ဆောင်း၀င်းလတ် - ဆူးကလေးစူးတယ်ခူးမယ်

၁၉၅၆ ခုနှစ်၊ မတ်လ (၅)ရက်။

ပြီးခဲ့သည့် တနင်္ဂနွေနေ့ မနက်ကတော့ အဘိုး၏ ဘ၀သည် အမှန်တကယ်ပင် ပြီးဆုံးသွားခဲ့ရ၏။

အဘိုးက အိမ်မှာ ငွေကွမ်းအစ်ကလေးထားသည်။ သူ ကွမ်းခြုံတာကလည်း စနစ်တကျ။ အသက်အရွယ်အရ သွားတွေက ခပ်ယိုင်ယိုင်ဖို့ ကွမ်းသီးကိုညက်အောင်ထောင်းဖို့ သံငရုတ်ဆုံသေးသေး လေးကလည်း သူ့ဘေးမှာ အမြဲဆောင်ထားတတ်သည်။

သည်မြို့ ဇာတိ ကျောင်းဆရာအိုကြီး၊ ဆရာဟောင်းကြီး၊ ရှေးမီနောက်မီကြီးဆိုတော့ သီတင်းဝါလကျွတ်လျင် တပည့်တပန်း တွေက လာလာကန်တော့ကြတာ စည်စည်ကားကား။ အနန္တောအနန္တ ငါးပါး၊ ဘုရားတရားလည်းကိုင်းရှိုင်းတော့ သူ့ဘုရားခန်းလေးမှာ ပန်းတွေက အမြဲတစေဝေလို့လန်းလို့၊

အဘွားတိမ်းပါးတာတော့ ကြာပြီ။ သည်တော့ သားသမီး တွေ၊ မြေးတွေကြားမှာသာ အဘိုးဘဝက ချမ်းချမ်းမြေ့မြေ့။ ရှေးမြန်မာ ဆန်သော အပြောအဆို၊ ဝတ်စားဆင်ယင်မှုကြောင့် ခပ်ရိုးရိုးကြီး။

မြို့ကလေးတစ်မြို့လုံးကတော့ အဘိုးကို ရိုရိုသေသေ လေး လေးစားစား ရှိကြသည်။ နံနက်ခင်းနေခြည်မျှင်မျှင် ပြတင်းမှ ဖြာကျ လာလျှင် အဘိုး၏လျှောင်ထုံးမှ ဆံဖြူလွလူတို့က ငွေရောင်ပိုတောက် ပလျက်၊

မိသားစုပိုင် ဆီစက်သည် မလှမ်းမကမ်း ချောင်းရိုးစပ်တွင် မီးခိုးငွေ့တွေလူကာ ဝေ့ဝဲထဲ။ စက်ပုံမှန်လည်ပတ်မှ စက်သံကြားနေရ မှ ထမင်းစားရသော မိသားစုဘဝမှာ တက်ညီလက်ညီတော့ ရှိကြ သည်။ ရွာနီးချုပ်စပ်မှ နှမ်း၊ ပဲ တစ်တင်းစ နှစ်တင်းစ လာကြိတ်လျှင် လည်း စိတ်လိုလက်ရ အလုပ်သမားတွေက ကြိတ်ပေးကြသဖြင့် ပေါင်း သင်းဆက်ဆံရေးအဆင်ပြေနေသည်။

အိမ်ထောင်ခွဲသားချင်းတွေကလည်း သိပ်ဝေးဝေးကြီးမှာ တော့မဟုတ်။ ခြံတစ်ဝိုင်းနှင့်တစ်ဝိုင်းက မလှမ်းမကမ်း၊ တစ်ဆက် တည်းလိုလိုမှာ တည်ဖွဲ့ ရှိနေသည်။ ။

ဘယ်မှတော့ သိပ်မထွက်ဖြစ်။ အိမ်လည်မသွားတာ ကြာ ပြီ။ ကွမ်းတမြုံ့မြုံနှင့် အိမ်ဦးခန်းမှာထိုင်ရင်း ဟိုသည်၊

