ချစ်ဦးညို - ယာဇ

မျက်ခွံလွှာတို့ ဖျတ်ခနဲအပွင့်မှာပင် တစ်ခုခုထူးခြားနေပြီဟု သိလိုက်၏။

အလိုလို နိုးကြားနေသော အာရုံတွေက မနားတမ်း လှုပ်ရှားသွား ကြသည်။ အထူးသဖြင့် အကြားအာရုံနှင့် အနံ့အာရုံ။ သားရဲတိရစ္ဆာန် တစ်ကောင်နှင့်မခြား၊ တော၏ သဘာဝကို ခံစားသိစွမ်းနိုင်သော အကြားအာရုံထဲ တွင် အဝေး၏ အဝေးဆီမှ လှည်းဘီးသံ အီအီ၊ နွားခလောက်သံ ညံညံတို့ကို အမိအရ ကြားလိုက်သည်။ ထိုမျှသာ မကသေး တောရနံ့တို့ ကြိုင်နေသော လေထဲတွင် “သားကောင်၏ အနံ့ကိုပါ ရလိုက်သည်။ အနံ့အာရုံက ဦးနှောက် သို့ အကြောင်းကြားသည်။

သားကောင်။ အစာ ...။

ထိုအခါ ဝမ်းဗိုက်ကလည်း တဖြုတ်ဖြုတ် မြည်လာ၏။ ဝလင်စွာ အိပ်စက်ခဲ့ရာမှ နိုးထလာချိန်ဖြစ်သဖြင့် အစာအိမ်သည် အစာကို ပြင်းပြင်း ပြပြတောင်းဆိုနေပေပြီ။ အူခွေတို့ကလည်း ဗလာဖြစ်နေသော အစာအိမ်ဆီ သို့ အစာအဖတ်မဟုတ်သော လေတွေချည်းကိုသာ ပို့ဆောင်ပေးနေကြသဖြင့် ဝမ်းဗိုက်က တကြုတ်ကြုတ်မြည်လာသည်။

ဝမ်းဗိုက်၏ မြည်သံက

“အစာကျွေးတော့၊ အစာထည့် တော့၊ အသားစိုင် အာဟာရတွေ ပေးတော့ ...”ဟု အဓိပ္ပာယ်ရ၏။

အနားတွင်ချထားသော သန်လျက်ရိုးကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ သန် လျက်ဟုခေါ်ရသော်လည်း သွေးစ သွေးနတွေ ဗရပွပေကျံစွန်းထင်းနေသည့် ဤလက်နက်သည် သားရဲတစ်ကောင်၏ အစွယ်များ၊ လက်သည်းများနှင့်မခြား ရှိနေ၏။ အဟင်း ... ကျားတို့ ခြင်္သေ့တို့ ဝက်ဝံတို့က ချွန်မြထက်ရှ လက်သည်းနဲ့ ကုပ်ပြီးမှ စူးစူးငေါငေါအစွယ်နဲ့ ကိုက်ဖဲ့စားသောက်ရသည်။ ဤသန်လျက်ကား သားရဲအစွယ်နှင့် လက်သည်း နှစ်မျိုးတို့၏ အလုပ်နှစ်ခုကို တစ်ပြိုင်တည်း လုပ်နိုင်သော လက်နက်ဖြစ်သည်။

သန်လျက်ဦးချွန်ဖြင့် ထိုးစိုက်၊ ပြီးတော့ ထက်မြအသွားနှစ်ဘက်တို့ ဖြင့် ခွဲဟဆုတ်ဖွင့်၊ ပြီးတော့ ဖြတ်တောက် ခုတ်လှီး ...။ အလုံးစုံသော ကိစ္စ ကို တစ်ချိန်တည်းမှာ ပြီးစွမ်းစေသော သန်လျက်ပေပဲ။

