ဆန်းလွင် - ကမ္ဘာတွေးခေါ်ရှင်ကြီးများ

တတိယအကြိမ် ရိုက်နှိပ်ခြင်း စာရေးသူ၏ ဖြောင့်ချက်

“ဖြောင့်ချက်” ဆိုသော စကားလုံးသည် သာမန်အားဖြင့် ကျူးလွန်ခဲ့သော မိမိ၏ အပြစ်ကို ဝန်ခံခြင်းဟူသော အနက်ထွက်သည်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ သို့သော် confess ဖြောင့်ချက်ပေးသည် ဆိုသောအခါ အပြစ်ကျူးလွန်ခဲ့ခြင်းကို ဝန်ခံခြင်း အနက်ထက် ရိုးသားဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ဖော်ဆောင်သော အနက်က သာ၍ထင်ရှားပါသည် Collins Cobuild-Essential English Dictionary တွင် confess

ဖြောင့်ချက်ပေးသည်ဆိုသော စကား၏ အနက်ကို ပြဆိုရာ၌  'You say 'I must confess' to emphasize that you are being honest about something'  ဟု ဖွင့်ပြပါသည်။ ဤနေရာ၌ အကျွန်ုပ် ဖြောင့်ဆိုရမည် ဆိုပါလျှင် ဟူသောအနက်ကို ယူသော် ဖြောင့်ဆိုခြင်း (ဝါ) ဖြောင့်ချက်သည် တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ပတ်သက်၍ ရိုးသား ဖြောင့်မတ်သော သဘောကို အလေးအနက်ထားလိုခြင်း သဘောကို ရပါသည်။

ယခု ဤတွင်လည်း ထိုသဘောအနက်ကိုယူ၍ ဤဖြောင့်ချက်ကို အကျွန်ုပ် ဖြောင့်ဆိုခြင်း ဖြစ်သည်ဟု စာဖတ်သူ နားလည်စေလိုပါသည်။

တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ပတ်သက်၍ အကျွန်ုပ်၏ ရိုးသားဖြောင့်မတ်သည့် သဘောကို ဖော်ပြလို၍ ဖြောင့်ချက်ဆိုသော စကားကို အလေးအနက်ဖြစ်စေခြင်းငှာ သုံးနှုန်း လိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ရိုးသားဖြောင့်မတ်ခြင်းသဘောကို ဖော်ပြရမည်ဆိုလျှင် အကျွန်ုပ်သည် လွန်ခဲ့သော အနှစ် သုံးဆယ်ကျော် ကာလတုန်းက (ဝါ) အသက် ၃ဝ ပတ်ဝန်းကျင် အရွယ်လောက်တုန်းက ကမ္ဘာ့တွေးခေါ်ရှင်ကြီးများစာအုပ်ကို ရေးသားထုတ်ဝေခဲ့လေသည်။ ထိုကမ္ဘာ့ တွေးခေါ်ရှင်ကြီးများ စာအုပ်ကို မထုတ်ဝေခင် ပထမဦးစွာ “ဖီလိုဆိုဖီ ကကြီးခကွေး’ ဆိုသော စာအုပ်ကို မြေစမ်းသော သဘော ဖြင့် စတင်ရေးသား၍ ထုတ်ဝေခဲ့လေသည်။ ။

ထိုကာလသည် ၁၉၆၀ ခုနှစ်များ အစပိုင်းကာလဖြစ်ပါသည်။ ထိုစဉ်အခါက အကျွန်ုပ်သည် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ဒဿနိကဗေဒဌာနတွင် မဟာဝိဇ္ဇာတန်းကျောင်းသား တစ်ဦးအဖြစ် ကမ္ဘာ့ဒဿနပညာများကို ဆည်းပူးလေ့လာနေခိုက် ဖြစ်ပါသည်။ တစ်ဘက်တွင် စာပေနယ်ထဲသို့ စာရေးသူတစ်ယောက်အဖြစ် တွန်း တွန်းထိုးထိုး တိုးဝင်ခါစ မရှေးမနှောင်းကာလလည်း ဖြစ်ပါသည်။ မြန်မာစာပေ နယ်မှာ ဆရာတက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်၏ အချစ်အလွမ်းဝတ္ထုများ လူကြိုက်များနေသော အချိန်ဟု ဆိုလျှင် ဆိုနိုင်မည် ထင်ပါသည်။ စာပေနယ်ထဲသို့ ၁၉၅၈ ခုနှစ်လောက်မှာ တစ်ကျပ်တန်၊ ပြားခြောက်ဆယ်တန် ဝတ္ထုကလေးများ ရေးပြီးဝင်လာခဲ့ရာတွင် အကျွန်ုပ်၏ စိတ်ထဲတွင် မိမိသည် ရိုမင်တစ် romantist ခေါ် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အချစ် အလွမ်းရသစာမျိုးကို ရေးသင့်သူ မဟုတ်ဟူသော အတွေး ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ လေသည်။

