ဆရာတော်ဦးဇောတိက - အလှတရားမှအမှန်တရားသို့

အလှတရားမှ အမှန်တရားသို့

 

'လူဟာ အလှအပကိုနှစ်သက်တဲ့ သတ္တဝါဖြစ်ပါတယ်။

လူရိုင်၊ဘဝကနေ လူယဉ်ကျေးဘဝကို ရောက်လာတာ အလှအပကို ဖန်တီးတဲ့နေ့ကနေ စတာပဲ။ ကျောက်ခေတ်ကတည်းက အလှအပဆိုတာကို လူတွေ ဖန်တီးခဲ့ကြတယ်။ လူသားနဲ့ အလှအပကို ခွဲလို့ မရနိုင်ပါဘူး။

အဝတ်အစားကို လှအောင် ဖန်တီးတယ်။ နေအိမ်ကို လှအောင် ဖန်တီးတယ်။ အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းတွေကိုလည်း လှအောင် တန်ဆာ ဆင်တယ်။ လှအောင်လုပ်ဖို့ အချိန်ကုန်ခံတယ်။ ငွေကြေးအများကြီး။ အကုန်အကျခံကြတယ်။ တတ်နိုင်ရင် တတ်နိုင်သလောက် ပိုပြီးလှအောင် လုပ်တယ်။

အလှအပနဲ့ လုံးလုံးကင်းကွာပြီး နေနိုင်တဲ့လူကို မတွေ့ဖူးသေးဘူး။

လူသာထဲက လူသားတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဘုန်းကြီးလည်း လှတာကို နှစ်သက်ပါတယ်။ အနုပညာကို မြတ်နိုးပါတယ်၊ လှတာကို ရှာရင်းနဲ့ပဲ တရားကိုတွေ့တော့ ဒါဟာ အဆင့်အမြင့်ဆုံးအလှပဲလို့ ခံစားရပါတယ်။

စိတ်ရဲ့အလှဟာ အဆင့်မြင့်တယ်။ အမှန်တရားဟာ အဆင့်မြင်နဲ့အလှ ဖြစ်တယ်။ စိတ်ထား သန့်ရှင်းလှပလေ အမှန်တရားကို သိဖို့ လွယ်လေပဲ။

လှတာကို ခံစားနေတဲ့အခါ အသက်ဝင်နေတယ်

ဘုန်းကြီး၊ အသက် ဆယ့်နှစ်နှစ်အရွယ်လောက်ကစပြီး စာပေ ကဗျာ ဂီတ ပန်းချီ အနုပညာတွေကို စိတ်ဝင်စားလာတယ်။ တောတောင်ရေမြေ သဘာဝအလှကိုလည်း စိတ်ဝင်စားတယ်ဘုန်းကြီးရဲ့ စာအုပ် မျက်နှာဖုံးပုံ တွေကို ကြည့်ရင် သိနိုင်ပါတယ်။ ။

အလှအပအကြောင်းကို ဘုန်းကြီးငယ်ငယ်ကတည်းက စဉ်းစားတယ်။ အခုလည်း စဉ်းစားပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် အခုအချိန်အထိ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ မသိသေးဘူး။

What is Beauty? အလှတရားဆိုတာ ဘာလဲ?

Beauty is the experience that gives us a sense of joy and a sense of peace simultaneously.

အလှတရားဆိုတာ ကိုယ့်စိတ်ကို ရွှင်လန်းမှုနဲ့ ငြိမ်းချမ်းမှုဆိုတဲ့ ခံစားမှု နှစ်မျိုးကို တစ်ပြိုင်နက် ပေးနိုင်တဲ့ အတွေ့အကြုံပါ။

“စိတ်ကို ပူလောင်စေတယ်၊ ဆင်းရဲစေတယ်ဆိုရင် အဲဒါဟာ အလှတရား မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါကြောင့် တစ်ခုခုကိုမြင်ရလို့ စိတ်ဆင်းရဲသွားတယ် ဆိုရင် ကိုယ်မြင်ရတဲ့အရာဟာ အလှတရားမဟုတ်ဘူးလို့ နားလည်ပါ။ ။

Beauty is serene and at the same time exhilararing; it increases one's sense of being alive.

