ခင်မောင်တိုး(မိုးမိတ်) - ကျွန်တော့်အမေရိက

“ကျွန်တော့်အဘိုး “အဲ(လ)ဖရက်” က ထရမ်းပက်မှုတ်တယ်၊ လူးဝစ္စ အမ်းစထရောင်းတို့နဲ့ တစ်ခေတ်တည်းပေါ့၊ အဘိုးက လူးဝစ္စ အမ်းစထရောင်းကို သိပ်ချစ်တာဗျ၊ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို ချစ်တာပဲ၊ အထူးသဖြင့် သူ 'သိ လှပတဲ့ ကမ္ဘာပဲ” သီချင်းဆိုတဲ့အခါ ပိုချစ်တယ်၊ တကယ်တော့ လူးဝစ္စ အမ် စထရောင်းဟာ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုရဲ့ သမ္မတ ဖြစ်သင့်တာဗျ၊ လူတိုင်းက ချစ်ကြတာကိုး”

“ဂျွန်'က သူ့စကားကို အတော်ကြာအောင် ရပ်ထားလိုက်၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်သည် တခြား ပြောစရာ အကြောင်းအရာများကို စဉ်းစားချိန်ရသွား၏ ကျွန်တော် စဉ်းစားရသည့်အကြောင်းအရာမှာ အရသာရှိလှသော အစားအစာများ အကြောင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ယင်း အစားအစာအကြောင်း စလိုက်သည်နှင့် သူက

' 'ဒီည ခင်ဗျား ဘယ်မှာသွားစားမယ်တော့ မသိဘူး၊ ဒါပေမယ့် နယူး အော်လင်းမှာ ခင်ဗျားနေရာရွေး မမှားနိုင်ပါဘူးလေ၊ ခင်ဗျားသိပြီးဖြစ်နေမှာပါ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လားဗျ၊ အင်း အထက် ဝါရှင်တန်က “စပုတ်ကိန်း” မှာ ကျွန်တော့် အမျိုးတွေရှိတယ်ဗျ၊ အဲဒီ စပုတ်ကိန်းတွေ ရိုးရိုးအစားအစာတွေကို စားကြတယ်ဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော် မယုံချင်ဘူးဗျာ” ဟု ပြောလေသည်။

ဂျွန်က “တော်လော်” လမ်းထဲ ချိုးဝင်လိုက်၏။ “မေဆန်ဒီ ဗဲဒီ ရှေ့မှာ ကားကို ရပ်၏။ ..

'ကဲ ရောက်ပါပြီဗျာ၊ ဘဝဆိုတာ တိုတိုလေးဗျ၊ ဒီမှာ ရောက်တုန် ရောက်ခိုက် ပျော်သလိုသာ နေလိုက်ဗျ"

နောက်နေ့ နေ့လယ်ခင်းမှာ “အယ်(လ)လာဗရင်နန်” က ဂျွန်ပြောနည် အတိုင်း ကျွန်တော့်အား ပြောလာပြန်သည်။ ထိုအချိန်က ကျွန်တော်သည် သူ ၏ ‘ဂါးဒင်း စားသောက်ဆိုင်” ဒုတိယထပ်ရှိ “ကွန်မင်ဒါ ပဲလေ့(စ)” ခန်းမထဲက စားပွဲတစ်လုံးမှာ ထိုင်ပြီး စားသောက်နေခိုက် ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ဆိုင်သည် ထုံမြို့တွင် အစားအသောက် ခုံမင်သူများအဖို့ အကောင်းဆုံးဆိုင်ပင် ဖြစ်၏။ နံဘော်က နေ့လယ်စာကို ပီကင်းသီး အုပ်ထားသော ငါးကြော် မှာစား၏၊ စားလို့ အတော်ကောင်း၏။ စားပြီးသောအခါ ချဉ်ရည်ကို ပေါင်မုန့်နှင့် တို့ လိုက်ပြီး လူသူလေးပါး မမြင်အောင် စုပ်လိုက်၏။ သည်အခိုက်မှာပင် နယူးအော်လင်း အစားအစာ ချက်ပြုတ်ရာ၌ အလွန်တော်လှသော အမျိုးသမီးကြီးက ကျွန်တော့်ထံ ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူမနှင့် ကျွန်တော်သည် ကျွန်တော်တို့ သက် နှစ်ဆယ်လောက်ကတည်းက သိကျွမ်းခင်မင်လာခဲ့ကြသည်။

