ခင်ခင်ထူး - မင်္ဂလာလှည်း

          အဲသည်နေ့က ကိုချစ်တိုး မနက် အစောကြီး နိုးနေတယ်။ ခါတိုင်း မနက် ရှစ်နာရီ မနိုးချင်တဲ့ ကိုချစ်တိုး။ ခြောက်နာရီ ထနိုင်အောင် ညဘက်က နာရီသံပတ် ပေးထားရတာပါ။ ကိုချစ်တိုး မိန်းမကတော့ ခုတလော ကိုချစ်တိုး လုပ်နေတာတွေကို မကြည်သာပါဘူး။ ကိုယ့်ကိစ္စ မဟုတ်။ ကိုယ့်အလုပ် မဟုတ်။ တစ်ဆင့်ခံ လူကြီး လုပ်ချင်တာကို မကြိုက်တာ။ ကိုချစ်တိုးနဲ့ ကိုကျော်သန်းက တစ်ရပ်ကွက်တည်းလည်း ဖြစ်ပြန်၊ စီးပွားသောင်သာ သူချင်းလည်း ဖြစ်ပြန်ဆိုတော့ နှစ်အိမ့်တစ်အိမ် ခင်မင်ကြတာတော့ မှန်ပါရဲ့ ။ အခု မိန်းမတောင်းမယ့် မောင်လှိုင်နဲ့ ကိုချစ်တိုးနဲ့က ဘာမှမဆိုင်ဘူး။ မောင်ကြိုင်က သံရည်ကျိုစက်ပိုင်ရှင် ကိုကျော်သန်းရဲ့ တပည့်။ တစ်ရွာက လာအလုပ်လုပ်နေတဲ့ လူငယ် တစ်ယောက်ပါ။ ကိုကျော်သန်းက သူ့တပည့် မိန်းမ တောင်းပေးရမယ့် ကိစ္စဆိုတော့ ကိုချစ်တိုးကိုပါ ခေါ်လို့ လိုက်ပါ့မယ် ကတိပေးမိရာက ထလိုက်ဖို့ ဖြစ်ရတာကိုး။ ဒါကို ကိုချစ်တိုး မိန်းမ မခိုင်ဝါက မကြည်ဘူး။

          “တော့မလဲ ကိုယ့်အရေး မဟုတ် ကိုယ့်အရာ မဟုတ်။ ဆိုင်မှာ ပစ္စည်းတွေ ဝယ်ရမှာနဲ့၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းကိစ္စနဲ့ တော်မလိုက်လဲ ရတဲ့ဟာကို တော်က သူများရှေ့ ခြေတစ်လှမ်း ရောက်နေတာ"အဲသည်နေ့က ကိုချစ်တိုး မနက် အစောကြီး နိုးနေတယ်။ ခါတိုင်း မနက် ရှစ်နာရီ မနိုးချင်တဲ့ ကိုချစ်တိုး။ ခြောက်နာရီ ထနိုင်အောင် ညဘက်က နာရီသံပတ် ပေးထားရတာပါ။ ကိုချစ်တိုး မိန်းမကတော့ ခုတလော ကိုချစ်တိုး လုပ်နေတာတွေကို မကြည်သာပါဘူး။ ကိုယ့်ကိစ္စ မဟုတ်။ ကိုယ့်အလုပ် မဟုတ်။ တစ်ဆင့်ခံ လူကြီး လုပ်ချင်တာကို မကြိုက်တာ။ ကိုချစ်တိုးနဲ့ ကိုကျော်သန်းက တစ်ရပ်ကွက်တည်းလည်း ဖြစ်ပြန်၊ စီးပွားသောင်သာ သူချင်းလည်း ဖြစ်ပြန်ဆိုတော့ နှစ်အိမ့်တစ်အိမ် ခင်မင်ကြတာတော့ မှန်ပါရဲ့၊ အခု မိန်းမတောင်းမယ့် မောင်ကြိုင်နဲ့ ကိုချစ်တိုးနဲ့က ဘာမှမဆိုင်ဘူး။ မောင်ကြိုင်က သံရည်ကျိုစက်ပိုင်ရှင် ကိုကျော်သန်းရဲ့ တပည့်။ တစ်ရွာက လာအလုပ်လုပ်နေတဲ့ လူငယ် တစ်ယောက်ပါ။ ကိုကျော်သန်းက သူ့တပည့် မိန်းမ တောင်းပေးရမယ့် ကိစ္စဆိုတော့ ကိုချစ်တိုးကိုပါ ခေါ်လို့ လိုက်ပါ့မယ် ကတိပေးမိရာက ထလိုက်ဖို့ ဖြစ်ရတာကိုး။ ဒါကို ကိုချစ်တိုး မိန်းမ မခိုင်ဝါက မကြည်ဘူး။

