ကြူမွှေး - မေ့ဖူးစာ

ဝါးဘိုး

ဤအကြောင်းကို ရေးလိုလှသည်မှာ ကြာလှပါပြီ။

သို့သော် ကျွန်တော်၏ မအားမလပ်နိုင်အောင် များပြားလှသော ရုံးကိစ္စတွေ

ကြောင့် တော်တော်နှင့်မရေးဖြစ်ခဲ့၊ ယခုမှသာလျှင် ကျွန်တော့်တွင် ရေး ရန် အခွင့်ကြုံကြိုက်ခဲ့တော့သည်။

                            ထိုအဖြစ်အပျက်ကို ရင်းနှီးသော သူငယ်ချင်းများအား ပြောပြမိ သေးသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော်ပြောပြသော ကျွန်တော်၏ ကိုယ် တွေ့ဖြစ်စဉ်ကလေးမှာ ကြားရသောသူတို့အဖို့အရာ၌ ယုံတမ်းပြောဆိုသော ဒဏ္ဍာရီကလေးသဖွယ် ဖြစ်၍သာ နေပါတော့သည်။ အဟုတ် တကယ် ယုံကြည်ခဲ့သူကား တစ်ယောက်မှ မတွေ့ခဲ့ပေ။ သူတို့ ယုံ ကြည်အောင် တင်ပြစရာ သက်သေဟူ၍ သက်ဆိုင်သူတို့က ပေးပို့ ထားခဲ့သော စာနှစ်စောင်နှင့် မြောင်းမြတွင်နေထိုင်သော ကျွန်တော်၏ ညီတစ်ယောက်သာလျှင် ရှိခဲ့ပေသည်။ ထိုစာနှစ်စောင်ကိုလည်း သူတို့ အား ယုံကြည်ရန်အတွက် ထုတ်၍ပြခဲ့သည့်တိုင်အောင် သူတို့ကတော့မယုံကြပေ။ အမှန်မတော့ ကျွန်တော်၏ ဆန်းကြယ်သော အဖြစ် အ ပျက်မှာ သူတို့လို တခြားလူတွေမဆိုထားနှင့် ကာယကံရှင် ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်ပင်လျှင် ထိုအဖြစ်အပျက်ကို တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်ထဲ၌ ချောက် - အိပ်မက်လိုလို ဝိုးတဝါးခန့်တော့ သံသယဖြစ်မိပါသေးသည်။

သို့သော် .... သို့သော် တကယ်ဖြစ်ခဲ့သည်မှာတော့ ထင်ရှားလှ ပါသည်။

တကယ့်ဖြစ်စဉ်သည် စိတ်ကူးယဉ်သည့်ဝတ္ထုများထက် ပိုမို၍ ဆန်းကြယ်၏ ဟူသော အနောက်တိုင်း စကားပုံလေးတစ်ခုကဲ့သို့ မျှော်လင့်ခြင်းမရှိပါဘဲနှင့် ရုတ်တရက် ထူးဆန်းစွာ ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော ကျွန်တော် စီးနင်းလိုက်ပါခဲ့သည့် ဝါးဘိုး အမည်ရှိ ဧရာဝတီ နှစ်ထပ် သင်္ဘောပေါ်၌ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်ကိုတော့ ယုံသင့်သည်၊ မယုံသင့်သည် (ဝါ) ဖြစ်နိုင်သည်၊ မဖြစ်နိုင်သည်ဆိုသည့်အချက်ကို တော့ စာရှုသူများက သာလျှင် ဖတ်ကြည့်၍ ဆုံးဖြတ်ကြစေလိုသည်။

ထို့ကြောင့် မကြာလှသေးသော အတိတ်မှ ကျွန်တော်၏ ထူး ဆန်းသော ကိုယ်တွေ့ကလေးတစ်ခုကို အစမှအဆုံး တင်ပြလိုက်ရပါ သတည်း။