           သူမနှင့် ကျွန်တော်သည် သည်မြို့မှာ အမြစ်တွယ်လာခဲ့သော ပြဿနာ များအကြောင်း၊ ဆင်းရဲသားများအကြောင်း၊ ကောက်ကျစ်သောနိုင်ငံရေးသမား များအကြောင်း စကားလက်ဆုံ ကျနေကြသည်။ . . ။

“ကျွန်မကတော့ ဆင်းရဲမွဲတေတာတွေ၊ အဂတိလိုက်တာတွေ လုံးဝကို မရှိစေချင်တော့ဘူး၊ ကျွန်မ သူငယ်ချင်းက မေးဖူးတယ်၊ 'မင်း အီတလီကို နှစ်သက်သလား” တဲ့။ ကျွန်မက နှစ်သက်တာပေါ့လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ဒီတော့ သူက “ကောင်းပြီ၊ မင်းနှစ်သက်တယ်ဆိုတဲ့ အီတလီအကြောင်းကိုပဲ စဉ်းစား ကြည့်စမ်းပါဦး” တဲ့ရှင်း

, ‘သူပြောတာတွေဟာ အမှန်တရားတွေပဲလို့ ကျွန်မ စဉ်းစားမိတယ်။ နယူးအော်လင်းက မြေထဲပင်လယ်မြို့၊ နယူးအော်လင်းမှာ ပြောစရာတစ်စုံတစ်ရာတော့ ရှိပါတယ်လေ၊ ဥပမာရှင် အစားအစာ ကောင်းတာတို့၊ မိသားစုတို့၊ မိတ် ဆွေတို့၊ ဆင်းရဲတာတို့၊ ပျော်စရာကောင်းတာတို့၊ အပြစ်မကင်းတာတို့ စသည်ဖြင့် ပေါ့နော်၊ တကယ်တော့ ဒါတွေကို ကျွန်မတို့ ပြောင်းလဲမပစ်နိုင်ကြသေးပါဘူး”

သူမသည် လမ်းမကြီးကို ကျော်ပြီး ကြီးမားသော အုတ်ဂူတန်းများရှိရာ “လာဖေးယပ်” သုသာန်ဟောင်းကြီးဆီ လှမ်းကြည့်နေသည်။ ခဏကြာ ငေးစိုက် ကြည့်နေပြီးမှ “ဟိုမှာလေ၊ လှမ်းကြည့်လိုက်စမ်းပါဦး” ဟု ပြောသည်။ သူမ ဘာသဘောနှင့် လှမ်းကြည့်ခိုင်းကြောင်း ချက်ချင်းပင် ကျွန်တော် နားလည်လိုက် ပါ၏ ။