ခဲ့တာ ကြာပြီ။ ခြံဝတွင် သကြားပင်ကလေးရှိသည်။ အရွက်က စိမ်းမြမြသွယ်သွယ်။ အသီးလေးတွေက စိမ်းဖန့်ဖန့်။ နေ့လည်ခင်းဆို လျှင် ကလေးတချို့ တံချူနှင့် သကြားသီး လာချူပြီး အပျင်းပြေစား နေတာ မြင်ရသည်။ ကလေးသဘာဝ အသီးကင်းလေးများ၏ ချို မြမြအရသာကို နှစ်သက်ဟန်တူသည်။ ခြံပိုင်းထဲမှာတော့ မန်ကျည်း၊ ကွမ်းသီးပင်၊ အုန်းပင်၊ သရက်ပင်နှင့် မာလကာပင်များသာ ရှိနေသည်။ ကျန်တာက မြေးများစိုက်ထားသော အလှစိုက်ပန်းအိုးတွေ့သာ ဝေဆာ နေ၏။ အိမ်၏တံစက်မြိတ်တွင် စာငှက်လေးတွေအတွက် သစ် သားအသိုက်အိမ်သေးသေးလေး ချိတ်ဆွဲပေးထားသည်။ ဝင်ပေါက်

ကသုံးယောက်ရှိပြီး လှမ်းကြည့်တော့ အထဲမှာ မြက်ခြောက်နှင့် ကောက် ရိုးမျှင်အစအနများ တွေ့ရသည်။ စာကလေးတွေ နှုတ်သီးနှင့် ကိုက်ချီ လာတာဖြစ်၏။ လူဖန်တီးပေးသည့် သစ်သားအိမ်လေးထဲမှာပင် အသိုက်ဖွဲ့ နေပြန်သည်။ မြေတစ်ယောက်က မနက်တိုင်း အိမ်ရှေ့ မြေ ကွက်လပ်တစ်နေရာတွင် ဆန်စေ့ဖြူဖြူများကြဲချပေးလိုက်ရာ စာကလေးတွေ တပျော်တပါးပျံဝဲဆင်းကာ စားကြသည်။ စာကလေး တွေတွင်သာမက နံဘေးခြံမှ ကြက်ဖကြီးတစ်ကောင်နှင့် ကြက်သား အမိသုံးကောင်ပါ ဆန်ကိုလာစားတတ်ကြသည်။ အဘိုးမျက်စိက အနီးမှုန်၊ အဝေးကိုတော့ အတန်ငယ် မြင်နိုင်ကြည့်နိုင်သေးသည်။ အနီးကျတော့ စာဖတ်လျှင်မျက်မှန်တပ်ရသည်။

ပြီးခဲ့သည့် တနင်္ဂနွေနေ့ မနက်ကတော့ အဘိုး၏ဘဝသည် | အမှန်တကယ်ပင် ရပ်တန့်သွားခဲ့ရ၏။

နာတာရှည်ဝေဒနာလည်း တစ်စုံတစ်ရာ အရိပ်အရောင် မပြဘဲ နှလုံးခုန်သံရပ်သွားခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ နှလုံးရောဂါ Heart Atad ဟု ဆရာဝန်က ပြောသည်။ အဘိုး၏ ဈာပနမှာ မြို့ကလေးတွင် စည်ကားခဲ့သည်။

ညအိပ်ညဉ့်နေလာရောက်သော အဘိုး၏တပည့်ဟောင်း များ၊ သားချင်းများဖြင့် တစ်အိမ်လုံးအခန်းပြည့်ဖြစ်နေသည်။ တော် ပါသေး၏။ ကျွန်တော်တို့ ခြံဝင်းမှာ ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းကြီးဖြစ်ပြီး ဆင်ဝင်အိမ်ကြီးမှာလည်း အတော်ပင် ခန်းဆောင်တွေများပြား၍ လာသမျှဧည့်သည်တွေအတွက် ဧည့်ဝတ်မပျက်ခဲ့ပေ။

