ခင်နှင်းယု - ဇီဝဇိုးစံအိမ်

ပန်းကလေးများကြောင့်

ဥပစာအထက်တန်းတွင် ပညာသင်ရစဉ်က ဦးပုညဝတ္ထု ပေါင်းချုပ်ကို စာမေးပွဲအောင်ရုံမျှ ဖတ်ရှုလေ့လာခဲ့ပေသည်။ စာမေးပွဲအောင်ပြီးလျှင် ကျောင်းသုံး စာအုပ်များကို များသောအားဖြင့် မေ့မေ့လျော့လျော့ပင်ထားလိုက်၏။ နောက် တစ်တန်းဖြစ်သော ဝိဇ္ဇာအောက်တန်းအတွက် စာအုပ်သစ်များကိုသာ စိတ်ပါ ဝင်စား၍ နေမိသည်။

များသောအားဖြင့် ကျောင်းသားတိုင်းသည် ထိုကဲ့သို့ပင်ဖြစ်တတ်၏။

မရွှေဇင်သည်လည်း သူစာအုပ်ဟောင်းများကို တစ်ခန်းရပ် သိမ်းဆည်းကာ စာအုပ်သစ်များကိုသာ လိုက်လံရှာဖွေစုဆောင်းမိ၏။

သို့သော် ရင်ထဲတွင် စာအုပ်ဟောင်းများကို သိမ်းဆည်းချိန်၌ ဝေဒနာတစ်ခု ကို ခံစားနေသလိုဖြစ်၏။ ထိုဝေဒနာက လွမ်းဆွတ်ခြင်းပင်ဖြစ်ပေသည်။

ဦးပုညဝတ္ထုပေါင်းချုပ်ကို ကိုင်လိုက်လျှင် ရင်ထဲတွင် လွမ်းသည့်ရောဂါသည် ပေါ့၍သွား၏။ ဝတ္ထုတွေထဲမှ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းကို ဖတ်လိုက်ရလျှင် နှစ်လည်း နှစ်သိမ့်၏၊ ရင်ထဲမှာလည်း နာကျင်ခြင်း၊ ယူကျုံးမရခြင်းနှင့် အသည်းနာခြင်း ဟူသော ဝေဒနာများကို ခံစားရ၏။ ထိုဝေဒနာများ ခံစားရသည်ကို စိတ်က မကြောက်ရွံ့ ပေ။ ဒီလိုခံစားပြီးမှ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်၍သွားသည်မှာ စာရေးသူ ဦးပုည၏ အတတ်ပညာတစ်ရပ်ပေပဲလားဟု တွေးထင်မိပေသည်။

 သုတေသီပညာရှင်တို့သည်လည်းကောင်း၊ လက်ရှိ မြန်မာပညာရှိတို့သည် လည်းကောင်း ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းဝတ္ထုကို အကောင်းဆုံး၊ အရသာအရှိဆုံးဝတ္ထုဟူ၍ ဆုံးဖြတ်ချင်မှ ဆုံးဖြတ်ကြပေလိမ့်မည်။

မရွှေဇင်အဖို့တွင် ထိုဝတ္ထုကို ပြန်၍ဖတ်တိုင်း ဝတ္ထု၏ နောက်ကြောင်းတွင် ဘာတွေများရှိနေမလဲ၊ ထိုဝတ္ထုကိုရေးသားစဉ် ဦးပုည၏စိတ်သည် ဘယ်လိုများ ခံစားနေရပါသလဲ၊ ထိုဝတ္ထုရေးသားစဉ် ဦးပုညတို့ခေတ်သည် ဘယ်လိုများ နေပါလိမ့်ဟူ၍ တွေးတွေးနေရသည်မှာ အရသာတစ်ခုပင်ဖြစ်တော့သည်။

မရွှေဇင်က စွဲမြဲစွာယုံကြည်နေသည်မှာ စာရေးသူတို့ အသည်းနှလုံး မည်သည် များသောအားဖြင့် ခေတ်၏ အရောင်ပြန်ဟပ်ခြင်းကို ခံရစမြဲဖြစ်၏။ သူတို့၏လက်ရာများကို လေ့လာလျှင် ထိုခေတ်၏ အခြေအနေကို တစ်ပိုင်းတစ်စ တွေ့ ရှိနိုင်မည်ဖြစ်သည်ဟု ယူဆ၏။

