စစ်ကိုင်းဥိးဘိုသင်း - ဖာတစ်လုံးခေါင်းကျား

အန်း(၁)

ဆန်းကြယ်သော ဆုံးမခြင်း

တက္ကသိုလ်ပြည် ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီးထံ၌ ပညာအမျိုးမျိုးကို လာရောက် သင်ကြား ကြကုန်သော အမျိုးသားတို့သည် အနည်းဆုံး သုံးနှစ် သုံးဝါ ကြာကြကုန်၏။ အချို့မှာ သုံးနှစ် သုံးပါ သင်၍ တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ်သော အတတ်ပညာတို့ကို အပြီးတိုင် တတ်မြောက်ကြပြီးသော် ဆရာကို ပူဇော်ကန်တော့လျက် ပြန်ကြကုန်၏။ အချို့မှာ ပညာပါရမီ နည်းပါးလှသဖြင့် မတတ်မြောက်ဘဲ တစ်လုံး တစ်ဂါထာ တစ်ပုဒ်ဆန်းမျှလောက်ကိုသာ တတ်မြောက်၍ ပြန်ကြရကုန်၏။ ထိုသို့သာ အချိန်သည်ကား နက္ခတ်စုံကွန့်မြူးသည့် ဆောင်းဦးစ မိုးလအကုန်ဖြစ်သော တန်ဆောင်မုန်း လပြည့်ကျော် တစ်ရက်နေ့ပင် ဖြစ်လေသည်။

မျိုးညွှန့်ရှိန်၏ ပညာသင်ကြားဘက် တပည့်ငါးရာတို့သည် အမျိုးမျိုးသော ပူဇော်မှုမျိုးကို ဆရာအားပြကြ၍ ပြန်သွားကြရာ ပရိပ္ပမင်းသားသည် မျိုးညွန့်ရှိန် မင်းသားအား ဆရာတင်တပည့် ဖြစ်ခဲ့သည့်ပြင် အလွန်ချစ်ခင် ရင်းနှီးစွာ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံခဲ့သည် ဖြစ်သောကြောင့် ၎င်း၏ တိုင်းတော် ပြည်တော်သို့ ဆောင်းဥတု မကုန်မီ လှည့်လည် ကြွလာတော်မူရန် ဤသို့ ဖိတ်မန္တက ပြုလေ၏။

“နောင်တော်၊ တိုင်းတော်ပြည်တော်သို့ ပြန်၍ ခမည်းတော်မင်းမြတ်ကို ကန်တော့ခံတော်မူပြီး လျှင် ခွင့်ပန်တော်မူလျက် ညီတော်၏ တိုင်ပြည်သို့ လှည့်လည် ရှုစားတော်မူရန် ကြွချီတော်မူခဲ့ပါ။ နောင်တော်၏ ကျေးဇူးတော်ကို ဆပ်ပါရစေ။

“ညီတော်၏ တိုင်းပြည်သည်ကား မြရေယဉ်ဖြင့် ပြီးသော သလ္လာဝတီမြစ်ကမ်း၌ တည်ရှိ၍ အလွန် သာယာတင့်တယ်လှပါသည်။ သလ္လာဝတီမြစ်မှ ရေယဉ်ကို သွင်း၍ ကျုံးကြီးသုံးတန် ပတ်ဝိုက်ကာလျက် ရှိပြီးလျှင် ငါးမည်သော ကြာပန်းတို့ဖြင့် ရာသီမပြတ် ကျုံးဘကီးကို တန်ဆာ ဆင်ခြင်ဖြင့် နှစ်သက်ဖွယ်ရာ တင့်မျိုးမက တင့်ပန်းလှစေပါသည်။ အတွင်းကျုံးကြီး၌ ညစဉ် ညတိုင်း ဗုံမောင်း တူရီယာတို့ကို တီးလျက် ကင်းလှည့်ကာ ညည့်အချိန်ကို သာယာ တင့်တယ်စေပါသည်။ ပြင်ကြီး လေးပြင်၌ ကြက်ပျံမကျ စည်ကားလှ၍ မြောက်ပြင်၊ တောင်ပြင်စသော ပြင်ကြီး လေပြင်တို့၌ သူဌေးကြီး လေးယောက်စီတို့နှင့် သူ‌ဌေးငယ် အခြံအရံ ခြောက်ကျိပ် လေးယောက်စီတို့ဖြင့် လည်းကောင်း အလွန်စည်ပင် သာယာဝ လှပါသည်။ ဈေးစဉ် ကမ်းနား၊ ဆိုင်တန်း၊ ဆိပ်ကမ်း စသည်တို့၌ ကူးလူး သွားလာကြသော မြို့သူမြို့သားတို့၏ အသံ၊ ကုန်သည်၊ ဈေးသည်တို့၏ အသံဖြင့် နေ့ညည့် ပတ်လုံး တအုန်းအုန်းနှင့် အလွန် သာယာစည်ကားလှပါသည်။

