စစ်ကိုင်းဦးဘိုးသင်း - ရှုမဆုံးတဲ့မိဘုန်းကြွယ်

ရှုမဆုံးတဲ့ မိဖုံးကြွယ်

          မောင်မြင့်သည် နတ်တော်လတစ်နေ့သော နံနက်တွင် အောက်သို့ စုန်လာသော မော်တော်ဘုတ်တွင် ပါလာ၏။ ၎င်း၏ အနီးတွင် ၎င်းနှင့် ရွယ်တူဟုထင်စရာ မိန်းမပျို ခပ်သန့်သန့် ဖိုင့်ဖိုင့်ဝဝ ဆိုရခမန်း လှလှ လေးယောက်လည်း ပါလာ၏။ ထိုမော်တော်ဘုတ်ပေါ်တွင်ပင် ပရိမ္မသို့ သွားသော မိန်းမကြီးနှစ်ယောက်နှင့် ယောက်ျားကြီး တစ်ယောက်သည် ပဲ့ပိုင်းကျကျ တစ်နေရာက ပါလာ၏။

          ထိုအပျိုထင်ရသော အမျိုးသမီးလေးယောက်သည် အံ့ချီးကုန်နိုင် ဖွယ်ဆိုသော သဘောနှင့် မိုးညှင်းသမ္ဗုဒ္ဓေစေတီအကြောင်းကို ရေပက် မဝင်သာအောင် ပြောပါလာ၍ မောင်မြင့်သည် ကြားပြင်းကတ်သကဲ့သို့ နိသက်သက်မျက်နှာရှုံ့ပြီးသော် “အလကားကောင်မတွေ၊ သည်ကောင်မ တွေများကိုရတဲ့ တောင်သူဟာ အမတော်ကြေး ဘယ်လောက်ပေးပေး၊ တတ်နိုင်လျှင် ဘဏ်မှာ ရှိတဲ့ငွေကိုအကုန်ပေး မွဲလက်စသတ်မှာ မဟုတ်” ဟု မဆီမဆိုင် မတော်မလျော် စိတ်ထဲက တောက်တီးနေလေ၏။

          ထို မိန်းမပျိုလေးယောက်ကလည်း ဖျင်နီအပေါ်အင်္ကျီနှင့် သုံးကျပ်ခွဲလောက်တန်သော တိုင်းရင်းရက် လုံကွင်းကို ဝတ်လာသည့် မောင်မြင့်ကို ထင်းခြောက် တုံးကလေး တစ်တုံး မော်တော်ဘုတ်ပေါ်မှာ ပါလာသည်ဟု ထိုမိန်းပျိုလေးယောက်ကလည်း ထင်ပုံရ၏။ သို့လင့် ကစား မောင်မြင့်၏ လက်ထဲတွင် ပြုံးပါနှင့်ဆိုသော ဝတ္ထုစာအုပ်တစ်အုပ် ရှိနေ၏။

          မိန်းမပျိုလေးယောက်ထဲမှ တစ်ယောက်သော မိန်းကလေးက ညွန့်ညွန့်များ ပါလာရင် သိပ်ပျော်မှာပဲဟုဆို၏။ ထိုအခါ တစ်ယောက် က “ညွန့်ညွန့်လိုက်မလို့ပါပဲ၊ သူ့ ရည်းစားပြန်မလာတာနှင့် စိတ်နာမိပြီး မလိုက်လာတာ” ဟု ဆို၏။

          ထိုအခါ တစ်ယောက်က ဤသို့ လက်ရင်းသံကလေးကိုနှိပ်လိုက် လေ၏။ ထိုမိန်းကလေးကား တော်တော်ပင် ချောလှသည်ဟု ထင်မည် ဆိုသော် ခေတ်မောင်များက ထင်မလားမဆိုနိုင်။ ထိုမိန်းကလေးကို ကျွန်ုပ်က ချောလှပါသည်ဟု ချီးသော် မောင်မြင့်က ကိစ္စမရှိ မောင်မြင့် ရဲ့ လက်စွဲကျော် လှထွန်းက “ဆရာကြီးဟာ အင်မတန့်ကို မတော်မလျော် ရေးသည်” ဟု မုချဘုနှိ်မည်ဖြစ်၏။