အို ဒါ သန်လျက်ရဲ့ အစွမ်း မဟုတ်ပါဘူး။ ငါ့ အစွမ်း ... ။

သန်လျက်ရိုးကို လက်ချောင်းများဖြင့် တင်းတင်းဆုပ်လိုက်သော အခါ ခွန်အားတွေ ပိုပြည့်လာသလို ခံစားရ၏။ ရှိန်းရှိန်းမြမြသွေးလှည့်ပတ်မှု က လက်မောင်း၊ လက်ချောင်း၊ လက်ဖမိုး၊ လက်ဖဝါးများဆီသို့ ပူနွေးစွာ စီးဆင်းကြကုန်သည်။ သန်လျက်ကို စွဲပြီးနောက် ... ။

မြစ်ပျဉ်းများ ထနေသော ပညောင်ပင်ထက်၊ အထိပ်အဖျားဆီသို့ မျောက်ဝံတစ်ကောင်ပမာ လွှဲယမ်းတွဲခိုတက်ခဲ့၏။ တောအုပ်တစ်ခုလုံးကို တစ် ခွင်တစ်ပြင် ဖြန့်မြင်နိုင်သည့် အပေါ်စီးနေရာကို ရပေပြီ။

ကြည့်လိုက်စမ်းဟေ့ . . .။ ဘယ်နေရာမှာ ဘာရှိသလဲ။

ဟိုးအဝေးဆီမှာ အရှေ့အရပ်မှ အနောက်အရပ်သို့ တူရူလျက် တရွေ့ရွေ့ ရွေ့လျားနေသော လှည်းတန်းကြီး။ သွေးကြောတွေ ဖျန်းခနဲ ဖြစ် သွား၏။

အချိန်မဆိုင်းတော့။ တက်ခဲ့စဉ်ကလို ပညောင်ပင်အကိုင်းတွေ၊ အပျဉ်းတွေကို တွဲခိုကာ ဆင်းမနေတော့ဘဲ၊ ထိပ်ဖျားဆီမှပင် အခြားသော ကညင်ပင်ကြီးဆီသို့ လွှားခနဲ ခုန်ပျံကူးလိုက်၏။ ကညင်ပင်တစ်ပင်ဆီမှ နောက်တစ်ပင် ... ။ ထို့နောက် နွယ်ဒန်းကြိုးများအတိုင်း လွှဲကာ လွှဲကာ သစ်ပင်တန်းများသို့ ကူးခဲ့သည်။

သိမ်းငှက်စွန်ရဲတစ်ကောင်၏ မျက်စိလျင်ခြင်း၊ မျောက်တစ်ကောင် ၏ အကိုင်အစွဲမြဲခြင်း၊ ရှဉ့်တစ်ကောင်၏ ပေါ့ပါးခြင်းတို့ဖြင့် တောတန်း၊ သစ်ပင်၊ နွယ်ကြိုးများကို တရိပ်ရိပ်ကူးဖြတ်ခဲ့ပြီးနောက် ဆိုရင်ကောက် ချုံများ ဖားလျားထူထပ်သည့် မြေအပြင်သို့ ဖုတ်ခနဲ ကျလိုက်ချိန်တွင်ကား လှည်း တန်းကြီးကို မလှမ်းမကမ်းမှာ ဘွားခနဲ မြင်ရပေပြီ။

ရှားစောင်းလက်ပတ်ချုံအကွယ်မှ နေ၍ တရွေ့ရွေ့ လှုပ်ရှားနေသော လှည်းတန်းကြီးကို အကဲခတ်လိုက်၏။ လှည်းအစီးငါးရာခန့်ရှိမည်။ လှည်း မောင်းသူတို့ပင်လျှင် ဓားလှံလက်နက်ကိုင်စွဲထားကြသည်။ လှည်းပေါ်လိုက်ပါ သူတို့ လက်မှာလည်း တင်းပုတ်များ၊ လေးမြားများ ကိုယ်စီကိုင်ထားကြသည်။ နွားလည်ပင်းမှ ခလောက်များကို အဝတ်စများဖြင့် အုပ်ချည်ထားကြသည်။ခလောက်သံ မညံစေချင်သည့် သဘောပေါ့ လေ ... ။ မိုက်မဲလိုက်တဲ့လူတွေ။

