ဇော်ဂျီမင်းသုဝဏ် - ခရီးသည်

ပင်လယ်ခရီး

၁၉၃၈ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ ၂၃ ရက်၌ လန်ဒန်မြို့သို့ ရောက်၍ ၁၉၄၀ ပြည့်နှစ် သြဂုတ်လ ၄ ရက်တွင် မြန်မာနိုင်ငံသို့ ထွက်လာသည်။ ဘိလပ် နိုင်ငံ၌ ၂ နှစ်ခန့် ကြာမြင့်ခဲ့၏။

မြန်မာနိုင်ငံသို့ ကျွန်တော် ပြန်ရောက်လာသောအခါ ဘိလပ်နိုင်ငံ အကြောင်း မေးကြသည်။ အချို့ စစ်အကြောင်း မေးကြသည်။ အချို့ ဘိလပ် ဓလေ့ထုံးစံတို့ကို မေးကြသည်။ အချို့ ဘိလပ် အပျော်အရွှင်တို့ကို မေးကြသည်။ အချို့ ဘိလပ် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံမှုကို မေးကြသည်။ အချို့ အမျိုး စုံအောင် မေးကြသည်။ မိတ်ဆွေတစ်ဦးကမူ “မြန်မာကျောင်းသားတွေ ဟိုအရပ်မှာ ဘယ်လိုနေကြသလဲ၊ ဘာစားသောက်ကြသလဲ” စသော (အရေး မကြီးဘူးလိုလိုနှင့် အလွန်အရေးကြီးလှသော) အသေးအဖွဲတို့ကိုပင် မေး သည်။ အချို့လည်း ဘိလပ်ပြန်တဲ့ဆို၍ ဘိလပ်က ပြန်လာသူကို အထင် ကြီးကြဟန်တူသည်။ ထိုအခါ ကျွန်တော်က ဘိလပ်ပြန်လည်း လူပါပေ။ ဘိလပ်ပြန်လည်း လူပါပေဟု နှစ်ခွန်းဆင့်ကာ ပြောလိုက်ရသည်။

မေးတိုင်း ဖြေရသဖြင့် ဖြေရပေါင်း များပြီ။ အဖြေရသူ အပေါင်းတွင် ကျေနပ်သူလည်းရှိ၏။ မင်း အစုံအစေ့ မြင်ခဲ့ရဟန်မတူဘူး ထင်သည်ဟု ညည်းတွားသူလည်းရှိ၏။ ဟိုဘိလပ်ပြန် တစ်ယောက်က ဒီလိုဆိုဘူးပါ တကားဟု ဆင်ခြေတက်သူလည်းရှိသည်။ ထိုသူတို့၏စကား မှန်၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်တော့်မှာ ဘိလပ်နိုင်ငံ၌ ၂ နှစ်မျှသာ နေခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ကျောင်းသားအဖြစ်ဖြင့် နေရ၍ အကြားအမြင် ကျဉ်း မြောင်းသည်။ တစ်ဖန် မျက်စိကို ဖွင့်ထားပါလျက်၊ နားကို ဖွင့်ထားပါလျက်မမြင်မိ မကြားမိသော အချက်ပေါင်း ထောင်သောင်းမက ကျန်ရှိလိမ့်ဦး မည်။ တစ်ဖန် မြင်ကြားမိသော အချက်များအနက် မသေချာသော အချက် များလည်း ရှိကြလိမ့်ဦးမည်။ တစ်ဖန် ကျွန်တော်သည် အမြင်အကြားကို အကြောင်းပြု၍ ထင်မြင်ချက်ကို ပေးသောအခါ၊ ထိုထင်မြင်ချက်များအနက် တိမ်းယိမ်း ချွတ်ချော်သော ထင်မြင်ချက်များလည်း ပါကြလိမ့်ဦးမည်။

ထို့ကြောင့် စာတမ်းဖတ်သူ အပေါင်းအား ယုံသင့်မှ ယုံပါလေဟု ဤနိဒါန်းကနေ၍ သတိပေးလိုက်ရပါသည်။

