ငြိမ်းကျော် - ဆုံဆည်းတန်ကောင်းပါရဲ့မြခင်ခင်

၁

          ပြေးလွှားလာခဲ့ရ၍ မောဟိုက်နေသည်။ တစ်မိုင်ကျော်မက ခရီးပေါက်လာပြီ ထင်ရ၏။

          တောနက်သည်ထက် နက်လာသောကြောင့် ကားလမ်းပြရန်မှ ဝေးသင့်သရွေ့ ဝေးမည်ဟုထင်ကာ ခြေစုံရပ်လိုက်သည်။ ယောက်ျားကြီးနှစ်ဖက်စာထက် ပိုမည့် လုံးပတ်ရှိသော သစ်ပင်ကြီးအောက်တွင် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်လိုက်သည်။

          မြင့်မားသော သစ်ပင်ကြီးတွေ၊ သစ်ကပ်နွယ်ပင် ရွက်ဖားဖားကြီးတွေ၊ ခါးစောင်း နှင့် လူ့တစ်ရပ်စာ အမြင့်တွေရှိသော သစ်ပင်တွေ၊ ပင်နွယ်ပင်တွေ စိပ်နေသော သစ်တောကြီး။ ရွက်ချင်း ထိစပ်နေသဖြင့် မွန်းလွဲစ နေသည် တစ်ပေါက်မျှ ကျဆင်း ရန်ပင်လျှင် ခဲယဉ်းနေ၏။ ။

          ခွေးသူတောင်းစား ဓားပြတွေဟု သူ ရေရွတ်လိုက်သည်။

          သေနတ်သံတစ်ချက်ကို ကြားလိုက်ရလျှင် ကြားလိုက်ရချင်း ကား၏ ရှေ့လက် ယာဘက် ဘီးပေါက်ကာ တစ်ဖက်သို့ စောင်းသွား၏။ လေမရှိသော ကားတာယာခွံကို သံဘီးက ဖိကြိတ်သံ၊ ကျောက်စရစ်ခဲမြေနှင့် ပွတ်ဆွဲသံ၊ ခရီးသည်တွေ အထိတ်တလန့်အော်ဟစ်သံတွေ ထွက်လာခဲ့သည်။ လက်ယာဘက်စောင်းနေသော ကားသည် အရှိန် ပြင်းလျှင် မှောက်နိုင်၏။ တောင်ကမ်းပါးယံနှင့် တိုက်ခဲ့တော့မတတ် နီးသွားသော်လည်း ကံအားလျော်စွာ ရပ်သွားသည်။

          ရှေ့မှန်ထဲမှ လှမ်းမြင်ရသော အခြေအနေကြောင့် ဟာ.. ဓားပြတွေဟူသော ကြောက်လန့်တကြားဆိုသံတွေ ထွက်လာ၏။ ဖျာယာခတ်သွားသော ခရီးသည်တွေကို သူ ကြည့်ကာ မှင်တက် ခဏမိနေ၏။ ထိုနောက် ဝါး လေးငါးဆယ်ပြန်အဝေးမှ ကားရပ်သွားရာသို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အပြေးလာသူ ခြောက်ယောက်ကို သူ ကြည့်၏။

          ခရီးဆောင်အိတ်ကို အပေါ်စင်မှ ဖျတ်ခနဲဆွဲယူပြီး ဟီးနိုးကားနောက်ပေါက်ဆီ သို့ သူကျော်လွှားတိုးဝှေ့ပြီးသွားသည်။ မောင်းပြန်သေနတ်သံ လေးငါးဆယ်ချက် ထွက်လာ၏။

          ကားလမ်းပေါ်သို့ ရွေ့ခနဲခုန်ချပြီး လမ်းလက်ဝဲဘက်သို့ ခြေကုန်သုတ်ပြီး ပြေးရ သည်။ ခပ်ပြေပြေ နိမ့်ဆင်းသွားသော သစ်တောသို့ ရောက်အောင် ခြေလှမ်းနှစ်ဆယ် အစိတ်မျှ အပြေးလှမ်းရသည်။ သူ့ကိုမြင်၍လား မသိ။ သေနတ်သံ သုံးလေးချက် ထွက်လာ၏။

