ခင်မောင်တိုး(မိုးမိတ်) - ၃၁နိုင်ငံကပုံပြင်၃၁ပုဒ်

ဘာသာပြန်သူ၏ အမှာ

          ကျွန်တော် ပုံပြင်တွေကို ဘာသာပြန်ထုတ်ဝေခဲ့တာ လုံးချင်းအုပ်ရေ ၄၀ ကျော်သွားပါပြီ။ တစ်အုပ်စာပုံပြင်လေး တွေကို ပြန်ဖတ်လေတိုင်း ကျွန်တော့်ရင်မှာ ပီတိလှိုင်းလေးတွေ လူးလွန့်လာပါသည်။ ကျေနပ်အားရ ကြည်နူးရမြဲ ဖြစ်သည်။ သူတို့လို ရေးချင်လိုက်တာ၊ သူတို့စိတ်ကူးမျိုး ရချင်လိုက်တာ ဆိုတဲ့ ဆန္ဒမျိုး အမြဲဖြစ်ထွန်းလာပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော် စိတ်လိုလက်ရ စဉ်းစားအားထုတ်ပြီး ပုံပြင်တစ်ပုဒ် ရေးကြည့်ဖို့ ကြိုးစားပါသည်။ သို့ သော် ကြိုးစားတိုင်း အကောင်ဒြပ် လှလှပပ ဘယ်တုန်းကမှ မပေါ်ခဲ့ပါ။ ဒီလိုအခြေဆိုက်လေ ပုံပြင်ဆရာကြီး တွေကို လေးစားကြည်ညိုစိတ် ဖြစ်လာလေပါပဲ။

          ဟုတ်ကဲ့... ဘယ်လိုလုပ် မလေးစား မကြည်ညိုဘဲ နေနိုင် ပါ့မလဲ။ ဒီဆရာကြီးတွေရဲ့ ခေါင်းမျိုးက “ရှားပါးထဲမှာ ပါနေပေ သကိုး၊ သူတို့ဉာဏ်က ဘယ်သူမှ လိုက်လို့မမီနိုင်အောင် ထူးထူး ခြားခြားကြီး ကောင်းနေပေသကိုး။ သူတို့ စိုက်ထုတ်ကြတဲ့ စိတ် စွမ်းအားကလည်း အလွန်တရာ ကြီးမားလွန်းပေတာကိုး။ အို..ဘယ်ဘက်က ကြည့်လိုက်ကြည့်လိုက် သူတို့ဟာ သာမန်လူထက် ဆယ်ဆမက သာလွန်ထူးခြားလွန်းနေတာကိုး။

          တကယ်တော့ ကမ္ဘာကျော် ပုံပြင်ဆရာကြီးတွေဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရာစုပေါင်းများစွာကပဲ ပေါ်ထွန်းခဲ့ကြပါတယ်။ အလယ်ခေတ် ဂျပန်မှာထုတ်ခဲ့တဲ့ “ပုံပြင်ကိုးဆယ်” ဆိုတာ "Koujaku mouogatari Shu" aços que me colê:quls ထဲက ရွေးပြီး ဘာသာပြန်ထားတာပါ။ ဒီစာအုပ်ကို ၁၁၂ဝ ပြည့် နှစ်တစ်ဝိုက်လောက်က စုစည်းခဲ့တယ်လို့ ယုံကြည်ကြပါတယ်။ "The Koujaku mouogatari Shu" oss i Qècule: 20pe ပုဒ်ကို စုစည်းထားတဲ့စာအုပ်ပါ။ အိန္ဒိယ၊ တရုတ်၊ ဂျပန် စတဲ့နိုင်ငံ တွေက ပုံပြင်တွေဖြစ်ပါတယ်။ ဒီပုံပြင်စာအုပ်ကို ယခု စွဲစွဲမက်မက် လေ့လာဖတ်ရှုနေကြဆဲ ဖြစ်ပါတယ်။

