ခင်မောင်တိုး(မိုးမိတ်) - မေတ္တာရှင်ဘုရင်ကြီးအိန္ဒိယရိုးရာဂန္ထဝင်ပုံပြင်များ

ဘီမာနဲ့ ဟာနုမန်

          ပန်ဒဝနဲ့ ကောရဗျတွေ အတော်ကြာအောင် ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း နေလာခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကောရဗျတွေက ပန်ဒဝတွေကို မနာလို ဝန်တိုနေကြဆဲပဲ။ သူတို့က မင်းနေပြည်တစ်ခုလုံးကို သိမ်းပိုက်ချင် ကြတယ်။ ဒါကြောင့် အန်စာပစ်ကစားပွဲ ကျင်းပကြဖို့ ပန်ဒဝတွေကို ကမ်းလှမ်းလိုက်တယ်။ ပန်ဒဝတွေကလည်း ကမ်းလှမ်းချက်ကို လက်ခံလိုက်တယ်။ ဒီပွဲမှာ ဆာကူနီ (Sakuni) က နှပ်ကြောင်းပေး ထားတဲ့ အန်စာတုံးတစ်တုံးကို အသုံးပြုပြီး ပန်ဒဝတွေကို လှည့်စား လိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကောရဗျတွေက အနိုင်ရသွားကြတာပေါ့ ။ ပန်ဒဝတွေဘက်က သူတို့ ရဲ့ မင်းနေပြည်ရော၊ သူတို့မှာရှိတာတွေ ရော ဆုံးရှုံးသွားတယ်။ ဒါတွင်မကဘူး တိုင်းပြည်ထဲကပါ ထွက် သွားရလို့ သစ်တောထဲမှာ ဆယ့်နှစ်နှစ်ကြာ နေသွားကြရတယ်။

          သစ်တောထဲမှာ နေရတဲ့ ဘဝက သိပ်ကို ပင်ပန်းဆင်းရဲလွန်း လှပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒရာဥပတိ (Draupadi) သူတို့တစ်တွေ သက် သောင့်သက်သာ နေနိုင်အောင် ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးလို့ ပန်ဒဝတစ် တွေ ပျော်ပျော်ကြီး နေနိုင်ကြပါတယ်။

          တစ်နေ့သစ်တောဘက်က တိုက်ခတ်လာတဲ့လေက ထူးခြား တဲ့ပန်းရနံ့ကို သယ်ဆောင်လာတယ်။ ဒီရနံ့ကို ဒရဥပတိ သိပ်နှစ်သက်သွားမိတယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာ ဒီပန်းမျိုးကို ရလိုက်ချင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမအတွက် ဒီပန်းမျိုးကို ဘယ်သူယူလာပေးမှာလဲ။

           အဲ... ဘီမာ (Bhima) တစ်ယောက်ကတော့ ဒီပန်းတွေကို ယူ ပေးနိုင်မယ် ထင်ပါရဲ့။ ဒီအတွေးနဲ့သူက ဘီမာကို သွားယူဖို့ ခိုင်း လိုက်တော့တာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဘီမာကလည်း ဒီပန်းအတွက်နဲ့တော့ အချိန်မဖြုန်းပစ်ချင်ဘူး။ ဒါကြောင့် ဒီပန်းတွေ ဘယ်မှာရှိမှန်း သူ မသိဘူးလို့ပဲ ပြန်ပြောလိုက်တာပေါ့။ ဒီတော့ ဒရာဥပတိက မျက် ရည်လေးစမ်းစမ်းနဲ့ “ကျွန်မအတွက် ဒီပန်းကို ရှင်မှ ယူမပေးနိုင်ရင် ဘယ်သူကများ ပေးနိုင်မှာလဲ။ အင်းလေ... ရှင် ကျွန်မကို မချစ် ပါဘူး။ ရှင့်ကို ပန်းရှာခိုင်းမိတာကို မေ့လိုက်ပါတော့”လို့ပဲ ပြန်ပြော လိုက်တယ်။ အင်း ... မျက်ရည်လေးစမ်းစမ်းနဲ့ ဒရာဥပတိကို ဘီမာ မကြည့်ရက်၊ မမြင်ရက်ပါဘူး။ ဒါကြောင့် ပန်းကို အရသွားယူပေး ပါ့မယ်လို့ပဲ သူက ကတိ ပေးလိုက်တော့တယ်။

          အဲ.. နောက်နေ့မှာတော့ ဘီမာပန်းအရှာ ထွက်လာခဲ့ပါပြီ။ ဒီပန်းတွေ ဘယ်မှာပေါက်တယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှလည်း မပြော ပြနိုင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ လေတိုက်ရာဘက်ကို လိုက်သွားရင် တွေ့နိုင်မှန်း ဘီမာ သိလိုက်ပါတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆို တော့ ဒရဥပတိဆီ အရောက် ဒီပန်းရနံ့ကို သယ်ယူလာခဲ့တာက “လေ”ပဲကိုး။

