ငြိမ်းကျော် - နှံ့သာပင်ရိပ်မှာချွေးသိပ်ဖြေတော့ကွယ်

[ ၁ ]

          ကောင်းကင်တွင် စွန်တွေ ဝဲကာပျံကာ လည်ကာ ကစားကာ ရှိလေသည်။ အနီရောင်၊ အဝါရောင်၊ အဖြူရောင်ကျူး၊ နီဝါစပ်၊ လေးကွက်ကျား အရောင်စုံလှသည်။ ကလေးတွေ လွှတ်သော စွန်တို့၏ အမြီးရောင်စုံတို့သည် လေတွင် လွင့်လွင့်လူလူအမြီးနှင့် ကြိုးနှင့်ဆက်ကာ ပန်းပွားချိတ်သူ ချိတ်ထားသည်။ အချို့စွန်တို့မှာ အမြီးနှစ်မြွှာသုံးမြွှာ ခွဲထားသည်။ ကိုက်တစ်ထောင်ကျော်ရှိမည့် အမြင့်သို့ လွှင့်တင်ထားသော စွန်နီ တစ်ကောင်၏ အမြီးမှာ ရှည်လျားလှသည်။ အမြီး ပေတစ်ရာကျော် နှစ်ရာနီးနီးရှိပေ လိမ့်မည်။ စွန်မကစား၍ငြိမ်နေသည်။ လေပြင်းဝင်မှ ဘယ်ညာဆွဲရာ ယိမ်းတတ်သည်။ ရောက် ခါစ မုတ်သုန်လေသည် ခရီးမမှန် လမ်းမမှန်တတ်သေး၊ စွန်ကိုတိုးသောလေသည် အရွှေ့အပြောင်း ဖြစ်နေသည်။ လေတံခွန်သည် မြောက်ဘက်ရောက်ချင်ရောက်သည်။ အရှေ့မြောက်သို့ ရောက်ချင် ရောက်သည်။ သို့မဟုတ် အရှေ့စူးစူးသို့ ရောက်ချင်ရောက် သည်။ ထိုအခါ ကောင်းကင်တွင် တက်နေသော အလှတင်စွန်များ၊ အမွှေးအဖြတ် ပြုကြ သော စွန်များ ရွေ့သွားပုံမှာ ကြည့်၍ကောင်းသည်။

          တစ်ကောင်နှင့်တစ်ကောင် မျှားရန် စည်းလုနေကြသော စွန်တွေ အကောင် သုံးလေး ဆယ်မက ရှိပေလိမ့်မည်။ အလှ လွှတ်တင်ထားသော စွန်တွေ နှစ်ဆယ်အစိတ်မက ရှိလိမ့်မည်။ နေ့ဝက်သာရုံတက်ရသော ယနေ့ လို နေ့မျိုးနှင့် တနင်္ဂနွေ နေ့တွင်သည်ကွင်းပြင်တွင် လူပို၍စည်သည်။ တစ်နေ့လုံး ရုံးပိတ်ရက်များတွင် ကားကြီး ကားငယ်တွေ ရောက်လာသည်။ ကလေးလူကြီး အမျိုးသား အမျိုးသမီးတွေနှင့် ကွင်းမှာ စည်ကားလှသည်။ ပြောက်ကျားပြောက်ကျား ခြားကာ ပေါက်နေသော ကုက္ကိုင်ပင် မရမ်းပင် ကံ့ကော်ပင်အောက်တွင် အစုစုဖွဲ့ကာ နေကြသည်။ စွန်လွှတ်ကြသည်။ အချို့က ထမင်းချိုင့် ထမင်းထုပ်တွေ ယူလာသည်။ အချို့က ဂေါက်လေ့ကျင့်ကွင်း အစွန်တွင် သွားရောက် ချက်ပြုတ် စားသောက်ကြသည်။

          ညောင်ရေသွန်းပွဲတော် အပြီးလောက်တွင် ထိုကွင်းတွင် စွန်တစ်ကောင်နှစ်ကောင် လွှတ်စပြုသည်။ ထို့နောက် သီတင်းကျွတ်ပွဲတော်မတိုင်မီအထိ နတ်တော်ပြာသိုတွင် အသင့်အတင့် ပြန်လည် စည်ကားသည်။ မြောက်ပြန်လေတွင် လွှတ်ရသော စွန်ပွဲသည် မုတ်သုန်မိုးဦး စွန်ပွဲကဲ့သို့ များစွာ မစည်ကားတော့။

          “အစ်ကိုလေး ... ဟိုမှာ လပ်ကီးဆဲဗင်း ပြန်တက်လာပြန်ပြီ”

          ညီတော်မောင်အတာက ကုက္ကိုပင်လွတ်ရုံတက်လာသော နံပါတ်ခုနစ်စွန်ကိုပြကာ ဝမ်းသာအားရ ပြောသည်။ ထိုနေရာမှ တက်လာပြီး သူနှင့်မျှားကာ ပြတ်ခဲ့သည်မှာ နံပါတ်ခုနစ်ချည်း သုံးကောင်ရှိခဲ့ပေပြီ။ ယခုနံပါတ်ခုနစ်တစ်ကောင်တက်လာပြန်ပြီ။ ပထမအကောင်က အဖြူပေါ်မှာ အင်္ဂလိပ်ဂဏန်း ခုနစ်။ ထိုနောက် အနီခံ။ ထိုနောက် အဝါခံ။ ယခု ခုနစ်၏ အောက်ခံအရောင်မှာ အပြာခံ အနက်ဂဏန်း။