          မြွေလိမ်မြွေကောက်ပြေးရင်း သစ်ပင်ကြီးတွေနှင့် အကာအကွယ်ယူရသည်။ အပင်ကြီးများ၏ အောက်ခြေတွင် သစ်ပင်ငယ်တွေ ချုံတွေ နွယ်တွေရှိ၍ ခရီးမတွင်။ နွယ်နှင့်ငြိ၊ ချုံနှင့်ငြိ ငြိသည်။

          တစ်ခေါ်သာသာ မဝေးသောနေရာတွင် သစ်ပင်ကွယ်ပြီး ကားလမ်းဆီသို့ မော့ ကြည့်သည်။ ကား၏ နောက်ပိုင်း အမိုးကိုသာ မြင်ရ၏။ ထိုစဉ် သစ်ပင်တွေကြားမှ ပြေးလာကြသူ သုံးလေးဦးကို မထင်မရှား လှမ်းမြင်ရသည်။ ကြည့်နေစဉ် ပုဆိုးဝတ် ထားသော ဓားပြတစ်ယောက်နှင့် ဘောင်းဘီရှည် ဝတ်ထားသော ဓားပြတစ်ယောက်တို့ က ထွက်ပြေးသွားသော ခရီးသည်တွေနောက်သို့ လှမ်းပစ်ရင်း ဆင်းလိုက်လာ၏။

          ပဲ့တင်သံကြောင့် သေနတ်သံသည် ပို၍ ချောက်ချားစရာကောင်းနေလေသည်။

          အနောက်တောင်စူးစူးဘက်သို့ သူ ဆက်၍ ပြေးသည်။ ကားလမ်းသည် နောက် တွင် ဝေး၍ ကျန်ရစ်ခဲ့၏။ သူ့နောက်မှ ချုံတိုးသံ၊ ဝပ်သံ၊ အကာအကွယ်ယူသံတွေနှင့် အလှမ်းဝေးလာခဲ့သည်။ ဘေးရန်မှ အတော်အတန် စိတ်ချရတော့မှ အပြေးလျှော့ပြီး သုတ်သုတ်လျှောက်သည်။ နောက်သို့ ကြည့်လိုက်၊ နားစွင့်လိုက်၊ လျှောက်လိုက်နှင့် အန္တရာယ်မှ ဝေးရာသို့ ရှောင်ရသည်။

          သစ်ပင်ကြီး၏ခြေရင်းတွင် အမောဖြေကာ ထိုင်ရင်း အသက်ကို မှန်မှန်ရှူသည်။ အေးမြသော ဆောင်းဦးရာသီဖြစ်၍ အနွေးထည်ဝတ်ထားရသည်ကို ယခုမှ အိုက်နေမှန်း သတိထားမိ၏။ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးသုံးလုံးကိုဖြုတ်ကာ ရင်ဘတ်ဟ ထားလိုက်သည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီအိတ်ထဲရှိ လက်ကိုင်ပဝါကို ဆွဲထုတ်ပြီး မျက်နှာ၊ လည်ပင်းနှင့် ကုပ်ကချွေးတွေ သုတ်သည်။ ထိုနောက် ရင်ဘတ် က ချွေးတွေ သုတ်သည်။ လက်ခုံနှစ်ဖက်ပေါ်က ချွေးစတွေကို သုတ်ကာ ပင်စည်မှာကျောမှီလိုက်၏။ အသက်ရှူက မမြန်တော့သော်လည်း နှလုံးအခုန်က တဒိတ်ဒိတ် မြန်နေသေး၏။

