ခင်နှင်းယု - ဘယ်သို့သောအကြောင်းကြောင့်

ဝတ္ထုတွင် ရပ်ချင်သည့်နေရာ၌ ရပ်ထားလိုက်နိုင် သော်လည်းတကယ့်ဘဝတွင် ကိုယ်ကြိုက်သည်

ထားလိုက်မည်ဆိုလို ရသည် မဟုတ်ပါ။

 မိမိ ပြုသမျှအကြောင်း တို့မှ အကျိုးဆက်ကို မလွဲမသွေ ခံစား၊ စံစားကြရစမြဲ ဖြစ်ပါသည်”

ဤစကားလုံးများမှာ ဆရာအောင်သင်း၏ စကားလုံးများ ဖြစ်သည်။ မရွှေအိမ်သည် စကားလုံးများကို ထပ်ခါထပ်ခါဖတ်သည်။ ဆရာ့စကားလုံးများသည် ရိုးစင်းလှသော်လည်း အဓိပ္ပါယ်အပြည့်ပါသည်။ သူနှစ်သက်စွာ လက်ခံလိုက်မိသည်က ပထမအပိုဒ်တွင်

“ဝတ္ထုတွင်ရပ်ချင်သည့်နေရာတွင်ရပ်ထားလိုက်နိုင် ၏သော်လည်းတကယ့်ဘဝတွင် ကိုယ်ကြိုက်သည့်နေရာ တွင် ရပ်ထားလိုက်မည်ဆိုလို့ ရသည်မဟုတ်ပါ”

ဒီစာပိုဒ်များက မစိုးမပိုင်သော သဘောကို ပြဆိုသည်။ဟုတ်၏။ ကိုယ့်ဘဝမှာ ရပ်ချင်သည့်နေရာ ရပ်၍ ရစတမ်းဆိုလျှင် အနတ္တ သဘော ဆိုတာ မရှိ။ စိုးပိုင်လိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ ရပ်ချင်သည့်နေရာ ရပ်မရ၍သာ ဒီဘဝမှာ လျှောက်ချင်ချင် မလျှောက်ချင်ချင် ဆက်လက်လျှောက်နေရ သည်။ ပြီးတော့လည်း ဘဝကို ရပ်၍သာရလျှင် အလှပဆုံး အပျိုမျစ်ဆုံး အတောက်ပဆုံး အချိန်မှာ ရပ်လိုက်မှာပေါ့။ အနိုင်နှင့် ပိုင်းလိုက်မှာပဲ ဖြစ်သည်။ ဘာဖြစ်၍ အိုမင်းချိန်၊ အရာရာကို လက်မြှောက်ရချိန်အထိ နေချင်ပါ့မလဲ။

နောက်တစ်ပိုဒ်ကတော့“မိမိပြုသမျှ အကြောင်းတို့မှ အကျိုးဆက်ကို မလွဲမသွေခံစား၊ စံစားကြရစမြဲ ဖြစ်ပါသည်”

ဒီစာပိုဒ်ကို ပို၍ သဘောကျသည်။ ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းဘေး ကို ဖြတ်သန်းလျှောက်သွားတိုင်း ကျောင်းသားငယ်တို့ မေတ္တာပို့စမြဲ နိဂုံးကိုသူကြားရသည်။ မေတ္တာပို့သံမှာ

“ကမ္မသကာ - မိမိ၏ ကောင်းမှု မကောင်းမှုသည် သာလျှင် ကိုယ်ပိုင်ဥစ္စာ ရှိကြသည်တကား”