ဘယ်လိုပင် အကာအကွယ် အစီအမံတွေ လုပ်လာ လုပ်လာ။ ဒီ တောအုပ်ကို ဖြတ်ပြီဆိုကတည်းက သေမင်းခံတွင်းဝထဲ ဆင်းဝင်ခဲ့ပြီဆိုတာ မသိလေရော့သလား။

လှည်းအစီးငါးဆယ်ခန့် ဖြတ်သန်းသွားသည်ကို စောင့်ကြည့်နေ လိုက်သည်။ မှုလောက်စရာမဟုတ်သော်လည်း သားကောင်ဆိုသည်မှာ ရန်သူ စာရင်းဝင်ပင် ဖြစ်၏။ မြွေပါတစ်ကောင်သည် မြွေဟောက်တစ်ကောင်ကို အပြီး တိုင် ကိုက်ခဲသတ်ဖြတ်နိုင်သော်လည်း အမိအရ ချက်ကောင်းကိုသာ ရွေးချယ် တိုက်ခိုက်တတ်ပေသည်။

 လှည်းအစီး ... ငါးဆယ်၊ ခြောက်ဆယ်၊ ခုနစ်ဆယ် ...။

အား ... ။ ကြည့်စမ်း။ ။

လှည်းအစီးတစ်ရာခန့်၏ နောက်၊ တစ်ခုသော လှည်း။ ပေါင်းမိုးက အထူစား၊ လှည်းဘီးအဝန်းပြားက အခြားလှည်းတွေထက်ကို ပိုကြီးသည်။ နွားဖြူဖြူတွေမှာ ကထားသော တန်ဆာက ပို၍ အရောင်အသွေးစုံသည်။ ပြီးတော့ လှည်း၏ ရှေ့ နောက် ဝဲယာတို့ တွင် ဓားလှံ ကိုင် အစောင့်အကြပ်များ ဝန်းရံလိုက်ပါသည်။ ။

အဲဒီလှည်းပေါ်မှာ ဘယ်သူပါလာလို့လဲ။ ဘုရင့်သမီးတော်လား၊ ဥပ ရာဇာလား၊ မြို့စားနယ်စားမင်းတစ်ပါးပါးလား။ ဒါမှမဟုတ် ဘုရင်တစ်ပါးပါး ကိုယ်တိုင်ပဲလား။ လင်းတတစ်ကောင်လို စူးရှသော မျက်လုံးများက လှည်း နောက်မြီး၌ ခြေတွဲလဲချကာ ထိုင်လျက် လိုက်ပါသူတစ်ဦးကို တငွေ့ငွေ့တံလျှပ် ရိပ်တွေကြားမှ အမိအရမြင်လိုက်၏။

အား ... ။ ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်ပေပဲ။

 သို့သော် သင်းသည် သာမန်ပုဏ္ဏား မဟုတ်နိုင်။

ဘာကြောင့် သာမန်ပုဏ္ဏားမဟုတ်နိုင်တာလဲ။ မင်းပုရောဟိတ်လား၊ ဗြာဟ္မဏလား၊ ခေါင်းဆောင်လား၊ သူကြွယ်ကြီးလား၊ မန္တန်တန်ခိုးကြီးသူလား၊ ဟား ... သွားစမ်း။ အဲဒါတွေ တစ်ခုမှ စိတ်မဝင်စားဘူးပေါ့။ ဒါတွေကို ဆိုလိုတာ မဟုတ်။