          “ညွန့်ညွန့်လား ချစ်ပါရဲ့၊ ဒါပေ့ ဒါလောက်တောင် ယောက်ျား ငတ်ရတယ်လို့၊ ယောက်ျားတွေပေါလှချည့်၊ ကတဲ၊ ချေးပေါ၊ သေးပေါ။ ဝက်သားခုတ်တဲ့ ဓားပြားပြားကြီးနှင့် ထက်ခြမ်းကွဲသွားအောင် ခုတ်ချင် လိုက်ဖို့ကောင်းတာပဲ။”

          “ရှင့်နှယ်ရှင်”(တစ်ယောက်က)

          “ရှင့်နှယ့်ရှင်လုပ်မနေနှင့်ရှင်၊ ရှင်တို့လည်းမိန်းမ၊ ကျွန်မလည်း မိန်းမ။ ဘာ၊ ယောက်ျားကိုစွဲစရာရှိသလဲ၊ ခုတော့ သေလုအောင်စွဲတာ။ လိုချင်သလား၊ ဆာသလား။ အိမ်လူကြီးတွေမရှိခိုက် ဟော... လိုချင်တဲ့ မောင်ကိုခေါ်၊ ခြောက်ဆယ်ကျော် ဘကြီးကိုခေါ်..လာမှာဘဲ၊ သွားပြီးပြီး လာမှာ၊ ပြီးတော့ ပြန်လွှတ်လိုက်၊ နောက်လာပါရစေဦးလို့ တောင် ပြောသွားဦးမှာ၊ အလိုရှိတိုင်း လိုချင်သူကိုခေါ် ရှင်ရမှာပဲ”

          (သောခနဲရယ်ကြလေ၏။ ပါလာသော ဝက်အူချောင်းကြော်ကို အမြည်းပြု၍ ဓာတ်ဘူးထဲမှ လက်ဖက်ရည်ဖန်ကို သောက်ကြ၏။)

          မောင်မြင့်သည် ထိုသို့သော အသံနှင့် အမူအရာကို ကြားမြင်ရ၍ လျစ်လျူပြုခြင်းဆိုသော အထက်တန်းစားဆိုသူတို့၏ မူနည်းကို သဘောမထားနိုင်ဘဲ “ဘယ်လို မိန်းမစားတွေလဲ၊ ကဲပဲကဲလှချည်လား” ဟု စိတ်ထဲမှ တော်တော့်ကို ပွထိုးပြီးလျှင် “ငါ့လိုလူကို ခေါ်စမ်းစေချင် တယ်၊ ပွက်ပွက်ကိုလန်သွားအောင် တီးလွှတ်မှာပဲ” ဟု စိတ်ကစားမိလေ ၏။

          မောင်မြင့်သည် ထိုသို့ စိတ်ကစားမိရုံမျှမက မဆီမဆိုင် ရယ်သံ ကြား၍ စိတ်မခိုင်သဖြင့် အငြိမ့်သို့ထသွားဘိသကဲ့သို့ စိတ်တွင်ဖြစ်ပေါ် လာ၍ “ကျုပ်လိုလူကိုခေါ်ကြည့်စမ်းပါလား” ဟု ထိုအနားသို့ သွား ကာ ပြောလိုက်ချင်လေ၏။

          အကယ်၍ မောင်မြင့်သည် ကွင်းဆက်သဘောနှင့် ဖြစ်ပေါ်လာ သော ၎င်း၏စိတ်အတိုင်း ထသွား၍ပြောခဲ့လျှင် စွာစွာလန်မလန်က “လာလေ ကျွန်မကခေါ်တယ်၊ လိုက်ခဲ့ဟိုကို” ဟု ဆိုမလား။ သို့တည်း မဟုတ် “ဟီဟိ... တော့်လို လူလား၊ ဘယ်အကြားမှာ ညှပ်ထားရမလဲ” ဆိုပြီးလျှင် လက်ခုပ်တီးကာ အပျိုတစ်စုက သရော်လိုက်ကြမလား၊ အတော်ပင် ကကွက်ကလေးကား ကလက်တက်တက် ရှိနေပေလိမ့်။

          စွာစွာလန် မလန်က ဤသို့ဆက်၍ လက်သံပြောင်ပြန်၏။ ဘုရားဖူးက အပြန်ပေကိုး။ (ဝါ) သမ္ဗုဒ္ဓကအပြန်ပေပဲကိုး။

