စစ်ကိုင်းဦးဘိုးသင်း - ကျွန်ရုပ်မ

          ကျွန်ုပ်သည် ငမဲကျွန် ဝတ္ထုကိုရေးခဲ့ရာ ဖတ်သူတို့အနည်းငယ်ရှိ ကြ၏။ ထိုဖတ်သူများအနက်မှ အချို့ကတစ်မျိုး၊ အချို့ကတစ်မျိုး ပြော ဆိုကြ၏။ ထိုသို့ပြောဆိုကြခြင်းကို ကျွန်ုပ်သည် မည်သို့မျှ စိတ်တွင်မရှိဘဲ ပြုံးရုံသာနှင့်ပင် ရယ်မိ၏။
          ကျွန်ုပ်တို့၏အမျိုးသားများ၌ များသောအားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်နေသည် မှာ ရှေးဟောင်းဝတ္ထု၊ ရှေးဟောင်းအဖြစ်အပျက်ဆိုသော် စိတ်ပါဝင် စားသူအချို့ ရှိ၏။ ဘာသာပြန်စာပေဆိုသော် အချို့ကအတော်ပင် စိတ် ပါဝင်စား၏။ သက္ကတ၊ မာဂဓစာပေတို့မှ စာများဟုဆိုလျှင်လည်း စိတ် ပါဝင်စားသူတို့ များကြ၏။ စိတ်ကူးနှင့်ရေးသည်ဆိုသော် စာအုပ်ကို ဖတ်၍မကြည့်ဘဲ ပစ်ချလိုက်သူတို့ အတော်များကြ၏။
          ထိုသဘောတို့ ကို ကျွန်ုပ်သည် သိ၏။ စင်စစ်သော်ကား မည်သည့် စာကိုမျှ မဖတ်ဘဲ ကိုယ့်သဘောနှင့်စာရေးသားသူများလည်း ရှိကောင်း ရှိပေမည်။ ကျွန်ုပ်သည်ကား စာကိုဖတ်ရခြင်းထက် ရေးရ ခြင်းကိုပျင်း၏။စာကိုရေးရခြင်းထက် ကျက်ရခြင်းကိုအလွန်ပျင်း၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်သည်သူတစ်ပါးအား တေးထပ်ရေးနည်း၊ လေးချိုးရေး နည်းစသောကဗျာရေးနည်းတို့ကို တတ်အောင်သင်ပေးနိုင်ခဲ့သော်လည်း တေးထပ်တစ်ပုဒ်၊ လေးချိုးတစ်ပုဒ်ကိုပင် ဆုံးအောင်မရချေ။
          ထိုသို့သော ကျွန်ုပ်သည် စာကိုကြည့်ခြင်း၊ လူကြီးများပြောသော ပုံဝတ္ထုအမျိုးမျိုးကို နားထောင်ခြင်းတို့၌ ဝါသနာပါ၏။ ကျွန်ုပ်၏အဖေ သည် ကျွန်ုပ်ကိုအနင်းခိုင်း၏။ ကျွန်ုပ်ကား ပျင်း၏။ သို့သော် အဖေ က တစ်ခါနင်းသော် ပုံဝတ္ထုတစ်ခု ပြော၏။ ကြာကြာနင်းအောင် ပုံဝတ္ထု ရှည်ရှည်ကိုပြော၏။
           ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်တတ်သိသော ပုံဝတ္ထုများကို သူငယ်ချင်းများ အားပြ၏။ ထိုသို့ပြောပြခြင်းကို ဝါသနာပါ၏။ ချဲ့ထွင်၍ မဟုတ် က ဟုတ်ကများကိုလည်း သူငယ်ချင်းများအား ပြောပြ၏။ သူငယ်ချင်း များသည် ထိုသို့ ပြောပြသည်ကိုပင် ထပ်၍ပြောဦးဟုဆိုသဖြင့် ပြောရ ပြန်၏။ ထိုအခါ အရင်ပြောသောစကားတို့နှင့် နောက်ပြောသော စကား တို့သည် မတူခြင်းမှာ အတော်များနေ၍ ငြင်းခုံကြခြင်းနှင့်ဝတ္ထုကို အဆုံး သတ်ရ၏။
         ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်သည် ပုံဝတ္ထုတစ်ခုကိုပြောလိုလျှင် အရင် တင်ကူး၍ မရေးချင်ဘဲနှင့် ရေးထားပြီးသော် သူငယ်ချင်းတစ်စုအား မပြောတော့ဘဲ ဖတ်၍ ပြရချေတော့သည်။ တွင် သူငယ်ချင်းတစ်စုကား ပရိတ်ကြီးဋီကာတွင် ပါနေသော အင်္ဂလိ မာလအကြောင်းထက် ကျွန်ုပ်ချဲ့ထွင်၍ပြောသော အင်္ဂုလိမာလအကြောင်း ကို သာ၍ သဘောကျကြသည်။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်သည် ငယ်ရွယ်သူဖြစ် သော်လည်း သတ္တမတန်းအောင်ပြီးဖြစ်နေပေသည်။
             ကျွန်ုပ်သည်လည်း ထိုအခါ မိမိ၏ဆရာ ဘုန်းကြီး၏ကျောင်း တွင် စေတနာ့ဝန်ထမ်းအဖြစ်နှင့် ကူညီကာ ပြနေရသဖြင့် ပထမတန်းကစတုတ္ထတန်းထိကျောင်းသားတစ်စုသည် ကျွန်ုပ်၏လက်ထဲမှာပင် ရှိကြ သည်။ ကျွန်ုပ်မှာ နံနက်ချိန်နှင့်ညတွင် စာကြည့်ဖို့ရန် အချိန်များစွာ ရနေပေတော့သည်။
ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်ရေးသားသော စာများမှာ ကျွန်ုပ်ဖတ်ဖူးသော စာများမှ တတ်သိသောအကြောင်းများနှင့်မကင်းသည်ကိုကား ကျွန်ုပ် ဝန်ခံပါသည်။ ကျွန်ုပ်အယူအဆကိုကား စာဖတ်ဖူးသူများက များစွာ သဘောကျမည်ဟုထင်၏။ သို့ရာတွင် မိစွဲဖစွဲအားဖြင့် အယူပြင်းထန်သော သူများနှင့်ကား များစွာအတိုက်အခံကျနေမည်ဟု ထင်သဖြင့် ကျွန်ုပ်၏အယူအဆကို ခေတ်သစ်၌ ကျွန်ုပ်ရေးသော စာများတွင် ကင်း နိုင်သလောက်ကင်းအောင် ကျွန်ုပ်သတိပြုပါသည်။
           များစွာသော သူတို့သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ စာပေသည် မာဂဓစာပေ မှ ဆင်းသက်သည်ဟုဆိုမှသာ သဘောကျကြ၏။ ယဉ်ကျေးခြင်းသည် လည်း အိန္ဒိယမှလည်းကောင်း၊ တရုတ်ပြည်မှ လည်းကောင်းရရှိသည် ဆိုမှ လက်ခံနိုင်မည့် ပညာရှိများ များစွာရှိနေပေသည်။
           “ကိုင်း ...စာဖတ်ပရိသတ် ဘယ်လိုလဲ”

            ကျွန်ုပ်တို့ မြန်မာဟူသည်ကား ပုဂါရာမ နိုင်ငံတော်ကြီးကို တည် ထောင်တော်မူသော သမုတိရာဇ်(သမုဒ္ဒရာဇ်မင်းလက်ထက်တော်က စ၍ ဖြစ်လာသော ပညတ်ဖြစ်သည်။ ထိုမင်းအရင် ရှေးကျသော ခေတ်က ကျွန်ုပ်တို့လူမျိုးကို ဘာလူမျိုးဟုခေါ်ပါသလဲ၊ ဤသည်ကို သတိထားရ မည်။