လွန်ခဲ့သောနှစ် ဇွန်လအတွင်းတွင် ကျွန်တော်၏ ညီတစ်ဦး ဖြစ် သူ မောင်စိုးမြင့်မှာ မြောင်းမြမြို့ စီအိုင်ဒီတွင် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်နေရာ မှ ထိုမြို့သူတစ်ဦးနှင့် တွေ့၍ ချစ်ကြိုက်ကြသဖြင့် မြောင်းမြ၌ မင်္ဂလာ

ဆောင်တော့မည်ဖြစ်ရာ ကျွန်တော့်မှာ ညီတော်မောင်၏ မင်္ဂလာပွဲသို့ မအားမလပ် ဖြစ်နေကြသော မိဘများ၏ကိုယ်စား သွားရောက်ခဲ့ရပါ သည်။

ထိုသည်ပင်လျှင် ကျွန်တော့်တစ်သက်တာအဖို့ မမေ့နိုင်သော

အဖြစ်အပျက်တစ်ရပ်နှင့် ကြုံတွေ့စေရန် ဖန်တီးခဲ့ရပါသည်။ ယခု ခေတ်တွင် သင်္ဘောဖြစ်စေ၊ မီးရထားဖြစ်စေ စီးနင်းလိုက်ပါသွားမည်ဆို က ကြိုတင်၍ လက်မှတ်ယူထားမှသာလျှင် ကိုယ်လိုချင်သောအခန်း ရရှိနိုင်ပါသည်။ သို့မဟုတ်က အခန်းပင် အလွယ်နှင့်ရရန် ခဲယဉ်းလှပေ သည်။

ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်လည်း ရန်ကုန်နှင့် ပုသိမ်သို့ ထွက်မည့် သင်္ဘောဆိုက်ကပ်ရာ မော်တင်သင်္ဘောဆိပ်သို့ သွားမည့်နေ့မတိုင်မီ တစ်ရက်၌ လာခဲ့ပါသည်။ သင်္ဘောဆိပ်သို့ ကျွန်တော်ရောက်သည့် အချိန်မှာ ၁၁ နာရီသာသာခန့် ရှိ၍နေသော်လည်း တတိယတန်းမှ လိုက်ပါကြမည့် ခရီးသည်များ၏ အိပ်ရာလိပ်နှင့် ဝန်စည်စလယ်များ မှာမူ အတော်စောစောကတည်းကပင် သူ့ထက်ငါ ဦးအောင် နေရာ

ကောင်း ရရှိနိုင်ရေးအတွက် ခင်းကျင်း၍ နေကြသည်မှာ ကျွန်တော် လမ်းသွားရန်ပင် မရှိနိုင်အောင် ဖြစ်၍နေလေသည်။

နောက်ဆုံး သင်္ဘောစာရေးနှင့်တွေ့ရန် ခက်ခက်ခဲခဲနှင့် ကျော် လွှားလာခဲ့ရပြီးမှ သင်္ဘောစာရေးနှင့် အဆင်သင့်သွား၍တွေ့လေသည်။ စာရေးနှင့်တွေ့ရှိပြီးနောက် ပထမတန်းမှ တစ်နေရာယူ၍ ကျသင့်သော ငွေများကို စရံအဖြစ် တစ်ဝက်ပေးအပ်ခဲ့ပြီးလျှင် ပြန်ရန်အလှည့်၌ အချိုး အစားပြေပြစ် လှပသော မိန်းမပျိုတစ်ဦးနှင့် ယောက်ျား ဝဝတစ်ဦးကို ရင်ဆိုင်တွေ့မြင်လိုက်ရပါသည်။ ယောက်ျားဖြစ်သူ၏ အသွင်အပြင်မှာ တရုတ်ကပြားနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူ၍ မိန်းမပျိုမှာမူ ပြဇာတ်မင်းသမီး မြင့်မြင့်ဌေး၏အဆစ်အပေါက်ကိုယ်လုံး ဖြစ်ကာ မျက်နှာမှာမူ မြန်မာ အမျိုးသမီးများတွင် တွေ့မြင်ရခဲသည့် မျက်နှာပေါက်မျိုး ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်မှာ ထိုမိန်းမ၏ ရူပါရုံကြောင့် စက္ကန့်အနည်းငယ် ငိုင်၍ကြည့် နေမိပြီးမှ ကိုယ့်စိတ်ကို ပြန်လည်ချုပ်တည်းကာ သူတို့အနားမှ ထွက်ခဲ့ ပါသည်။

