ချစ်ဦးညို - ကောသမ္ဗီ

ညံ့သော မိတ်ဆွေနှင့် ပေါင်းဖက်လျှင် မဖြစ်သေးသော အကုသိုလ်များ ဖြစ်ပေါ်လာကြကား ဖြစ်ပြီးကုသိုလ်များက ဆုတ်ယုတ်သွားကြသည်။ ဆန့်ကျင် - ဘက်အားဖြင့်ကား ကောင်းသော မိတ်ဆွေနှင့် ပေါင်းဖက်ပါက မဖြစ်သေးသော ကုသိုလ်များ ဖြစ်ပေါ်လာကြကာ ဖြစ်ပြီး အကုသိုလ်များ ဆုတ်ယုတ်သွားတတ် ကြလေသည်။

မိတ်ဆွေတည်းဟူသော ဖွဲ့စည်းမှုအဝန်းအဝိုင်းထဲ၌ အညံ့နှင့် အကောင်း ဟူ၍ နှစ်မျိုးရှိလေရာ မိတ်ဆွေညံ့နှင့် ပေါင်းခြင်းသည် အကျိုးမဲ့များ ဖြစ်ပေါ်ဖို့ မိမိ၏ ပြင်ပအကြောင်းအရာများအနက် အားအကောင်းဆုံး အကြောင်းဖြစ်၏။ မိတ်ဆွေကောင်းနှင့် ပေါင်းခြင်းကား ကောင်းကျိုးများစွာ ဖြစ်ပေါ်ဖို့ မိမိ၏ ပြင်ပအကြောင်းတရားများအနက် အားအကောင်းဆုံး အကြောင်းဖြစ်၏။

ဤသဘောကို မိမိတို့၏ ဘဝ၌ ကောင်းစွာ ထင်ရှားဆောင်ယူနိုင်သူ နှစ်ဦးကား အာလ္လကပ္ပမင်းနှင့် ဝေဋ္ဌဒီပက မင်းတို့ပင် ဖြစ်လေသည်။ တိုင်းပြည် ဌာနနေရာဒေသချင်း မတူခြားနားစွာ မွေးဖွားကြီးပြင်းခဲ့ကြသော ထိုမင်းနှစ်ပါးတို့ သည် ငယ်ရွယ်စဉ် မင်းပျိုမင်းလွင် ဘဝကတည်းက ချစ်ကြည်ရင်းနှီးခဲ့ကြသော မိတ်ဆွေများ ဖြစ်ခဲ့ကြ၏။ မိမိ၏ တိုင်း၊ မိမိ၏ ခမည်းတော်၊ မိမိ၏ ထီးနန်း စည်းစိမ်၌ ဟူ၍ စွဲလမ်းယစ်မူးခြင်း အလျဉ်းမရှိဘဲ တစ်အူထုံဆင်း မွေးချင်းပမာ သံယောဇဉ် ကြီးမားကြသူများလည်း ဖြစ်၏။

| တစ်ယောက်တည်းသော ဆရာထံတွင် အတတ်ပညာ သင်ယူရင်း တွေ့ဆုံခဲ့ကြသော မင်းလုလင် နှစ်ပါးတို့သည် အစစအရာရာ စိတ်တူ သဘောတူ ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

“ပျိုမျစ်နုနယ်စဉ် အရွယ်မှာတော့ လုလင်ငယ်တွေဟာ ဒီလိုပဲ အဆွေ ခင်ပွန်းကို တွယ်တာ ခင်မင်တတ်ကြကယ်။ ဒါ သဘာဝတရားပဲ၊ သို့သော်- အချိန်ကာလ စေ့ရောက်သောအခါ မင်းသားနှစ်ပါတို့သည် မိမိတို့၏ တိုင်းပြည်သို့ အသီးသီး ပြန်ခဲ့ကြ၏။ ဘုရင့်သားတော်တို့၏ ရာဇဝံသအရ အိမ်ရှေ့ ဥပရာဇာ အဖြစ်ကို ရရှိခဲ့ကြ၏။ ဥပရာဇာ ဘဝမှာလည်း မင်းနှစ်ပါးတို့ အဆက်အသွယ် မပြတ်မလတ်ကြ၊ တစ်ဦးထံတစ်ဦး သဝဏ်များပါးခြင်း၊ ပဏ္ဏာများပို့ခြင်း၊ ချိန်းဆို၍ အတူတကွ တောကစားထွက်ခြင်း၊ ဥယျာဉ်ပွဲခံခြင်း စသည်ဖြင့် တွေ့ဆုံခဲ့ကြသည်။