          “အစ်ကိုလေး များလေ”

          ညိုညိုက အားပေးတိုက်တွန်းသဖြင့် အော်ပြောသည်။ လက်ထဲက ရစ်ဘီးကို ကိုင်ကာ မော့ကြည့်နေသည်။ သည်

          “နေဦး ညိုညို။ သူ ပြန်ချသွားပြီ” လ

          နံပါတ်ခုနစ် ပြန်ဆင်းသွားသည်။ လေတွင် မကစားသောကြောင့် ဆိုင်းကြိုးပြင်ရန် ပြန်ချသွားခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ညိုညိုကိုမကြည့်၊ ပြောသာ ပြောရသည်။ သူ့ မျက်လုံး သည် ကြယ်နီစွန်ထံသို့ ရောက်နေ၏။ ကြယ်နီစွန်သည် အဝါကျားကို ဖြတ်ကာ အပေါ်သို့ထောင်တက်လာ၏ ။ ထိုစဉ် အဝါကျား အောက်သို့ရောက်အောင် ကြိုးလျှော့လိုက်သည်၊ ဘယ်လက်ဖဝါးပေါ်တွင်ရစ်ပြီး ဝင်ရိုးသည် မွတ်နေအောင် လည်လျက်ရှိသည်။

          “ကာလီမျက်ပြူးက ကြယ်နီကို ဖြတ်တော့မယ်ဟေ့”

          ညိုညိုက ရှေ့ဘက်သို့ ပြေးရင်း အော်ဟစ် အားပေးသွားသည်။ အောက်စည်း ရအောင် အတော်အလျှော့ပေးရဦးမည်။ ကိုက်နှစ်ထောင် အပ်ချည်ရစ်ထားသော မှန်စာကြိုးတို့ သုံးပုံတစ်ပုံမက ကုန်သွားပေမည်။ မှန်စာက ဆွဲမှန်စာ။ ကြယ်နီစွန်သည်လည်း ဆွဲကြိုး။ အောက်စည်းကို အယူခံလိမ့်မည်မထင်။ ကြယ်နီစွန်ကို မျှားမည်ဟု မထင်အောင် နေရာ လွှဲလွှဲထားကာ လျှော့ပေးရသည်။ လျှော့ရင်းနှင့် အခြေကိုမှန်းရသည် စွန်သိပ်နိမ့်လာသည်။ စွန်ဦးခေါင်း ပြန်တည်ကာ ဆွဲတင်လိုက်သည်။ ဆွဲတိုင်းပါသော ကာလီ မျက်ပြူးသည် တည့်တည့် တက်လာ၏။ ထိုစဉ်ကြယ်နီက လက်ျာဘက်သို့ သိမ်းလာသည်။ စွန်ပမာဏချင်း ကွာတော့ ကွာနေပေပြီ။ ကာလီမျက်ပြူးသည် ကြယ်နီ ထက် ကိုက်နှစ်ရာနီးနီး လွန်လှပေပြီ။ ကြယ်နီစွန် လွှတ်ရာနေရာကို မှန်းသည်။ မြောက် စူးစူးသို့ သူ မျက်နှာမူထားသည်။ ကြယ်နီစွန်သည် အနောက်မြောက်သာသာ နေရာမှ လွှတ်နေသူ၏ စွန် ဖြစ်နိုင်သည်။ ကြယ်နီစွန် အစေ့အဆွဲကြောင့် အမှန်းအဆမလွဲဟု တွက်လိုက်သည်။ ညာဘက်သို့ လေကြောင်း ပြောင်းယူလိုက်သည်။ ကာလီမျက်ပြူး သည် လက်ျာရစ် ရစ်ကာ ဝေးဝေးသွားသည်။ အကွာအဝေး မှန်းကြည့်သည်။ တော် လောက်ပြီထင်၏။ အဆင်မသင့်၍ မိမိစွန်ပြတ်ရလျှင် ကြိုးရှည်ရှည် ပါသွားမည်။ ဆယ့် လေးငါးပတ်စာ လျှော့ပေးပြီး ခေါင်းအထောင်တွင် ဆွဲတင်သည်။ ကာလီမျက်ပြူးသည် တည့်တည့်ထောင်သည်။ သုံးလေးပတ်ကစားပြီးမှ ဘယ်ဘက်သို့ ဘေးတိုက် တည့်တည့် ဆွဲလိုက်၏။ ကာလီမျက်ပြူးသည် စွန်သုတ်သကဲ့သို့ ဘေးတိုက်ပြေးလေသည်။ အား စိုက်ပြီးရစ်ရ၍ ညာလက်ညှိုးသည် ရစ်ဘီးပြားတွင် အထိများကာ ပူလာ၏။ ကြယ်နီ သည် အောက်စည်းကိုလုရန် လျှော့လိုက်ဦးစိုက်ဆွဲလိုက်နှင့် ရှိ၏။ ကံကောင်း၍လား လေကြောင်းသင့်၍လား မသိ။ ကာလီ မျက်ပြူးသည် နိမ့်ဆင့်ကာ ကြယ်နီစွန်၏ အောက်သို့ ဆင်းသွား၏။ ထိုအချိန်ကျမှ ဆက်လျှော့လျှင် ငြိတော့မည်ဟု ကြယ်နီစွန် လွှတ်သူ သဘောပေါက်ဟန် တူ၏။ ဦးပြန်ထောင်သည်။ ကွေ့ရှောင်ရန် ကြိုးစားသည်။ သို့သော် နောက်ကျသွားပေပြီ။ ကြိုးချင်းထိသွားသည်ကို လက်များက ခံစား သိရှိလိုက် သည်။ ပိုမိုအားစိုက်ပြီး ဆွဲတင်ရင်း နောက်သို့ သုံးလေးလှမ်း ဆုတ်သည်။