မည်သည့်အတွက်ကြောင့်ဟူ၍မသိ ထိုမိန်းမကို မြင်တွေ့ရပြီး နောက် ရင်ထဲတွင် အမျိုးအမည် မဖော်ပြနိုင်သော ဝေဒနာတစ်ခုကို တော့ ကျွန်တော့်မှာ ခံစားလိုက်ရပါသည်။ ပြီး နောက်ဆုံးတွင်တော့ ကျွန်တော်သည် ထိုကဲ့သို့ ထူးကဲစွာ ရုတ် တရက် ပေါ်ပေါက်၍လာသော စိတ်ဝေဒနာအား မနည်းကြီး ကြိုးစား၍ ဖြေဖျောက်လိုက်ရပါသည်။

ညနေ ငါးနာရီအချိန်ခန့်တွင် ကျွန်တော်သည် အိပ်ရာလိပ်နှင့် မင်္ဂလာဆောင်တွင် လက်ဖွဲ့ ရန် ပစ္စည်းများကို ယူ၍ သင်္ဘောဆိပ်သို့ - ဆင်းခဲ့ပါသည်။ သင်္ဘောမှာ နောက်တစ်နေ့နံနက် ခြောက်နာရီမှ ထွက် မည်ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော် နေထိုင်သည့် ကုက္ကိုင်းဘက်တွင် နံနက်ထွက် ဘတ်(စ်)ကားများမှာ သင်္ဘောချိန် အမှီစီးရန်မရှိသဖြင့် တမင် တင်ကြို၍ သင်္ဘောပေါ်တွင် 'လာရောက်ပြီး အိပ်ရခြင်း ဖြစ်လေသည်။

(ဤဝတ္ထုရေးစဉ်က ယခုခေတ်လို ဥက္ကလာပ-တောင်ပိုင်းနှင့် မြောက်ပိုင်းတို့ မပေါ်ပေါက်သေးသဖြင့် ဘတ်(စ်)ကားများမှာလည်း ညလုံးပေါက် ပြေးဆွဲခြင်း မရှိသေးပေ။ ထို့ကြောင့် နံနက်တွင်ထွက်မည့် - မီးရထားနှင့် သင်္ဘောများကို စီးလိုကြသော ခရီးသည်များမှာ ဘူတာ ရုံတွင်လည်းကောင်း၊ သင်္ဘောဆိပ်တွင်လည်းကောင်း ဆင်း၍ အိပ်ကြ ရသည်။ ဤကားစကားချပ်။)

အမှန်မတော့ မြောင်းမြနှင့် ရန်ကုန်မှာ လေယာဉ်ပျံနှင့်သွားလျှင် တစ်နာရီအတွင်း ရောက်နိုင်ကြောင်းကို သိသော်လည်း ဝါးခယ်မတွင် - ကျွန်တော်၏ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကွဲကွာနေသော ဆွေမျိုးများနှင့် တွေ့လို သေးသည်ကတစ်ကြောင်း ပေးလိုက်သော မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့ များလည်း အဆမတန် များပြားလွန်းသဖြင့် သင်္ဘောဖြင့် တမင်လိုက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ် လေသည်။

