ခင်နှင်းယု - မင်းထင်စည်

အခန်း (၁)

          “မွန်မြတ်သော တွေ့ဆုံခြင်း ဖြစ်ကြပါစေ”

          ဆောင်းဦး၏ တစ်နေ့သောရက်။ နှင်းမှုန်လေးများသာ မြူးပျံ လှုပ်ရှားစဖြစ်၍ အအေးဓာတ် မပြင်းထန်သေး။ အိမ်ရှင်များ၏ ဆုတောင်းအတိုင်း ထိုနေ့သည် ဧည့်ပရိသတ်များအဖို့ မွန်မြတ်သော တွေ့ဆုံခြင်းဖြင့် တွေ့ခဲ့ကြရသောနေ့ ဖြစ်ပေသည်။

          မြလွှာပြင် မြက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် စိုက်ထူထားသော ဤစာတန်း လေးကို ကြွလာသောဧည့်သည်များ တွေ့ရ၏။ ဆောင်းတွင်းပန်းတို့ ပွင့်နေသော ပန်းရုံများပေါ်တွင်လည်း ဤစာတန်းလေးသည် ထင်ထင် ရှားရှား မြင်နေရ၏။ ဆောင်းလေသည် သွယ်ပျံ့ ဝှေ့ယမ်းလာပါသော် လည်း စာတန်းလေးများကို ပုံစံမပျက်စေရ။

          ဤစကားလုံးကို ထွင်၍ ဧည့်ခံပွဲကျင်းပရာ ကျယ်ပြန့်သော မြက်ခင်းကြီးပေါ်တွင် ရေးသားချိတ်ဆွဲရန် စီစဉ်သူမှာ ယဉ်ကျေးမှု အရာရှိကြီး ဦးမန်းကြီးဖြစ်၏။ သူသည် သူ၏အိမ်တွင်ဖြစ်စေ၊ သူ့ဆွေ မျိုး အသိုင်းအဝိုင်းတွင် ကျင်းပသော မင်္ဂလာပွဲများတွင်ဖြစ်စေ မြန်မာ့ ရိုးရာ ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုခုကို အမှတ်တရ ဖော်ထုတ်ရမှ ကျေနပ်၏။

          မြန်မာတို့သည် ရှေးအစဉ်အလာကတည်းက တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး တွေ့ဆုံလျှင် ဘုရင်၊ ဧကရာဇ် အချင်းချင်းပဲဖြစ်ဖြစ်၊ လူသာမန်အချင်း ချင်းပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သာသနာ့နွယ်ဝင် ရဟန်းများ အချင်းချင်းဖြစ်စေ..

          “ကောင်းသောလာခြင်း ဖြစ်ပါစေသတည်း” | ဆိုသော ပဋိသန္ဓာရ အဆက်အစပ် စကားကိုဆို၍ မင်္ဂလာရှိသော ကောင်းချီးဆုတောင်းကို ပြုပြီးမှ လိုရာကိစ္စကို ပြောကြားကြ၏။

          ထိုဆောင်းဦး၏ နံနက်ခင်း အသွင်အပြင်များကို ဘရဏီမမေ့။ မျက်လုံးထဲတွင် ပြန်လည်မြင်ယောင်လာ၏။ ပန်းပွင့်များ၊ မြက်ခင်း ပေါ်မှာ ဝတ်လွှာများ။

          သစ်လွင်သော နေခြည်ကလည်း ပူပြင်းခြင်း မရှိသေး။ ထွေးထွေး နွေးနွေး။

          ဆောင်းလေဦးက ဣန္ဒြေရှင် မိန်းကလေးငယ်၏ ညင်သာသော ခြေလှမ်းမျိုးဖြင့် ပရိသတ်ရှိရာသို့ ဝင်လာ၏။ ဆောင်းလေဦး၏ ဖောက် ပြန်လှုပ်ရှားသော လေအဖြစ်မှ သူတို့ကိုယ်သူတို့ ထိန်းသိမ်းကာကွယ် ပုံ ရ၏။

          မြက်ခင်း၏ နောက်ဘက် သဇင်တိုင်များမှ ပွင့်စသဇင်ပန်းများ၏ ရနံ့ကိုလည်း ဆောင်းလေသည် သယ်ယူလာ၏။ သစ်ခွအိမ်မှ တောပန်း အလှတို့၏ မွှေးပျံ့ခြင်းသည်လည်း နှင်းမှုန်များနှင့်အတူ ပရိသတ်ဆီသို့ ရောက်လာသည်။

          နေခြည်နွေးအောက်တွင် ဧည့်ပရိသတ်တို့၏ တောက်ပသော ဝတ်စုံအရောင်သည် ပန်းဝတ်လွှာတို့ အရောင်နှင့် ယှဉ်ပြိုင်နေသည်။ ထိုဣဋ္ဌာရုံမြင်ခင်းကို “မင်္ဂလာရယ်တဲ့မှ မဏ္ဍိုင်လေ...”ဟူ၍ပင် သီကျူး ဖွဲ့ ဆိုသင့်သည်ဟု ဘရဏီ ထိုနေ့က ထင်ခဲ့သည်။