          “အစ်ကိုလေး ဆွဲတင် ဆွဲတင်၊ ကြယ်နီကိုထိနေပြီ”

          ညိုညိုစွန်ကို တင်ပေးနေသောအတာက လှမ်းအော်သည်။ အမြီးတွေခွေကာ စွန်ထိုး ပေးရန် ပြေးနေသော ညိုညိုက

          “ဆွဲ ... ဆွဲ အစ်ကိုလေး”

          ထိုစဉ်တွင်ပင် ကြယ်နီစွန်ကြိုး၏တင်းနေသော အထိအတွေ့ သည်ပျောက်သွား၏။ ထင်သည့်အတိုင်းပင်။ ကြယ်နီစွန်၏ အနေအထား ပျက်သွားသည်။ ပြတ်သွားပေပြီ။

          ညိုညိုနှင့် အတာတို့ နည်းတူ ကာလီ မျက်ပြူးဘက်မှ အားပေးနေသော ကလေးတစ်သိုက်၏ ဟေးကန်အားပေးသံကို ကြားရသည်။ အနောက်မြောက်သို့ ရောက်နေသောစွန်ကို သူပြန်သိမ်းကာ အရှေ့မြောက်သို့ ရွှေ့ယူလိုက်သည်။ ပြန်ရစ်ယူကာ

          “အတာပေါ့ ... လာလွှတ်ဦးကွာ ... အစ်ကိုလေး လက်ညောင်းလာပြီ”

          အတာကညီမလေးထိုးတော့လေဟု လှမ်းပြောသည်။ ညိုညို က စွန်ကို ထိုးလိုက် သည်။ ဟူးဟူးထနေသော လေကြောင့် အမြီးရှည်သည် ခွေနေရာမှ စွန်နောက်သို့ တစ်မုဟုတ်ချင်း လိုက်သွားသည်။ ကိုက်နှစ်ရာမျှ မြင့်အောင် တင်ပေးပြီး အတာ သူ့ထံ သို့ပြေးလာသည်။ သူ့လက်ထဲမှ ရစ်ဘီးကိုယူသည်။ စွန်တစ်ကောင်ဖြတ်ပြီးတိုင်း အတာ ယူ၍ လွှတ်သည်။ အတာက မျှားရန်ဖြတ်ရန် စိတ်မဝင်စားတတ်။ သူများစွန်ကိုသွား မဖြတ်၊ သူ့ကိုဖြတ်ရန်လာလျှင် ကျင်ကျင်လည်လည် ရှောင်နိုင်သည်။ ညနေ နေအတော် စောင်း၍ ပွဲသိမ်းခါနီးကျမှ စွန်ဖြတ်ပွဲထဲသို့ ပါဝင်သည်။ တစ်ကြိမ်ထဲနှင့် အပြတ်ခံ ချင်ခံသည်။ တစ်ခါတလေ စွန်ကို ပြန်ချသည်။ ယနေ့ သူရောက်လာမှစွန်ဖြတ်ရန် စိတ်ဝင် စားလာသည်။ နာရီပြန် တစ်ချက်ထိုးကျော်မှ အတာတို့ အိမ်သို့ သူရောက်သည်။ စွန်လွှတ်ရအောင်၊ စွန်မျှားရအောင်ဟု အဖော်စပ်သည်။ နားနားနေနေ နေမည် စိတ်ကူး သဖြင့် သူငြင်းသည်။ ဝမ်းကွဲညီ ညီမများဆိုသော်လည်း အရင်းအချာတွေလို ဖြစ်နေ သည်။ ညီက သာမက ညီမကပါ မရမကခေါ်သည်။ အဒေါ်က လိုက်သွားလိုက်ပါဟု တိုက်တွန်းသည်။ ထို့ကြောင့်၊ ကုန်စုံဆိုင်တွင် စွန်ဆယ်ကောင် တစ်ကတ်ဝယ်သည်။ စွန်တွေများလွန်းသောကြောင့် ထင်၏။ အတာကအကိုလေး ကျွန်တော့် မှန်စာကို အထင် သေးလို့ပါ တစ်ကောင်နဲ့ တစ်ညနေလုံးဖြတ်လို့နိုင်ပါတယ်ဟု ပြောသည်။ အစ်ကိုလေး ရစ်ဘီးက မှန်စာမျိုး ထင်လို့လားဟု ညိုညိုက ပြောသည်။ တစ်ပတ်တစ်ခါ နှစ်ခါလောက် သူ့ရစ်ဘီးသူယူကာ ညိုညိုတို့နှင့်အတူ လွှတ်ဖူးသည်။ သုံးလေးလှည့်မှ တစ်လှည့်နိုင်သည်။ များတိုင်း မနိုင်တတ်သဖြင့် စွန်လုံလောက်အောင် ဝယ်ရသည်။ ရာသီကြည်လင်တုန်း၊ လေကောင်းတုန်း စွန်ကုန်သွားလျှင် မချင့်မရဲဖြစ်ရသည်ကို တွေးမိ၏။