"ပြည်တော်ကြီး၏ မြို့ရိုးကြီး အပေါ်၌ ပြအိုး၊ ပြသာဒ်၊ ခိုနန်း၊ တန်ဆောင်းတို့ဖြင့် တင့်တယ်စွာ စီမံဖန်တီးထားခြင်းကြောင့် ဝေးဝေးမှ မြင်ရလျှင် စိန်ဖူးရောင် တဖျတ်ဖျတ်၊ ရွှေရောင် တလျှပ်လျှပ်တို့နှင့် နတ်မြို့ကြီး တမျှကဲ့သို့ အလွန်လျှင် တင့်ဆန်းသိုက်မြိုက် လှပလှပါသည်။ မြို့တွင်း မြို့ပြင်တို့၌ ပြလမ်းမကြီးများ၊ လမ်းသေး လမ်းမြွားများတို့တွင် ထွက်ဝင် သွားလာ ဓနကြကုန်သော ဆင်သံ၊ မြင်းသံ၊ စစ်သည် ဗိုလ်ပါသူရဲသံ၊ ပြည်သူ ပြည်သား အသံတို့နှင့် ပြွမ်းလျက် ရှိသောကြောင့် ပြည်တော် အလုံးသည် သိကြားမင်း၏ အသူရာကို အောင်၍ အောင်ပွဲကျင်းပသော တာဝတိံသာ၏ နေ့ကဲ့သို့ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ရှိနေချေ၍ အလွန်နှစ်သက် ပျော်မွေ့ဖွယ် ရှိပါသည်။ ထိုပြည်ကြီးသို့ ညီတော် ချစ်အား ချီးမြှင့်တော်မူသောအားဖြင့် နောင်တော်ချစ်သည် မကြာမီ ကြွချီတော် မူခဲ့ရန် တောင်းပန်ရပါသည်”

ပေါက္ကံပြည်မှ မင်းသမီး မြဝတ်ရည်သည်ကား မျိုးညွန့်ရှိန် မင်းသားနှင့် မေတ္တာယဉ်ပါး စိတ်ကစားမိကြသဖြင့် မြဝတ်ရည်သည်   မျိုးညွန့်ရှိန် မင်းသားအား ဤသို့လျှင် နှုတ်ဆက်စကားကို ဆိုလေ၏။

"မောင်တော် သက်သာပြည်ကြီးသို့ ပြန်ရောက်တော်မူသောအခါ ခမည်းတော်ထံတွင် ခွင့်ပန်လျက် နှမလေး၏ ပေါက္ကံပြည်တော်သာသို့ သံတောင်းကူး၍ မင်းလွင်မြူးစ၌ ဆက်ဆက်ကြီး ကြွချီတော်မူခဲ့ပါး ။ သဝဏ်ရွှေလွှာ မြတ်မိန့်စာကို တင်ကြိုကာလည်း နှမလေးထံသို့ ပို့တော်မူပါ။ ဖျာ့နှမက ရေကြည်တော် ကွမ်းထောက်နှင့် အကြိုတော် ရောက်ပါစေ့မည်။