 အလှတရားဟာ ငြိမ်သက်အေးချမ်းမှု ရှိတယ်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ စိတ်ကို ရွှင်လန်းစေတယ်။ ရွှင်မြူ၊စေတယ်။ ပြီးတော့ အသက် ရှင်သန်နေတယ် ဆိုတဲ့ ခံစားမှုကိုလည်း ပိုပြီး အားကောင်းစေတယ်။

လှတာကို ခံစားနေရတဲ့အခါ ပိုပြီးအသက်ဝင်နေတယ်။ အထူးသဖြင့် တရားအလှကို ခံစားနေရတဲ့အခါမှာ အသက်ဝင်နေတယ်၊ အားပြည့်နေတယ်။

Beauty gives us not only a feeling of wonder, it imparts to us at the same moment a timelessness, a repose- which is why we speak of beauty as eternal.

အလှတရားဟာ အံ့ဩတဲ့ ခံစားမှုကို ပေးရုံမကပါဘူး။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ  အချိန်ကာလကို လွန်မြောက်သွားတဲ့ ခံစားမှုကိုပါ ပေးတယ်။ စိတ်ကိုလည်း အနားပေးလိုက်တယ်။ စိတ်ကို ငြိမ်းချမ်းလည်း ငြိမ်းချမ်းစေတယ်။

အလှတရားကို တကယ် ခံစားနေရတဲ့အချိန်မှာ အတွေးတွေ ရပ်သွား  တယ်။ အဲဒါကြောင့် အလှတရားဟာ အချိန်ကာလကို လွန်မြောက်နေတဲ့တရားလို့ ပြောကြပါတယ်။

အမှန်တရားကို သိတဲ့အချိန်မှာ အတွေးမရှိဘူး။ အမှန်တရားကို သိနေတဲ့အချိန်မှာ အတိတ် အနာဂတ် ပစ္စုပ္ပန် အကြောင်း တွေးနေတာ  မရှိတော့ဘူး။ ဒါကြောင့် အမှန်တရားဟာ အချိန်ကာလကို လွန်မြောက်သွားတဲ့ အရာဖြစ်တယ်။

Beauty is a mystery which enchants us.

 အလှတရာဟာ စိတ်ကို ညှိနိုင်စွမ်းရှိတဲ့ စကားလုံးတွေနဲ့ ပြောပြလို့ မရတဲ့- အရာဖြစ်ပါတယ်။

အလှအပ အကြောင်း ပြောသင့် မသင့်

ဒါကြောင့် အလှအပဆိုတာ အင်မတန် သိမ်မွေ့နက်နဲတယ်။ (beauty)  အလှအပ အကြောင်း ပြောမယ်လို့ စိတ်ကူးတော့ ပြောသင့် မပြောသင့် စဉ်းစားနေရပြန်တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ လူတွေက ဘုန်းကြီးကို တရားအားထုတ်တဲ့ ဘုန်းကြီးလို့ သိထားတယ်။ လူတွေကိုလည်း ဇရာ အားထုတ်ဖို့ ပြောပြနေတဲ့ ဘုန်းကြီးလို့ ဒီလို မြင်ထားတယ်။ ဘုန်းကြီး အနုပညာ ဝါသနာပါတယ် ဆိုတာကို မသိကြဘူး။

အဲဒီတော့ အလှအပအကြောင်းပြောရင်“တရားအားထုတ်ဖို့ပြောတဲ့ ဘုန်းကြီးက အလှအပအကြောင်းဘာကြောင့် ပြောနေတာလဲ"လို့ တွေးကြ လိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် ဒီအလှအပအကြောင်းမပြောတော့ဘူး၊ မရေးတော့ဘူးလို့ အကြိမ်ကြိမ်တွေးမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အသက်ကြီးလာလေလေ အလှအပနဲ့ နက်နဲသိမ်မွေ့မှုကို ပိုပြီးခံစားရလေလေ ဖြစ်လာလို့ ဒီ အလှအပ အကြောင်းကို ပြောချင်စိတ် မကြာခဏ ဖြစ်ပြန်တယ်။

အလှအပနဲ့ တရားအားထုတ်တာနဲ့ ဆက်စပ်မှု ရှိပါတယ်။ တရား  အားထုတ်တာရဲ့ သဘာဝနဲ့အလှကို ခံစားမိလာတော့ တရားနဲ့အလှ ဆက်စပ်မှုရှိတယ်ဆိုတာကို ကောင်းကောင်၊ သဘောပေါက်လာတယ်။ တရားဟာ စိတ်ကို သန့်ရှင်းစေတယ်။တည်ငြိမ်စေတယ်အေးချမ်းစေတယ်၊ ရွှင်လန်းစေတယ်။ ကောင်းတာ မှန်သမျှဟာ လှတာတွေပဲ။ အဲဒါကို သဘောပေါက်စေချင်တယ်။

အဲဒီစေတနာနဲ့ တိုက်တွန်းမှုကြောင့် ပြောရ အင်မတန်ခက်တဲ့ အလှအပအကြောင်းကို ကြိုးစားပြီး ပြောတာပါ။

လူငယ်လေးတွေကို သဘောပေါက်စေချင်တယ်။

Ethic follows beauty.