          “အစ်ကိုလေး ကာလီ မျက်ပြူးက တစ်ကောင်ပဲ ရှုံးသေးတယ်နော်”

          အတာက စွန်ကို နှိမ့်သည်။ ပါးနှစ်ဖက်မှာ လေတိုးသဖြင့် ရှဲရှဲမြည်ကာ ဘယ်ညာ ကစားနေ၏။

          “ပထမရှုံးရတာက အစ်ကိုလေးတွက်တာမှားလို့ကွ၊ သိလား အတာ။ မထိသေးဘူးထင်ပြီး အလျှော့မှာ လေးကွက်ကျားရဲ့ ဆွဲကြိုးနဲ့ သွားငြိလိုက်လို့” “ဟုတ်တယ် အစ်ကိုလေး”

          မြက်ခင်းပေါ်တွင် ခြေပစ် လက်ပစ် ထိုင်လိုက်သည်။ ဖိနပ်ပင် မခုဖြစ်တော့။ သန့်ရှင်းနေသည်။ စိမ်းလန်းသန်မာသော မြက်တွေ ကွင်းအပြည့်ပေါက်နေသည်။ မြောက်ဘက်နှင့် အရှေ့ဘက်တွင်သာ မြေကုန်းမူကို ပြောက်တိပြောက်ကြား မြင်သည်။ နေရောင်ခြည်သည် မြက်ခင်းများပေါ်တွင် ခပ်ကိုင်းကိုင်းကျနေ၏။ ကုက္ကိုပင်ရိပ်သည် အရှေ့သို့ ရွေကျနေ၏။ နေရှိန်ရှိသော်လည်း မပြင်းလှ။ မလှမ်းမကမ်းစီလောက်တွင် သစ်ရိပ်တွေရှိနေသည်။ လေတံခွန် ပွဲတော်သူ ပွဲတော်သားတို့သည် အရောင်အသွေးစုံ၊ လူမျိုးစုံ၊ အရွယ်စုံ၊

          “အစ်ကိုလေး မြန်မာစွန်လုပ်တတ်သလား ဟင်...” မြင်ဖူးခဲ့သည်။ မလွှတ်ဖူးခဲ့။ “မလုပ်တတ်ဘူးကွ”

          “ကျွန်တော် သိပ်လွှတ်ချင်တာပဲ ဟိုမှာတွေ့လား” သူ မေးထိုးပြရာသို့ ကြည့်လိုက်သည်။ ကွင်း၏ မြောက်ဘက်စပ် ရွာငယ်မှ လွှတ်နေ ဟန်တူသော မြန်မာစွန် ။ ကုလားစွန်ထက် သုံးလေးဆမက ကြီးသည်။ မြန်မာစွန်ကမှ သက်ရှိစွန်၏ သဏ္ဌာန်နှင့် တူသည်။ ကုလားစွန်က လေးထောင့်ချွန်းချွန်း။ စွန်ဦးခေါင်း၊ အတောင်ပံ၊ ခါး၊ အမြီး ဖြန့်ထားသော မြန်မာစွန်သည် လေတွင် ဝဲယာယိမ်းနေ၏။ ဘယ်တောင်ပံ ညာတောင်ပံအဖျားတွင် ပန်းကြိုးရှည်လွင့်နေသည်။ ကုလားစွန်ကဲ့သို့ မလည်။ တည်ငြိမ်စွာ ဘယ်ညာလှုပ်ယိမ်းလျက်သာ ရှိ၏။

          “မလည်တော့ မျှားလို့ခက်မှာပေါ့ နော်” “ဟုတ်မယ်ကွ” “အလှပြသက်သက်ထင်တယ် အစ်ကိုလေးရ”

          “ဟုတ်မယ်။ အစ်ကိုလေးငယ်ငယ်က တွေ့ဖူးတယ်။ ညဘက်လွှတ်တာ။ မီးပုံးတွေ လေးငါးလုံးဆက်ပြီး အမြီးမှာချည်ထားတာ။ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်ကွ။ စွန်ကို အဲဒီပုံတွင် မကဘူး။ တခြား ဆင်ရုပ်၊ လိပ်ရုပ်လုပ်ပြီး အလှလွှတ်တယ်လို့ ကြားဖူးတယ်။ အစ်ကိုလေး လည်း မမြင်ဖူးဘူး အတာ”

