ဆင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်း - ဓါးရောင်ကဖွေး(၂၀၀၇ အမျိုးသားစာပေတစ်သက်တာဆုရ)

မြင်းခွာသံသည် တိတ်ဆိတ်သော ညဉ့်ယံကို ဖောက်ထွင်းဝဲပျံလာ၏။

လရောင်သည် ရှင်းလင်းကြည်လင်ခြင်း မရှိ။ တိမ်မင်ခိုးမျှင် မသမ်းသော် > လကား ဆဝေမှိုင်းမှိုင်း၊ မသာနှင့် သာချင် ထွန်းလင်းနေသည်။ မိုးအာကာသို့ မျှော်လျှင် လဝန်းဆီသို့ မီးခိုးမီးငွေ့များ စုပြုံတိုးဝှေ့လာသလိုလို ထင်ရတတ်၏။ စင်စစ်သော် ကောင်းကင်သည် ကြည်လင်နေ၏။

ညင်ညင် ညင်းသော လေပြည်သည် မလတ်ဆတ်။ ယမ်းနံ့ယမ်းခို လှိုင်ချေ၏။ တစ်ခါ တစ်ခါတွင် အိမ်ရာ အဆောက်အဦများ လောင်ကျွမ်းထု လွင့်ပျံ့လာသော အနံ့လည်း ပါလာတတ်၏။ တစ်ချက်တလေတွင် လူသေက် နှင့် လူသေ မီးကျွမ်းရနံ့များပင် လေဝယ် ပါလာတတ်သည်။

အချိန်မှာ ၁၂၄၈ ခု ကဆုန်လ၏ လဦးပိုင်း၊ အထက်မြန်မာနိုင်ငံ၏ | လွတ်လပ်ရေး ဆုံးရှုံးသည်မှ ၆ လ ကြာမြင့်သော ကာလတည်း။

နေရာမှာ ဧရာဝတီမြစ်နှင့် စလင်းမြို့ ဆက်သွယ်ရာ လမ်းဆုံ ဖြစ်သော | လင်းချောင်း ကမ်းနဖူးရှိ ရမ်းဘိုကုန်းရွာ (ယမ်းဖိုကုန်း) တောင်ဘက် အုတ်လမ်းကြီး ပေါ်တွင် ဖြစ်ကာ ပရပိုက်တန်းရွာဘက်မှ ခွာသံပြင်းပြင်းဖြင့် ကဆုန်စိုင်းလာသော မြင်းခွာသံသည် ယမ်းဖိုကုန်းရွာ မြောက်ဖျားသို့ တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာလေ၏။

ဓားထက်သော ဝန်အဆက်ဆက် ကိုးကွယ်ခဲ့ရာ လေးထပ်ကျောင်းကြီး သည်လည်း မှုန်ရီသော လရောင်အောက်တွင် တိတ်သော် ငြိမ်သက်နေသ။ မြန်မာ့ ကင်ထက်မှ ပျောက်ကွယ်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သော သာသဟာယကာ မင်းကိုပင်လျှင် ၍ရွှေကျောင်းတော်ကြီးသည် လွမ်းဆွတ်နေပေသလော။

ဤနေရာဝယ် ကြီးမားသော မြန်မာကုက္ကိုပင်ကြီးများ အုပ်ဆိုင်းနေ ကုက္ကိုပင် ကြီးများအောက်တွင် လရောင် တစ်ပြောက် နှစ်ယောက် မွန်မွှား၊ ကွက်ထင်နေသည်မှအပ မှောင်လှသည်။

ကုက္ကိုပင်ရိပ်၏ အရှေ့ဘက်နှင့် အနောက်ဘက်တွင် ရွာနှစ်ရွာ၏ ဆူးတ စောင်ရန်း ရှိ၏။ တစ်ခုနှင့် တစ်ခု ခဲတစ်ပစ်သော်မျှ မဝေး။ နှစ်ရွာလုံး ငြိမ်သက်မ | သည်။ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ။

( အနောက်ဘက်က ရွာသည် ယမ်းကုန်း မည်၏။ အရှေ့ဘက်က သည် ရွာသစ် တွင်၏။

သက်ကြီးခေါင်းချ အချိန်မို့ လူသူလေးပါးတို့၏ အသံဗလံများ ဆိတ် သည် ဆိုလျှင်ထား၊ ခွေးဟောင်သံ၊ ကြက်တွန်သံနှင့် ကလေး မြေးငယ်တို့ အသံများကိုကား ကြားသင့်ကောင်း၏။

ယခုကား ဘာမျှ မကြား။ ရွာသူရွာသားများသည် ရွာကို စွန့်၍တည်း ပြေးသည်လော။ ကုလား ဖျက်၍တည်း ရွာ ပျက်စီးချေပြီလား။ တစ်လောကလုံးသည် ချောက်ချားဖွယ်ရာ တိတ်ဆိတ်နေ၏။

လွန်စွာ မိုးခေါင် ရေရှား၍ အလွန်အမင်း ပူပြင်းသော သည်ကဆုန် ရင်ကွဲ (ပုစဉ်ရင်းကဲ့)ကောင်တို့ တစ်ရံမပြတ် အော်လေ့ရှိသည်။ ပုရစ်နှ ပုရစ်မြေခွေးတို့သည် စီစီကျောကာ မြည်လေ့ရှိ၏။ ညဉ့်ငှက်တို့သည်လည်း အော်မြင့် သင့်သည်။

ယခုတစ်မူ တစ်လောကလုံးတွင် အသက် ကင်းမဲ့နေလေပြီ။

သို့ကြောင့်လျှင် မြင်းခွာသံသည် တစ်လောကလုံးကို လွှမ်းခြုံနေခဲ့ ဖြစ်၏။

မြင်းသည် မြင်းကြီး ဖြစ်၏။ မြင်းပေါ်တွင် ဓားလွယ်ကို လွယ်လေး | ပဝါ တလွင့်လွင့်ဖြင့် ပါလာသော မြင်းစီးယောက်ျားသည် ခံ့ညားလှပါ၏။ ယောက်ျားကောင်း သဏ္ဌာန် ဆောင်ပါဘိခြင်း၊

လေ၏ လျင်မြန်ခြင်းပမာ လျင်မြန်စွာ ပြေးလာသော မြင်းကြီးသည် ရွာ နှစ်ရွာကြား မြန်မာကုက္ကိုပင် မှောင်ရိပ်သို့ အဝင်တွင် လေထဲက မမြင်ရ တစ်စုံတစ်ခုကို တိုက်မိသည့်အလား ကျွမ်းပုံ လိမ့်လဲသွားလေ၏။

မြင်းပေါ်က လူသည် လွင့်စဉ်သွားသည်။ သို့သော် သူသည် လေထဲ ကိုယ်ခန္ဓာကို လှည့်ပတ်ကစားလိုက်ရာ မြေပေါ်သို့ ဟန်မပျက် မတ်တတ်ကျ

မြေနှင့် ခြေ ထိလျှင် သူ၏ ဓားသည် လက်ခနဲ ဓားအိမ်ထဲမှ ချွတ်ပြီးသား ဖြစ် သွားသည်။

ရွှမ်းခန် ဓားချွတ်သံသည် သွေးသောက်ရန် ကြုံးဝါးဘိသို့ ကျယ်လောင်၏။ “ ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား..."

သူက အသံနက်ကြီးဖြင့် အော်ဟစ် ရယ်မောလိုက်ကာ ချာလပတ်လည်၍ မှောင်ရိပ်တွင်းမှ ရန်သူကို ရှာဖွေလိုက်သည်။

“ဟား ဟား ဟား....... ဒီလို မိန်းမဉာဏ်နဲ့ ဗိုလ်ထွန်းအောင်ကို လုပ်ကြံလို့ ရရိုးလား၊ ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား..

သူသည် လမ်းပေါ် ကန့်လန့်ကျကာ ယခုထက်ထိ မပြတ်သေးသော ကြီးကို ဓားဖြင့် ဖြတ်လိုက်သည်။ ကြိုးကား လက်မောင်းခန့် တုတ်သော နဘူးနွယ် ဖြစ်ပေ၏။

“ဟား ဟား ဟား... ဝါး ဟား ဟား...”

ဗိုလ်ထွန်းအောင်က ဖျစ်ညှစ်၍ လန်သည်လန် ရယ်မောရဟန်ဖြင့် ရယ်မော ပိုက်စဉ် သူ မျက်နှာမူရာ ရုံအုပ်များစွာတွင်းမှ လွတ် ကိုယ်စီ ကိုင်ထားသော နှင်းစီးယောက်ျားများ ထွက်လာကြသည်။ မြင်းများသည် ဗိုလ်ထွန်းအောင်၏ ခြင်းလောက် မထွားကျိုင်းပေ။

မြင်းများသည် လမ်းကို ပိတ်၍ ဗိုလ်ထွန်းအောင်ဘက်သို့ တရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ် စာ၏။

ဗိုလ်ထွန်းအောင်သည် ကို တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ သူ့မျက်လုံး သည် တောက်ပလာ၏။ မြင်းပေါ်က လူများကို ရဲရင့်စွာ ကြည့်သည်။

မြင်းစီးယောက်ျားများသည် မြင်းကို အသာအယာ တို့မြေ တို့ပေးကြ၏။ ခြင်းများသည် ဗိုလ်ထွန်းအောင်ကို နှင်းတော့မည့်နှယ် ချဉ်းကပ်လာသည်။ ကုက္ကိုရိပ် ယ် မြင်းခွာသံ ကပေါက်တိကပေါက်ချာမှ လွဲ၍ တိတ်ဆိတ်နေ၏။

ဗိုလ်ထွန်းအောင်သည် တောက်တစ်ချက် ခေါက်ကာ နောက်သို့ ဆုတ်ပေး လရောင်ထဲသို့ ရောက်သွားသည်။

သူ တစ်ဆုတ်တည်း ဆုတ်နေစဉ် သူ့ကျောဘက်မှာလည်း မြင်းစီး လာက်ျားအချို့က မြင်းကိုယ်စီဖြင့် ရောက်လာကြ၏။

ဗိုလ်ထွန်းအောင်သည် မြင်း ၁၀ စီးကို လှည့်ပတ်ကြည့်သည်။ မြင်းနက် ဦး၏ ကျောပေါ်မှ လက်ထောက်၍ ငုံ့ကြည့်နေသူ၏ မျက်နှာကို မြင်လိုက်လျှင်

“သြး ဗိုလ်ချင်းပါကလား”

ဟု အော်လိုက်၏။

“ဟုတ်တယ်... မင်းဟာ ရပ်ရွာအပေါ်မှာ နိုင့်ထက်ကလူ နှိပ်စ၀ ညှဉ်းပန်းတဲ့ သတင်းတွေ တို့နားမှာ လျှံနေပြီကွ”

“ခင်ဗျားလည်း ဗိုလ်ချင်း ... ကျွန်တော်လည်း ဗိုလ်ထွန်းအောင် ယောက်ျားကောင်းတို့မည်သည် မိန်းမဉာဏ်နဲ့ ဒီလို မကြံသင့်ပေဘူး”

ဗိုလ်ထွန်းအောင်၏အသံမှာ ညင်သာခြင်းသို့ ပြောင်းလွှဲသွားလေ၏။

ဗိုလ်ထွန်းအောင်၏ စကားဆုံးလျှင် ဗိုလ်ချင်းက ထွီခနဲ ဗိုလ်ထွန်းအော မျက်နှာကို တံထွေးဖြင့် ထွေးချလိုက်သည်။

““သူများ သားပျိုသမီးပျိုတွေကို လက်ရုံးအားကိုးနဲ့ လိုက်လံဖျက်ဆီး တဲ့ မင်းလို လူယုတ်မာဟာ ယောက်ျားကောင်း မဟုတ်ဘူး”

ဗိုလ်ချင်းအသံက ကျားဟိန်းသံလို ခက်ထန် ကျယ်လောင်လှသည်။

“ကုလားကို ကြောက်ရတာက တစ်မျိုး၊ မင်းလို မသူတော်တွေက စော်ကား နှိပ်စက်တာက တစ်ဖုံနဲ့၊ တိုင်းပြည်သူတွေမှာ နေစရာ မရှိတော့ဘူး။ မင်း ကုလားနဲ့ တစ်ကျိတ်တည်း တစ်ဉာဏ်တည်း သစ္စာဖောက်ကောင်"