          ဦးမန်းကြီးသည် သူ၏ မြေးဦးပင်ဖြစ်သော“ပုလဲဒါရူ”၏ တစ်နှစ်မြောက် မွေးနေ့အခမ်းအနားကို သူက ဦးစီးကြပ်မတ်၍ စီစဉ်ခဲ့၏။

          ပုလဲဒါရူသည် “လာခြင်းကောင်းသော မိန်းကလေး” ဖြစ်ခဲ့ရ၏။ သူ၏ တစ်နှစ်မြောက် မွေးနေ့တွင် တစ်ဆွေလုံး တစ်မျိုးလုံး ဝိုင်းမကြ သည်ဆိုလျှင် မမှားပေ။ ဘရဏီ စိတ်ထဲတွင် “အမ” လွန်သွားသည် ဟုပင် ထင်မြင်ခဲ့၏။

          အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ပုလဲဒါရူ တစ်နှစ်မြောက် မွေးနေ့သီချင်း ကြောင့် ဖြစ်ပေသည်။ ဤသီချင်းကို စပ်ဆိုသူမှာ ဦးမန်းကြီး၏ဇနီး ဒေါ်ခင်မြတ်စံ။ ဒေါ်ခင်မြတ်စံသည် မြဝတီမင်းကြီး ဦးစ၏ မြစ်တော် ဖြစ်သည် မဟုတ်ပါလား။ ဦးစသည် ကုန်းဘောင်ခေတ်နှောင်းပိုင်းတွင် မြန်မာတေးဂီတနှင့် သီချင်းကြီးများကို တခမ်းတနား အသက်သွင်းခဲ့သူ၊ မြန်မာ့သီချင်း စစ်စစ်ကိုသာမက မြန်မာတို့၏ အိမ်နီးချင်းမိတ်ဆွေ ယိုးဒယားနိုင်ငံမှ ရှေးဟောင်းသီချင်းများကိုလည်း မြန်မာစကားလုံး သွင်း၍ ပြုစုခဲ့သူဖြစ်၏။

          ယခု ဦးစ၏ မြစ်တော်သူတစ်ဦးဖြစ်သော ဒေါ်ခင်မြတ်စံသည် အဘိုး၏ခြေကို နင်းကာ သူ၏မြေး ပုလဲဒါရူ၏ မွေးနေ့သီချင်းကို သူ ကိုယ်တိုင် ရေးစပ်ပြီး တီးကွက်အသံသွင်း၏။ စန္ဒရားတီးရသူမှာ ဘရဏီ ကိုယ်တိုင်ဖြစ်သည်။

          ပုလဲဒါရူ၏ဖခင် ကိုစောဦး (ပန်းချီဆရာကြီး စောမွန်နစ်)ဘက်မှ ဆွေမျိုး။ ဦးလှသန်းမြင့်၏ဇနီး ဒေါ်လေးရွှေ၏ညီမ အရင်းခေါက်ခေါက် ဒေါ်မြတ်လေးသွယ်က သီဆို၏။

          သူတို့၏မြေးဦး ပုလဲဒါရူကို ကောင်းချီးပေးသောအနေဖြင့် ဒေါ်မြတ်လေးသွယ်သည် ထိုမွေးနေ့သီချင်းကို သူကိုယ်တိုင် သီဆိုခဲ့သည်။

          ဒေါ်မြတ်လေးသွယ်သည် ပုလဲဒါရူကို အကြောင်းပြု၍ ဘရဏီတို့အိမ်သို့ အဝင်အထွက်များလာခဲ့ရ၏။ ဘရဏီနှင့် သီချင်းတိုက်ကြရ ၏။ ယခင်က စောမွန်နစ်ဆွေမျိုးစုနှင့် ပုလဲတို့ ဆွေမျိုးစု ခပ်စိမ်းစိမ်း နေခဲ့ကြရာမှ ယခုအဝင်အထွက် ဆက်ဆံရေး ချောမွေ့ပြေပြစ်လာ သည်ဆိုလျှင် မမှားပေ။

          ပုလဲဒါရူသည် ဆွေမျိုးနှစ်ဖက် ငြိမ်းချမ်းရေး ပန်းတံတားကို ခင်းခဲ့သူ ဖြစ်ပါသောကြောင့် လာခြင်းကောင်းသော မိန်းကလေးဟု ဆိုထိုက်ပါပေ၏။

          ဘရဏီက ပုလဲဒါရူကို ဘိုးဘိုးများရော၊ ဘွားဘွားများရော ဆွေမျိုးစုက မရာတွင်၊ ချီးမြှောက်ရာတွင် အမလွန်သွားသည် ထင်ခဲ့ သည်မှာ ထင်သင့်ပေသည်။ တစ်နှစ်မြောက် မွေးနေ့သီချင်း၏ စာသား များသည် သူ့ရင်ထဲမှာတော့ “အတိဝုတ္တ” ဒေါသသင့်သည်ဟု ထင် သည်။