          မူလစုစည်းထားတာကိုက အတွဲပေါင်း ၃၁ တွဲရှိပါတယ်။ ဒီအထဲက အတွဲ ၈၊ အတွဲ ၁၈ နဲ့ ၂၁ တို့ကတော့ ပျောက်ဆုံးနေ တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။

          နောက် အံ့ချီးမဆုံးဖြစ်ရတဲ့ ပုံပြင်တစ်အုပ်ကတော့ “ပဉ္စတန္တရ” ပါပဲ။ ဒီပုံပြင်တွေကို ရေးသူက “ဝိကူသမ္မ” ဆိုတဲ့ ဗြာဟ္မဏပညာရှင်ကြီးဖြစ်ပါတယ်။ ဒီပညာရှင်ကြီးက ရှေးဟောင်း နီတိ၊ နိုင်ငံရေး၊ လူမှုရေး၊ ကျမ်းဂန်များကို အရည်ကျိုပြီး လွယ်လွယ် ကူကူ ပညာပေး၍ရမည့် ပုံစံသစ်ဖြင့် ပဉ္စတန္တရကို သက္ကတဘာသာ နဲ့ ရေးခဲ့ပါတယ်။ အီရန်သမားတော်နှင့် အမတ်ကြီးဖြစ်သူ “ဗုရဒုအေ” ကတော့ ပဉ္စတန္တရကို “သေသူကို ရှင်စေသည့် အမြိုက် ဆေး” လို့ တင်စားရေးဖွဲ့ ခဲ့ပါတယ်။

          ဒီ ပဉ္စတန္တရဟာ သိပ်ကျော်ကြားလွန်းတော့ နောက်ပိုင်း မှာ ကမ္ဘာ့နိုင်ငံအသီးသီးက မဟာပညာကျော်ကြီးများက ဘာသာ ပြန်ခဲ့ကြပါတယ်။ ၁၄၈၀ ပြည့်နှစ်မှာ “ဂျွန်ကပူအာ” ရဲ့ ဘာသာ ပြန်ကို ဂျာမန်ဘာသာသို့ ပြန်ဆိုပြန်ပါတယ်။ ဒီဘာသာပြန်ကို လူကြိုက်များလွန်းလို့ ထပ်ကာထပ်ကာ ဘာသာပြန်ထုတ်ဝေ လိုက်တာ အနှစ် ၅၀ အတွင်း အကြိမ် ၂၀ ကျော်သွားခဲ့ပါတယ်။

          နောက် ကြည်နူးမဆုံး၊ ကျေနပ်မဆုံး၊ အံ့သြမဆုံးဖြစ်ရတဲ့ ပုံပြင်စာအုပ်ကတော့ “ဂရင်းညီနောင် ပုံပြင်များ” ပါပဲ။ သူတို့ ညီနောင်က ဂျာမန်လူမျိုးတွေပါ။ သူတို့ဟာ သုတေသန ပညာရှင် များ၊ ပါမောက္ခများလည်းဖြစ်ကြတယ်။ အစ်ကို “ဂျေကော့ဂရင်း” ပြုစုတဲ့ ဂျာမန်သဒ္ဒါကျမ်းနဲ့ ဂျာမန်ဘာသာစကား သမိုင်းကျမ်း တို့ဟာ ထင်ရှားပါတယ်။ အဲ.. သူတို့အမည်ကို တစ်ကမ္ဘာလုံးက သိသွားအောင် ဖန်တီးပေးလိုက်တာကတော့ “ဂရင်းပုံပြင်များ” စာအုပ်ပါပဲ။ ယင်းပုံပြင်များရဲ့ အရောင်အဝါဟာ လူ့သမိုင်းကို ထင်ဟပ်ပြနေလို့လည်း ဒီလောက်အထိ လူသိများ ကျော်ကြားသွား တာ ဖြစ်ပါတယ်။ သူတို့ညီနောင် စုစည်းထားတဲ့ ပုံပြင်ပေါင်း ၂၁၀ ရှိပါတယ်။