ထိုအချိန်လောက်တွင် အကျွန်ုပ်၏ ဘဝအပေါ် ဗုဒ္ဓဘာသာ အယူအဆ များကလည်း စတင်၍ လွှမ်းမိုးခါစ ဖြစ်ရာ အချစ်အလွမ်းရသစာသည် မြတ်ဗုဒ္ဓ၏ အမြင်တွင် သမ္မပ္ပလာပဝါစာ အကျိုးမရှိသိမ်ဖျင်းသော စကားမျိုးသာ ဖြစ်သည်ဟု ရှုမြင်ထားသောကြောင့်လည်း ထိုစာမျိုးသည် မိမိရေးသားရမည့် စာမျိုးမဟုတ်ဟူသော အတွေးလည်း ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့လေသည်။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ထိုကာလမှာပင် အကျွန်ုပ်သည် ဒဿနစာဟု ဆိုအပ် သော အတွေးအခေါ်စာအုပ်ကြီးများစွာကို အပတ်တကုတ် ဖတ်ရှုလေ့လာ ဆည်းပူး နေခဲ့ရပြန်သည်။ ထိုအခါ အကျွန်ုပ် စဉ်းစားခဲ့သည်။ မိမိလည်း ဒဿနစာမျိုး ရေးသားနိုင်သူ ဖြစ်ပါမူကား ကောင်းမည်ဟု စဉ်းစားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ထိုသို့ စဉ်းစားရာတွင် ဝါသနာအလျောက် ဒဿနကျမ်းများကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် လေ့လာဖတ်ရှုပြီး ဒဿနပညာဖြင့် တက္ကသိုလ်မှ အထက်တန်းဘွဲ့တစ်ခုကို ရ ယူရန် မိမိ၏ အသက်အရွယ် အချိန်ကာလ အားလုံးကို အသုံးချနေရသည်လည်း တစ်ကြောင်း၊ မိမိရင်ထဲမှာလည်း အချစ်အလွမ်းဖွဲ့ ရသစာမျိုးထက် ရင့်ကျက်သော သစ္စာတရား ရှာပုံတော်ဖွင့် ဒဿနစာမျိုးကို ရေးချင်သော ဆန္ဒကဲနေသည်လည်း တစ်ကြောင်း၊ တစ်ဖန် မြန်မာစာပေနယ်တွင်လည်း ကမ္ဘာမှာ ထွန်းကားနေသော ဒဿနစာပေမျိုး မရှိသေး၊ မထွန်းကားသေး၍ ကွက်လပ်တစ်ခု ဖြစ်နေသည်လည်း တစ်ကြောင်းကြောင့် ထိုကွက်လပ်ကို ဖြည့်ရန်အတွက် မိမိသည် ဒဿနစာပေတွေကို ရေးဖွဲ့လိုခြင်းဆန္ဒ ပြင်းပြခြင်းလည်း ဖြစ်ကြောင်း ဆိုသင့်ပါသည်။

သို့ရာတွင် ဖြစ်ချင်သည်က “ဆန္ဒ' ဖြစ်၍ ဖြစ်နိုင်သည်က “ဘဝ” ဖြစ် သည်ဆိုသော အချက်ကိုလည်း အတွေးအခေါ်သမား ဖြစ်ချင်သော အကျွန်ုပ်၏ ဦး‌ဏှောက်စက်ရုံထဲကို ကုန်ကြမ်းအဖြစ်ထည့်၍ ကုန်ချောတစ်ခု ထုတ်လုပ်ကြည့်ဦးမှ ဖြစ်မည်ဆိုသည်ကိုပါ လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားရန် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆုံးမပါသည်။ ဆန္ဒနှင့် ဘဝသည် ဘယ်အခါမှ ထပ်တူဖြစ်သော ထုံးစံမရှိချေ။ မိမိသည် ဖန်တီး မှုစွမ်းအားရှင် (ဝါ) တန်ခိုးရှင်တစ်ဦးမဖြစ်သေးသမျှ ဆန္ဒကို ဘဝဖြစ်အောင် မဖန်တီးနိုင်သေး။ ဘဝသည် ဆန္ဒအလိုကို မလိုက်၊ ဆန္ဒကသာ ဘဝအလိုသို့ လိုက်ရသည် ဆိုသည်ကို သဘောပေါက်အောင် ဆင်ခြင်ခဲ့ရလေသည်။

ထိုအခါ ဘဝနှင့် ဆန္ဒတို့ အံဝင်ခွင်ကျ ဖြစ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်သင့်သလဲ ဆိုသည်ကို စဉ်းစားရပြန်သည်။ ကိုယ့်ရင်ထဲက ဖြစ်ချင်သော အာသာဆန္ဒကို ကိုယ်ကျက်စားသော ပတ်ဝန်းကျင်ဘဝထဲမှာ ဖြစ်မြောက်အောင် အကောင်အထည် ပေါ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲဆိုသော ‘နည်းလမ်း' က သာ၍ အရေးကြီးကြောင်း သိမြင်လာပါသည်။