သူမ ပြန်ရန်အထတွင် ကျွန်တော့်ကို လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ရင်း “ဒီမှာ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ပျော်သလိုသာ နေနော်”ဟု ပြောလိုက်ပါသည်။ - တကယ်တော့ ခင်ဗျားကိုယ်ပေါ်မှာ တစ်စုံတစ်ရာ ထိခိုက်ဒဏ်ရာမရဘဲ နယူးအော်လင်းမှာ ပျော်တယ်ဟု ခင်ဗျားက ပြောလာမည်ဆိုလျှင် ကျွန်တော် စဉ်းစားတတ်တော့မည် မဟုတ်ပါ။ နယူးအော်လင်းကို 'ထူးခြားသည်”ဆိုသော စကားလုံးဖြင့် ပုံပေါ်အောင် ဖော်၍ မဖြစ်နိုင်ပါ။ ထို့အတူ ‘ရှားသည်၊ အများနှင့် မတူ” ဆိုသည့် သဘောမျိုးလည်း မဟုတ်ပါ။ နယူးအော်လင်းလို နေရာမျိုး ကတော့ နယူးအော်လင်းမှာပဲ ရှိသည်ဟုသာ ဆိုချင်ပါ၏။ ဟုတ်ပါသည်။ နယူးအော်လင်းသည် အမေရိက၏ တစ်မူထူးခြားသောနေရာပင် ဖြစ်ပါ၏။

မှောင်ရီပျို့ချိန်မှာ ဓာတ်ငွေ့မီးအိမ်များ၏ ခပ်မှိန်မှိန်အလင်းရောင်များ၊ ပြင်သစ်ရပ်ကွက် လူသွားစင်္ကြံများပေါ် လျှောက်သွားသည့်အခါ မြင်တွေ့ ရမည့် အလွန်အနုစိတ်လှသော သံပန်းများကမူ မပြောင်းမလဲဘဲ တည်မြဲနေပါသေး“ဂျူ” ဖြစ်၏။ ဂျူးအဖွဲ့ဝင်တစ်ဦး ဖြစ်၏။ ဂျိုး မိခင်က အချက်အပြုတ်မတတ်။ ဂျိုးက အကောင်းကြိုက်၏။ အစားအသောက်ကောင်းမည့်နေရာသို့ သွားရန် ဂျိုသည် ဘယ်တော့မှ ဝန်မလေးခဲ့။

'ကျွန်တော် စားသောက်ဆိုင်တွေမှာ အလုပ်လုပ်ခဲ့တယ်၊ စားဖိုမှူးတော့ မဖြစ်ခဲ့ဘူး၊ ကျွန်တော် စားဖိုမှူးတွေကိုချီးကျူးတယ်ဗျာ၊ စားသောက်ဆိုင်တွေမှာ စားပွဲထိုးတွေဟာလည်း အရေးပါတာပဲဗျ၊ ကမ္ဘာမှာ အကောင်းဆုံးဆိုတဲ့ အစား အစာကို မထီလေးစားကျွေးရင် အဲဒီအကောင်းဆုံး အစားအစာဟာ လုံးဝ မကောင်းတော့ဘူး”

ဂျိုးက အစားအစာကောင်းတွေကို နယူးအော်လင်း စားသောက်ဆိုင်များ၌ - မတွေ့နိုင်ဟု ဆိုပါ၏။ ။

“မီးဖိုဆောင်ထဲမှာ အချိန်ကောင်းကောင်းယူ ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ အစား အစာတွေကမှ တကယ်အရသာရှိတာဗျ၊ အဲ ခင်ဗျားကို အချက်အပြုတ် သင်ယူ နည်း ပြောပြရဦးမယ်၊ အဲဒီနည်းက ဆူပါမတ်ကက်ကိုသွား၊ အသား ကောင်တာဝင်၊ အသားဝယ်နေတဲ့ လူတစ်ဦးဦးကို “အဲဒီအသား ခင်ဗျား ဘာလုပ်မှာလဲ” လို့ မေး ကြည့်လိုက်၊ အဲဒီနည်းပဲ”

ဂျိုးက သူ့ကုန်စုံဆိုင်နောက်ဘက်မှာ အချက်အပြုတ်သင်တန်းဖွင့်ထား သည်၊ သူ့သင်တန်းနည်းပြက “ကီဗင်ဘဲ(လ)တန်” တဲ့။ ဂျိုးနှင့် ဝါသနာချင်း အကြိုက်ချင်း တူသူပင် ဖြစ်၏။ အရပ်က ခြောက်ပေကိုးလက်မ ရှိပြီး၊ ကိုယ် အလေးချိန် သုံးရာ့ခြောက်ဆယ်ပေါင်ရှိ၏။ သူသည် သင်တန်းထဲမှာ ဟန်ပါပါ လျှောက်တတ်၏။ အမြဲပျော်ရွှင်နေသူဖြစ်၏။