ကျွန်တော့်မှာတော့ ဘာမှအားကိုးစရာမရှိတော့သလို ခံစားနေရသည်။ အဘိုး၏စောင့်ရှောက်မှုအရိပ်အာဝါသအောက်တွင် သာ လူမှန်းသိတတ်ခဲ့ရသူဖြစ်သည်။

ယခု အဘိုးကွယ်လွန်ချိန်တွင် မြို့ကလေးမှာ ကျွန်တော့်အတွက် ဘာမှအဓိပ္ပါယ်မရှိတော့သလို ခံစားနေရသည်။ အဘိုးကိုလွမ်းနေသည်။ နှမြောနေသည်။ ဆုံးရှုံးရပြီ။ ကြီးမားသော ဆုံးရှုံးမှုဖြစ်သည်။

ကျွန်တော့်ဘဝမှာ အဘိုးပေးသွားသော “သင့်ဦးငယ်” ဆိုသည့်နာမည်သာ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။ ဘာအဓိပ္ပါယ်နှင့် အဘိုးက သည်နာမည်ကိုပေးခဲ့မှန်းတော့ မသိ။ ကျွန်တော် မြို့ အရှေ့ဘက်က ဆရာမကြီးဒေါ်မြရီ၏မူလတန်းကျောင်းမှာ သူငယ်တန်းစတက်တော့ လည်း ကျောင်းဝင်အမည်ကို အဘိုးက သင့်ဦးငယ်” ဟုပင် ပေးခဲ့ သည်။ ထို့ကြောင့် ခုအရွယ်အထိ ဘ၀တွင် ထိုနာမည်သည်သာ လူရာ ဝင်ခဲ့ပေသည်။

အိမ်မှာ ဧည့်သည်တွေများသည့်ကြားက အဘိုး၏တတည့် ဟောင်း ကျောင်းဆရာတစ်ယောက်က

“လာကွာ၊ မင်းတို့မြို့က ချောင်းရိုးကလေးဘက် လမ်း လျှောက်ထွက်ရအောင်”

ဟု အဖော်ခေါ်သဖြင့် သူ့နောက်က တကောက်ကောက် လိုက်သွားရသည်။ ကျောင်းဆရာက ခပ်အေးအေး။ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့၊ မြစ်ဝကျွန်း ပေါ်မြို့တစ်မြို့ ဇာတိ။

နံနက်စောစောမို့ လေက ပိုအေးစိမ့်ပြီး ပိုလတ်ဆတ်နေ သည်။ ။

ချောင်း၏သောင်စပ်တွင် ဗေဒါတွေ အုပ်ဖွဲ့နေသည်။ ကျူ ပင်စိမ်းစိမ်းတို့လည်း လေသိမ်းတိုင်းယိမ်းနွဲ့လျက်သာ။ ရိုးတံဖြူ လွလွများလည်း မြင်နေရသည်။

ရေက ရေကျ။ ချောင်းရေ၏ ရနံ့သည် နိသီးနံ့လိုလို။ အုန်း

လက်ခြောက်ရနံ့လိုလို။ မသဲကွဲ။ ငါးညှီနံ့တော့ မဟုတ်။ ရေပြင်သည် အဝါနုရောင်ပြေးနေ၏။ ဟိုအဝေးဆီမှ ဘုတ်ငှက်မြည်သံ တအီအီကို ကြားရသည်။

“ဆရာကြီးဆီ၊ ပြီးခဲ့တဲ့ နွေရာသီ ကျွန်တော် လာကန်တော့ တုန်းက ဒီတစ်ဝိုက်မှာ တောစပယ်ရနံ့တွေ သင်းနေတာပဲ”