ကဿပမြတ်စွာဘုရားသခင် သာသနာတော် ကွယ်ပတော်မူသော အခါ လူများသည် လောဘ၊ ဒေါသ၊ မာနတို့ လွှမ်းကဲလာသောကြောင့် ထီးသုဉ်း၊ နန်းသုဉ်း၊ ကြငှန်းသုဉ်းဖြစ်သွားကြပြီးလျှင် နေမျိုးဟူသော လူမျိုးတစ်မျိုးသာလျှင် ထီးနန်းနှင့်နေနိုင်ကြသော လူမျိုးစု ဖြစ်နေပေသည်။
ထိုနေမျိုးဆိုသော လူမျိုးစုက မြန်မာလူမျိုးဖြစ်လာသည်ကို ကျွန် ရုပ်မဝတ္ထုကို မဖတ်မီ သတိထားရန်သင့်ပေသည်။
          ကျွန်ုပ်သည်ကား ကမ္ဘာပေါ်ရှိ လူအမျိုးမျိုးတို့တွင် ကျွန်ုပ်တို့မြန် မာလူမျိုးသည် အဓိကရလူမျိုးဖြစ်၍ ယခုခေတ်၌ မြန်မာလူမျိုးဖြစ်ရ ခြင်းသည် အလွန်ပင်ရခဲလှစွာသော လူအဖြစ်ကိုရသည်ဟု ကျွန်ုပ် မဆိုရန် မတတ်နိုင်ပါ။ မဆိုလျှင် ကျွန်ုပ်သည် နလပိန်းတုံးလူတစ်ယောက်ဖြစ်ရပေလိမ့်မည်။အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မြန်မာလူမျိုးတို့မှာ သာ လက္ခဏာရေး သုံးပါး၊ ဗြဟ္မစိုရ်တရားလေးပါးနှင့် ကံ ကံ၏အကျိုး သဘောတို့ရှိကြခြင်းကြောင့်ဖြစ်ပေသည်။
ဥပမာဆိုသော် မြန်မာလူမျိုး တံငါသည် တစ်ယောက်သော်လည်း ကောင်း၊ သူခိုးတစ်ယောက်သော်လည်းကောင်း အကြောင်းအားလျော် စွာ ထိုအလုပ်ကို လုပ်ကိုင်ကာ အသက်မွေးရငြားစေကာမူ ၎င်းတို့မှာ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်သောသဘောရှိသည်။ လက္ခဏာရေး သုံးပါးနှင့် ဗြဟ္မစရိယတရားလေးပါးကိုသိသည်။ ထိုယုံကြည်ခြင်းနှင့် သိခြင်းသည်ပင်လျှင် လူဖြစ်ရာရောက်၍ များစွာအဖိုးတန်ပေသည်။
            ယခုရေးမည်ဖြစ်သော “ကျွန်ရုပ်မ”ဝတ္ထုသည် မြန်မာလူမျိုး ဖြစ် လာရသော နေမျိုးမှ အကြောင်းတစ်ခုဖြစ်ချေသည်။
            ထိုဝတ္ထုကို မစမီ ကျွန်ုပ်တောင်းပန်လိုသည်မှာ ကျွန်ုပ်မှာ ပျင်းသော ဝါသနာရှိရာတွင် အို၍၊ သာ၍ ပျင်းရိလာပါသည်။ ထို့ကြောင့် အချို့ နေရာတွင် တိုစိသာ ကျွန်ုပ်ရေးနိုင်ပေတော့မည်။
                                                                                                                        စာရေးသူ

           တက္ကသိုလ်မြို့ တက္ကသိုလ်ဆရာတော်ဘုရားသည် တန်ဆောင် မုန်းလဆန်း တစ်ဆယ့်သုံးရက်နေ့သို့ ရောက်လာ၍ ကျောင်းတော်သူ၊ကျောင်းတော်သားများပြန်ရန် နီးကပ်လတ်သော် တပည့်မကလေး တစ်ယောက် မြအနှစ်ကိုခေါ်၍ တစ်စုံတစ်ရာ နောက်ဆုံး ဆုံးမခြင်း နှင့်ပတ်သက်သည့် စကားကိုပြောတော့မည်ဟု ပြုပြီးမှ သင့်ပဲသင့်ပေါ့ မလားဟု သတိဖြစ်ကာ စဉ်းစားလျက်နေသကဲ့သို့ ရှိလေ၏။ ထိုအခါ မြအနှစ်သည် ဤသို့ လျှောက်တင်လေ၏။