          ဘီမာဟာ တောနက်ကြီးကို ဖြတ်ကျော်ခဲ့ရတယ်။ လူသွား လမ်းတောင် မရှိပါဘူး။ သူ့တင်းပုတ်ကြီးနဲ့ သစ်ပင်တွေကို ခုတ်လှဲ။ ကျောက်တုံးတွေကို ထုခွဲပြီး လမ်းတွင်ခရီးဆက်လာခဲ့ရတယ်။ သစ်ကြီးကို ထိုးဖောက်ဖြတ်လျှောက်ရတဲ့ သူ့ခရီးကြောင့် ဆူညံ သံတွေ ပွက်လောရိုက်ရတယ်။ ဆူညံသံတွေကို တောရိုင်းတိရစ္ဆာန် တွေ လန့်ပြီး ထွက်ပြေးသွားကြတယ်။

           သူ သွားရာလမ်းမှာ ဘီမာဟာ ဥယျာဉ်လှလှလေးကို ဖြတ်ကျော်ခဲ့ရတယ်။ ဥယျာဉ်ထဲမှာတော့ ရောင်စုံပန်းတွေ ဖူးပွင့်နေတာပေါ့ ။ သစ်သီးပင်တွေလည်း အများကြီးပါပဲ။ ဥယျာဉ်ကို ဖြတ်သွားတဲ့လမ်း ကလေးလည်း ရှိတယ်။ ဘီမာက ဒီလမ်းလေးအတိုင်း လိုက်သွား တယ်။ အဲ... တစ်နေရာရောက်တော့ ရုတ်တရက်ဆိုသလို လူသွား လမ်းကို ဖြတ်လဲလျောင်းနေတဲ့ မျောက်အိုကြီးတစ်ကောင်ကို မြင် တွေ့ လိုက်ရတယ်။ ဒီတော့ သူက သူသွားမယ့် လမ်းကို မျောက်တစ် ကောင်က ပိတ်ထားရပါ့မလားဆိုပြီး ဒေါသထွက်တော့တာပေါ့။ သူ့ စော်ကားတာပဲလို့လည်း ခံစားလိုက်ရတယ်။ပြီး ဒါကြောင့် သူ ရပ်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးရင်“အသင် မျောက်အို၊ ကျုပ် သွားမယ့်လမ်းကို ပိတ်ဆို့ထား လောက်အောင် သင်က ဘယ်လောက်သတ္တိကောင်းလို့လဲ။ ကျုပ် သွားနိုင်အောင် ချက်ချင်း ထပြီးတစ်ဖက်ကို ရွှေ့ လိုက်မယ်”

          ဒါပေမဲ့ ဘီမာ ပြောတာကို ဘာမှမကြား သလိုပုံမျိုးနဲ့ မျောက်ကလည်းနေမြဲ လှဲနေ လိုက်တယ်။ ဒီတော့ ဘီမာက “ကျုပ် ပြောနေတာ မကြားဘူးလား။ ဦးနှောက်မရှိတဲ့ သင့် ဦးခေါင်းကို ကျုပ်မရိုက်ခွဲ မရိုက်ခွဲမိခင် လမ်း ဖယ်ပေးစမ်း”လို့ ခပ်ထန်ထန် အမိန့်ပေးလိုက် တာပေါ့။

          ဒီတော့မှ မျောက်က မျက်စိတွေကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဖွင့်လိုက် တယ်။ နောက်ဘီမာကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး

          “ငါ သိပ်အိုနေပြီ။ ရွေ့လျားဖို့ အားမရှိတော့ဘူး။ နေပါဦး၊ မင်းက ဘာကြောင့် ငါ့ကို ရှောင်ကွင်းမသွားရတာလဲ”လို့ မေးလိုက် တယ်။

         “ဒီမှာ မျောက်အိုကြီး၊ သင် အခုဘယ်သူ့ကို စကားပြောနေ သလဲ သိရဲ့လား။ သိပ်ကို အားကောင်းတဲ့ မဟာပန်ဒဝ “ဘီမာ”ကို မကြားဖူးဘူးလား။ ကျုပ်ဟာ သူပဲ။ ကျုပ်က ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း ပဲ လျှောက်လှမ်းသွားတတ်တယ်။ ကျုပ် သွားရာလမ်းပေါ်မှာ ဘယ် သူ့ကိုမှ ခွင့်မပြုဘူး။ ကျုပ်က ဘယ်တော့မှ အရှုံးကို ခွင့်မပြုဘူး။