ထိုအခါ ‘နည်းလမ်း”ကို အရေးထား၍ ရှာရပြန်သည်။

ရိုးရိုးစင်းစင်း အဖြောင့်ပြောလျှင် ကိုယ်က ဒဿနစာပေတွေကို ရေးချင်သည်။ ဒါက ဆန္ဒပဲဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘဝထဲမှာ အမှန်တကယ် ဖြစ်နေတာက လူတွေ၊ စာဖတ်ပရိသတ်တွေက အချစ် အလွမ်း စာပေတွေ ရသစာပေတွေကိုသာ လက် ခံပြီး အားရကျေနပ် နှစ်သိမ့်စွာ ဖတ်ချင်နေကြသည်။ ရသစာပေကိုသာ ဖတ်ချင် နေသော စာဖတ်ပရိသတ်သည် ဒဿနစာပေကို ဖတ်ပါ့မလား။ အကျွန်ုပ် အလေးအနက် စဉ်းစားရလေသည်။ ကောင်းပြီး စာရေးဆရာဆိုတာက စာတစ်ခုကို ဖြစ်အောင် သန္ဓေတည်၍ မွေးဖွားပေးသူသာ ဖြစ်သည်။ ကိုယ်မွေးပေးလိုက်သော ကလေးကို လူလားမြောက်အောင်၊ လူဖြစ်အောင် (ဝါ) ဘဝရပ်တည်နိုင်အောင် စောင့်ရှောက် မွေးမြူသူ ရှိဦးမှလည်း ဖြစ်ပေမည်။ ထို့အတူ စာရေးသူ ရေး ထုတ်လိုက်သော စာတစ်ခုကို စာဖတ်ပရိသတ်လက်ထဲသို့ ရောက်အောင် ငွေကုန် ကြေးကျခံကာ ထုတ်ဝေသူက ထုတ်ဝေပေးမှလည်း ထိုစာသည် စာဖတ်သူတို့ လက်ဝယ်သို့ ရောက်ခါ စာဖတ်သူတို့ လက်ခံပါက ရှင်သန်ကြီးထွား၍ လူလား မြောက်လာ နိုင်ပါသည်။

အကျွန်ုပ်ရင်ထဲတွင် ဝိရောဓိသည် ကြီးမားလာသည်။ ဒဿနစာကို ဖတ်ချင်သူ ရှိပါ့မလား။ ဒဿနစာကို ထုတ်ဝေသူ ရှိပါ့မလား။

ဤမေးခွန်းများက အကျွန်ုပ်၏ ခေါင်းကို နေ့ရော ညပါ စားနေသော ပြဿနာကြီး ဖြစ်လာခဲ့သည်။

သတ္တဝါတို့အထဲတွင် လူသားသည် မိမိ၏ စားကျက်ကို မိမိဖာသာ တီထွင်ရ သူဖြစ်ပါသည်။ တခြားသော သက်ရှိသတ္တဝါများမှာ ထိုကဲ့သို့ ဖန်တီးနိုင်စွမ်းအား မရှိကြ။ သူတို့သည် အသင့်ရှိနေသော စားကျက်များကို လိုက်လံရှာဖွေ၍ စားသောက်ကာ အသက်ရှင်ကြရလေသည်။ လူသားလည်း ရှေးပဝေသဏီ ကာလတုန်းကတော့ ရေကြည်ရာ မြက်နုရာ စားကျက်ကို လိုက်ရှာ၍ စားသောက် နေထိုင်ခဲ့ရဖူးလေသည်။ သို့သော် လူသား၏ ဘဝက အသင့်ရှိနေသော သဘာဝ စားကျက်ကို အလွယ်တကူမရနိုင်။ ကိုယ့်ထက် အလျင်ရောက်နေကြသော လူ အုပ်စုက အပိုင်စီးထားသော စားကျက်ထဲကို မိမိက ဝင်တိုးလျှင် မိမိအတွက် အခွင့်အလမ်းမသာ ဖြစ်တတ်သည်။ ပထမလူအုပ်စုက လက်မခံ၍ ငြင်းဆန် တိုက်ခိုက်ခြင်းကိုလည်း ခံရနိုင်သည်။ သို့မဟုတ် သူများ၏ စားကျက်ထဲမှာ ကိုယ်က နောက်ကဝင်တိုးပြီး စားလျှင် စားကျက်ကောင်းကောင်း ရဖို့ရန် အခွင့် မသာခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ အကောင်းဆုံးကတော့ သူများချန်ထားခဲ့သော နေရာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သူများမဝင်ရသေးသော ဖုန်းဆိုးပဲဖြစ်ဖြစ် လွတ်ရာ ကျွတ်ရာ တစ်နေရာမှာ ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ့်ခွန်ကိုယ့်အားနှင့် စားကျက်သစ်ရှာခြင်း (ဝါ) စားကျက်သစ်ကို ကိုယ့်စိတ်ကြိုက် ဖန်တီးခြင်းသည်သာ ခက်ခဲသော်လည်း စားကျက်ဖြစ်ပေါ်လာပါက ကိုယ်ပိုင်စားကျက် ဖြစ်နိုင်ပေသည်။

အကျွန်ုပ်လည်း မိမိကျင်လည်ကျက်စားလိုသော စားကျက်သစ်ကို လိုက်ရှာ၍ ပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်စိတ်ကြိုက် ဖန်တီးတီထွင်၍ပဲဖြစ်ဖြစ် ရလာလျှင် ထိုစားကျက် အပေါ်မှာ ကိုယ်ကျင်လည်ကျက်စား၍ပဲ ဖြစ်ဖြစ် စိတ်ကျေနပ်ဖွယ်ရာ ဘဝရပ်ဝန်း တစ်ခု ဖြစ်လာနိုင်သည်ဟု တွေးတော ဆင်ခြင်မိခဲ့လေသည်။