ကိုယ်ကျင့်တရားက အလှတရားနောက်ကနေ ကပ်ပြီးလိုက်တယ်။ စိတ်ထားလှရင် ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာရှိမယ် ။

ဒါကြောင့် ဘုန်းကြီးက စဉ်းစားနေတာ၊ အလှအပ အကြောင်းကိုပဲ တရားအားထုတ်တာနဲ့ တွဲမိအောင် ဘယ်လိုလုပ် ပြောရမလဲ။ အထူးသဖြင့် လူငယ်လေးတွေကို သဘောပေါက်စေချင်တယ်။

လူငယ်တွေက အလှအပကို ပိုပြီးစိတ်ဝင်စားတယ်အသက်နည်းနည်း။ ကြီးလာရင် အလှအပကို စိတ်ဝင်စားမှု နည်းသွားတတ်တယ်။

ဘုန်းကြီးကတော့ အသက်ကြီးလာလေလေ ပိုပြီးအဆင့်မြင့်တဲ့ အလှအပမျိုးကို စိတ်ဝင်စား လာလေလေပဲ။

မေတ္တာ,ကရုဏာ ဆိုတာ အလှအပတစ်မျိုး

မေးခွန်းလေးတစ်ခု မေးလိုက်မယ်။ “ဒီပရိသတ်ထဲမှာ လှတာကို မကြိုက်တဲ့လူ ဘယ်နှစ်ယောက် ရှိသလဲ။"

“မရှိပါ ဘုရား” တစ်ယောက်မှ မရှိဘူးလား တပည့်တော်တော့ လှတာဆို သိပ်မုန်းတာပဲ၊ ကြည့်ကို မကြည့်ချင်ဘူးဆိုတဲ့သူ ရှိသလား။ မရှိဘူး-နော်။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကော မလှချင်တဲ့လူ ရှိသလာ။ “မရှိပါဘူး ဘုရာ။ " မရှိဘူး။ စိတ်ကျန်းမာရေး ကောင်းနေသူတိုင်း အလှအပကို တန်ဖိုးထားပါတယ်။

No one can do without beauty entirely.

အလှအပနဲ့ လုံးလုံးကင်ပြီ။ နေနိုင်တဲ့သူ မရှိပါဘူး။

စိတ်ရောဂါ ဖြစ်နေတဲ့သူတချို့တော့ လှတာကို မုန်းတာ ရှိပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ကိုယ်က ရုပ်ရည် မလှရင် ရုပ်ရည်လှတဲ့သူကို မုန်းတယ်။ မနာလိုစိတ်ကြောင့် မုန်းတာပါ။

ရဟန်းတွေနဲ့ ပတ်သက်ရင်တော့ လှတယ်ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို မသုံးကြ ဘူး။ ဘုန်းကြီးတွေလည်း ကျက်သရေရှိတာ၊ ခန့်ညားတာ၊ သပ္ပါယ်တာ၊ ကြိုက်တာပဲ။ ဘုန်းကြီးတို့ကိုယ်တိုင် ဆရာတော်တချို့ကို ဖူးရရင် မျက်နှာ မြင်ရတာနဲ့ကို စိတ်ချမ်းသာလိုက်တာ မျက်နှာတော် တည်ငြိမ်အေးချမ်းပြီးတော့ ကြည်လင်နေတယ်။ စိတ်ထားက နူးညံ့ပြီးတော့ ခိုင်ခန့်နေတယ်။ စိတ်ဓာတ်က လွတ်လပ်နေတယ် မျက်နှာမှာ မေတ္တာ,ကရုဏာ ပေါ်နေတယ်။ အဲဒါ အင်မတန် လေးနက်တဲ့ လှပတဲ့ သဘောတစ်မျိုးပဲ။

တည်ငြိမ်အေးချမ်းတဲ့ မျက်နှာကို မြင်ရရင် စိတ်ချမ်းသာတယ်။ ရိုးသားဖြုစင်တဲ့မျက်နှာကို မြင်ရရင် စိတ်ချမ်းသာတယ်။ စိတ်ချမ်းသာမှုကို ပေးနိုင်လို့လှတယ်။