စူးအက်တူးမြောင်းမှတစ်ဆင့် သွားလျှင် မြန်မာနိုင်ငံမှ ဘိလပ်နိုင်ငံ အရောက် မိုင်ပေါင်း ၈ဝဝဝ ကျော် ကွာလှမ်းသဖြင့် ကျွန်တော်တို့ စီးနင်း လိုက်ပါသော “စစ်ကိုင်း” သင်္ဘောသည် တစ်လခန့် သွားရသည်။ လမ်း၌ ပို့ဆူဒန်မြို့၊ ပို့ဆက်မြို့၊ မာဆေးမြို့၊ ဂျီဘရော်တာမြို့များ၌ ခေတ္တကပ်သည်။

ရန်ကုန်မြစ်ဝမှ “စစ်ကိုင်း” ထွက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကျွန်တော် တို့၏ ပတ်ဝန်းကျင်သည် သောင်ကမ်း ကင်းဘိ၏။ အထက်၌ ပြာရီသောကောင်းကင်နှင့် အောက်၌ ပြာရီသော ပင်လယ်ရေပြင်တို့ကိုသာလျှင် မြင်ရ သည်။ ဤသို့ဖြင့် “စစ်ကိုင်း” သည် အိန္ဒိယသမုဒ္ဒရာ၊ ပင်လယ်နီ၊ မြေထဲ ပင်လယ်၊ ဘေးစကေး ပင်လယ်အော်တို့ကို ဖြတ်ကာ ဘိလပ်သို့ ရောက် ရသည်။

ပင်လယ်ပြင်တွင် သောင်မမြင် ကမ်းမမြင်၊ ထိုမျှ ကာလကြာမြင့် အောင် သွားရသောခရီးသည် ငြီးငွေ့ဖွယ် ကောင်းမည်ဟု ထင်စရာရှိ၏။ ထင်ထိုက်လှပေသည်။ အကယ်စင်စစ် ကျွန်တော်တို့ သင်္ဘော၌ ခရီးသည် ကလည်း နည်းလှသဖြင့် ငြီးငွေ့ဖွယ်ကောင်းသည်။ သို့ရာတွင် သင်္ဘောသား တို့ကဲ့သို့ နေထိုင်တတ်ပါမူ ထင်သလောက် မငြီးငွေ့နိုင်။ သင်္ဘောသား တို့သည် သင်္ဘောပေါ်တွင် အလုပ်ချိန်၌ အလုပ်နှင့်လက် မပြတ် နှစ်ခြိုက်စွာ လုပ်၍ အားလပ်ချိန်တွင် ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားမှု၊ စာဖတ်မှု၊ တီးမှုတ် သီဆိုမှု တို့ကို ပြုတတ်ကြသည်။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း မှိတ်သောမျက်စိ ပွင့်လာသည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကျွန်တော်တို့သည် အလုပ်လုပ်နေသော သင်္ဘောသား တို့ကို မြင်ကြရသည်။ ကုန်းပတ်ပေါ်တွင် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်အောင် ရေဆေး သူတို့လည်း ရှိကြ၏။ ဆားငန်ရေကြောင့် သင်္ဘောလက်ရန်းများ သံချေးမတက်အောင် ဆေးဖြူ ဆေးနီ သုတ်သူတို့လည်း ရှိကြသည်။ အိပ်ခန်း ရှင်းလင်းသော သင်္ဘောသားသည် တစ်ခန်းမှ တစ်ခန်း ကူးပြောင်းကာ ရှင်း ၏။ ရေချိုးခန်း သင်္ဘောသားသည် တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ရေချိုး လာသူတို့အတွက် ရေစည်ပိုင်းတွင် ရေသစ်လဲ၏။ သင်္ဘောဦးရှိ ဧည့်ခန်း စောင့် သင်္ဘောသားသည် စားပွဲကုလားထိုင်တို့ကို သုတ်သင်ရှင်းလင်း၏။ ပဲ့ပိုင်းတွင် သင်္ဘောသား အိုအိုတစ်ယောက်သည် ရွက်ထည်များကို ဖာထေး ချုပ်လုပ်နေ၏။ စက်သမားတို့သည် စက်ချေး အလိမ်းအလိမ်းနှင့် သင်္ဘော အထက်အောက် တက်ချည်ဆင်းချည် ပြုနေကြ၏။ စားပွဲထိုးတို့သည် ထမင်း စားခန်းမှ မီးဖိုဆောင်သို့၊ မီးဖိုဆောင်မှ ထမင်းစားခန်းသို့ လူးလာ တုံ့ခေါက် သွားလာနေကြ၏။ သင်္ဘောဆရာဝန်သည် သင်္ဘော၏ ကျန်းမာသန့်ရှင်း ရေးအတွက် လှည့်လည် ကြည့်ရှု၏။ သင်္ဘောသူကြီးသည် အလုပ်သမား များကို ခိုင်းစေနေ၏။ ဝိုင်ယာလက် အရာရှိသည် သူ့စင်ပေါ်၌ အမြဲရှိ၏။ စက်ဗိုလ်သည် စက်ခန်း၌ ကြည့်ရှုစီမံ၏။ ကပ္ပတိန်သည် သင်္ဘောတစ်စင်း လုံး၏ တာဝန်ကို ဆောင်ရွက်၏။ အလုပ်ချိန်တွင် မြင်ရသမျှသော သင်္ဘော သား၊ သင်္ဘောအရာရှိတို့သည် လက်အားမရှိ အလုပ်လုပ်လျက်သာ နေကြ သည်။