မရှေးမနှောင်းမှာပင် တိုင်းပြည်နှစ်ခုမှ မင်းနှစ်ပါး ကွယ်လွန်သွားရာ အာလ္လကပ မင်းသာနှင့် ဝေဋ္ဌဒီပက မင်းသားတို့လည်း ခမည်းတို့၏ ထီးနန်း ပလ္လင်ထက်တွင် ဘုရင်များ အဖြစ်သို့ ရောက်ခဲ့ကြသည်။ မင်းနှစ်ပါးအဖြစ် ရောက်ရှိခဲ့ကြရာတွင်လည်း မိတ်ဆွေတည်းဟူသော ဖွဲ့နှောင်မှုမှာ ပျက်ယွင်းလျော့ပါး မသွားသည့်အပြင် ပို၍သာ ခိုင်မြဲလာ၏။ ရာဇမင်းတို့၏ အမျက် မာန်မာန တန်းခိုးအာဏာ စသည်တို့သည် မိတ်ဆွေတည်းဟူသော သံယော ဇဉ် လောက၌ ဖြစ်ပေါ်မလာကြ။ နှစ်ပြည့်တစ်ပြည် နှစ်မင်းတစ်မင်း ဘဝဖြင့် သာတောင့်သာယာ ရှိခဲ့လေသည်။

အာလ္လကပ္ပပြည်နှင့် ဝေဋ္ဌဒီပက ပြည်တို့သည် ဆယ်ယူဇနာ ကျယ်ပြန့် သော တိုင်းပြည်များ ဖြစ်၏။ မင်းနှစ်ပါးတို့သည် မိမိတို့၏ သံယောဇဉ်ကို တိုင်းပြည်၏ ကူးသန်းရောင်းဝယ် ဖောက်ကားရေးတွင်လည်း ဖော်ထုတ်လုပ်ဆောင်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အစစငြိမ်းချမ်းလျက် ရွှေလမ်းငွေလမ်းပေါက်နေ ကြသည်။

ရံဖန်ရံခါဆိုသလို တစ်ပါးထံ တစ်ပါး အလှည့်ကျ လည်ပတ်နေထိုင်ကြ ရင်း အရေးအရာ မှန်သမျှကို တစ်ပေါင်းတည်း စီမံအုပ်ချုပ်ကြသည်။ မင်းနှစ်ပါး တို့ မင်းလုလင် ဘဝက ပညာသင်ယူခဲ့သော ဆရာရှင်သည်လည်း တပည့် နှစ်ဦးတို့၏ အဆွေခင်ပွန်းကောင်း အဖြစ်ကို အဝေးမှ ကြားရင်း ကြည်နူးပီတိ " ဖြစ်ရပေသည်။ သို့သော် ... ။

ထိုပေါင်းစည်းမှုသည် တစ်ချိန်သောအခါ၌ ခွဲခွာမှုအဖြစ်သို့ ရောက်ရှိ သွား၏။ ထိုခွဲခွာခြင်းမှာလည်း အခြားတစ်ပါးသော ပယောဂကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ကာယကံရှင် မင်းနှစ်ပါးတို့ ကိုယ်တိုင် ဆုံးဖြတ်ကြခြင်းကြောင့် ဖြစ်၏။

စိတ်တူသဘောတူ မင်းနှစ်ပါးတို့သည် ဥယျာဉ်၌ စံနေကြရင်း ကိုယ်စီ . မျက်နှာမသာမယာ ရှိကြသည်ကို အပြန်အလှန် ရိပ်စားမိကြလေသည်။