"မောင်တော်မှာ တိုင်းပြည်ဘောင်ဌာနသို့ ရောက်ကာလ ခမည်းတော် မြတ်ဖျား ဧကရာဇ် မင်းတရားက သားတော်အကြီးပေမို့ ပညာကား ကုန်ခဲ့ပြီး ကြင်ရာနှင့် စုံညီမှ မင်းသားလည်းမီး အိမ်ရှေ့တော်လည်း တည်သင့်သည်ဟု အိမ်ရှေ့‌မျေက်သား မင်းမိဖုရားနှင့် စုလျားရစ်ပတ် ဇွဲနှင်းကာ ချပ်လေ၍ အိမ်ရှေ့ရာ အပ်ခဲ့ပါသော်၊ ဖျား နှမမှာ ရွှေရင်ကို စည်သို့ တီးလျက် နတ်ပွဲကြီး ဝင်ပြီဟု အောက်မေ့ခြင်း ပြုတော်မူပါ မောင်တော်။

"ဗျာ နှမကလေးသည် ပါက္ကံရွှေပြည်တော်သို့ ရောက်ကာလ တစ်ပင်တိုင် မြနန်းမှ လေသွန်းတံခါးကို ဖွင့်ဟ၍ မောင်တော်တို့ ပြည်ကြီးရှိရာ တောင်ဆီက တက်လာသော တိမ်ခြည် တိမ်လိပ်၊ တိမ်အရိပ်တို့ကို ကြည့်လျက် ကိုယ်တော်ကြီး မျိုးညွန့်သည် နှမကလေးအပေါ်၌ ကြည်ဖြူ မေတ္တာ၊ မြတ်ကြင်နာနှင့်၊ အနှစ်ပါပါ သဒ္ဓါကို ပြရှာလျက် ဆင်တော်ကို စီးပြီးသော် ခရီးပြင်းနှင်ကာ ရောက်လာပါတော့အံ့ဟု ကျမျက်ရည်ကို သိမ်းဆည်း၍ မောင်တော်၏ ရုပ်ပုံတော် ရွှေလွှာကို ပွေ့ပြီးလျှင် မျှော်ရပါတော့မည်။ နှမကလေးကို အနှစ်ပါပါနှင့် ကြင်နာသဒ္ဓါ၊ ပတ္တာ လွန်ကဲခြင်း တို့ဖြင့် နေကြာ မမြင့်‌စေဘဲ ရွှေစက်စုံ ဆင်နွှဲလျက် ဝိဝါဟ ပွဲသဘင်ကို ဆင်ယင်ရန် ဖျားနှမ၏ ခမည်းတော်ထံတွင် ခွင့်ပန်ဆင်တော် မူလှည့်ပါ မောင်တော်"

စတုတ္တရာပြည် မင်းဘီလူးခေါ် မင်းသားသည်ကား မြဝတ်ရည်၏ ဓမတ္တာပန်းကို ဆွတ်လှမ်းလိုသည်နှင့်အညီ မျိုးညွန့်ရှိန် မင်းသားနှင့် ခဏခဏ ခိုက်ရန် ဖြစ်ကြရ၏။ မင်းဘီလူးသည် စိတ်ကြမ်း ကိုယ်ကြမ်း မင်းသားရမ်း ဖြစ်သော်လည်း မျိုးညွန့်ရှိန်မှာ ကိုယ်အား ဉာဏ်အားတို့နှင့် အထူး ပြည့်စုံသဖြင့် မင်းဘီလူးသည် မျိုးညွန့်ရှိန်ကို တုပြိုင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ချေ။ သို့သော် မင်းဘီလူးသည် စိတ်ဝမ်းကြီး၍ ဇွဲသန်သူ ဖြစ်သောကြောင့် ကျောင်းတော်မှ ပြန်ခါနီးတွင် မျိုးညွန့်ရှိန်အား ဤသို့လျှင် နှုတ်ခွန်းဆက်သလေ၏။

