းအဖကို မင်း စွန့်သွားတော့ မည်လော”

“မိခင်၊ မိခင်နှင့်ပင် ကျွန်တော်ခွဲနိုင်လျှင်၊ ဖခင်နှင့် အဘယ့်ကြောင့် မခွဲနိုင်အံ့နည်း”

“အလို မင့်ကို ချစ်ခင်သော ညီငယ်၊ ညီမငယ်များကို မင်း စွန့်သွားတော့

“ကျွန်တော် တစ်ယောက် မရှိသော်လည်း သူတို့အချင်းချင်း ချစ်ကြစရာ ကျန်ရှိပါသေးသည်”

“လူကလေး ရပ်ကတ်၊ မင်းတကယ်ပြောနေသလော။ အမေသည် ကလေးကို ပြစ်တင်း မောင်းမဲ ဘူးသလော။ အမေသည် လူကလေးကို မတရား သဖြင့် ပြုဘူးပါသလော”

“မပြဘူးပါ။ အလေးပြုစေဦး၊ ကျွန်တော်သည်းခံနိုင်ပါ၏။ သို့သော်လည်း အမေ ...” ဆိုကာ မျက်ရည်ဝဲလာ၏။ တစ်ဖန် ဆက်လက်၍ “အခွင့်ကိုသာ ပြုပါအမေး အလုပ်တစ်ခုကို လုပ်ပါတော့မည်ဟု ကျွန်တော် သံန္နိဋ္ဌာန်ချပြီးပါပြီး အိမ်မှာ ကျွန်တော်တစ်ယောက်လျော့သွားလျှင်၊ ပါးစပ်တစ်ပေါက်အတွက်ပင်

ဇော်ဂျီ အရ သက်သာပါလိမ့်မည်” ဟုပြော၏။

“အလို ငါ့သားအား အမေ ဘယ်ကဲ့သို့ ပြောမိပါသနည်း” ဟုဆိုကာ မိခင် ကက်သရင်သည် ငို၏။ ကက်သရင်သည် ရစ်ကတ်၏ စိတ်နေသဘောထား ကို သိသည်။ သူ၏သားသည် တည်ကြည်၏ ဇွဲကောင်း၏။ နှုတ်နောက်သို့ လက်လိုက်တတ်၏။ ယခုအခါ ထိုသားသည် အတောင်အလက် စုံလင်သဖြင့် ရင်အုပ်မကွာ မွေးကျွေးရာဖြစ်သော အသိုက်ကိုစွန့်၍၊ ကျယ်ပြန့်သော ကမ္ဘာတွင်း ဝယ် အတောင်စမ်းပေတော့မည်။ ။

. များမကြာခင် ရစ်ကတ်သည် ညှိုးငယ်သော မျက်နှာနှင့် အမ်စတာဒမ် မြို့သို့ သွားလေ၏။ စိတ်ထဲမှာကား မညှိုးငယ်လှချေ။

ထိုနေ့ညနေတွင် ထမင်းစားပွဲ၌ ပါးစပ်တစ်ပေါက် လျော့နေ၏။ ကက်သရင်သည် ရစ်ကတ် ထိုင်လေ့ရှိသော ကုလားထိုင်ကို ငေးမောကာ ကြည့်လျက် ရှိုက်၏။ ထိုအခါ ဧလိသည် စိတ်ဆိုးလျက်၊ “ဟဲ ကျဲကျဲထိုင်ကြ ကျဲကျဲထိုင်ကြ” ဟုကလေးတို့ကို ငေါက်၏။ ထို့နောက် မျက်နှာကို ကုလားထိုင်၏ ကျောဘက်သို့ တိမ်းလှည့်ကာ ငြိမ်နေ၏။