သူတို့ကို မြင်သောအခါ အင်္ဂလိပ် စာရေးဆရာကြီး ဂျွန်ဆင် ရေး သော “သောကအကြောင်း” စာတမ်းကို ကျွန်တော် သတိရသည်။ ထိုဆရာ ကြီးက သူ၏ စာတမ်းတွင် စိတ်သောကကို ပျောက်အောင် နည်းလမ်းကောင်း များ ပေးထားသည်။ သူက စိတ်သောကကို ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲဖြင့် လည်းကောင်း၊ တရားသံဝေဂဖြင့် လည်းကောင်း ဖြေနိုင်ဖွယ်ရာရှိကြောင်း၊ သို့ရာတွင် အလုပ် နှင့် လက်နှင့် အမြဲမပြတ် ပြုနေမှသာ ပျောက်အောက် ပျောက်နိုင်ကြောင်း ဆိုသည်။ ထိုသို့ဆို၍ သင်္ဘောသားတို့ကို သာဓကအဖြစ် တင်ပြသည်။ ပိုးပုရွက်ပမာ အလုပ်လုပ်နေကြသော သင်္ဘောသားတို့ကို မြင်ရသောအခါ ဂျွန်ဆင်၏ အဆိုအမိန့်ကို ကျွန်တော်ကောင်းစွာ နားလည်လာသည်။ ထို့ပြင် ထိုသူတို့ကို အလုပ် ကသိုဏ်းသမားများဟုလည်း ကျွန်တော် အောက်မေ့ လာမိသည်။

သင်္ဘောသားတို့သည် အလုပ်ကိုချည်း လုပ်နေကြသည်မဟုတ်၊

သူတို့ မှာ အားလပ်ချိန်ရှိ၏။ ညနေချိန်တွင် တစ်ခါတစ်ရံ သစ်သားဘောလုံးများကို လှိမ့်၍ ကစားတတ်ကြ၏။ တစ်ခါတစ်ရံ သစ်သားပြား အဝိုင်းတို့ကို တုတ်တံဖြင့် တွန်း၍ ကစားတတ်ကြ၏။ တစ်ခါတစ်ရံ သင်္ဘော ‘တင်းနစ်”ခေါ် ကြိုးကွင်းပစ်ကစားမျိုးကို ကစားတတ်ကြသည်။ တစ်ဖန် စိတ်လည်း ပျော်ရွှင်ရန်၊ ဗဟုသုတလည်းရရန်၊ သင်္ဘောဦးပိုင်း၌ သင်္ဘော စာကြည့်တိုက် တစ်တိုက် ပါလာသေးသည်။ ထိုစာကြည့်တိုက်မှ စာအုပ်ငှားရမ်း၍ ဖတ်လေ့ရှိကြလေသည်။