"အဆွေတော်၊ အဆွေတော်သည် မြဝတ်ရည်၏ မေတ္တာပန်းကို လုယက်သူ ဖြစ်သော ကြောင့် ကျွန်ုပ်၏ ရန်သူစစ် အမြဲဖြစ်သည်။ အဆွေတော်သည် တိုင်းပြည်သို့ပြန်၍ အမျိုး၏ အမွေအနှစ်ဖြစ်သော ထီးနန်းစည်းစိမ်ကို လက်ခံသိမ်းပိုက်ပြီးသောအခါ ကျွန်ုပ်သည် ခုနစ် ပြည်ထောင် ခုနစ်ဆောင်သော မင်းတို့ကို သိမ်းသွင်းကာ အဖော်ပြု၍ အသင်၏ နေပြည်တော်ကို ထုံးလို ခြေ ‌ရေလို နောက်ပြီးသော် အသင့်ကို ကွပ်မျက်ပြီးမှ မြဝတ်ရည်ကို ကျွန်ုပ် တောင်ညာ ထားကာ စံစားပြီးလျှင် ဧကရာဇ်ဘုရင်၏ အဘိသေက မင်္ဂလာကို ဆင်မြန်း သိမ်းပိုက်ရလိမ့်မည်။ အဆွေတော်သည် ကျွန်ုပ်၏ စကားကို မှတ်သား၍ တိုင်းပြည်ရပ်သို့ ပြန်လေလော့၊ “အကြင်အခါ၌ သင်သည် ထီးနန်း စည်းစိမ်ကို မခံရသေး။ ထိုအခါသည် အသင့် ခမည်းတော်ကား ကျွန်ုပ်၏ ရန်ဘက် မဟုတ်သောကြောင့် သက်သာ ပြည်ကြီးကို ကျွန်ုပ် မဖျက်ဆီးသေး၊ အသင့်လက်ထက်သို့ ရောက်သောအခါမှ အသင့် လည်ချောင်းသွေးကို ဘိသိက် ရေစင်ပြုပြီးသော် မြဝတ်ရည်ကို ကျွန်ုပ် လက်ဆွဲကာ ဘိသိက်မင်္ဂလာ ဆင်မြန်းမည်။ အသင် မှတ်ထား၍ ပြန်လေလော့၊ အမုန်ယစ်သည့်ဆင် တောစပ်ကို ဝင်မိရင် သိလိမ့်မပါ့"

မျိုးညွန့်ရှိန်သည်ကား မင်းဘီလူး၏ စကားဖြင့် တုန်လှုပ်ချောက်ချားခြင်း မဖြစ်သော်လည်း စကားစပ်မိခြင်းငှာ ပြုံး၍ ဤသို့လျှင် တုံ့ပြန်လေ၏။

"အဆွေတော်၊ အသင့်စကားသည် အလွန်ပြင်းထန်သော လေမုန်တိုင်းကြီး ဖြစ်စေကာမူ မြင်းမိုရ်တောင်နှင့် တူသော ကျွန်ုပ်၏ နှလုံးသားကို တုန်လှုပ်စေနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ အသင်၏ ခုနှစ်ပြည်ထောင် ခုနစ်ဆောင်သော မင်းတို့နှင့်မျှမက တစ်ရာ့တစ်ပါးသော ပြည်ထောင်မင်းတို့နှင့် ပူးပေါင်း၍ ကျွန်ုပ်၏ ပြည်တော်ကို လုပ်ကြံစေကာမူ ကျွန်ုပ်၏ ခြေတော်ရင်း၌ သစ္စာခံကျွန်ရင်မျှသာ ဖြစ်ရလိမ့်မည်ဟု မှတ်လိုက်ကာ ပြန်သွားပါ။ သို့ရာတွင် အဆွေတော်က ကျွန်ုပ်၏ လည်ချောင်း သွေးသည် အဆွေတော်၏ ဘိသိက်ရေစင် ဖြစ်စေလိုခြင်းကိုကား ဤမျှနှင့်မက နှလုံးသွေးရည်နှင့်ပင် ကျွန်ုပ်သည် ဘုရား ဖြစ်ချင်၍ သူတစ်ပါး၏အကျိုးကို ဆောင်ရွက်လိုသည်အတိုင်း ကျွန်ုပ် ထောက်ပံ့နိုင်ပါသည်။