          အတာသည် ကြိုးလျှော့ပေးရင်း “ကာလီမျက်ပြူးက လွှတ်ရတာ တကယ် လက်တွေ့ တယ်၊ ဆွဲတိုင်းပါတယ်၊ ကြည့်နေ”ဟု ပြောကာ အောက်စိုက်ချ၏။ သစ်ပင် ထိပ်ဖျားနှင့် မလှမ်းသော အကွာအဝေးတွင် တစ်ချက်လျှော့သည်။ ခေါင်းအထောင်တွင်ဆွဲတင်၏။ မလျှော့ဘဲ လက်ဆန့်သည်။ ညာဘက်သို့ စွန်ခေါင်းငိုက်စိုက်သွားသည်။ ကိုယ် ကိုကို့ ကာ ရစ်တင်လိုက်သည်။ ညာဘက်သို့ လေကြောင်းပြောင်းကာ တရှီးရှီး မြည်ကာ တက်လာ၏။ အတာ တစ်ချက်ရယ်သည်။ သဘောတွေ့ နေလေ၏။ အတာတို့ မောင်နှမပေးထားသော စွန်နာမည်ကို ယခုမှ သတိရထားမိသည်။

          “ကာလီမျက်ပြူးဆိုတာ ဘာလဲကွ အတာ” အတာက သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ကာ ပြုံးသည်။

          “စွန်ခေါင်းမှာ အနက်ဝိုင်းနှစ်ခုရှိနေတယ်မဟုတ်လား။ ကျွန်တော်တို့ ရွှေငါးငွေငါး မွေးထားတဲ့အထဲမှာ ကာလီမျက်ပြူးဆိုတဲ့ငါးက မျက်လုံးလေးပြူးပြီး မျက်လုံးကနက်လို့။ ပြီးတော့ ဝိုင်းစက်နေတယ်မဟုတ်လား။ အစ်ကိုလေးဝယ်တဲ့ ဒီစွန်တွေက အရောင်သာ ပြောင်းတာ ဟာ ...ဟာ ...”

          စွန်အောက်သို့ကျခိုက် ညိုညို၏ စွန်နှင့်ငြိမည် ဖြစ်သွားသည်။ ညိုညိုက အစ်ကို လေး အစ်ကိုလေးဟု လှမ်းအော်သည်။ အစ်ကိုတော့ စွန်ကို လုပ်ပါဦးဟု လန့်ကာအော် သည်။ အတာက စွန်ကို အနောက်ဘက်သို့ ရွှေ့သည်။ နှင့်စွန်ကို မထိပါဘူးဟု ညိုညိုကို လှမ်းအော်ပြောသည်။ ပြီးမှ ...

          “အဲဒါကြောင့် ခေါ်တာပေါ့ အစ်ကိုလေးရ” ။

          “စကားလည်းပြောဦး။ တော်ကြာ ညိုညိုမြီးရှည် ကာလီမျက်ပြူးကို သွားဖြတ် နေဦးမယ်”

          အတာရယ်သည်။ ရယ်သံနှင့်အတူ

          “ဟော...အစ်ကိုလေး လပ်ကီးဆဲဗင်းတက်လာပြီ၊ အမယ် ကျွန်တော့်ဘက်ကို လာတယ်၊ ရော့ ...ရော့”

          ထိုင်ရာမှ ထသည်။ တင်ပါးကိုပုတ်ပြီး ပုဆိုးပြင်ဝတ်သည်။ ရစ်ဘီးကို လှမ်းယူ ရင်း ...

          “ညိုညိစွန်ကို မင်းအရှေ့ဘက် နည်းနည်းရှင်းပေး”