          "တော့မလဲ ကိုယ့်အရေး မဟုတ် ကိုယ့်အရာ မဟုတ်။ ဆိုင်မှာ ပစ္စည်းတွေ ဝယ်ရမှာနဲ့၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းကိစ္စနဲ့ တော်မလိုက်လဲ ရတဲ့ဟာကို တော်က သူများရှေ့ ခြေတစ်လှမ်း ရောက်နေတာ""ဟ... မိခိုင်ရ၊ သူ့ကိစ္စဆိုတော့ ကိုယ့်ကိစ္စပေါ့ဟ တောင်းတယ်။ မြန်းတယ် ဆိုတဲ့ကိစ္စမှာ လူကြီးအရာထားတာ ဂုဏ်တော် ရှိသေးတာကော ကိုကျော်သန်း ခေါ်တာ မလိုက်လို့ ကောင်းရော့လား

“တော့်ကိုယ်က လှံဖျား ပုစဉ်းနား အကြောင်းရှာနေတာ၊ တော်က ဘာပြောတတ် ဆိုတတ်လို့တုန်း ။

“မင်္ဂလာခန်း မပြောတတ်တော့ ဒါနခန်း ချရုံပေါ့ဟ.." “ဘာမှမဆိုင်ဘူး ... ဟင်း”

ကိုချစ်တိုးက စတိုးဆိုင်ကြီး ဟည်းနေအောင် ဖွင့်ထားတဲ့ ပိုင်ရှင်ပါ။ ပစ္စည်းဥစ္စာ ချမ်းသာသလောက် လူမှုရေးစိတ်၊ ဘာသာဘုရား စိတ်ကလေး ရှိတော့ ထစ်ခနဲဆို သူက ဘဏ္ဍာရေးမှူး ထ ဖြစ်နေကျ။ သည်ကိစ္စက တော့ ဘဏ္ဍာရေးမှူး မဟုတ်ပေသိ လူမှုရေး မဟုတ်လား။ လိုက်ပါမယ် ပြောလိုက်မိတယ်။ ပြောသာ ပြောရတာ မိန်းမယူမယ် ဆိုတဲ့ ကိုကျော်သန်းတပည့် ဆိုတာကိုလည်း ကိုချစ်တိုးက ကောင်းကောင်း သိတာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုကျော်သန်း မျက်နှာနဲ့ဆိုတော့ မောင်ကြိုင့် မသီလည်း ကိစ္စမရှိပါဘူးလေလို့ တွက်တယ်။ ပြီးတော့ မောင်ကြိုင်ကတောသူတောင်သား မန္တလေးကို လာလုပ်ကိုင် စားသောက် နေတောပေမယ့် ချစ်သူကို မိသား၊ ဖသားပီပီ ရှိတာလေးနဲ့တောင်းမြန်းယူတာမျိုး ဆိုတော့ တတ်နိုင်သူတွေက ဝိုင်းကြ၊ ဝန်းကြခြင်းဟာ ကုသိုလ်ရတယ်လို့လည်း ကိုချစ်တိုး ခံယူထားတာ ပါပါတယ်။

"နေပါဦး .. မောင်ကြိုင် မိန်းမတောင်း သွားရမယ့် ရွာက ဘယ်မှာတုန်း" "ဝစ်ကိုင်း အနောက်ထဲ ပြောတာပဲ၊ ဘာရွာဆိုလား""မိန်းကလေးမိဘများက ဘာလုပ်ကြတာတုန်း" "ဘာလုပ်ဆိုလား ..။ "မင်္ဂလာက ဘယ်တော့ ဆောင်ကြမှာမို့လဲ" "ဘယ်တော့ဆိုလား ... သိပေါင်ကွာ"