"အဆွေတော်၏ စကား၌ ကျွန်ုပ်၏ နစ်နာချက်တစ်ခုကိုကား ပယ်ဖျက် စေလိုသည်မှာ ရာဇဝင်ရိုင်းရာ မည်သော ကျွန်ုပ်သည် မြဝတ်ရည်၏ မေတ္တာပန်းကို အဆွေထံမှ လုယက်ယူငင်ခြင်း ဆိုသော စကားပင် ဖြစ်ချေသည်။ အဆွေတော်၊ အခါခပ်သိမ်း ကျွန်ုပ်သည် ဘုရားဖြစ်လို၍ လူမဟုတ်၊ လူမျှသာ ဖြစ်ကြောင်းကို သိပါလေ။

"ကျွန်ုပ်သည် မြဝတ်ရည်၏ မေတ္တာပန်းကို လုယက်ယူငင်သူ မဟုတ်၊ ကြင်နာဖွယ်လျလျ ချစ်ခင်ဖွယ်တမျှသော မြဝတ်ရည်၏ သူ့ဘာသာအလျှောက် ကမ်းလှမ်းသည့်မေတ္တာကို ကျွန်ုပ် သနားသဖြင့် လက်ခံထားခြင်းမျှသာ ဖြစ်ပါသည်။ မြဝတ်ရည်၏ အပေါ်၌ တစ်ဖက်သက် ကျရောက်သည့် သင်၏ မေတ္တာမှုအတွက် မြဝတ်ရည်ကို နိုင့်ထက်စီးနင်း နှိပ်စက်ကလူ ပြုမူ သော်ကား အားနည်း၍ အနှိပ်စက်ခံရသူကို ယောက်ျားဆိုသောလူသည် ကယ်ဆယ်ရမည့် ဝတ္တရား ရှိသည်အတိုင်း ကျွန်ုပ် ကယ်ဆယ်မည်ကို အဆွေတော် မစဉ်းစားပါလျှင် ကျွန်ုပ်၏ သန်လျက်ဓားသည် လူတစ်ယောက်အပေါ်၌ ဗြဟ္မစိုရ်တရား ကင်းပြားရလိမ့်မည်။ ဤသည်တို့ကို မှတ်သား၍ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်သုံသော မင်းသာဖြစ်သည်အတိုင်း လူပီသစွာနှင့် တိုင်းပြည်ဘောင် ဌာနသို့ ပြန်လေတော့ ညီတော် နေမင်းဆွေ” မင်းဘီလူးသည် စဉ်းစား၍ ခပ်မဆိတ်နေပြီးသော် ခေါင်းညိတ်လျက် မျိုးညွန့်ရှိန်နှင့် ခွဲခွာလေ၏။

မျိုးညွန့်ရှိန် မင်းသည် နေပြည်တော်သို့ ပြန်လည်ရတော့မည် ဖြစ်၍ ဆရာတော်အား များစွာသော လက်ဆောင်ပဏ္ဏာတို့ကို ပြုလျက် ကန်တော့ခြင်းကို ပြုလေ၏။