ကျွန်တော်တို့ ခရီးသည်အားလုံးသည် သင်္ဘောအလုပ်မှတစ်ပါး သင်္ဘောသားတို့၏ နေထိုင်နည်းကို လိုက်နာကြ၏။ တစ်ခါတစ်ရံ ကျွန်တော် တို့ အချင်းချင်း ကစားကြ၏။ တစ်ခါတစ်ရံ သင်္ဘောအရာရှိများနှင့် ရော၍ ကစားကြသည်။ သင်္ဘော စာကြည့်တိုက်မှလည်း စာအုပ်ငှားဖတ်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်တို့သည် ပင်လယ်ခရီးကို မငြီးငွေ့ခဲ့။ ငြီးငွေ့ဖို့ဝေးစွ ပျင်းပင်မပျင်းခဲ့။ ထိုမျှမက တစ်လလုံးလုံး ကျွန်တော်တို့သည် စားသောက်သောအလုပ်၊ ကစားခုန်ပေါက်သော အလုပ်၊ စာဖတ်သော အလုပ်၊ သီချင်း ဆိုသော အလုပ်တို့နှင့် လက်နှင့်မပြတ် ဖြစ်နေရာ၊ ပင်လယ်လေကလည်းကောင်းပြန်သဖြင့် သင်္ဘောပေါ်မှာပင် ကျွန်တော်တို့သည် ယခင်ကထက် ပို၍ သန်စွမ်းလာကြသည်ဟု ထင်မိသည်။ တစ်နေ့သောအခါ သင်္ဘော ကပ္ပံတန်က မိတ်ဆွေကလေးတို့ အခွင့်ရခိုက် များများကစားကြ၊ များများ

ပျော်ရွှင်ကြ၊ ဘိလပ်သို့ ရောက်၍ ကျောင်းဝင်လျှင် မိတ်ဆွေကလေးတို့ အလုပ်လုပ်ကြရတော့မည်။ ထိုအခါ မလျှော့တမ်း အလုပ်လုပ်ပေး၊ သို့မှသာ အနောက်တိုင်း ကျောင်းသားများနှင့် ပခုံးချင်း ယှဉ်နိုင်မည်ဟု ပြောကာ ကျွန်တော်တို့ ကစားနေကြသည်ကို ပြုံး၍ ကြည့်သည်။ သူလည်း တစ်ချက် နှစ်ချက် ဝင်ကစားလိုက်သည်။ ကပ္ပံတန် ထိုသို့ပြောစဉ်က သူ့ စကားကို အမှတ်မဲ့နေမိသည်။ သို့ရာတွင် ဘိလပ်သို့ရောက်၍ ကျောင်းဝင်လိုက်သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် သူ့စကား အလွန်မှန်ကြောင်း သိရလေသတည်း။

စူးအက် တူးမြောင်းနှင့် ပို့ဆက်မြို့

 မြန်မာကို ကမ္ဘာက သိစေလိုလျှင် ကမ္ဘာကို မြန်မာက ရှေးဦးစွာ သိအပ်လှ သည်။ သိအပ်သည့် အရာအပေါင်းတွင် စူးအက်တူးမြောင်း ပါသင့်သည် ဟု ကျွန်တော် ယူဆမိသည်။

စူးအက်တူးမြောင်းသည် သဲအတိပြီးသော ကန္တာရကို လူတို့၏ ဉာဏ် စွမ်းဖြင့် တူးဖောက်ထားသော ကမ္ဘာ့ရေလမ်းတစ်ခု ဖြစ်သည်။ တူးမြောင်း ၏ အရှေ့ဘက်၌ အာရှတိုက်ရှိ၏။ အနောက်ဘက်၌ အာဖရိကတိုက်ရှိ၏။

