ချစ်ဦးညို - ဒုဋ္ဌဂါမဏိ

အခန်း(၁)

လုပ်ကြံမှု

အိမ်ရှေ့စံ ဥပရာဇာမဟာနာဂ၏ အသက်ရှင်သန်မှုသည် အန္တရာယ်များ ခြိမ်းခြောက်မှုများဖြင့်သာ ဝန်းရံနေလေသည်။ နောင်တော်ရင်း ဒေဝါနံပိဒတိဿမင်းကြီး၏ မြှောက်စားချီးမြှင့်မှုဖြင့် လင်္ကာဒီပထီးနန်း အိမ်ရှေ့စံအရာကို ရရှိပိုင်ဆိုင်ခဲ့ရသော်လည်း မဟာ နာဂအဖို့ ဤအိမ်ရှေ့မင်း စည်းစိမ်သည်ပင် အန္တရာယ်ညို ကွင်းတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။

အသက်အန္တရာယ်သည် အချိန်မရွေး၊ နေရာမရွေးမှ ပေါ်ပေါက် လာနိုင်သည်ကို မဟာနာဂဥပရာဇာ သိထားသည်။ သေမင်းရနံ့ကို အချိန်တိုင်းလိုလိုမှာ ရှူရှိုက်မိနေသည်။ ကြေးတိုက်အကျဉ်းထောင် အတွင်းရှိ ရာဇဝတ်သားသော်မှပင် မိမိ၏ အသက်ရှင်သန်ရမည့် ကာလ အပိုင်းအခြားကို အတိအကျ သိထားနိုင်၏။ မည်၍ မည်မျှ ကာလ လွန်မြောက်သော် မည်သည့်နေ့ မည်သည့်အခါတွင် တစ်စပြင် သူသတ် ကုန်း၌ မိမိအစီရင်ခံရလိမ့်မည်ဟူသော အပိုင်းအခြားကို သိသေး၏။ အိမ်ရှေ့စံဥပရာဇာရင့်မကြီးတစ်ယောက်လုံးဖြစ်သော မိမိမှာကား ဘယ်နေ့ဘယ်အခါ သေဆုံးရမည်ကို မသိနိုင်လောက်အောင် အန္တရာယ်တို့က ဝိုင်းရံနေချေသည်။

အချိန်မရွေး အလုပ်ကြံခံရမည့်အန္တရာယ်၊ ထိုအန္တရာယ်လာ ရာ အရပ်ကလည်း မဖွယ်မရာပင်။ နောင်တော်မင်းကြီး၏ မိဖုရား ထံမှ ရောက်လာမည့် ဘေးအန္တရာယ် ဖြစ်သည်။ မိဖုရားကြီး၏အညှိုး အတေးကလည်းပြင်းထန်လွန်းသည်။ မိမိ၏ သားတော်ကို ဥပရာဇာ မအပ်နှင်းဘဲ မဟာနာဂ မင်းသားကိုမှ ဥပရာဇာ အပ်နှင်းရကောင်း လားဟူသော အငြိုးအတေး ဖြစ်သည်။

မဟာဝံသ ရာဇမျိုးတို့၏ ထီးနန်းဆက်ခံစိုးစံမှုကား ရှုပ်ထွေး လှဘိခြင်း။ ရာဇပလ္လင်ကို ကမ်းလင့်နေသော လက်အစုံတို့က များပြား လှသည်။ ညီတော်၊ သားတော်၊ တူတော်..တို့သည် အသီးသီး အသက မိမိကိုယ်မိမိ မင်းဖြစ်ထိုက်သည်ဟု ယုံကြည်ထားကြသူများပင်။

ဘုရင်မင်းမြတ်၏ မြှောက်စားမှုသည်ပင် အမြှောက်စားခံရ သူအတွက် အန္တရာယ်ကျော့ကွင်းပြန်ဖြစ်သွားသည်။ ထိုအခါ မဟာနာဂ မင်းသားအဖို့ရာမှာလည်း အိမ်ရှေ့စံ ဥပရာဇာဟူသော အဖြစ်သည် သေမင်းနှင့် မကြာခဏ ထိတွေ့နေရသည့် စည်းစိမ်ချမ်းသာ ဖြစ်လာခဲ့ရ လေသည်။

မိမိ၏ သားတော်အား ဥပရာဇာ မအပ်နှင်းရကောင်းလားဟူ သော အာဃာတဖြင့် မိဖုရားကြီးက၊ ရန်ငြိုးဖွဲ့နေခြင်းကို မင်းကြီးသိ အောင်လည်း ဖွင့်မပြောသာ။ မိဖုရားကြီး၏ လျှို့ဝှက်လုပ်ကြံမှုများမှာ ပိရိလွန်းလှသည်။ ထို့ကြောင့် နိုးကြားသောသတိကို အမြဲရှိစေလျက် ဖြင့်ပင် အသက်ကို ရှင်အောင် မွေးရပေတော့သည်။