          ဒီပုံပြင်များကို မူလက ဂျာမန်ဘာသာနဲ့ ထုတ်ဝေခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ လူမျိုးကွဲတွေကလည်း ကြိုက်နှစ်သက်ကြလို့ မိမိတို့ ဘာသာများနဲ့ ပြန်ဆိုထုတ်ဝေခဲ့ကြတယ်။ ယနေ့အထိ ဘာသာ ပေါင်း ၇၀ ကျော်နဲ့ ပြန်ဆိုထုတ်ဝေပြီးပါပြီ။

          ကမ္ဘာပေါ်မှာ ပထမ အများဆုံးထုတ်ဝေရတာက “သမ္မာ ကျမ်းစာအုပ်” ဖြစ်ပါတယ်။ အဲ... ဒုတိယ အများဆုံးကတော့ ဒီ...

           “ဂရင်းညီနောင်ပုံပြင်များ” ပါပဲ။ ဒီစာအုပ်ကို အကြိမ်ပေါင်း နှစ်သောင်း ၂၀,၀၀၀ ကျော်ရိုက်နှိပ်ပြီး အုပ်ရေစုစုပေါင်း သန်း တစ်ထောင် ထုတ်ဝေပြီးဖြစ်ပါတယ်။ ( ဟုတ်ကဲ့... ဒါတွေ... ဒါတွေကို ဖတ်မိလိုက်တော့ ကျွန်တော် အား“ကျ” သွားရုံကလွဲပြီး ဘာမှမလုပ်နိုင်တော့ပါဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ “ဆင်လည်း ဆင့်ခြေရာ၊ သမင်လည်း သမင့်ခြေရာပေါ့ ” ဆိုတဲ့ နှစ်သိမ့်စကားကို ရင်မှာပိုက်ပြီး ကျွန်တော် ပုံပြင်လေးတွေကို ဆက်လက် ဘာသာပြန်ခဲ့ပါတယ်။ ရှေ့လည်း ဆက်ပြန်ဦးမှာပါ။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်လည်း ပုံပြင်ချစ်သူပါ။ ဘာသာပြန်ဖို့ ပုံပြင်ကောင်းလေးတွေလည်း အများကြီး ရှိနေပါသေးတယ်။

          ဒီအမှာစာရေးဖို့ ဆရာပါရဂူရဲ့ “ပဉ္စတန္တရ”၊ ဆရာ မင်းယုဝေရဲ့ “ဂရင်းညီနောင်ပုံပြင်များ” နဲ့ (Naoshi Koriyama) d. (Bruce Allen) og 2050$003:o(Japanese Tales from Times Past) စာအုပ်များမှာ ပါရှိတဲ့ အမှာစာများကို မှီငြမ်း ပြုထားပါကြောင်း လေးစားစွာ ဝန်ခံလိုက်ပါတယ်။

စာကြွင်း

ဒါထက် နော်ဝေက မူကြိုကျောင်းတိုင်းမှာ ပုံပြင်စာအုပ်တွေ အများကြီး ထားပေးသတဲ့ဗျ။ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာရော ဘယ်လိုလဲ။

လေးစားချစ်ကြည်စွာဖြင့်...