သင်္ဘောပေါ်သို့ ရောက်လျှင် ကျွန်တော်သည် သင်္ဘောစာရေး အား ရှာ၍ သူ့ထံမှပထမတန်းအခန်းမှသော့ကို တောင်းယူကာ အိပ်ရာ နှင့် ပစ္စည်းများကို သယ်ယူလာ၍ နေရာချထားလိုက်ပါသည်။ ပစ္စည်း များ နေသားတကျီဖြစ်ပြီးသည့်နောက် ကျွန်တော်လည်း အနည်းငယ်ညောင်းလာသဖြင့် အခန်းတွင်းရှိ သံကုတင်ပေါ်တွင် ခေတ္တမျှ အမော ဖြေရန် ပက်လက်လှန်၍ ဇိမ်ယူနေစဉ် ကျွန်တော်၏ မျက်နှာချင်းဆိုင် အခန်းမှ တံခါးဖွင့်သံကို ကြားရသဖြင့် နားစွင့်၍နေမိပါသည်။ တံခါး ဖွင့်သံ၏နောက်တွင် မိန်းမပျိုတစ်ဦး၏ စကားပြောသံပါ မသဲမကွဲ ကြားလိုက်ရသောအခါ ခေတ္တမျှမေ့ပျောက်၍နေသော နံနက်ပိုင်းက တွေ့မြင်ခဲ့ရသည့် မိန်းမပျိုကို ပြန်လည်၍ သတိရမိပါတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်လည်း ထိုအသံရှင်မိန်းမသည် မည်သူဖြစ်သည် ကို သိလိုသဖြင့် လှဲနေရာမှထ၍ အခန်းပြင်သို့ထွက်ကြည့်မိရာ နံနက် ပိုင်းက တွေ့ လိုက်ခဲ့ရသော မိန်းမနှင့်ယောက်ျားကို မြင်တွေ့လိုက်ရပါ သည်။ သူတို့ကလည်း ကျွန်တော့်ကို မြင်တွေ့သွားကြပါသည်။

သို့သော် သူတို့ကရော ကျွန်တော်ကပါ မျက်နှာစိမ်းနေကြသဖြင့် ပြုံးရယ် နှုတ်ဆက်ခြင်းကိုကား မပြုကြပေ။ ထို့နောက် ကျွန်တော်လည်း ညစာ စားသောက်ရန် အဝတ်အစားလဲလှယ်၍ သင်္ဘောပေါ်မှ အပြင်သို့ ထွက်ခဲ့ပါသည်။

ညစာစားသောက်ရန် ထွက်၍သာ လာခဲ့ရသော်လည်း တရုတ် ဆိုင်မှာ စားရမည်လော၊ မြန်မာဆိုင်တွင် စားရမည်လော သို့မဟုတ် ကုလားဆိုင်မှာပင် စားရမည်လော စသည်ဖြင့် ဝေခွဲ၍ ကျွန်တော့်တွင် မရနိုင်သေးသဖြင့် မော်တင်လမ်းဘက်မှထွက်၍ ဒါလဟိုဇီလမ်းအ တိုင်း ဟိုကြည့်သည်ကြည့်နှင့် လျှောက်လာခဲ့ရာ နောက်ဆုံးတွင် လွတ်လပ်ရေး ကုမ္ပဏီဘေးဘက်တွင် ရှိသော ဝူခစ်ကီး တရုတ်ထမင်း ဆိုင်ရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။ ထိုဆိုင်ရှေ့သို့ရောက်လျှင် ကျွန်တော်သည် ရှေ့သို့ဆက်၍ လျှောက်မနေတော့ဘဲ ထိုဆိုင်တွင်ပင် စားသောက်ရန် ဆုံးဖြတ်၍ ဆိုင်တွင်းသို့ ဝင်ခဲ့သည်။ ဝင်ခဲ့သည်ဟုဆိုသော် လည်း အတွင်းသိပ်ကျသောနေရာသို့ကား မဟုတ်ပေ။ ဆိုင်အဝနား တွင်ရှိသော ကျောက်စားပွဲခုံ၌ဝင်၍ လမ်းဘက်သို့ မျက်နှာပေးကာ " ထိုင်လိုက်ပါသည်။ နောက် စားသောက်မည့်ဟင်းလျာများကို မှာယူပြီး ခပ်စောစောက အနည်းငယ်ရွာထားလိုက်သော မိုးအရှိန်ကြောင့် ချမ်း စိမ့်စိမ့်ကြီး ဖြစ်နေသဖြင့် ဗိုက်လေဘယ် ဝီစကီတစ်ပိုင်းကိုပါ မှာယူ လိုက်ပြီးလျှင် ထမင်းမစားမီ လက်တစ်လုံးခန့် ဆော်ဒါနှင့်ရော၍ သောက်လိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် စားပွဲပေါ်သို့ ရောက်ရှိလာသော ဟင်းလျာများနှင့် ထမင်းများကို စားသောက်၍နေစဉ် သင်္ဘောပေါ်တွင် တွေ့မြင်ခဲ့ရသော ယောက်ျားနှင့် မိန်းမပျိုတို့မှာ တေ့ဆိုင်၍ချိန်းထား သည့်အလား ကျွန်တော် စားသောက်နေသောဆိုင်သို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ ကြသည်ကို အံ့သြစွာနှင့် တွေ့ရပါသည်။ ထိုအကြိမ်တွင်တော့ သူတို့က ကျွန်တော့်ကို တွေ့လျှင် တွေ့ချင်း ဖော်ရွေစွာသောအပြုံးနှင့် စတင်၍ နှုတ်ဆက်ကြတော့၏။ ။ “ဪ ... မိတ်ဆွေကလည်း ညစာ မစားရသေးဘဲကိုး”