ဆရာ့စကားနှင့် ဤမေတ္တာပို့စကားလေးမှာ နှီးနွယ်ဆက်သွယ် လျက်ရှိသည်။အကြောင်းကြောင့် အကျိုးဖြစ်သည် ဆိုသော မြတ်စွာဘုရား သခင်၏ ကျိုးကြောင်းဝါဒကို အပြည့်အဝ ထောက်ခံလျက် ရှိသည်။ မိမိပြုသမျှ ကောင်းမှု၊ မကောင်းမှုတွေသည် အကြောင်းတရားတွေပင် ဖြစ်၏။ ဒီအကြောင်းတွေမှ ထွက်ပေါ်လာသော အကျိုးဆက်တွေကို ဥစ္စာ အမွေဆက်ခံသလို စံစား၊ ခံစားရမည်ပဲပေါ့။ ကိုယ်ပိုင် ဥစ္စာတဲ့။ဆရာအောင်သင်း၏ စကားပိုဒ်များပါသော စံပယ်ဖြူ မဂ္ဂဇင်း ကို သူ အသာပိတ်လိုက်၏ ဆက်၍လည်းမဖတ်။

သူရောက်နေသောနေရာ၊ သူနေသောအိမ်လေးတွင် မရွှေအိမ် တစ်ယောက်ရှိလိမ့်မည်ဟု သူ့ သူငယ်ချင်းများသည် သိရှိမည်မဟုတ်ပေ။ သူတို့ကို ဆရာ အောင်သင်း၏ စကားပိုဒ်များကို ပြချင်သည်။ မရွှေအိမ် နေသော အိမ်ကလေးက ပျဉ်းမရွာ၏ ရွာလယ်လမ်းမပေါ်မှ သက်ငယ်မိုး ထရံကာအိမ်လေး။ သူ့အိမ်လေးသည် ခြေတံရှည်အိမ်ဖြစ်၍ ရွာလမ်းမကို လှမ်း၍မြင်နေရသည်။ သူအလုပ်လုပ်သော ကျောင်းလေးက ပျဉ်းမရွာဦး ထိပ်ရှိ မူလတန်းကျောင်း၊ ပထမတော့ တောင်တွင်းကြီးမှနေ၍ တစ်ခြားဆရာမတွေနှင့်အတူ ပျဉ်းမရွာကို စက်ဘီးနှင့် ကျောင်းတက်ဖို့ စဉ်းစားမိသေးသည်။ ယခုတော့လည်း ပျဉ်းမရွာထဲက ဒွေးလေးဘုမ အိမ်တွင် သူအတူနေလိုက်သည်။ ဒွေးလေးမှာ သမီးလေးတစ်ယောက်မှ လွဲ၍ မရှိ။ ခင်ပွန်းသည်က ကွယ်လွန်သွားပြီ။ သူ့အတွက် အစစ အဆင် ပြေသည်။ ကျောင်းနှင့်လည်း နီးသည်။ တောင်တွင်းကြီး နှင့် ပျဉ်းမရွာက ၄မိုင်လောက် ဝေးသည်။

သူ့ကျောင်းရှိရာ သွားတိုင်း ရွာဦးကျောင်းမှ ဘုန်းကြီးကျောင်းကို ဖြစ်ရသည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းသားငယ်တို့ရွတ်ဆိုသော

“မိမိ၏ကောင်းမှုမကောင်းမှုသာလျှင် ကိုယ်ပိုင်ဥစ္စာ ရှိကြသည် တကား” ဟူသော ရွတ်ဆိုသံကိုအမြဲ ကြားရ၏ ဒီအသံတွေကို ကြားလျှင် ခင်မြလင်းနှင့်ရုသ်ကိုသတိရမိသည်။ တက္ကသိုလ်မှာနေစဉ်ကသူ့အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူ့အတွက်တော့ ဒီရွတ်ဆိုသံတွေကို မစိမ်းပါ။ သူကြီးပြင်းသည်က မြန်မာမြို့။ ဟုတ်၏။ တောင်တွင်းသည် မြန်မာမြို့၊ အညာဒေသရှိ မြန်မာဆန်သော မြို့တစ်မြို့၊ မြန်မာစာပေသမိုင်းတွင် ထင်ရှားခဲ့သော ရှင်လေးပါး ပေါ်ထွက်ရာ မြို့နယ်။ ဒီစကားသံတွေ သူ့အတွက်မစိမ်းသော်လည်းရုသ်ကကြားဖူးချင်မှကြားဖူးမည်။ ခင်မြလင်း က ကြားနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပါ။