မင်းတုန်းမင်းတရားကြီးအား ထိုဝတ္ထုကို ဆက်သွင်းစဉ် အချိန်အခါက အကြောင်းအရာ တစ်ရပ်ရပ်သည် ဦးပုညအသည်းနှလုံးတွင် အရောင်ပြန်ဟပ်၍ မနေပါလျှင် ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းဝတ္ထုသည် ထိုမျှကောင်းမည်မဟုတ်ပေ။

ပထမဆုံးတွင် သုတေသီနှင့် ပညာရှင်တို့သည် ထိုဝတ္ထုကိုဖတ်ပြီး စကား လုံး နိုင်နင်းပုံကို ချီးကျူးကြမည်ဖြစ်၏။ သူ့စကားလုံးများသည် ပြေပြစ်ကျစ်လျစ် သည်၊ လှပသည်၊ သူ့နေရာနှင့်သူ နိုင်နင်းအောင်သုံးနိုင်သည်တို့ထက် အရသာ ရှိသည်ဟူ၍ ဆိုလျှင် ပို၍မှန်ပေမည်။ တချို့နေရာများ၌ ရင်ထဲတွင် နင့်၍ နင့်၍ သွားပေသည်။

ဥပမာဆိုလျှင် သောနုတ္ထိုရ်သည် ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းရှေ့မှောက်၌ အပြစ်ရောက်၍ နေသော်လည်း သူ့ကိုယ်သူကာကွယ်လိုပုံ၊ သုဘဒ္ဒါမိဖုရားအပေါ်၌ အပြစ်ပုံချလိုပုံ နေရာတို့တွင် ... ။

“အဆာကျယ်လှ၊ ရှင်ဘုရင်မကြီးက၊ မြမရှား၊ စိန်မရှား၊ အလွန်ပင်များ သည်ကို နားလေးလေဟန်၊ ဆင်စွယ်မှ ပန်လိုသည်။ သာမန်ဂုဏ်ငယ်၊ ဆင်နက်စွယ်များကို နားဝယ်လက်မခံ၊ ညှီစော်နံသည်ဟု ရွံရှာသတဲ့ဘုရား”ဟူ၍ စာဖတ်သူက ဒီမိဖုရားကြီးနှယ် အဖြစ်သည်း သည်းလွန်းသည်ဟူ၍ သုဘဒ္ဒါကို ချဉ်သွားအောင် စကားလုံးများသုံး၍ထားပေသည်။

ထိုစကားလုံးများတွင်သာမက သောနုတ္ထိုရ်သည် သူ့တစ်ယောက်တည်း အပေါ် အပြစ်မပုံပါရန် ရှေ့နေဟန်ပါပါ လျှောက်လဲသွားပုံကိုလည်း စာဖတ်သူတို့သဘောကျပေလိမ့်မည်။

 “အစွယ်လိုသူ မိဖုရား၊ အသွားစေခိုင်းသူ မင်းဧကရာဇ်၊ လေးပစ်သူက ဘုရားကျွန်တော်၊ ကြံဖော်ကြံဖက် သုံးယောက်သားအနက်တွင်မှ ကံကွက် ကျား၍၊ ငမိုက်သားမုဆိုးလေ၊ နင်ချည်းပင် သေစေတော့ဟု၊ ငွေတောင်ကြီး အဟန်၊ ဆဒ္ဒန်မင်းမြတ်၊ ကျွန်တော်အားသတ်လျှင် သေရပါလိမ့်မည်”

ဤနေရာတွင် ဦးပုညသည် သူ၏ သောနုတ္ထိုရ်အား လိမ္မာပါးနပ်သော တရားခံတစ်ယောက်အဖြစ် ဖန်ဆင်း၍ထားပေသည်။ စကားလုံးများထဲတွင် တခြား ပြစ်မှုကျူးလွန်သူတို့၏ အပြစ်များကို ဖော်ရင်းမှ သူ့အတွက် လွတ် အောင် အသနားခံပုံမှာလည်း စကားအရာ လိမ္မာပါးနပ်လှပေသည်။

ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည် အစွယ်ကို ပိုင်းဖြတ်ပြီးချိန်၌ မုဆိုးသို့မှာလိုက်သော စကားတို့သည် အသည်းဆတ်ဆတ်ခါ နာစရာကောင်း၏။ သုဘဒ္ဒါသည် စွယ်တော်ကို ရင်ခွင်ပိုက်၍ ဆင်မင်းမှာသမျှစကား ကြားရချိန်တွင် ရင်ကွဲနာ ကျလောက်အောင် မချိတရိဝေဒနာ ခံစားရလောက်အောင်ပင် အစွမ်းထက် လှ၏။ ဘယ်လိုမှ အဆက်အသွယ်မရှိသော ရိုးရိုးစာဖတ်သူတွင်ပင် ရင်ထဲတွင် နာ၍လာလေသည်။ ။

“ငွေတောင်ကြီးအသွင်၊ ခင်မလင်ကို၊ အရှင်လတ်လတ်၊ သင်စေ၍ သတ်ခဲ့ပြီ၊ အစွယ်တော်မြတ်နှစ်ချောင်း၊ ခြောက်ရောင်မောင်းကိုလည်း၊ ၎င်းဆင် ကြီး မသေခင် ဖြတ်လှီး၍၊ သွေးစီးသံထွက်၊ နာကျင်စွာနှိပ်စက်၍၊ အသက်ဆုံး စေခဲ့ပါပြီ။ ဤစွယ်စုံကို ရွှေဘုံသူမှန်ကူ၊ သုံးရက်တော်မူသေးလျှင်၊ ရန်သူ၏ အစွယ်ကို ရွှေလက်ဝယ်သပါမည်”

ထိုနေရာတွင် သူ ဝေဒနာ မချိတရိခံစားနေရာမှ စွယ်တော်ကို ဖြတ် ပေးလိုက်ကြောင်း၊ တစ်ခါက သုဘဒ္ဒါ၏ချစ်လင် ဖြစ်ခဲ့ဖူးသူက ထိုမျှပြင်းစွာ ဝေဒနာခံစား၍ ပေးလိုက်သော စွယ်တော်ကို သုံးရက်သေးလျှင် သုံးပါဟု ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည် မချိစွာနှင့် ပြောလိုက်၏။

“မောင်မင်းသခင်၊ မုန်းပင်စိုက်ပျိုး၊ ပြေချိန်တန်၍မှ မပြေနိုင် ငြီုးတတ် သည့်၊ မုဆိုးတစ်ပိုင်း မိန်းမရိုင်းကြီးကို ငါမှာတိုင်းပြောပါလေ”

သုဘဒ္ဒါကို ဖွဲ့ ၍ခေါ်လိုက်သည့် စကားလုံးများသည် ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနှင့် နာကြည်းဟန်ကိုပြ၏။ “မုဆိုးတစ်ပိုင်း-မိန်းမရိုင်းကြီး”ဟူ၍ သုဘဒ္ဒါကို ခေါ် လိုက်သော စကားလုံးက သုဘဒ္ဒါ၏ အကျင့်စာရိတ္တ စိတ်နေစိတ်ထားကိုအဓိပ္ပာယ်ကြွယ်ဝစွာ ဖော်ပြပြီးဖြစ်လေသည်။

“ငါ ဆဒ္ဒန်ဆင်သည်၊ မြေတွင်လုံးလုံး၊ မြားချက်နှင့်ဆုံးပါပြီ၊ ရွေသုံး ရံခြယ်၊ ကြာရိပ်လယ်မှာ၊ ရယ်ကာ မောကာ၊ မျက်နှာငွေလ၊ ရွှင်ပပနှင့် ခင်မ ဝမ်းမြောက်ပါလေတော့”

ထို့နောက်ဆုံးစကားလုံးများက သုဘဒ္ဒါ၏ အသည်းနှလုံးအား မြားသဏ္ဌာန် ပစ်ဝင်၍ စူးဟန်တူပေသည်။ ထိုစကားလုံးများ ကြားပြီးပြီးချင်း အသည်းနှလုံး ပြိုက်ပြိုက်ကြွေကာ ရင်ကွဲနာကျ၍ မရဏာပွဲဝင်ရတော့သည်။

