ခင်မောင်ညို(ဘောဂဗေဒ) - မန်နေဂျာသုံးယောက်

နှိုးကြည့်

          အိုကလာဟိုးမားတွင် နေထိုင်သော အင်ဒီးယန်းအနွယ်ဝင် အဖိုးအိုတစ်ဦးသည် နှစ်ပေါင်းများစွာ ဆင်းရဲနွမ်းပါးနေခဲ့သည်။ သို့သော် တစ်ရက်၌ သူပိုင်သည့်မြေကွက်တွင် ရေနံရှာဖွေ တွေ့ရှိသောအခါ ဆင်းရဲသားဘဝမှ သူဌေးအဖြစ်သို့ နေ့ချင်း ညချင်း ကူးပြောင်းသွားသည်။ သူချမ်းသာသွား သောအခါ တစ်သက်လုံးစိတ်ကူးယဉ်ခဲ့သော ကိစ္စတစ်ခုကို ချက်ချင်း ထပြီး အကောင်အထည်ဖော်သည်။ ကယ်ဒီလက် အမျိုး အစား ခရီးရှည်သွား ကားကြီးတစ်စီးကို ချက်ချင်းဝယ်သည်။ ထိုခေတ်က ခရီးရှည်သွား ကားကြီးများသည် နောက်ပိုင်းတွင်ဘီးနှစ်ထပ်တပ်သည်။ သို့သော် အဖိုးအိုက အရှည်ဆုံးကားကို လိုချင်သဖြင့် ဘီးလေးဘီးထပ်တပ်သည်။ ဦးထုပ်ပြားကြီး တစ် လုံးဝယ်သည်။ ထိုဦးထုပ်ကို စိတ်ရှိတိုင်း ဖဲပြားတွေထပ်တပ် သည်။ လည်စီးတစ်ခု ဝယ်စီးသည်။ ဆေးပြင်းလိပ်ကြီး တစ် လိပ်ဝယ်ဖွားသည်။

          ထိုစတိုင်အတိုင်း ကားကြီးပေါ်တက်ပြီး အိုကလာ ဟိုးမားမြို့ကလေးသို့ နေ့တိုင်းသွားသည်။ သူက လူတိုင်းကို တွေ့ချင်သည်။ သူ့ကိုလည်း လူတိုင်းမြင်စေချင်သည်။ အဖိုး အိုသည် အစကတည်းက အသိမိတ်ဆွေ ပေါများသူဖြစ်သဖြင့် လမ်းမှာတွေ့သမျှ လူတိုင်းကို ဘယ်ဘက်လှည့်နှုတ်ဆက်လိုက်၊ ယာဘက်လှည့် နှုတ်ဆက်လိုက်လုပ်သည်။ တကယ်တမ်း တစ် လမ်းလုံး တစ်ချိန်လုံးလှည့်ပတ်ပြီး စကားပြောသည်။ သို့သော် ထူးဆန်းသည်မှာ သူ့ကားက မည်သူ့ကိုမျှ မတိုက်မိ။ နေပူ ပြင်းချိန်၊ လူစည်ချိန်၊ ဖုံထူထူလမ်းကျဉ်းကလေးမှာပင်၊ မည်သူ့ ကိုမျှ မတိုက်မိ၊ မည်သည့် ပစ္စည်းကိုမျှလည်း မတိုက်မိ။

          ဘာကိုမျှ ဝင်မတိုက်မိတာလည်း မဆန်းပါ။ အကောင်းစား အပျံစားကားကြီးကို ရှေ့ကမြင်းနှစ်ကောင်တပ်ကာ ဆွဲခိုင်းထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကားပျက်၍ မဟုတ်ပေ။ အဖိုး အိုက ကားမမောင်းတတ်။ ယုတ်စွအဆုံး စက်ပင်မနှိုးတတ်။သော့ကို ဘယ်လိုထည့်ရမည်၊ ဘက်လိုစက်နှိုးရမည်ကိုပင် မသိ။

          ကားထဲမှာက မြင်းကောင်ရေ ရာချီသည့်အားတွေ ရှိနေသည်။ သို့သော် အင်ဒီးယန်းအဖိုးအိုက အပြင်မှာရှိသည့်မြင်းနှစ်ကောင်ကိုသာ သုံးသည်။ ကားထဲက အကောင်းပကတိ ရာပေါင်းများစွာသော မြင်းတွေကိုမသုံး။

          ထိုအကြောင်းကို ပြောမိကြလျှင် အင်ဒီးယန်းအဖိုး အိုကို ရယ်တတ် ဟားတတ်ကြသော်လည်း အနီးဆုံးက ရယ် စရာ ဟားစရာလူတစ်ယောက်ကို ကျွန်တော်တို့ မေ့နေကြ သည်။ ထိုသူမှာ တခြားသူဟုတ်ပါရိုးလား။ မှန်ပါသည်။ ကျွန် တော်တို့ကိုယ်တိုင်ပင် ဖြစ်ပါသည်။