ဒွေးလေးဘုမ၏ ခြေတံရှည် အိမ်မှာ ရှေ့ဘက်တွင် ကပြင်လေး ထုတ်ထားသည်။ နေသာချိန်မှ စပါး၊ ပဲ၊ နှမ်းတို့ကို ကပြင်မှာ ထုတ်လှန်း တတ်သည်။ ကပြင်၏ ခေါင်းရင်းဘက်မှာ သူက နှင်းဆီသုံးအိုး စိုက်ထား သည်။ နှင်းဆီပင်တွေမှာ နှမ်းဖတ်ပုပ်တွေ ထည့်ရသည်။ ရေကတော့ သူ နေ့တိုင်းလောင်းသည်။ နှင်းဆီပင်တွေက တစ်အိုးမပွင့် တစ်အိုးပွင့်နေ၍ သူနေ့တိုင်း ဘုရင်းတင်နိုင်သည်။ အနည်းဆုံးတစ်ပွင့်တော့ ရသည်။

အိမ်သောက်ဖို့ ရေတော့ ဒွေးလေး ဘုမ မသီး မငယ် ရွာဦး ကျောင်းကို ညနေတိုင်ကျ တစ်ခြားရွာသူတွေနှင့် ရေသွားခပ်သည်။ သုံးဖို့ နှင့် နှင်းဆီပင် လောင်းဖို့ကတော့ မရွှေအိမ် ကိုယ်တိုင်အိမ်ရှေ့ဝင် အများသုံး ရေတွင်းမှ ရေခပ်ပါသည်။ သူတို့လူငယ်နှစ်ယောက်ရှိပြီပဲ ဒွေးလေးဘုမ နားနား နေနေ နေနိုင်သည်။

ခြံစည်းရိုးနားမှာ သစ်ပင်စိုက်လျှင် ဖုန်တွေက အရွက်တွေကို ဖုံးနေသည်။ရေလောင်းဖို့မနိုင်နိုင်ပါ။ နှင်းဆီပင်ကို ဒါကြောင့် ကပြင်ဦး မှာသူ စိုက်သည်။ ရွာလမ်းမှာ ဖုန်တွေထပေမင့် ဝေးကွာသော နှင်းဆီပင် ရှိရာကိုမရောက်နိုင်ပါ။ နှင်းဆီပင်များနှင့်မီးဖိုချောင်အလုပ်ကို မရွှေအိမ် တာဝန်ယူနိုင်ပါသည်။ ချက်ပြုတ်ပြီးမှ သူ ကျောင်းကိုထွက်သွား သည်။ မငယ်ကတော့ နံနက်စောစောကတည်းကလယ်ယာများရှိရာသို့ထွက်သွား သည်။ တစ်ခါတလေ ဒွေးလေးဘုမက ဆိုသည်။

“မိန်းကလေး၊ ဘုရားကိုတော့ နှင်းဆီပန်း အမြဲ ဝင် တင်တယ်၊ ခေါင်းမှာတော့ တစ်ခါမှ မပန်ဘူးလား”ဒွေးလေးဘုမကိုတော့ ဘာမျှပြန်လည် မဖြေခဲ့ပါ။ ဤရွာ၏ စာသင်ကျောင်းလေးမှာ သူ့ဘဝကို မြုပ်နှံမထားခင်ကတော့ ပန်းတွေ ပန်ခဲ့ပါသည်။ ပန်းပန်ခဲ့သော ရက်များကို ပြန်လည်တသမိ၏။