ဤအကြောင်းများသည် ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းဝတ္ထု ဘာကြောင့် ကောင်းသနည်း ဟု ဆရာတစ်ယောက်ကမေးလျှင် စာသင်သားအနေနှင့် စကားလုံးရွေးချယ်ပုံ များကို ဖြေဆိုမည်ဖြစ်၏။ စာမေးပွဲဖြေလျှင်လည်း အကိုးအကားပြရန် မူရင်း စာပိုဒ်များကို ထုတ်နုတ်ကျက်မှတ်၍ ဖြေဆိုရမည်ဖြစ်၏။

သို့သော် စာသင်ခန်းမှထွက်၍ အပြင်လောကသို့ ရောက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင် နက် ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းဝတ္ထုအပေါ်တွင် အမြင်သည် မရွှေဇင်အတွက် တစ်မျိုးပြောင်းလဲခဲ့၏။ ဘယ်လိုပင်ဖြစ်စေ စာသင်ခန်းတွင် ဆရာ၏ အတွေးအခေါ်၊ ဆရာ၏ဝေဖန်ချက်သည် မရွှေဇင်တို့၏ခေါင်းအား လွှမ်းမိုးမြဲဖြစ်၏။

စာသင်ခန်းမှ ထွက်သောအခါမှပင် မရွှေဇင်တို့သည် ပင်ကိုဉာဏ်ဖြင့် တွေးခေါ်၍ လာကြလေသည်။ ထိုသောအခါ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းဝတ္ထု၏ “အသက်”ကို လိုက်၍ရှာတတ်လာ၏။ ပင်ကိုဉာဏ်က ချဲ့၍ တွေးလာ၏။ ဤဆောင်းပါး၏ အစက ရေးခဲ့သလိုပင် ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းဝတ္ထု ရေးချိန်ခေတ်ကိုလည်း တွေး၍လာ ၏။ ရည်ရွယ်ချက်ကိုလည်း စူးစမ်း၍လာလေသည်။ ။

ထိုမျှ ရင်ကွဲစရာကောင်းသည်၊ မချိစရာကောင်းသည်။ အသည်းနာ စရာကောင်းသည်ဟု မှတ်တမ်းတင်ရမည့် ထိုဝတ္ထု၏ ပင်ကိုအကြောင်းကဘာ မှ မဖြစ်လောက်သည့် အကြောင်းလေးဖြစ်၏။

“ဆင်မင်းလည်း၊ အင်ကြင်းပန်းပင်ကို၊ ငွေစင်မကိုဋ်၊ ဦးကင်းဖြင့် ဝှေ့ ခိုက်၍၊ ပြိုက်ပြိုက်ကျကြွေ၊ ရွှေနီဖလံ ဝတ်ဆံဝတ်မှုံ၊ အထုံအခိုး၊ ဝန်းကျင်ဖြိုးမျှ၊ ပန်းမိုးရွာစေတော်မူသတည်း။ ထိုအခါ၊ စူဠသုဘဒ္ဒါမိဖုရား၏ကိုယ်ထက်၌ သစ် ခြောက် သစ်ခက်၊ ပုရွက်ပဆုပ်၊ ခါချဉ်ထုပ်တို့သည် လှုပ်တိုင်းကြွေလာကုန် ၏။ မဟာသုဘဒ္ဒါမိဖရား၏ အပေါ်၌ကား ပုံကြီးနှံလျား၊ ရွှေမျက်ပါးကို တစ်ပါးစီလွှာ၍ လေညာက လွင့်သကဲ့သို့၊ ပန်းပွင့်ပန်းငုံ၊ ပန်းဝတ်မှုံတို့သည်စုပုံကြွေကျလာလေသတည်း”

ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းဝတ္ထုတွင် ဤနေရာသည် ပင်မဖြစ်ခဲ့၏။ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းကမူ  အမှတ်မထင် ဦးကင်းဖြင့်ဝှေ့တိုက်၍ အင်ကြင်းပင်စည်ပင်ခက်များမှ အင်ကြင်းပန်းတို့ကို ကြဲဝေသွန်းဖြန့်လိုက်ခြင်းဖြစ်၏။ လေညာနှင့် လေအောက်ဖြစ်၍ အကြောင်းမသင့်ဘဲ စူဠသုဘဒ္ဒါ အပေါ်သို့ ခါချဉ်ထုပ်ကျသည့်အကြောင်းက ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းဝတ္ထုကို အသည်းကွဲမတတ် အရသာပေါ်အောင် ဖန်ဆင်းလိုက်၏။

ဆင်မင်းကတော့ ဖြစ်မှ ဖြစ်စေတော့ဟူ၍ စေတနာမရှိရိုးအမှန်ပင်ဖြစ်၏။ ထိုမျှကိစ္စလောက်သည်လည်း သေလောက်အောင် ရန်ငြိုးမဖွဲ့ရာ။ “ရန်ငြိုး”ဖွဲ့ ပေလိမ့်မည်ဟူ၍လည်း ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည် သံသယမရှိခဲ့ပေ။

သို့သော် ငြိုးသူ၊ တေးထားသူ စူဠသုဘဒ္ဒါအဖို့တွင်မူ လက်စားချေရန် ရန်ငြိုးတစ်ချက် အသည်းနှလုံးတွင် ဖွဲ့ပြီးဖြစ်ပေသည်။ ဒုတိယတစ်ချက်တွင် လည်း ပဒုမ္မာကြာပန်းကို ဝေသည့်နေရာ၌ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည် အမှတ်မထင်ပင် ကြွင်းကျန်သော ပဒုမ္မာကြာဝတ်ဆံတို့ကို စူဠသုဘဒ္ဒါမိဖုရားအား ပေးဝေလိုက်၏။ - ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းအတွက်ကမူ “အမှတ်မထင်”ပင် ဖြစ်၏။ စူဠသုဘဒ္ဒါအတွက် ကမူ ဒုတိယရန်ငြိုးဖွဲ့ လောက်အောင်ပင် ရင်ထဲတွင် နာကြည်းဖွယ် ဖြစ်ခဲ့လေ သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မဟုတ်ပါလော။

ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့အား ဆွမ်းလုပ်ကျွေး၍ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်း၏စွယ်တော် ဖြတ် ယူနိုင်သည့်ဘဝ ရပါစေသားဟူ၍ပင် ဆုတောင်းသည်အထိ ရန်ငြိုးကြီးခဲ့ရသည်။

ဤနေရာ၌ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းအနေနှင့်ကြည့်လျှင် ပန်းလေးဝေသည့်ကိစ္စ မဖြစ်လောက်ဟူ၍ ဆင်မင်းသည် သဘောထားမည်ဖြစ်၏။ “ငါ့အား ရန်ငြိုးထား ပေလိမ့်မည်” ဟူ၍လည်း တွေးထင်မိဟန်မတူပေ။ မဟာသုဘဒ္ဒါမှာ အကြီးဖြစ်၍ ဦးစားပေးခြင်း ဖြစ်ချင်လည်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

ဝတ္ထုကိုဖတ်ရင်း ဖတ်ရင်းနှင့် ဦးပုညသည် တစ်စုံတစ်ဦးအား သတိပေး လို၍ပင်လော၊ သူ၏ ရေမြေရှင်ဖြစ်သော မင်းတုန်းမင်းတရားကြီးကိုပင် ရည်ရွယ် လေသလောဟူ၍ အတွေးပွားစရာ မရွှေဇင်ခေါင်းထဲတွင် များ၍လာလေသည်။

“ရေမြေရှင်မင်းကြီး၊ အရှင်မင်းကြီးကမူ အမှုကိစ္စတို့၌ အမှတ်မထင် သဘောထားစင်ကြယ်စွာ ကြီးသူကို ကြီးသည့်အလျောက်၊ ငယ်သူကို ငယ်သည် အလျောက် ခွဲဝေပေးကမ်း ဝေခြမ်းသော်လည်း မကျေနပ်သူ အငြိုးဖွဲ့လိုသူမှာ ဘာ မဟုတ်သည့် အကြောင်းကိုပင် အကောက်ဉာဏ်ဆင်၍ အရှင်မင်းကြီးအားကြီးစွာသော ရန်ငြိုးဖွဲ့ ပေသည်” ဟူ၍ ရေမြေရှင်ဘုရင်မင်းမြတ်အား သွယ်ဝိုက်သောနည်းဖြင့် သတိပေးလို၍ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းဝတ္ထုကို ရေးလေသလားဟု တွေးထင်စရာရှိသည်။