သာမန်မဟုတ်ဆိုသည်က သင်း၏ ဆူဖြိုးသော ကိုယ်ခန္ဓာ၊ စိုပြည် သော အသားအရေ၊ ဒါကို ပြောတာ ... ။

အသွေးအသားတွေက ဘယ်သို့ လှုပ်ရှားကြလေသည်မသိ။ ပါး စောင်ခံတွင်းအတွင်းမှာ ပြည့်ဝှန်းလာသော သွားရည်များ ဝန်းဖွဲ့လာကြ၏။ မထိန်းသိမ်းနိုင်တော့သည် ဖြစ်သဖြင့် နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းမှပင် သွားရည်များတမြားမြား ယိုစီးကျလာကြသည်။ လည်ဇလုပ်ကြီး ထက်အောက်လှုပ်ရှားသွား သည်။ ဆည်မတန့်နိုင်သော တံတွေးသွားရည်များကို မျိုချလိုက်ရသောကြောင့် ဖြစ်၏။

ပုဏ္ဏား ...။ သင်း ... ငါ့ရဲ့ ...။

လှည်းများပေါ်မှ လှည်းမောင်းသူ၊ အစောင့်လိုက်ပါလာသူတို့ အား လုံးသည် သွေ့ခြောက်ကြုံလှီသော အကောင်တွေ ဖြစ်သွားကြပြီ။ ပုဏ္ဏားသည် သာလျှင် အမြိုက်ဘောဇဉ်ဖြစ်တော့သည်။ သင်း အသွေးတွေ ဘယ်လောက် များ ချိုလိုက်မလဲ။ သင်း အကြောတွေ ဘယ်လောက်များ ဆိမ့်လိုက်မလဲ။ ပြီးတော့ ... ပြီးတော့ သင်းရဲ့ အသားစိုင်တွေ ဘယ်လောက်များ နူးညံ့လိုက် မလဲ .. .။ ပခုံးသား၊ လက်မောင်းသား၊ ဝမ်းဗိုက်သား၊ ပေါင်သား ... အား ... တွေးကြည့် ရုံ ဖြင့် ပင်၊ လျှာက ဆတ်ဆတ်လှုပ်လာသည်။ အူ တွေက ဖျတ်ဖျတ်လွန့်လာသည်။ ဝမ်းဗိုက်အစာအိမ်ကတော့ အဆက်မပြတ်အောင် မြည်နေပြီ။ ကျွေးပါတော့ ... ကျွေးပါတော့ ... ။

အချိန်အခါသင့်ပြီ။ ရှားစောင်းလက်ပတ် ချုံအကွယ်မှနေ၍ အနီးရှိ လက်ပံပင် အလယ်ကိုင်းသို့ လှမ်းဆွဲကာ အရှိန်ဖြင့် ပို၍ မြင့်သော ကိုင်း တစ်ကိုင်းပေါ် ခုန်တက်လိုက်၏။ လက်ပံပွင့်နီနီရဲရဲတွေက သွေးတစ် သွေးတုံး ပမာ ရဲရဲနီနေသည်မို့ စိတ်တွေ ပိုရွှင်ကြွလာသည်။

လက်ပံကိုင်းကြီး တုန်ခါသွားသဖြင့် အပင်ပေါ်မှာ အုံနေသည့် ကျေး အုပ်ကြီးမှာ ဝေါခနဲ ထပျံကြသည်။ ထိုကျေးအုပ်ကြီး တောင်ပံခတ်သံ တဝေါ ဝေါထဲမှာပင် အသံနက်ကြီးတစ်သံ ဟိန်း၍ ထွက်လာ၏။

“ဟေး ... ဟေး ... ဟေး”

တဟေးဟေး ဟစ်ကာ လက်ပံကိုင်းပေါ်မှ အဝေးရောက်သည်အထိ ခုန်ဆင်းသည်။ ထို့နောက် သန်လျက်ကို စကြာနှယ် ဦးခေါင်းထက်၌ ချာချာ လည်စေရင်း လှည်းတန်းကြီးဆီ တစ်ဟုန်ထိုးပြေးဝင်သည်။