ကျွန်တော်တို့နောက်ဖက်မှ အသံကြားရ၍ လှည့်ကြည့်လိုက် တော့ ကျောင်းဆရာဦးလှဝမ်းကို တွေ့ရသည်။ သူလည်း အဘိုး နာရေးကိစ္စ ရောက်လာသူဖြစ်သည်။

“ကိုသိန်းမောင်တို့ လမ်းလျှောက်ထွက်သွားတာတွေ့လို့ ကျွန်တော်လည်း ကော်ဖီကတိုက်ကရိုက်သောက်ပြီး လိုက်လာတာ"ဟု ဦးလှဝမ်းက ပြောနေသည်။ သူက ပိန်လျလျ။ အရပ်သွယ်သွယ်။ ဆံပင်တိုတို၊ မျက်မှန်ကိုင်း ထူထူ၊ ပဒုမ္မာ ပိတ်သား ကော်လံတိုရှပ်ဖြူ နှင့် ရွှေတောင်လုံခြည်ကိုဝတ်ဆင်ထားသည်။ စကားပြောသိမ်မွေ့သည်။

“ဒီမြို့ကလေးက ကျွန်တော်ငယ်ငယ်က နေခဲ့တဲ့ မြို့နဲ့ ခပ် ဆင်ဆင်ဗျ”ဟု ဆရာဦးလှဝင်းက စကားစပြီး “အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော် အဘွားအိမ်ရဲ့ နောက်ဖက်မှာ ရေကန်ဟောင်းကြီးရှိတယ်။ ရေကန် ပျက်ကြီးပေါ့ဗျာ။ အဲဒီရေကန်ပျက်ကြီးဟာ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ငှက်ကလေးတွေ၊ ပန်းတွေ၊ သစ်ပင်တွေနဲ့ ပြည့်ဝနေတဲ့ တကယ့် သဘာဝပြတိုက်ကြီးတစ်တိုက်လိုပဲ။ ကန်ကြီးထဲမှာ ကြာတွေကလည်း ပွင့်နေလိုက်တာ ရောင်စုံပဲ။ ကြာဖြူ၊ ကြာနီ၊ ကြာညို၊ ဗေဒါပင် တွေအပြင် တက်ပြင်တွေရှိတယ်။ ကန်စပ်မှာကျတော့ ခရာတွေ ရှိတယ်။ ခရာချုံတွေထဲမှာ တောကြောင်နဲ့ မြွေပါတွေက ခိုအောင်းနေ တတ်ကြသေးတယ်။ ရုံထဲတိုးဝင်တတ်တဲ့ ချုံတိုးဗျင်းငှက်တွေ၊ ဗျိုင်း အောက်နဲ့ ရေကြက်တွေကလည်း အဲဒီကန်ကြီးမှာ ပျော်နေတာ။ ကန်

ပေါင်ရိုးပေါ်မှာကျတော့ ဒေ့ကျရင် ရဲရဲနီအောင်ပွင့်နေတတ်တဲ့ ကသစ် ပင်ကြီးက မားမားကြီး။ ကသစ်ပင်ပေါ်က ချိုးကူသံကို စပါးပေါ်ချိန် ကျရင် ကြားရတယ်။ ကသစ်ပွင့်ပြီဆိုရင် ဆက်ရက်ငှက်သံတွေက ညီနေတာပဲ။ ကသစ်ပင်ကြီးရဲ့ ခြေရင်းမှာ တောစံပယ်တွေကတသင်း သင်း၊ အခုဒီမြို့ကလေးကိုရောက်တော့ ကိုးနှစ်သား ဆယ်နှစ်သား

