ခင်ဆွေဦး - မိုးနှင့်ရေ

           မိုးရွာလို့ ရေတွေဟာ မခန်းမခြောက်၊ ရေအဖြစ် ကမ္ဘာလောကကြီးမှာ တည်လာသလို ရေတွေကြောင့်လည်း “မိုး” ရယ်လို့ ဖြစ်လာရတယ် ... ။

           ဒီလိုပဲ နိုင်ငံသူ နိုင်ငံသားတွေကြောင့် နိုင်ငံရေး” ဆိုတဲ့ သဘောတရား ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ရသလို နိုင်ငံသူ နိုင်ငံသား တွေရဲ့ အေးချမ်းသာယာမှုဟာ လျော်ကန်သင့်မြတ်တဲ့ နိုင်ငံအရေးပေါ်မှာ တည်တယ် မေခင် ...

           ဒါကြောင့် မောင် နိုင်ငံ့ကောင်းကျိုးအတွက် အလုပ် လုပ်တဲ့ကိစ္စမှာ မေခင်မျက်ရည်မကျလေနဲ့ကွယ်၊ မေခင့် မျက်ရည်ကြောင့် မောင် နောက်ဆံ မတင်းပါရစေနဲ့ ...

xxx

          ဤကား မေခင်၏ မောင် ပြောခဲ့သောစကားများ ... “မောင်” သို့မဟုတ် “ကိုငွေခိုင်” သည် မကြာခဏ ဤသို့ ပြောခဲ့ဖူးလေသည်။

          ကိုငွေခိုင် မည်သို့ဆိုစေကာမူ မေခင်၏ဘဝတွင် ကို ငွေခိုင်အတွက် ငိုကြွေးခဲ့ရချည်းသာတည်း။ ။

ရံဖန်ရံခါတွင် ကိုငွေခိုင်သည် မေခင်အား ဤသို့လည်းနှစ်သိမ့်တတ်ပေ၏။

          “လောကကြီးမှာ မောင်တို့ရဲ့ တိုင်းပြည်ကလွဲရင် မောင့် အချစ်ဆုံးဟာ မေခင်ပါပဲ၊ မိုးကြောင့် ရေဖြစ်လာရပြီး ရေကြောင့် မိုးဖြစ်လာရသလို မောင့်ကြောင့် မေခင်ကလည်း ရပ်တည်နိုင်ခဲ့တယ်။ မောင်တို့နှစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက် နဲ့တစ်ယောက် အမှီသဟဲပြုနေကြတဲ့ “မိုးနဲ့ရေ” လိုပါပဲ မေခင်ရယ်”

            ကိုငွေခိုင်က နှုတ်ရေး စကားတတ်နှင့် ဆိုလေသော စကားများကို မေခင် ဘယ်တော့မှမမေ့။ မေခင်၏ သည်းပွတ်နှလုံးတွင် အမြဲတစေ ကမ္ပည်းအက္ခရာတင်ပြီး ဖြစ်သတည်း။ ။

[ ၁ ]

          ကဆုန်လဆုတ်ရက်များတွင် လျှပ်ပန်းလျှပ်နွယ်တို့ ဖြိုးပြက်လျက် မိုးကျဲကျဲတို့ တဖွဲဖွဲ ပက်ဖျန်းလိုက်လေသည်။ စိန်ပွင့်၊ စိန်ခက်ပမာ မိုးပွင့် လေးများသို့ သဲသဲမဲမဲ ကြွေကျလာလေလျှင် မိုးသက်လေသည် ဝှေ့ယမ်း ကာ တိုက်ခတ်လာလေ၏။

         “မိုးတွေလေတွေ လာပါလို့ ကဆုန်လပြည့်ကျော်”... ဟု ကလေး သူငယ်များ တေးသီချင်းလုပ်ဆိုဘိသကဲ့သို့ လေနှင့်အတူ မိုးပန်းတို့သည် လန်းလန်းရွှင်စွာ မြူးတူးကာ ကစားကြသည်။

          ပုလဲငုံစံပယ်ဖြူတို့သည် မြညှာခက်တွင် မေးယှက်တင်ကာ တဝေဝေ ဖူးပွင့်ခိုက် သင်္ကြန်ရက်က ကြွင်းကျန်ရစ်သော ပိတောက်ပွင့်တို့သည် လည်း ရွှေရည်လူးကာ မိုးဦးကိုလှမ်းလင့် ကြိုဆိုနေကြသည်။

           စိန်ပန်းပွင့် နီရဲရဲတို့သည်လည်း ၎င်းတို့၏ တောက်ပသော ပတ္တမြား သွေးနှင့် ခရမ်းပြာပျဉ်းမပွင့်တို့၏ ဂေါ်မုတ်အသွေးကို အလှချင်းပြိုင် အနိုင် ယူလျက်ရှိလေသည်။

          မိုးတစ်ပြိုက် နှစ်ပြိုက်ရွာပြီးစ ညနေဆည်းဆာသည် လှပလေသည်။ သစ်ရွက် အညွန့်အဖူး၊ အကျိတ်အနံ့တို့သည် မြရည်လိမ်းကာ စိမ်းစိမ်း ဖန့်ဖန့်နှင့် နုပျိုသန့်စင်လျက်ရှိပေသည်။