          “ရှင့်၊ ခုကာလ ငမ်းငမ်းတက်တို့ကလည်း အရှက်မရှိဘဲ ချက်ချင်းပဲ ဖက်လိုက်တော့မလို “ဈေးကိုသပြီး ဖြီးလိမ်းဝတ်စားကာသွားခဲ့ပါလျှင် ကြည့်လိုက်ကြတာ၊ ပိုးချင်စိတ်နှင့် ငမ်းလိုက်ကြတာ။ ရှေ့ကလည်း ကြည့်တာပဲ၊ မျက်လုံးကြီးကိုဖြဲလို့၊ ဘေးကလည်း ကြည့်တာပဲ ပါးစပ် ဟကာ သူတို့ပါးစပ်ပြဲလို့၊ နောက်ကလည်း ကြည့်တာပဲ နောက်ကကြည့်တော့ တင်ပါးကလေး အိအိက မောင်တွေကိုမိထားပြီ။ လှုပ်လှုပ်လှုပ်လှုပ် နှင့် နိမ့်တုံမြင့်တုံ သွားပုံကို မြင်သောခါ ပါးစပ်ကိုဟ၊ မျက်လုံးကိုပဲ ကတဲ့ ပုစွန်မျက်စိဖြစ်ကာ ကျွတ်ထွက်သွားမှာများ သနားစရာ၊ တချို့ ကတော့ ယာခင်းပေါက်ထဲက နွားမအုပ်ကြားက ကြာကထိကဆရာ သိုးကြောင် ကြီးကသင်ထားတဲ့အတိုင်း ရိုင်းရိုင်းပဲ သွားပြီးကြ...”

          ထိုအခါ အပျိုလေးယောက်သည် ဟားပေါက်နှင့် လက်ဖက်ရည် သောက်ရင်း မော်တော်ဘုတ်ပေါ်တွင် သောခနဲဖြစ်နေကြလေ၏။

          မစွာလန်က မတန်သေးဘဲ၊ ဤသို့လာပြန်သေး

          “ခုကာလမောင်တို့က တောသား တောသူဆို အလုပ်ကပူလို့ ခမျာ များ သနားစရာ၊ သည်လိုဟာကို ဘယ်မှာရှိနိုင်ပါ့မလဲ ကျောင်းတော် ကြီးသား အထက်တန်းက မောင်များကတော့ အားမရဘဲ လှလှကြီး အပိုးမျိုးနှင့် ဟပ်ထိုးအကြည့်ဖြင့် ကြည့်ပြီ။ သူတို့ရဲ့ စိတ်ထဲကတော့ မိပြီးငြိနေတာပေါ့ ၊ နွားမအုပ်ကြားက သိုးကြောင်ကြီး နိဿရည်းကို အပြီးတိုင်တတ်နေလို့ ဟပ်တပ်စွဲပေါ့။ တက္ကသိုလ်မောင်ဆိုတော့ သူ့ ထက်ကဲ၊ တကတ်၊ သွားဖြဲတာကိုတောင် ကျောင်းကပြန်အလာမှာ လက် ဖက်ရည်ဆိုင်ကနေ ရှာတော်မူပြီး၊ မစေ့တော့ဘူး။

          သောခနဲ...။

          “ဒီဂရီများရလာတော့၊ သာ၍ကဲပြီး သူတို့က လက်ဖြောက်တီးကာ ခေါ်ရင်ပဲ၊ ရှုမဆုံးတဲ့ မိဖုံးကြွယ်တို့ကို ရတော့မလို တိတိနှင့်သွားကြီး မစေ့နိုင်၊ လက်ကြားမှာ စီးကရက်ကိုညှပ်ပြီး တဟီးဟီးပေါ့၊ သာ၍သာ၍ မိမိ၊ ထိထိကြီးနှင့် ပိုးပန်းကာကြည့်တော့ပြီ။ သည်တော့ ယောက်ျားဆိုတာ မိန်းမတို့ကို ဟိုဇောနှင့် မောနေအောင်ကြည့်ပြီ။ မြစ်ထဲမှာ ရေဆင်းချိုးတာတောင် မလွတ်အောင်ကြည့်ပြီ။ ဟိုက်စကူး မောင်များကတော့ သာ၍ကြည့်ပြီ။ တက္ကသိုလ်မောင်များဖြစ်တော့ သာ၍သာ၍ကြည့်ပြီ၊ ဒီဂရီ ရလာတော့ တဟာဟာနှင့် အကြည့်ဆုံးပေါ့ ”

          (အပျိုကလေး လေးယောက်သည် သဘောကျကြ၍ သသော သောနှင့် တဟောဟော ရှိနေကြလေ၏။...)