မူလတန်းဆိုသည်မှာ ကလေးရွယ်သာသာရှိသော လူမမယ်တို့ နေသော အတန်း၊ လုံချည်စိမ်း၊ အင်္ကျီအဖြူလေးတွေနှင့် သူတို့၏ အပြစ် ကင်းစင်သော မျက်နှာကို နံနက်တိုင်း မြင်ရချိန် သူ့ရင်တွေ ကြည်နူးမိ ပါသည်။ ကျန်သောအချိန်တွေမှာတော့ “ငယ်သူငယ်ချင်း သုံးယောက် ရှိလေသည်” ဆိုသောဇာတ်လမ်းကို သူသတိရမိ၏။

တကယ်တော့ ငယ်သူငယ်ချင်းမဟုတ်ပါ။ သူ၏ငယ်ဘဝက တောင်တွင်းကြီးမှာ ကုန်လွန်ခဲ့သည်ပဲ။ ရုသ်နှင့် ခင်မြလင်းတို့ကို တက္ကသိုလ်ကျမှ တွေ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ရွာလယ်လမ်းလို ဖုန်မထူ။ ကတ္တရာ လမ်းနက်ကျောကျောက ကျောင်းပတ်ဝန်းကျင်မှာ ရစ်ဝိုင်းလို့၊ ကံ့ကော် နှင့်ရေတမာရွက်တွေမှာ မြရည်စက်တွေ ရွှန်းစိုနေသော အချိန်၊ မာလာဆောင်ရှေ့ဝင်းအတွင်း မြက်ခင်းပြင်က ကော်ဇောစိမ်းနှင့် ခင်းကာ သူ့ကိုကြိုဆိုခဲ့၏။ သူအားတက်ခဲ့ရသော အချိန်။ ။

ဒွေးလေးဘုမမြင်စေချင်ပါသည်။ ဒီတုန်းကသူပန်းပန်ခဲ့သည်ပဲ။ နံနက်တိုင်း ကျောင်းတက်သွားလျှင် သူ၏ တစ်ပတ်လျှိုဆံထုံးမှာ နှင်းဆီ တစ်ပွင့်ပန်သည်။ အင်္ကျီအဖြူလက်ရှည် ချည်အချိတ်ထဘီ သူဝတ်တတ် သည်။ တစ်ခါတစ်ရံတော့ ဂျပန်လုံချည်ပွင့်ရိုက် ရိုးစင်းသော အဆင် များကို သူဝတ်တတ်ပါသည်။ သူခုံမြင့်ကိုတစ်ခါမှမစီး။ သားရေဖိနပ်၊ ကတ္တပါသဲကြိုး ပါးပါး စီးတတ်သည်။ ကျောင်းဆောင်ဧည့်ခံပွဲတွေမှာ မိတ်ဆက်ပွဲတွေမှာတော့ ကတ္တပါဖိနပ်စီးပါသည်။ ။

“ဟား ... ဟား ဒါကတောင်တွင်း ဂိုက် ပေါ့လေ။

မဟာဆန်သူရုယ်ရေ၊ ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး။ မင်းသမီးလေး မရွှေအိမ် ထွက်လာပြီ”

ခင်မြလင်းက ထေ့ တေ့တေ့ နှင့် နောက်တတ်သည်။

 “ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒါမအိမ်ရဲ့ စတိုင်ပေါ့။

လူဆိုတာ ကိုယ်ပိုင် စတိုင် ရှိရမှာပေါ့”

“သရေခေတ္တရာ တည်စခေတ်က စတိုင်ထင်တယ်။

တောင်တွင်းကြီးက ဗိဿနိုး မြို့နဲ့နီးတယ်လေ။

ဗိဿနိုးမိဖုရား များ ဝင်စားလားမသိ”

“တော်ဟာ၊ လင်းကလည်း ပေါက်ပေါက်ရှာရာ

ပြောတတ်တယ်။”