မဟာနာဂ မင်းသားသည် ရေတွင်း ရေကန်များ တူးဖော် ခြင်းကို ထက်သန်ပြင်းပြသူ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မိမိအသက် လုပ် ကြံမှုများကို ရှောင်ကွင်းရင်းဖြင့်ပင် နေပြည်တော်ဝန်းကျင်၌ ရေတွင်း ရေကန်တူးဖော်ခြင်းများကို ပြုမြဲပြုခဲ့လေသည်။

ယခုလည်း မြို့တော်၏ အပြင်၌ တရစ္ဆအမည်ရှိ ရေကန်တစ် ကန်တူးရန် စီမံနေဆဲ ဖြစ်သည်။ သင်းပင်း ကျေးကျွန်တို့ အားလုံး ကို စုဝေးစေကာ မဟာနာဂသည် မြို့ပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။

မဟာနာဂနှင့်အတူ လိုက်ပါသူကား တူတော်မင်းသားငယ် ဖြစ်၏။ လောကဓံ၏ ပြက်ရယ်ပြုချက်ဟု ဆိုရတော့မည်ပင်။ မိခင် ဖြစ်သူ မိဖုရားကြီးက မိမိအသက်ကို ရန်ရှာနေချိန်၌ သားဖြစ်သူ မင်းသားငယ်က မိမိအား ခင်တွယ်နေသည်။ ကလေးအရွယ်လွန်ပြီးစ လုလင်ပျိုပေါက်အရွယ် မင်းသားငယ်သည် မိမိကို အားကျနှစ်သက် နေသူ ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် မင်းသားငယ် အားကျနေသည်က မိမိ၏ ဥပရာဇာဟူသော အိမ်ရှေ့မင်းစည်းစိမ်မဟုတ်။ မိမိ၏ လှုပ် ရှားတက်ကြွသော ဘဝ။ သင်းပင်းကျေးကျွန်အပေါင်းတို့အား စီမံခန့်ခွဲ လျက် မြို့ရွာဇနပုဒ် ဂါမဒေသများဆီ လှည့်လည်နေသော ဘဝဖြစ် သည်။

“ရွှေနန်းတော်ကြီးထဲမှာ နေရတာဟာ အလွန်ငြီးငွေ့စရာ ကောင်းတာပဲ၊ ဦးရီးတော်မင်းရယ်၊ တစ်နေ့တစ်နေ့ ဒီမျက်နှာတွေ၊ ဒီ အသံတွေပဲ မြင်နေကြားနေရတယ်။ ဒီရွှေနံ့၊ အမွှေးနံ့တွေကိုပဲ ရှူ ရှိုက်နေရတာ။ ညီက လွတ်လပ်သန့်ရှင်းတဲ့ လေကို ရှူရှိုက်ချင်တာ၊ မြို့တော်ပြင်ပက လယ်ကွင်းတွေ၊ တောရွာတွေ၊ လွင်ပြင်တွေ၊ တောအုပ် တွေဆီမှာ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် မြင်းတစ်စီးနဲ့ လျှောက်သွားနေချင်တာ”ဟု မင်းသားငယ်က ပြောတတ်သည်။ ။

လုလင်ပျိုတို့၏ အပူအပင်ကင်းသော လန်းဆန်းနုပျို မျက်နှာ ကို ငေးကြည့်ရင်းက မဟာနာဂသည် မသိမသာ သက်ပြင်းရှိုက်မိ၏။

“အခု မြို့ပြင်တစ်နေရာမှာ တရစ္ဆဆိုတဲ့ ရေကန်တစ်ကန် တူးဖော်မယ်လို့ ညီသိထားတယ်။ ဦးရီးတော်နောင်မင်းနဲ့အတူ ညီလိုက် မလို့ဘဲ။ မြေပြင်ကို ဧရာမ ကျင်းကြီးဖြစ်အောင် တူးရင်း မြေကြီး အောက်ကနေ ရေတွေထွက်လာမယ့် ကိစ္စကို ညီသိပ်စိတ်ဝင်စားနေတယ်။လိုက်ရမယ် မဟုတ်လား။ အို...ဦးရီးတော် ခွင့်ပြုမပြု ညီကတော့ မြင်းတစ်စီးနဲ့ ထွက်လာခဲ့ပြီ။ စားမြိန်စာ ထုပ်လဲ ယူလာခဲ့ပြီလေ”

“မင့်မယ်မယ် ခွင့်ပြုရဲ့လား၊ ညီမင်း” တူဝရီးပင် ဖြစ်သော် လည်း ညီအစ်ကိုနှယ် တွယ်တာကြသူများ ဖြစ်၍ တူတော်ဟု မခေါ် ဘဲ ညီမင်းဟုသာ အခေါ်လေ့ပေသည်။

“မယ်မယ်လား၊ မယ်မယ်ခွင့်ပြုမပြု ဆိုတာမလိုဘူးလေ။ ညီ အရွယ်ဟာ မိခင်ထံ ခွင့်တောင်းပူဆာနေရမယ့် အရွယ်မှ မဟုတ်တော့ တာ။ ညီဟာဓားတစ်စင်းမြင်းတစ်ဇက်ကို နိုင်နင်းတဲ့အရွယ်ပါ။ ဦးရီးတော် နောင်မင်းရဲ့ ”