          ဟုတ်ကဲ့ဟု ဆိုကာ ညိုညိုရှိရာနောက်ဘက်သို့ ပြေးသွားသည်။ကြိုးလျှော့လိုက် သည်။ လက်ဝဲဘက်သို့ လည်ကာ တဖြည်းဖြည်းဝေးသွားသည်။ မြောက်ဘက် စူးစူးသို့ နိမ့်ဆင်းသွားသည်။ အပေါ်သို့တင်ကာ ညာဘက်သို့ယူသည်။ နံပါတ်ခုနစ်သည် အရှေ့မြောက်ဘက်တွင် မလှုပ်မရှားငြိမ်နေသည်။ ခေါင်းကြိုးလျှော့နေဟန်တူ၏။ မလည်။ မကစား။ ကြိုးမီအောင်လျှော့သည်။ လေတိုးအားကို နှေးသည်ထင်၏။ ဘီး လျှော့လျှော့ပေးလိုက်သည်။ ကြိုးသည် ပို၍အိကာ တွန့်တွန့်ကျသွားသည်။ ထိုစဉ် နံပါတ်ခုနစ်၏ ရှေ့ဘက်တွင် စွန်သုံးကောင်စည်းလုကာ ဖြတ်ရန် နေရာယူနေကြ၏။ အနီ၊ အဝါ အဖြူကွက်နှင့် အနက်။ ကြည့်ရင်းတွင် အနက်နှင့်အနီတို့ လန့်သွားလေ သည်။ အနီတစ်ကောင်တည်း ကျန်ခဲ့သည်။ ရစ်ဘီးကို ရပ်လိုက်၏။ ကာလီမျက်ပြူးသည်အောက်သို့ စိုက်ကျသွား၏။ နိမ့်လွန်းမက နိမ့်နေသော နံပါတ်ခုနစ်၏ ဘယ်ဘက် ဘေးသို့ဆင်းလာ၏။ သစ်ပင်များလွတ်ရုံသာသာသာ ရှိသည်။ ညာဘက်သို့ တအား ဆွဲကာသိမ်းပြီး ပင့်တင်လိုက်၏။ လေးငါးဆယ်ပတ် ရစ်လိုက်သည်။ နံပါတ်ခုနစ်သည် မလှုပ်တစ်ချက် လှုပ်တစ်ချက်။ ကာလီမျက်ပြူးသည် နံပါတ်ခုနစ်အနီးသို့ ရောက်သွား၏။ နိမ့်သောကြောင့်လား မသိနိုင်။ ဘီးအရစ်ရပေါ့ တော့တော့ ဖြစ်နေသည်။ လေ မလိုက် သောကြောင့် ဖြစ်မည်။ သို့သော် ဆွဲတင်လိုက်ချိန်တွင် ကြိုးငြိသည်ကို မသိလိုက်။ နံပါတ် ခုနစ်စွန် လေထဲတွင် မျောသွားသည်ကိုမြင်ရ၏။ ကာလီမျက်ပြူးကို ကမန်းကတန်း ဆွဲတင်ယူရ၏။ သစ်ကိုင်သစ်ဖျားနှင့် ငြိလုငြိခင်။အတာ၏အားပေး အော်ဟစ်သံ၊ ညိုညို၏ အော်ဟစ်သံများနှင့်အတူ နောက်ဘက် ဆီမှ ကလေးတစ်သိုက်၏ ဝမ်းသာအားရ ပြောသံတွေကြားရသည်။

          “လပ်ကီးဆဲဗင်း လေးကောင်တောင် ကာလီမျက်ပြူးက စားသွားပြီဟေ့”

          အတာသည် ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားကာ အနီးသို့ ရောက်လာသည်။ အတာ ပျော် နေသည်။ အတော့်ကို ကြည့်ကာ သူပျော်သည်။ ခြောက်တန်းကျောင်းသားလေး၏ ပျော်ရွှင် မှုမျိုး ရလာသည်။

          “အစ်ကိုလေးက စွန်ဝိဇ္ဇာပဲ” | ရစ်ဘီးယူရင်း ပြောသည်။ သူ တဟားဟား ရယ်သည်။ အင်္ကျီလက်ကို ပင့်တင်ရင်း လက်ဖဝါးတွေကို သတိပြုမိသည်။ ဘယ်လက်ဖဝါးစောင်းမှာ ပူနေသည်။ ညာ လက်ညှိုးနှင့် လက်မထိပ်တွေကျိန်းနေ၏။ စောစောက ထိုင်ခဲ့သည့်နေရာတွင် ပြန်ထိုင် သည်။ လက်ဝါးနှစ်ဖက် ဖြန့်ကြည့်လိုက်သည်။ နီထွေးထွေးဖြစ်နေ၏။ သုံးလေးပတ် မျှ စွန်မလွှတ်ခဲ့။ လွှတ်ခါစ တစ်ပတ်နှစ်ပတ်က အသားမာတက်နေသော လက်ညှိုး ထိပ်ဖျားမှာ ပြန်နုသွားခဲ့သည်။ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်မှ ကြေးညှော်တွေကို ပွတ်သပ်ပြီး စီးကရက်ဘူးကိုထုတ်ကာ မီးညှိသည်။ အမောပြေတစ်ဖွာ နှစ်ဖွာ ဖွာရင်း စွန်တွေကို ငေးကြည့်နေသည်။ လေဟုန်စီးသော စွန်တွေကို ကြည့်နေသည်။ ထိုစဉ် နေရောင် ခြည်အားနည်းလာသည်။ တိမ်ရိပ်တစ်ခု ဖြတ်သွားသော နေရိပ်ကို မြင်သည်။

          ကောင်းကင်ပြာတွင် မိုးသားတွေ ဆိုင်းနေ၏။ “မိုးများရွာမလားမသိဘူး အစ်ကိုလေး”

          အနောက်တောင်ဘက်သို့ သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်သည်။ မိုးတိမ်သားက မညိုမညစ်။ ဖြူလျက်သာရှိ၏။

          “ရွာမယ်မထင်ဘူးကွ။ မိုးအုံ့နေတာလောက်ရှိမှာပါ”