          ရန်ကုန်မြို့ ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်တစ်နေရာတွင်ကား ခံ့ထည်သော တိုက်ခံအိမ်ကလေးများသည် သူ့ခြံသူ့ဝင်းနှင့် ရပ်တည်လျက်ရှိလေသည်။ ခြံများကား သိပ်လည်း မကျယ်ဝန်းလှဘဲ ရာသီအလိုက် ဖူးပွင့်တတ်လေသော ပန်းမျိုးစုံစီစွာနှင့် သာသာယာယာရှိလေသည်။

           ခြံတိုင်းလိုလိုပင် စိုက်ပျိုးထားလျက်ရှိသော ငုရွှေဝါတို့သည်လည်း စိန်ပန်း၊ ပျဉ်းမ၊ ပိတောက်ပင်တို့နှင့် အပြိုင်အဆိုင်ပင်လုံးကျွတ် ပွင့်ဖူးလို့ နေခဲ့သည်။

          မေခင်သည် ပျင်းပျင်းရှိသည်နှင့် ခြံထဲသို့ထွက်၍ လမ်းလျှောက်နေ သည်။

          ခြံစည်းရိုးကာထားသော ကြခတ်ဝါးပင်တို့သည် လဲ့လဲ့စိမ်းကာ ကိုက်ညှိထားသဖြင့် တိတိညီနေ၏။ ခရမ်းရောင်ပွင့်ကြွေရာ ပျဉ်းမပင် အောက်သို့ ရောက်လျှင် မေခင်သည် သဘာဝအလှတွင် မေ့မူးနေခိုက် ...

          “ဒီမယ် ကလေးမ”

          “အမယ်လေး”

          မေခင်သည် ရုတ်တရက်မို့ တစ်ဖက်လူ၏အခေါ်တွင်လန့် ဖျပ်သွား မိလေသည်။

          “ဪ ... လန့်သွားသလား” ။

တစ်ဖက်လူက ကြင်နာစွာ မေးလိုက်လေသည်။

          “ဟုတ် ... ဟုတ်ကဲ့”

          မေခင်ကား အကြောက်မပြေနိုင်သေးဘဲ ရင်ထဲဖိုလှိုက်ကာ ဖြေလိုက် ၏။ တစ်ဖက်ခြံမှ ကြခတ်ဝါးပင်များဘေးတွင်မားမားကြီးရပ်နေ သူကား ကတုံးဆံတောက်နှင့် အသားညိုစိမ့်စိမ့် အရပ်ပျပ်ပျပ် တည်ကြည်ခံ့ညား၍ ဣန္ဒြေကြီးသော မျက်နှာရှင် လူရွယ်တစ်ဦးပင်တည်း။

          “ကိုယ် တောင်းပန်ပါတယ်နော်”

          ညင်ညင်သာသာ စကားဆိုလိုက်သူကို မေခင်ကား မည်သို့ စကား ပြန်ရမည် မသိပေ။ သူ၏မျက်လုံးများကား စူးရှတောက်ပြောင်ဘိသည်။ သူ၏ မေးရိုးများကား ခိုင်မာလှသည်။ ပေါ်လွင် ဖြောင့်စင်းသော နှာတံ ကား သူ၏ ဥပဓိရုပ်ကို ပို၍ ထင်ရှားစေသည်။ ကျယ်သော နဖူး၊ ကားသော နားရွက်များကား သူ၏ ထက်မြက်သောအသွင်ကို ပြသလျက် ရှိလေသည်။

           ပိရိသေသပ်သော နှုတ်ခမ်းများမှာ သူ၏သန္နိဌာန် ခိုင်မာသော စိတ်ကို ပြဟန်ရှိလေသည်။ အရပ်ပုပ်သော်လည်း ခိုင်ခံ့သော လည်တံမှာ ကြီးမားသည့် လည်စလုတ်ကြီးများနှင့် ယောက်ျားဆန်လွန်းဟန်လည်း ရှိလေ သည်။

          အထူးခြားဆုံးကား သူ ၏ထူထဲသော ကျွဲ ကော်အနက်ကိုင်တပ် မျက်မှန်အောက်မှ လူတစ်ဖက်သား၏ ရင်တွင်းသို့ ထိုးထွင်းကြည့်မိသကဲ့ သို့ရှိသော မျက်လုံးများပင်တည်း။ ထူထဲသော မျက်ခုံးအောက်မှ မျက်လုံး ၏ မျက်နက်အိမ်မှာ ကြီး၍ တောက်ပနေသည်။

           “ကိုယ့်စာအုပ်ကြားထဲက စာရွက်ကလေး လွင့်သွားလို့ ကျေးဇူးပြုပြီး ကောက်ပေးပါလား ညီမလေး”

          ကတ်ထူဖုံးနှင့် ပြာလဲ့လဲ့အရောင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာအားဖြင့် ရေး သားထားသော စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ထောင်ပြရင်း ပြောလိုက်လေသည်။

         “ဟုတ်ကဲ့ ...၊ ကောက်ပေးပါ့မယ်”

           မေခင်သည် ပေါ့ပါးစွာပင် မြက်ခင်းပြင်တွင် တဖျတ်ဖျတ် လွင့်နေ သော ဗလာစာရွက်ပိုင်းကလေးကို ကောက်ပေးလိုက်၏။ စာရွက်ပေါ်တွင် လက်ရေး ခပ်သော့သော့နှင့် ရေးသားထားသော မှတ်စုများကို တွေ့မြင် လိုက်ရလေသည်။

            “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”

          “ကိစ္စမရှိပါဘူး”