စိတ်လွတ်လပ်နေတာ အလှအပတစ်မျိုး

ငယ်ငယ်တုံးက ဘုန်းကြီးက ဘာသာတရားအကြောင်း သိပ်မသိပါဘူး။ ဘုန်းကြီးငယ်ငယ်ကနေခဲ့တာ စိန့်ပက်ထရစ်ကျောင်း၊ ခရစ်ယာန်သာသနာပြု ကျောင်။ အဲဒီကျောင်းနဲ့ လမ်းပဲခြားတယ်၊ ဟိုဘက်မှာ မွန်ဘုန်းကြီးကျောင်း  တစ်ကျောင်း ရှိတယ်။ ဘုန်းကြီးကျောင်း နာမည်က “ဇွဲဂလာကျောင်း”တဲ့။

အဲဒီကျောင်းဟာ ရှေးကျောင်းကြီး သစ်ပင်ကြီးတွေနဲ့ အုံ့ဆိုင်းပြီး နေတယ်။ ပိန္နဲပင်ကြီးတွေးသရက်ပင်ကြီးတွေ၊ ညောင်ပင်ကြီးတွေ၊ သဖန်းပင်တွေ၊ အုန်းပင်တွေ၊ ဇောင်ယားပင်တွေ၊ ငှက်ပျောပင်တွေ အပင်မျိုးစုံပဲ။

သစ်ပင်ကြီးတွေဟာ သိပ်လှတယ်။ တချို့သစ်ပင်ကြီးတွေဟာ ဘုန်းကြီးထက် အသက်ကြီးတယ်။ အသက်ကြီးလို့လည်း ဘုန်းကြီး စိတ်ထဲမှာ သစ်ပင်ကြီးတွေကို လေးစားတယ်။ ငါ မမွေးခင်ကတည်းက ဒီသစ်ပင်ကြီးတွေ ရှိနေတယ်။ ဒီသစ်ပင်ကြီးတွေ ရှိနေတာဟာ ငါ့အတွက် ပြည့်စုံမှုတစ်မျိုးပဲ။ သစ်ပင်မရှိရင် ငါ့လောကဟာ ချို့တဲ့နေမယ်။ ငါ့လောကဟာ မပြည့်စုံဘူး။

တချို့ ဘာသာတွေမှာ သစ်ပင်ကြီးတွေကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ကိုးကွယ် ကြတယ်လို့ ကြားဖူးတယ်။ ဘုန်းကြီး စိတ်ထဲမှာတော့ ကိုယ့်ထက် အသက် အများကြီး ကြီးတဲ့ အပင်ကြီးတွေကို တွေ့တဲ့အခါ လေးစားတဲ့စိတ်ဖြစ်တယ်။ ကိုးကွယ်တာတော့ မဟုတ်ဘူး။ သစ်ပင်ကြီးတွေကို ကြည့်နေရတာနဲ့ကိုပဲ

စိတ်ချမ်းသာတယ်။ တစ်ခါတလေ သစ်ပင်ကြီးတွေက ကိုယ့်ကို တစ်ခုခု ပြောပြနေသလို ခံစားရတယ်။

အဲဒီကျောင်းထဲမှာ အေးချမ်းတယ်။ တိတ်ဆိတ်တယ်။ ကျောင်းဝိုင်း တစ်ခုလုံးဟာ သိပ်သန့်ရှင်းတယ်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းတိုင်းဟာ စိတ်အေးချမ်းမှုကို ပေးတဲ့နေရာ ဖြစ်ရမယ်။ ဒါကြောင့် သန့်ရှင်းတဲ့နေရာ တိတ်ဆိတ်တဲ့နေရာ ဖြစ်ရမယ်။ တည်ငြိမ်မှုကို ဖေါ်ပြတဲ့နေရာ ဖြစ်ရမယ်။

ကျောင်းဝိုင်းထဲကို ရောက်လာတဲ့လူရဲ့ စိတ်မှာ အပြင်လောကနဲ့ မတူတဲ့ ခံစားမှုတစ်မျိုးကို ပေးနိုင်ရမယ်။ အပြင်လောကနဲ့ ကျောင်းနဲ့ ဘာမှမထူးရင် ကျောင်းကို လာရကျိုး မနပ်ဘူး။ အပြင်လောကဟာ ရှုပ်ထွေးတယ်။ ကျောင်းဟာ ရှင်းတယ်။ အပြင်လောကဟာ ဆူညံတယ်။