ယောက်ျားဖြစ်သူက စတင်၍ ဤသို့ မေးလိုက်သဖြင့် “ဟုတ်ကဲ့ မစားရသေးဘူးဗျာ၊ ဒီကမိတ်ဆွေတို့လည်း ကျွန်တော့်လိုမှတ်တယ်” ( ကျွန်တော်ကလည်း ရွှင်ပြုံးဖော်ရွေစွာနှင့် ပြန်လည်ပြောကြားလိုက် သည်။ သည်။ ကျွန်တော်၏ စကားအဆုံးတွင် ထိုသူက ..

“ဟုတ်ကဲ့ ... ကျွန်တော်တို့လည်း ခံစားခဲ့ကြရသေးပါဘူး။ ဒါ ထက် ကျွန်တော်တို့လည်း ဒီစားပွဲမှာပဲ စားပါရစေနော်”ကျွန်တော့်အား ပြန်လည်ဖြေဆိုရင်းနှင့် ယဉ်ကျေးမှုအလို့ငှာ သူတို့ပါ ကျွန်တော်နှင့် တစ်စားပွဲတည်းစားရန်အတွက် အခွင့်တောင်းလိုက်သောကြောင့်

“အို .. စားနိုင်ပါတယ်ဗျာ”

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ”

ကျွန်တော်က စားရန် အခွင့်ပေးသည့်နောက် သူကလည်း ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောဆိုပြီး သူတို့နှစ်ယောက်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် နေရာယူ၍ ကျွန်တော့်ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်တွင် ထိုင်ကြပါသည်။

မကြာမီ စားပွဲထိုး တရုတ် ရောက်ရှိလာရာ ကျွန်တော်က

“ကဲ .. ကဲ .. ဘာစားကြမလဲ၊ ကျွန်တော်ကပဲ ဒီညအဖို့ ကျွေး မွေးပါရစေဗျာ”ဟု လောကွတ်တွေ ပိုလိုက်သဖြင့် “အို ... အို .. နေ ပါစေရှင် ကျွန်မတို့ကပဲ ရှင့်ကို ကျေးဇူးပြုပါရစေ”

ရောက်လာကတည်းက ကျွန်တော်နှင့် သူ့အဖော်ယောက်ျား စကားပြောဆိုနေကြသည်ကို ပြုံး၍သာ နားထောင်နေသော အဆိုပါ မိန်းမပျိုက ပထမဆုံးအကြိမ် ကြည်လင်ချိုအေးလှသည့် အသံကလေး နှင့် ပြောလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်အား မခို့တရို့လုပ်၍ ကြည့်လိုက်သော အခါတွင် ကျွန်တော့်မှာ တစ်ရစ် ပြာတစ်ရပ်ဖြစ်နေသော သူမ၏ အားကြီး၍ တန်ခိုးအာဏာပါသောမျက်လုံးဒဏ်ကြောင့် နှုတ်ဆွံ့၍ နေသူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ဖြစ်သွားကာ ခေါင်းမှာလည်း အလိုလို ညိတ် ပြမိလျက်သား ဖြစ်သွားပါတော့သည်။