          ကျွန်တော်တို့ကိုယ်ထဲမှာ မြင်းကောင်ရေချီပြီး ခွန် အားတွေ ရှိနေပါလျက်နှင့် အပြင်ကမြင်းနှစ်ကောင်ကို ကျွန်တော်တို့ အားကိုးချင်ကြသည်။ ကျွန်တော်တို့ကိုယ် ကျွန်တော် တို့ အားမကိုးချင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မခိုင်းချင်း သက်သာသလို အဆင်ပြေသလိုသာ အေးအေးဆေးဆေး ပေါ့ပေါ့ဆဆနေ လိုက်ချင်ကြသည်။ အပြင်လူတွေ၊ ပြင်ပကအားတွေကို အားကိုးချင်ကြသည်။

          စိတ်ပညာရှင်များက ကျွန်တော်တို့ပိုင်ဆိုင်သော အစွမ်းအစများ၊ အရည်အချင်းများ၏ နှစ်ရာခိုင်နှုန်းမှ ငါးရာ ခိုင်နှုန်းအတွင်းလောက်ကိုသာ အသုံးချတတ်သည့် သူတွေဟု ဆိုပါသည်။ ကျန်သည့် ကိုးဆယ့်ငါး ရာခိုင်နှုန်းလောက်က ဘယ်ရောက်ကုန်ပါလိမ့်။ နေရင်းထိုင်ရင်း အလဟဿဖြစ် ကုန်သည်။ အသုံးမချသဖြင့် အလဟဿ ဖြစ်သွားရသည်။

          အများအားဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင် ထိန်းသိမ်းရေး၊သဘာဝ သယံဇာတတွေ မလေလွင့်ရေးတို့ကို၊ ကျွန်တော်တို့ တစ်တွေ အပြောများကြသည်။ သို့သော် သယံဇာတတွေ ဖြုန်းတီးတာထက် အစွမ်းအစတွေ အလဟဿ ဖြစ်ရတာက ပိုပြီးများပြားသည်။ အကောင်းဆုံးတေးသီချင်းတွေ၊ ကဗျာတွေ မဖွဲ့နွဲ့ရသေးဘဲ ဂူထဲရောက်သွားတတ်သည်။

          သာမန်တွေးကြည့်လျှင်၊ ကိုယ့်ခြံထဲမှာ ရေနံတွင်းရှိ နေတာ၊ ဒါမှမဟုတ် ရွှေတွင်းကြီးတစ်တွင်း ရှိနေတာ မသိလိုက် ပဲ သေသွားလျှင် ဝမ်းနည်းစရာ ကောင်းသည်ဟု ထင်သည်။ သို့သော် ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲက အစွမ်းအစတွေ၊ သယံဇာတ တွေ မသုံးလိုက်ရတာက ပိုပြီးဝမ်းနည်းစရာ ကောင်းသည်။

          ကိုယ့်ကိုယ်ကို စက်နှိုးကြည့်လိုက်စမ်းပါ မိတ်ဆွေ၊ အပြင်ကမြင်းနှစ်ကောင်ကို မဆွဲခိုင်းပါနှင့်တော့။ ကြိုးဖြည်ပြီး လွှတ်ပေးလိုက်ပါ။ ကိုယ်ထဲမှာ မြင်းတွေရာချီပြီး ရှိနေပြီပဲ။

ကိုယ့်နှုတ်ဖျားကကိုယ့်နား

          များသောအားဖြင့် ကျွန်တော်တို့တစ်တွေဟာ သူများပြောတဲ့ စကားတွေကို နားထောင်တတ်ကြတယ်။ ဒါတောင်မှ သူဘာ ပြောသလဲဆိုတာ နည်းနည်းပဲနားထောင်ပြီး ကိုယ်ဘာပြန်ပြောရမလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေတတ်ကြတာ များတယ်။ ဒီတစ် ခါတော့ ကျွန်တော်တို့ စကားကို ကျွန်တော်တို့ ပြန်နားထောင် ကြည့်ရအောင်....

          “ကျွန်တော်ကတော့ ဒီလိုပဲ၊ ကျွန်တော် ဒီလိုပဲ လုပ် တတ်တယ်”

          ဒီစကားရဲ့ အဓိပ္ပာယ်က ကျွန်တော့်ကို တစ်ယောက်ယောက်က ဒါမှမဟုတ် တစ်စုံတစ်ရာက ဒီအတိုင်းဖြစ်အောင် ပုံသွင်းလွှတ်လိုက်တယ်။ ဒီလိုနေ၊ ဒီလိုပြော၊ ဒီလိုလုပ်လို့ ခိုင်း လိုက်တယ် ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ် ထွက်နေပါတယ်။ ဒီတော့ ကျွန်တော်ဖြစ်သမျှတွေ၊ ကျွန်တော် လုပ်သမျှတွေအတွက်လည်း ကျွန်တော့်မှာ တာဝန်မရှိပါဘူး။ ကျွန်တော့်ကို ဖန်ဆင်းပေး လိုက်တဲ့၊ ပုံသွင်းပေးလိုက်တဲ့သူတွေ၊ အရာဝတ္ထုတွေမှာပဲ တာဝန်ရှိတယ်လို့ ဆိုလိုရာရောက်ပါတယ်။