          အတော့်ကို ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ အတာက နေမပူတော့၍ ရှေ့သို့ လျှောက်သွား သည်။ ကုန်းမြင့်ပေါ်ကနေ လွှတ်လိုဟန်တူ၏။ ညိုညိုကို ကြည့်လိုက်သည်။ ညိုညိုသည် လူကြီးတွေစွန်တင်နေရာနှင့်လှမ်းသော အရှေ့ဘက်သို့ သွားနေ၏။ ညိုညိုစွန်သည် အမြီးလေးသည်ကတစ်ကြောင်း ကိုက်လေးငါးဆယ်သာအမြင့် ရှိ၍တစ်ကြောင်း ဆိုင်းကြိုးမမှန်၍ တစ်ကြောင်းကြောင့် အမြီးယမ်းကာ ခေါင်းတုန်နေ၏။ ညိုညို ... နည်းနည်းတင်လိုက်ဦး။ လေမမိတမိဖြစ်နေတယ်ဟု သူ လှမ်းအော်ပြောသည်။ ညိုညိုကလျှော့လိုက်တင်လိုက်နှင့် စွန်ကိုမြှင့်သည်။ လေကြောမိသွားသဖြင့် စွန်သည် ငြိမ်ကာ ကြိုးတင်းတင်းရင်းရင်းဖြစ်လာ၏။ ကွင်းအနောက်ဘက်ဆီမှ တဟေးဟေး အော်ဟစ် သံတွေကြားရသည်။ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ တုတ်တံများ၊ ဝါးလုံးများ ထိပ်တွင် ဝါးကိုင်းဖျားတွေချည်ကာ စွန်လိုက်နေသော ကလေးတစ်စု။ စွန်ဖြူတစ်ကောင်လွင့်လာ သည်။ သူ့ထက်ငါ ဦးအောင်မိအောင် တုတ်တရမ်းရမ်း ဝါးလုံးတရမ်းရမ်းနှင့် ချိတ်နေ သည်။ သူတို့အနီးသို့ရောက်နေသော ဆီဒင်အနီတစ်စီးက ခဏရပ်ပေးကာ စောင့်နေ၏။

          အော်ဟစ်ငြင်းခုံသံများ ကြားရသည်။ စွန်ဖြူသည် မြေပေါ်မရောက်မီပင် စုတ်ပြဲသွား သည်။ ကလေးတွေကို ကွေ့ရှောင်ကာ မြက်ခင်းပေါ်သို့ မောင်းလာ၏။ စွန်လွှတ်ရန် ယခုမှ ရောက်လာသူဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

          “အစ်ကိုလေး ဟိုမှာ လန်သွားတဲ့စွန်က ကျွန်တော်ဖြတ်လိုက် ...”

          အတာက အဝေးမှ လှမ်းအော်သည်။ ကြယ်ဝါစွန်တစ်ကောင်ပြတ်သွားသည်ကို မြင်၏။ အတာ သူ့ထံသို့ ပြေးလာသည်။ အစ်ကိုလေး မျှားဦး။ ကျွန်တော် ညိုညို စွန်ကို အမြင့်ကြီးတင်ပေးလိုက်ဦးမယ်ဟု ပြောကာ ပြေးထွက်သွားသည်။ စီးကရက်ကို နှုတ်ခမ်းတွင် ခဲထားရင်း အတိုက်မကြမ်းသော အထက်လေ လမ်းကြောင်းထဲသို့ တင်လိုက် သည်။ ကားသံကို နားတွင်နီးစွာကြားရသည်။ ကုက္ကိုပင်ရိပ်အောက်တွင် ဆီဒင်အနီ ရပ်လေသည်။ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ အသက်နှစ်ဆယ့်လေးနှစ်။ သူ့ထက် နှစ် နှစ် သုံးနှစ်ငယ်မည့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ လက်ထဲတွင် ရစ်ဘီးနှင့် စွန်တစ်ကောင်ကိုင်ကာ ဆင်းလာသည်။ အကြာအရှည်ကြည့်ရန် မသင့်၍ လည်ကာ အောက်ဆင်းလာ သော ကာလီမျက်ပြူးကို ပြန်ထိန်းလိုက်သည်။ “ဒီစွန်က ရှင် လွှတ်တာလား” အမြီးတပ်ထားသော ကလေးစွန်နှင့်မငြိအောင် ဖယ်ယူရင်း “ဟုတ်ကဲ့” “စောစောတုန်းက နံပါတ်ဆဲဗင်းတွေဖြတ်တာ ရှင်လား” သူ ပြုံးလိုက်သည်။ ခေါင်းညိတ်ကာ ဘယ်လက်ကြားတွင် စီးကရက်ညှပ်ပြီး

          “ဟုတ်တယ်ခင်ဗျ လေးကောင်ရှိပြီ။ နောက်ဆုံးတစ်ကောင်တုန်းက ကံကောင်းလို့။ နိမ့်လွန်းလို့ သစ်ပင်ဖျားနဲ့ ငြိတော့မလို့”

          “ရှင် စည်းကမ်းနားမလည်ဘူးလား”

          “မဗျာနဲ့ ရှင် စည်းကမ်းရှိဖို့တော့ ကောင်းတယ်”

          အမျိုးသမီး၏လက်ထဲက စွန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ လပ်ကီးဆဲဗင်းဟု အတာတို့ ခေါ်သော နံပါတ်ခုနစ်။