လောက်က အဘွားနဲ့နေခဲ့ ရတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဇာတိမြို့ကလေးကို လွမ်းသဗျ” ဟုပြောပါသည်။ အဘွားတဲ့။ ကျွန်တော်မှာတော့ အဘွား ရော အဘိုးပါ မရှိတော့ပါလား။ ရင်ထဲမှာဆို့သွားသည်။ နင့်သွားသည်။ | ကျွန်တော်တို့သုံးဦးသား ခြံဝိုင်းကြီးသို့ ပြန်လာကြသည်။

| လမ်းတစ်လျှောက်တွင် ကြံကော်ပင်တွေရှိသည်။ ကောင်း ကင်မှာ တစ်စထက်တစ်စ အပြာနုရောင်လွင်လာသည်။ ကံ့ကော် တောထဲမှ ဥဩ•• ဥသြ ဟု မြည်သံသဲ့သဲ့က ဝေ့ဝဲနေသေးတော့သည်။

ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် အဘိုးကိုလည်းမသေစေချင်သကဲ့ သို့ အဘိုး၏ ဈာပနအတွက် ရောက်လာသူတွေကိုလည်း တော်တော် နှင့်မပြန်စေချင်။ ခြံဝိုင်းထဲမှာ ရက်အကြာကြီးနေစေချင်သည်။

လူစုံတော့ ရုပ်ပုံရိပ်တွေ စိုသည်။ အသွင်အမျိုးမျိုး။ စရိုက် လက္ခဏာအမျိုးမျိုး၊ စကားတွေကြားရတာက ဗဟုသုတအမျိုးမျိုး၊ ကျွန်တော်က သူတို့စကားဝိုင်းများသို့ မသိမသာချဉ်းကပ်နားစွင့်နေမိ တတ်သည်။

အဘိုး၏တပည့်တွေထဲမှာ ရှပ်အင်္ကျီကို ကြယ်သီးအပြည့် အစုံမတပ်ဘဲ အပေါ်အင်္ကျီကို ကပိုကရိုဝတ်၍ မန္တလေးလုံချည် ခပ်နွမ်းနွမ်း ဆံပင်တိုတို စုတ်ဖွားဖွားနှင့် လူတစ်ယောက်လည်း ရောက် လာသည်။

သူက သူ့မိတ်ဆွေတွေနှင့် စကားပြောလျှင် ... ဒီမယ်၊ ဒီ

မယ်” ဟုလည်း အသံပြုတတ်ပြီး ကိုယ့်လူ” “ကိုယ့်လူ” ဟုလည်း သုံးနှုန်းပြောဆိုတတ်သည်။

သူက ရေနွေးကြမ်းနှင့် ပဲကြော်၊ ဘူးသီးကြော်တွေလည်း ကြိုက်တတ်သည်။ သူသည် ခြံဝိုင်းထဲရှိ မန်ကျည်းပင်ကြီးအရိပ် အောက်၌ ပက်လက်ကုလားထိုင်တစ်လုံးနှင့်ထိုင်ကာ စာဖတ်နေတတ် သေး၏။

သူစာဖတ်ပုံကို ဘေးမှ ကျွန်တော်လှမ်းအကဲခတ်နေမိသည်။ သူက အတော်ပင်စနစ်တကျရှိလှသည်။ သူဖတ်နေသည့် စာအုပ်၏ မာတိကာကို မှတ်သည်။ တစ်ပိုဒ်ပြီးတစ်ပိုဒ်ဖတ်သည်။ သူ့မှာ မှတ်စုစာအုပ်လည်း ဆောင်ထားတာတွေ့ရသည်။ ဖတ်ပြီးသား အပိုဒ် များ၏အကျဉ်းချုပ်ကို သူ့မှတ်စုစာအုပ်ထဲတွင် ရေးမှတ်နေပြန်သည်။ သူက မြန်မာစာအုပ်ကိုဖတ်နေရင်းမှာပင် မှတ်စုစာအုပ်ထဲတွင် အင်္ဂလိပ် ဘာသာဖြင့် Summary အကျဉ်းချုပ်ကို ရေးနေတတ်သည်။ သူ့ အင်္ဂလိပ်စကားပြောသံကို ကြားရသည်။ အတော်ပင် ဌာန်ကရိုဏ်းကျ နားဝင်ပီယံရှိလှသည်။