မြောက်ဘက်၌ မြေထဲပင်လယ်ရှိ၏။ တောင်ဘက်၌ ပင်လယ်နီရှိသည်။ တူးမြောင်းသည် တောင်မြောက် တန်းနေသဖြင့် မြေထဲပင်လယ်ရေနှင့် ပင်လယ်နီရေကို ဆက်သွယ်ထားသည်။ မိုင်တစ်ရာမျှ ရှည်လျား၍ အချို့ အချို့သော နေရာများတွင် ပင်လယ်ကူး သင်္ဘောကြီးနှစ်စင်း ဖြတ်သွား နိုင်လောက်အောင် ကျယ်သည်။ မြေထဲပင်လယ်ဘက်ရှိ တူးမြောင်းဝ၌ ပို့ဆက်မြို့ရှိ၍၊ ပင်လယ်နီဘက်ရှိ တူးမြောင်းဝ၌ စူးအက်မြို့ရှိသည်။ တူးမြောင်းသည် အီဂျစ်နိုင်ငံကို ဖြတ်၍ စီးနေသည်။

ကျွန်တော်တို့ စီးနင်းလိုက်ပါလာသော “စစ်ကိုင်း” သင်္ဘောသည် ညနေ ၃ နာရီလောက်တွင် စူးအက်မြို့ကို ချဉ်းကပ်သည်။ ထုံးစံရှိသည့် အတိုင်း အီဂျစ်လူမျိုး ရေကြောင်းပြနှင့် ဆရာဝန်တို့ တက်လာကြသည်။ တအောင့်တနားကြာသော် “စစ်ကိုင်း” သည် တူးမြောင်းသို့ ဝင်သည်။

သင်္ဘောဦးမှ မျှော်ကြည့်ရာ ရှေ့တူရူဝယ် ဖြောင့်တန်း၍ တဖြည်း ဖြည်း ကျဉ်းမြောင်းသွားသော တူးမြောင်းကို မြင်ရသည်။ သင်္ဘောပဲ့မှ မျှော်ကြည့်ရာ ပင်လယ်နီဘက်ဝယ် ပုတ်ခတ်လျက် ရှိသော လှိုင်းနှင့်တကွအာရှတိုက်ဘက်သို့ သွားမည်ဖြစ်သော သင်္ဘောကြီးများကို မြင်ရသည်။ စူးအက်မြို့ဘက်သို့ မျှော်ကြည့်ရာ ဖြူဖွေးသော တိုက်တာ၊ စိမ်းလန်းသော ဥယျာဉ်၊ မြင့်မားသော ရေနံလှောင်စည်ကြီးတို့ကို မြင်ရသည်။ အခြားတစ် ဖက်သို့ မျှော်ကြည့်ရာ သဲအတိပြီးသော တောင်ပူစာ နိမ့်မြင့်တို့ကို မြင်ရသည်။

တူးမြောင်းထဲသို့ တဖြည်းဖြည်း ဝင်သွားခြင်းသည် ဆူညံသော လောကမှ ဆိတ်ငြိမ်သော လောကသို့ ရုတ်ခြည်း ကူးပြောင်းသွားသည်နှင့် တူသည်။ ယခင်အခါကသော် လှိုင်းကြီးလေထန်နှင့် မကြာခဏ ကြုံရသည်။ ထိုအခါ “စစ်ကိုင်း” သည် ဦးစိုက်သွားလိုက်၊ ပဲ့ထောင်လာလိုက် ခုတ်ရ သည်။ လှိုင်းတို့သည် သင်္ဘောဦးကို ဝင်ဆောင့်လိုက်၊ ပဲ့ဘက်က ခုန်ထွက် လိုက်နှင့် မြူးထူးကြသည်။ သင်္ဘောသားတို့သည် မိုးကာအင်္ကျီကို ဝတ်ဆင် ကာ ခုန်ပျံ၍ဝင်လာသော လှိုင်းတို့ကို အပြေးအလွှား တွန်းလှန် တိုက်ခိုက် ကြရသည်။ ကျွန်တော်တို့သည် လှိုင်းမမူးအောင် သင်္ဘော ကုန်းပတ်ပေါ် တွင် အရက်မူးကို အားကျကာ ယိုင်တိယိုင်တိုင် လမ်းလျှောက်ကြရသည်။ ယခုမူ သင်္ဘောပတ်ဝန်းကျင်၌ လှိုင်းလေမရှိ ငြိမ်သက်၏။ သင်္ဘောသည် ညင်ညင်သာသာ ခုတ်၏။ သင်္ဘောသားတို့သည် ဦးပိုင်းဝယ် ရှေ့တူရူကို မျှော်ကြည့်လျက် လက်ပိုက်လျက် မတ်တတ်ရပ်နေကြသည်။ ကျွန်တော် တို့သည် နှစ်ယောက်တစ်တွဲ၊ သုံးယောက်တစ်တွဲ မျက်စိ နှစ်သက်ရာကို ရှာကြံ၍ ကြည့်နေကြသည်။