စာပေလောကတွင် မိမိအရင်က ရောက်နှင့်သော ပုဂ္ဂိုလ်များသည် သူတို့ စားကျက်နှင့် သူတို့ တင့်တင့်တယ်တယ် ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း နေထိုင် အသက်မွေးလျက် ရှိနေကြလေပြီ။ ထိုရှေးက ရောက်နှင့်သူများ၏ စားကျက်ထဲသို့ မိမိက နောက်လူ အဖြစ် ဝင်ရောက်နေရာယူမည်ဆိုပါက စားကြွင်းစားကျန်ကိုသာ စားရပေမည်။ မူလကပင် သူ့စားကျက်နှင့်သူ အသားကျနေကြပြီးသော သတ္တဝါများကလည်း နောက်မှ တိုးဝင်လာသော သတ္တဝါကို အသင့် လက်ခံကြမည်မဟုတ်။ မိမိ အဖို့မှာလည်း နေပျော်ဖွယ် “ဘဝ”ကို ရရှိနိုင်မည်မဟုတ် ဆိုသည်ကို ကောင်းကောင်း သိမြင် ခဲ့ပါသည်။ ထိုအခါ စားကျက်သစ်ရှာဖို့ သို့မဟုတ် စားကျက်သစ်တစ်ခု ရအောင် ဖန်တီးနိုင်ဖို့ အခွင့်အလမ်းကို အကျွန်ုပ် မျှော်မှန်းခဲ့ရပေတော့သည်။

တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ ဘဝကို ရင်းနှီးမြှုပ်နှံကြရာ၌ စွန့်စား၍ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံ လုပ်ကိုင်ရဲသော သတ္တိ (ဝါ) စွန့်စား၍ ရင်းနှီးမြုပ်နှံလုပ်ကိုင်သော မူဝါဒ (entrepreneurism) ရှိမှ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ သို့ရာတွင် ထိုကဲ့သို့ စွန့်စား၍ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံကာ လုပ်ငန်းကို တီထွင်လုပ်ကိုင်ကြရာ၌ သတ္တိတစ်ခုတည်း ရှိရုံဖြင့် မပြီးသေး။ မိမိထုတ်လုပ်သော ကုန်ပစ္စည်းကို စားသုံးမည့်ဈေးကွက် အလားအလာ ရှိမရှိကိုလည်း စူးစူးစမ်းစမ်း လေ့လာရပေမည်။ market share ခေါ် “ဈေး ကွက်ဝေစု” ရဖို့ အလားအလာ မရှိဘဲနှင့် မိုက်ရူးရဲ စွန့်စားလျှင်လည်း ခွက်ခွက် လန်အောင် ဆုံးရှုံး သွားနိုင်သည်။ ဈေးကွက်အလားအလာလည်း ရှိသည်။ မိမိ မှာ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံနိုင်သော ဓနစွမ်းအားရှိသည်။ ဒါလောက်နှင့်လည်း မဖြစ်သေး။ မိမိထုတ်လုပ်မည့် ကုန်ပစ္စည်းကို စားသုံးသူများ လက်ခံအောင် အကြိုက်ဖြစ်အောင် ဖန်တီးထုတ်လုပ်ပေးမည့် နည်းပညာနှင့် ထုတ်လုပ်ပေးမည့် ကျွမ်းကျင်သူလည်း ရှိရပေဦးမည်။

ဒါတွေကို တသီကြီး စဉ်းစားသည်။ တတန်းကြီး ဝေဖန်သုံးသပ်သည်။

မိမိမှာ အတွေးအခေါ်သမားဖြစ်၍ ထိုးထွင်းနိုင်သော ဉာဏ်အမြင်တော့ ရှိပါသည်။ စိတ်ကူးစိတ်သန်းသစ်များလည်း ရှိပါသည်။ သို့သော် ကုန်ပစ္စည်း ထုတ်လုပ်ပြီး ဈေးကွက်တင်ဖူးသူ မဟုတ်သောကြောင့် ဈေးကွက်ဝေစု ရနိုင်မရနိုင်၊ စားသုံးသူ စာဖတ်ပရိသတ်က လက်ခံနိုင် မခံနိုင်ကို အကဲခတ်နိုင်စွမ်းကား မရှိကြောင်း ဝန်ခံရပေမည်။

သို့ဖြစ်လျှင် မိမိဆန္ဒကို ဘဝဖြစ်လာအောင် မည်သူသည် ကြားကဝင်၍ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ဖန်တီးပေးနိုင်မည်နည်း။ မိမိရေးသားသော ဒဿနစာကို ဘယ်သူ ထုတ်ဝေရဲမည်နည်း။ ဘယ်သူ ထုတ်ဝေနိုင်မည်နည်း။

ဤမေးခွန်းကို အဖြေရ ခက်ပါသည်။ ။

ငွေကြေး ရင်းနှီး လုပ်ကိုင်မည့်သူသည် သူ့ဆန္ဒ၊ သူ့အဖြစ်နှင့် သူဖြစ်မည်။ သူသည် စာဖတ်သူတွေ အကျိုးရှိဖို့ထက် သူအကျိုးအမြတ်ရှိဖို့ကိုသာ ပထမ ဦးစားပေး၍ စဉ်းစားမည်ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ကြီးပွားရေးလုပ်ငန်း၏ သဘာဝ ဓမ္မပင် ဖြစ်သည်။ ထိုထုတ်ဝေသူကို မိမိအနေနှင့် ဘာအာမခံချက် ပေးနိုင်မလဲ။