အဘိုးက ပညာရေးဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ခြင်းကြောင့် သူ့ဈာပနသို့ အမှတ်တရလာရောက်ကြသော မိတ်သင်္ဂဟ တပည့် သားများထဲကအများစုမှာ ပညာရေးလောကမှလူတွေသာ ဖြစ်နေ သည်။ သူတို့ချင်း ပြောရာဆိုရာ အာလာပသလ္လာပစကားတော် တော်များများမှာလည်း စာသင်ကျောင်းပရိဝုဏ်အကြောင်းအရာများ သာ ဖြစ်နေတတ်သည်။

ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်မှာ တက္ကသိုလ်မှကထိကဖြစ် သည်။ ဦးဘိုးဟန်တဲ့။ သူက သူကြုံခဲ့ရသည့် အနောက်နိုင်ငံမှ ကိန်း | ဘရစ်နှင့် အောက်စဖို့ တက္ကသိုလ်များအကြောင်း မြို့ကလေးရှိ လူငယ်

တချို့ကို ပြောပြနေသည်။ မဟာဝုန်ရတနာစံကျောင်းမှ ဆရာတော် ဦးဝိစိတ္တသည်ပင်လျှင် ဦးဘိုးဟန်၏စကားကို စိတ်ပါဝင်စားစွာ နားထောင်သည်။

ဦးဘိုးဟန်၏ ပြောပြချက်တွေကလည်း စိတ်ဝင်စားဖွယ်ပင်။

အင်္ဂလန်မှာ တက္ကသိုလ်က ”ခု ရှိတယ်။ စကော့တလန်မှာ တက္ကသိုလ် ၄ ခုရှိတယ်။ အခုနောက်ဆုံးစာရင်းအတိုင်းဆိုရင် ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်းမှာ တက္ကသိုလ် ၂၄” ခုတောင် ရှိနေပါပြီ။ အင်္ဂလန်ကတက္ကသိုလ်တွေမှာ ရှေးဟောင်း ́ နဲ့ `ခေတ်သစ်” ဆိုပြီး နှစ်မျိုးရှိပါတယ်။ ကိန်းဘရစ်()နဲ့ အောက်စဖို့(ဒ်)က ရှေးဟောင်း တက္ကသိုလ်တွေဖြစ်ပါတယ်။ ကျန်တဲ့တက္ကသိုလ် ၉” ခုက 'ခေတ်သစ်” တက္ကသိုလ်တွေဖြစ်တယ်။ ဝေလနယ်မှာ 'ဆလ”တက္ကသိုလ်ရှိတယ်။

မြောက်ပိုင်းအိုင်ယာလန်မှာတော့ ဘုရင်မ' တက္ကသိုလ်ရှိတယ်။ တက္ကသိုလ်အားလုံးမှာ တူညီတဲ့အချက်တစ်ခုက တသီးတခြား ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ရေးရှိတာပါ” ဟုပြောသည်။

ဦးဇော်ဖေဆိုသူက ဝင်မေးသည်။

“ဒါဆို ...ဦးဘိုးဟန်ပြောသလိုဆိုရင် .. အဲဒီ တက္ကသိုလ် တွေက အင်္ဂလိပ်စိုးရပညာရေးဝန်ကြီးဌာနရဲ့ လက်အောက်ခံ မဟုတ် ဘူးဆိုတဲ့သဘောလား”

ဟု မေးသည်။ ဦးဘိုးဟန်က ရေနွေးကြမ်းတစ်ခွက်ငဲ့ သောက်ရင်းက ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ... ။

“ဟုတ်ပါတယ်။ တက္ကသိုလ်တွေမှာ သင်ကြားပို့ချနေတဲ့ ပါမောက္ခတွေကို နိုင်ငံရဲ့ အစိုးရကခန့်ထားတာလည်း မဟုတ်သလို ရာထူးကဖယ်ရှားလို့လည်း မရပါဘူး။ အဲဒီ ပါမောက္ခတွေ သင်ကြား