မလှမ်းမကမ်း နေရာဖြစ်သော တူးမြောင်း၏ ကမ်းပေါ်တွင် ကုလား အုတ် လေးငါးကောင်သည် ခြေတံရှည်ကြီးများဖြင့် စီတန်းကာ တအိအိ လှမ်းသွားနေကြသည်ကို မြင်ရသည်။ ကုလားအုတ်၏ ကျောပေါ်၌ လိုက် ပါလာသော အာရပ် ကုလားလေး တစ်ယောက်သည် ကျွန်တော်တို့ကို လက် ပြကာ နှုတ်ဆက်၏။ ကျွန်တော်တို့ကလည်း တုံ့ပြန်လိုက်ကြသည်။ သူက ကျွန်တော်တို့ကို စက်သင်္ဘောကြီးနှင့် ခန့်ညားပေစွဟု အောက်မေ့လျှင် ကျွန်တော်တို့ကလည်း သူ့ကို ကုလားအုတ်ကြီးနှင့် တင့်တယ်ပေစွဟုဆိုရန် အဆင်သင့်ပင် ဖြစ်သည်။

“စစ်ကိုင်း” သည် ညင်ညင်သာသာ ခုတ်လျက်ပင် ဖြစ်၏။ တစ်ခါတစ်ရံ တူးမြောင်းသားတို့၏ ဘောက်တူလှေငယ်ကို ကျော်သွား၏။ တစ်ခါ တစ်ရံ သင်္ဘောလှိုင်း ပုတ်ခတ်သဖြင့် ကမ်းပြို သော နေရာအနီးအနားတွင် သဲတူး သဲဖို့ သင်္ဘောငယ်ကို ကျော်သွားသည်။ ဤသို့ဖြင့် ထိုခရီးကိုသွား ရင်း နေဝင်သည်။

စူးအက်တူးမြောင်းသည် အံ့ဖွယ်ကောင်းသည်။ ဥရောပတိုက်သား နိုင်ငံရေးသုခမိန်တို့၏ ဉာဏ်ကျက်စားရာလည်း ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာ့ကုန်သွယ် မှု၏ အသက်သွေးခဲတစ်ခုလည်း ဖြစ်သည်။ တစ်နည်းဆိုရသော် စူးအက် တူးမြောင်းသည် ဥရောပတိုက်သားတို့၏ စိတ်ကူးဉာဏ်၊ နိုင်ငံရေးပရိယာယ် မာယာဉာဏ်၊ အရောင်းအဝယ်ဉာဏ်တို့ကို ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသော ကမ္ဘာ့သက်သေခံတစ်ရပ် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုရာသည်။ အံ့ဖွယ်ကောင်းပုံသည် ဤသို့ဖြစ်သည်။ တူးမြောင်းဖြစ်လာသောအခါကား သက္ကရာဇ် ၁၈၅ဝ နှင့် ၁၈၇၀ ခုနှစ်အတွင်း အခါဖြစ်သည်။ ထိုအခါမတိုင်မီက တူးမြောင်းတူးရန် အကြံသည် မဖြစ်စကောင်းသောအကြံ၊ ဖြစ်ခေါင့်ဖြစ်ခဲအကြံဟု အကြံ ရဲလေ့ရှိသော ဥရောပတိုက်သားများပင် အယူရှိကြသည်။ ထိုအယူကို ပြင်သစ် လူမျိုး ဖာဒီနင်ဒီလက်ဆက်သည် မလျော့သောလုံ့လ၊ နှိမ့်ချသောစိတ်ထား၊ ကြွယ်ဝသော စိတ်ကူးဉာဏ်တို့ဖြင့် တိုက်ခိုက်ခဲ့သည်။