          အမောဖြေရင်း တစ်ကားတည်းစီး ခရီးသည်တွေကို တွေးကာ ပူသည်။

          ကားစထွက်ကာစက လိုက်ပို့သူတွေ၊ နှုတ်ဆက်သူတွေ၊ ကားအနီးတွင် မုန့်ပဲ သရေစာ လာရောင်းသူတို့၏ အသံတွေကိုပါ ပြန်လည်မြင်သည်။ မိုင်သုံးလေး ငါးဆယ် ကြာလာသောအခါ ကားပေါ်တွင် စကားပြောဆိုသံတွေ နည်းသွား၏။ မှိန်းသူမှိန်းကြ၊ သူကြ၊ တစ်ခုခု ဝါးနေ စားနေတတ်သူ တချို့ က စားနေ၊ ဝါးနေ၊ မြုံနေကြသည်။ သူ့လက်ယာဘက်တွင် တစ်ခုံတည်းထိုင်သူ အမျိုးသားကြီးကို ပြန်လည်မြင်၏။ ရှေ့ခုံ၏လက်ဝဲဘက်ပြတင်းနှင့်ကပ်၍ ထိုင်နေသူဇနီးကို ကြက်ဥ အခွံ ခွာကျွေးသည်၊ စီးကရက် မီးညှိပြီးမှ ပေးသည်။ ဇနီးကို တယုတယ ဂရုစိုက်သော သူ။ ထိုအမျိုးသမီး၏ လက်ယာဘက်တွင် အသက်ဆယ့်ခွန်ဆယ့်ရှစ်နှစ်မျှရှိမည့် အမျိုးသမီးလေးက ဘုရားစာကို တတွတ်တွတ် မပြတ်ရွတ်သည်။ သူ့နောက်တည့်တည့် က အသက်ငါးဆယ်သာသာ အမျိုးသားကြီးနှစ်ဦးသည် ပလတ်စတစ်ခွက်လေးထဲသို့ ရေနှင့် ဘရန်ဒီ ရောထည့်ပြီး ခွက်လှည့်ကာ သောက်၍ လိုက်လာ၏။ တိုင်းရင်းသား ဝတ်စုံဝတ်ထားသူ လေးငါးဦး၊ ရဟန်းတော်တစ်ပါး၊ ယောဂီဝတ်ထားပြီး ပုတီးစိပ်ကာ လိုက်လာသူအမျိုးသမီးတစ်ဦး၊ ကျောင်းသူကျောင်းသားအရွယ် လူငယ်လေးငါး ယောက်၊ ကလေး လေးငါးယောက်၊ လူမမာနှင့် အဖော်နှစ်ဦး။

          ပါလာသမျှကို ဓားပြတွေ လုယက်ယူငင်ပြီးလောက်ပေပြီ။ ခရီးသည်တွေကို ရိုက်ဟယ်နှက်ဟယ်ပစ်ဟယ် သတ်ဟယ်ပြုများပြုဦးမည်လား မပြောတတ်။ ဓားစာခံ ဖမ်းတာ ဆီးတာရှိများ ရှိဦးမလားဟု စိုးရိမ်သည်။ သူလို ထွက်ပြေးသူတွေ ဘယ်ရောက် နေပြီမသိ။ တောနက်ထဲတွင် လမ်းမရှိ။ ခြေဦးတည့်ရာသည် လမ်းပင် ဖြစ်လေသည်။

          သောက်သုံးမကျတဲ့ သတ္တဝါတွေ၊ ကိုယ့်လုပ်အားနဲ့ကိုယ်သမ္မာအာဇီဝတော့ ရှာဖွေလုပ်ကိုင်ဖို့ မကြံဘူး။ သူများရှာဖွေပြီး ရလာတဲ့ အဝတ်အစားအသုံးအဆောင် လက်ဝတ်ရတနာ ငွေကြေးကို လက်နက်ပြပြီး လုစားတယ်။ နှိပ်စက်ကလူ အနိုင်ကျင့် ပြီး စားတယ်။ သူတစ်ပါးရဲ့ အသက်နဲ့ ဥစ္စာပစ္စည်းကို အကြမ်းဖက်ပြီး လုယက်တိုက်ခိုက်စားတယ်။ ကြမ်းပိုးလို၊ ခြင်လို၊ သန်းလို၊ မွှားလို၊ မှက်လို၊ ကျွတ်လျှော့လို သတ္တဝါတွေ။ ကိုယ့်ကိုယ်ခန္ဓာထဲမှာ သွေးရှိနေအောင် အစာ ရှာဖွေမစားဘူး။ သွေးရှိသူကို စုပ်ယူပြီး ကိုယ်အသက်ရှင်ရပ်တည်တဲ့ မကောင်းဆိုးရွားတွေကို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးတွေး လေသည်။