မိန်းမ မေးသမျှလည်း ကိုချစ်တိုးက အိုးဝင်ကော်ချက် ဖြေတတ်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဟိုနားဆိုလား ... သည်နား ဆိုလားနဲ့ ပြီးရတာပါ။ သည်လို ဝေ့လေ မိန်းမက မကြည်သာလေ။ မကြည်သာမှ နေရော သူလိုက်ပါမယ် ဆိုမှတော့ စောစောထ ရေချိုး၊ ပေါင်ဒါတွေ ဖွေးနေအောင် လိမ်း၊ ရေမွှေးတွေ တဖျန်းဖျန်း ဆွတ်၊ လည်ကတုံး ကလေး သန့်သန့်ကို စွပ်ကျယ်တစ်ထည်ခံ ဝတ်ပြီး ပိုးပုဆိုး ရေညှိစိမ်းတစ်ထည် ကောက်ဝတ်တယ်။ ကတ္တီပါစိမ်း မွှေးရှည်ဖိနပ် စီးပြီးတော့ ဆိုင်က ကလေးမလေး ဖျော်ပေးတဲ့ ကော်ဖီလေးတစ်ခွက် ပူပူလောင်လောင် သောက်ပြီး အိမ်ရှေ့ ကားထွက်မျှော် နေတော့တာပါ။ ခြောက်နာရီခွဲလောက် ကျတော့ ကားမလာသေးဘဲ မောင်ကြိုင် ရောက်လာတယ်။ လူကြီးတွေ လိုက်နှိုးတာတဲ့။ သတို့သားလောင်းက အဝတ်အစား မလဲရသေးဘူး။ ကြောင်းမြန်းမယ့် လူက ဝီရိယ ကောင်းနေတော့ မယားလုပ်သူက အောင့်ပြန်ရော။ သည် တစ်ခါတော့ မောင်ကြိုင့်ကို မခိုင်ဝါကပဲ မေးတယ်။

"နေပါဦး ... မင်းက ကိုကျော်သန်းတပည့် မောင်ကြိုင်လား ..." "ဟုတ်တယ် အစ်မ၊ လူကြီးတွေ အဆင်သင့် ဖြစ်အောင် လိုက်ပြောတာပါ" "အလိုတော် ... ကာယကံရှင် မယားတောင်းမယ့် လူက အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူး။ တို့အိမ်က ဥပက,က ကျီးမနိုးခင် ဆွမ်းထချက်နေတာပါ၊ နေပါဦး မင်းတို့ရွာက ဘယ်မှာတုန်း ..." "သည်နားလေးပါ ... စစ်ကိုင်း အနောက်ထဲတင်"

စစ်ကိုင်းဆိုတာ မန္တလေးနဲ့ မဝေးတော့ ကိုချစ်တိုး စောစောပြန်ရောက်ဖို့ သေချာပြီလေ သည့်ထက် ဆက်မမေးတော့ပါဘူး။ သူတစ်ပါး မင်္ဂလာကိစ္စ ဆိုတော့ သည့်ထက် ပိုပြောလို့လည်း မကောင်းဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် ကိုချစ်တိုးကိုတော့ မျက်စောင်း ထိုးလိုက်တယ်။ မောင်ကြိုင် ပြန်သွားပြီး နာရီဝက်လောက် ကြာမှ ကိုကျော်သန်းရဲ့ ကား ရောက်လာတယ်။