“မိဖုရားသုဘဒ္ဒါသည်၊ အိုင်သာဆဒ္ဒန်၊ ဤရေကန်တွင်၊ ညာရံမဟာ၊ သုဘဒ္ဒါနှင့်၊ ဝဲယာခြွေရံ၊ စံသည့်ကာလ၊ ဒေါသအပြစ်၊ မဖြစ်မမြောက်၊ မမုန်းလောက်သည်ကို၊ အဆောက်အဦ၊ အပြစ်ကြီးယူပြီးလျှင်၊ ငြူစူမျက်ဝင့်၊ ငါချစ် လင်ကို၊ သင်မိဖုရား သတ်ဖြတ်နိုင်အားပေသည်”

ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းဆိုသည့် အထက်ပါစကားကို ဖတ်ရင်း “ဘာမဟုတ်သည့် ရန်ငြိုးက လူတစ်ယောက်ယောက်ကို သတ်ပစ်လိုက်လျှင်”ဟူသော အတွေးသည် မရွှေဇင်ရင်ထဲတွင် တဒိတ်ဒိတ်နှင့် ခုန်လာ၏။ ဦးပုညသည်လည်း သူ့ခေတ်တွင် ထိုကဲ့သို့ဖြစ်တတ်သော အခြေအနေများ ပေါ်၍လားမသိ၊ သတိရှိရန်သော် လည်းကောင်း၊ ဖြစ်မိလျှင် ရင်ကွဲမတတ် ယူကျုံးမရစရာ ဖြစ်တတ်သည်ကို လည်းကောင်း ရည်ညွှန်းလို၍ ထိုမျှပေါ်လွင်အောင် အသက်ပါစွာ ဖွဲ့နွဲ့ခဲ့နိုင်ခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

အပြင်ရန်သည် ထင်ရှားစွာ မြင်နိုင်၍ ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ရပြီးမှ အားမတန် လျှင် ရှုံးရသော်လည်း အတွင်းရန်ကမူ တစ်ချက်အငိုက်မိရုံနှင့် အသက်ပါရ သည်ကိုပင် ရည်ရွယ်လေသလော။

သုဘဒ္ဒါသည် တစ်ခါက ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်း၏ ချစ်စွာသောမိဖုရား ဖြစ်ခဲ့ ၏။ အတူတကွ သေအတူ ရှင်မကွဲ ဆင်တို့အပေါ်တွင် အုပ်ချုပ်လာခဲ့သူများဖြစ်၏။

ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းအား လက်စားချေ သတ်ပြီးချိန်တွင် စူဠသုဘဒ္ဒါသည် ဟိုစဉ်က နေခဲ့ထိုင်ခဲ့ပုံ၊ အတူတကွ ကယုကယင် ချစ်တုံ့တင်ခဲ့ပုံများကို တွေး မိပြီး ရင်ကွဲနာကျ သေရပြန်၏။

နောက်ဆုံးတွင် အသတ်ခံရသူ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းလည်း သေရ၏၊သတ်သူ စူဠသုဘဒ္ဒါသည်လည်း မရှုမလှသေရပြန်၏။

ကုသိုလ်အမှုဆိုသည်မှာ ပြုသူအား အပြုခံရသူက ခွင့်လွှတ်သည်ပင် ဖြစ် ဦးတော့ ကံအကြောင်းတရားက လက်စားချေကာ အပြစ်ပေးတတ်ပေသည်မှာ ဓမ္မတာပင်ဖြစ်သည်ဟု သင်ခန်းစာပြလို၍လော။

ဝတ္ထု၏အစတွင်မူ ဦးပုညသည် “ဆုတောင်းမလွဲရန်” တရားနာပရိသတ်