          “ဆဲဗင်းလွှတ်နေတာ ခင်ဗျားလား” “ဟုတ်တယ်” ။

          စိတ်ဆတ်ဆတ်ဖြင့် ဟုတ်တယ်ပြောသံ။ သူ မခံချင်စိတ်ဝင်လာသည်။ ရုပ်ကလေး က ချောချောလှလှနှင့်။ လေသံနှင့် အကြည့်တွေက မချောမော။ မလှပ။ မာမာကျော ကျောဟန်ပန်။ တစ်ချက်မျှ ငဲ့ကြည့်ပြီး စွန်ထံသို့ မျက်လုံးရွှေ့ ကာ

          “မများစေချင်ရင်လည်း စွန်မှာ အမြီးတပ်ထားပါလား။ ဒါဆို ဘယ်သူကမှ လာပြီး ဖြတ်မှာ မဟုတ်ဘူးပေါ့ ”

          အမျိုးသမီးသည် “ဘာရှင့် ...” ဟု ဆတ်ဆတ်ပြတ်ပြတ်ပြောကာ တစ်လှမ်းတိုး သည်။ မျက်နှာမူသည်။ သူ တမင် မကြည့်။ ရစ်ဘီးလျှော့လိုက် ရစ်လိုက်နဲ့ လေကစား နေလိုက်သည်။ ။

          “ဘာပြောတယ် ပြန်ပြောစမ်းပါဦး”

          “အမြီးတပ်ထားတဲ့ ကလေးစွန်ဆိုရင် ဘယ်သူမှမများပါဘူး။ ဒါ ဒီကွင်းရဲ့ စည်းကမ်းပဲ”

          “ပထမသုံးကောင်ကို များတာ ကျွန်မ ဘာမှမပြောလိုဘူး။ နောက်တစ်ကောင်//

          ကျတော့ ရှင် မဖြတ်သင့်ဘူး”

          “ကျွန်တော် ပြောပြီးပါပကော။ ဒါမှမဟုတ်ရင် ပြတ်သွားတဲ့ လေးကောင်စလုံး အလျော်ပေးရမလား”

          ကလေးလို လွှတ်ပါလားဟူသော စကားမျိုး ရည်ရွယ်၍လား၊ အလျော်ပေးမည် ဟူသော စကားကြောင့်လားမသိ။ အမျိုးသမီး ဒေါကန်လာဟန်တူ၏။ ရစ်ဘီးနှင့် စွန်ကို မြက်တွေပေါ်သို့ ပစ်ချပြီး ခါးထောက်သည်။

          “ကျွန်မ အလျော်တောင်းနေတာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မစွန် လေတောင် ကောင်း ကောင်း မမိသေးဘူး။ ဆိုင်းကြိုးမမှန်လို့ စွန်ပြန်ချနေတုန်း ရှင် မတရားဝင်ဖြတ်တာပဲ။ ရှင် ဒီလောက်မှ နားမလည်ဘူးလား”

          ကြိုးကိုပြန်ရစ်ကာ နှိမ့်ရင်း တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဂျင်းအင်္ကျီလက်ရှည်။ လက် နှစ်ဖက်ကို တံတောင်နားအထိ ခေါက်တင်ထားသည်။ အင်္ကျီစကို ထဘီအပြင်တွင် ထုတ်ဝတ်ထားသည်။

          “လေမမိသေးရင်လည်း မမိသေးဘူးလို့ လှမ်းပြောဖို့ကောင်းတယ်” “ဘာ”

          ဘာသံမှာ ကျယ်ကျယ်စူးစူး။ ပြောပြီးမှ ရယ်ချင်လာသည်။ စီးကရက်ကို နှုတ်ခမ်း တွင်ပြန်တပ်ပြီး ဣန္ဒြေဆည်ရ၏။ ကိုက်ပေါင်းခြောက်ရာ ခုနစ်ရာမက ဝေးနေသော သစ်ပင်ပုများ ကွယ်နေသောအရပ်မှ အဘယ်သို့ လှမ်းပြောနိုင်ပါမည်နည်း။

          “ရှင့်လိုလူမျိုး ဒီကွင်းမှာ လာမကစားရင်ကောင်းမယ်” “ဟုတ်ကဲ့” “ဘာပြောတယ်”

          “ဟုတ်ကဲ့လို့ ပြောတာပဲ။ နောက်နေ့ လာကစားရင် ခင်ဗျားဆီမှာ ခွင့်လာတောင်း ပါ့မယ်။ ခင်ဗျားကို ကွင်းပိုင်မှန်းမသိလို့ပါ”

          နှုတ်ခမ်းကိုတင်းနေအောင်စေ့ကာ စူးစူးစိန်းစိန်းကြည့်သည်။

           “ရှင်စကားပြောတာ သိပ်လူပါးဝတာပဲ”

           “ရိုးသားစွာပြောတာပါ”

          “ကွင်းပိုင်ဆိုတဲ့စကားက ကျွန်မကို သရဲတစ္ဆေနဲ့ နှိုင်းတာမဟုတ်လို့ ဘာလဲ”

           “ဟုတ်လား ... အဲဒီအဓိပ္ပာယ်ရောက်မှန်း ကျွန်တော် တကယ်မသိပါဘူး”

           စွန်နဖားခတ်သံ ဦးဦးဖျပ်ဖျပ်မြည်သည်။ လေစီးကြောင်းက အောက်ခြေတွင်