လိုက်ထရပ်ကား ပက်လက်ပေါ်မှာ လူကြီး တော်တော်များများလည်း ပါလာကြတယ်။ သတို့သား မောင်ကြိုင်၊ မောင်ကြိုင့်ဆရာ ကိုကျော်သန်း၊ မောင်ကြိုင့် ဆွေမျိုးနီးစပ်တော်တဲ့ ဒေါ်ငွေ၊ ကိုကျော်ဝင်း၊ တရုတ်ကြီး ကိုဝိန်။ ကျန်တာက ကိုချစ်တိုးလိုပဲ ကိုကျော်သန်း ခေါ်လို့ ပါလာတဲ့ကျောင်းအုပ်ကြီးဟောင်း ဦးကျော်ဒွန်း လူဝကြီး ဦးမှတ်တင်၊ လူတွေ မနည်းဘူး။ မောင်ကြိုင်နဲ့ သူ့အဒေါ်ဒေါ်ငွေကို ကားခေါင်းထဲ ထိုးထည့်ထားတော့ ကိုချစ်တိုးကလည်း နောက်က ကားပက်လက် ဓါးရှည်ကြီးပေါ် ထိုးတက်လိုက်ရတယ်။ ဂုဏ်သရေရှိ လူကြီးလူကောင်းတွေချည်း ဆိုတော့ ကိုချစ်တိုးက မယားကို လူရိုသေ ရှင်ရိုသေ အလုပ်ဟ ဆိုတဲ့ မျက်နှာနဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်း နှုတ်ဆက်တယ်။

"ကြွကြွ .. ကိုချစ်တိုးရေ တော်မပါရင် ပွဲမစည်ဘူး ... ကြွ"

မယားက ရဲ့ ပြောတာ သိသားပဲ၊ စပ်ဖြီးဖြီးကြီးနဲ့ လူတွေကြားထဲ တစ်နေရာ ရှာထိုင်တယ်။ လူဝကြီး ဦးမှတ်တင်ကချည်းလူသုံးယောက်စာ နေရာယူထားတော့ ကိုကျော်သန်းနယ် ဘယ့်နှယ်ကြောင့် ကိုမှတ်တင်ကြီး ကားပေါ် တင်လာရတာ ပါလိမ့်လို့လည်း တွေးမိသေးတယ်။ ကိုကျော်သန်းကတော့ သူ့တပည့်ဆိုတော့ သူ့ကား သူကိုယ်တိုင် မောင်းတာကိုး။ ရှေ့ခန်းမှာ၊ သည်လိုနဲ့ စစ်ကိုင်းတံတားပေါ်ရောက်တော့ ရှစ်နာရီထိုးပြီး စကားတွေ တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ပြောကြရင်းက သွားကြတာဆိုတော့ ပျော်စရာလည်း ကောင်းပါရဲ့၊လူဝကြီးဦးမှတ်တင်က သူ့အသံ ပြာအက်အက်နဲ့ "ရဇလာနဒီ ..။ ဧရာဝတီ .. ဇေယျာပြည် ... စစ်ကိုင်းတောင် ... တစ်ခွင်လုံး ဝန်းပတ်ရံလည် ... ပုထိုးဘုရားစေတီ ... အကျိုးများစေသည် .. ဘိုးဘွားအမွေတည် ..." ဆိုပြီး သီချင်းစလိုက်တော့ ကိုချစ်တိုးက လက်အုပ်များတောင် ချီလို့။ မြင်ရသမျှ စစ်ကိုင်းတောင် စေတီတွေကို အဝေးက လှမ်းကန်တော့တယ်။ ကားပေါ်မှာ ကွမ်းယာ ထုပ်ကြီးကလည်း ပြည်တောင်းလောက် ပါလာလေတော့ သူတစ်ယာ ကိုယ်တစ်ယာ စားရင်း နောက်ကြ ပြောင်ကြ၊ မောင်ကြိုင်ကလည်း ကားမှန်ပေါက်ကနေ နောက်လှည့်လှည့် ကြည့်တယ်။ ပါးစပ်ကြီးထားလိုက်တာကလည်း နားရွက်ဖျား ချိတ်လို့။ ခမ်းခမ်းနားနား ရှိနေတာကိုး။

"မောင်ကြိုင် ပါးစပ်ထဲ ရှောက်သီး ထည့်ရင်တောင် အာမထိ လျှာမထိလောက်ဘူး မောင်ချစ်တိုးရဲ့ "

ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီး ဦးကျော်ဒွန်းက ပြောတော့ ကိုချစ်တိုးက ထောက်ခံတယ်။" ဒီကောင် မိန်းမယူတာကို ပေါ့ပေါ့မှတ်တာကိုး ဆရာကြီးရဲ့ ၊ နောက်မှရှောက်သီး အလုံးလိုက် မျိုးချသလို ဖြစ်မှာ” “ဒါတင် ဘယ်ကမလဲ မောင်ရာ ရှောက်သီးဝမ်းက ဒလဟော သွားဦးမှာ သေချာပေါ့ကွာ" တရုတ်ကြီး ဦးပိန်က ဝင်တွယ်လိုက်တော့ ကားပေါ်မှာ တဝါးဝါးပေါ့။

(၂)

စစ်ကိုင်းမြို့ထဲ ရောက်တော့ ကားလေဖြည့်ဖို့ လေဆိုင် အရင်ရှာရတယ်။ လူကများတော့ ဘီးက ပြားချင်ချင် ဖြစ်နေပြီ။ တစ်နေရာမှာ ကားလေထိုးတုန်း ကိုကျော်သန်းက သူ့တပည့်ကို မေးတယ်။ စစ်ကိုင်းကိုတော့ ရောက်ပြီ၊ သွားရမယ့်ရွာ ဘယ်လမ်းက ဝင်ရမလဲ မေးတာပါ။

"ဘယ်ကို ချိုးရမှာတုန်းကွ ..." "ငါးထပ်ကြီးဘုရား အနောက်ထဲ ထွက်လိုက်ရင် ရတယ် ပြောတာပဲ ဆရာ" "ဘယ့်နှယ့် ပြောတာပဲတုန်းကွ၊ မင်း ကိုယ်ယူမယ့် မိန်းမရွာ ကိုယ် မသိဘူးလား" "ကျွန်တော် မရောက်ဖူးဘူး။ ကျွန်တော့် ကောင်မလေး ပြောထားတာတော့ စစ်ကိုင်း အနှောက်ထဲက လယ်ပြင်ကြီးတို့" "ဟေလကွာ ..."ဆရာတပည့် ဖြစ်နေတာကို ကိုချစ်တိုးက ကြားတယ်။ နေပါဦး ဘယ်ရွာက မိန်းကလေးများ ရှာရှာပေါက်ပေါက် သွားကြိုက်ပါလိမ့်။ ဘယ်မှာတွေ့လို့ ဘယ်မှာကြိုက်ပြီး ဘယ်မှာ တောင်းရမ်းဖို့ စီစဉ်တာပါလိမ့်လို့လည်း စဉ်းစားတယ်။ သတို့သားက သတို့သမီးရွာကို ထိထိရောက်ရောက် မပြောနိုင်ဘူး ဆိုတာကိုက ထူးဆန်းနေတာ မဟုတ်လား။

"လယ်ပြင်ကြီးက ဘာတုန်း၊ ရွာနာမည်လား လယ်တွေလား" "ရွာနာမည်" "မင်းဟာက ဟုတ်ကော ဟုတ်ကဲ့လားကွာ"

လေထိုးဆိုင်က လူငယ်တွေကို ကိုချစ်တိုး မေးကြည့်တော့လည်း မသိကြဘူး။ စစ်ကိုင်း အနောက်ဘက် ရွာတွေက ရာနဲ့ချီ ရှိကြတာ အာစရိရဲ့၊ ရှိချင်လည်း ရှိမှာပေါ့တဲ့။ မနီးမဝေးမှာ ဆန်ရွေးနေတဲ့ မိန်းမက နားစွန်နားဖျား ကြားလို့ ထင်ပါရဲ့ ၊ လယ်ပြင်ကြီးက ဟိုးအတွင်းထဲမှာတဲ့။ ရွာရှိကြောင်း ပြောတော့ ကိုချစ်တိုး ဝမ်းသာသွားတယ်။ သေချာအောင်မေးတော့ ငါးထပ်ကြီးဘုရား အနောက်က ထွက်ရင် တွေ့လိမ့်မယ် ဆိုတော့ မောင်ကြိုင် ပြောတာနဲ့ ကိုက်နေပြီကိုး။ သည်လိုနဲ့ ကားထွက်လာကြရော။ ထွက်လာလို့ လမ်းစလည်း တွေ့ရော လမ်းက အခြေအနေ မကောင်းဘူး။