တစ်စုံတစ်ခုကို အသစ်တီထွင် ဖန်တီးသော သိပ္ပံပညာရှင်သည် သူတီထွင် သော ပစ္စည်းကို စားသုံးသူ ပရိသတ်လက်သို့ ရောက်အောင် အများအပြား ထုတ် လုပ်ပေးနိုင်မည့်သူကို မိမိပစ္စည်း၏ စိတ်ဝင်းစားစရာ ကောင်းပုံကို ထုတ်လုပ် ဖြန့်ချိမည့်သူ လက်ခံယုံကြည်အောင် ပြောပြခြင်းမှအပ အခြားချဉ်းကပ်နည်း မရှိပေ။ ဤအချက်ကို အကျွန်ုပ် နှလုံးသွင်းမိလေသည်။

--

လွန်ခဲ့သော အနှစ် ၃၀ ကျော်ကာလက အကျွန်ုပ် စာရေးဆရာဖြစ်စမှာ အကျွန်၏စာအုပ်များကို ထုတ်ဝေရန် စိတ်ဝင်စားသူတစ်ဦး ရှိခဲ့လေသည်။ ထို သူသည် ယခု ကွယ်လွန်သွားပြီ ဖြစ်ပါသည်။ သူကား ခေတ်မီ စာပေတိုက် ပိုင်ရှင် ကိုလှသန်းဖြစ်သည်။ သူ့ကို အကျွန်ုပ် နားခိုရသည်။

“ကိုလှသန်း ကျွန်တော်တော့ အတွေးအခေါ် စာပေတွေ ရေးချင်တယ်ဗျာ”

“အတွေးအခေါ်စာဆိုတာ ဘယ်လိုစာလဲ ဆရာ၊ ခုခေတ်လူတွေက အချစ်၊ အလွမ်း၊ စွန့်စားခန်း ရသစာတွေကိုပဲ လက်ခံပြီး ဖတ်နေကြတာပဲ။ ဆရာ့အနေနဲ့လဲ လူတွေကြိုက်မည့် အဲဒီလို အချစ်အလွမ်း ဝတ္ထုတွေကို ရေးတာ ပိုမကောင်းဘူးလား”

“ဒီနေရာမှာ ခင်ဗျားနဲ့ ကျွန်တော် အမြင်ချင်းတူအောင် ညှိနှိုင်းချင်တယ်ဗျာ။

ပထမ ခု ခင်ဗျား မေးတဲ့ မေးခွန်းဟာ အရေးကြီးပါတယ်။ အတွေးအခေါ် ဒဿနစာဆိုတာ ဘာလဲဆိုတဲ့ မေးခွန်း။ အဲဒါ သိပ်အရေးကြီးတဲ့ မေးခွန်းပဲ။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ခင်ဗျားလိုပဲ ဒီနေ့ စာဖတ်ပရိသတ်ဟာ ဒဿနစာပေဆိုတာ ဘာမှန်း မသိကြသေးဘူး။ ဒါ မှန်ပါတယ်။ ဒီတော့ ဒါကို သိအောင် ကျွန်တော် တို့ အရင်လုပ်ကြရမယ်” ။

“ဘယ်လို လုပ်မှာလဲ ဆရာရဲ့”

“ကမ္ဘာမှာ ပေါ်ပေါက်ခဲ့တဲ့ ဒဿနပညာတွေ၊ အဲဒီပညာတွေကို တွေးခေါ်ခဲ့တဲ့ တွေးခေါ်ရှင်ကြီးတွေ၊ သူတို့တွေးခေါ်ခဲ့ကြတဲ့ အနောက်တိုင်း အရှေ့တိုင်းက အတွေးအခေါ်တွေကို မြန်မာစာဖတ်ပရိသတ် စတင်ဖတ်ရှုရအောင် ကျွန်တော်တို့ ပထမ အစီအစဉ်ချပြီး လုပ်ပြရမယ် ကိုလှသန်းရဲ့”

“ဒီနေ့ စာဖတ်ပရိသတ်က အပျော်ဖတ် စာတွေကိုသာ ဖတ်ချင်နေကြတာ ဆိုတော့ သွေ့သွေ့ခြောက်ခြောက် ဆရာ့ဒဿနစာပေတွေကို ဖတ်ချင်ကြပါ့မလား”

“မှန်တယ်၊ ခင်ဗျား ပြောသလို ဒဿနစာကတော့ ရသ မပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားသိဖို့က လူဆိုတာ လှတာကိုပဲ ကြိုက်တတ်တယ် မထင်နဲ့၊ လှတာ မလှတာထက် သူတို့ဘဝအတွက် အသုံးလိုတယ် တန်ဖိုးရှိတယ် ထင် ရင်လဲ ကြိုက်တတ်တယ်ဗျ။ နောက်တစ်ခုကတော့ လူဆိုတာ အသစ်အဆန်းမှန်ရင် ကြိုက်တတ်တယ်။ မြန်မာစာဖတ်ပရိသတ်က ဒဿနစာတွေနဲ့ မထိတွေ့ဖူးသေး ဘူးလေ။ ဒီတော့ ကျွန်တော်တို့က ဒဿနစာပေနဲ့ စတင်မိတ်ဆက်ပေးလိုက်ရင် သူတို့ မဖတ်ဖူးသေးတဲ့ စာပေအသစ်အဆန်းတစ်ခု ဖြစ်နေတာတွေ့ရင် ကျွန်တော် ကတော့ ပရိသတ် စိတ်ဝင်စားမယ်လို့ ထင်တာပဲဗျ'