မရွှေအိမ် စိတ်မဆိုးတတ်ပါ။ သူတို့ သုံးယောက် ကျောင်းမှာ စတွဲကတည်းက ကျောင်းသားတွေ အာရုံ စူးစိုက်သော အတွဲဖြစ်သည်။ ချောလွန်းလှလွန်းလို့ မဟုတ်။ မတူသော ပုံစံသုံးခု ပေါင်းစပ်ထားခြင်း ကြောင့်ဖြစ်သည်။

ရုသ်ကရှမ်းပြည်မြောက်ပိုင်းမိုးမိတ်သူ။ မိခင်ကရှမ်အမျိုးသမီး၊ ဖခင်က မိုင်းအင်ဂျင်နီယာ အင်္ဂလိပ်ကပြား။ ထိုခေတ်က ဘလောက်စ် ခေတ်မဟုတ်။ အင်္ကျီလက်ပြတ်လည်ထောင်နှင့်ဘရာစီယာ တော့စဝတ်ပြီ။ နိုင်လွန်ခေတ်နှောင်း ဆိုရမည့် အမေရိကနိုင်လွန်၊ ဂျပန်နိုင်လွန်၊ ဘီစကစ်နိုင်လွန်၊ မှန်နိုင်လွန်နှင့်ဘရိုကိတ်ခေတ်စားချိန်။ အိရုံ၊ဖော့ရုံတွေ နှင့် ယခုလို ပါတိတ်ဝမ်းဆက်တွေခေတ်မစားသေး။ ရုသ်က ကပြားဖြစ်၍ တစ်ခါတစ်ရံ ဘလောက်စ်နှင့် စကတ်ဂါဝန်တိုတို ဝတ်တတ်သည်။ ) မြန်မာလိုဝတ်လျှင် သူ့ခုံမြင့်ဖိနပ်ရောင်နှင့် လုံချည်ဆင်တူဖြစ်ဖို့ အစဉ် ဂရုစိုက်သည်။ သူ့ခါးမှာ ချိတ်ထားသော လက်ကိုင်ပုဝါက ရှနယ်ပြင်သစ်ရေမွေးနံ့သင်းပျံ့နေသည်။ ညပွဲတွေဆိုလျှင် ဇာဖျင်အနက်ကို ရုသ်ကဝတ် တတ်သည်။ အနောက်ဆန်သော မျက်နှာကျနှင့် မိခင်၏ ရှမ်းသွေးပါ

သောအသားဝါတို့ ပေါင်းစပ်ထားသော ရုသ်မျက်နှာက ညမီးရောင်တွင် ဝင်းပနေတတ်သည်။

လင်းကတော့ ကျောင်းတက်ချိန်မှာလည်း အပေါ်အောက်၊ အင်္ကျီနှင့်လုံချည်ဆင်တူဝတ်တတ်သည်။ သူရွေးချယ်သော အရောင်တွေ ကလွင်လွင်နုနု။ ညပါတီတွေကျလျှင်တော့ အရောင်ရင့်ရင့် ပိုးထည်တွေ ပေါ်မှာငွေချည်ပြောက်တွေ၊ ရွှေမျှင်ဖောက် ဘရိုကိတ်တွေကိုအဝတ်များ သည်။ လင်းကမရွှေအိမ်နှင့် တစ်ခန်းတည်းအတူနေသည်။ သူကျောင်း တက်ခါနီးတွင်အလုပ်ရှုပ်ပြီ။ မရွှေအိမ်ကစားပွဲမှမထသေး။ စာကြည့်နေဆဲ။ သူကစောစောရေချိုးသည်။ ခေါင်းပြီး၊ မျက်နှာသ၍မပြီးနိုင်။ နှုတ်ခမ်းထူထူ ကိုရဲရဲဆိုး၍မြင့်မောက်သော ပါးကိုလည်း နီဖျော့ဖျော့ရောင်သရသေးသည်။ အသားဖြူပေမင့် မိတ်ကပ်ကိုအမြဲသုံး၍ သူ့မျက်နှာက ဝင်းထိန်နေသည်။ ဆံတိုခေတ် မဟုတ်သော်လည်း ကောက်ထားသော ဆံပင်ကို ပုံစံလုပ်ရ သည်။ပြီးတော့သေတ္တာထဲမှ တစ်ထည်ပြီးတစ်ထည်လုံချည်နှင့် လိုက်သော အင်္ကျီအစုံကို ရွေးလိုက်၊ အကြိုက်လျှင်သူ့ခုတင်ပေါ်ပစ်တင်လိုက်နှင့်။ မရွှေအိမ် စားပွဲမှထ၍ ရေချိုးပြီးလည်း သူ့မှာမပြီးသေး။ ပြီးလိမ်းပြီး၍