ဒီသာပါမောက္ခ ဆရာကြီးလည်း နောက်ဆုံး ဩဝါဒစကားဖြင့် ဤသို့ မိန့်ကြားတော် မူလေ၏။

“ငါ၏ ချစ်အပ်သော မြတ်နိုးအပ်သော တပည့်ချစ်၊ သင်သည် မင်းသားတို့ တတ်အပ်သော အတတ်မှစ၍ တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ်သော အတတ်တို့ကို ပါရဂူမြောက် ကော်ကနုဖြစ်အောင် တတ်ငြား

သော်လည်း သင်သည် လောက၏ အကျိုးစီးပွားကို ဆောင်ရွက်လို၍ လာက၏ သဘောကို နားလည်လိုသည်အတိုင်း ပညာရှိအစစ် ဖြစ်နိုင်ရန် သင့်အား ငါ နောက်ဆုံး ဩဝါဒစကား ပေးလိုက်မည်။ မှတ်သားလေ။

"လောက၏ အကျိုးစီးပွားကို ဆောင်ရွက်လို၍ လောက၏ သဘောကို နားလည်ပြီးလျှင် ပါရဂူမြောက် ထွန်းတောက်လျက် လောကမှာ လူတစ်ဆူဟု တည်လိုခဲ့သော် သင့်ကိုယ်တိုင် ရှာကြံဆည်းပူးရန် သင့်မှာ ဝတ္တရား ကျရောက်နေပြီ။ ငါ သင်ပေးခဲ့သော အတတ်ပညာရပ်တို့ သည်ကား တက္ကမှာ အကြံ၊ သီလံမှာ အလေ့၊ တက္ကသီလံ သာပေါင်းခမည့် မြို့နိုင်ငံမှာ နိဿရည်းနှင့် ဆရာ့နည်းကို ခံရန် လာရောက်ကြသည်အတိုင်း နည်းမျှသာလျှင် ဖြစ်ချေသေးသည်။ စင်စစ် အတတ်ပညာကား မဟုတ်သေးပေ။ တပည့်ချစ်၊ သင့်အတွက် သင်နှင့် လျော်သော အတတ်ပညာကို သင်ကိုယ်တိုင် ရှာဖွေစူးစမ်း စုဆောင်းပေလော့။

"နားထောင်၊ သင်သည် တိုင်းပြည်တောင် ပြည်ရပ်သို့ ပြန်ရာတွင် တစ်ဝက်ခရီးဖြစ်သည့် ညောင်ညိုပင်သာ စခန်းနှင့် မြရိပ်ကြီး ဇရပ်သို့ ရောက်သောအခါ သင့်ခမည်းတော်သည် လူ့ပြည်ပြီး၍ နတ်ထီး ပြောင်းနှင့် ပေလိမ့်မည်။

“သင်သည် ထိုဇရပ်၌ အတတ်ပညာအစစ်ကို အချီး နိဒါန်းအဖြစ်နှင့် ရိပ်မိလာ၍ ညီရင်းအစ်ကို ဟူသော ပြဿနာကို သင်ဖြေရလိမ့်မည်။ အမျိုးမြတ်သူ ဟူသော ပြဿနာကိုလည်း သင် ကောင်းစွာ ဖြေရပေလိမ့်မည်။