ဒီလက်ဆက်၏ အရေးကြီးဆုံးသော အခက်အခဲကား အီဂျစ်ဘုရင်ခံ ထံမှ မြေယာရရန်ဖြစ်၍ တူးဖောက်ရေးအတွက် ငွေရရန် ဖြစ်သည်။ ပထမသော် အီဂျစ်ဘုရင်ခံသည် သူ့နယ်အတွင်းတွင် တူးမြောင်းဖောက်ရန် သဘော မတူခဲ့။ သို့ရာတွင် သူ့သား “ဆက်ပါးရှား”ဘုရင်ခံရာထူးကို ဆက်ခံသော အခါမှာမှ တူးမြောင်းဖောက်ခွင့်ရသည်။ တစ်ဖန် တူးဖောက်ရန် ငွေလိုပြန် ၏။ ဒီလက်ဆက် ဥရောပသို့ ပြန်သွား၍ ကုမ္ပဏီဖွဲ့စည်း၏။ အစုငွေ လုံ လောက်သောအခါ လုပ်ငန်းကို စတင်လုပ်ကိုင်ရာ အနှစ် နှစ်ဆယ်အတွင်း တွင် အောင်မြင်လေသည်။

ဥရောပတိုက်သား နိုင်ငံရေးသုခမိန်တို့ ဉာဏ်ကျက်စားရာ ဖြစ်ပုံ သည် ဤသို့ဖြစ်သည်။ စူးအက်တူးမြောင်းသည် ဥရောပ၊ အာဖရိက၊ အာရှ တို့ဆုံရာ ဗဟိုချက်ကောင်းတွင် တည်ရှိနေသည်။ တူးမြောင်းကို ဖောက်ရန် ဒီလက်ဆက် ငွေရှာသောအခါ ဗြိတိသျှအစိုးရသည် အလိုမတူခဲ့။ ဖောက် ပြီးလျှင် တူးမြောင်းကို ပြင်သစ်တို့ ကြီးစိုးလိမ့်မည်ဟု ထင်ခြင်းကြောင့်ပင် တည်း။ နောက်အခါ ဗြိတိသျှအစိုးရကပင် တူးမြောင်း၏ အသုံးဝင်ပုံကို သိလာသဖြင့် အစုငွေများကို အီဂျစ်အစိုးရထံမှ အမြောက်အမြား ဝယ်ပြန် သည်။ စူးအက်တူးမြောင်းသည် ဥရောပတိုက်သားတို့ ပိုင်ဆိုင်ကြီးစိုးသော အာရှတိုက်ရှိ လက်အောက်နိုင်ငံများအတွက် “သော့” သဖွယ် ဖြစ်နေသဖြင့် ဥရောပ၊ အာရှ၏ နောင်ရေးကို ပြုပြင်နိုင်သည်ဟု အဆိုရှိသည်။

ကမ္ဘာ့ကုန်သွယ်မှု၏ အသက်သွေးခဲတစ်ခု ဖြစ်သည်ကား သင်္ဘော လမ်းလည်းတို၊ အချိန်ကုန်လည်းသက်သာ၊ စရိတ်လည်းကျဉ်း၊ ကုန်အရောင်း ရလည်း တွင်ကျယ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ တူးမြောင်း မပေါက်မီကသော် ဥရောပမှ အာရှတိုက်သို့ သွားသော သင်္ဘောတို့သည် အာဖရိကတိုက်ကို ပတ်ဝိုက်၍ သွားကြရသည်။ ယခုမူ စူးအက်တူးမြောင်းကို ဖြတ်၍သွားနေ ကြပြီ။ အာဖရိကတိုက်ကို ပတ်ဝိုက်၍ လန်ဒန်မှ ကာလကတ္တားသို့ သွား လျှင် မိုင်ပေါင်း ၁၁၆၈၆ မိုင် သွားရသည်။ စူးအက်ကို ဖြတ်သွားလျှင် ၈၀၄၉ မိုင်သာ သွားရသည်ဟု သိရသည်။

