ဇေရတု - ဒေးလ်ကာနက်ဂျီ၏အရာရာတွင်ကျယ်လူမှုနယ်ပယ်(သို့)လူတွင်ကျယ်လုပ်နည်း

(၁) ပျားရည်ကိုလိုချင်လျှင် ပျားအုံကို ခြေဖြင့် မကန်ပါနှင့်

၁၉၃၁ ခုနှစ်၊ မေလ ၇ ရက်နေ့တွင် နယူးယောက်မြို့ရာဇဝင်၌ အုတ်အော်သောင်းတင်းအဖြစ်ဆုံး လူဆိုးဖမ်းပွဲကြီးသည် အရှိန်အဟုန်အမြင့် မားဆုံးသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ လူသတ်သမား သေနတ်နှစ်လက် ခရိုလီကို ရက်သတ္တပတ်အတော်ကြာအောင် ရှာဖွေပြီးသည့်နောက်တွင် ဝက်စ်အန်းရိပ် သာလမ်းရှိ သူ့ချစ်သူ၏ နေအိမ်၌ ပိတ်မိသွားအောင် ထောင်ချောက်ဆင်နိုင် ခဲ့သည်။

ရဲအရာရှိနှင့်စုံထောက် ၁၅ဝက သူနေထိုင်ရာအိမ်၏ခေါင်မိုးထပ်တွင် ပုန်းအောင်းစောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။ သူတို့က ခေါင်မိုးကိုအပေါက်များ ဖောက်ပြီး မျက်ရည်ယိုစေသောဓာတ်ငွေ့များမှုတ်သွင်း၍ ခရိုလီအပြင်သို့ ထွက်လာအောင် ကြိုးစားကြသည်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်အဆောက်အအုံများ ပေါ်မှလည်း သေနတ်များနှင့် ချိန်ရွယ်စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။ အချိန် တစ်နာရီ ထက်မနည်းဘဲ နယူးယောက်မြို့တော်၏ ဆိတ်ငြိမ်အေးချမ်းသော လူနေရပ် ကွက်တွင် ပစ္စတိုသေနတ်သံ၊ စက်သေနတ်သံများဖြင့် ဆူညံမြည် ဟိန်းသွားခဲ့သည်။ ခရိုလီသည် ဆိုဖာကုလားထိုင်တစ်လုံးနောက်တွင်ပုန်းကွယ်ရင်း ရဲများကို တရစပ်ပစ်ခတ်ခုခံခဲ့သည်။ ဤဖြစ်ရပ်ကို စိတ်လှုပ် ရှားနေကြသော လူထုကြီးက ဝိုင်းဝန်းစောင့်ကြည့်နေကြသည်။ နယူးယောက်၏လူသွား စင်္ကြလမ်းများပေါ်၌ ယခင်ကဤကဲ့သို့သော အခြေအနေ မျိုးကို မမြင်ဖူးခဲ့ကြပါ။

ခရိုလီကို ဖမ်းမိသောအခါ ရဲမင်းကြီး အီးပီမြူရွန်နီက သေနတ်နှစ် လက်လူရမ်းကားသည် နယူးယောက်ရာဇဝင်တွင် အန္တရာယ်အကြီးဆုံး ရာဇဝတ်ကောင်များ၌ တစ်ဦးအပါအဝင်ဖြစ်သည်ဟု ပြန်ကြားပြောဆိုခဲ့ပါ သည်။ “

" စလောင်းဖုံးနှစ်ချပ်တီးသံကြားတာတောင် လူထသတ်မယ့် လူမျိုး”