ခင်မောင်တိုး(မိုးမိတ်)

          ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်မှု

          ဟိုးတစ်ခါက ချမ်းသာတဲ့ မြေပိုင်ရှင်သားနဲ့ ဆင်းရဲတဲ့ လယ်သမားသားတို့ဟာ ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်းတွေပေါ့။ သူတို့ နှစ်ယောက်ဟာ ကျောင်းသွားအတူ၊ ကျောင်းပြန်အတူပဲ။ ဘယ်တော့ မှ ခွဲမသွားကြဘူး။ ဘယ်တော့မှ ခွဲမပြန်ကြဘူး။ သိပ်ချစ်ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပေါ့။ အင်း... ဘယ်လောက်ပဲ ချစ်ချစ်၊

          ကျောင်းထွက်ကြတော့ မတွဲနိုင်ကြတော့ဘူးလေ။ လမ်းခွဲရပြီပေါ့။ ဝမ်းရေးအတွက် လမ်းရွေးကြပြီပေါ့။ ဒီအခါမှာ မြေပိုင်ရှင်သားက မြေပိုင်ရှင်ဖြစ်သွားပြီး လယ်သမားသားကတော့ လယ်သမားပဲ ဖြစ်သွားတာပဲ။ လယ်သမားဖြစ်သွားသူက မကြာခင်မှာ အိမ်ထောင် ပြုလိုက်တယ်။ တစ်နေ့တော့ သူက သူ့ဇနီးကို သူ့မှာ သိပ်ကိုချစ်တဲ့ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ရှိတယ်။ ခုတော့ သူက မြေပိုင်ရှင်လေးဖြစ်နေပြီ။ အေး... သူ့ကို ငါတို့ရဲ့ အဆောင်အယောင်၊အမွမ်းအမံမဲ့တဲ့ တဲအိမ်ကိုခေါ်ပြီး ကျွေးချင်လိုက်တာလို့ ပြောပြ လိုက်တယ်။

          “အို... ကျုပ်တို့လို ဆင်းရဲသားတွေက ဘယ်လိုလုပ် မြေ ပိုင်ရှင်လို ချမ်းသာတဲ့လူမျိုးကို ထမင်းခေါ်ကျွေးနိုင်မလဲ။ သူတို့လိုသူဌေးကို ထမင်းဖိတ်ကျွေးရင် ကျုပ်တို့ရှိတာလေးနဲ့ ဘယ်လောက် ပါ့မလဲ တော်...”

          “ဟုတ်ပါတယ်ကွာ၊ ငါ့သူငယ်ချင်း သူ့အိမ်မှာ နေ့တိုင်း စားတာတွေကို ချက်ကျွေးရင် ငွေအများကြီးလိုမယ်ဆိုတာ ငါ သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကို ကျွေးချင်စိတ်က ငါ့ကို နေ့စဉ် လှုံ့ဆော် တိုက်တွန်းနေတယ်လေ။ ဒါကြောင့် ငွေလိုက်ချေးရမှာပေါ့ကွာ”

          ဒါနဲ့ ဆင်းရဲတဲ့လယ်သမားဟာ သူလိုအပ်တဲ့ငွေရအောင် ကြိုးစားလိုက်ချေးငှားတယ်။ ဒါပေမဲ့.. သူ့လိုဆင်းရဲသားကို ဘယ်သူ ကမှ ငွေချေးမပေးချင်ကြဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူလက်မလျှော့ဘူး။ ကျွေး ချင်စိတ်ကိုလည်း ဖိနှိပ်ချိုးနှိမ်လို့ မရဘူး။ ဒါကြောင့် သူမရရအောင် ကြိုးစားလိုက်ချေးတယ်။ ဒါပေမဲ့... သူဘယ်လောက် ကြိုးစား ကြိုးစား သူ့ကို ဘယ်သူကမှ ငွေချေးမပေးဘူးဆိုတာကို သိသွားချိန် မှာ အတော့်ကို စိတ်ထိခိုက်သွားရှာတယ်။ မကြာခင်မှာ ဝမ်းနည်း စိတ်ဖိစီးမှု ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေကြောင့် သူ စိတ်နှလုံးညှိုးချုံးပြီး သေသွားရှာတယ်။ အဲ.. မကြာခင်မှာ သူ့မိန်းမလည်း စိတ်ပျက် အားငယ်ပြီး သေသွားတော့တာပဲ။