          မစွာလန်ကား၊ မတန်သေးဘဲ၊ တရားခံမရှိဘဲနှင့် ဤသို့ ဆက်ကာ နှံပြန်၏။

“ရာထူးများရတော့ရှင့်၊ ဘဝင်မြင့်သည်ထက်မြင့်ပြီး ထိပ်သီး ခေါင်ကိုင်းကို ချိန်ကာ လက်ကြားမှာ ညှပ်ထားတဲ့ စီးကရက်မီးပြာကို ခါကာခါကာနှင့်ပေါ့၊ အကြည့်ဆုံး၏ အကြည့်ဆုံးနှင့် ကြည့်ရှာတော်မူတော့သည်။ သည်တော့၊ အလိုရှိရင် ခေါ်လိုက်ရှင်၊ နေ့ကြောင်တောင်မှာ ပင် မရှောင်ဘဲ တစ်နေ့မှာ နှစ်မောင်တောင် ပြောင်ပြောင်ကြီး ထည်လဲနှင့် နွှဲရအောင် ရနိုင်ပါတယ်ရှင်...”

          ထိုသို့ ပြောဆိုကြပြီးလျှင် တဟီဟီ၊ တရီရီနှင့် တရွှင်ရွှင်ပြုကာ ထမင်းစားကြရန် ချိုင့်များကိုယူ၍ ပြင်ကြလေ။

          မောင်မြင့်ကား ထိုသို့ သော မခံချိမခံသာ ခနိုးခန့်နှင့် စကားကို ကြား လာရ၍ ထကာသာ ခုန်လိုက်ချင်၏။ ဘယ်လိုအမျိုးအစားများ ဖြစ်ပါ လိမ့်မလဲ။ လယ်သူမများတော့ မဟုတ်တန်ရာ။ သည်အရပ်မှာ လည်း လယ်တော အကြီးအကျယ်မရှိ။ ယာနှင့် မြေနုကျွန်းပေါ်သာ ရှိသည်။ ရမ်းလှပါ ကလား၊ တကတဲ ပြောလိုက်သည့် စကားများသည် နားခါးပြီးလျှင် ညံ့တီတီချည်းပဲ၊ “ငါသွားပြီး စကားစစ်ထိုးပြန်ရော့မယ်” ဟု စိတ်ထဲက အကြိမ်းကြီးကြိမ်းသကဲ့သို့ ရှိနေကာ မုံရွာစာအုပ်ဆိုင်မှဝယ်လာသော “ပြုံးပါနှင့်” ဝတ္ထုကိုဖွင့်ကာ ကြည့်နေလေ၏။

          အမျိုးသမီး တစ်စုသည် ပျော်ပျော်ပါးပါး ထမင်းများ စားသောက် ပြီးကြသောအခါ ၎င်းတို့၏ သဘာဝအတိုင်း ယဉ်ကျေးဖွယ်ရာ ဟုကား မဆိုသင့်သည်လို၊ ရိုင်းသည်ဟုပင် ဆိုချင်ဆိုတော့၊ ၎င်းတို့သည် ဤသို့ လျှင် စကားဆက်ကာ ပြောနေကြပြန်လေ၏။

          “ရှင့်၊ ရှင့်စကားက အတော့်ကို ဟန်မကျဘူး” “ဘာကြောင့်လဲ” “ကိုယ်နှစ်သက်တဲ့ လူကိုခေါ်၊ ပြန်လွှတ်ဆိုတော့....”

          “နေပါဦး၊ တစ်ဆိတ်ကလေး မိန်းမဘဝကို အသာကလေး ဘရိတ် အုပ်ကာ၊ ဆံထုံးကိုဖြတ်ပြီး ဗိုလ်ကေ တပ်လိုက်စမ်းပါ။ ခေတ်မောင်၊ ခေတ်ကို၊ ခေတ်ဦး၊ ခေတ်ဘ၊ ခေတ်ဘိုး ဆိုတာခေါင်းကိုသာကြည့် ဖြူဖြူမည်းမည်း ဥရောပအမွေးတပ်၊ မတပ်ကို သတိပြု”

          “ပြောပါရှင်...၊ ဒါဘာဖြစ်သလဲ”

          “ဗိုလ်ကေဆံဖုတ်နှင့် ဂုဏ်တင်ကာ အသရေလုပ်နေတဲ့သူများဟာ ကန်တော့ပါသေး၊ တစ်စလောင်း...”