နွားတွေ တုန့်ခနဲ ရပ်သည်။ နဖားကြိုးတွေ တင်းခနဲ တန်းကြသည်။ လှည်းမောင်းသမားများ၊ လက်နက်စွဲအစောင့်များ လက်ထဲမှ ဓား၊ လှံ၊ တင်း ပုတ်၊ ရဲတင်း။ လေးမြားများ လွင့်စင် လွတ်ကျသည်။ တစ်ယောက်သောသူမျှ လည်း တည်တံ့ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်။ သွေးစွန်းသော သန်လျက်သွား၏ သွေး ကွက်ကြွင်းသော နေရာများ၌ နေရောင်ထိမှန်၍ ပြန့်ထွက်သော ဖြိုးပြက်တောက်ပ လျှပ်ရောင်သည် လူအားလုံးတို့၏ မျက်စိထဲသို့ သဲပူဖြင့် ပက်သကဲ့ သို့ ဖြစ်စေသည်။

အားလုံး မြေတွင် ပြားပြားဝပ်ကြခိုက်မှာပင် ဆူဖြိုးစိုပြည်သောပုဏ္ဏားကို ဝင်ဆွဲလိုက်၏။ ထို့နောက် ပြုနေကျအတိုင်း ခြေကျင်းဝတ်တို့မှ ဆွဲကိုင်ကာ ဇောက်ထိုးပြုလိုက်သည်။ ထို့နောက် လှည်းတန်းရှိရာမှ တစ်ဟုန် ထိုး ပြေးထွက်ခဲ့လေသည်။

ကျောကုန်းထက်၌ ဦးခေါင်းကို ဇောက်ထိုး တွဲလျားဆွဲလာသဖြင့် ပုဏ္ဏား၏ ဦးခေါင်းမျက်နှာကို ခြေလှမ်းတိုင်း ခြေလှမ်းတိုင်းတွင် ဖမျက်ဖြင့် ပုတ်ခတ်ပြီးသား။ ဆူဖြိုးသော ပုဏ္ဏားသည် သွေးရူးသွေးတန်း အနည်းငယ်မျှ သာ အော်နိုင်ပြီး နထင်စနှင့် မေးရိုးတို့ကို ဖမျက်တို့ဖြင့် သုံးလေးချက် ခတ် လိုက်ပြီးနောက်တွင်ကား အသံမထွက်တော့။ သင်း ... သတိမမေ့သေးဘူးပဲ ထား။ အကြောက်လွန်သဖြင့် အသံပျောက်သွားတာပဲဖြစ်မည်။ ဒီလိုပါပဲလေ . ... ဒီအတိုင်းပါပဲ။ သားကောင်တွေဟာ ဒီလိုချည်းပါပဲ ...။

ပြေး ... ပြေး ... ။ ကုန်းကမူ၊ ခင်တန်း၊ ကျောက်တုံး၊ ဆူးရစ် ချုံ၊ တောလမ်း၊ အစဉ်တစိုက်ပြေးခဲ့၏။ သားကောင်ကတော့ ပျော့ဖတ်လျက် ဇောက်ထိုးအတိုင်း ပါလာပြီ။ သင်းကို အချိန်ဆွဲ၍ မဖြစ်။ ပညောင်ပင် စခန်း ရှိရာသို့ အမြန်ဆုံးရောက်မှဖြစ်မည်။ အချိန်ကြာသွားလို့ သားကောင် အကြောက်လွန် မေ့မျောသွားလျှင် အသားအချို့ပေါ့ သွားနိုင်သည်။ လတ်လတ် ဆတ်ဆတ်မှ ကောင်းတာကလား။