ကိုလှသန်းသည် ဤတင်ပြချက်ကို လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားလေသည်။

“ခု ဆရာ တင်ပြတာကိုတော့ ကျွန်တော် လက်ခံနိုင်ပြီ။ ဒီတော့ ကျွန်တော် မနက်ဖြန်ကျရင် ဆရာ့ကို အဖြေပေးမယ်” ဟု သူ ကတိပြုလေသည်။

နက်ဖြန်သည် ကျွန်ုပ်အတွက် အတော်ပင်ဝေးသည်ဟု ထင်ခဲ့ရပါသည်။ နောက်တစ်နေ့ ကိုလှသန်းကို တွေ့တော့ သူက ပြောသည်။ မေးလည်းမေးသည်။

“ကျွန်တော် လုပ်မယ်၊ ဆရာ့ အစီအစဉ်ကိုသာ ပြောပါ” ဟုဆိုသည်။

“ကောင်းပြီ ကိုလှသန်း၊ ကျွန်တော် ပထမလုပ်မှာက ဒဿနစာပေနဲ့ မိတ်ဆက် သဘောတစ်ခု လုပ်မယ်”

“ဘာစာအုပ် ရေးမှာလဲ” “ဖီလိုဆိုဖီ ကကြီး ခကွေး-ဆိုပြီး မိတ်ဆက်စာအုပ်ကလေး တစ်အုပ်

ရေးမယ်ဗျာ”

“အင်း၊ ဖီလိုဆိုဖီဆိုတဲ့ စကားကတော့ မြန်မာပရိသတ် နားမျက်စေ့မှာ အသစ်အဆန်း ဖြစ်သွားမှာပဲ ဆရာရဲ့၊ ကကြီးခကွေး ဆိုတာကလဲ နိဒါန်းမိတ်ဆက် သဘောလောက်ဆိုတော့ စာဖတ်ပရိသတ်အတွက်လဲ ဝန်မလေးဘူး၊ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ကောင်းပါတယ်၊ ကြိုက်ပြီ။ အဲဒီစာအုပ်ကို အမြန်ရေးပေးပါ ဆရာ၊ ကျွန်တော်တို့ စိတ်စမ်း၊ ခေတ်စမ်း သဘောနဲ့ မနောစမ်း ထုတ်ကြည့် ကြတာပေါ့”

အကျွန်ုပ်နှင့် ကိုလှသန်းတို့ သဘောတူမျှ သွားကြလေသည်။

အကျွန်ုပ်လည်း “ဖီလိုဆိုဖီ ကကြီးခကွေး’ ကို မြန်မာစာပေ လောကအတွက် ဒဿနစာပေ စင်တော်ဖွင့်အဖြစ် ရေးသား၍ ထုတ်ဝေခဲ့ရာ ထိုစာအုပ်ကို စာဖတ် ပရိသတ်က ချက်ချင်း လက်ခံသွားသောကြောင့် နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ် ထုတ်ခဲ့ရ ဖူးလေသည်။ ထိုအခါ ကိုလှသန်းက

“ကျွန်တော်တို့ သွေးစမ်းလိုက်တာ ခါတော်မီ အံကိုက်ဖြစ်သွားတယ်။ ဒီတော့ ဆရာ့အနေနဲ့ ဒီထက် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ဒဿနစာအုပ်တစ်အုပ် ရေးပါ။ မြန်မြန် ရေးပါ ဆရာ'ဟု ဆိုလေသည်။

၁၉၆၄ ခုနှစ်မှာ အကျွန်ုပ်သည် မြစ်ကြီးနားကောလိပ်သို့ ဒဿနိကဗေဒဌာနမှူး (ကျောင်းဆရာ) အဖြစ် ပြောင်းရွှေ့အမှုထမ်းရလေသည်။ နယ်မပြောင်းမီ အကျွန်ုပ်သည် ယခု စာဖတ်သူ လက်ဝယ်ရောက်ရှိနေသော “ကမ္ဘာ့တွေးခေါ်ရှင် ကြီးများ” စာအုပ်ကို အပြီးရေးပြီး ကိုလှသန်း လက်သို့ အပ်ခဲ့လေသည်။ ၁၉၆၅ ခုနှစ်စလောက်တွင် “ကမ္ဘာ့တွေးခေါ်ရှင်ကြီးများ” စာအုပ်ကို ပထမအကြိမ် ခေတ်မီ စာပေမှ ကိုလှသန်းက ထုတ်ဝေခဲ့လေသည်။ ထိုစာအုပ်သည် ထုတ်ဝေပြီး မကြာမီ ကုန်သွားလေသည်။ ထိုနောက် ၁၉၆၆ ခုနှစ်မှာ အကျွန်ုပ်သည် ပုည စာပေတိုက်ကို တည်ထောင်ခဲ့လေသည်။ ထိုအချိန်တွင် ကမ္ဘာ့တွေးခေါ်ရှင်ကြီးများ စာအုပ် ပထမအကြိမ် ထုတ်ဝေခြင်း လက်ကျန်မရှိတော့သောကြောင့် ၁၉၆၆ ခုနှစ်ကုန်ခါနီးမှာ ပုညစာပေက ဒုတိယအကြိမ် ပြင်ဆင်ဖြည့်စွက်လျက် ကမ္ဘာ့ တွေးခေါ် ရှင်ကြီးများ စာအုပ်ကို ရိုက်နှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့လေသည်။