          ကျေးသံငှက်သံတွေကို မနီးမဝေးမှ ကြားနေရသည်။ ချွေးသိပ်သွားသော ကြောင့် အအိုက်ပြေသွားသည်။ အအေးက ထိတွေ့ လာသည်ကို သတိပြုမိသည်။ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ပြန်တပ်လိုက်သည်။ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်သည်။ အပြာရောင်ကောင်းကင်ကို မြင်တော့ မြင်ရ၏။ တစ်ဖလားစာ၊ တစ်လင်ပန်းစာ။ သစ်ကိုင်းသစ်ရွက်တွေ ထူထပ်လွန်းသဖြင့် အလင်းရောင်မှာ မြေပြန့်ညနေခင်းလောက် ပင် မရှိ။

          ကားလမ်းတည်ရှိရာသို့ မှတ်ဉာဏ်မှာ ဖော်သည်။ တောင်ဘက်သို့ တည့်တည့် သွားလျှင် တောင်ပတ် ကားလမ်းနှစ်ခုကြားက လမ်းသို့ ရောက်မည်ဟု မှန်းသည်။

          ထိုင်ရာမှထလိုက်သည်။ ချုံတိုးသံ၊ သစ်ကိုင်းဖယ်သံနှင့် စကားသံသဲ့သဲ့ကြား ၍ သစ်ပင်နှင့် ကွယ်ကာ နားစွင့်လိုက်၏။ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်အသံ။ တစ်သံက လူကြီးသံ၊ တစ်သံက လူငယ်သံ။ အသံကိုအုပ်၍ တိုးတိုး ပြောလာကြသည်။ အမျိုး သားကြီးတစ်ဦး၏အသံကိုပါ ကြားရသည်။ အရှေ့မြောက်ဘက်ဆီမှ အသံတွေကို သူနားစွင့်ရင်း လှမ်းကြည့်၏။ ဝါးတောအစပ်မှ ထွက်လာသူသုံးဦး။ ကားပေါ်တွင် ပါလာသူ ခရီးသည် သုံးဦး။

          သစ်ပင်ကြီးပတ်၍ တက်သွားသော နွယ်ကို သူ ကြည့်၏။ လက်ကောက်ဝတ် သာသာ အလုံးရှိသော နွယ်သည် တစ်ကိုယ်ခိုင်မည် ထင်ရ၏။ ခရီးဆောင်အိတ်ကို ပခုံးမှချပြီး နွယ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲ၏။ ပင်စည်ကို ခြေထောက်ပြီး ကန်သည်။ သားရေပျော့ရှူးဖိနပ်၏ ခွာဖြင့် ထောက်ကာ နွယ်ကို ဆွဲပြီး တက်သည်။ ခရီးသွား ဖော်တွေ မြင်လောက်အောင် တစ်ရပ်အမြင့်မျှ ဆွဲတက်ရင်း ရှူဟု အသံပေးလိုက် သည်။ ခရီးသည် သုံးယောက်မှာ လန့်ဖျပ်သွားသော မျက်နှာတွေနှင့် လှမ်းကြည့်ပြီးခြေစုံရပ်သွား၏။ သူ့ကို မှတ်မိတော့မှ လှမ်းကြည့်ပြူလာ သုတ်သုတ်လျှောက်ကာ တိုးကာလာကြလေသည်။