ကျောင်းစာသင်ခန်းရှိရာဘက်ကိုသာ ထွက်သွားရော၊ သူ့အဝတ်အစားတွေ ခုတင်ပေါ်မှာ ပြန့်ကြဲလျက်။ အဟောင်းခြင်းထဲမှာလည်း လျှော်စရာအဝတ် တွေကအပြည့်။ ။

ညနေ ကျောင်းဆင်းလျှင် မရွှေအိမ်က မီးပူတိုက်ရင်း အခန်း ) သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေစဉ် လင်း သုတ်သီးသုတ်ပျား ရောက်လာတတ်သည်။

“ငါနောက်ကျလာလို့ပါ။ ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်။ ပြီးဒီဘရာစီယာ လက်ကြိုး ဘတ်ကယ်လ် ပြုတ်နေလို့ တပ်ပေးစမ်းပါ” “အသစ်တစ်ထည်ဝတ်သွားပေါ့လင်း၊ ဘာအရေးကြီး လာလဲ” “ဪ..... အဟောင်းတွေချည်းပဲ။ လျှော်ရဦးမှာ။ ဒီ တစ်ထည်ပဲ အသစ်ရှိတယ်။ လင်း မအားသေးလို့ ပါဟာ။ ဧည့်ခန်းမှာ ကိုတင်မြင့်ကြီး စောင့်နေပြီ။ သိပ် ဝီရိယကောင်းတာ ဘယ်သူမှ မရောက်သေးဘူး”

မျက်နှာသုတ်ပဝါကို ဆွဲယူကာ ရေချိုးဖို့ အပြေးအလွှား ထွက်သွားသည်။ မရွှေအိမ်ကသာ ပြုတ်နေသော ဘရာစီယာလက်ကို ပြန်တပ်ပေးနေသည်။ ရေချိုးခန်းကပြန်ထွက်လာတော့လည်း ထုံးစံအတိုင်း မျက်နှာကိုလိမ်းခြယ်ရသေးသည်။ ပြီးတော့ သူ့အဝတ်တွေကို ဖွပြန်သည်။

“နောက်ကျော ကလစ်တပ်ပေးပါဦးဟယ်” ။

လင်းက ကျောကို လှည့်ပေး၏။ မရွှေအိမ်က ဘရာစီယာ နောက်ကျော ကလစ်ကို တပ်ပေးရသည်။

“ဒီလုံချည်နဲ့အင်္ကျီ လိုက်တယ်မို့လား”

လင်းသည် ကိုယ်ကိုရှေ့လှည့်နောက်လှည့်လုပ်ပြသည်။ မအိမ်က ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ပေါ့။

“လိုက်... လိုက်... သိပ်လိုက်” မရွှေအိမ်ပြောတော့မှလင်းအခန်းပြင်ဘက် ထွက်ဖြစ်တော့သည်။ “ဟဲ့ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ မအိမ်။ ခုတင်ပေါ်မှာ အဝတ်တွေလည်း ပြန့်ကြဲနေတာပဲ”

 ရုသ် က အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။