ဒုတိယအကြိမ် ထုတ်ဝေသော ကမ္ဘာ့တွေးခေါ်ရှင်ကြီးများ စာအုပ်သည် ၁၉၆၆ ခုနှစ် မကုန်မီကပင် တိုက်လက်ကျန် မရှိဘဲ ကုန်သွားပါသည်။ သို့သော်လည်း အကျွန်ုပ်သည် ဘဝ၏ အပြောင်းအလဲများကြောင့် ကမ္ဘာ့တွေးခေါ်ရှင်ကြီးများ စာအုပ်ကို နောက်ထပ် ရိုက်နှိပ်ထုတ်ဝေရန် မစီစဉ်နိုင်ဘဲ ကာလကြာမြင့်စွာ နေခဲ့ရလေသည်။

လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၃၀ ကျော်ကာလက မြန်မာစာပေလောကတွင် ဒဿနစာပေ စင်တော်ဖွင့် မိတ်ဆက်အလို့ငှာ “ဖီလိုဆိုဖီကကြီးခကွေး ́နှင့် “ကမ္ဘာ့တွေးခေါ်ရှင်ကြီးများ’ ကို ရေးသားထုတ်ဝေခဲ့ပါသည်။ ထိုစဉ်က မိမိ စိတ် ထဲတွင် မိမိမသေခင် ဒဿနစာ၊ ဓမ္မစာများကို ယခုလောက် စိတ်ဝင်တစား ဖတ်ရှုလေ့လာချင်ကြသော လူငယ် စာဖတ်ပရိသတ်သည် လျင်လျင်မြန်မြန် ပေါ်လာလိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ခဲ့ပါ။ သို့သော် တစ်ချိန်ချိန်မှာတော့ နိုးကြားသော အဆင့်မြင့်စာမျိုးကိုသာ ရွေးဖတ်ချင်သော စာဖတ်ပရိသတ်မျိုးသည် ကမ္ဘာ့နိုင်ငံကြီး များလို မြန်မာနိုင်ငံမှာလည်း ပေါ်ပေါက်လာလိမ့်မည်ဟူ၍ကား မိမိသည် မျှော်လင့် ချက်များစွာ ထားခဲ့လေသည်။

မိမိသည် ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် မိမိ မျှော်လင့်ထားခဲ့သော နိုးကြားသော အဆင့်မြင့် သုတစာမျိုး၊ ဘဝအမြင် ကြည် လင်ရေး စာမျိုးကိုသာ တန်ဖိုးထား၍ တန်ဖိုးပေး၍ ဖတ်ချင်သော မြန်မာလူငယ် စာဖတ်ပရိသတ်သည် မိမိမသေခင်မှာပင် ထွန်းကားလာသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် အကျွန်ုပ်သည် များစွာ နှစ်ထောင်းအားရဖြစ်ရပါသည်။ စာပေလောက၌ ဒဿန စာပေမျိုး၊ ဓမ္မစာပေမျိုး အတွက် ဈေးကွက်ဝေစု market shareလည်း ကျယ်ကျယ်ဝန်း ဝန်း ရရှိနေပါပြီ။ အကယ်၍သာ ထိုက်ထိုက်တန်တန် ဘာသာရေးနှင့် အတွေး အခေါ်စာပေ ကုန်ပစ္စည်းများကို ထုတ်လုပ်နိုင်ကြမည်ဆိုပါက ထိုကုန်ပစ္စည်းများကို အားတက်သရော ဝယ်ယူ စားသုံးကြသည့် စားသုံးသူပရိသတ်လည်း ကျယ်ကျယ်ပြန့် ပြန့် ရှိနေပြီဆိုသည်ကို အကျွန်ုပ် မျက်မှောက်တွေ့မြင်နေရပြီ ဖြစ်သည်။ အစဉ် အလာအားဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံတွင် စာရေးဆရာအလုပ်သည် မကြီးပွားနိုင်သော အလုပ်၊ ကန်ဇွန်းရွက်ပြုတ်နှင့် ငပိရည်ကိုသာ စားရတတ်သော အလုပ်ဟု ယူ ဆခဲ့ကြပါသည်။ ယခုအခါ ထိုအယူအဆသည် မမှန်ကန်တော့ပါ။ စာရေးဆရာ သည် အဆင့်မြင့် စာပေကုန်ပစ္စည်းများကိုသာ ထုတ်လုပ်ရောင်းချနိုင်မည် ဆိုပါကတိုက်နှင့် ကားနှင့် တီဗွီ၊ ရေခဲသေတ္တာ၊ အဝတ်လျှော်စက်တွေနှင့် တင့်တောင့် တင့်တယ် နေနိုင်သော အခြေအနေတွေလည်း ဖြစ်ပေါ်နေပြီကို မျက်မှောက် တွေ့ထိ ခံစားရပြီ ဖြစ်ပါသည်။ ဤစကားသည် စိတ်အထင်နှင့် လိုချင်သော စိတ်ကူးယဉ် ဆန္ဒကို ဆိုခြင်းမဟုတ်ပါ။ တကယ်တန်း ဖြစ်တည်နေသော ဘဝ အတွေ့အကြုံကို ဆိုခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အဆင့်မြင့် စာဖတ် ပရိသတ်ရှိသော နိုင်ငံတိုင်း၌ စာရေးဆရာသည် တိုက်ကြီးကားကြီး ခြံကြီး  ဝင်းကြီးနှင့် တင့်တောင့် တင့်တယ် နေနိုင်သူတွေ ဖြစ်ကြပါသည်။ ယခုအခါ ထို အခြေအနေသည် မြန်မာနိုင်ငံတွင်လည်း ဖြစ်ပေါ်လာနေပြီ ဖြစ်ပါသည်။ လူမှာ ဝမ်းကို ဖြည့်ပေးရသော ရုပ်အစာ၊ ဝမ်းအစာ လိုအပ်သလို စိတ်ကို ဖြည့်ပေးရသော “စိတ်အစာ”လည်း လိုပါသည်။ ထိုကြောင့် ဈေးနှုန်း ကြီးမြင့်သော ကာလ၌ ဝမ်း အတွက် အစာကို ဈေးကြီးပေး၍ ဝယ်စားသလိုပင် စိတ်အစာကိုလည်း ဈေးကြီးပေး၍ ဝယ်စားရန် အလေးပေးတတ်ကြ၏။ ဤသဘောကိုလည်း မြင်လွယ်ပါသည်။ စာပေကုန်ပစ္စည်းတွေ ဈေးနှုန်းကြီးမြင့်လာခါမှ စာပေ ဈေးကွက်ကလည်း ကျယ် ပြန့်လာသည်။ ထိုအခါ စာပေထုတ်လုပ်သူ စာပေလုပ်ငန်းရှင် စီးပွားရေး သမား များလည်း ပို၍ များပြားလာပါသည်။