          သူတို့လိုပင် ခရီးသည် လေးငါးယောက် ထွက်ပြေးသည်ဟု သိရသည်။ တစ် ယောက်မှာ ခြေထောက်ကို ကျည်ထိပြီး လဲကျန်ရစ်ခဲ့သည်ဟု အမျိုးသားကြီးက ပြော ပြ၏။ သူတို့နှစ်ယောက် လျှိုထဲသို့အဆင်းတွင် အမျိုးသမီးလေးကပါ နောက်မှ ပြေးလိုက်လာသည်ဟု အမျိုးသမီးကြီးက ပြောပြသည်။ လေးယောက် တွေ့ဆုံခဲ့ရာ နေရာနှင့် တစ်မိုင်မျှ ဝေးလာသောနေရာတွင် ခေတ္တနားကြသည်။ ဝါးပင်ထက် ပို၍မမြင့်သော သစ်ပင်တွေမှာ အရွက်ကျဲနေ၍ အလင်းရောင်ရသည်။ လက်ခုပ်တစ်ပြန်ထက် မြင့်သော ပင်ပေါက်တွေ သိပ်သည်းထူထပ်သောနေရာ။ ပတ်လည်ကို ဆီး၍မြင်ရသော နေရာတွင် လုံခြုံစိတ်ချရသည်ဟု ယူဆကာ နားကြသည်။

          “ရေဆာလိုက်တာ”

          အမျိုးသမီးလေးက ပြောသည်။ မည်သူ့တွင်မှ ရေဘူးမပါ။ အခက်အခဲ ဟူသည်ကို ပထမဦးဆုံးတွေ့မိကြသော အကြည့်တွေနှင့် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်သည်။ ချောင်းတော့ တွေ့မှာပါ။ အဲဒီကျမှ သောက်ပေါ့ဟု အမျိုးသမီးကြီးက အားပေးသည်။ လေးယောက်သား ပြုံးကြသည်။ အသက်အန္တရာယ်ကတောင် လွတ် လာခဲ့ပြီးပြီပဲ။ ရေဆာတာကို ခဏလောက်သည်းခံပေါ့ ကလေးမရယ်။ ကဲ.. ဒါထက် အချင်းချင်း မိတ်ဆက်ပေးကြဦးမှဟု အမျိုးသားကြီးက ပြောသည်။ အမျိုးသမီး လေးက

          “ကျွန်မနာမည်က သွယ်လတ်ပါ၊ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ကြည့်မြင်တိုင် နယ်မြေကပါ၊ ပါရမီမှာ နေပါတယ်၊ မနှစ်က စမ်းချောင်းအဘွားအိမ်က တက်ခဲ့ တာ၊ အခု လှိုင်နယ်မြေကို ပြောင်းထားပါတယ်၊ မြစ်ကြီးနားက အစ်ကို အိမ် သွားလည် မလို့” ဟုတ်လားဟု အမျိုးသမီးကြီးက ပြောသည်။ ထိုနောက်...

          “ကျွန်မက ဒေါ်ခင်ခင်လွင်၊ ဟောဒီက ဦးညွန့်ဝေ ကျွန်မတို့လည်း မြစ်ကြီးနား သွားကြဖို့ပဲ”

          “ကျွန်တော်တို့က လက်ထပ်ပြီးတာ ဆယ်ရက်ပဲ ရှိသေးတယ်၊ လွင့်အစ်မ ကြီးက အဲဒီမှာနေလို့၊ ဆွေပြမျိုးပြလည်း သွား၊ ကန်တော့လည်း ကန်တော့ဖို့”

          သူက အနွေးထည်ကို ကြယ်သီးစေ့ ပြန်တပ်၏။ စိမ့်မြေ၏အအေးသည် အသက်ရှူတိုင်း ရင်ထဲသို့ ရောက်၏။ ခုတ်လှဲထားသလား၊ ကျိုးကျသလား မသိနိုင် သော သစ်ပင်ပေါ်တွင် ခရီးဆောင်အိတ်ချိတ်ပြီး...

          “ကျွန်တော့်နာမည်က လွင်အောင်၊ အင်္ဂလိပ်စာအဓိကနဲ့ မဟာဝိဇ္ဇာပြီးပြီ ပဲ ဆိုပါတော့၊ ကျမ်းပြုစာတမ်း ဒီသုံးနှစ်အတွင်း တင်ဖို့ပဲ ကျန်ပါတယ်။

          ဘောက်ထော်မှာ နေပါတယ်၊ မြစ်ကြီးနားကောလိပ်က သူငယ်ချင်းနည်းပြ ဆရာဆီ အလည်ထွက်လာတာပါ”

          သူ့စကားအဆုံးတွင် ဒေါ်ခင်ခင်လွင်က ခေါင်းပေါ်မှ အုပ်ကာ မေးအောက်တွင် အဖျားချည်ထားသော သိုးမွေးမာဖလာကို ဖြုတ်ရင်း...

          “ဘုရားသခင်မစလို့ ခုလို ဓားပြဘေးက လွတ်တာ၊ ကားပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့ တဲ့လူတွေ ဘယ်လို ဒုက္ခရောက်နေမယ်ဆိုတာ မတွေးဝံ့ဘူး”

          ဟုတ်တယ်နော်ဟု သွယ်လတ်က ဂျင်းဂျာကင်လက်များကို ဆွဲချပြီး ပြောသည်။ စကားတွေ ခဏရပ်လိုက်သောအချိန်တွင် ကျေးငှက်သံတွေ ကြားရသည်။ မျောက်အော် သံကို အနောက်ဘက်တောင်ပေါ်ဆီမှ ကြားရသည်။ တိတ်ဆိတ်သွားသော ပတ်ဝန်း ကျင်တွင် လေတိုးသံတွေ ကြားရသည်။

          တောသည် အမြဲတမ်း စွတ်စိုနေမှန်း သိထားသည်။ မြက်နှင့် ကျောက်ဝါးပင် တို့ပေါ်တွင် ထောက်ထားသော လက်ဖဝါးမှာ မြေအနုဓာတ်က လာ၍ထိ၏။ အသက် ရှူရသောလေမှာ လေးလံသိပ်သည်းလျက်ရှိသည်။ အမြဲစိမ်း သစ်တောကြီးထဲတွင် ပင်စောက်ပင်မြင့်ကြီးတွေ ကျဲကျဲပါးပါး ပေါက်ရောက်ရာ နေရာဟူ၍ မရှိသလောက် ဖြစ်လေသည်။

          “ကားလမ်းဘက်ကို ကျွန်တော် ရွေးရင်း လမ်းလွဲသွားတယ်၊ ခုပဲ သုံးနာရီ၊ ငါးနာရီဆိုနေကွယ်ပြီ၊ တောထဲမှာ စောစောမိုးချုပ်တယ်လေ”

          သူပြောပြသည်။ သွယ်လတ်သည် စိုးရိမ် မပြေသေးသော မျက်နှာနှင့် သူ့ကို လှမ်းကြည့်နေ၏။ ကြည့်ရင်းနှင့်...

          “သားရဲတိရစ္ဆာန်တွေ ဘာတွေ ရှိမှာပေါ့ နော်”

          “ရှိနိုင်တာပေါ့” သူ ဖြေလိုက်သည်။ ဦးညွန့်ဝေက...

          “တကယ်လို့ မိုးချုပ်သွားတဲ့အထိ ကားလမ်းဆီမရောက်ရင် တောထဲမှာ ပဲ ညအိပ်ကြရမှာ၊ ထင်းမီးတွေထည့်ပြီး သားကောင်တွေ ဘာတွေ မလာရဲ အောင် လုပ်ရမှာပဲ” “ဟုတ်တယ် ဦး၊ ခက်တာက ကျွန်တော့်မှာ ဓားမြှောင်တစ်ချောင်းပဲပါလာတယ်၊ ထင်းခုတ်ဓားမရှိတော့ ထင်းခွေသလို ခွေပြီး မီးဖိုရမှာ”