“ကျုပ် ကောင်းကောင်းစားတတ်တာကို အမြဲ အမှတ်ရနေတယ်၊ ကျုပ် ဆယ့်လေးရက်သား အရွယ်လောက်မှာ ကျုပ်ကို နို့ထိန်းက နို့တိုက်တဲ့အခါ ဒီနို့က ကောင်းတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါးတို့၊ ဂဏန်းတို့၊ ပုစွန်တို့လည်း စားချင် သေးတယ်လို့ ပြောများပြောမိလေမလားတောင် စဉ်းစားကြည့်ဖူးတယ်။

“ကျုပ် ကျောင်းကပြန်လာရင်လဲ “မေမေ၊ ဘာဟင်းချက်ထားလဲ”တန်း မေးတာပဲ၊ ဒီလိုမေးလိုက်ရင် မေမေက “ခဏစောင့်ဦးသားရေ” လို့ ပြောပြီး မီးဖို ဆောင်ထဲပြေး၊ ရှိတာတွေနဲ့ ချက်တော့ပြုတ်တော့တာပဲ။

'မေမေ ဟင်းချက်နေတဲ့အခါ ကျုပ်က ဘယ်မှမသွားတော့ဘူး၊ မေမေ့နား မှာပဲ နေတယ်၊ မေမေက ဆရာမဗျ၊ ချက်တုန်းပြုတ်တုန်း တပည့်တစ်ယောက် ယောက်နဲ့ ဖုန်းပြောစရာရှိရင် “ကီဘင်၊ ဒါလေး လုပ်ထားလိုက်စမ်း၊ ကီဘင်၊ဟိုဟာလေး လုပ်လိုက်စမ်း”လို့ အမြဲခိုင်းတတ်တယ်၊ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ် အချက်အပြုတ် တတ်လာတာဗျ။

“ခုဆိုရင် ကျုပ်သားတွေက သူတို့ အိမ်စာတွေကို ကျုပ်ရှိတဲ့ မီးဖို ဆောင်ထဲမှာ လာလုပ်ကြတယ်လေ၊ ဟဲ ဟဲ ကျုပ် အချက်အပြုတ် သင်ယူခဲ့တဲ့ နည်း အတိုင်း ကျုပ်သားတွေကလည်း သင်ယူနေကြပြီပေါ့ ဗျာ၊ တကယ်တော့ တီဗီကြည့်ရင်း မိသားစု ဆုံကြတာနဲ့စာရင် မီးဖိုဆောင်ထဲမှာ မိသားစု ဆုံကြ တာက ပိုကောင်းတယ်ဗျ၊ ပါတီတစ်ခုခုကို သွားမယ်ဆိုရင်လည်း အဖွဲ့ နှစ်ဖွဲ့ ကွဲတတ်တာပဲ မဟုတ်လား၊ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်လိုတဲ့အဖွဲ့နဲ့ စားသောက် ခန်းထဲဝင်ချင်တဲ့ အဖွဲ့လေ၊ စားသောက်ခန်းထဲ ဝင်တဲ့အဖွဲ့ ကတော့ အကောင်းဆုံး ပေါ့ဗျာ"