          ကျေးဇူးတော်အရှင် ဆရာတော်ဘုရား၊ တပည့်တော်မအား သွန် သင်ရန် ပြုပြီးမှ အဘယ်ကြောင့် စဉ်းစားတော်မူဟန်နှင့် နေတော်မူပါ သနည်း။ ဆရာတော်ဘုရား၏ အမိန့်တော်ကို သည်းခြေကဲ့သို့ ခါးစေ ကာမူ အသည်းကဲ့သို့ ဆိမ့်နိုင်ပါသည် ဘုရား”
          “အင်းကောင်းပြီ၊ ငါ့တပည့်မကို ငါအပြစ်ဆိုချင်သည်”
          “အမိန့်တော်ရှိပါ ဘုရား”
           “နင့်ရဲ့ ရုပ်လက္ခဏာသွင်ပြင်၊ အသားအရေကို နင်သိသားပဲ၊ သျှတ္တရသဘောနှင့်နင်ပြောစမ်း”
           “တပည့်တော်မ၏ အသားအရေအားဖြင့် လည်းကောင်း၊ ကိုယ် လုံးကိုယ်ပေါက်အားဖြင့် လည်းကောင်း၊ ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း၊ အသိအားဖြင့်လည်းကောင်း တပည့်တော်မသည် မေထုန်ငမ်းမကလေးပါ ဘုရား”
           “အင်း...မှန်တယ်၊ သို့ လင့်ကစား နင်၏မေထုန်ငမ်းခြင်းဟာ အထွတ်အထိပ်ဧကရာဇ်ဘု ရင်ရဲ့ မိဖုရားခေါင်ကြီးဖြစ်နိုင်တယ်။ အယုတ်သဖြင့် ကုဋေပေါင်းများစွာ ကြွယ်ဝချမ်းသာတဲ့ သူဌေးကတော် ကြီးဖြစ်နိုင်တယ်”
            “၎င်းကိုတပည့်တော်မ သိပြီးပါဘုရား”
             “ဒါနှင့်ပဲ နင်ဟာ အိမ်ထောင်ပြုရေးကိစ္စအတွက် မေထုန်သဘော ကို ချုပ်တည်းစောင့်ရှောက်ထားခြင်းဖြင့် သည်းခံနေခြင်းဟာ နှင်၌ မသင့်ဟု ငါဆိုတယ်”
            “တပည့်တော်မ လျှောက်တင်ပါရစေဘုရား”

            “အင်း..ဆို”

            “ယောက်ျားသည် ကန်းသည်၊ ရမ်းသည်” 
             “အလို မြအနှစ်၊ နှင့်အယူဟာ တယ်ပြင်းတယ်။ ထိုပြင်းခြင်းဖြင့် နင့်မှာ အပြစ်ကြီးစွာဖြစ်နေတယ်”
              “တပည့်တော်မသဘောကို တင်ပါရစေဘုရား” “အင်း...တင်”
              “ယောက်ျားသည် မည်သို့သောမိန်းမကိုမဆို အိမ်ထောင်ဖက် ပြုမိသည်ရှိသော် ဥပမာ တင်ရပါမည်။ သူတောင်းစားသည် တစ်စုံတစ်ခုသော အကြောင်းကြောင့် အရုပ်အဆင်းအတုမဲ့ လှပ၍ အတတ်၊ ပညာရှိ မင်းသမီးနှင့် အကြောင်းသင့်ရစေကာမူ ထိုသူတောင်းစားသည် သူ၏ကြင်လျာကိုခြေရင်းအလုပ်အကျွေး ကျွန်မကဲ့သို့ သဘောထား လာလေသည်။ နိုင့်ထက်စီးနင်း နင်ပဲငဆ ပြောဆိုကျင့်ကြံလာတတ် လေသည်။ ရိုက်ပုတ်ခြင်း၊ ကန်ကျောက်ခြင်း၊ ညှဉ်းဆဲခြင်း၊ သတ်ပုတ် ခြင်းကိုလည်း ပြုတတ်လေသည်။ ၎င်းကို ရုန့်ကြမ်းသော ဓမ္မသတ် သည် အနောက်မဇ္ဈိမ အတုကိုယူ၍ အခွင့်ပြုထားပါသည်”