ကမ္ဘာ့တွေးခေါ်ရှင်ကြီးများ စာအုပ်သည် စာပေဈေးကွက်ထဲမှာ ကာလကြာ မြင့်စွာ ကုန်ပစ္စည်းမရှိဘဲ ပြတ်နေခဲ့လေသည်။ အနှစ်သုံးဆယ်ကျော် ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်ပါသည်။ ထိုကာလအတွင်း မွေးဖွားကြီးပြင်းပြီး အသက် ၃၀ ပတ်ဝန်းကျင် သို့ ရောက်လာကြကာ စာဖတ်အားကောင်းသော စာဖတ်ပရိသတ်အတွက် ကမ္ဘာ့ တွေးခေါ်ရှင်ကြီးများ စာအုပ်သည်လည်း စိတ်အစာ တစ်ခု အဖြစ် လိုအပ်နေပြီ ဟု ထင်ပါသည်။

ဤစာအုပ်သည် ကမ္ဘာပေါ်မှာ ပေါ်ထွန်းခဲ့သော အနောက်တိုင်းက ဒဿန ပညာရှင်ကြီးများ၏ ဘဝ တစေ့တစောင်းနှင့် သူတို့၏ အတွေးအမြင်များကို တင်ပြထားသော အနောက်တိုင်း ဒဿနပညာ သမိုင်းငယ်တစ်စောင် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုလျှင်လည်း ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဤစာအုပ်တွင် ထိုသမိုင်းခေတ် အဆက်ဆက်ကို ပေါ်လွင်စေရန် လွန်ခဲ့သော နှစ် ၂၅ဝဝ ကျော် ဘီစီ ၆၀၀ လောက်က စပြီး ရောမ တိုင်း၌ ပေါ်ထွန်းခဲ့သော ဒဿန ဆရာကြီးများက စ၍ ယခု မျက်မှောက်ခေတ်

၂၀ ရာစု အထိ ပေါ်ထွန်းခဲ့သော ခေတ်သစ် ဒဿနဆရာကြီးများအထိ အခန်း ကဏ္ဍများခွဲ၍ တင်ပြထားပါသည်။ ဒဿနပညာသည် သီးသန့် ပညာရပ်တစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ သူ့မှာ သူ့ပညာရပ်ဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများလည်း သီးသန့်ရှိပါသည်။ စာဖတ်သူ လူငယ်ပရိသတ်များ လေ့လာရ လွယ်ကူစေရန် ဒဿန ဝေါဟာရများ စာရင်းကိုလည်း နောက်ဆက်တွဲအားဖြင့် ဖော်ပြထားပါသည်။ ။

ပထမအကြိမ်နှင့် ဒုတိယအကြိမ် ထုတ်ဝေစဉ်အခါက ဒဿနပညာရှင် ကြီး၏ ရုပ်ပုံများကို ဘလောက်ပြုလုပ်၍ ဖော်ပြခဲ့ပါသည်။ ယခု တတိယအကြိမ်တွင် ထိုဘလောက်များ မရှိတော့၍ ရုပ်ပုံများကို ဖော်ပြနိုင်မည်၊ မနိုင်မည်ကို မသိပါ။ သို့သော် OFFSET ခေတ်၊ ကွန်ပျူတာခေတ်သို့ ရောက်နေသောကြောင့် မူလက ရုပ်ပုံများကို ဖော်ပြမည် ဆိုလျှင်လည်း ဖလင်ကူး၍ ဖော်ပြနိုင်လိမ့်မည် ထင်ပါ သည်။ ယခု တတိယအကြိမ် ထုတ်ဝေသော ဤစာအုပ်သည် နောက်ထပ် အဆင့် မြင့် စာပေခေတ်တစ်ခေတ်၏ ရှေ့တော်ပြေး စင်တော်ဖွင့် ဖြစ်ပါမူကား စိတ်ကြေနပ် ရပေဦးမည်။

စာရေးသူ