သုံးနာရီကြာ သင်တန်းတစ်ခုတွင် ကီဘင်က သင်တန်းသားများအား လက်တွေ့ ချက်ပြုတ်ပြသရ၏။ သင်တန်းသား အများစုမှာ အမျိုးသမီးများ ဖြစ်ကြသည်။ သူ့သင်တန်းသို့ ကျွန်တော် သွားရောက်လည်ပတ်သည့်နေ့မှာပင် မက်ဆာချူးဆက်၊ ပင်နယ်(လ)ဘေးနီးယား၊ အာရီဇိုးနား၊ အင်္ဂလန်နှင့် ဂျပန် နိုင်ငံမှ အမျိုးသမီး သင်တန်းသူများ ရောက်လာကြသည်။ သူတို့အားလုံးသည် ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့ကြ၏။ သူတို့နိုင်ငံ အစားအစာများကိုလည်း အတော်အသင့်ကောင်းမွန်အောင် ချက်တတ်၊ ပြုတ်တတ်ကြသူများ ဖြစ်ကြ၏။ သို့သော် အစီအစဉ်အတိုင်း လုပ်တတ်သူကီဘင်ကမူ သူတို့အားလုံးအား စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လိုအပ်ချက်များ ရှိနေသေးသည့် လူသစ်များအဖြစ် သဘောထား ချဉ်းကပ် လေသည်။ သူက အချက်အပြုတ်နည်းပညာတွင် အဓိကလိုအပ်သော သုံးမျိုးဖြင့် စတင် သင်ပြပေး၏။ ယင်း သုံးမျိုးမှာ ကြက်သွန်၊ မုန်ညင်းနှင့် ငရုတ်ကောင်းတဲ့ ဖြစ်သည်။ သူ့ အသင်အပြက အလွန် စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းလှသဖြင့် ကျွန်တော်လိုက်မှတ်နေမိသည်။ ။ *

 ကီတင်က ရှင်းပြသည်။

“ဂျင်ဘာလာရာ ဆိုပါစို့၊ သိကြတယ် မဟုတ်လား၊ သူဌေးရော ဆင်းရဲသာ တွေရော စားကြတဲ့ အဓိကဟင်းပေါ့၊ လူကြိုက်သိပ်များတဲ့ ဟင်းပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ချက်ရပြုတ်ရတာ မလွယ်ဘူး၊ ရိုးရိုးချက်ရတာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ဆန်တစ်ခွက် အဓိကသုံးမျိုးက နှစ်ခွက်၊ အရည်က နှစ်ခွက်၊ အချိုးကျကျ ရောစပ်ရတာ'

သူက သင်တန်းသူများအားလုံးကို ပြိုင်တူပြန်ဆိုခိုင်းသည်။ ‘ဆန်က တစ်ခွက်၊ အဓိက သုံးမျိုးက နှစ်ခွက်၊ အရည်က နှစ်ခွက်“ဟုတ်ပြီ၊ အရည်နှစ်ခွက်ဆိုတဲ့ အထဲမှာ ချက်ပြီး အဓိက သုံးမျိုး အရည်က လေးပုံသုံးပုံ ပါဝင်သင့်တယ်၊ ကျန် လေးပုံတစ်ပုံကတော့ ဆင်းရဲသား များဆိုရင် ရိုးရိုး အမွှေးရည်ပေါ့၊ ချမ်းသာရင်တော့ ဒီထက်ကောင်းတဲ့ အရည် မျိုးပေါ့”

သည်အချိန်မှာ ကျွန်တော်က မီးဖိုဆောင်ထဲ၌ ချက်ပြုတ်နေသော ကီဘင့် မိခင်ကြီး ပုံရိပ်ကို မြင်ယောင်နေပါသည်။ ။

ကီဘင်က သင်တန်းသူများအား မေးလိုက်ပြန်သည်။

“ဒီဟင်းချက်နည်းမှာ ထောပတ်၊ ဒါမှမဟုတ် ထောပတ်အတု၊ ဘယ်ဟာ - ကို သုံးကြမလဲ” . . - သင်တန်းသူများက ချက်ချင်း နားလည် သဘောပေါက်ကြသည် ထင်ပါ၏။ သူတို့က “အဆင်သင့်ရှိတာကို သုံးနိုင်ပါတယ်" ဟု ပြိုင်တူဖြေကြ လေသည်။