ဒါပေမယ့် ကားမောင်းလို့ ဖြစ်သေးတော့ ညှစ်လိုက် ရုန်းလိုက်နဲ့ နှစ်ရွာသုံးရွာ ကျော်လာခဲ့ပြီး နှစ်ရွာ သုံးရွာကျော်လို့ ရှေ့လှမ်းမျှော် လိုက်တော့ ရွာရယ်လို့ မမြင်ရတော့ဘူး။ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းအထိ မြင်ရတဲ့ လွင်ပြင်ကြီးပဲ တွေ့ရတယ်။ လမ်းအူကြောင်းတော့ မပျောက်ဘူး။သည်လမ်းအတိုင်း ဆက်သွားလိုက်ရင် ရောက်မယ့် သဘောတော့ ရှိပုံရတယ်။ ဒါနဲ့ ရွာထဲက ထွက်လာတဲ့ ဈေးသည် မိန်းမကို ပေးရပြန်တယ်။ ဈေးသည်မက ခံတောင်းကြီးရွက်လို့။ သူကလည်း သူ့ဇောနဲ့သူ ဆိုတော့ တိုတိုပဲ ဖြေတယ်။

"လယ်ပြင်ကြီးရောက်တော် .... ထိုထိုကြီး ပေါက်ပါလိမ့်မယ်" ရွာရှိတယ်။ လမ်းရှိတယ်။ ထိုထိုကြီးလည်း ပေါက်ပါလိမ့်မယ် ဆိုမှတော့ မှားစရာ မရှိတော့ဘူး ဆိုပြီး ကိုကျော်သန်းက တဂီးဂီး မောင်းလာရာ။ လမ်းက စထွက်လာကတည်းက ကတ္တရာရယ်လို့ တစ်စလောင်းစာတောင် မရှိပါဘူး။ ပုစွန်ကျင်းလို အပွေးတက်နေတဲ့ မြေဖို့လမ်းမှာ မြေပျော့တဲ့ နေရာတွေမှာ ဟက်တက်ကွဲ ဇောင်းကြီးတွေများ ထလို့။ တော်ရုံလှည်းတောင် ၊ သွားမဖြစ်လောက်ပေမယ့် ကိုကျော်သန်းက ကားအနာခံပြီး ဟိုဘက် သည်ဘက်ခွ၊ တစ်ပေရွေ့ နှစ်ပေရွေ့ရုံ မောင်းလာခဲ့တယ်။ ကားကလေး ဆိုတာကလည်း စောင်ပုခက်များ လုပ်နေသလိုပဲ။ ဟိုဘက် သည်ဘက် ယိမ်းတိုး နဲ့ မြည်သေးတာ။ ကားထဲက လူတွေခမျာ ဆန်ကောထဲ ဆီးဖြူသီး ထည့်လိုမ့်သလိုပေါ့။

ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးဟောင်း ကိုလူကြီးက တက်ကြိတ်မိတော့ အော်လိုက်တာ။ ကိုချစ်တိုးခမျာလည်း ကားနားပန်းကို လက်နဲ့ ပြင်းပြင်း ဆုပ်ကိုင် ထားရာက မြောက်လေတိုက်တော့ မြောက်ဘက်ယိမ်း၊တောင်လေတိုက်တော့ တောင်ဘက်ယိမ်းတဲ့ ပဲပြားပင်လို ဖြစ်နေတော့တာပါ။ တစ်နေရာရောက်တော့ ရှေ့မှာ ဗွက်ကျင်ကြီး၊ ကြီးလိုက်တဲ့ ဗွက်ကျင်းကလည်း ဆင်ကြီးတစ်ကောင် အိပ်နေရင်တောင်ပျောက်လောက်တယ်။ ကားဆရာ ကိုကျော်သန်းက ဗွက်ကျင်းကြီးကို ဗဟိုထားပြီး ဟိုဘက် လွတ်လို လွတ်ငြား၊ သည်ဘက် လွတ်လိုလွတ်ငြား အကဲခတ်တယ်။ ဘယ်လိုမှ အကဲခတ် မရတော့ ကားထိုးရပ်ပြီး ဆင်းပါလေရော။