“တပည့်ချစ်၊ လောက၌ အဆင်းထက် အချင်းသည်သာလျှင် အဖိုးတန်၍ ကောင်းကျိုးကို ပေးနိုင်၏။ မျိုးရိုးဇာတီထက် အကျင့်သည်သာလျှင် လောကကြီး၌ မိတ်ဆွေကောင်ဖြစ်နိုင်၏။ တပည့်ချစ် ... ကြည့်လော့၊ ရေသဖန်းသီးသည် အပကား ပတ္တမြားကဲ့သို့ အရောင်ရှိ၍ အတွင်းကား ပိုးလောက်အတိ ပြီးသောကြောင့် လူတို့ မစားမသုံးကြလေ။ ပိန္နဲသီးသည်ကား အပြင်က ဆူးအတိပြီးသော်လည်း အတွင်းကား ရွှေအဆင်းကဲ့သို့ရှိ၍ ချိုမြိန်သော ရသောကြောင့် လူတို့ နှစ်လို စားသုံးကြကုန်၏။ တစ်နည်းအားဖြင့်လည်း သရက်သီးမှည့်ကား အတွင်းအပ အားဖြင့် အဆင်းအနှံ့ အရသာနှင့် ပြည့်စုံသောကြောင့် လူတို့ အလွန်နှစ်လို စားသုံးကြကုန်၏။ ဆုပ်လျှင်စူး၊ စားလျှင် ရူးသာ ပဒိုင်းသီးသည်ကား အတွင်း အပအားဖြင့် တင့်တယ်ကောင်းမွန်ခြင်း မရှိပေ။ ထိုဥပမာများ နည်းတူ လောက၌ သတ္တဝါတို့၏ စရိုက်သည် ဖြစ်တည်ကုန်၏။

"အကြင်သူသည် ငါကား ပဒိုင်းသီးလော၊ ကျီးအာသီး‌လော၊ ‌‌ရေသဖန်းသီးလော၊ ပိန္နဲသီးလော၊ သရက်သီး‌လော စသည်ဖြင့် သိအံ့၊ ထိုသူသည် လောက၌ လူကောင်းဖြစ်နိုင်ရန် အကြောင်းရှိ၏။ မိမိကိုယ်ကို မိမိ ပိန္နဲသီး၊ သရက်သီး၊ ဥသျှစ်သီး စသည်ဖြင့် လူတို့နှစ်လိုသာ အသီးအနှံကောင်း ဖြစ်အောင် ကျင့်သုံးအံ့၊ ထိုသူသည် လူကောင်းဖြစ်ရန် တံခါးပေါက်ကို တီးခေါက်မိပြီ။ ထိုကြောင့် လောကအကြောင်းကို ကောင်းစွာ တတ်သိ ကျွမ်းကျင် နားလည်အောင် စုံစမ်းရှာဖွေ ဆည်းပူးလေ့ကျင့်ရာချေသည်။ လောကအကြောင်းကို ခေတ်နှင့်အညီ ခေတ်၏ အလျောက် ကောင်းစွာ တတ်ကျွမ်းနားလည်၍ ကျင့်သုံးတတ်မှ သာလျှင် လောကကို အုပ်စိုးနိုင်၍ ကောင်းစားခြင်း၊ အောင်မြင်ခြင်း၊ တန်ခိုးကြီးခြင်းတို့သည် ဖြစ်ရပေလိမ့်မည်။

“တပည့်ချစ်၊ သင့်အား ညောင်ညိုပင် စခန်းတွင် ညီရင်းအစ်ကိုနှင့် အမျိုးမြတ် ပြဿနာကို သင်ပြရလိမ့်မည်ဟု ငါ‌ ပြောပြီးဖြစ်သည်။ သင်သည် သင့်ခမည်းတော်၏ ရိပ်ရာကို မဆက်ခံသေးဘဲ အမျိုးမြတ်ဖြစ်သော သင့်ညီတော်အား ထီးနန်းရိပ်ရာကို လွှဲအပ်၍ သုံးနှစ်သုံးဝါ သင့်ပြည်မှ ခွာပြီးလျှင် (၁) ကျေးကျွန်၊ (၂) မိတ်ဆွေး (၃) အစ်မနှမ၊ (၄) ဇနီး (၅) အစ်ကိုတို့ မည်သည်ကား အဘယ်နည်း ဟူသော ပြဿနာကို နားလည်ပြီးမှ အသုံးပြုတတ်ချေသော် သို့မဟုတ် လိုက်နာ ဆောင်ရွက် ချေသော် ဧကရာဇ်မင်းမြတ် အဖြစ်နှင့် ထီးနန်းသက်ရှည်ပြီးလျှင် ဘုန်းတန်ခိုး ကြီးမြင့် ပေလိမ့်မည်။