              “အင်း”
               “အကြင် လင်ဆိုသောယောက်ျားသည် မိမိ၏ မိန်းမကို တိရစ္ဆာန် ကလေး တစ်ကောင်ကဲ့သို့ ရောင်း၍မူလည်း စားပိုင်သည်။ သတ်ခြင်း ကိုလည်း ပြုပိုင်သည်။ သူ၏တစ်စုံတစ်ရာသော အကျိုးငှာ အမျိုး ယုတ်သော သူအားပင်လှူနိုင်သည်။ ဤသည်ကို ဓမ္မသတ်သည် မဇ္ဈိ မက အတုကိုယူ၍ ခွင့်ပြုပါသည်”
              “အင်း”
              “ထိုသို့သော သဘော၌ ယောက်ျားသည် မိမိ၏မိန်းမ၏အယုတ် အမြတ်ကိုမရွေး၊ မိမိ၏မိန်းမ၌ အမျိုးယုတ်မြတ်ကိုမရွေး၊ မိမိ၏မိန်းမ ၌ အတတ်ပညာရှိ၊ မရှိကို မရွေး၊ ထိုကဲ့သို့လျှင် မိန်းမတို့ကို မစိစစ် ဘဲ ယောက်ျားတို့သည် မိမိ၏အကျိုးငှာ မိန်းမတို့အပေါ်၌ပြုကျင့်တတ် လေသည်။ ထိုသဘောအရ ဘုရားတပည့်တော်မသည် ယောက်ျားတို့ ၏ပြုမူနည်းကို စက်ဆုပ်၍ အိမ်ထောင်ပြုလိုခြင်းစိတ်ကို သည်းခံကာ စောင့်ထိန်းနေပါသည် ဘုရား”
             “နင် ဤမျှအပြစ်ကိုပင် ရှာကြံပြီး မြင်တတ်ခြင်းဟာ နင်သွားမယ့် လမ်း၌ ဆူးငြောင့်ခလုတ်ကို လိုလားသလိုဖြစ်နေတယ်”
             “ကျေးဇူးတော်ရှင် ဆရာအရှင်ဘုရား”
              “ယောက်ျားမည်သည် မိန်းမအပေါ်၌ ကာမဂုဏ်မေထုန်မှုကို ငမ်း ခြင်းဖြင့် လိုလားကာ ချစ်၍ကြိုက်ပြီးသော် နှစ်သက်၏။ ထိုသို့သော မိန်းမရှိပါလျက်နှင့်လည်း ဥစ္စာကြေးငွေတတ်နိုင်သော် ပြည့်တန်ဆာမ တို့နှင့်ပျော်ပါး၏။ ပြည့်တန်ဆာမတို့နှင့်လည်း ပျော်ပါးတတ်၏။ ပိုင်းတာမကိုလည်း မရှောင်တတ်၊ ပိုင်းတာမတို့နှင့်လည်း မွေ့လျော်၏။ အခြားမိန်းမကောင်းတို့နှင့်လည်း ပျော်မွေ့တတ်၏။ ၎င်းကို ကာမဂုဏ် ကျွန်ဖြစ်သောကြောင့် တပည့်တော်မသည် အပြစ်မဆိုပါ။ ယောက်ျား သာလျှင် ကာမဂုဏ်ကျွန်လော၊ မိန်းမလည်း ညစ်ညမ်းသော ကာမဂုဏ် ၏ကျွန်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ သို့စဉ်လျက် ဤအမှုကို ယောက်ျားတို့သည်ပြု တုံသော်လည်း မယားဖြစ်သူသည် တစ်ပါးသောသူနှင့် ပျော်မွေ့သည် ကိုသိသော် ယောက်ျားသည် မိမိ၏မိန်းမအား အပြစ်ဒဏ်ပြုတော့ပြီ။ ဤသည် မိန်းမအပေါ်၌ ကိုယ်ချင်းမစာဘဲ ကြီးစွာသော နိုင့်ထက်စီး နင်းပြုရာရောက်ပါသည်။ ထိုသို့ကို မဆိုထားနှင့်၊ မိမိ၏ မိန်းမသည် အခြားယောက်ျားအပေါ် မျက်နှာချိုသည်၊ မျက်လုံးထောင့် ကပ်သည်။ မျက်လုံးကစားသည်ကိုမြင်ချေသော် ထို မိန်းမကို လင် ယောက်ျားသည် မနှစ်လိုသော အမူအရာကိုပြသည်၊ ဆိုသည်၊ ဆဲသည်။ ထို့ကြောင့်ယောက်ျားသည် သဝန်ကြောင်တတ်သောကြောင့် အိမ်ထောင်ပြုလိုသော စိတ်ကို တပည့်တော်မသည် ချုပ်တည်းထားပါသည် ဘုရား”
              “အင်း”
                “ယောက်ျားသည် တစ်နည်းတုံ လင်သည် အလိုရမ္မက်၌ပြင်းပြ သဖြင့် မိန်းမရှာဖွေရသော ပစ္စည်းကိုလည်းကောင်း၊ အမွေအနှစ် အခြားသောနည်းတို့ဖြင့်ရသော ပစ္စည်းကိုလည်းကောင်း မိန်းမသည် မိမိအား အသိပေးစေလိုသည်။ ထိုပစ္စည်းတို့ကို ယောက်ျားသည် သူမ သိဘဲနှင့်တခြားသူများအား မိန်းမဖြစ်သူက မပေးစေလို၊ ပေးကမ်းခြင်းကို မနှစ်သက်၊ အလွန်ဝန်တိုတတ်ပါသည်။ စဉ်းလဲခြင်းလည်းများ ပါသည်။ သူသည် ကာမမေထုန်ကိုသာ အပိုင်ပြုရုံမက မောင်ပိုင်ပြု၍ မိန်းမ ၏ပစ္စည်းကိုလည်း ပိုင်စိုးပိုင်နင်းဖြင့် လက်ဝါးကြီးအုပ်လိုပါသည်။ ယောက်ျားသည် မိန်းမ၏အပေါ်၌ ထိုသို့ မအုပ်ရသော် ရန်သူသဖွယ် ကျင့်ကြံတတ်ရုံမျှမက အငယ်၊ အမြှောင်ထားသည်ဟုပင် ယုတ်မာညစ် ညမ်းသောအပြောအဆိုတို့နှင့် ကြူးလွန်စော်ကားတတ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ယောက်ျားသည် မိန်းမ၏ရန်သူဖြစ်၍ အိမ်ထောင်မှုကို ထိတ် လန့်မိပါသည်ဘုရား”
              “အင်း...နင်အတော်ပင် စကားတန်ဆာဆင်နိုင်ပါတကား” “ကျေးဇူးတော်ရှင် ဆရာတော်ဘုရား”

             “ဆိုစမ်း”
             “အိမ်ထောင်ရှင်မိန်းမသည် နေရာတကာမှာ မိမိ၏လင်ယောက်ျား ကို အသိပေးနိုင်ရန်ခဲခက်ပါသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ မိမိ၏သဘော အလျောက် မိဘအားသော်လည်းကောင်း၊ ဆွေမျိုးသားချင်းတို့အားသော် လည်းကောင်း၊ မိတ်ဆွေအားသော်လည်းကောင်း ပေးကမ်းမိအံ့၊ အလှူခံ တို့အား လှူမိအံ့။ ၎င်းကိုသိသည်ရှိသော် ဟယ်သူခိုးမ၊ သူယုတ်မ၊ မိစဉ်းလဲဟု ဆဲရေးဆိုမြည် ပုတ်ခတ်ခြင်းကိုပင် ခံရတတ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့်မိန်းမတို့၌ အိမ်ထောင်ရှင်မဘဝသည် မလွတ်လပ် ဆုံးသော ဘဝဖြစ်၍ လုံးဝနှစ်သက်ဖွယ်မဟုတ်ပါဘုရား”
             “အင်း နင်ကား ဉာဏ်ကျက်စားနိုင်သည်နှင့်အမျှ စကားတတ်လှ ပါတကား”