“ဒါထက် ရိုင်းတယ်လို့လည်း မအောက်မေ့နဲ့နော်၊ မိတ်ဆွေရဲ့ နာမည်က ဘယ်လိုခေါ်ပါသလဲဗျာ”

ထမင်းများ မှာယူစားသောက်၍ တစ်ဝက်ခန့် ကျိုးသောအခါ ယောက်ျားဖြစ်သူက မေးလိုက်မှ

“သော် ဟုတ်ပါရဲ့ ၊ ဒီလောက်စကားတွေ ပြောဆိုသာနေကြပြီး တစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး နာမည်တွေ မသိရသေးဘူး”ဟု ကျွန်တော်က ရယ်မော ပြောဆိုပြီးနောက်

“ကျွန်တော့်နာမည်ကတော့ မြင့်ဝင်းပါ၊ ဒီကမိတ်ဆွေတို့ရဲ့ နာမည်ကကော” ( ၁၁ “ကျွန်တော်က သိန်းဟန်ပါတဲ့၊ ဟောဒီက ကျွန်တော့်နှမက တော့ တင့်တင့်ဝေပါတဲ့၊ ဒါပေမဲ့ အများကတော့ ဝေလို့ပဲ အခေါ်များ ကြတယ်” ။

“အလဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ မောင်နှမဆိုပါကလား၊ ဒီလိုဆိုရင် ငါ့မှာ ပိုးနိုင်ဖို့ အခွင့်အရေး အများကြီးရှိတာပဲ။ တစ်လမ်းလုံး လူချင်း မကွဲမချင်း ငါ ပိုးရဦးမှာပါကလား”ဟူ၍ ကျွန်တော့်မှာ တစ်ကိုယ် တည်း ကြိတ်၍စဉ်းစား ပီတိဖြစ်ရာတွင် ကျွန်တော်၏မျက်နှာပေါ်သို့ ဓာတ်ကူးကာ ရောက်ရှိသွားသဖြင့် ကျွန်တော့်မျက်နှာမှာ ပြုံးစိစိကြီး ဖြစ်သွားလေသောကြောင့်

“ခင်ဗျားက ဘာများတွေးမိလို့ ပြုံးရတာလဲဗျ”ဟု ကိုသိန်းဟန် က ကျွန်တော်၏မျက်နှာကို လှမ်း၍အကဲခတ်ကြည့်ရှုရင်း မေးလိုက် သဖြင့်

“ဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်တော် နဲ့ဟာ ဘယ်ဘဝက ရေစက်ကြောင့်များလဲ မသိဘူး။ သင်္ဘောလည်း အတူတူ အခန်းကျတော့လည်း မျက်နှာချင်းဆိုင် ရကြပြီး ထမင်းစား ကြပြန်တော့လည်း ချိန်းထားသလို တစ်ဆိုင်တည်းမှာတွေ့ကြပြီး တစ် စားပွဲတည်း ထိုင်စားကြရတာကို တွေးမိလို့ပါဗျာ”

ကျွန်တော်က စကားကို လှီးလွှဲ၍ ဖြေလိုက်မှ “သိပါဘူးဗျာ ခင်ဗျားက ထမင်းစားနေရင်းက ပြုံးလိုက်တော့ ကျွန်တော်က ဘာများသဘောကျလို့ပါလိမ့်လို့ ထင်ပြီး မေးမိတာပါ။ သော် ဒါထက် ကိုမြင့်ဝင်းကလည်း ပုသိမ်ကို သွားမှာပဲလား”

“မဟုတ်ပါဘူး ကျွန်တော်က မြောင်းမြတင်ပါ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ - ညီလေး မင်္ဂလာဆောင်အတွက် လက်ဖွဲ့ ပစ္စည်းတွေ သွားပို့မလို့ပါ”

“ဪ ... မသိပါဘူး၊ ကျွန်တော်က ကျွန်တော်တို့လိုပဲ ပုသိမ် ကို အလည်သွားမလို့လားလို့”