          “ရှင့်၊ နေဦး။ ခုခေတ်မှာ နိုင်ငံခြားပြန်တွေ တစ်နှစ်ထက်တစ်နှစ် များလာတော့...”

          “ရှင့်နားထောင်၊ ရှင်ပြောတာမှန်တယ်၊ အမေရိကန် နိုင်ငံကို ပညာ သင်တဲ့ လွှတ်တယ်။ ဘယ်သူ့ငွေနှင့်လဲ၊ ဘယ်ကုမ္ပဏီကငွေနှင့်လဲ။

          တောင်သူလယ်သမား၊ အလုပ်သမားများတို့က ဆက်သရတဲ့ တိုက်ရိုက် အခွန်တော်၊ သွယ်ဝိုက်တဲ့ အခွန်တော်တို့မှ အများကြီးပါတယ်ရှိရှင့်”

          “ဆိုပါ...”

          “သူတို့ဟာ အမေရိကန်မှာ အမ်အေ၊ ဘီအက်စီ ဆိုတဲ့ ဒီဂရီ ကြီးတွေကို ယူပြီး ပြန်လာကြတယ်။ တကယ်ဆို နည်းနည်းကလေးပြောမယ်ရှင်။ အမေရိကန်ရောက်တော့ ဂျုံခင်းထဲမှာ စက်နှင့်ထွန်ယက်ပုံ၊ စက်နှင့် မျိုးကြဲပုံ၊ စက်နှင့်ရိတ်သိမ်းပုံတို့ကို အသေအချာ ကိုယ်တွေ့ကြည့် ခဲ့၊ စုံစမ်းခဲ့၊ စက်အမျိုးအစားကို မှတ်ခဲ့။ အဲသည်လို တချို့က ရှာဖွေ စုဆောင်းခဲ့ပြီး ပြန်လာကာ ဗမာပြည်လက်မှုလယ်ယာလုပ်ငန်းကို စက်မှု လယ်ယာဖြစ်အောင် ကိုင်းရှင်”

          “ထားတော့... ရှင်”

          “တချို့က စက်ရုံကြီးတွေ သွားကြည့်၊ အဏုမြူလုပ်ငန်း၊ ဟိုက်ဒရို ဂျင်လုပ်ငန်း၊ ဒုံးပျံလုပ်ငန်းစသည်တို့ကိုကြည့်၊ စေ့စေ့ ငုငု ရှာဖွေစုဆောင်း၊ ဒါကို အမေရိကန်က မပြသဘဲ ထိမ်ချန်၊ လျှို့ဝှက်ထားမယ်ဆိုရင်၊ အမေရိကန်ဟာ ကြောင်သူတော် လုပ်နေတာပေါ့..။ ပါးစပ်က အသံကောင်းဟစ်ပြီး ငါစား ငါကောင်း ဆိုတာကို ကိုယ်တိုင် သက်သေခံရာ ရောက်နေမှာပေါ့”

          “ရှင့်စကားနှင့် ဒါဘာဆိုင်သလဲ”

          “အမိ၊ ဒါက ဝမ်းစာ၊ ရှင်က နိုင်ငံခြားပြန် စကားကိုပြောလို့ စပ်မိတာနှင့် ပြောတာ၊ နားထောင်”

          “ပြောရှင်၊ ပြောရှင်၊ ညွန့်ညွန့် မပါတာ နာတယ်”

          “အလကား အစ်မ၊ တချို့နိုင်ငံက ပါးစပ်က လေကြီးမိုးကြီး လောကကို၊ ကမ္ဘာကိုကယ်တင်မလို့၊ ဘာမလို့နှင့် သူတို့ရဲ့ နိုင်ငံအတွင်း ဖိတ်ခေါ်လို့ သွားကြည့် တော့ ဘယ်မှာလွတ်လွတ်ကြည့် ရသလဲ။ နောက်က စစ်သားနှင့် အစောင့်နှင့်ရံလို့ အဲသည်လို နိုင်ငံက ပညာတော် သင်တွေပြန်လာတော့ ဘာတတ်သလဲ၊ ဘာထူးသလဲ၊ ဘယ်လိုတိုင်း ပြည်ကို တိုးတက် ကောင်းမွန်အောင် လုပ်ဆောင်နိုင်သလဲ သွေးစုပ်ကောင်၊ ခေါင်းပုံဖြတ်၊ နယ်ချဲ့၊ ကိုလိုနီစနစ်ကို အော်တတ်တာမှအပ ဘာအထူးပညာကိုများ တတ်ခဲ့သလဲ”