ဟု ရဲမင်းကြီးက မှတ်ချက်ပြုခဲ့ပါသည်။ ။

သို့သော် သေနတ်နှစ်လက် ခရိုလီကကော သူ့ကိုယ်သူမည်ကဲ့သို့မှတ် ယူပါသနည်း။ သူ့အိမ်အတွင်းသို့ ရဲများသေနတ်ဖြင့် ပစ်ခတ်နေစဉ်က သက် ဆိုင်သူများသို့ ́ဟု အစချီကာ စာတစ်စောင်ရေးခဲ့ကြောင်း ကျွန်တော်တို့သိရ ပါသည်။ စာရေးသားနေစဉ် သူ့ဒဏ်ရာမှ စီးကျလာသော သွေးစသွေးနများ က စာရွက်ပေါ်မှာပင် စွန်းထင်းကျန်ခဲ့ပါသည်။ သူ၏စာ၌ ခရိုလီက

“ကျွန်တော်ရဲ့ အပေါ်ရုံအင်္ကျီအောက်မှာ ပင်ပန်းနွမ်းလျနေတဲ့နှလုံးသားတစ်စုံရှိ တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီနှလုံးသားက ဘယ်သူ့ကိုမှ မထိခိုက်၊ မနာကျင်စေမယ့် ကြင်နာတတ်တဲ့နှလုံးသားပါ "

ဟု ရေးသားခဲ့ပါသည်။ ။

ဤအဖြစ်အပျက်များ အစပျိုးခဲ့သည့်အချိန်တွင် ခရိုလီသည် သူ့ချစ် သူမိန်းကလေးနှင့်အတူ လောင်းအိုင်းလန်းဒ်ရှိ ကျေးလက်လမ်းမပေါ်တွင် ရွှေလက်တွဲ၍ ပျော်ပွဲဝင်နေခဲ့ကြသည်။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ရဲအရာရှိတစ်ဦး က ကားရှိရာသို့လျှောက်လာပြီး လိုင်စင်ခဏလောက်ပြပါ”ဟု ပြောလိုက် သည်။

ခရိုလီသည် စကားတစ်ခွန်းမှမဆိုဘဲ သူ၏ သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ကာ ရဲအရာရှိကို တစ်ချက်တည်း ပစ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခရိုလီသည် ကားထဲမှထွက်လာပြီး ရဲအရာရှိ၏ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို ဆွဲဖြုတ်ကာ မှောက်လျက်ဖြစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းသို့ နောက်ထပ်ကျည်တစ်တောင့် ပစ်သွင်းခဲ့သည်။ ဤသူကား “ကျွန်တော်ရဲ့ အပေါ်ရုံအင်္ကျီအောက်မှာ ပင်ပန်း နွမ်းလျနေတဲ့ နှလုံးသားတစ်စုံရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီနှလုံးသားက ဘယ်သူ့ကိုမှ မထိခိုက်မနာကျင်စေမယ့်ကြင်နာတတ်တဲ့နှလုံးသားပါ” ဟုဆိုခဲ့သူ လူသတ်သမားပင်ဖြစ်ပါတော့သည်။

ခရိုလီကို လျှပ်စစ်ကုလားထိုင်တွင် သေဒဏ်ကျခံစေရန် အမိန့်ချခဲ့ သည်။ ဆင်းဆင်းအကျဉ်းထောင်ရှိ သေဒဏ်ကျအကျဉ်းသားများထားရာ အဆောင်သို့သူရောက်သွားသောအခါ ဒါလူသတ်လို့ ငါရတဲ့အပြစ်ဒဏ်ဟု မပြောခဲ့ပါ။ ဒါကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ခုခံကာကွယ်တဲ့အတွက် ငါရတဲ့အပြစ်ဒဏ် ပဲ”ဟုသာ ပြောခဲ့ပါသည်။

ဤဇာတ်လမ်းကို ပြောပြရခြင်းအကြောင်းမှာ သေနတ်နှစ်လက် ခရိုလီ သည် မည်သည့်အတွက်နှင့်မှ သူ့ကိုယ်သူအပြစ်မမြင်ခြင်းကို ထောက်ပြလို ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ ရာဇဝတ်ကောင်များအကြား၌ သမားရိုးကျ မဟုတ်သော စိတ်နေသဘောထားဟု သင်ထင်ပါသလား။ သို့ဆိုလျှင် ဆက် ၍ဖတ်ကြည့်ပါဦး။ ။

“ကျွန်တော်ဘဝ၏အကောင်းဆုံးနှစ်ကာလများကို အများစိတ်ချမ်း သာပျော်ရွှင်ရေးအတွက် ကူညီပေးရန်အသုံးပြုခဲ့သော်လည်း ကျွန်တော်ပြန် ရသမျှမှာ မတရားဖိနှိပ်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။”

ဤစကားကို ပြောခဲ့သူမှာ အမေရိက၏နာမည်ဆိုးနှင့်အကျော်ကြား ဆုံးပြည်သူ့ရန်သူ လူဆိုးကြီး အယ်လ်ကပုန်းပင်ဖြစ်ပါသည်။ ကပုန်းက သူ့ကိုယ်သူအပြစ်မမြင်ပါ။ သူက သူကိုယ်သူပြည်သူ့အကျိုးပြုလူသားတစ်ဦး အဖြစ် အမှန်တကယ်ယူဆနေရှာသည်။ အမှန်တော့ မည်သူကမှ အသိ အမှတ်မပြုသော၊ နားလည်မပေးနိုင်သော ပြည်သူ့အကျိုးပြုသူသာ ဖြစ်ပါ လိမ့်မည်။

ကျွန်တော်သည် နယူးယောက်မြို့၏ ဆင်းဆင်းအကျဉ်းထောင် ထောင်မှူးအဖြစ် နှစ်ပေါင်းများစွာတာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သော လူးဝစ်လောစ် ဆိုသူနှင့်စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းသော စာပေးစာယူအချို့ ရှိခဲ့ဖူးပါသည်။ ဤ အကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ သူ့ကိုစကားပြောကြည့်ရာသူက ဆင်းဆင်း မှာရှိတဲ့ရာဇဝတ်ကောင်တွေထဲက လူနည်းစုလောက်ပဲ သူတို့ကိုယ်သူတို့ မကောင်းတဲ့လူတွေအဖြစ် ခံယူကြပါတယ်၊ သူတို့တွေဟာလည်း ခင်ဗျားတို့ ကျွန်တော်တို့လို လူသားတွေပါပဲ၊ ဒါကြောင့် သူတို့မှာ ရှင်းပြစရာ၊ ပြောပြစရာအကြောင်းတွေရှိပါတယ်။ သူတို့သေနတ်ခလုတ်ကို ဘာကြောင့်မြန်မြန် ဆွဲညှစ်ဖြစ်သလဲဆိုတာ၊ မီးခံသေတ္တာတစ်လုံးကို ဘာကြောင့်ဖောက်ထွင်း ဖြစ်သလဲဆိုတာ ခင်ဗျားကို ပြောပြနိုင်တယ်။ အများစုကတော့ ဒီအကျဉ်းထောင်ထဲမှာ ဘယ်လိုအကြောင်းကြောင့်မှ သူတို့ရှိမနေသင့်ပါဘူးဆိုတာကို ယုတ္တိအမှားတွေနဲ့အခိုင်အမာ အကျောက်အကန် အကြောင်းပြဖို့ကြိုးစားကြ ပါတယ်”ဟု ပြတ်ပြတ်သားသားပြောပြခဲ့ပါသည်။

အယ်လ်ကပုန်းနှင့်သေနတ်နှစ်လက် ခရိုလီတို့လို ထောင်နံရံနောက် ကွယ်မှ လူသားများပင်လျှင် မည်သည့်အတွက်နှင့်မှ သူတို့ကိုယ်သူတို့ အပြစ် မမြင်ကြဘူးဆိုလျှင် ကျွန်တော်တို့အပြင်လောကမှ လူသားများကကော မည် သို့ရှိကြမည်နည်း။