သူ “မှန်တယ် မှန်တယ်၊ တို့ ကြက်သား၊ ဒါမှမဟုတ် ချဉ်ရည်ထည့်ကြဦး မလား' ဟု ကီဘင်က ပြုံးပြုံးကြီး မေးပြန်၏။

“အဆင်သင့်ရှိတာ ထည့်နိုင်ပါတယ်”

“မှန်တယ် မှန်တယ်၊ တကယ်လို့ လူအများကြီးအတွက် ချက်ကြမယ် ဆိုရင်တော့ ခုနက ပြောပြထားတဲ့ သုံးမျိုးကို အချိုးကျ တိုးသွားရုံပေါ့၊ ဥပမာ ဆန်က ခွက်နှစ်ဆယ်၊ အဓိက သုံးမျိုးက ခွက်လေးဆယ်၊ အရည်က ခွက် လေးဆယ် စသည်ဖြင့်ပေါ့”

ရှင်းပြပြီးသည့်အခါ သူက “ဂျင်ဘာလာရာ” ဟင်းအိုးကို မီးဖိုပေါ် တင် လိုက်သည်။ ပြီးမှ နောက်ဟင်းတစ်မျိုးချက်နည်းကို စ သင်၏။ သင်တန်းပြီး သည့်အခါ သင်တန်းသားများအား “ဂျင်ဘာလာရာ” ဟင်းအပြည့်ထည့်ထားသော ပန်းကန်များ၊ ဟင်းချိုပန်းကန်များ၊ အချိုပွဲ၊ အချဉ်ပွဲများ၊ ပေါင်မုန့်ပူတင်းများ ဖြင့် တည်ခင်းကျွေးမွေးလေသည်။ သူက ကျွန်တော့်အတွက် တစ်နေရာပေးပြီး သူတို့နဲ့အတူ ဝင်စားစေပါသည်။ သည်နေ့လယ်စာလောက် စားကောင်းသော လယ်စာမျိုး နယူးအော်လင်းမှာ နောက်ထပ် စားရတော့မည် မထင်ပါ။

ကျွန်တော်တို့ စားပွဲမှ သင်တန်းသူတစ်ဦးက ကီဘင်အား “ပေါင်မုန့် ပူတင်း ချဉ်ရည်ထဲမှာ “ဘိုးဝါးဟွန်း” ဝီစကီအစား 'ရမ်” ထည့်လို့ရမလား”ဟု မေးလိုက်ရာ ကီဘင်က ပြုံးပြုံးကြီးလုပ်လျက် “အို၊ ကောင်းတာပေါ့၊ ကျုပ်ဆီမှာ အဆင်သင့်ရှိတာ ထည့်လိုက်လေ” ဟု ပြန်ပြောလိုက်လေ၏။

           နယူးအော်လင်းသို့ နောက်တစ်ခေါက် လာရောက်လည်ပတ်လိုခြင်း တွင် နယူးအော်လင်းမှာ တစ်လလုံးလုံး နေထိုင်ပြီး ကြိုက်ရာ အစားအစာ တွေကို စိတ်တိုင်းကျ စားသောက်ဖို့ ရည်ရွယ်ချက် ပါဝင်နေပါသည်။ ယင်း ရည်ရွယ်ချက် ပါနေသဖြင့် နယူးအော်လင်း မဟုတ်ဘဲ တခြားနေရာသာ ဆိုလျှင် ကျွန်တော့်အား စူဇကာအဖြစ် သတ်မှတ်ကြမှာ သေချာပါ၏။ သို့သော် နယူးအော်လင်းသည် တခြားနေရာ မဟုတ်ပါ။ နယူးအော်လင်းတွင် ကျွန်တော်နှင့် အလုပ်အတူလုပ်သူ တစ်ဦး ရှိပါသည်။ “ဖီး(လ်)ဂျွန်ဆင်” ဖြစ်၏။ သူသည် စာရေးဆရာ၊ ဂီတသမား၊ ကျွန်တော့် ရဲဘော်ရဲဘက်၊ စားဖိုမှူး၊ အစားအစာအကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီး ကျွမ်းကျင် နှံ့စပ်သူ ဖြစ်၏။ အလွန် အလုပ်များသူဖြစ်၏။ သို့သော် ညစာ သွားစားဖို့ဆိုလျှင်မူ လုပ်စရာမှန်သမျှ ပစ်ချလိုက်ပြီး အမြဲ အဆင်သင့် ဖြစ်နေတတ်သူ ဖြစ်သည်။ နယူးအော်လင်းတွင် သူနှင့် ကျွန်တော် သည် နှစ်ပေါင်း သုံးဆယ်မျှ ကြာအောင် ညစာ အတူစားခဲ့ ကြသည်။ သူပိုင် စားသောက်ဆိုင်များ နယူးအော်လင်းမှာ ရှိသည်။

          ဖီး(လ်)သည် နေ့စား အလုပ်သမားများဝန်းကျင်၌ ကြီးပြင်းခဲ့ရသူဖြ5 သည်။ သူကြီးပြင်းခဲ့ရာ အနီးတစ်ဝိုက်တွင် “ကင်နယ်” လမ်းမကြီး၊ မြစ်တခု နှင့် သုသာန်များရှိ၏။ သူသည် တစ်ရပ်တစ်ကျေးမှ ပြောင်းရွှေ့လာကြသူများ၏ သားသမီးများအတွင်းတွင် နေထိုင်ခဲ့ရသည်။ သူတို့အားလုံးသည် အကောင်းကြိုက် သူတွေချည်း ဖြစ်ကြသည်။ ဖီး(လ်)မှာ “ဝါရင်း လီရု” ဆိုသော သူငယ်ချင်း တခ်ယောက် ရှိသည်။ ဖီး(လ်)သည် ဘေ့စ်ဘောလ် ကစားကွင်း၌ တစ်ည ခုနစ်ဆယ့် ငါးဆင့်ဖြင့် ဘောလုံးကောက်အလုပ်ကို လုပ်နေရာမှ အားကစား စာရေးဆရာ တစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ “ဝါရင်း” ကမူ အချက်အပြုတ်၌ စိတ်ဝင်စား၏။ နောက်ဆုံးတွင် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး လူသိများလာကြ၏။ ဖီး(လ်)ကို ဒဗလျူ ဒဗလျူ၊ အယ်(လ်) တီဗီ ညအယ်ဒီတာအဖြစ်၊ “ဝါရင်း”ကို နယူးအော်လင်း နာမည်အကြီးဆုံး “လီရု’ စားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင်အဖြစ် သိလာခဲ့ကြသည်။

“ဝါရင်း'က သူ့စားသောက်ဆိုင်ကို မြို့တွင်းမှာ မဖွင့်၊ ငှားရမ်းခတတ်နိုင် သည့် “ဂရက်နာ” မှာ ဖွင့်သည်။ မြစ်ကူး၍ သွားရသည်။ ။

ဆိုင်ဖွင့်ပြီး မကြာခင်မှာပင် သူ့ဆိုင်တွင် စားသောက်သူတွေ စည်ကား ာသည်။ “ဖီး(လ်)” နှင့်အတူ တစ်ညတွင် “ဝါရင်း” စားသောက်ဆိုင်၌ စားလိုက်ရသော ပထမဆုံး ညစာသည် ကျွန်တော့်အဖို့ ပြန်စဉ်းစားလိုက်တိုင်း သွားရည်ယိုစရာ၊ မမေ့နိုင်စရာ ညစာတစ်နပ် ဖြစ်နေပါတော့သည်။