          “ငါ သိပ်အိုမင်းနေပြီ၊ နေမကောင်းဘူး။ ဒါပေမဲ့ မင်းရဲ့ လေ လုံးမိုးလုံးတွေကိုတော့ ငါ ရယ်ချင်တယ်။ အေး ... မင်းကတော့ အရှုံးကို လက်မခံဘူးလို့ ပြောတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကောရဗျတွေက မင်း တို့ကို တိုင်းပြည်က နှင်ထုတ်လိုက်တော့ မင်းတို့ ဘာဖြစ်သွားကြ သလဲ။ အခုလည်း မင်းတို့ဟာ တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်တွေလို တောထဲမှာ နေနေကြရတာပဲ မဟုတ်လား”

           “တော်၊ အဓိပ္ပာယ် မရှိတာတွေ ပြောမနေနဲ့။ သင်ဟာ သစ်ပင် တစ်ပင်ကနေ တစ်ပင် ခုန်ကူးနေတဲ့ မျောက်အမိုက်အမဲပဲ။ အားကောင်းမောင်းသန်ဘီမာကို သင် ဘယ်လိုလုပ် နားလည်နိုင်မှာလဲ။ အဲ... ဘီမာ ဘယ်နည်းဘယ်ပုံ တိုက်ခိုက်ခဲ့တယ်။ စစ်ပွဲတွေ အများ ကြီးကို အောင်ပွဲ ဆင်နိုင်ခဲ့တယ်။ သရဲတွေ၊ ဘီလူးတွေကို ဘယ်ပုံ ဘယ်နည်းသတ်ခဲ့တယ်ဆိုတာတွေကို သင် မကြားဖူးတာ ရှင်းနေ တာပဲ”

          “ဪ .. ဟော် လူသန်ကြီးတဲ့လား။ မင်း စွမ်းပကားတွေက မင်းဇနီးကို ဒုဆဆမ် (Dussasan) စော်ကားတုန်းက ဘယ်ရောက်နေကြသလဲ။ သူက သူမကို ကိုယ်ထိလက်ရောက် ပြုမူတဲ့အခါ မင်းက ကျောက်တုံးကြီးလို ရပ်နေခဲ့တယ်။ အဲဒီတုန်းက မင်းသတ္တိ တွေ ဘုရားဖူးသွားနေကြသလား”

          ဒီတော့ ဘီမာက “သင် မဟုတ်ဘဲ လူသန်ကြီးတစ်ယောက်က ကျုပ်ကို ပြောစေချင်လိုက်တာဗျာ။ ဒါမှ ကျုပ်စွမ်းအားတွေကို ထုတ်ပြ နိုင်မှာ။ ခုတော့ ဘီမာက မျောက်အိုကြီးတစ်ကောင်ကို သတ်လိုက် တဲ့။ သတင်းကြားလိုက်ကြရင် လူတွေက ရယ်ကြတော့မယ်”လို့ ပြောလိုက်တယ်။

          “ဒီမှာ၊ မင်းလို လူကောင်ကြီးသူတစ်ယောက်ဟာ ဖျားနာနေတဲ့ မျောက်အိုကြီးတစ်ကောင်နဲ့ ရန်မဖြစ်သင့်ဘူး။ မင်း ငါ့ကို အလွယ် လေး ခုန်ပြီး ကျော်လွှားသွားနိုင်တာပဲ။ ဒီလိုမှ မလုပ်ချင်ရင်လည်း ငါ့ အမြီးကို လက်ယာဘက် ရွှေ့ပေးလိုက်ပြီး ဆက်သွားလို့ဖြစ်တာပဲ။

          အေး .. ညစ်ပတ်ပေရေနေတဲ့ ငါ့အမြီးကို မကိုင်ဘူးဆိုရင်လည်း မင်းတင်းပုတ်နဲ့ လမ်းဘေးအရောက် တွန်းပို့လို့ ရတာပဲ။

          “သင့်အမြီး ကျိုးသွားရင် ..” “မင်းတင်းပုတ်ကြီး ကျိုးသွားရင်ကော ....”

           မျောက်ကြောင့် ဘီမာ စိတ်ရှုပ်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ အချိန်က နှောင်းနေပြီ။ ဒါကြောင့် မျောက်အမြီးကို တင်းပုတ်နဲ့ တွန်းရွှေ့ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။ ။

          ဒါနဲ့ သူက တင်းပုတ်ကြီးကို မျောက်မြီးအောက် ထိုးသွင်းပြီး မ,လိုက်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အမြီးက လုံးဝမရွေ့ဘူး။ ဒါနဲ့ထပ် ကြိုးစားတယ်၊ မရွေ့ဘူး။ ဘီမာ ပိုအားစိုက်ရွှေ့တယ်။ အမြီးက မရွေ့ ဘူး။ ဒါနဲ့ သူ အားကုန်ထုတ်သုံးတော့တာပဲ။ အားကုန်သုံးဆွဲတယ်။ ဒါပေမဲ့ အမြီးကတစ်လက်မလောက်တောင် မရွေ့ဘူး။ ဒါကြောင့် ထပ်ပြန်တလဲလဲ ကြိုးစားကြည့်တယ်။ ထူးမခြားနားပါပဲ။