“စစ်ကိုင်း” သည် တူးမြောင်းထဲတွင် တစ်ညလုံး ခုတ်၏။ နံနက်လင်းသောအခါ ပို့ဆက်မြို့သို့ ရောက်သည်။ ရောက်လျှင်ပင် စူးအက်တူး မြောင်း ကုမ္ပဏီ အဆောက်အအုံ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကို ထင်ရှားစွာ မြင်ရသည်။

ပို့ဆက်မြို့သည် အီဂျစ်နိုင်ငံပိုင် မြို့ဖြစ်၏။ တူးမြောင်းဖောက်ခွင့် ပြုသော အီဂျစ်ဘုရင်ခံ မဟာမက်ဆက်၏ အမည်ကို အစွဲပြု၍ တည်သော မြို့ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာအရပ်ရပ်မှလာသော သင်္ဘောတို့ ဝင်ကပ်ရာ ဆိပ်ကမ်း မြို့ဖြစ်သဖြင့် လူမျိုးစုံသောမြို့ဟု ဆိုရလိမ့်မည်။ လူမျိုးစုံ ရပ်နားလေ့ ရှိသောကြောင့်လည်း ကမ္ဘာအရပ်ရပ်က ဓလေ့ဆိုး၊ ဓလေ့ကောင်း နှစ်ထွေ ရောနှောလျက် ရှိသည်။ သို့ရာတွင် အရှေ့တိုင်းသားတို့၏ မြို့သည် အရှေ့ ဆန်လျက်ပင် ရှိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သင်္ဘောကပ်လျှင်ကပ်ချင်း ကျွန်တော်တို့ အရှေ့တိုင်းသား ဈေးသည်ငယ်များ၏ ဣန္ဒြေမဲ့သော အမူ အရာတို့ကို မြင်ရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

ထိုသူတို့သည် သင်္ဘောပေါ်သို့ အပြေးအလွှား တက်လာ၍ သူတို့ ၏ ပစ္စည်းများကို ကျောပိန်တွယ် တွယ်၍ ရောင်းတတ်ကြသည်။ နားပြီးအောင် ဟစ်အော်၍ ရောင်းတတ်ကြသည်။ သူတို့အချင်းချင်း တိုးဝှေ့၍ အလုအယက် ရောင်းတတ်ကြသည်။ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုး ရောင်းတတ်ကြ သည်။ ညာ၍လည်း ရောင်းတတ်ကြသည်။ စိတ်ညစ်ဖွယ် အလွန်ကောင်း လှ၏။ တစ်ဖန် ခါးပိုက်နှိုက်ကိုလည်း ကြောက်ရသေးသည်။

ပိုက်ဆံထည့် သားရေအိတ်ငယ်တစ်ခုကို ဝယ်မည်ဟု ကြည့်ရုံပင် ရှိသေးသော်လည်း၊ ကြည့်သော ကျွန်တော့်ထံမှ သားရေအိတ်သည်က ပိုက်ဆံတောင်းသည်မှာ ကျွန်တော် လွန်သောကြောင့်ပေလော။ ပုန်းလျှိုး ကွယ်လျှိုး ရောင်းသော ဈေးသည်က ညစ်ညမ်းသော အရုပ်ကားတစ်ကား ကို နမူနာအဖြစ် ထုတ်ပြသဖြင့် ရုတ်တရက် ကြည့်၍ ခေါင်းခါသွားသော ကျွန်တော့်ကို ထိုဈေးသည်က စိတ်ဆိုးသော မျက်လုံးဖြင့် ဝါးစားမတတ် ကြည့်သည်မှာ ကျွန်တော် လွန်သောကြောင့်ပေလော။ မဆုံအင်တန် ဈေး တင်ထားသော တန်ဖိုးကို ခေါက်ချိုးလောက် ဆစ်၍ဝယ်သော ကျွန်တော့် ကို ဈေးသည်က “သင် သည်ဟာမျိုး မြင်ဖူး၏လား” ဟု ပြောကာ တခြား သို့ ထွက်သွားသည်မှာ ကျွန်တော် လွန်သောကြောင့်ပေလော။ ဤကိစ္စတွင် ကျွန်တော် မလွန်ဟု တထစ်ချ ပြောရဲသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော်