Skip to product information
1 of 5

စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ

စန္ဒရားလှထွတ် - နှလုံးသားဘဏ်တိုက်မှရွှေဆည်းလည်းရတနာများ

Regular price 2,000 MMK
Regular price Sale price 2,000 MMK
Sale Sold out

နှလုံးသားဘဏ်တိုက်မှ ရွှေဆည်းလည်း ရတနာများ

          တချို့ဂီတတွေဟာ နားထဲကိုဝင်ပြီး နားထဲကပဲ ထွက်သွားတယ်၊ တချို့ဂီတကတော့ နားထဲကနေ ဦးနှောက်ကို ရောက်တယ်။ ဦးနှောက်ကမှတစ်ဆင့် တစ်ဘက်နားကနေ အပြင်ကို လွှတ်လိုက်တာလည်း ရှိရဲ့၊ အသည်းနှလုံးဆီကို ပို့လိုက်တာလည်း ရှိရဲ့၊ တစ်ခါ အသည်းနှလုံးကလည်း သူ့ဆီမှာ သိမ်းထားတာလည်း ရှိတယ်။ မသိမ်းထားဘဲ တစ်ဘက်နား ထွက်ပေါက်ကနေ အပြင်ကို လွှတ်လိုက်တာလည်း ရှိတယ်။ အဲဒီလိုပဲ နားထဲကို မဝင်တဲ့ ဂီတတွေလည်း ရှိတာပေါ့။ မဝင်တာရော၊ အဝင်မခံတာရော ဆိုကြပါစို့ ။

          မိမိအလွန်နှစ်သက်တဲ့ အရာဝတ္ထုပစ္စည်းကလေးတွေကို အမြတ်တနိုး စုဆောင်းထားပြီး တစ်ချိန်တစ်ချိန် ပြန်ထုတ်ကြည့်လို့ ခံစားရတဲ့ အရသာပီတိဟာ ဘယ်အရာနဲ့မှ မတူပါဘူး။ အဖိုးတန် ရတနာတွေ ဘဏ်တိုက်ထဲမှာ မပျောက်မပျက် သိမ်းဆည်းထားပြီး လိုတဲ့အခါ ထုတ်သုံးသလို၊ ဆင်မြန်းရသလိုပါပဲ။ )

          ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ဂီတမှန်းသိတဲ့အရွယ်ကစပြီး ဒီကနေ့အထိ နှစ်ပေါင်းများစွာ စုဆောင်းထားမိတဲ့ ဂီတတွေရှိနေပါတယ်။ တချို့လည်း မှတ်မှတ်ထင်ထင် သိမ်းထားရ တယ် မဟုတ်ဘဲ အသည်းထောင့်” လိုနေရာမျိုးမှာ မသိလိုက်ဘာသာကလေး ပုန်းခိုနေတာ ပါ။ အများစုကတော့ မြတ်နိုးလွန်းလို့ တစ်သက်လုံး ပိုင်ဆိုင်ရအောင် နှလုံးအိမ်ထဲမှာ သိမ်းဆည်းထားတာတွေပါ။

          ဂီတမှန်းသိတဲ့အရွယ်ဟာ အခြားသူတွေအဖို့တော့ မပြောတတ်ဘူး။ ကျွန်တော့်အဖို့ ကတော့.. သုံးနှစ်သားအရွယ်လောက်ကလို့ ပြောရမယ် ထင်ပါတယ်။ လူမှန်းသိစအရွယ်ကို အမျိုးမျိုးသတ်မှတ်ကြသလိုပါပဲ။ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး အသိဉာဏ် ပါရမီခံချင်း မတူ ကြသလို ဂီတသန္ဓေအသုံစွဲကပ်၊ ရှင်သန်၊ မွေးဖွားတဲ့နေရာမှာလည်းတစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး မတူနိုင်ကြပါဘူး။

          သုံးနှစ်အရွယ်မှာ ဂီတမှန်း သိတယ်ဆိုရာမှာ မပီဝိုးဝါးနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ မှတ်ဉာဏ် နဲ့ အမေ၊ အစ်ကို၊ အစ်မတွေရဲ့ ပြောပြချက်တွေ ပေါင်းစပ်ပြီး ကောက်ချက်ချလို့ ရတာက ကျွန်တော်ဟာ အဲဒီအရွယ်ကတည်းက ဂီတသံကို သတိပြုတတ်နေပြီ ယဉ်ပါးစိတ်ဝင် နေပြီဆိုတဲ့ အချက်ပါပဲ။ ဒါကြောင့် ဂီတမှန်း သိတယ်လို့ဆိုခဲ့တာပါ။ ဂီတကို ခံစား တက်ပြီး ကြိုက်နှစ်သက်တက်ပြီလို့ မဆိုလိုပါဘူး ။ ဂီတ အသိ (Musical Sense) နဲ့ ဂီတခံစားနှစ်သက်မှု (Musical Appreciation) က အလွန် ကွာခြားလှပါတယ်။

          ဝါးခယ်မမြို့ တစ်ဘက်ကမ်းမှာရှိတဲ့ ကျွန်တော်တို့အိမ်မှာ အဖေက သားသမီးတွေ အတွက် စန္ဒရား၊ ပတ္တလား၊ တယောနဲ့ ဓာတ်စက်ဝယ်ပေးထားတယ်။ အဖေက ဂီတမျိုးရိုး ထဲက မဟုတ်ပါဘူး။ ဝါသနာပါတာပါ။ ဝါးခယ်မ၊ မြောင်းမြ၊ ပုသိမ်၊ မော်လမြိုင်ကျွန်း၊ အိမ်မဲစတဲ့ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသတွေမှာ ခုတ်မောင်းနေတဲ့ မော်တော်ကြီးငယ်တွေကို အများဆုံးတည်ပေးရတဲ့ လိုင်စင်ရမော်တော်တည်ဆရာ မြန်မာထူး ဆိုတာ ကျွန်တော့်ရဲ့ အဖေပါပဲ။ စစ်မဖြစ်မီက မြန်မာထူးမော်တော်ရုံပိုင်ရှင် ဦးစံထူးဆိုရင် လူသိအတော် များခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ သားသမီးခုနစ်ယောက်ထဲက အငယ်ဆုံးသား ဖြစ်ပါ တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ အစ်မအကြီးဆုံး၊ အစ်ကိုအကြီးဆုံးနဲ့ ဒုတိယအစ်မအကြီးဆုံးတို့ ဟာ စန္ဒရားတီးတတ်ပါတယ်။ အဲဒီအထဲမှာ အစ်ကိုကြီးက ဆရာပါပဲ။ သခင်စိန်သွင် လို့ခေါ်ပါတယ်။ ဆရာဆိုတာ အိမ်သားတွေအပေါ်မှာ အတီးအမှုတ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး သိသမျှသင်ပြပေးတဲ့ ဆရာပါ။ ကြေးစားဂီတဆရာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အောရောင်း တီးနိုင်တယ်။ ဝါးခယ်မမှာ နာမည်ကြီးတဲ့ ဆိုင်းဆရာ ဦးသိန်းဖေတို့၊ ဦးဘချိုတို့လို ပညာရှင်တွေဆီကလည်း နည်းယူတယ်။ အထူးသဖြင့်ကတော့ ဓာတ်ပြားတွေထဲကလေ့လာတီးမှုတ်တဲ့သူဖြစ်တယ်။ ညီအစ်ကိုမောင်နှမ အမှတ်စဉ် ၁၊ ၂ ၊ ၃ က ဂီတ ဝါသနာပါပြီး၊ အမှတ်စဉ် ၄၊ ၅၊ ၆ ဖြစ်တဲ့အစ်မ၊ အစ်ကို၊ ညီမတို့ကြတော့.. အတီးအမှုတ် ဆိုရင် ယောင်လို့တောင် အနားမကပ်ကြဘူး။ နောက်ဆုံး အမှတ် ၇ ဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော် ကြတော့... ဗီဇပြန်ဆက်တယ်လို့ ပြောစမှတ်ပြုကြတယ်။

          ကလေးသူငယ်တွေနဲ့ ပတ်သက်လို့ သူတို့တစ်တွေနဲ့ ပထမဦးဆုံး ထူးထူးခြားခြား မြင်တာ မှတ်မှတ်ထင်ထင်ကြားတာ။ နင့်နင့်နဲနဲ ခံစားရတာတွေဟာ သူတို့ရဲ့ဘဝတွေကို လွှမ်းမိုးထားတယ်။ အဲဒီအမြင်၊ အကြား၊ ခံစားမှုအတွေ့အကြုံတွေဟာ တစ်နည်း မဟုတ် တစ်နည်း သူတို့တစ်တွေရဲ့ဘဝကို ပြုပြင်ဖန်တီးတတ်ကြတယ်။ တစ်ချိန်မဟုတ် တစ်ချိန် သူတို့ဘဝတွေမှာ ကျိုးကြောင်း ဆက်နွယ်ပတ်သက်လာတယ်လို့ ကြားဖူး ပါတယ်။

          ငယ်စဉ်ဘဝက ကျွန်တော့်နားထဲကို ပထမဦးဆုံး မှတ်မှတ်ထင်ထင် ဂီတသံတစ်ပုဒ် ရောက်ရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒီဂီတရဲ့ အမည်ပြောရင်... အံ့သြကြမှာတော့ သေချာတယ်။ ဘာပြု လို့လဲဆိုတော့ ပန်းမြိုင်လယ်သီချင်းကြီးဖြစ်နေလို့ပါပဲ။ ဟုတ်ပါတယ်။ ဓာတ်ပြားထဲမှာ မအေးမိဆိုထားတဲ့ ပန်းမြိုင်လယ်ပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်အဖို့ရာမှာတော့ စန္ဒရား ရွှေပြည်အေးရဲ့ ပန်းမြိုင်လယ်ပါ။ မအေးမိရဲ့ အဆိုဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့နုနယ်တဲ့ နှလုံးသားကို ဘယ်လိုမှလာပြီး မရိုက်ခတ်ခဲ့ပါဘူး။ စာသားအကြောင်းအရာဆိုတာလည်း လုံးဝ နားမလည်ခဲ့ပါဘူး။ ဆရာ ရွှေပြည်အေးရဲ့ စန္ဒရားလက်သံကသာ ကျွန်တော့်ရဲ့ အသည်း နှလုံးကို ကိုင်မလှုပ်ခဲ့သည့်တိုင်အောင် တိုးဝှေ့ဝင်ရောက်ခဲ့တာပါ။ ကျွမ်းဝင် ရင်းနှီးခဲ့တာပါ။

          ဒီလိုပါ... အစ်ကိုကြီး အစ်မကြီးများက ဓာတ်ပြားဖွင့်ပြီး ပန်းမြိုင်လယ် တက်ကြ တယ်။ ဓာတ်ပြားက နှစ်ပြားတွဲ၊ သီချင်းဆုံးအောင် နားထောင်ဖို့ ဆိုရင်တောင်မှ ဟိုဘက် ခြမ်း သည်ဘက်ခြမ်း လေးဘက်ဆိုတော့ အနည်းဆုံး ၁၂ မိနစ် ကြာတယ်။ တစ်နေ့ ဓာတ်ပြား ဖွင့်ကြတယ်။ အစအဆုံး အကြိမ်ပေါင်းများစွာ နားထောင်ကြတယ်။ တီးကွက် တွေလိုက်မှတ်ပြီး စန္ဒရားနဲ့ ပြန်တီးကြတယ်။ သီချင်းကြီးက ရှည်ရတဲ့အထဲ ပန်းမြိုင်လယ် ဆိုတဲ့အတိုင်း တီးရင်း လည်” နေကြလို့ တော်တော်နဲ့ ရှေ့မတက်နိုင်ကြဘူး။ အဲဒီတော့ တစ်ပိုဒ်တစ်ပိုဒ်ဆိုရင်... ထပ်တလဲလဲ အခေါက်ခေါက်အခါခါ ကြားနေရတာပေါ့။ တစ်လ ကျော်ကျော်ကြာလို့ သီချင်းလည်း ဆုံးကြရော ကျွန်တော့်နားထဲမှာ ပန်းမြိုင်လယ်ဟာ အခေါက်တွေ ရာထောင်ချီပြီး တအီကြီး တအီကြီး မကြားချင်အဆုံး... နားထဲ ရိုက်သွင်း သလို ဖြစ်နေတော့ မရင်းနှီးဘဲ ခံနိုင်ပါတော့မလား။ အိမ်မှာစကားပြောတတ်တဲ့ ကြက်တူရွေး ရှိရင်တောင်မှ အလွတ် ပြန်ရွတ်ပြနိုင်လောက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း အဲဒီအထဲက အပိုဒ်ကလေးတွေ အသံကလေးတွေ ဟိုစပ်စပ်၊ ဒီစပ်စပ် မှတ်မိသက်မိနေတော့တာ ပေါ့။ တစ်ခါတလေ... သူတို့တစ်တွေ တီးရင်း ထစ်နေတဲ့အခါမှာ ကျွန်တော်က တူနယ်တဲ့နယ်နဲ့ ဝင်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ထောက်ပေးရတယ်တဲ့။ ကျွန်တော် မျက်နှာကောင်းမရပါဘူး။ “မရရတဲ့ အထဲ လာမရှုပ်စမ်းနဲ့ သွားစမ်း” လို့ အော်လွှတ်ခံရတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော် ၄ နှစ် သား ၁၉၄ဝ ပြည့်နှစ်။

          အစ်ကိုကြီးတွေ၊ အစ်မကြီးတွေ မရှိတုန်း ကျွန်တော် စန္ဒရား ဖွင့်ပြီးနားထဲမှာ ကြားဖူးနေတဲ့ သီချင်းထဲက အသံတွေကို စန္ဒရား ခလုတ်တွေပေါ်မှာ လက်ညှိုးတစ်ချောင်း နဲ့ ရှာဖွေကြည့်တယ်။ စမ်းခေါက်ကြည့်တယ်။ မဆိုးဘူး။ ရတဲ့အခါ ရတယ်။ မရတဲ့အခါ ဆိုလည်း အပင်ပန်းခံပြီး တွေ့ အောင်လိုက်ရှာနေတာပဲ။ မတ်တတ် ရပ်လိုက်ရင် စန္ဒရား ခလုတ်တွေက ကျွန်တော့်မျက်စိရှေ့တည့်တည့်မှာ မျက်နှာနဲ့ကို အပ်လို့၊ ကပ်လို့။ ဒါထက် နီးစပ်တာ ဘာရှိတော့လဲ။