ပို့ချတဲ့ ဘာသာရပ်တွေအပေါ်မှာလည်း ဝင်ပြီးသတ်မှတ်တာတို့ ဘာတို့ မရှိပါဘူး။ သိပ်လွတ်လပ်တယ်။ သူတို့က ပါလီမန်စနစ်။ အစိုးရလွှတ်တော်ပေါ့။ အဲဒီ ပါလီမန်ကလည်း တက္ကသိုလ်မှာပြုပြင် ပြောင်းလဲစရာအကြောင်းတစ်ခု သိပ်လိုအပ်နေပြီဆိုတာကို တက္ကသိုလ် အဝန်းအဝိုင်းထဲကပုဂ္ဂိုလ်တွေ ဒါမှမဟုတ် အစိုးရမဟုတ်တဲ့ အဖွဲ့ အစည်းတွေက အပြင်းအထန် လိုလိုလားလားတောင်းဆိုလာတဲ့ အခါကျမှသာ ... အဲဒါကိုမူတည်ပြီး အစိုးရရဲ့ အထက်လွှတ်တော်

အောက်လွှတ်တော် ပါလီမန်က တက္ကသိုလ်တွေရဲ့ အကြီးအကဲတွေကို ဆက်သွယ်ဆွေးနွေးတာတွေ ပြုကြပါတယ်"

ဟုပြောပြသည်။ မဟာဝုန်စံကျောင်း ဆရာတော်ဦးဝိစိတ္တက ... ။

“ဒကာကြီးပြောတာတော့ ရှင်းနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘုန်း ကြီး သိချင်တာတစ်ခုက ... ဒီ.. အောက်စဖို့ဒ်တို့ ကိန်းဘရစ် တက္ကသိုလ်ပေါ့လေ၊ တက္ကသိုလ်ကောလိပ်တွေရဲ့ ပညာသင်စရိတ်စက ကျတော့ ဘယ်သူကထောက်ပံ့လဲ”

ဟု မေးသည်။ ဦးဘိုးဟန်က ပြုံး၍လျှောက်ထားသည်။

“တပည့်တော်တို့ ပညာတော်သင်သွားကြတဲ့အချိန်မှာ အဲဒီ တက္ကသိုလ်က ဆရာ့ဆရာတွေရဲ့ ပြောစကားအရဆိုရင် ဗြိတိသျှအစိုး ရဟာ ၁၉၈၂ ခုနှစ်လောက်ကစပြီးတော့ ဆရာအတတ်သင်ကိစ္စတွေ၊ သိပ္ပံပညာသုတေသနကိစ္စတွေအတွက် ငွေကြေးနည်းနည်းထောက်ပံ့ ကူညီလာတယ်။ ဟိုးအရင်ကတော့ ထောက်ပံ့တယ်ဆိုတာ မရှိခဲ့ဘူး။ ၁၉၁၉ ခုနှစ်ကျတော့ ငွေကြေးထောက်ပံ့မှုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သိပ်အရေး ပါတဲ့အစီအစဉ်ကို အစိုးရကကူညီသမှုပြုလာတယ်။ အစိုးရဟာ ပညာရပ်အားလုံးအတွက် ငွေအလုံးအရင်းနဲ့ထောက်ပံ့ဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီး

Univesity Grants Committe ongelogem.cocorigen

ကော်မတီကို ဖွဲ့စည်းပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီကော်မတီရဲ့ အလုပ်ဝတ္တရားက အစိုးရဆီကရရှိတဲ့ ထောက်ပံ့ငွေတွေကို တက္ကသိုလ်အားလုံး မျှတ ဝေခွဲသုံးစွဲဖို့ ဆောင်ရွက်ပေးရပါတယ်။ ကော်မတီမှာပါဝင်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ် တွေဟာ အစိုးရဝန်ထမ်းတွေမဟုတ်ကြပါဘူး။ တက္ကသိုလ်ရဲ့ လုပ်ငန်း တွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားပုဂ္ဂိုလ်တွေပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ အစိုးရရဲ့ ထောက်ပံ့ကြေးကလည်း တစ်နှစ်ထက်တစ်နှစ် ပိုများလာ တယ်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီးမဖြစ်ခင်က ပေါင်စတာလင် ၂ သန်း ရှိခဲ့ပြီး စစ်ကြီးပြီးတဲ့အခါ ပေါင်စတာလင် ၆ သန်းလောက်နီးပါးဖြစ်လာပါ တယ်။ ထောက်ပံ့ငွေများလာပေမယ့် တက္ကသိုလ်ရဲ့ ပညာသင်ကြားရေး နဲ့ ပါမောက္ခ၊ ကထိက ဆရာ၊ ဆရာမတွေ သင်ကြားခန့်ထားရေးကိစ္စ အဝဝမှာ အစိုးရက ဘာတစ်ခုမှ ဝင်ပြီးပါဝင်ဆောင်ရွက်ကွပ်ကဲတာ မတွေ့ခဲ့ရပါဘူးဘုရား”

ဟု ဦးဘိုးဟန်က ဆရာတော်ကိုလျှောက်ထား ရှင်းပြသည်။ ကျွန်တော် တို့ခြံဝိုင်းထဲမှစကားဝိုင်းမှာ ပို၍စိုပြည်လာသည်။ နွေဦးလေ သည် မန်ကျည်းရွက်တွေကို တဝှေ့ဝှေ့တိုးနေ၏။ အခြားပင်အိုပင်ပျိုတို့ ၏ ရွက်နုသစ်တို့သည်လည်း ဆူဆူလှုပ်ခါနေပေသည်။ ရွက်ဟောင်း နီကျင်တို့ကား နေရာအနှံ့ပျံ့ကြဲလျက်။

ခြံဝိုင်းထဲတွင် အုန်းတံမြက်စည်းတစ်ချောင်းနှင့် အမှိုက် လှည်းနေသောမေဇင့်အနားသို့ ကျွန်တော်လျှောက်လာခဲ့သည်။ မေဇင့် | အမည်ရင်းမှာ မေဇင်မွန်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ခြံဝိုင်းနှင့်ကပ်လျက် ခြံမှ လယ်ဝန်ဦးဖေသန်းနှင့် ဒေါ်သိန်းချစ်တို့၏ သမီးဖြစ်သည်။ သူမ နှင့်ကျွန်တော် မြို့ကလေးတွင် တစ်ကျောင်းတည်းနေခဲ့ကြသည်။ သူမက ကွယ်လွန်သွားသောကျွန်တော့်အဘိုးကို ကျွန်တော့်လိုပင်

ရိုသေသူဖြစ်သည်။ ယခု အဘိုးဆုံးတော့ ကျွန်တော်တို့ခြံဝိုင်းထဲ မေဇင် မကြာခဏရောက်လာကာ ဗာဟီရကိစ္စလေးများကို တခြား သူငယ် ချင်းတွေနှင့်အတူ ကူညီလေသည်။

“မေဇင်ရေ ... ဟောဟိုမှာ လူကြီးတွေ ပြောနေတဲ့ ကိန်း ဘရစ်(ချ်)နဲ့အောက်စဖို့ဒ်) တက္ကသိုလ်အကြောင်းဗဟုသုတတွေဟာ | သိပ်စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတာပဲ။ လာလေ ... တံမြက်စည်းလှည်းတာ ခဏနားပြီး လိုက်နားထောင်ပါလား၊ ကိုယ်တော့ တကယ်ပဲ စိတ်ဝင် စားခဲ့ရတယ်”

| ဟု သူမကို ပြောပြမိသည်။ မေဇင်လည်း လုပ်လက်စကိစ္စကို ခဏနားကာ ကျွန်တော်နှင့်အတူ မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်သို့ လိုက် လာသည်။ စကားပိုင်းကား အရှိန်ကောင်းနေတုန်းပင်။