“မိတ်ဆွေ သာယာလှပတဲ့ ဥယျာဉ်ထဲမှာ စံနေရင်း မိတ်ဆွရဲ့မျက်နှာဟာ မှုန်ပျနေတယ် ဘာဖြစ်သလဲ”

“ကျွန်ုပ်ကလဲ မိတ်ဆွေကို ဒီမေးခွန်းပဲ မေးမလို့ပါပဲ”

 နှစ်ယောက်သား ညိုဆိုင်းစွာ ကြည့်မိကြ၏။

လျှို့ဝှက်ဖုံးကွယ်ခြင်းဟူ၍ မရှိစကောင်းသော ရင်းနှီးပွင့်လင်းမှုဖြင့် ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့်ပင် ပြောကြသည်။

“အခုလို နေရတာကို ငြီးငွေ့လာသလိုလိုပဲ မိတ်ဆွေ”

“ဟုတ်တယ် ကျွန်ုပ်လဲ ဟို ယခင်ကလို ပျော်ရွှင်ပေါ့ပါးခြင်း မရှိ တော့ဘူး”

“ကျွန်ုပ်တို့ လူတွေ မွေးဖွားလာကြတယ် ကြီးပြင်းလာကြတယ်။ ရှင်သန် နေထိုင်ကြတယ်။ ပြီးတော့ သေဆုံးသွားကြတယ်။ ဒီဖြစ်စဉ်ကြီးကို ကျွန်ုပ် ဆင်ခြင်နေမိတယ်”

“ဟုတ်တယ် ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့ ခမည်းတော်တွေ ကြည့်ပါလား၊ မွေးဖွားခဲ့ကြ တယ်။ ကြီးပြင်းလာကြတယ်။ ကျွန်ုပ်တို့လိုပဲ သူတို့ရဲ့ ခမည်းတော်တွေ လက်ထက်မှာ အိမ်ရှေ့ ဥပရာဇာ ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ နောက်တော့ ကွယ်လွန်သွား ကြတယ်”

အာလ္လကပ္ပမင်းက သက်ပြင်းရှိုက်လျက် ဆက်ပြော၏။

 ““ကျွန်ုပ်တို့လဲ ဒီခရီး လမ်းကြောင်းအတိုင်းပဲ သွားနေကြတာပါလား”

ဝေဋ္ဌဒီပကမင်းက ဦးခေါင်းကို ယမ်းခါလျက် ပြော၏။

““မလွဲမသွေကိုပဲ တည့်တည့် မတ်မတ်ကြီး လျှောက်နေကြတာ"

 “အလုံးစုံ ရှိသမျှကို ပယ်စွန့်ထားခဲ့ရတယ်”

 “မိမိ ကွယ်လွန်ရာနောက် ဘယ်သူမှ ဘာမှ လိုက်ပါမလာကြဘူး”

 ပြိုင်တူနီးပါး ပြောမိကြသည်။

“ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့ မိတ်ဆွေအဖြစ်ကိုလဲ သေခြင်းက ကွေကွင်းစေဦးမှာပဲ”

“သင် ကွယ်လွန်သွားတဲ့နောက် ကျွန်ုပ် လိုက်ပါလို့ မရ၊ ကျွန်ုပ် ကွယ်လွန်သွားတဲ့ နောက်ကိုလဲ သင် လိုက်ပါလို့ မရ ဖြစ်မှာပဲ”

တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားကြ၏။ အဝေးဆီသို့ မျှော်ကြည့်ကြသည်။ မမြင်တတ်သော ကြည့်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်ပြာ အဇဋာတွင် လွင့်ပါးနေသော တိမ်စိုင်တိမ်ခဲတို့ တစ်ခဏချင်းပင် အလျဉ်မပြတ် ပြောင်းလဲသွားကြ • သည်ကို မြင်ကြသည်။

အဝေး၏ အဝေးဆီသို့ နေကြရာမှ ဖြည်းလေးစွာ မျက်နှာပြန်၍အကြည့်ခြင်း ဆုံမိကြပြန်သည်။ တိုင်ပင်ထားသည့်အလား စကားနှစ်ခွန်း ပေါ်လာသည်။