ရုတ်တရက်ချက်ချင်းကြီး “ဟေး ဟေး”အသံဟစ်လျက် သန်လျက် ကို ခေါင်းပေါ်တစ်ချက်လှည့် ကာ ပြေးဝင်လာသောကြောင့် အားလုံးပင် ပြား ပြားဝပ်ဖြစ်သွားခဲ့ကြ၏။ အကြောက်တရားက ငယ်ထိပ်အထိ တက်ဆောင့် သကဲ့သို့ ရှိသဖြင့် စွဲကိုင်ထားသော လက်နက်များလည်း လက်မှ အလိုလို လွတ်ကျသွားခဲ့ကြသည်။

သို့သော် တစ်ယောက်သောသူက ဦးစွာ သတိပြန်ဝင်၏။ အဆုံးစွန် တုန်လှုပ်ထိတ်လန့်ခြင်းဖြင့် ကုန်ဆုံးသွားသောအခါ အခြေအနေကို သွေးအေး အေးဖြင့် သုံးသပ်လာနိုင်ခဲ့သည်။ လူသားစား လူ့ဘီလူးကြီး ရောက်လာသည်။ ပုဏ္ဏားကို ဆွဲယူ၍ ထမ်းပြေးသွားသည်။ မိမိတို့ အားလုံး အငိုက်မိကာ အ ကြောက်လွန်နေကြချိန်၌ လူ့ဘီလူးကြီးက ပုဏ္ဏားကို ဆောင်ယူသွားခဲ့ပြီ။

ဤပုဏ္ဏားကား မိမိတို့၏ အလုပ်ရှင်ဖြစ်သည်။ မည်သို့သော အလုပ် ရှင်နည်း။ ဤတောအုပ်ကို လှည်းအစီးငါးရာတို့ဖြင့် ဖြတ်သန်းတော့မည်ဆို ကတည်းက မိမိတို့ကို သူငှားရမ်းခဲ့သည် မဟုတ်လား။

“လူသားစား လူ့ဘီလူးကြီးတစ်ကောင်ဟာ အင်မတန် လက်ရဲ ဇက်ရဲ နိုင်နေတယ်လို့ ကြားရတယ်။ ကျုပ်ကလည်း ကျုပ်ရဲ့ ကုန်သွယ်မှုအတွက် ဒီတောအုပ်ကို ဖြတ်သန်းသွားရမှာ၊ ဒီတောအုပ်ထဲမှာ လူ့ဘီလူး ကျက်စား သလား”

“လူသားစားလူ့ဘီလူးလား ... သူကတော့ ဒီတောအုပ်ရယ် မဟုတ် ဘူး ပုဏ္ဏားကြီး၊ ဟောဒီ ဗာရာဏသီဒေသမှာတင် မကဘူး၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း အလုံး၊ သူ မရောက်တဲ့ နေရာရယ်လို့ မရှိဘူး၊ လူ သားစားသူ ဆို တော့ လူသား ရနိုင်တဲ့နေရာမှန်သမျှ သူရောက်တာပဲ”

ပုဏ္ဏားကြီးမှာ ငိုတော့မလို ဖြစ်သွား၏။

“ခက်တော့တာပဲ ကရို့၊ ကျုပ်ရဲ့ ကုန်တွေကလည်း ဒီနေ့ ဒီအခါမှာ ဒီတောအုပ်ကို ဖြတ်နိုင်မှ၊ ဟိုဘက်ဒေသ အချိန်းအချက်အတိုင်း ရောက်မှ အမြတ်အစွန်းများများရမှာ ဒုက္ခပါပဲ ... ”

ကုန်တွေ တင်ထားသော လှည်းအစီးငါးရာကို လှမ်းမျှော်ကြည့်ရင်း ပုဏ္ဏားကြီး ညည်းညူလေသည်။ ထို့နောက် မျက်လုံးများကို ပုတ်ခတ် ပုတ် ခတ်ပြုလျက်

“မောင်ရင်တို့က ဘယ်သွားကြမှာတုန်း”