သူ၏နာမည်ကို အစွဲပြုထားသော စတိုးဆိုင်ကြီးများပိုင်ရှင် ဂျွန်ဝါနာ မိတ်ကာက “ဝေဖန်ပြစ်တင်ခြင်းဟာ မိုက်မဲတဲ့အလုပ်ဆိုတာ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်သုံး ဆယ်ကတည်းက ကျွန်တော်သဘောပေါက်သွားခဲ့တယ်။ ဘုရားသခင်က ဉာဏ်ပညာဆိုတဲ့ဆုလာဘ်ကို လူသားအားလုံးအပေါ်ညီတူမျှတူခွဲဝေပေးဖို့ မေ့လျော့ထားခဲ့တယ်ဆိုတဲ့အချက်အတွက် သောကမရောက်အားဘဲ ကိုယ့် အားနည်းချက်တွေကို ဖယ်ရှားနိုင်ဖို့ကြိုးစားရတာနဲ့တင် ဒုက္ခကများလှပြီ” ဟု ဝန်ခံခဲ့ဖူးပါသည်။

မည်မျှပင်မှားယွင်းနေသည်ဖြစ်ပါစေ လူတွေသည် သူတို့ကိုယ်သူတို့ ဝေဖန်ပြစ်တင်လေ့မရှိ ဟူသည့်သင်ခန်းစာကို ဝါနာမိတ်ကာက စောစီးစွာ ရရှိခဲ့သော်လည်း ကျွန်တော်ကတော့ အတော်ကလေးအချိန်ယူခဲ့ရပါသည်။

ဝေဖန်ခြင်းသည် အဓိပ္ပာယ်မရှိသောလုပ်ရပ်သာ ဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းက လူတစ်ယောက်ကို သူ့ကိုယ်သူအတွက် ခုခံဖြေရှင်းရန် အသင့်အနေအထား သို့ ရောက်ရှိစေသောကြောင့် ဘာအကြောင်းမှ ထူးမည်မဟုတ်ပါ။ ထို့အပြင် ဝေဖန်ခြင်းက အန္တရာယ်ကြီးပါသည်။ ၎င်းက လူတစ်ယောက်၏ ဂုဏ်သိက္ခာ နှင့်မာန်မာနတို့ကို ထိခိုက်နာကျင်စေပြီး မကျေနပ်မှုကို ဖြစ်စေနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။

မကောင်းသော အမူအကျင့်အတွက် အပြစ်ပေးခံရသော တိရစ္ဆာန်တစ် ကောင်ထက် ကောင်းသောအမူအကျင့်အတွက် ချီးမြှောက်အားပေးခံရသောတိရစ္ဆာန်က ပို၍လျင်လျင်မြန်မြန်သင်ယူနိုင်ပြီး သင်ယူထားသမျှကိုလည်း ပိုမှတ်မိသည်ဟု ကမ္ဘာကျော်စိတ်ပညာရှင် ဘီအက်ဖ်စကင်နာက သူ၏စမ်း သပ်မှုများမှ တစ်ဆင့်သက်သေပြခဲ့ပါသည်။ နောက်ပိုင်းလေ့လာစမ်းသပ်မှု များအရ လူသားများတွင်လည်း အလားတူပုံ အတိုင်းဖြစ်သည်ဟု သိရပါသည်။ ။

အခြားစိတ်ပညာရှင်ကြီးတစ်ဦးဖြစ်သူ ဟန်စ်ဆလိုင်းကတော့ “ကျွန်ုပ် တို့သည် သူတစ်ပါး၏လိုလားနှစ်ခြိုက်မှုကို တောင့်တမျှော်မှန်းသလောက် ဝေဖန်ခံရမည်ကိုတော့ အလွန်ကြောက်ရွံ့ကြပါသည်”ဟူ၍ သုံးသပ်ခဲ့ပါ သည်။ ကျွန်တော်တို့သည် ဝေဖန်ခြင်းဖြင့် တည်မြဲရှည်ကြာသော အပြောင်း အလဲများကို မဖန်တီးနိုင်ရုံသာမက မကျေနပ်မှုကိုပါ ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်ပါသည်။

ဝေဖန်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာသော မကျေနပ်မှုသည် ဝေဖန်ခံရသူကို အားလျော့စေပြီး အခြေအနေမှန်သို့ ပြန်ရောက်စေမည်လည်းမဟုတ်ပေ။

အိုကလာဟိုးမားပြည်နယ် အီးနစ်ဒ်မြို့တွင် ဂျော့ချ်ဘီဂျွန်စတန်ဆိုသူ သည် အင်ဂျင်နီယာကုမ္ပဏီတစ်ခု၌ လုံခြုံရေးတာဝန်ခံတစ်ဦးဖြစ်သည်။သူ၏ တာဝန်တစ်ရပ်မှာ အလုပ်သမားများအလုပ်ခွင်ထဲ၌ လုံခြုံရေးဦးထုပ်များ ဆောင်းမဆောင်းကို ကြည့်ရှုစစ်ဆေးရန်ဖြစ်သည်။ ဦးထုပ်ဆောင်းမထား သော အလုပ်သမားများကို သူမြင်သည့်အခါတိုင်း သတင်းပို့တိုင်ကြားလေ့ ရှိသည်။ ပြီးလျှင် အာဏာသံပါပါဖြင့် အလုပ်သမားများလိုက်နာရမည့် စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းများကို ရွတ်ပြတော့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် မကြည် မလင်တုံ့ပြန်မှုများကိုသာ သူလက်ခံရပြီး သူကျောခိုင်းလိုက်သည်နှင့် အလုပ်သမားများက ဦးထုပ်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်ကြတော့သည်။

ထို့ကြောင့်သူက တခြားနည်းဖြင့် ဤပြဿနာကို အဖြေရှာရန် ကြိုး စားခဲ့သည်။ နောင်အခါ လုံခြုံရေးဦးထုပ်ဆောင်းမထားသော အလုပ်သမား အချို့ကို သူတွေ့လျှင် ဦးထုပ်များမတော်၍လော၊ ဆောင်းရသည်မှာ သက်သောင့်သက်သာမဖြစ်၍လော ဟူ၍မေးမြန်းသည်။ ပြီးလျှင် သူကအလုပ် သမားများကို ချိုသာသောလေသံနှင့် ဦးထုပ်များမှာ ထိခိုက်ဒဏ်ရာမရနိုင်အောင် ကာကွယ်ပေးရန် စီစဉ်ထုတ်လုပ်ထားခြင်းဖြစ်၍ အလုပ်ခွင်တွင် အမြဲဆောင်းထားသင့်ကြောင်း ရှင်းပြသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် အလုပ်သမားများကို မကျေမနပ်မဖြစ်စေဘဲ စည်းကမ်းလိုက်နာမှုတိုးတက်လာစေခဲ့ပါ သည်။

သမိုင်းစာမျက်နှာများပေါ်၌ ဝေဖန်ခြင်းကြောင့် အချည်းနှီးဖြစ်ရပုံ သာဓကများနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်ကို သင်တွေ့နိုင်ပါသည်။ သီအိုဒိုရုစဗဲ့နှင့် သမ္မတတက်ဖ်တို့၏ နာမည်ကျော် သဘောကွဲလွဲမှုကို ကြည့်ပါ။ ဤ သဘောကွဲလွဲမှုက ရီပတ်ဘလီကန်ပါတီကို နှစ်ခြမ်းကွဲစေပြီး ဝုဒ်ရိုးဝီလဆင် ကို အိမ်ဖြူတော်၌ သမ္မတဖြစ်လာစေကာ သမိုင်းကြောင်းကို ပြောင်းလဲစေ ခဲ့သည်။ ၁၉ဝ၈ ခုနှစ်၌ သီအိုဒိုရုစဗဲ့အိမ်ဖြူတော်မှ ထွက်လာသောအခါ သူ၏နောက်မှသမ္မတဖြစ်လာမည့်သူ ဝီလျံဟောင်းဝပ်ဒ်တက်ဖ်ကို ပံ့ပိုးကူ ညီပေးခဲ့သည်။ ထို့နောက်တွင် သီအိုဒိုရုစဗဲ့သည် အာဖရိကသို့ ခေတ္တသွား ရောက်ခဲ့သည်။ သူပြန်လာသောအခါ တက်ဖ်ကို ရှေးရိုးစွဲဆန်လွန်းသည့် အတွက် ကန့်ကွက်ရှုတ်ချခဲ့ပြီး နောက်တစ်ကြိမ်ရွေးကောက်ပွဲပြန်ဝင်ရန် ပါတီသစ်ကို ဖွဲ့စည်းပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ ယင်းမတိုင်မီကျင်းပသော ရွေးကောက် ပွဲတွင် တက်ဖ်၏ ရီပတ်ဘလီကန်ပါတီက ပြည်နယ်နှစ်ခုတွင်သာအနိုင်ရရှိ ခဲ့ပြီး ပါတီသက်တမ်းတစ်လျှောက်၌ အဆိုးရွားဆုံးရှုံးနိမ့်မှု ဖြစ်ခဲ့သည်။

ရုစဗဲ့က တက်ဖ်ကိုအပြစ်တင်ခဲ့သည်။ သို့သော် တက်ဖ်ကကော သူ့ ကိုယ်သူအပြစ်တင်မည် ထင်ပါသလား။ သေချာပေါက်အပြစ်မတင်ပါ။ “ခုချိန်အထိ ကျွန်တော်လုပ်ဆောင်ခဲ့သမျှတွေထဲမှာ ဘယ်လိုမတူခြားနားအောင် လုပ်ဆောင်ခဲ့သင့်သလဲဆိုတာကို ကျွန်တော်တော့ ရှာမတွေ့ပါဘူး ဗျာ'ဟုသာ မျက်ရည်စမ်းစမ်းနှင့်ဆိုရှာပါသည်။ ။

မည်သူ့ကို အပြစ်တင်ရမည်နည်း။ ရုစဗဲ့လော၊ တက်ဖ်လော ပွင့်ပွင့် လင်းလင်းပြောရလျှင် ကျွန်တော်မသိပါ။ ဂရုလည်းမစိုက်ပါ။ ကျွန်တော် ပြောလိုရင်းမှာ သီအိုဒိုရုစဗဲ့၏ ဝေဖန်မှုများအားလုံးက တက်ဖ်ကို သူမှားပါ သည်ဟု ဝန်ခံလာအောင် မလုပ်နိုင်ခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ ယင်းက တက်ဖ်ကို သူ့ကိုယ်သူအတွက် ချေပကာကွယ်လာအောင် လုပ်ရုံမျှသာ ဖြစ်စေခဲ့ပါ သည်။

အမှားလုပ်မိပြီးလျှင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အပြစ်မမြင်ဘဲ သူများကိုအရင် အပြစ်တင်တတ်ကြသည်မှာ လူ့သဘာဝပင်ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအစားထဲ၌ ကျွန်တော်တို့လည်း အတူတူနှင့်အနူနူပင်ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် မနက်ဖြန်၌ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ကျွန်တော်တို့ ဝေဖန်အပြစ်တင်မိတော့မည်ဆိုလျှင် အယ်လ်ကပုန်း၊ သေနတ်နှစ်လက် ခရိုလီနှင့် သမ္မတ တက်ဖ်တို့ကို ပြေးမြင် ကြည့်လိုက်ပါ။ ဝေဖန်ခြင်းက အိမ်ပြန်တတ်အောင် လေ့ကျင့်ပေးထားသည့် ခိုများနှယ်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ အချိန်တန်လျှင် အိမ်ပြန်လာစမြဲပင် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ အမှန်ပြင်ပေးမည့်၊ ဝေဖန်ရှုတ်ချမည့်ပုဂ္ဂိုလ်က သူ့ကိုယ်သူ အတွက် ခုခံချေပလာနိုင်သည်ကို သဘောပေါက်ထားပါ။ အခန့်မသင့်လျှင် ကျွန်တော်တို့ပါပြန်၍ ဝေဖန်ရှုတ်ချခံရနိုင်သည်ကို သိထားပါ။ သို့မဟုတ် လျှင်လည်း တက်ဖ်လို “ခုချိန်အထိ ကျွန်တော်လုပ်ဆောင်ခဲ့သမျှတွေထဲမှာ ဘယ်လိုမတူခြားနားအောင် လုပ်ဆောင်ခဲ့သင့်သလဲဆိုတာကို ကျွန်တော် တော့ ရှာမတွေ့ပါဘူးဗျာ”ဟု လေပျော့ကလေးနှင့်ပြန်ပြောလာပါလိမ့်မည်။

လူအများနှင့်ဆက်ဆံရာ၌ အေဗရာဟင်လင်ကွန်းအောင်မြင်ရခြင်း၏ လျှို့ဝှက်ချက်မှာ အဘယ်နည်း။ ကျွန်တော်သည် အေဗရာဟင်လင်ကွန်း၏ ဘဝကို ဆယ်နှစ်ခန့် လေ့လာခဲ့ပြီး “Lincoln the Unknown အမည်ရစာ အုပ်ကို ရေးလိုက်၊ ဖျက်လိုက်၊ ပြန်ရေးလိုက်ဖြင့် သုံးနှစ်လုံးလုံးအချိန်ပေး မြှုပ်နှံခဲ့ပါသည်။ လူတစ်ယောက်အနေဖြင့် တတ်နိုင်သမျှ အတိုင်းအတာနယ် ပယ်အတွင်းမှ လင်ကွန်း၏ပင်ကိုစရိုက်နှင့်မိသားစုဘဝအကြောင်းကို အချက်အလက်စုံစေ့အောင် ထိုစာအုပ်၌တင်ပြနိုင်ခဲ့သည်ဟု ကျွန်တော်ယုံ ကြည်ပါသည်။ လူတွေနှင့်ဆက်ဆံရာတွင် လင်ကွန်းအသုံးပြုသောနည်း လမ်းများကို ကျွန်တော်အထူးပြုလေ့လာခွင့်ရခဲ့သည်။ ဝေဖန်ရခြင်းကို လင် ကွန်းနှစ်ခြိုက်ပျော်မွေ့ပါသလော။ နှစ်ခြိုက်ပါသည်။ သဘောတွေ့ပါသည်။ လူငယ်ဘဝ အင်ဒီယားနားပြည်နယ်တွင် နေထိုင်စဉ်ကဆိုလျှင် သူသည် သာမန်ဝေဖန်ရုံမျှမက လူတွေအကြောင်းကို သရော်လှောင်ပြောင်သည့် စာ တွေ၊ ကဗျာတွေရေး၍ ထိုလူများမြင်အောင် ရွာလမ်းပေါ်၌ ပစ်ချထားလေ့ရှိ သည်။ ထိုအထဲမှ စာတစ်စောင်ကတော့ လူတစ်ယောက်ကို တစ်ဘဝစာလုံး မကျေမချမ်းဖြစ်နေအောင် ဖန်တီးနိုင်ခဲ့သည်။ ။

လင်ကွန်းသည် အီလီနွိုက်စ်ပြည်နယ်၊ စပရင်းဖီးလ်ဒ်မြို့၌ ရှေ့နေ အဖြစ်လုပ်ကိုင်စဉ်မှာပင် သူ့ပြိုင်ဘက်များကို ထိုခေတ်ကထုတ်ဝေသောသတင်းစာများ၌ ပေးစာပုံစံရေးသား၍ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းတိုက်ခိုက်လေ့ ရှိသည်။ သို့သော် ဤသို့ မကြာမကြာပြုလုပ်ခြင်းတော့မဟုတ်ပေ။