ရစ်ကတ်အတွက် ခရီးစရိတ် တစ်ပြားမျှ မကုန်ချေ။ သို့ရာတွင် ကုန်သည်ကြီး ဗန်ဒစတေဂင်၏ အိမ်တွင် စားသောက်နေထိုင်၍ အလုပ်သင်ရန် ရစ်ကတ်အား မိမိတို့ မသုံးရက် မစားရက် စုဆောင်းထားသော ကရောင်းဒင်္ဂါး တစ်ပြားပေးလိုက်၏။ ထို့ကြောင့် မိဘနှစ်ပါးမှာ ဒင်္ဂါးအစားရရန် ပင်ပန်းစွာ ရှာရပြန်သည်။ “ နှစ်နှစ် ကြာမြင့်သောအခါ ရစ်ကတ်သည် ညီဖြစ်သူ 'ယာကုတ်အတွက် အမ်စတာဒမ်မြို့တွင် အလုပ်တစ်ခု ရှာပေး၏။ ထိုအခါ ယာကုတ်လည်း ဇာတိဌာန တောင်မြို့ကို စွန့်ခွာရပြန်၏။ ထိုနေ့ညနေ ထမင်းစားချိန်တွင် ဧလိယသည် ယခင် အဖြစ်အပျက်ကို သတိရသဖြင့် “ကျဲကျဲ ထိုင်ကြကွဲ၊ ကျဲကျဲထိုင်ကြ ဟု တိုးတိုးသက်သာ ပြော၏။ ကက်သရင်လည်း ဤအခါကျမှ သားတစ်ယောက်

လျော့သွား ပြန်သည်ကို သတိရလာ၍ “ဧလိယဤစားပွဲခုံသည် သေးလိမ့်မည် ငယ်လိမ့်မည်ဟု ယခင်အခါ၌ ရှင်ထင်ခဲ့၏။ ယခုမူပို၍ပင် ကြီးနေပြီ”ဟု ပြော၏။ ပြောရင်း ဣန္ဒြေကို မချုပ်တည်းနိုင်သဖြင့် ရှိုက်ကြီးတငင် ငို၏။

“ငါတို့၏ သားကောင်းများသည် ငါတို့အား စွန့်ကုန်ကြပြီ”

“စွန့်သွားသော သားများသာ သားကောင်း မဟုတ်။ ငါတို့၏ သားသမီး အားလုံးသည် သားကောင်း သမီးကောင်းချည်း ဖြစ်ကြသည်။ တဲ့ ကလေးတို့

ဒီရာ၊

ဂျရတ်နှင့်မားဂရက်ဝတ္ထု နင်တို့၏အမေ ပြောသောစကားကို မယုံကြနှင့်”

“ဪ ရစ်ကတ်နှင့် ယာကုတ်တို့လောက် လိမ္မာသူကို ပြစမ်းပါ” ဟု ဆိုကာ ကက်သရင်သည် ငိုပြန်၏။

ယာကုတ်အား စရိတ်ပေးလိုက်ရပြန်သောကြောင့်၊ မိဘနှစ်ပါး၏ ငွေစု သေတ္တာငယ်သည် ဟောင်းလောင်းသာ ကျန်ရှိပြန်၏။ ထို့ကြောင့် မိဘနှစ်ပါးသည် သေတ္တာပြည့်လာအောင်၊ ပိုးပရွက်ပမာ အလုပ်လုပ်ရပြန်သည်။ ဟော်လန်နိုင်ငံ၌ ထိုခေတ်အခါတွင် သူဌေးဖြစ် ကြံနိုင်ဖန်နိုင်သော အလုပ်မျိုးသည် အံကစားခြင်း ဖဲကစားခြင်းများသာဖြစ်သည် ဧလိယသည် အလောင်းအစား၌ ဝါသနာပါသူ မဟုတ်။ နှေးနှေးနှင့် ငွေဝင်မှန်သော အလုပ်ဖြင့်သာ ပစ္စည်းရှာဖွေသူ ဖြစ်သည်း “တစ်ပြားစုက၊ တစ်ပြားရ”ဟူသော စကားပုံသည် မကြွားတတ် မဝါတတ်သော ဧလိယ၏ နှလုံးသွင်းတရားဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သုံးနှစ်အတွင်းတွင် စတုတ္ထသား တစ်ယောက်အား အပ်ချုပ်သည်ဦးစီးအလုပ်ဖြင့်၄င်း၊ သမီးအကြီးအား တာရှောင် မှာပင် ဝတ်လုံအင်္ကျီချုပ် အလုပ်ဖြင့်၄င်း သူတို့ဘာသာ လုပ်ကိုင်စားသောက်နိုင်ရန် အရင်းအနှီးထုတ် ပေးနိုင်ပြန်၏။ ဤသို့လျှင် သားသမီးနှစ်ယောက်ကို နေရာချ ပေးလိုက်လေသည်။ သို့ရာတွင် ငွေစုသေတ္တာ၌ကား ငွေဟူ၍ တစ်ရွေးသားမှု မကျန် တက်တက်ပြောင်ရ ပြန်လေသတည်း။

သော် ကလေး ၄-ယောက် ကျန်ပါသေး၏တကား။ နှစ်ယောက်ကား မစွမ်းမသန်ပြီး သူတို့၏ ထမင်းကို သူတို့ ယူမစားတတ်ကြ၊ ကျန်နှစ်ယောက် ကလည်း လုပ်ကိုင်စားချင်စိတ်မရှိ အပျင်းထူကြသည်။ ဒုက္ခကြီးလေစွ။

မစွမ်းမသန်သူ နှစ်ယောက်အနက် တစ်ယောက်မှာ သားယောက်ျား ဖြစ်၏။ ဂိုင်း ဟုခေါ်၏။ လူစဉ်မမီ ပုကွကွဖြစ်၏။ ပေတေတေနှင့် မိုက်လုံးကြီး၏။ ဝန်တိုတတ်၏။ သူ့ပုံပန်းသည် ခေါင်းကြီး လက်တံရှည်နှင့် အရုပ်ဆိုး၏ စကား ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ပြောတတ်၏။ ချမ်းသည်ဖြစ်စေ၊ ပူသည်ဖြစ်စေ မှားသည်ဖြစ်စေ၊ မှန်သည်ဖြစ်စေ၊ မိခင်ဘက်ကသာ လိုက်တတ်သူဖြစ်သည် အခြားတစ်ယောက်မှာ သမီးမိန်းမဖြစ်၏။ “အထွေးကလေးကိတ်” ဟု ခေါ်၏။ ချည့်နေသည်။ ချိုင်း၌ တုတ်ထောက်၍ သွားရလာရရှာသည်။

လုပ်ကိုင်မစားလိုသူ နှစ်ယောက်အနက် တစ်ယောက်မှာ အထွေးဆုံး ဆင်ဖြစ်၏။ ဤကလေးသည် မည်သည့်အရာကိုမျှ ဖြစ်မြောက်အောင် မပြုတတ် ခိုင်းစေလိုက်သောအခါ မော့မော့နှင့်သာ ပြ၏။ ကစားလုံးကြီး၏ အခြား တစ်ယောက်မှာ အကြီးဆုံး ကော်နဲလစ် ဖြစ်၏။ ဤကလေးသည် အိမ်မှာသာ

ဇော်ဂျီ

တွယ်ကပ်နေ၏။ အပျင်းထူ၏။ မိဘ၏ အမွေအနစ်ကိုသာ မျှော်ကိုးနေသူဖြစ်သည်း

မိဘနှစ်ပါးမှာ သားသမီးများအတွက် ပူပန်ရသဖြင့် “ငါတို့၏ မျက်စိနှစ်လုံး မှိတ်သွားပါက၊ သင်းတို့ မည်သို့နေထိုင်၍ မည်သို့စားသောက် ကြပါမည်နည်း”ဟု ခဏခဏ ညည်းမိကြ၏။ ညည်းရဖန်များသဖြင့် ထိုစကားတို့ သည် သူတို့၏နှုတ်ဖျားဝယ် သီပင် ဖြစ်နေပြီး သို့ရာတွင် “ ရှင်ကောင်းများ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး၊ ရှင်ဗာပင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကြောင့်၊ သားဖြစ်သူ ဂျရက်တစ်ယောက် ရှိပါသေး၏တကား” ဟုအားတင်းကာ၊ စိတ်ကို ဖြေကြရလေသလည်း