မဟာနာဂ အနေဖြင့် မည်သို့မျှ မပြောသာတော့ပေ။

“ဇနပုဒ်ဂါမအရပ်တွေက အသီးအနှံတွေကိုလဲ ညီက လတ်လတ် ဆတ်ဆတ် စားချင်တာ။ နန်းတော်ကြီးထဲမှာ ပွဲတော်အုပ် ထဲမှာ ဆက်သလာတဲ့ သစ်သီးတွေစားရတာ အရသာ မတွေ့တော့ဘူးလေ။ ကိုင်း..သွားကြစို့လေ ဦးရီးတော်နောင်မင်းရဲ့ ”

တရစ္ဆရေကန်ကြီး တူးဖော်မှုကို နေ့ လယ်မွန်းတည့်ကာနီး၌ ခေတ္တရပ်နားလိုက်ကြသည်။ မင်းသားငယ်ကား လွတ်လပ်တက်ကြွစွာ အပျော်ကြီးပျော်နေလေသည်။ နေ့လယ်စာ စားချိန်တွင် မင်းသားငယ် သည် ပါလာသော စားမြိန်စာထုပ်ကို ဖွင့်၍ ရေကန်တူး ဇနပုဒ်သား များနှင့်အတူ တပျော်တပါး ဝင်စားသည်။

“ညီတစ်သက်မှာ အပျော်ဆုံးနေ့ တစ်နေ့ပါပဲ၊ ရေကန်တူး ဖော်တာကိုလဲ မြင်ခွင့် ရတယ်။ အပူကင်းတဲ့ ဇနပုဒ်သားတွေနဲ့လဲ တွေ့ခွင့်ရတယ်။ လွတ်လပ်သန့်ရှင်းတဲ့ လေကို ရှူရှိုက်ပြီး ဟောဒီလို သစ်ပင်ရိပ်မှာ နေ့လယ်စာ စားရတာကလဲ ဘာနဲ့မှမတူတဲ့ အရသာ။ အိုး...ညီပျော်လိုက်တာ၊ တကယ်ပါပဲ၊ သေပျော်ပါပြီ ဦးရီးတော် နောင်မင်းရယ်”

“ဟေးညီ ဘယ့်နဲ့သေပျော်ပါပြီလဲ ဒီစကားက”

အမှတ်မထင် ပြောလိုက်သော မင်းသားငယ်၏ စကားတစ် ခွန်းကို မဟာနာဂမင်းသား အကြားမြက်သွားသည်။ နားထဲသို့ အရုပ် ဆိုးစွာ ဝင်သွားသည်။

မင်းသားငယ်သည် အပျော်ကြီးပျော်စွာ မြူးတူးလျက် အဆင်ခြင်မဲ့ စကားပြောလေခြင်းဟု အောက်မေ့မိသည်။ သို့သော်-

စကားနောက် တရားပါခဲ့ချေပြီ။ တူတော်လေး၏ စကားတစ် ခွန်းသည် ကံကြမ္မာနိမိတ်ဖတ် စကားဖြစ်ခဲ့လေပြီ။

နေ့လယ်စာ လက်စသပ်ချိန်မှာပင်၊ ဖြူလွှသော အဝတ်ပိုင်း တစ်ထည် အုပ်လွှမ်းထားသည့် ငွေလင်ပန်းတစ်ချပ်က မဟာနာဂမင်း သားထံ ရောက်လာ၏။

“ဟေ့ အဲဒါကဘာလဲ”

ငွေလင်ပန်းကို သယ်လာသည့် မင်းချင်းအား မဟာနာဂ မေးလိုက်သည်။

“အရှင့်သားတော်ငယ်ရဲ့ မယ်တော်မိဖုရားကြီးက အပို့စေလွှတ် လိုက်တဲ့ သရက်သီး ဖြစ်ပါတယ် အရှင်”

ဤတွင် အနီးနားတွင် ရှိနေဆဲဖြစ်သော တူတော် မင်းသား ငယ်လေးက အားပါးတရ ဆိုလိုက်သည်။

“မယ်မယ်ပို့လိုက်တဲ့ သရက်သီးဟုတ်လား၊ လုပ်လိုက်စမ်းပါ။ အဲဒီပဝါကို၊ ညီသရက်သီး ကြိုက်တတ်တာကို မယ်မယ်သိလို့ တကူး တကန့် ပို့ခိုင်းလိုက်တာ ဦးရီးတော်နောင်မင်းရဲ့ ဒီလိုဆိုတော့လဲ မယ်မယ်ဟာ ဂရုစိုက်ရှာပေသား” ၊

မဟာနာဂ မည်သို့မျှ မတတ်လိုက်နိုင်။ တူတော်မင်းသားငယ် သည် မင်းချင်းလုပ်လိုက်သော အဝတ်ပိုင်းအောက် အပေါ်ဆုံးမှ သရက် သီး တစ်လုံးကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ ဝင်းဝါ မွှေးကြိုင်နေသည့် သရက် သီး။