"ဘာဖြစ်လို့တုန်း ကိုကျော်သန်း”

ကိုချစ်တိုးက လူပိန်ပိန်ပါးပါး ဆိုတော့ ကားပေါ်က ဖတ်ခနဲ ခုန်ချပြီး ရှေ့လမ်းကို အကဲခတ်ရင်း မေးလိုက်တာပါ။ ဖြေစရာတောင် မလိုပါဘူး။ ကိုချစ်တိုး မြင်သားပဲ။ သည်ဗွက်ကျင်းကြီးကို ကျော်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်လောက်ဘူး ဆိုတာလည်း သိပါရဲ့ ၊ မကျော်လို့ကလည်း မဖြစ်ဘူး။ နေကလည်း ပူချင်ပြီ။ နှစ်ရွာ သုံးရွာကျော်လို့ ခရီးလည်း ပေါက်နေပြီ။ ပြီးတော့ ဒါက မင်္ဂလာကိစ္စ။ တစ်ဖက်မိဘကို မိသားဖသားပီပီ လူကြီးစုံရာနဲ့ တောင်းရ၊ မြန်းရမယ့် ကိစ္စ။ အချိန်နဲ့ရောက်မှ ဖြစ်မှာကိုး။

"မောင်ကြိုင် မင်း မင်္ဂလာဆောင်တော့ နှလုံးလမ်းကြောင်းမှာ ဗွက်ကျင်း ခံနေပါပကော"

စိုင်းထီးဆိုင်သီချင်းကြိုက်တဲ့ ကိုချစ်တိုးက နှလုံးလမ်းကြောင်းမှာ ကျွန်းခံနေတယ် ဆိုတဲ့ သီချင်းကို ဖျက်ပြောလိုက်တာပါ။ မောင်ကြိုက်ကလည်း သူ့မင်္ဂလာဆောင်ညကိစ္စမှာ ဗိုက်ကျင်းကို ထည့်စဉ်းစားထားပုံ မရတာထား။ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိတော့ ဗိုက်ကျင်းထိပ် ဆောင့်ကြောင့် သွားထိုင်တယ်။ တစ်ဦးတည်း ပါလာတဲ့ မောင်ကြိုင့်ဆွေမျိုး ဆိုတဲ့ မိန်းမကြီးက ယောက်ျားကြီးတွေပါလာတဲ့ကြားက မအောင့်နိုင်လေတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်း သွားပြီး ဆီးထိုင်တယ်။

"မောင်ကြိုင်ရာ မင်းအဒေါ်လား၊ တော်ပါသေးရဲ့ ကွာ ဗွက်ကျင်း ခံနေလို့ သူ့မှာ သေးပေါက်ရတယ်"

ကိုချစ်တိုးက ဖြစ်ရလေခြင်း ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့ မောင်ကြိုင်ကို ဒေါက်နေပေမယ့် ကားပေါ် ပါလာကြတဲ့ ယောက်ျားသားတွေကလည်း ကားရပ်တုန်း

တော်ရာမှာ တပိုတပါး သွားကြတာပါပဲ။ ကိုကျော်သန်းက ဘေးက ပန်းမောင်းရင် ကျယ်လောက်မယ့် ဘက်ကို မျက်မှန်းနဲ့ ရွေးတယ်။ ရွေးပေမယ့် ဘယ်ကပန်းပန်း ကားတစ်စီးစာ မလွတ်ချင်ဘူး။ သည်တော့ ဘီးတစ်ဘက်စာလောက် လမ်းဘေးက မြေစိုင်ခဲတွေကို ယူဖို့ရင် ရလောက်တယ်လို့ တွက်တယ်။ သူ့စိတ်ကူးကိုလည်း ပြောပြတယ်။

"ဝိုက်တက်သွားရုံ ဆိုရင် ဘေးက မြေစိုင်ခဲကြီးတွေ တစ်ဘီးရာစာလောက် ဖို့လိုက်ရင် ရမယ် ထင်တာပဲ။ လူတော့ မတက်ကြန့်ဦးပေါ့။ ကားအခွံချည်း ဆိုရင် မြေမနိမ့်လောက်ပါဘူး"

သည်နည်းပဲ ရှိတော့ ဝတ်ကောင်းစားလှတွေနဲ့ လူကြီးတွေခမျာ တစ်ပွေ့စာ မြေစိုင်ခဲကြီးတွေ လမ်းပခုံး ဘေးမှာ တစ်လုံးချင်း ကပ်ဖို့ကြရတော့တာပါ။ နေကပူပူ၊ တိုက်ပုံအင်္ကျီကြီးတွေနဲ့၊ ပိုးပုဆိုးတွေနဲ့ပေမယ့် တစ်ယောက် မြေစိုင်ခဲနှစ်ခွဲလောက် ပို့ရင် ပြီးမယ်ထင်တာ၊ အခေါက်ပေါင်းများစွာ သယ်ဖို့ကြရတာဆိုတော့တွေသံတွေပါ ထွက်လာကြရော။ လက်ပန်းတွေလည်း ကျကုန်ကြပြီ။ ရလောက်ပြီဆိုတော့ ကိုကျော်သန်းက ကားကိုပိုက်ပြီး အရှိန်နဲ့မောင်းထွက်လိုက်တယ်။ မြေကြီးခဲတွေက မ တုန်းကတော့ စေးပြီး မာနေတာ၊ ကားအလေးချိန်နဲ့ကျတော့ အိခနဲ ညွတ်ကျပါလေရော။ ကားကြီးက စောင်းစောင်းကြီး ရပ်သွားတော့ ကားဘေး ပြေးကြပြီး စောင်းတဲ့ဘက်က ပြိုင်တူ တောင့်ထားကြရတယ်။ တောင့်ထားတုန်း ဝူးခနဲ မောင်းလိုက်တော့ ကားလည်း ထွက်ကျင်းက ဖက်ရင်း ယမ်းရင်း လွတ်သွားရော။ "ဝေး .." ချွေးတွေသံတွေ ကြားက ဝမ်းသာအားရ အော်လိုက်ကြစမ်း ဆိုတာများ။ ဗွက်ကျင်းကို ကျော်ပြီဆိုတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရှေ့ဆက် သွားနိုင်ပြီပေါ့လေ။ ဗွက်ကျင်း ကျော်တာတော့ ဟုတ်ပါရဲ့၊ မောင်ကြိုင် ယောက္ခမရွာက ဘယ်လောက် ဝေးသေးသလဲ ဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိဘူး။ နောက်ထပ် ဗွက်ကျင်း ဘယ်နှကျင်း၊ ကျန်သေးသလဲ ဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိဘူး။ အားလုံး ကားပေါ် ရောက်ကြတော့ တစ်ယောက် တစ်ယောက် စကားဟဟ မပြောနိုင်ဘူး။ လူဝကြီး ဦးမှတ်တင် ဆိုတာ ဒေါက်ဖိုက လေဆွဲဖားဖိုကြီး ကျလို့။

"ချီး .. ငါ မိန်းမယူတုန်းက သည်လောက် မပင်ပန်းခဲ့ပေါင်ကွာ၊ လက်တင် ယူခဲ့တာပါ။ ကျော်သန်းတပည့် ကျမှ လူကို "လောက်တိုက်"စော် နံကရော"

သည်လို ပြောလို့လည်း ဘယ်သူမှ မရယ်နိုင်ကြသေးဘူး။ လူကြီးပြောလည်း ပြောစရာ ကိုယ့်အိမ်မှာ ဘယ်သူမှလက်ကြာ တင်းကြသူတွေ မဟုတ်ဘူး။ စက်ဘီးတောင် လေထိုးစီးကြတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ လူတွေကိုး၊ ရပ်ကွက်ထဲ လူကြီးရယ်လို့ အိမ်ဦးခန်း