          အမှန်တော့ မြန်မာစာပေသမိုင်းများတွင် ဤသို့စကားလုံးများကို အိမ်ရှေ့စံများ၏ သားတော်၊ သမီးတော်များ၊ ဘုရင်ဧကရာဇ်တို့၏ ရင်သွေးတော်တို့ ပုခက်တင် မင်္ဂလာတွင် ရေးသားသီကုံးတတ်သည့် ဧချင်းစကားလုံးများဖြစ်၏။ ဘုရင်ဧကရာဇ်၏ရင်သွေးများကို ပုခက် တင်မင်္ဂလာလုပ်လျှင် လူမှန်းပင် မသိတတ်သေးသော ရင်သွေးငယ်က စကားလုံး၏ အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်သည်ဖြစ်စေ၊ မလည်သည်ဖြစ် စေ ဘေးလောင်းတော် ဘိုးလောင်းတော် ဆွေခုနစ်ဆက် မျိုးခုနစ် ဆက်တို့၏ ဘုန်းတန်ခိုးကြီးမြတ်ပုံ၊ အောင်နိုင်ခဲ့သော တိုက်ပွဲများ၊ စိုးမိုးပိုင်သဘော နယ်မြေများ အကျယ်အဝန်း စသည်များကို စာဆို တို့သည် ရေးသားသီဆို၍ ဆက်သွင်းရ၏။

          ခေတ်အမြင်နှင့် ဘုန်းတော်ဘွဲ့ ၊ ဘုရင်ဧကရာဇ်တို့ကို မြှောက်၍ ရေးသားဆက်သွင်းရသော ရွှေနားတော်သွင်း ဧချင်းများဖြစ်၍ မြေကြီးနှင့် ကင်းကွာသည်ဟု တစ်ဖက်သော ရှုထောင့်မှ ဝေဖန်ပြစ်တင်ကြ ၏။

          သို့သော် တစ်ဖက်သော ရှုထောင့်မှကြည့်လျှင် ထိုဧချင်းများမှ မြန်မာတို့ အစဉ်အလာ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့ပုံများကို အထောက်အထား တွေ့ ရှိရုံမက တစ်ခါတစ်ရံ သမိုင်း၌ ပျောက်ကွယ်နေသော အကြောင်း အရာများ၊ အချက်အလက်များကို ဧချင်းများမှ စကားလုံးများအရ အခိုင်အမာတွေ့ရှိရ၍ ရှေးစာဆိုများကို ကျေးဇူးတင်ရှိရပေသေးသည်။

          အနောက်ဥရောပတွင်တောင် တစ်ခေတ်က ဘုရင်ဧကရာဇ်နှင့် အာဏာရှင်ကြီးများကို ဘာလုပ်လုပ် ကောင်းချီးသြဘာပေးရသော အလိုက်သိခေါင်းတော်ညိတ်၊ စိတ်တော်သိစာဆိုများ၊ စာရေးဆရာများ ရှိကြရသေး၏။ မြန်မာစာဆိုတို့ကို အပြစ်မတင်ထိုက်ပါပေ။

          ရှိစေတော့၊ ဤဧချင်းများအတွက် ရှိစေတော့ဟု ခွင့်လွှတ်စိတ်ဖြင့် ဘရဏီသည် လေ့လာသုံးသပ်မိ၏။ နှလုံးသွင်းမိ၏။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် မဟာ့မဟာသာကီတို့၏ ရင်သွေးတော်နှစ်၊ ရင်နှစ်များဖြစ်၍ ထိုစကားလုံးများကို ထည့်ဆိုသင့်၏။ သီကုံးသင့်၏။ ရသဂုဏ်မြောက် သည်ကလည်း ရင်သွေးတော်ငယ် ကြီးပြင်းလာချိန် အိမ်ရှေ့စံဘဝ မရောက်ခင် ထိုသီချင်းသားများကို ဖတ်ရှုရသောအခါ ဘေးလောင်းတော်၊ ဘိုးလောင်းတော်တို့လို တိုက်ရဲခိုက်ရဲသော ဇာတိမာန်စိတ်ဓာတ် များ တက်ကြွစေ၏။ ဇာတိမာန်ဆိုသည်မှာ မည်သည့်လူမျိုးမဆို ရှိသင့် ရှိထိုက်သော အရည်အချင်းတစ်ခု မဟုတ်ပါလား။

          ဗြိတိသျှနယ်ချဲ့သမားများကို မြန်မာတို့ တိုက်ခိုက်တော်လှန်ခဲ့သော ခေတ်လယ်ပိုင်းတိုက်ပွဲများတွင် သီချင်းနှင့် တပ်လှန့်ခဲ့၏။ စည်းရုံးခဲ့ရ ၏။ စေ့ဆော်ခဲ့ရ၏။