“ရှည်ရှည်ဝေးဝေးတွေ ပြောမနေပါနဲ့ဗျာ၊ ယောက်ျားဆိုတာ သေရ မကြောက်ပါဘူး၊ ခင်ဗျားတို့မှာ ပါတဲ့ ပြောင်းကို ပြောင်းရှည်သေနတ်တွေနဲ့ တစ်ခါတည်း | သာ ပစ်သတ်လိုက်ပါတော့”

“ဟု၊ ကိုယ့်တိုင်းရင်းသား အချင်းချင်းကို မသတ်ချင်လို့ ငါ ဒါလောက် ပြောနေတာ ထွန်းအောင်ရ။ မင်းဟာ လူစွမ်းလူစ ရှိတယ်၊ သတ္တိရှိတယ် ရဲရင့်တယ် ဒါတွေကို ကုလားနဲ့ တိုက်တဲ့ဘက်ကို လှည့်ပြီး အသုံးချလိုက်ရင် ဘယ်လော။ အဖိုးတန်လိုက်မလဲ ထွန်းအောင်ရာ”

“သောမဂြိုဟ် မှိန်ပျောက်လို့ ပါပဂြိုဟ် ထိန်တောက်နေပါပြီ ဗိုလ်ချင်း ကုလားတိုက်လို့တော့ အလကားပါ”

“တော် တိတ်..."

ခက်ထန်သော အသံကြီးသည် ဗိုလ်ထွန်းအောင်ကိုသာမက မြင်းစီးယောက် များကိုပါ တုန်လှုပ်သွားစေ၏။ " အသံရှင်သည် မြင်းစီးယောက်ျားများ၏ ကျောဘက် မှောင်ရိပ်မှ မြင်းကို တို့ကာ လေးလေးမှန်မှန် ထွက်လာရာ မြင်းများက နေရာရှဲပေးကြသည်။

သူကား ဗိုလ်ချင်း၏ တပ်မှ အကြီးအမှူး မြတောင်ဗိုလ် ဖြစ်၏။ ဗိုလ်ထွန်းအောင်သည် မြတောင်ဗိုလ်ကိုကား ရဲရဲမကြည့်ဝံ့ပေ။

“တောင်ကြိုတောင်ကြား ပေါက်တဲ့ဝါး အဖျားခပ်သွယ်သွယ်၊ အိမ်ကို ကြား ပေါက်တဲ့သား စကားခပ်ကြွယ်ကြွယ်၊ နင် ပြောတာတွေ နားခါးတယ်။ နောက်တစ်ကြိမ် သားပျို သမီးပျိုတွေကို စော်ကားရင် ဒီဓားနဲ့ ဆုံးမမယ်" မြတောင်ဗိုလ်၏ စကားလုံးတိုင်းသည် မိုးချုန်းသံလို ဟိန်း၏။ ဗိုလ်ထွန်းအောင်က ခေါင်းငုံ့ထားလျက်

“ကျွန်တော် ရပ်ရွာတွေကို သူခိုး ဓားပြ တောကြောင်ရန်က ကာကွယ်ပေး တယ် ဗိုလ်မှူး”

“သွေးသောက်၊ သင်းကို သစ္စာဆိုခိုင်း” မြတောင်ဗိုလ်က ဗိုလ်ချင်းအား အမိန့်ပေးလိုက်ရာ ဗိုလ်ချင်းက

“ရပ်ရွာသူ ရပ်ရွာသားတွေ မျက်ရည်ပေါက် ကြီး ငယ် ကျအောင် မလုပ် ဆူး၊ ဓားနဲ့ အစွမ်းကို ကုလားအပေါ်မှာ သုံးမယ်လို့ ကတိပေးနိုင်မလားပေါ့"

ဟုမေးသည်။ “ကျွန်တော်က တစ်ယောက်တည်းပါဗျာ။ ဗိုလ်ချင်းတို့ သတ်ရင် ပါပဲ၊ သို့သော် ယောက်ျားကောင်းတို့မည်သည် အသက်သာ အသေခံမယ်၊ ရေးညံ့ရာကျအောင် မလုပ်ပါဘူး” ဗိုလ်ချင်းက တံထွေးဖြင့် တစ်ကြိမ် ထပ်ထွေးလိုက်ပြန်သည်။

ယောက်ျားကောင်းဆိုတဲ့ စကား မင်းနဲ့ မတန်၊ ကေသရာဇာခြင်္သေ့မင်း မည်သည် မြက် သစ်ရွက်ကို ဘယ်ခါမှမစား။ ယောက်ျားကောင်းတို့ မည်သည်

ဘာသာ သာသနာကို သက်ပေး ကာကွယ်တယ်။ အမျိုးဘာသာ သာသနာ ဘယ်ခါမှ မစော်ကား၊ မင်းမူ မုဒိမ်းတန္တသာ ဖြစ်တယ်၊ ယောက်ျားကောင်း ထုတ်..."

ယောက်ျားကောင်း ဟုတ် မဟုတ် လူရေးပြကြည့်ပါလား" ဗိုလ်ထွန်းအောင်က ဓားကို ဝင့်လိုက်၏။ “အေး... ကောင်းတယ်” ““ဗိုလ်လေး... ဗိုလ်လေး...” မြင်းဖြူတစ်စီးသည် ဗိုလ်ချင်း၏ မြင်းရှေ့တွင် ပြေးလာ ပိတ်၏။

“လ်လေးရဲ့ ဓား သနသွားပါ့မယ်။ ဒီလို အယုတ်တမာ ပါ ပါးစာ ဗိုလ်လေးရဲ့ မတန်ပါဘူး။ ကိုရင် ဆုံးမပါရစေ” ၏

ခြင်ဆီမှ သောာ်ကား လူ မဟုတ်ပေ။ သင်္ကန်းဝတ်နှင့် သာမ တစ်သာ ဖြစ်၏။ သူကား ဗျိုင်းကလေး ခေါ် ရှင်သူငယ်ဗိုလ်ပေတည်း။

သင်က သဘောတူသည့် သဘောဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက် ၊ ဗိုလ်ထွန်းဇော်က

“ဟာ... ဘုရားသားတော်ကို ကျွန်တော် မသတ်လိုဘူး” ဟု ဆိုလေ၏။ -

“ငါ့ကို မင်းက သတ်မယ်၊ ဟု တစ်တီတူးသတ္တဝါဟာ မတ်တ အိပ်ဘယ် ရှိဖူးသလားကွ”

ဗျိုင်းကလေး ခေါ် ရှင်သူငယ်ဆိုလ်သည် မြင်းပေါ်မှ လှမ်း၍ ဗိုလ်ထွန်း ဇက်ကို ပိုင်းချလိုက်လေ၏။

ဗိုလ်ထွန်းအောင်မှာ ကိုရင့်ဒေါသကို အစင်းသိဖို့ သောကလေး ဒူးထော ရှောက်ပေးလိုက်သည်။ ထိုင်းကလေး၏ ခြင်းသည် နောက်သို့ လှည့်လာကာ ဗိုလ်ထွန်း တို နင်းသတ် ပတတ်ရပ်လိုက်သည်တွင်

“ကိုရင် ... ဒီလို မလုပ်နဲ့”

မြတောင်ဗိုလ်၏ ဟိန်းသော အသံကြီးကြောင့် ဗျိုင်းကလေးသည် ။ နေရာသို့ မြင်းကို ရွှေ့ဝင်သွားလေ၏။

“ဗိုလ်ချင်း... တာဝန်ကျေပါစေ” ဗိုလ်ချင်း၏ မြင်းသည် ရှေ့သို့ တိုးလာလေသည်။

“မင်းကို ယောက်ျားကောင်းတို့ရဲ့ အညစ်အကြေးအဖြစ် အားလုံး မုန်းနေကြပြီ ထွန်းအောင်ငယ်... မင်းဟာ အောက်အရပ်က လူသတ်မှုနဲ့ ထွက် တိမ်းရှောင်လာပြီး ဒီအရပ်မှာ စော်ကား ရမ်းကားနေတာကို ငါတို့ သည်းမခံ တော့ဘူး။ ဒါကြောင့် သစ္စာခံပါ"

“အသေခံပါရစေ ဗိုလ်ချင်း”

“မင်းရဲ့ အစွမ်းအစကို နှမြောလို့ ငါ တောင်းပန်နေတာ ထွန်းသော မင်းကိုယ်မင်း မင်းကြီးဗိုလ်ဥတ္တမရဲ့ တပ်ဗိုလ်လိုလို ဘာလိုလို သတင်းလွှင့်ထ လို့ မင်းကြီးရဲ့ တပ်ကလည်း မင်းကို အစိမ်းလိုက် ဝါးစားချင် နေကြတယ်

“သေတစ်နေ့ မွေး တစ်နေ့ပါ” “ဟေ့ ... မင်းကြီးဗိုလ်ဥတ္တမရဲ့ ရန်သူဟာ မြတောင်ဗိုလ်ရဲ့ ရန်သူပဲ

ဗိုလ်ချင်းသည် ဒေါသကို ချွန်းဖွင့်လွှတ်လိုက်ကာ ဒေါသတကြီး အော် ၌ ခင်းပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်လေ၏။

 

သွေးသောက် ဓားနှစ်စင်းသည် လက်ဝယ် ဝင်းခနဲယှဉ်၍ မိကာ၊ သွား ချင်း စတင် ထိခိုက်မိကြတော့သည်။

ဗိုလ်ချင်းနှင့် မြတောင်ဗိုလ်တို့တွင် ပြောင်းတိုသေနတ် ကိုယ်စီ ပါ၏။ အပင်ပန်းခံ၍ ဓားရေးပြနေစရာ မလို။ ဗိုလ်ထွန်းအောင်ကို အေးဆေးစွာ သုတ်သင်နိုင် ၏။ အနီးအနားရှိ ချုံများထဲတွင် ပြောင်းရှည်သေနတ်သမားနှင့် ဒူးလေး လင်းလေးသမား များလည်း ရှိကြ၏။

သို့တစေ... ယောက်ျား မပီသဟု ယူဆသဖြင့် မသုံးစွဲခြင်း ဖြစ်၏။

တစ်ကြောင်းလည်း ပုံပြင်၍ ရကောင်း၏၊ မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် သတိပေး လိုခြင်းကြောင့်လည်း ဓားကို သုံးခြင်း ဖြစ်၏။

ဗိုလ်ထွန်းအောင်သည် ဗိုလ်ချင်းအား မနိုင်နိုင်ကြောင်း မဆွက သိသည်။ မိမိ၏ ကိုယ်ခံကို ယုံကြည်ပြီး ခံခြင်း ဖြစ်၏။

ဗိုလ်ချင်းသည် ဗိုလ်ထွန်းအောင်လို မပေါ့ပါးပေ။ ဓားရေးမူ အဆမတန် သာ၏။ သို့ကြောင့် ဗိုလ်ထွန်းအောင် မောစေရန် မျက်နှာကာ မားလှကိုသာ တွင်တွင် သုံး၍ တစ်ချက်တလေမှ လျှို့ဓားရေးကို သုံးပြီး ရင်ခွဲအသားလှန်ဖြင့် လည်း

ကောင်း၊ စင်ရော်သုတ်ဖြင့် လည်းကောင်း တစ်ဖက်သား စိတ်အားငယ်အောင် ခြောက်လှန့်နေသည်။

မြတောင်တပ်သည် မျိုးဖျက်သစ္စာဖောက် ဗိုလ်ထွန်းအောင်အား ရေးကြီး ခွင်ကျယ် လာရောက် စောင့်ဆိုင်းနေကြခြင်း မဟုတ်။ သူတို့၏ အရေးထားသော အရာမှာ စလင်းတိုက်ပွဲသို့ စစ်ကူလာမည့် ပုဂံဗိုလ်၏တပ် (ကုလားတပ်သာ) ဖြစ်၏။

ဤအချိန်တွင် စလင်းမြို့၌ မင်းကြီးဗိုလ်ဥတ္တမ၏ တပ်များ ဦးဆောင်သော မျိုးချစ်ခုခံတွန်းလှန်ရေးတပ်များက စလင်းမြို့ ကို အရအမိ ကုပ်တွယ်ထားပြီး၊ ရန်သူ ကုလားဖြူ ကုလားမည်း တပ်များကို အလောင်းနှင့် မြေနှင့် လဲလှယ် တိုက်ခိုက်နေချိန် ဖြစ်၏။ အပေါ်ယံ ကြည့်လျှင် ဟေးလားဝါးလား နေတတ်သော လူမျိုးဟု ထင်စရာရှိ ပေမယ့် မိမိနိုင်ငံကို ထိပါးခံရသောအခါတွင်မူ လူလား... သဘက်လား ခွဲခြားမရအောင် ကြမ်းကြုတ်၍ ရဲရင့်ပြောင်မြောက်ကြောင်းကိုလည်း ပြသာ တိုက်ပွဲ ဖြစ်ပေသည်။

။ ကုလားတပ်များသည် ရွှေတန်ဆာ ဘုရားကုန်းကို အရ သိမ်းရန် ကြိုးစားနေကြ၏။ အကျအဆုံး များသဖြင့် နောက်သို့ ဆုတ်ကာ မြစ်တစ်ဖက် ကမ်းရှိ ပုဂံဗိုလ်၏ တပ်သို့ စစ်ကူတောင်းနေချိန် ဖြစ်သည့် မြတောင်ဗိုလ်၏

နှင်သော်တင်ည် ဆောင်းအရ ဖြတ်တောက် တိုက်ခိုက်ရန် ကြော်ဆိုင်း - ဗိုလ်ထွန်းအောင်နှင့် ကြုံကြိုက်ကြခြင်း ဖြစ်၏။

ဗိုလ်ထွန်းအောင်သည် မင်းကြီးဗိုလ်ဥတ္တမ၏ လက်ထောက်ဗိုလ်ယောင် တော် ဟိတ်ထုတ်၏။ ကာယသိဒ္ဓိ ပြီးသည်ဟု ဝါ၏။ စင်စစ်ကား ဓားပြ မုဒိမ်း သာ ဖြစ်သည်။

သူသည် ချောင်းအနောက်ဘက် ရှားတော၊ ညောင်ကုန်း၊ ကျောက်ရဲတုန်း ဂျာများနှင့် ချောင်းအရှေ့ဘက် ယမ်းဖိုကုန်းရွာသစ် ပရပိုက်တန်းရွာများတွင် လာရောက် တွင်ကျယ်နေ၏။ သူ့အလုပ်မှာ ဓားပြ ဖြစ်သောကြောင့် ကြေးခွဲသည်။ ဟင်းရွက်ခူး၊ ထင်းခွေ၊ ရေခပ်ထွက်သော မိန်းမများကို အို မရှောင်၊ စော်ကား၏။ သူကား မုဒိမ်းကောင်သာ ဖြစ်၏။

ယင်းသို့ ညံ့နံသော သတ္တဝါတစ်ယောက်နှင့် ရင်ဆိုင်၍ ဓားရေးပြရခြင်း မှာ ဗိုလ်ချင်းကဲ့သို့သော ခုခံတွန်းလှန်ရေး ပြည်ချစ်တပ်သားတစ်ယောက်အတွက် ဂုဏ်ငယ်လှသည်။ ။

သို့သော် သူ့ အား မလွှဲမရှောင်သာ ဆုံးမရတော့မည်။

ညဉ့်ရုံအောက်ဝယ် ငြိမ်ကုပ်နေသော ချောင်းဖြူရွာငယ်မှာ မြင်းခွာသံ များ အောက်တွင် ပျောက်ကျသွားတော့မည်သို့ ရှိသည်။ ။

မြင်းခွာသံများ တစ်စ တစ်စ ကျယ်လောင်လာ၏။ သို့တစေ မြင်းခွာသံ များသည် ပြန်၍ တိုးမှိန်သွားကာ တဖြည်းဖြည်း ဝေးသွားသည်။ နောက် မြင်းခွာ သံများ ပျောက်ကွယ်သွားကာ၊ ချောင်းဖြူရွာငယ်မှာ ညဉ့်ရုံအောက်တွင် တိတ်ဆိတ် မြ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေလေ၏။