          ဒေါ်ခင်ခင်လွင်သည် အရပ်ရှစ်မျက်နှာသို့ တစ်ချက်ကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချ သည်။ ကားလမ်းက ဒီဘက်မှာ ထင်တယ်ဟု သွယ်လတ်က မြောက်ဘက်သို့ လက်ညွှန်ပြီး မေး၏။ သူ ခေါင်းခါ၏။ ကားလမ်းရဲ့ အနောက်ဘက်ကို ကျွန်တော်တို့ ဆင်းပြေးကြတာ။ ကားလမ်းက တောင်ဘက်ရယ်၊ အရှေ့ဘက်ရယ်မှာပဲ ရှိတယ်လေဟု အရပ်မျက်နှာတွေကို လက်ညှိုးညွှန်ပြီး သူပြောပြ၏။ သူစကားပြောနေစဉ် ဦးညွန့်ဝေ က စီးကရက်ဘူးထဲမှ စီးကရက်နှစ်လိပ်ထုတ်သည်။ သူ့ထံသို့ တစ်လိပ် ကမ်းသည်။

          ကျေးဇူးပဲ ဦးဟု ပြောပြီး စီးကရက်ကို နှုတ်ခမ်းတွင် တေ့သည်။ မီးညှိပြီး အားပါးတရ ဖာသည်။

          “ညနေအထိ လမ်းမတွေ့ရင် စားစရာ မုန့်ဘူး တစ်ဘူးတော့ ကျွန်မဆီမှာ ပါလာတယ်” ။ သွယ်လတ်က ခရီးဆောင်အိတ်ကြီးကို ပုတ်ပြီးပြော၏။

          “မမက စားစရာ သောက်စရာ ခြင်းကိုပဲ ဆွဲလာမိတယ်၊ အဝတ်အစား အိတ်က ကျန်ခဲ့ပြီ။ ဆလင်းဘက် လွယ်ထားတုန်းမို့လို့၊ လွယ်မထားမိရင် ဒီအိတ်ပါကျန်ခဲ့မှာ၊ ငွေနဲ့မှတ်ပုံတင်က ဒီဆလင်းဘက်အိတ်ထဲ ထည့်ထားတာ” သွယ်လတ်ကို လှမ်းပြောတာ ဒေါ်ခင်ခင်လွင်ကို ဦးညွန့်ဝေက“

          ဒီတောထဲမှာ သန်းခေါင်စာရင်းစစ်မှာမှ မဟုတ်တာ၊ မှတ်ပုံတင်က ခုနေတော့.. အပိုငွေလည်း ဒီတောကြီး မျက်မည်းထဲမှာ ဝယ်စားစရာဆိုင်မရှိတော့ လောလောဆယ်အလကားပဲ၊ အဝတ်အစားအိတ် ကျန်ခဲ့တာ နာတယ်” အသောစွက်၍ ပြောသဖြင့် သူတို့ ပြုံးကြသည်။ သွယ်လတ်သည် သစ်ကိုင်း ခြောက်တစ်ကိုင်းကို ကောက်ယူပြီး

          “ကားပေါ်က ဆင်းပြေးတုန်းက လွတ်အောင်၊ ခုတော့ လွတ်လည်းလွတ် ရော ရေသောက်စရာ စားစရာအတွက် ပူရပင်ရ၊ သားကောင်ဘေးတွေ့ရနဲ့ ရယ်ရတယ်နော် မမလွင်”

          ကားပေါ်တွင် တစ်ခုံတည်း ထိုင်လာခဲ့စဉ်က အသိအကျွမ်းဖြစ်လာခဲ့သော မိန်းမသားနှစ်ဦးသည် ဘေးဒုက္ခကြုံနေရချိန်တွင် တိုး၍ ခင်မင်အားကိုးလာကြပုံရှိ၏။ သွယ်လတ်၏အပြောကြောင့် ဦးညွန့်ဝေ ပြုံးသည်။ ခေါင်းတစ်ချက် ညိတ်ပြီးနောက်

          “ဒီလိုပဲပေါ့ တူမရယ်၊ လွတ်အောင်ပြေးတာလည်း ရုန်းကန်ရတာပဲ။