          “သူ - ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးအောင် လာလုပ်နေ ပြန်ပြီ”

          ကျွန်တော်စိတ်ဆိုးရတာ သူ့ကြောင့်ပေါ့။ ကျွန်တော် စိတ်ဆိုးတဲ့အတွက် ကျွန်တော့်မှာ တာဝန်မရှိဘူး။ သူ့မှာပဲ တာဝန်ရှိတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ကို သူကလွှမ်းမိုးထားတယ်။

          “ကျွန်တော်မလုပ်နိုင်ဘူး၊ အချိန်မရှိဘူးဗျ”

          တစ်ခုခုက ကျွန်တော်ကို လုပ်ခွင့်မပေးဘူး။ အချိန်က | လုပ်ခွင့်မပေးဘူး။

          “တကယ်လို့ ကျွန်တော့်မိန်းမသာ ဒီထက်ပိုစိတ်ရှည် မယ်ဆိုရင်၊ ဒီလိုဘယ်ဖြစ်မလဲ”

            ဒါကလည်း ဘေးလူတစ်ယောက်ရဲ့ အပြုအမူဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ စွမ်းရည်တွေ၊ အစွမ်းအစတွေကို ကန့်သတ် ထားတယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပဲ။

          “ကျွန်တော်လုပ်ကို လုပ်ရတော့မယ်”

          သနားစရာလေးပါလား၊ ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေ တွေက ဖြစ်ဖြစ်၊ အခြားလူတွေက ဖြစ်ဖြစ်၊ အခုလိုလုပ်ဖို့ကျွန်တော်ကိုဝိုင်းပြီး ဖိအားပေးနေကြတယ်။ ကျွန်တော် လုပ် ချင်လို့ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် လုပ်ချင်တာကို ရွေးပိုင်ခွင့် မရှိဘူး။

          ဒီစကားတွေအားလုံးဟာ ဘော်လီဘောပုတ်တဲ့ စကားလုံးတွေ၊ တာဝန်ရှောင်လွှဲတဲ့ စကားလုံးတွေ၊ ကိုယ့် လုပ်ရပ် ကိုယ့်ကိစ္စအတွက် တာဝန်မယူတဲ့ ဝေါဟာရတွေ မဟုတ်ပါလား။

( ၂ )

          “ကျွန်တော်တို့ ဘာတွေလုပ်နိုင်တယ်၊ ဘာတွေ ရွေး ချယ်နိုင်တယ်ဆိုတာ ကြည့်ကြရအောင်”

          “တခြားနည်းလမ်းတစ်ခုကို ကျွန်တော်ရွေးချယ်ကျင့် သုံးနိုင်ပါတယ်”

          “ကျွန်တော့်ခံစားချက်တွေကို ကျွန်တော် ထိန်းချုပ် နိုင်ပါတယ်” ။

          “သူတို့က ခွင့်မပြုလို့ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တင်ပြ ပုံကိုက အားနည်းလို့ပါ”

          “ကျွန်တော် သဘောကျ ကျွန်တော်ရွေးချယ် တုံ့ပြန် နိုင်ပါတယ်” ။

          “ကျွန်တော် လုပ်ဖို့မလုပ်ဖို့ ရွေးချယ်လိုက်ပါတယ်” “ကျွန်တော်... ကိုပိုပြီး သဘောကျပါတယ်” “ကျွန်တော် လုပ်ကိုလုပ်မယ်” ဒီစကားတွေကျတော့ စောစောက စကားတွေနဲ့ မတူပါဘူး။ ကိုယ့်ဝေါဟာရတွေ၊ ကိုယ့်စကားလုံးတွေကပဲ ကိုယ့် ထွက်ပေါက်တွေ ပေးထားတယ်။ လုပ်ပိုင်ခွင့် ပေးထားတယ်။ ကိုယ်သာလျှင်ကိုယ့်ရဲ့ အရှင်သခင်ဖြစ်တယ်။ ကိုယ့်လုပ်ရပ်ကို ကိုယ်ကပဲ ရွေးချယ်တယ်။ ကိုယ့်လုပ်ရပ်အတွက် ကိုယ့်မှာပဲ တာဝန်ရှိတယ်။ တာဝန်လည်းယူတယ်။ အပြင်ကလူတွေ၊ အပြင်ကအရာဝတ္ထုတွေဟာ ကိုယ့်ကိုလာပြီး လွှမ်းမိုးလို့ မရဘူး။ သူတို့ ရဲ့ လွှမ်းမိုးမှုအောက်မှာ ကိုယ်ရောက်မနေဘူး။