၁၈၄၂ ခုနှစ် နွေဦးရာသီ၌ လင်ကွန်းသည် ဂျိမ်းစ်ရှီးလ်အမည်ရ ဆောင့်ကြွားကြွားနိုင်ငံရေးသမားတစ်ယောက်ကို စပရင်းဖီးလ်ဒ်ဂျာနယ်၏ ပေးစာကဏ္ဍမှတဆင့် အမည်မဖော်ဘဲ သရော်စာရေးလိုက်သည်။ တစ်မြို့လုံး က သူ၏စာကိုဖတ်ပြီး ဂျိမ်းစ်ရှီးလ်ကို ရယ်မောလှောင်ပြောင်ကြသည်။ မာနထောင်လွှားနေသော ဆတ်ဆတ်ကြဲရှီးလ်တစ်ယောက် ယမ်းပုံမီးကျဒေါသ ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ စာရေးသူမည်သူဆိုသည်ကို သူသိသွားသောအခါ ချက် ချင်းပင် မြင်းပေါ်ခုန်တက်၍ လင်ကွန်းကိုလိုက်ရှာပြီး နှစ်ဦးချင်း ရင်ဆိုင် တိုက်ခိုက်ကြရန်စိန်ခေါ်ခဲ့သည်။ လင်ကွန်းက မတိုက်ခိုက်လိုပေ။ သို့သော် လည်း မည်သို့မှရှောင်ထွက်၍ရမည်မဟုတ်သဖြင့် သိက္ခာမကျအောင်လက်ခံ လိုက်ရသည်။ သူ့ကို ရှီးလ်က နှစ်သက်ရာလက်နက်နှင့်တိုက်ခိုက်၍ ရွေးချယ် ခွင့်ပေးသည်။ သူသည် ရှည်လျားသောလက်တံများရှိသူဖြစ်ရာ ဓါးရှည်ဖြင့် တိုက်ခိုက်ရန် ရွေးချယ်ပြီး ဝက်စ်ပွိုင့်ကျောင်းဆင်းတစ်ဦးထံမှ တိုက်နည်း ခိုက်နည်းများ သွားရောက်သင်ယူခဲ့သည်။ ချိန်းဆိုထားသော နေ့အရောက် တွင် သူနှင့်ရိုးလ်တို့သည် မစ္စစ္စပီမြစ်ကမ်းနံဘေး သဲသောင်ပြင်ပေါ်၌ ဆုံ တွေ့ကြပြီး အသေအကျေတိုက်ကြရန် ပြင်ဆင်ထားကြသည်။ သို့သော် လည်း နောက်ဆုံးအချိန်ကျမှ သူတို့နှင့်အကူတိုက်ရန် အဖော်ပါလာသူတို့ နှောင့်သဖြင့် ပွဲပျက်သွားခဲ့ရသည်။

ဤအဖြစ်အပျက်က လင်ကွန်း၏ဘဝတွင် ထိတ်လန့်ချောက်ချား ဖွယ်အကောင်းဆုံးကိုယ်ရေးကိုယ်တာ အဖြစ်အပျက်ဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းက လင်ကွန်းအား လူတွေနှင့်ဆက်ဆံရန်အတွက် တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်သော သင် ခန်းစာကို ပေးခဲ့သည်။ နောင်တွင် သူသည်သူများကို အနှောင့်အယှက်ပေးသော စာမျိုးလုံးဝမရေးတော့ပေ။ မည်သူကိုမှလည်း လှောင်ပြောင်သရော် ခြင်း မပြုတော့ပေ။ ထိုအချိန်မှစ၍ လင်ကွန်းသည် မည်သည့်အတွက်နှင့်မှ တစ်ဖက်သားအပေါ် ဝေဖန်ပြစ်တင်ခြင်းမပြုမိအောင် ထိန်းသိမ်းနေထိုင်ခဲ့ပါ သည်။

သီအိုဒိုရုစဗဲ့ သမ္မတတာဝန်ကို ထမ်းဆောင်စဉ်က သူ့ကို ဦးနှောက်