          မြင်ဖူး တွေ့ဖူးကြပါလိမ့်မယ်။ ကလေးသူငယ် တစ်ယောက်ကို စန္ဒရားအဖုံးဖွင့်ပေး လိုက်ရင်.. အဲဒီကလေးဟာ ပထမတော့ လက်နဲ့ တို့ကြည့်မယ်။ နောက်အားမလို အားမရ ဖြစ်လာရင် စန္ဒရားခလုတ်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဂျုံနယ်သလို နယ်လိမ့်မယ်။ နောက် စိတ်မရှည်ရင်လည်း လက်ဝါးတွေနဲ့ တဗျန်းဗျန်းလျှောက်ရိုက်လိမ့်မယ်။ တစ်ခါတလေ လက်သီးဆုပ်ပြီး ထုတာတို့၊ တံတောင်ဆစ်တွေနဲ့ထောက်တာတို့တောင် လုပ်လိမ့်မယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဒါတွေ မလုပ်ဘဲ လက်ညှိုးတစ်ချောင်းနဲ့ တစ်လုံးချင်း အသံကိုလိုက် ရှာပြီး ခေါက်နေတတ်တယ်လို့ပြောပြကြပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အပြင်ကပြန်လာလို့ တွေ့ သွားပြီဆိုရင်တော့... အဆူခံရတော့တာပါပဲ။ “ဒါ....ကလေး ကစားစရာ မဟုတ်ဘူး၊ ကမ်းနားသွားဆော့ချေ” အမှန်တော့.. ကျွန်တော် ကမ်းနားမှာ မဆော့ချင်ဘူး၊ စန္ဒရားမှာဆော့ချင်နေပါပြီ။ ဒါကို အဖေက ရိပ်စားမိလို့.. “တီးပါစေကွာ၊ ဖြည်းဖြည်းတီးရင် စန္ဒရား ကြိုးတွေ မကျပါဘူး”လို့ ပြောတဲ့အတွက် ကျွန်တော်ဟာ အစ်ကို၊ အစ်မတွေမရှိတုန်း အားတဲ့အခါတွေမှာ စန္ဒရားနဲ့ “ဆော့” ခွင့် ရလာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ဟိုစမ်း၊ သည်စမ်းနဲ့ နည်းနည်းပါးပါး ခေါက်တတ်စပြုလာတယ်။ “စမ်းတဝါး” တီးတယ်ပေါ့ ။ နားထဲမှာ လျှံနေတဲ့ ပန်းမြိုင်လယ်ထဲက အချိုးအကွေ့ အပိုင်းအစလေးတွေ ဟိုနည်းနည်း သည် နည်းနည်း အသံ ဖမ်းလာနိုင်တယ်။

          တစ်နေ့တော့ မတန်တဆ ပန်းမြိုင်လယ်ကြီးကို ကျွန်တော် “စမ်းတဝါး” တီးနေတာ အဖေက သေသေချာချာ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နားထောင်ရင်း “ဒီကောင် မဝေးဘူး.....ဖြစ်မယ်ကွ”လို့ အစ်ကိုကြီးကို လှမ်း ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့... ကျွန်တော့် ကို စန္ဒရား စ သင်ပေးဖို့ပါ တစ်ခါတည်း အမိန့်ချလိုက်ပါတော့တယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ပဲ “ပန်းမြိုင်လယ်” အတီးကောင်းလွန်းလို့ ကျွန်တော်ဟာ ထံတျာတေရှင် စပြီး သင်ခဲ့ရ တော့တာပါပဲ။

          ၁၉၄၁ ခုနှစ်မှာ ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်ဟာ မြန်မာနိုင်ငံကို အရိပ်မိုးလာပြီး နိုင်ငံရေး အခြေအနေနဲ့အတူ ကျွန်တော့်ထက် ၁၅ နှစ်ခန့် အသက်ကြီးတဲ့ အစ်ကိုကြီးရဲ့ အခြေအနေ တွေလည်း ပြောင်းလဲလာပါတယ်။ ကျွန်တော် ကြိုး ၃ ပုဒ်၊ ဂန္ဓမာတောင်၊ အကိုင်းမသိ၊ စိန်ကြောင်နီလာ၊ ချစ်သမျှကို.. စတဲ့ သီချင်းကြီးတွေ ရနေပါပြီ။ “ကောင်းချီသင်္ခ”တက်နေ တုန်းတစ်နေ့ အစ်ကိုကြီး အိမ်ကပျောက်သွားပါတယ်။ မြောင်းမြဘက်ကို သခင်တွေနဲ့ ပါသွားသလို၊ ရန်ကုန်ပဲ သွားသလို၊ စစ်ထဲပဲဝင်သွားသလို၊ အဲဒီအချိန်က မြစ်ဝကျွန်း ပေါ်မှာ သခင်တွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုဟာ အလွန်တက်ကြွပြီး အရှိန်ကောင်းနေတဲ့ အချိန် ဖြစ်ပါတယ်။

          တိုင်းပြည် မငြိမ်မသက်ဖြစ်လာတာနဲ့ ကျောင်းတွေပိတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ကျောင်းတောင် ဟုတ်တိပတ်တိမနေရသေးပါဘူး။ ကကြီး ကခွေး ဘာမှန်းမသိခင် သံမှန်၊ ငါးပေါက် ကြိုးတွေ၊ ဘွဲ့တွေနဲ့အရင် စပြီးရင်းနှီးခဲ့ရတာပါ။ အစ်ကိုကြီး မရှိတော့ ကျောင်း အားနေတဲ့ ဒုတိယအစ်မကြီး၊ မမြရှင်က နည်းနည်းပါးပါး ပြပေးပါတယ်။ အဲဒီတုန်းကကျောင်းပိတ်ထားတဲ့အတွက် မမရှင်ရဲ့ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေအိမ်မှာ စုပြီး ဆိုကြတီးကြတာ ကျွန်တော် မှတ်မိနေတယ်။ မနုနုတို့၊ မလှယဉ်တို့၊ မခင်စု(ခင်နှင်းယု) တို့နဲ့ ကိုသာလှ၊ ကိုမြမောင်(ကွယ်လွန်သူပြန်ကြားရေး ဒုတိယဝန်ကြီး ဦးမြမောင်)တို့၊ ကိုသာလှက စန္ဒရားအတီးကောင်း၊ ရုပ်လည်းချော၊ မိဘကလည်း ချမ်းသာတယ်။ ရန်ကုန်က မြို့မကျောင်းမှာ နေတယ်။ သူကပဲ မမရှင်ဆီ လာလာနေရင်း ကျွန်တော့်ကိုကောင်းချီ သင်္ခါ ဆုံးအောင်တက်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ရန်ကုန်မှာ အေဝမ်းခင်မောင်ဆီက သူတက် ယူလာခဲ့တဲ့ “နတ်ရှင်နောင်” သီချင်း ကျွန်တော့်ကိုဆက်တက်ပေးတယ်။

          သီချင်းကြီးတွေ တစ်ချိန်လုံးတီးလာခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ နတ်ရှင်နောင်ကြတော့ သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ အရမ်းကို လက်တွေ့ နေတယ်ဆိုပဲ။ အိမ်မှာစုကြတဲ့ ပရိသတ် တွေက ဆိုချင်တဲ့သူတွေမှန်သမျှကို ကျွန်တော်က ဒိုင်ခံတီးပေးခဲ့ရတယ်။

          အဲဒါတွေဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမနှစ်ဂီတ အတွေ့အကြုံများပါပဲ။ သီချင်းတက်တဲ့ နေရာတွေမှာ ဘယ်သီချင်းပြီးရင် ဘာတက်ရမယ်ဆိုတဲ့ စနစ်တကျမှုမျိုးလည်း မရှိခဲ့ပါဘူး။ သင့်မယ် ထင်သလို ရတဲ့အထဲက တက်ပေးလိုက်ကြတာပါပဲ။ ဒါတွေ အခု ပြန်တွေး ကြည့်တော့ ဆန်းတော့လည်း အဆန်းသား။ ကျွန်တော့်ကို အစ်ကိုကြီးနဲ့ ကိုသာလှဆိုတဲ့ သင်ဆရာနှစ်ယောက်က လက်တွေ့ သင်ပေးတယ်။ ရွှေပြည်အေးနဲ့ အေဝမ်းခင်မောင် ဆိုတဲ့ ကြားဆရာနှစ်ယောက်က ဓာတ်ပြားထဲကနေ တီးကွက်တွေပြတယ်။ ဒါပေမဲ့.ကျွန်တော့်ဘဝကိုပြောင်းပစ်မယ့် တကယ့်ဆရာအရင်း ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်နဲ့က မတွေ့ ရသေးဘူး။ အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်က ကျွန်တော်ရဲ့ မွေးစားဖခင်ဖြစ်လာမယ့် စောင်း ဦးဘသန်းပါ။