“ကျုပ်တို့လား ... ကျုပ်တို့က ဘယ်မှ မသွားကြဘူး၊ ဒီမှာ နေ တာလေ”

“ ဒီတောအုပ်မှာ နေတာလား”

 “ ဒီတောအုပ်ကို အမှီပြုပြီး ဒီဒေသမှာ နေတာပေါ့၊ ပုဏ္ဏားကြီးရဲ့ ”

 “မောင်ရင်တို့ဆီကိုကော လူ့ဘီလူး မလာဘူးလား”

တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။

“ခုထိတော့ လူ့ဘီလူး မရောက်လာသေးဘူးလေ၊ ဒါကြောင့်လည်း ကျုပ်တို့ ဒီမှာ နေနေကြတာ။ ဒီတောအုပ်ကိုလည်း ခုထိ ဘယ်လှည်းတစ်စီး တလေမှ ဖြတ်သွားတာမျိုး မရှိသေးဘူး”

“ဒါဆိုရင် ...”

 ပုဏ္ဏားကြီးတစ်ခုခု စဉ်းစားဟန်ဖြင့် ငြိမ်သက်သွား၏။

“ဒီလို လုပ်မလား ... မောင်ရင်တို့ ...။ ကျုပ်မှာလည်း ကျုပ်ရဲ့ ကုန်လှည်းတွေနဲ့ ဒီတောအုပ်ကို မဖြတ်လို့ မဖြစ်ဘူး။ မောင်ရင်တို့ကလည်း ဒီဒေသ ကျွမ်းသူတွေဆိုတော့ တောအုပ်ကို အမြန်ဆုံး အတိုဆုံးလမ်းက ဖြတ် သန်းဖို့ ကျုပ်ကို လမ်းပြလုပ်ပေးနိုင်မလား”

“ရှင်းရှင်းပြောပါ ပုဏ္ဏားကြီးရယ်၊ တောအုပ်ဖြတ်သွားဖို့ လမ်းဆိုတာဘာမှ ခဲခဲယဉ်းယဉ်းမရှိပါဘူး။ ပုဏ္ဏားကြီးရဲ့ လှည်းမှူးကြီးကလည်း ခရီးလမ်း ပန်းသိနိုင်တဲ့ ပညာရှိပါတယ်။ ကျုပ်တို့ကို လမ်းပြအဖြစ်ခေါ်တာ မဟုတ်ပါ ဘူး အစောင့်အရှောက်အဖြစ် တာလို့ ပြောစမ်းပါ”

“ဟုတ် ... ဟုတ်ပါတယ် ... အစောင့်အရှောက်ပါ ... ကျုပ်နဲ့ ကျုပ်ရဲ့ လှည်းတွေ ဘေးမသီရန်မခ တောအုပ်ကို ဖြတ်သွားနိုင်အောင် ... အဲ ... မတော်တဆများ ... ဟို ... ဟိုဒင်း၊ ... လူ့ဘီလူးရောက်လာခဲ့ သော်

“အဲဒီလို ဘွင်းဘွင်းပြောပါ၊ ကိုင်း ကျုပ်တို့ ပုဏ္ဏားကြီးကို စောင့် ရှောက်လိုက်ပါပေးမယ်၊ အဲဒီလို အသက်အန္တရာယ်ကာကွယ်ကြေးအတွက် သင် ကျုပ်တို့ကို ဘယ်လောက်ပေးမလဲ”

“အာ ... အာ ... အသပြာ ... ငါးရာ ...”

“နည်းတယ် ... လူ့ဘီလူးရောက်လာရင် အသေအကျေတိုက်ရမှာ၊ အသပြာတစ်ထောင်ရရင် လိုက်ပါစောင့်ကြပ်ပေးမယ် ... ဒါပဲ”

အသပြာတစ်ထောင်ဖြင့် ဈေးတည့်ခဲ့ကြလေသည်။