ကျောင်းဟာ တိတ်ဆိတ်တယ်။ အပြင်လောကမှာ စိတ်မအေးချမ်းကြဘူး။ ကျောင်းမှာ စိတ်အေးချမ်းတယ်။ အပြင်လောကမှာ လောဘက ကြီးစိုးတယ်။ ကျောင်းမှာ အလောဘ၊ ရောင့်ရဲမှု၊ မေတ္တာ၊ ကရုဏာပညာ ကြီးစိုးတယ်။

အဲဒီ ဇွဲဂလာကျောင်းမှာနေတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသား တစ်ယောက်က ဘုန်းကြီးနေတဲ့ စိန့်ပက်ထရစ်ကျောင်းမှာ ကျောင်းတက်တယ်။ ဘုန်းကြီးနဲ့ အတန်းအတူတူ သူ့နာမည်က မောင်တင်ရွှေ တဲ့။

နေ့လည် ကျောင်းခဏဆင်းရင် ဘုန်းကြီးက ဘုန်းကြီးကျောင်းဘက်ကို ကူးသွားပြီးတော့ အဲဒီမှာပဲ အေးအေးဆေးဆေး နားတယ်၊ တစ်ခါတလေလည်း  အဲဒီမှာပဲ စားတယ်။ ဘုန်းကြီးတွေ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးလို့ပြီးရင် ဘုန်းကြီးကျောင်းသား မောင်တင်ရွှေနဲ့အတူတူ အဲဒီမှာပဲ ထမင်းစားလိုက်တာပဲ။ တစ်ခါတလေ အဲဒီမှာပဲ စာကျက်တယ်။ အဲဒီကျောင်းမှာ ကျောက်သင်ဘုန်းကြီးကြီးတွေ ရှိတယ်။ တစ်တောင်လောက်ရှိတယ်။ အဲဒီကျောက်သင်ဘုန်းမှာ သင်္ချာတွက်တယ်။

အဲဒီကျောင်းက ဆရာတော်ကြီးတွေကို ကြည့်လိုက်ဖရင် တည်ငြိမ်အေးချမ်းနေတာကို တွေ့ရတယ်။ လွတ်လပ်နေတယ်။ နူးညံ့တယ်၊ မေတ္တာ ကရုဏာ ကြီးမားတာကို တွေ့ရတယ်။

ဘုန်းကြီးက ဆရာတော်တွေနဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီး  မပြောတတ်ဘူး။ မပြောတတ်တော့ ဆရာတော်ကြီးတွေဆီ မသွားဘူး။ ကျောင်းထဲဝင်ပြီးရင် ဆရာတော်ကြီးတွေနဲ့ ဝေးတဲ့နေရာကို သွားနေတာ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ ဆရာတော်ကြီးတွေဟာ ဘုန်းကြီးဝင်လာရင် သူတို့ မြင်တယ်၊ မြင်တော့ ကျောင်းသား မောင်တင်ရွှေကို “တင်ရွှေ ဟိုကလေးကို သေသေချာချာ  ကျွေးလိုက်” အဲဒီလို မှာတယ်။ အဲဒီတော့ “ငါ့ကို အာရုံစိုက်လိုက်တယ်။ မြင်လိုက်တယ်။ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် စားစေချင်တယ်။” သူတို့ရဲ့ မေတ္တာဟာ

ပြောပုံဆိုပုံ အမူအရာမှာ ပေါ်နေတယ်။ ဒါကြောင့် လှပတဲ့အမူအရာဆိုတာ ရှိတယ်။

မျက်နှာတော် တည်ငြိမ် အေးချမ်းပြီးတော့ စိတ်လွတ်လပ်နေတာကိုက တစ်မျိုး၊ လှနေတယ်လို့ ခံစားရတယ်၊ တည်ငြိမ်တယ်။ ရောင့်ရဲမှုရှိလို့ တည်ငြိမ်မှုရှိတယ်အေးချမ်းနေတယ်၊ လွတ်လပ်နေတယ်မေတ္တာကရုဏာနဲ့ ပြည့်နေတယ်၊ နူးညံ့နေတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ရဲ့ အရည်အသွေးတွေ( qualities) အသိဉာဏ်ရဲ့ အရည်အသွေးတွေကို အဲဒီဆရာတော်ကြီးတွေရဲ့ မျက်နှာမှာ မြင်နေရတယ်။ အဲဒီတော့ ဆရာတော်ကြီးတွေရဲ့ မျက်နှာတော်ကို မြင်ရတာ စိတ်ချမ်းသာတယ်။ စိတ်ချမ်းသာစေလို့လည်း ကျက်သရေရှိတယ်။ ကျက်သရေ ရှိလို့ လှပတယ်လို့ ခံစားရတယ်။