“ကျွန်ုပ်တို့ လူ့ဘောင်မှာ နေခြင်းအားဖြင့် ဘာအကျိုးမှ မရနိုင်ဘူး”

 “လူ့ရပ်ရွာ မင်းစည်းစိမ်ကို စွန့်ပြီး ရဟန်းပြုကြမယ်”

တိုင်းပြည်ထီးနန်းကို သားမယားတို့အား ခွဲဝေပေးအပ်လျက်၊ အာလ္လကပ္ပမင်းနှင့် ဝေဋ္ဌဒီပကမင်းတို့ ရသေ့ ရဟန်းပြုကာ ဟိမဝန္တာသို့ ထွက်ခွာသွားကြ၏။ သဘာဝ၏ တောတောင်နှင့် ကျေးငှက်တိရိစ္ဆာန်တို့ဖြင့်သာ အတိပြီးသော ဟိမဝန္တာတွင် နေထိုင်ကြရင်း ရဟန်းတို့ ပြုမြဲကျင့်မြဲ ဓမ္မကို အားထုတ် ကြသည်။ အတူတကွ သစ်သီးသစ်ဥ အရှာထွက်ကြသည်။ သုံးရေ သောက်ရေ ခပ်ကြသည်။ စင်္ကြံလျှောက်ကြသည်။ သစ်ဝါးကျောင်းသင်္ခမ်းကို ရှင်းလင်းသုတ် သင်ကြသည်။

နေ့ရက်များစွာ ကုန်လွန်ခဲ့၏။ သောက်သုံးရေခပ်ရန် အတူတကွ ထွက်ခဲ့ ကြရင်း ရသေ့နှစ်ပါးသည် စမ်းချောင်းငယ် တစ်ခုအနီး သစ်ရိပ် ကျောက်တုံး ပေါ်၌ နေရာယူလိုက်ကြ၏။ စမ်းချောင်းအလျဉ်၏ တသွင်သွင် စီးနေသော ရေသည် ကျောက်တုံးကို ပွတ်တိုက်ကာ နှစ်ဖြာနှစ်မြွှာကွဲသွားကြပြီး တစ်ခုသော အလျဉ်က ချုံပုတ်ငယ်ဘေးမှ ဝေ့ဝိုက်စီးဆင်းသွား၏။ တစခုသောအလျဉ်က ကျောက်စရစ်ခဲများအကြား စီးဆင်းကာ ဆက်လက်ရွေ့လျားသွား၏။

အထက်ညာ အရပ်ဒေသတစ်ခုခု၌ အဖျားခံခဲ့သော စမ်းရေအလျဉ် သည် ကျောက်တုံးကို ပွတ်တိုက်တိုးဝှေ့ပြီးနောက် နှစ်ဖြာကွဲကာ တသီးတခြားစီ ဆက်လက် စီးဆင်းသွားသော မြင်ကွင်းကို ရသေ့နှစ်ပါးက ငေးငိုင်ကြည့်နေကြ ၏။ ထို့နောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်ကြ၏။

“ကျွန်ုပ်တို့ဟာ အသက်မွေးမှု မစွမ်းနိုင်လို့ ရသေ့ရဟန်းပြုခဲ့ကြတာ မဟုတ်ဘူး”

“ကျွန်ုပ်တို့ဟာ ပြည်စည်းစိမ်ကို စွန့်ပြီး ရသေ့ရဟန်းပြုခဲ့ကြတာသာ ဖြစ်တယ်”

တေးတစ်ပုဒ်၊ လင်္ကာတစ်ပုဒ်ကို အချီအချရွတ်ကြသည့်နှယ်ပင်။

“စည်းစိမ်ကို စွန့်ပြီး ရသေ့ရဟန်း ပြုပြီးကာမှ တစ်နေရာတည်းမှာ “နှစ်ယောက်အတူတူ နေကြတယ်ဆိုရင်”